Search for peace.

Lilly was hier al een paar dagen. Opgesloten tussen de 4 muren van de school. Het waren zware dagen geweest. Ze was een paar keer de weg kwijt geraakt, maar om hulp vragen deed ze niet. Ze redden het prima in haar ééntje vond ze zelf. Natuurlijk was dit niet waar, ze verlangende naar een gesprek. Op haar oude school deed ze niet anders. Maar hier? Ze was gewoon een nieuweling. Niemand wou daar maar mee praten, er waren wel meer nieuwelingen. Maar zij was anders dan de rest. Geen van de leerlingen zou zeggen, ''Hé laat ik eens met dat meisje praten...'' Zo iets deed je toch niet. Je moet ze laten lijden in de eenzaamheid, tot er iemand zo stom was om tegen die gene te praten. Zelf was Lilly niet dapper genoeg omdat te doen, ze was bang dat ze afgewezen werd. Of uitgelachen omdat ze er anders uitzag. Ze haten zulke kinderen diep van binnen. Maar hield altijd wijs haar mond dicht. Je wist maar nooit of die gene het bij één keer pesten liet zitten. Dan werd je een jaar lang gepest tot ze een ander doelwit hadden. Schoollife is a nightmare hield ze zich zelf voor. Ze werd nagekeken door een paar meiden die voorbij liepen. De studenten lachtten. Lachte ze haar uit? Ja dat zal vast wel. Ze had geen blond haar, geen bergen make-up op haar smoel en geen dure kleding/tassen. Ze had wel geld daarvoor heus. Haar moeder wou zelfs dat ze zich zo zou kleden maar dat deed ze niet. Terwijl ze om zich heen keek stopte ze haar dropdead ketting in haar mond. Waar was ze eigelijk? Even stond ze stil en keek ze achterzich, de school was allang uitzicht verdwenen. Hoe ver had ze wel niet gelopen? Met een diepe zucht keek ze omzich heen. Er was hier geen bordje met ''Je moet die kant op om naar wat rust te zoeken''. Zze liet haar zwarte rugtas van haar rug afglijden en begon te zoeken naar haar ipod. Eenmaal gevonden deed ze de oortjes in en zetten hem aan. Het liedje Circles van All Time Low sprong metteen aan. Met een goedkeurende grijns stopte ze haar ipod in haar zak. Ze ritste haar rugzak dicht en hees hem weer op haar rug. Zachtjes zong ze mee met het liedje. Go back to the place we knew before
Retrace our steps to the basement door. I'll ask you if the rain still makes you smile. Like so much time that we spent in the fall. Put color in our cheeks while the air turned cold.Preceding what became our bitter end.'' Zong ze zachtjes met haar ipod mee. Ze hield van zulke nummers, al was het niet haar gewenden ruige muziek het was een mooi nummer. Ze gaf geen aandacht meer aan het feit dat ze niet wist waar ze heen moest. Ze zong met het refrein mee terwijl ze een zandpadje afliep. Zee lucht voelde haar neus. Wat had ze dit gemist zeg. Zee lucht en de wind door je haar. In Italië woonde ze vlak bij het strand, daar was ze vaak te vinden met haar tweelingbroer, Levi. Een glimlach speelde op haar gezicht toen ze aan hem terug dacht. Soms was hij zo geniaal. Nouja niet van het woord dat hij slim was, maar hij was gewoon zo leuk om naar de kijken. Vooral als hij weer eens zijn gaytrekjes had. Hij kon het goed na spelen. In Italië wou hij heel erg graag leren surfen, wat dus totaal mislukte zelfs op het land lukte het hem niet om op zijn plank te blijven staan. Of het kwam dat Lilly hem altijd bekogelde met iets. Soms totaal perongeluk maar soms ook niet. Ze zuchtte van verlangen. Het waren mooie tijden. Maar nu moest ze het opnieuw allemaal zelf doen. Nieuwe vrienden maken, goede cijfers halen zodat ze het semester niet over hoefde te doen. Rustig zetten ze een paar stappen het strand op. Het was niet erg druk. Lilly had zich best zomersgekleed. Wat ook niet gek was met deze tempratuur. Ze trapte haar slippers uit en ging in het water staan. Het bracht verkoeling van top tot teen. Het gekke was dat het water hier aardig warm was. Daar stond ze dan 5 minuten lang, in het water met haar ipod in die alweer een ander nummer afspeelde. Het nummer paste perfect bij de omgeving. Nouja, de naam tenminste. The beach. Opnieuw was dit nummer van All Time Low. Wat ook niet zo gek was, want het was haar favorite band. ''Well they can take, take, take the kids from the summer.'' ''But they'll never, never, never take the summer from me.'' Zong ze opnieuw mee, maar dit keer iets harder. Het maakte haar niet uit als mensen naar haar keken. Ze voelde zich al vele jaren bekeken dus waarom zou ze het nu erg vinden. Na een tijdje in het water te hebben gestaan ging ze op de kant zitten met veel gedoe. Het zand kriebelde tussen haar tenen en was kokend heet geworden. Ze beet op haar onderlip terwijl ze een raar dansje maakte naar haar slippers toe. Afentoe hoorde je haar duidelijk vloeken op het zand. Ze schoot in haar slippers en liet zich neer ploffen in het zand. Een stofwolk kwam omhoog en Lilly kon het niet laten om te niezen. Langszaam wreef ze onder haar neus terwijl ze rechtop ging zitten in een kleermakers zit.

Elliot liep over het strand. Het was heerlijk weer, zeker voor deze tijd van het jaar. Daarom had hij enkel een zwart-rood gestreept shirt met korte mouwen en natuurlijk een skinny aan. Zijn vest had hij in zijn rugzak gestopt. Daar was het nu toch veel te warm voor. Straks moest hij weer naar school, maar nu had hij een tussenuur. Zoals gewoonlijk maakte hij dan geen huiswerk, maar deed andere dingen. Zoals lekker uitwaaien op het strand op deze mooie dag. In Engeland was het rond deze tijd echt vreselijk weer. Als het al niet regende, waaide er wel een gure wind. Elliot wist niet precies hoe het hier zat, maar het was er in ieder geval wel warmer dan waar hij vandaan kwam.
De wind op het strand waaide hard. Dat was heerlijk verkoelend. Zeker na de muffe lucht van de school. Elliot snoof de verkwikkende geur van zeewater op. Met een nummer van Black Veil Brides op, liep hij over het gelige mulle zand. Af en toe zakte hij er een beetje in weg, waardoor zijn schoenen onder het zand kwamen te zitten. Elliot keek om zich heen. Hij zag in de verte een meisje in het water staan, maar verder was het bijzonder rustig. Dat verbaasde hem best wel. Maar het zou natuurlijk kunnen komen doordat de meeste toeristen naar huis waren gegaan en dat het nu de tijd was waarop de meeste andere mensen werkte of op school zaten.
Elliot zag hoe het meisje weer uit het water liep. Kennelijk was het zand erg heet, want ze maakte rare sprongetjes. Elliot liep nog steeds verder, waardoor het meisje leek te groeien. Ze had zwart wild haar en net als Elliot luisterde ze naar muziek. Elliot vroeg zich af welke muziek zij op had staan. Hij luisterde nu naar Break Me Down. Dat was een nummer van Red. Een van die onbekende bands waar Elliot graag naar luisterde. Het meisje was onder tussen gaan zitten in het zand. Elliot was nu nog geen tien meter van haar verwijderd. Even twijfelde of hij op haar af moest gaan. Hij wist dat hij toch te verlegen zou zijn een goed gesprek te beginnen. Bovendien wist hij nooit een goed gespreksonderwerp. Na een paar stappen rustig verder te hebben gelopen, zonder te laten zien wat hij dacht, keek hij toch even op en zei kalm: "hoi." Daarna liep hij toch op haar af en ging naast haar zitten. Zwijgend keek hij naar de zwart-wit geblokte punten van zijn gympen. Hij zette zijn koptelefoon af en hing die om zijn nek. Heel zacht hoorde hij nog de muziek uit zijn koptelefoon komen, maar hij kon nauwelijks verstaan wat er werd gezongen, ook al wist hij dat precies. Hij kende elk nummer dat op zijn mobiel stond uit zijn hoofd. Zeker de nummers die hij zelf geschreven had. Maar dat was logisch.

Het was zo rustig hier, afentoe schrok je gewoon van het geluid dat de zeemeeuwen maakte. Hun gekrijs klonk door de muziek heen. Lilly was een raar meisje om zo aan te zien. Ze had een rode doek om haar hoofd gebonden en wilderig zwart haar dat dankzij de doek niet voor haar gezicht hing. ''Darling what is going on?
Honestly that never happened.Lying is your favorite passion.Leave me, go where you belong.Higher heels and lipstick napkins.Dying is your latest fashion.'' zong ze rustig met het nieuwe nummer mee. Lilly was muziek verslaafde dat was iedereen wel duidelijk. Ze zong niet bepaald als een engeltje maar ze kon het wel. Het was niet lelijk om te horen. ''I know you love to resist and all it takes is a kiss and you just love to hate me.'' Langszaam sloot ze haar ogen terwijl ze mee bleef zingen. Die teksten van haar nummers, ze betekende veel voor Lilly. Ze was niet de enige op de hele wereld die er anders uitzag. De enige die ze gezien had in de school waren een paar rijke types. Lilly was niet de persoon die ze leek te zijn. Iedereen hield haar voor een zwijgzaam type die niet wou praten. Maar eigelijk was het andersom. Als ze zich prettig voelde kon ze je haar niet 5 minuten stil houden. Lilly luisterde verschilde muziek. Allemaal van bands, de ene bekend de andere niet. Haar lievelings band was Escape the fate daarna volgde All time low en als laatste Destine. Ze luisterde afentoe wat nummers van Paramore. Lilly was niet heel erg muziekaal maar toch speelde ze wel een instrument. Nouja eigelijk 2. De viool en de elektrische gitaar. Niemand kon de muziek van haar afnemen. Muziek was haar leven haar persoonlijke drugs. Terwijl ze zong maakte ze met haar handen een peace tekenen terwijl ze met haarhoofd aan het headbangen was. Het zag er best grappig uit. Lilly kon het werkelijk niets schelen wat mensen van haar dachten zolang ze haar maar niet begonnen te pesten want dan werd ze onzeker. Toen het nummer afgelopen was zag ze een jongen met zwart half lang haar. Een glimlach speelde op haar gezicht als je het over anders uitziende mensen had... Het was best raar maar Lilly voelde zich prettig bij zulke mensen. Het gaf haar de kracht om niet in een baljurk naar school te gaan die haar moeder altijd aan haar gaf. De jongen kwam steeds dichterbij terwijl ze hem aandachtig bekeek. Hij had een koptelefoon op. Geweldig, duidelijk fan van muziek. Ze raakte nu wel benieuwd naar de jongen zelf. Ze besefte dat ze mischien zat te staren en keek maar weer voor zich uit. Meezingen deed ze nu liever niet maar ze kon het niet laten om niet mee te zingen. Darling leave me what is going on? Honestly that never happened. Lying is your favorite passion.Leave me darling go where you belong.Higher heels and lipstick napkins,
dying is your favorite passion.'' zong ze het laatste mee, het was duidelijk te horen. Ze hoopte maar niet dat de jongen haar zou uitlachen. De jongen was niet ver bij haar vandaan, dat zag ze via haar ooghoeken. Hoi hoorde ze de jongen zeggen. Lilly draaide haar hoofd richting de jongen die naast haar ging zitten. Ze glimlachtte liefjes. ''Heei.'' zei ze vriendelijk terug. Ze deed een oortje uit, voorzichtig boog ze naar zijn koptelefoon en luisterde eventjes naar de muziek die er uit kwam. Toen ze weer recht op zat zei ze. ''Goed nummer. Van wie is het?'' vroeg ze. Lilly was een spontane meid als ze mensen tegen kwam waar ze zich op haar gemak voelde.

''Heei,"antwoordde het meisje met een glimlach. Elliot was naast haar komen zitten en had zijn rugzak van zijn schouder af gehaald en die naast zich op het zand had neergelegd. Daarna keek hij haar even aan en bestudeerde haar zonder dat het op zou vallen. Ze had grijsblauwe ogen, zwart haar met een rode band erom heen en een Dropdead ketting. Ze was duidelijk niet als de meeste mensen van haar leeftijd. Net als Elliot. Hij kleedde zich niet zoals de meeste jongens van zestien, hij luisterde andere muziek dan hen en hij deed dingen die hun nooit zouden doen. Zoals nagels lakken en make-up op doen.
Elliot merkte plotseling dat het meisje dat naast hem zat een oortje uit had gedaan en voorzichtig naar hem toe boog. Elliot keek even verbaasd, maar begreep al snel dat ze dat deed om zijn muziek te kunnen horen. Vervolgens ging ze weer rechtop zitten en vroeg: "Goed nummer. Van wie is het?'' Elliot keek haar even een beetje verwonderd aan. "Ehm... Van Red... Break Me Down," zei hij toen. Opdat moment stopte de nauwelijks hoorbare muziek die eerst door zijn koptelefoon weerklonk. Nog geen twee seconden daarna, begon er alweer een nieuw nummer. Elliot vroeg zich af of hij ook bij dit nummer moest zeggen van welke band die was, toen opnieuw de muziek stopte, maar dit keer nog voor het nummer goed en wel was begonnen. Elliot haalde met moeite zijn ipod uit de broekzak van zijn skinny jeans. Het zwarte apparaatje glom in de zon en zag eruit als nieuw. Ook al had Elliot het ding nu al drie jaar. Maar hij ging er altijd heel zuinig mee om en dat was dan ook de reden dat er nauwelijks een krasje op te bekennen was. Wel was die een keer in het water 'gevallen'. In England was dat nog, maar gelukkig had hij haar weer aan de praat kunnen krijgen. Het enige vervelende was dat, omdat dat ding al wat ouder was en na de duik in het water, die niet goed meer oplaadde. Daardoor zat Elliot vaak met een lege mp3-speler. Ook nu was dat apparaat weer een uitgevlogen. Binnensmonds vloekten haalde Elliot de koptelefoon van zijn nek, pakte zijn tas en sleepte die onvoorzichtig over de grond naar hem toe. Vervolgens opende hij de tas, haalde zijn vest eruit en stopte zijn koptelefoon en zijn ipod erin. Daarna propte hij zijn vest er weer bij, sloot met een beetje moeite zijn tas en legde hem - nu met een stuk meer belijd - weer op de plek waar Elliot de rugzak eerder had neergegooid.
Daarna richtte Elliot zijn aandacht weer op het meisje. "Wat luister jij eigenlijk?" vroeg hij met een knikje in de richting van haar oortjes. Terwijl hij op antwoord wachtte, dwaalde zijn blik af naar de zee. Waar het zeewater het strand op rolde en weer wegstroomde. Je zag duidelijk tot waar het water was gekomen, want daar lag een eindeloos lange strook vies gelig schuim die de grens tussen land en zee afbakende. Elliot staarde er een poosje naar zonder te zien waar hij naar keek. Dat had hij weleens vaker. Dan was hij zo ingedachte, dat hij alles om zich heen vergat, maar zodra hij dan weer uit die gedachte stroom 'ontwaakte', wist hij negen van de tien keer niet meer waaraan hij zat te denken. Ook nu merkte hij ineens dat hij voor zich uit zat te staren. Hij keek even voorzichtig naar het meisje dat naast hem zat en vroeg zich af of zij had gemerkt dat hij voor zich uit zat te staren. Als ze het had gezien, zou ze vast vragen waar hij aan dacht. Dan moest Elliot haar een antwoord verschuldigd blijven, aangezien hij het zelf ook niet wist. Hij zuchtte onhoorbaar en keek naar zijn onder het zand zittende schoenen.

"Ehm... Van Red... Break Me Down," hoorde ze de jongen zeggen als antwoord op haar vraag. Ze glimlachtte even en knikte. Ze sleurde haar rug zak naar zich toe, die ze eerder had neer gegooit. Ze ritste haar tas openen en haalde er een schriftje uit, deze was helemaal ondergekliederd met van alles en nog was. Teksten,kleine tekentjes. Één van de teksten was, ''Life is just a game play it fair'' Ze had ook wat manga poppetjes getekend deze zatten allemaal met hun hoofd naar beneden of met tranen in hun ogen. Nee Lilly was niet echt het meisje die je hartjes zag tekenen en als ze dit deed zat er altijd wel een scheurtje in of zwarte engel vleugels. Lilly kon niet super goed tekenen, maar ze kon het wel. Ze gooide het schrift op het zak en begon opnieuw in haar tas te rommelen. Dit keer haalde ze er een pen uit en sloeg ze het schrift openen. Ze bladerde door tot een leeg vlak, als je snel bladerende zag je aan de rand een poppetje die steeds een stukje bewoog alsof het leefde. Ze drukte op haar pen en begon te schrijven. ''Red... Break Me Down'' Ze keek even naar de jongen en glimlachtte, ''Anders vergeet ik het op te zoeken'' Ze klikte haar pen weer in en gooide het het in haar tas. Het schriftje hield ze nog eventjes vast en legde het daarna neer op haar tas. Ze keek hem even aan en trok haar wenkbrouw op toen hij begon te vloeken. ''Is die leeg?'' vroeg ze rustig en wees naar het zwarte apparatje. ''Je luisterd vast veel muziek...'' zei ze met een glimlach. "Wat luister jij eigenlijk?" vroeg de jongen. Lilly glimlachtte, ''Uhm, Escape The Fate, Paramore, All Time Low, Three days grace, You Me And Six en Destine.'' ''Ik ben niet echt een meisje die naar hiphop luisterd.'' zei ze met een lachje. Ze stak een oortje naar hem uit, ''Je mag mee luisteren als je wild?'' Vervolgde ze. Met een glimlachje keek ze even voorzich uit. Het was hier zo rustig, zo mooi. Alleen die vogels mochten van haar dood. Ze krijsten te veel. Een zeebriesje liet haar haren zachtjes mee vliegen. ''Music is my life, my personal drugs'' zei ze met een brits accent. Lilly had namelijk vroiger een britse engels docent gehad. En zij nam alles letterlijk over, waardoor ze zo kon praten. Het liedje When I Go Out I Want to Go Out on a Chariot of Fire van Escape The Fate sprong nu aan. Zachtjes zong ze mee, het was bijna niet te horen. Gewoon omdat ze te onzeker was om hard op te zingen bij het bij zijde van iemand. Bang om uitgelachen te worden of om gepest te worden. Dat vond ze het ergste wat er was. Gepest worden. Want dit keer zou ze er zelf wat aan moeten doen, niemand zou haar hier mee helpen. Ja, mischien haar tweeling broer Levi die hier op school zat, maar toch. Wat zou hij willen doen. Hij zal net zo worden gepest ook omdat hij er anders uitzag. Daarbij waren Lilly en Levi erg gelijk. Hun innerlijk was ook bijna het zelfde. Ookal koos hij meer voor de voetbal weg, daarna kwam zijn gitaar en dan tekenen. Lilly had iets heel anders, zingen ging voor alles ze zong zelfs tijdens het voetballen wat op de tweede plek kwam, vervolgens cheerleaden dan viool spelen, daarna tekenen en als laatste gitaar spelen al was zij hier niet zo ster. Maar alles viel te leren. Ooit... Ze keek naar de jongen. ''Ik ben BTW Lillith maar iedereen noemd me Lilly'' zei ze en stak vervolgens haar hand uit naar Elliot. Met haar vrije hand zat ze wat te prutsen met haar dropdead ketting. Normaal zou ze die allang in haar mond hebben gehad. Ze had er een verslaving aan over gehouden. Dingen in haar mond stoppen. Mouwen, kettingen, petten of sjalen als ze die om had. Meestal hield ze het bij een banada.

Elliot zag dat het meisje naar hem glimlachte en knikte. Vervolgens begon ze in haar rugzak te rommelen en haalde er een schrift en pen uit. Het schrift was helemaal onder gekladderd met teksten en tekeningen. Elliot kon nog net de zin Life is just a game play it fair lezen voordat ze het opensloeg. In het schrift stonden nog veel meer tekeningen, waaronder manga poppetjes die niet al te vrolijk keken. Een moment vroeg Elliot zich nog af waarom ze dat ding had gepakt, maar toen zag hij al waarom. Red... Break Me Down schreef ze op met mooiere letters dan hij, volgens Elliot. Maar wie had er geen beter handschrift dan die slordige hanenpoten van hem. ''Anders vergeet ik het op te zoeken,'' zei het meisje ineens. Elliot keek op. Kennelijk had ze gemerkt dat hij in haar schrift zat te staren. Het meisje gooide ondertussen haar pen weer in haar rugzak en legde haar schrift bovenop haar tas.
Op dat moment vloog Elliot 's ipod uit. Kennelijk vloekte hij toen iets te hard terwijl hij het ding opruimde, want het meisje vroeg rustig of het ding leeg was. Elliot knikte en stopte het apparaatje in zijn rugzak. "Je luistert vast veel muziek..." ging ze verder. Elliot legde zijn rugzak weer uit de weg, keek haar aan en zag haar glimlachen. Met een scheve grijns zij hij: "Ja... Het is ook meer een verslaving." Dat was nog waar ook. Elliot wist dat hij niet langer zonder twee uur zonder muziek kon. Daarom luisterde hij in elke pauze wel even naar zijn muziek. Elliot vroeg wat voor muziek zij leuk vond. ''Uhm... Escape The Fate, Paramore, All Time Low, Three days grace, You Me And Six en Destine," vertelde ze. Elliot knikte. "Dat zijn goede bands," zei hij, opnieuw met die scheve grijns. "Ik ben niet echt een meisje die naar hiphop luistert," legde het meisje uit. "Dan ben je niet de enige," antwoordde Elliot met een veel betekenende blik. Ineens stak het meisje een oortje naar hem uit. Elliot pakte het aan en schoof iets dichterbij, zodat hij mee kon luisteren. "Dank je," mompelde hij vriendelijk. "Music is my life, my personal drugs," zei het meisje met een brits accent. Elliot lachte. "Dat kun je goed," zei hij. Waarschijnlijk was het haar al opgevallen dat hij met zo'n zelfde soort accent praatte, omdat hij natuurlijk uit Engeland kwam. Het meisje begon mee te zingen met het nummer Chariot Of Fire van Escape The Fate. Ook Elliot kon het niet laten toch zacht mee te mompelen. Onbewust zong hij steeds harder mee. Elliot hield van zingen. Hij had ook een aantal nummers geschreven en opgenomen met zijn ipod. Die nummers begeleide hij dan met zijn gitaar, want behalve muziek luisteren en zingen, was Elliot ook gek op gitaar spelen.
"Ik ben BTW Lillith maar iedereen noemt me Lilly," zei het meisje ineens. "Leuke naam," was Elliot 's antwoord, "Ik ben Elliot." Elliot keek even naar de dikke zwarte en rode strepen op zijn t-shirt. Toen hij weer opkeek, zag hij Lilly aan haar ketting peuteren. "Leuke ketting, van dropdead, toch?" vroeg Elliot. Zelf had hij ook aardig wat kleren van dropdead. Alleen had hij die nu niet aan.

Lilly keek naar Elliot. Buiten haar 2 broers had ze nooit iemand anders gezien, tenminste niet met iemand die geen standaard uiterlijk had. Lilly was het ruige type en zag er altijd stoer uit, maar dan op een andere manier. Ze maakte graag kust van zich zelf. Door opvallende kleding en sieraden te dragen enzovoorts. Lilly had haar haar nooit zwart geverft. Het was van nature al zwart. Afentoe had ze een lok geverft in een bepaald kleurtje maar nooit helemaal. Ze liet haar blik weer van hem afglijden en keek naar haar schrift, waar Elliot ook naar had gekeken. ''Als je wild kun je er in kijken?'' zei ze bedoeld op het schrift dat op haar tas lag. Ze durfde hem even niet aan te kijken maar deed het toch. Ze had nog nooit een jongen ontmoet waar ze ook echt mee kon praten.
Het internaat waar zij op had gezetten waren er niet echt van zulke jongens. Meer mooiboy's en gangsters. Zelf de skaterlooks had ze daar nog nooit gezien en als dat wel zo was, was het alleen met stekeltjes. Een nachtmerrie was het daar eigelijk. Allemaal trutjes. De eerste dag daar was een hel. Een duidelijke nachtmerrie. Gelukkig leerde Lilly optijd van zich af bijten. Ze wist sommige mensen heel diep te raken zonder dat ze ook die gene maar kende. Ze wilde die mode poppetjes ook niet kennen. Ze ging liever met mensen om die niet bang waren om zich zelf te tonen. Die tutjes hadden allemaal wel een leider of waren de leider zelf. Allemaal billenlikkertjes. Ze durfde hun zelf niet te tonen. Gelukkig kreeg ze uiteindelijk wel wat vrienden, ook wat jongens die niet voorzich zelf op kwamen. Maar sinds het internaat durfde ze voor zich op te komen en openen te staan. Mensen die haar uitscholden beleefde de nachtmerrie van hun leven. Want Lilly accepteerde dat niet. Ze had 1 keer zelfs wat muizen los gelaten in een kamer. Een vermakkelijke dag. Ze zuchtte onhoorbaar. Nooit gedacht dat ze het daar ging missen.
Ze moest weer helemaal op nieuw beginnen. Helemaal vanaf de eerste klas. Ze vroeg zich af of Elliot ook van zich af beet. Voor haar gevoel had ze er een vriend bij, maar je wist het nooit. Het zou wel fijn zijn om iemand te hebben waarmee ze kon praten of leuke dingen mee kon doen. Dingen die ze bijde dan leuk vonden. "Dat kun je goed," Hoorde ze Elliot zeggen over haar accent. Ze glimlachtte. ''Dankje, ik heb het aangeleerd van mijn leraar en van de school waar ik op zat, nouja internaat'' zei ze met een grijnsje. Nu pas zag ze ook dat Elliot fel blauwe ogen had. Schitterend. Uiteindelijk nam Elliot het oortje aan en schoof wat dichterbij om de muzik te luisteren. Ze glimlachtte even. Toen hij vertelde hoe hij heten en een compliment gaf over haar naam. ''Dankje Elliot'' zei ze met een glimlachje. ''Leuk eens iemand te ontmoeten die voor zijn eigen style uitkomt'' zei ze met een brede grijns. "Leuke ketting, van dropdead, toch?" Lilly knikte. ''Ja, het is me lievelings ketting, ik heb ze in allerlei kleuren, zelfs wat kleren, maar kwa kleding vind ik babycake's leuker die shirtjes zijn altijd zo grappig'' zei ze met een glimlachje. ''Waar kom je eigelijk vandaan? Ergens waar ze engels spreken dat is wel duidelijk'' zei ze met een lachje. ''En heb je ook hobby's?'' vroeg ze vervolgens. Je moest iets doen om er een beetje gespreksstof in te houden.

[Inspriloos >.>]

"Dank je, ik heb het aangeleerd van mijn leraar en van de school waar ik op zat, nou ja internaat," legde Lilly aan Elliot uit. Hij knikte even dat hij het begreep, al wilde hij nog best verder vragen over dat internaat waar ze het over had. Toch deed hij dat maar niet. als ze er perse over wilde vertellen, dan deed ze dat wel. Bovendien had Elliot ook liever niet dat er te diep op zijn privézaken in werd gegaan. Hij bepaalde liever zelf wanneer hij daarover praatte. als dat onderwerp dan voorbij kwam in een gesprek, kon hij er dan weleens wat over zeggen. Maar van mensen die bleven doorvragen over hetzelfde antwoord werden in Elliot 's ogen al snel erg irritant.
Terwijl ze samen muziek zaten te luisteren, keek Elliot naar het strand. Waar twee meeuwen zaten te vechten om een visje. Door al dat gekrijs kwamen er nog meer meeuwen aan. Die hadden ook wel zin in zo'n lekker hapje. Uiteindelijk lukte het een van de meeuwen om het visje te kapen. Gauw vloog hij een eindje verderop en werkte de vis net op tijd naar binnen, zodat de andere meeuwen te laat kwamen. Teleurgesteld vlogen de andere meeuwen weer weg. Alleen de sterkste overleefde in de natuur. Eigenlijk was dat ook zo bij de mensen. Maar Elliot dacht daar niet aan. Hij was alleen blij dat die meeuwen weg waren, want met dat gekrijs kon hij de muziek nauwelijks horen. Een bijna onhoorbare zucht ontsnapte uit de mond van Elliot. Hij genoot van de rust op het strand. En natuurlijk van het heerlijke weer. Dat was zoveel beter dan in Engeland. Daar regende het erg veel. zeker als je het vergeleek met Californië.
"Dank je Elliot," zei Lilly, nadat Elliot zijn naam had gezegd en gezegd had dat hij haar naam mooi vond. "Leuk eens iemand te ontmoeten die voor zijn eigen style uitkomt," ging ze daarna verder. Elliot knikte alleen even en vroeg vervolgens: "Leuke ketting, van dropdead, toch?" Lilly knikte en met een glimlach vertelde ze: "Ja, het is me lievelings ketting, ik heb ze in allerlei kleuren, zelfs wat kleren, maar qua kleding vind ik babycake's leuker die shirtjes zijn altijd zo grappig." Opnieuw knikte Elliot vrolijk. Hij mocht Lilly wel. "Waar kom je eigenlijk vandaan? Ergens waar ze Engels spreken dat is wel duidelijk," vroeg Lilly verder. "Kom uit Engeland inderdaad," zei Elliot met zijn accent extra overdreven opgezet. "En waar kom jij vandaan?" vroeg hij erachteraan. Maar Lilly was net iets eerder met haar vraag: "En heb je ook hobby's?" Elliot grijnsde. "Oh... Ik speel graag gitaar, schrijf nummers en zing die ook," antwoordde hij helemaal naar waarheid, "En natuurlijk muziek luisteren." Even zweeg hij. "Die van jouw?" vroeg hij ten slotte. Hij wilde haar ook wel wat beter leren kennen. Bovendien was het sowieso prettiger om van elkaar ongeveer evenveel te weten.

[Zwaar inspiloos >_<]

Lilly glimlachtte vriendelijk, haar ogen volgde de vechtende meeuwen. Toen deze opvlogen keek ze hen na. De meeuwen verdwenen uiteindelijk uitzicht dus richtten ze zich weer op Elliot. In haar ogen was hij een hele aardige jongen,eerlijk en erg vriendelijk ook alleen hij was wat verlegen maar dat was nou het leuke aan mensen, dat ze een heel eigen karakter hadden. Inplaats van iemand achterna lopen en datgedrag over nemen dat was bloed irritant, want je praten met 1 iemand maar gelijke tijd sprak je ook met 2 tot en met 4 andere meiden, je hoefde maar 1 ding verkeerd te doen en BAM. Je had een hele kudde boze billenlikkertjes achter je aan. Vreselijk vond ze dat. Het zou haar niets verbazen als zij en Elliot goede vrienden werden. Het was prettig om met iemand als Elliot te praten. En zoveel mensen kende ze niet op Monica High. Elliot luisterde aandachtig en knikte af en toe. Heel veel zei hij niet maar toch zei hij genoeg voor haar zodat ze er op kon reageren. Lilly lachtte toen Elliot overdreven met een engels accent vertelde dat hij uit engeland kwam. "En waar kom jij vandaan?" vroeg hij na zijn antwoord aan haar. ''Uit Italïe alleen mijn vader reisde veel af, dus soms verhuisde we zo af en toe, nouja verhuizen... We hielden ons oude huis nog wel maar we kochten er een andere bij. Ik kreeg toen privélessen van een britse man. Vandaar dat ik een aangeleerd accent heb'' zei ze rustig. ''Maar dit komt ook omdat het internaat waar ik op zat in britanie was'' zei ze met een glimlachje. "Oh... Ik speel graag gitaar, schrijf nummers en zing die ook," Beantwoorde hij haar vraag, toen ze vroeg of hij hobby's had. Ze glimlachtte breed. ''Gitaar hé, mijn tweeling broer speeld dat, ik leer het van hem al ben ik niet erg goed daarmee'' zei ze lachend. Ze keek Elliot met twinkel ogen aan. ''Mag ik mischien één zo'n tekstje lezen?'' vroeg ze vriendelijk. Ze was benieuwd naar de style wat hij schreef, of wat voor nummer. Hij was erg musicaal had had ze nu wel in de gaten. "Die van jouw?" vroeg hij tenslotte aan haar. ''Ik speel viool, doe aan cheerleading en speel voetbal. Dat voetbal is me er gewoon in gestampt, met 3 broers thuis kun je haast niet anders'' zei ze met een grijns. ''Cheerleading moest van me moeder, ze zegt dat ik er een beter mens van word, maar sommige mensen kan ik niet uitstaan vooral niet als ze zo dom doen'' ''Ownee me nagel is gebroken'' Imiteerde ze heel erg kakkerig. ''Meid dat shirt staat echt niet bij die broek'' imiteerde ze vervolgens met een gayhandje. Met een brede grijns keek ze Elliot aan. ''Maar vooral luister ik muziek, zonder muziek zal ik hier niet eens zijn'' zei ze eerlijk. ''Voor de rest besteed ik me tijd aan school en lol trappen met me twin of vrienden. Al heb ik die hier niet echt'' zei ze zachtjes. ''Maarja genoeg over mij, vertel eens wat over je zelf, je oude school , waarom je hier ben enzovoorts'' zei ze kalmpjes.

[Inspriloos >__< + Kut post]

Uit Italië alleen mijn vader reisde veel af, dus soms verhuisde we zo af en toe, nou ja verhuizen... We hielden ons oude huis nog wel maar we kochten er een andere bij. Ik kreeg toen privélessen van een Britse man. Vandaar dat ik een aangeleerd accent heb. Maar dit komt ook omdat het internaat waar ik op zat in Brittannië was," vertelde Lilly heel uitgebreid. Elliot vond het grappig om te horen hoe ze op zo'n korte vraag zo'n lang antwoord kon geven. Van zichzelf wist hij dat hij vaak best kortaf was, ook al deed hij dat dan meestal niet expres. Elliot vroeg zich af of het haar irriteerde dat hij niet zoveel zei. Hij keek even op. Misschien kon hij irritatie van haar gezicht af lezen, als ze die had. Maar dat was niet het geval. Hij staarde weer naar het zand tussen zijn benen in.
Kennelijk vond Lilly het feit dat Elliot gitaar speelde erg interessant, want ze zei: "Gitaar hé, mijn tweeling broer speelt dat, ik leer het van hem al ben ik niet erg goed daarmee." Tweeling broer? Elliot keek op. Hij dacht aan Samora. Hij kende haar nog van Engeland. Eigenlijk kende ze elkaar nog niet zo heel erg lang. Maar wel lang genoeg om te kunnen zeggen dat ze vrienden waren. Ze had ook een tweeling zus. Maar Elliot vermoedde dat die niet zo'n goede band hadden met elkaar. Hij vroeg zich af of Lilly en haar broer dat wel hadden. "Zit je broer hier ook op school?" vroeg hij na enige stilte. Elliot keek haar aan terwijl hij dat vroeg. Ineens zag hij een twinkeling in haar ogen. "Mag ik misschien één zo'n tekstje lezen?" vroeg Lilly vriendelijk. Elliot wist bijna zeker dat hij niet iets van een tekst of een klad in zijn tas had zitten. Toch pakte hij zijn tas om alles voor de zekerheid te checken. Eerst haalde hij zijn vest, ipod en koptelefoon eruit. Die legde hij naast de tas neer. Daarna zocht hij tussen zijn boeken naar blaadjes en bladerde snel door zijn schriften heen. Maar daar stonden alleen een paar domme krabbels en mislukte tekeningetjes in. "Liggen nog op m 'n kamer," zei hij uiteindelijk droog. Het speet hem dat hij er geen een bij zich had.
Elliot vroeg wat haar hobby 's nu eigenlijk waren. "Ik speel viool, doe aan cheerleading en speel voetbal. Dat voetbal is me er gewoon in gestampt, met 3 broers thuis kun je haast niet anders. Cheerleading moest van me moeder, ze zegt dat ik er een beter mens van word, maar sommige mensen kan ik niet uitstaan vooral niet als ze zo dom doen," vertelde ze opnieuw heel erg uitgebreid. "Ownee me nagel is gebroken," imiteerde ze zo'n tuttig meisje na. Elliot schoot meteen in de lach. Terwijl Lilly verder ging: "Meid dat shirt staat echt niet bij die broek." Daarna keek ze Elliot met een brede grijns aan. Hij stopte met lachen. "Ik begrijp wat je bedoelt," zei hij met zijn typische scheve grijns. "Maar vooral luister ik muziek, zonder muziek zal ik hier niet eens zijn," zei Lilly ineens heel oprecht. Elliot keek ook weer wat serieuzer. "Dan ben je niet de enige," mompelde hij met een glimlach terwijl hij haar aan keek. "Voor de rest besteed ik me tijd aan school en lol trappen met me twin of vrienden. Al heb ik die hier niet echt," ging Lilly verder, maar nu wat zachter. Daarna zei ze weer hardop: "Maar ja genoeg over mij, vertel eens wat over je zelf, je oude school , waarom je hier ben enzovoorts." Even zweeg Elliot. Daarna begon hij: "Nou... Ik woonde hiervoor dus in Engeland. Ben daar best vaak verhuisd. Maar hiervoor woonde ik in TrueLife. Ik heb ook haat aan al die volgertjes en ja, dat was het wel zo'n beetje..." vertelde hij droog. Meer wist hij niet over zichzelf te vertellen. Er viel ook niet veel over hem te vertellen. Hij was een gewone jongen met een iets andere stijl dan de meeste mensen. Bovendien was Elliot nooit goed in dat soort vragen te beantwoorden. In die zin had hij nooit zo 'n goede kijk op zichzelf.

[dan zijn we lkkr bezig >_< word dus gwn een inspiloos topic of dat is het eiglijk al -_-']