Een warme herfstdag

Vivianna liep op haar blote voeten langs de kustlijn van het strand. Haar voeten werden bij elke golf die aan kwam zetten weer nat. Het water was niet zo koud als ze zou denken, er zat nog een zomerse warmte in. De laatste zomertoeristen hadden zich ook allemaal op het strand verzameld om een van de laatste warme dagen mee te maken. Het deed haar het meeste denken aan Spanje allemaal, maar dan minder mooi en minder druk. Zelfs rond deze tijd van het jaar zou je in Spanje nog steeds over de mensen struikelen op het strand. Ze kon op dit moment dan ook wel al die toeristen uitkotsen.
Snel liep ze door, opzoek naar een plek waar geen strandtentjes te zien waren en waarschijnlijk dan ook geen toeristen zouden zijn.
Vivianna dacht terug aan de avonden dat ze met de groep op het strand had gezeten. Ze hadden een plekje gevonden waar geen mens te vinden was, laat staan dat het toerist was. Dan maakten ze een kampvuur –ook al was het illegaal- en zaten er dan heel de avond zitten. Pacho speelde op zijn gitaar en even waren ze weg van de achterbuurten. Even waren ze gewoon een stel kwajongens die enkel stiekem een vuurtje maakten en verder geen vlieg kwaad zouden doen. Ze hadden met z´n allen de grootste lol en hadden het over van alles. Alles, zolang het zich maar niet afspeelden in de achterbuurten. Dan bleven ze wachten tot het vuur was uitgebrand en sliepen daarna onder de sterrenhemel. ´s Ochtends moest ze dan wel als een gek naar huis rennen om te zorgen dat haar ouders er niet achter kwamen, maar dat maakte haar niks uit. Ze had er alles voor over om onder de sterren te slapen in de armen van Domonico.
Vivianna stond op een rustig stukje strand waar ze niemand zag. Meteen kroonde ze het tot haar nieuwe eigen plekje. Vivianna liet haar schoenen met een plof uit haar handen vallen en bleef over de zee heen staren, de verte in.
Er stond een zacht zeebriesje wat Vivianna haar jurkje op liet waaien en haar haren liet wapperen. Het was voor het eerst dat ze haar mes niet bij zich had. Ze moest het zich afleren met dat ding rond te lopen, het bezorgde haar hier enkel ongelukken. De achterbuurten had je hier ook niet meer, dus nergens had ze die bescherming nodig. Toch voelde ze zich onveilig zonder haar mes. Het maakte haar schrikachtig en op haar hoeden. Terwijl ze nergens bang voor hoefde te zijn.
Ergens achter zich hoorde Vivianna iets. Ze draaide zich in een reflex om, het waren voetstappen, zeker weten. Ze vloekte binnensmond omdat ze zo dom was geweest om haar mes thuis te houden.

[alleen Vivianna en Vincent]

De wind joeg in zijn gezicht en het zout prikte op zijn huid. Hij had net nog gezwommen - het was nog maar net herfst en het water was warm genoeg. Er stond wel een felle bries, die ervoor zorgde dat hij kouder had uit het water dan wanneer hij erin was. Hij ging zitten in de branding en keek naar de zee, de horizon, en dacht aan Stella en Zélie. Hij vroeg zich af wanneer Stella hier eindelijk zou aankomen. Hij had niets maar van haar gehoord sinds haar laatste bericht, een dag of twee geleden. En Zélie... hoelang zou dat duren? Hij begon te twijfelen - hoelang kende hij haar nou eenmaal? Hij hield van haar, maar hij hield er een rot gevoel aan over dat ze al samen waren na een uur. Hij voelde zich een ongelooflijke rotzak en player hierdoor.
De wind had hem droog geblazen en hij stond op. Hij liep verder het strand terug op en nam zijn t-shirt op. Er zaten overal zandkorrels en hij schudde het shirt uit. Daarna deed hij het aan, keek nog een keer naar de zee en liep toen verder. Zijn voeten waren nog niet helemaal droog, bewees het zand dat bleef kleven. Hij wreef met zijn hand door zijn door de zon gebleekte haren, die in de war zaten door de wind, om hen uit zijn gezicht te wrijven. De wind was trouwens behoorlijk irritant, hij sneed in zijn huid.
Vincent had die middag besloten te gaan zwemmen. Aangezien de herfst begon zou het één van de laatste keren zijn dat hij dat zou kunnen doen, dus hij kon er net zo goed van profiteren. Hij was de school uitgeglipt en naar het strand gegaan. Nadat hij eerst alle toeristen, locals en scholieren had omzeild, had hij een verlaten stuk strand gevonden. Het lag in een baai en je moest eerst de duinen over voor je er geraakte. Het leek alsof er na die duinen niets meer was, daarom ook dat er geen mensen waren.
Op één iemand na. Vincent keek bedachtzaam naar de schim die aan de waterlijn stond. Het had iets filmisch, zoals het meisje daar stond met haar jurk en haren die achter haar aan wapperden. Vincent grijnsde. Hij zou kennis gaan maken. Met vastberaden passen liep hij op het meisje af. Ze had een zuiders uiterlijk, zag hij langzaamaan. Italiaans, Spaans, Braziliaans. Hij wist het niet precies, maar hij wist wel zeker dat ze niet Amerikaans was, op één of andere manier.
Blijkbaar had ze hem gehoord, want plotseling draaide ze zich om. Ze keek nogal vijanig. Vincent grijnsde onschuldig en stak zijn handen op alsof hij zich overgaf. Hij liep nog wat dichterbij en wachtte haar reactie af. Hij had zin om haar een beetje te plagen. Niet dat ze ervan gediend zou zijn, maar dat maakte niet uit. Nu bleef hij staan en bekeek haar. Ze was ongeveer even oud als hij was en had vrij lang bruin krulhaar. ‘Vincent Scott Cruz, aangenaam,’ grijnsde hij, en hij stak zijn hand uit. ‘Maar vrienden noemen me Vince.’

Uit de verte verscheen een jongen die niet zo veel ouder was als ze zelf was. Hij had blonde haren die warrig langs zijn hoofd hingen en hij droeg enkel een zwembroek en shirt. Het zag er naar uit dat hij zijn laatste duik van het jaar in de golven had genomen, net als de meeste hier op het strand.
De jongen had Vivianna al meteen in het vizier en kwam glimlachend op haar af lopen, terwijl hij zijn handen omhoog hield als teken dat hij zich overgaf, deze jongen was zeker geen bedreiging voor haar. Toch bleef Vivianna de jongen strak aankijken, zonder maar een spiertje te verroeren. Wat moest die jongen van haar?
‘Vincent Scott Cruz, aangenaam,’ zei de jongen toen hij eindelijk naast Vivianna stond. Met nog steeds de zelfde grijns op zijn gezicht stak hij zijn hand naar Vivianna uit. De hand nam ze nog niet in ontvangst en een tijdje observeerde ze Vincent terwijl haar blik nog niet was veranderd. De jongen was zeker geen toerist, zijn accent was duidelijk Amerikaans en hij had een typisch Amerikaans uiterlijk –ook al kon ze niet precies benoemen hoe dat eruit zag.
‘Maar vrienden noemen me Vince,’ maakte Vincent zijn zin af na enkele seconden stilte. Vivianna keek nog een paar seconden naar het gezicht van Vincent en kwam tot de conclusie dat hij geen vlieg kwaad zou doen.
‘Vivianna Zaragoza,’ stelde Vivianna zich voor terwijl ze de uitgestoken hand van Vincent schudde. Ook haar lippen krulde zich tot een glimlach. ‘Maar vrienden noemen me Vief,’ herhaalde ze de zin die Vincent eerder had gezegd. ‘Zit jij ook op Monica?’ vroeg Vivianna terwijl ze haar haren achter haar oren deed. De wind was inmiddels wat gaan liggen en haar haren hingen in een chaos langs haar gezicht.
Nogmaals keek Vivianna naar Vincent. Ze hoopte dat ze nog iemand van de high school had leren kennen, want op Mike en Melody na kende ze hier nog niemand.

[inspi-loos --']