I don't think about it..

Blake trekte haar Pastry-gympen uit, en hield ze in haar hand. Ze ging even langs het strand wandelen. Waarom ze hier heen ging wist ze zelf eigenlijk niet. Ze wou even uitrusten, en tot zich zelf komen na deze paar dagen. Het was erg nieuw en druk voor haar geweest en het was allemaal even wennen. Met een zucht liep ze over het gelige zand, en links van haar was de oceaanblauwe zee. Het zag er mooi uit, en omdat het aardig laat was, was er bijna geen mens te bekennen. Enkel wat mensen die met wat vrienden zaten te 'chillen'. De wind zorgte ervoor dat haar lichtblonde haren alle kanten op vlogen, en met haar handen probeerde ze dat een beetje in bedwang te houden. Even wou ze weg van de school, en van alles, om even na te denken. Ook wist ze niet waarom ze dat deed, maar het was gewoon fijn. Al snel kon het haar niks meer schelen, en liet haar haren zijn kant op gaan. Langzaam liep ze langs het water, en keek in de verte. Een aantal zeilen kon je zien uitsteken, boten dus. Na een tijdje was ze het lopen zat, en ging dichtbij de zee zitten. Zo had ze uitzicht over het water, dat langzaam heen en weer zoefde. Het was nog aardig warm, voor elf uur 's avonds. De zonnestralen bezorgde een warm gevoel op haar huid. Het geluid van de vogels boven haar hoofd maakte haar vrolijk. Toen ze klein was ging ze ook graag naar het strand, samen met haar moeder. Haar moeder was nu al een hele tijd overleden. Het was verschrikkelijk, en ze miste haar. Gelukkig ging het al wat beter, en ze had het een plekje in haar hard gegeven. De gedachtes aan haar moeder deden tranen opwekken, en voor ze het wist rolde er een traan uit haar donkerblauwe ogen. Voorzichtig veegte ze hem weg met haar vinger, om zo min mogelijk mascara mee te nemen wat natuurlijk allang uitgeveegt was.
Snel probeerde ze aan iets anders te denken, en door de gedachtes aan Iris werd ze alweer een stuk vrolijker. Ze dacht weer aan vanmiddag, dat ze elkaar ontmoette en dat ze als twee malloten in het rond zaten te springen. Even grinnikte ze in zichzelf. Het werd al leuker met nieuwe vrienden erbij, en nu had ze ook een nieuwe kamergenoot. Het was gezellig om een beetje lol te hebben hier, en ze merkte dat dat een stuk leuker was dan saai in je eentje de tijd moeten doorbrengen. Blake sloeg haar armen om haar benen heen, en tuurde richting de zon, die langzamerhand onderging. Het was een mooi gezicht, de eerste keer dat ze een zonsondergang zag zelfs. Haar blauwe kijkers bleven gericht op het donkere water, waarachter de zon onderging. Op dat moment merkte ze dat er iemand naast haar ging zitten. Wie het was wist ze niet. "Hallo?" vroeg ze met haar lichte stem. Even keek ze om, en keek recht in het gezicht van een mens.

Langzaam liep Dan langs het strand heen. Zijn zwarte ACDC t-shirt lag om zijn arm heen. Hij liep op zijn blote voeten door het zand heen. Aan de rechterkant was de zee te zien, en de zon scheen met haar laatste krachten op zijn blanke huid. Hij rekte zich uit en gooide zijn t-shirt over een ligstoel heen naast zijn pakje sigaretten en liep terug naar de zee. Aangezien het al zo laat op de dag was was er bijna niemand meer op het strand, dus zou hij de zee bijna voor zichzelf hebben. Hij sprong soepel in het water en zwom naar een wat dieper gedeelte. Hij hielt van de zee, al was het niet zijn favoriete plek om naar toe te gaan. Met een snelle borstcrawl zwom hij een paar baantjes van vijftig meter ongeveer en stopte daarna weer. Hij ging met zijn hand door zijn zwarte haar heen wat inmiddels bijna in zijn ogen zat. Het vervelend van water, de gel in je haar ging er weer uit. Hij voelde de zon in zijn nek prikken en ging er geïrriteerd met zijn hand overheen. Waarschijnlijk was het beter om terug te gaan naar de kust, anders was hij straks nog verbrand door de zon.
Dan zwom kalm terug naar de kust en liep het strand op. Het was stil, maar hij genoot er wel van. Het hoefde niet altijd druk te zijn om gezellig te zijn. Zelfs met rust en stilte kon je je vermaken. Tenminste, zo zag hij het dan. Met een zucht ging hij zitten bij zijn t-shirt en gebruikte het als handdoek om zijn hoofd en haar te drogen. De rest ging van zelf wel. Hij pakte een sigaret en zijn zwarte aansteker en stak de sigaret aan. Hij nam een trekje en blies de rook weer uit. Terwijl hij met zijn rug tegen de muur aan zat en de zon zijn blote voeten verwarmde, zag hij een meisje over 't strand lopen en dicht bij de zon gaan zitten. Een glimlach verscheen op zijn gezicht en hij duwde zichzelf overeind. Met zijn t-shirt nog in zijn hand en de sigaret tussen zijn lippen liep hij naar haar toe en ging op zijn hurken naast d'r zitten. Al snel bleek ze hem door te hebben, maar hij maakte er niet zo'n punt van. Wel sprak ze tegen hem en hij glimlachte, terwijl hij naar het zand staarde. [color=white'Hay'[/color] zei hij kalm terug. 'Sunset can be a wonderfull thing.' Zei hij rustig, de zon reflecteerde in zijn licht grijze ogen terwijl ernaar keek en op zijn kont ging zitten. Hij trok zijn knieën op en sloeg zijn armen erom heen, terwijl hij nog een trekje van zij sigaret nam en de rook uitblies.

"Hay" klonk er een stem naast haar, duidelijk van een jongen. Haar ogen richte zich op de jongen, die naast haar ging zitten. 'Sunset can be a wonderfull thing.' merkte hij op. Af en toe nam hij een trek van zijn sigaret. Ze bekeek hem even en kon zien dat hij ongeveer van haar leeftijd was. "Offcourse.." zei ze terug, terwijl ze naar hem glimlachte. Hij ging hetzelfde zitten als haar, en alweer nam hij een trek van zijn sigaret. Het roken van mensen om haar heen was ze wel gewend, ook van Mike. "Blake," stelde ze zichzelf aan hem voor. Opeens bedacht ze dat haar mascara vast tot haar kin zat, maar ja, daar was nu niks meer aan te doen. "En, wie ben jij?" vroeg ze daarna aan hem. Haar blik was weer op de zee gericht, die zich langzaam heen en weer bewoog.
Ze wreef met haar handen over haar benen heen, omdat het ondertussen een beetje koud was geworden. De zeewind deed haar haren nogmaals opblazen, en bezorgde een koude bries. Ze hield haar hand door haar haar toen de wind wat was gaan liggen, en keek weer naast haar. Alweer grijnste ze even naar hem, en veegde hopelijk onmerkelijk haar mascara weg. Ze hoopte dat het nu wat minder te zien was. Hij was hier blijkbaar ook alleen. Er was in iedergeval niemand in zijn buurt te zien. "Ook alleen hier?" vroeg ze vriendelijk aan hem. Tsja, wat moest ze anders zeggen? Hij leek haar een aardige jongen, ook al kon ze hem nog niet eens. N'ja, ze zou het zo wel merken.

Dan keek naar de zon die steeds verder in zee bleek te zakken, tevens kwam het water steeds dichter bij hen. Of te wel, straks had hij een paar natte voeten. Nou ja, spijtig. Met zijn t-shirt over zijn schouders geslagen nam hij een trekje van zijn sigaret en blies de rook uit. Heerlijk weer zo, de zon, de zee, een gesprekspartner en een sigaret. Zijn dag, avond, kon niet meer stuk. Terwijl hij zich naar achter liet vallen en zijn armen achter zijn hoofd kruiste, sprak het meisje weer tegen hem. 'Offcourse..' Hij glimlachte. He, eindelijk iemand die het met hem eens was. Dat was wel heel erg nieuw. Hij glimlachte en staarde naar de donkerblauwe, met oranje, lucht. Het zag er prachtig en magisch uit. Hij had altijd al de avond voor de dag gekozen, waarom was hem zelf ook nog een raadsel. Misschien omdat je 's nachts alles er zo anders uit zagen, Dingen die overdag zo hedendaags waren, hadden 's nachts een vreemd tintje. Hij wist niet precies wat het was. "Blake," Dan keek het meisje even aan alsof ze gek was. Het drong een paar tellen later pas tot hem door wat ze bedoelde en knikte daarna vriendelijk. "En, wie ben jij?" Hij richten zijn blik naar de zee, terwijl hij zichzelf overeind hees en op zijn ellebogen steunde. 'Dan.' Zei hij rustig. Maar hij keek haar niet aan. Zijn licht grijze ogen bleven strak naar de zee staren. 'On a hot summernight.' Mompelde hij opeens. Een liedje van een band die hij altijd luisterde, maar het was best bij passelijk voor hoe het er nu uit zag. De zon die langzaam weg ging, haar laatste krachten om de aarde te verwarmen. Samen op een verlaten strand. Beter kon toch niet? Nee, zo'n player was hij. "Ook alleen hier?" Zonder de vraag helemaal te snappen, knikte Dan. Hij had immers niemand, dus dan was het logisch dat hij alleen was. Of was hij de enige die dat zo zag? 'Helemaal alleen,' Zei hij rustig en draaide zich naar Blake. Hij glimlachte vriendelijk naar d'r en keek over haar heen naar een paar mensen die over het strand heen wandelde.

Blake zuchte even, terwijl de zoute zeelucht haar neus binnendrong. Het was fijn om hier op het strand te zijn. Even sloot ze haar ogen, en de wind woelde door haar haar. Alsnel klonk de stem van de jongen weer, en haar ogen schoten naar de plek naast haar, waat hij zat. "Dan" stelde hij zichzelf voor. Hij heette dus Dan. Ze had hem hier nog nooit ontmoet, maar hij zou wel nieuw zijn of zoiets dergelijks. 'On a hot summernight.' zei hij. Ze keek hem glimlachend aan. "Inderdaad." zei ze grinnikend. 'Helemaal alleen,' beantwoorde hij haar vorige vraag. "Net als ik dus." zei ze tegen hem. Ze zag dat Dan naar de andere mensen keek, en ook zij liet haar blik even op de andere mensen glijden. Het was niet echt druk, maar een aantal mensen waren over het strand aan het lopen. "je zit zeker op Monica?" vroeg ze hem met een grijns. Zij ook, dus het zal wel. De meeste jongeren hier zaten op die school, of op het Parcific. Maarja, ze hoorde het zo wel.

Een glimlach verscheen op Dan's gezicht toen Blake hem gelijk gaf over wat hij net zei. On a hot summer night. Hij grijnsde en richten zijn blik op de zee. Het was zo mooi... zo magisch. Beter kon toch niet? Hij zuchten en legde zijn kin op zijn borst neer. Even schoten de beelden van zijn familie voor zijn ogen langs. Zijn vader, zijn moeder en zijn kleine zusje. Over zijn ouders maakte hij zich geen zorgen, die hebben hem zo'n beetje uit huis verbannen, maar zijn zusje. Daar ging het om. Hij hielt van zijn zusje, zoals elke grote broer dat deed, maar om haar achter te laten bij die twee barbaren die zichzelf ouders noemde... Dat zat hem niet lekker. Misschien dat hij in een vakantie naar huis zou gaan. Dat zou hij sowieso doen aangezien hij Hayley mee zou nemen naar New York. Dan kon hij zijn 'familie' meteen eens opzoeken. Hij verheugde zich er nu al op.
Door al zijn gepieker was hij in gedachten verzonken en Dan schrok op toen Blake hem wat vroeg. "je zit zeker op Monica?" En de volgende die dat vraagt. Een van de populairste vragen van alle mensen hier. Eigenlijk ook best logisch. Dan schudde zijn hoofd om erbij te blijven en keek Blake aan. 'Klas 12 A. Jij?' Hij keek naar zijn sigaret die bijna was opgebrand en gooide hem in het water. Dan was 'ie meteen uit.

-Inspiratie... *Gaat zoeken*-