It's better here.

Voorzichtig liep Samora het water in, sloot een moment haar ogen voelde hoe de golven kapot sloegen tegen haar benen. De wind speelde met haar blonde haren, die los golvend over haar schouders vielen. Met haar hand voelde ze in de zak van haar zwemshort om zich te verzekeren, dat ze haar mobiel in haar tas had gestopt. Het was niet de bedoeling dat ze haar mobiel hier direct kwijt zou raken, langzaam opende ze haar ogen. Staarde in de verte, de zee leek on eindig. Ze besefte dat ze kilometers van haar familie was gescheiden, niet dat ze er echt problemen mee had. Eigenlijk was ze er blij mee, dat haar leraren haar hadden geadviseerd om hier heen te gaan. Op haar school had ze zich nooit echt thuis gevoeld, ze was het buiten beentje van de klas. Werd jaren lang gepest, en haar tweeling zus met wie ze vroeger altijd zo close was geweest deed niks om haar te helpen. Een zucht verliet haar keel, ze schudde de gedachten van zich af. Liep langzaam dieper het water in, het leek erop dat de golven haar probeerde om te gooien. Een glimlach gleed over haar lippen, ze voelde zich hier nu al thuis. De zee en de zon, dat had je in Engeland niet. Daar leek het bijna altijd te regenen. Een moment vroeg ze zich af of ze hier weer het mikpunt van pesterijen zou worden, maar die gedachten schoof ze van zich af. Ze had geen zin om daar nu over na te denken. Zonder te aarzelen, dook ze onder water om direct weer boven te komen. Dit was heel anders dan zwemmen in een zwembad, dat water was rustig en voorspelbaar. In tegen stelling tot de zee. Samora zwom een tijdje in het water, ging verder dan de meeste andere badgasten. Vroeger had ze veel gereisd, haar vader had altijd al liefde voor de zee en het water gehad. Hij had haar leren surfen, kite en zeilen. Even als hem hield ze van water sporten, was ze dol op de zee. Haar vader was er dan ook voor geweest dat ze hier naar toe zou gaan, ook omdat hij wel in de gaten had dat het met zijn dochter niet erg goed ging. Haar moeder daar in tegen, was er niet direct voor geweest. Zij vond het maar niks dat Samora alleen naar Monica zou gaan. Maar had uiteindelijk toch toe gestemd, onmerkbaar schudde Samora haar hoofd. Zwom rustig weer terug naar de kant, liep het water uit in de richting van haar handdoek. Haar blonde haren hingen in lange slierten langs haar gezicht, zwijgend liet ze zich op haar handdoek zakken. Haar blauwe ogen dwaalde over het strand, in gedachten verzonken bekeek ze de mensen om zich heen.

Alex slenterde over het strand, oordopjes in zijn oren, diep in gedachten. Wat deed hij hier in godsnaam? Waarom was hij hier naar toe gekomen na de overval? Waarom niet meteen doorsteken naar Mexico en vanaf daar naar Europa of Azië? Onmogelijk was het niet, hij had zijn rijbewijs en met het vele geld dat hij had opgehaald met de overval had hij makkelijk een auto kunnen kopen, wat hij nu ook had gedaan, gelukkig kon het met Canadese Dollars. Maar hij moest het geld wel snel inruilen anders zouden ze hem zo te pakken hebben, en dat was wel het laatste wat hij wilde. Alex zette zijn Ipod uit en stopte deze in zijn broekzak. Hij moest weer even met Fara praten, als zij het geld in kon ruilen zou dat mooi zijn. Alex liet zijn ogen over het strand glijden en keek of hij iemand zag die hij herkende. 'Natuurlijk niet sukkel' Zei hij tegen zichzelf. Soms zat hij nog teveel met zijn kop in Canada. Het leek er niet eens op hier, maar toch dacht hij nog vaak aan zijn vaderland, en aan de ijshockey league waar hij in speelde. Iets verderop zag hij een vis kraam staan en hij liep er op af. Goedkoop was het niet, maar hij kon pinnen. Het duurde even voor hij zijn kibbeling had, maar toen hij het eenmaal had at hij gulzig van de vette hap. Hij veegde zijn handen af aan zijn broek en liep weer verder. Soms was het leven echt een zwart gat. Ieder moment kon er een politie auto aan komen scheuren die hem mee kon nemen, en er was niemand die hem kon helpen, hij had geen vrienden, wapens of wat dan ook. Alex schudde de gedachte van zich af, voorlopig was het nog niet zo ver en moest hij hier meer mensen leren kennen, en vrienden maken. Een school was ook noodzakelijk, en een slaapplek helemaal. Hij keek rond en zag een blond meisje zitten. Hij liep er heen en ging naast haar in het zand zitten, hij kon zien dat ze net gezwommen had, haar haar was nog nat, en een groot deel van haar lichaam ook. 'Hey' Zei hij zonder haar aan te kijken. Waarom was het zo moeilijk om een gesprek te beginnen met een mooi meisje? Waarom wist hij nooit een openingszin, of iniedergeval iets beters dan een stomme 'hey' of 'hallo' was hij gewoon zo dom? Of was het gewoon spanning hoe het meisje zou reageren? Alex keek naar de golven van de zee voor hem, het water was helder blauw en met de zon er op gaf het een mooi effect, het deed hem denken aan Lake Ontario. Rustig wachtte hij op reactie van het meisje...

(klote post..)

Al vrij snel dwaalde haar blik weer naar de zee, staarde ze diep in gedachten naar de golven die kapot sloegen tegen het strand. Nu al voelde ze zich hier beter op haar plek dan in Engeland, daar had ze zich altijd het buitenbeentje gevoeld. Was dat ook geweest. Een zucht verliet haar keel, ze moest niet terug denken aan het verleden. Dat was voorbij, het was tijd voor een nieuwe start. Ver weg bij degene die haar het leven zeur hadden gemaakt. Onbewust streek ze met haar hand over het litteken op haar slaap, een rilling liep over haar rug. Het was niet de eerste keer dat ze in elkaar werd geslagen, maar toch was ze er slechter van af gekomen dan normaal. Ze besefte dat ze destijds geluk had gehad dat ze Elliot was tegen gekomen, onmerkbaar schudde ze haar hoofd. Vroeg zich af of ze hem hier nog een keer tegen zou komen. Ze wist dat hij hier ergens was, maar zou hij haar überhaupt wel weer willen zien? 'Hey' hoorde ze plots iemand zeggen, ze schrok lichtelijk draaide haar hoofd met een ruk om. Naast haar zat een jongen van ongeveer haar ouder, misschien twee jaar ouder. Wat aan zijn uiterlijk haar precies vertelde dat hij niet van hier was, wist ze niet. Maar dat het zo was, wist ze vrij zeker. Ze nam hem wat onzeker in zich op, maar hij keek haar niet aan. Staarde net als zij zonet had gedaan naar de golven. Zacht beet ze op haar lip, ze was er nooit goed in geweest om contact met iemand te leggen. Maar ze wou op deze school niet weer het mikpunt van pesterijen worden. "Hé." zei ze, wist zichzelf er toe te zetten een glimlach over haar gezicht te laten glijden. Haar blik gleed weer naar de golven. "Ik ben Samora, zeg maar Sam." zei ze, na een korte stilte. Ze was zich er sterk van bewust dat ze een licht brits accent had, iets wat haar mateloos irriteerde. In Engeland zelf was het haar nooit echt op gevallen, maar hier waar bijna iedereen een Amerikaans accent had des te meer.

Alex was al diep in gedachten verzonken toen ze de stem van het meisje hoorde. Hij keek haar aan en glimlachte even, maar hij bleef stil. Hij wist dat dit het moment was om zijn naam te zeggen, maar ergens werd hij weer het stille jongetje van vroeger, toen durfde hij ook niet veel te zeggen. Soms was luisteren verstandiger als praten en anders kon je er vaak wel wat van opsteken. Tot zijn 10e jaar ongeveer was hij dat lieve stille jongetje. Daarna realiseerde hij zich dat hij meer voor zichzelf op moest komen, niet zomaar alles maar toelaten. Hij was brutaler geworden, luisterde minden en geraakte eerder in een gevecht. Toen hij 16 was werd het erger, toen raakte hij betrokken bij een drugs afrekening, en sinds die tijd zit hij in de criminele wereld. En nog geen week geleden was er die grote overval, the national bank of Canada was het doelwit, en het was geslaagd tot ze de grens van Ontario over gingen, toen was overal politie en moesten ze over de grens. En nu was hij hier, niet wetende wat hij moest doen, doorgaan met dat idiote gedrag en overal vandaag jatten en vechten, of zijn leven compleet veranderen en op het rechte pad komen. Een moeilijke keuzen, maar hij had nog even tijd. Na een tijdje stilte was het de stem van Samora die een einde maken aan de stilte. Een licht Brits accent hoorde hij. Of ze was in een rijk gezin opgegroeid, of ze had in Engeland gewoond. Hijzelf had een Canadees accent, tussen Amerikaans en Engels in. Je kon het eigenlijk niet echt een accent noemen, maar ergens kon je het wel horen. 'Aangenaam Sam... Mijn naam is Alex.' Zei hij zachtjes. Hij ging verzitten en keek naar Samora. 'Woon je hier al lang?' Vroeg hij om gespreksstof te zoeken.. De stilte kon oorverdovend zijn..

Samora had haar blik weer op de zee gericht, al van jongs af aan had die haar gefascineerd. Ze had haar ouders dan ook meerdere malen gevraagd of ze niet naar de kust konden verhuizen. Het liefst weg uit Engeland, waar het bijna altijd leek te regenen. Maar vooral haar moeder die oorspronkelijk ook van Britse afkomst was, had niet weg gewild. Haar vader daar in tegen, die geboren en getogen was in Australië maar in bezit was van Spaans bloed. Wou ook maar al te graag weg uit Engeland, maar toch bleven ze waar ze waren. Tot ergernis van Samora, wel waren ze vaak op vakantie gegaan. Zo was ze al meerdere malen in Australië geweest, waar ze meestal bij haar vaders ouders bleven slapen. Maar ook in veel andere landen waren ze geweest, geld had nooit echt een grote rol gespeeld. Haar ouders hadden beide een goede baan, en vooral haar vader verdiende veel. Toch waren Sophia en zij nooit echt verwend, ze moesten net als ieder ander kind hun eigen troep op ruimen en kregen niet alles wat ze vroegen. Hier hadden hun ouders bewust vor gekozen, Samora wist dat dit vooral haar vader's keus was. Samora trok haar knieën op, sloeg haar armen er om heen. Vanuit haar ooghoeken keek ze naar de jongen, hij hield zich stil. Ze vroeg zich af of hij evenals haar onzeker was, of dat hij gewoon een zwijgzaam type was. Met haar hand streek ze enkele blonden plukken uit haar gezicht, ze waren nog nat van het zee water. 'Aangenaam Sam... Mijn naam is Alex.' zei Samora, zijn stem klonk zacht. Op de één of andere manier zorgde dat er voor dat ze zich wat meer op haar gemak voelde. "Insgelijks." zei ze, al even zacht als hem. 'Woon je hier al lang?' vroeg hij haar, ze schudde haar hoofd. "Nee, ik ben hier nu vier dagen. Ik kom uit Engeland, maar dat had je vast al gehoord." zei ze, een kleine grijns verscheen op haar gezicht. "Jij?" vroeg ze, keek hem vragend aan. Ook hij had een accent, het klonk noordelijk. Waarschijnlijk kwam hij uit Canada, maar ze durfde het niet met zekerheid te zeggen. Samora, wende haar blik weer af staarde naar de golven. Terwijl ze wachtte op zijn antwoord.

Alex sloot zijn ogen even, gewoon even genieten van de zon.. Niet te lang genoot hij er van, toen merkte hij hoe warm het eigenlijk was. Hij was wel wat gewend, maar deze warmte was in Canada heel zelden aanwezig. Het kon er wel warm worden, maar niet zo warm... Al helemaal niet in de herfst. Alex luisterde naar wat Samora vertelde.. Hij had dus gelijk, ze kwam uit Engeland.. 'Het is niet heel opvallend, maar het valt wel te horen inderdaad.' Zei hij rustig. Nu was het zijn beurt... Hij vond het nooit erg om over zichzelf te vertellen... Al helemaal niet als het zo globaal was, maar als mensen om details gingen vragen had hij 2 keuzes: ofwel hij was eerlijk en vertelde over zijn criminele activiteiten, of hij loog en hing het brave jongentje uit. Hij keek Samora aan.. 'Ik ben hier gisteravond aangekomen... Van uit mijn woonplaats in Canada.' Zei hij rustig.. Toen hij het woord Canada uitsprak zag hij weer beelden voor zich, de mooie landschappen in het nationale park van Ontario en het mooie Lake Ontario... Hij schoof de gedachte weg en concentreerde zich weer op Sam.. 'Dus Sam.. Heb je zin in wat drinken?' Vroeg hij terwijl hij naar een paar terrasjes wat verderop wenkte. Hij vond het altijd fijn om langs het strand wat te drinken, al helemaal met dit weer. Het was gezellig, je had vaak een mooi uitzicht en het was niet koud.. Hij rekte zich even uit en wachtte tot Samora zou antwoorden...


(heel erg inspiloos..)

'Het is niet heel opvallend, maar het valt wel te horen inderdaad.' zei Alex, Samora maakte haar blik met enige moeite los van de zee. Misschien dat ze binnenkort eens ging zoeken naar een surf plank, een kleine glimlach verscheen op haar gezicht. Het idee dat ze binnenkort weer zou surfen stond haar wel aan, het was al meer dan een jaar geleden dat ze het had gedaan. Samen met haar neef, was ze elke dag naar zee gegaan. Uren lang hadden ze daar rond gehangen, Samora had het altijd goed met hem kunnen vinden. Het was jammer dat hij helemaal in Australie woonde, want op die manier had ze hem maximaal twee keer per jaar kunnen zien. Onmerkbaar schudde ze haar hoofd, keek Alex een moment recht aan. 'Ik ben hier gisteravond aangekomen... Van uit mijn woonplaats in Canada.' zei hij op dezelfde rustige toon als daarstraks. Canada, dus ze had gelijk gehad. "Canada is een mooi land." zei ze, keek hem een moment onderzoekend aan. Vroeg zich af of hij Canada miste, maar besloot dit niet te vragen. "Hoe vind je het hier?" vroeg ze in plaats daarvan, keek hem vragend aan. 'Dus Sam.. Heb je zin in wat drinken?' vroeg Alex haar, terwijl hij naar enkele terrasjes verderop wenkte. Een moment aarzelde ze, om vervolgens te knikken. Ze moest toch eens contact leggen met mensen, anders zou het net zo gaan als in Engeland. En dat was juist wat ze niet wilde. Bovendien leek Alex haar aardig, ze kwam overeind, pakte haar tas en hing deze over haar schouder. "Zeg jij maar naar welke." zei ze, glimlachte wat onzeker naar Alex.