Eyota keek naar de jongen die binnenwandelde. Hij was erg knap dat moest ze toegeven, dus bleef zij ook eigenlijk maar staren. Hij had een mooie zonnebril op maar het enigste wat er een nadeel aan was dat ze niet goed zijn ogen kon zien zodat ze niet goed kon zien in welke stemming hij was. Toen hij ineens er boos werd op de starende mensen waaronder zijzelf snapte ze het wel, snel draaide ze haar hoofd, maar toch wilde ze weer kijken, hij was erg gespierd, dus waarom zou ze eigenlijk niet gewoonb op hem af lopen, ze deed dat zo vaaék maar nu ineens durfde ze niet meer zo goed. Toen ze rondkeek zag ze dat de stemming weer hetzelfde was geworden en nu de muziek toch niet meer zo goed was pakte ze haar cocktail weer en zette, nadat ze al haar moed had verzameld, zich naast hem. "Je kreeg precies wel veel aandacht, of leek dat gewoon zo?" vroeg ze en probeerde zo rustig mogelijk over te komen wat nçet lukte dus nam ze maar een slok van haar cocktail, nu zag het er nog erger uit precies of ze zich wilde verstoppen achter haar cocktail. Nadat ze snel een slok van haar cocktail had genomen werd ze een beetje zenuwachtig omdat ze niet meteen een antwoord kreeg, dit was ze echt niet gewoon, normaal vond ze het wel leuk om met jongens te praten maar nu stond ze opeens helemaal stil. Ze durfde niks te zeggen bang om iets helemaal verkeerds te zeggen, klamme handen. En hij zag er rustig uit alsof hij zich nergens iets van aantrok, dat vond ze wel cool, altijd rustig. Eyota had vaak woedeaanvallen en soms moest haar zus, Naïla, dat tegen zich krijgen. Maar toch bleven ze goeie vriendinnen. Eyota en haar zus waren gevonden als baby aan een station. Het was een oude vrouw die hen had gevonden. Om de stilte te verbreken zei ze: "Ik ben Eyota en jij?" Nu vuurde ze alleen maar vragen op hem af, ook een stom idee. Maarja ze kon alleen zijn reactie afwachten.