Blow me away {Dany}

Constance liep door de gangen heen naar haar kamer. Ze was klaar voor vandaag en had besloten om totaal helemaal niks te doen wat ook maar met school te maken had. Ze was het leren maar meer dan zat en vond dat ze voor nu wel een vrije dag mocht hebben. Al was haar moeder het er niet mee eens als ze hier achter kwam. Maar die kans was zeer klein. Vandaar ook dat ze blij was dat ze toch op kamers was gegaan in plaats van thuis was blijven zitten. Eenmaal op haar kamer sloot ze de deur en zag al snel dat haar kamer genoot Charlie er niet was. Ze gooide haar tas op het bed, zette haar muziek aan en liep naar de koelkast daar haalde ze een fles cola uit en een bakje met aardbeien. Eerst maakte ze de aardbei'en schoon voor ze terug liep. Eenmaal weer in de slaap kamer zette ze de fles en het bakje neer. Constance deed haar laptop aan en deed onder tussen wat drinken in. Al drinkend liep ze naar de badkamer waar ze een borstel pakte. Ze trok haar elestiekje uit haar haren en borstelde haar haren terwijl ze terug liep. Ze nam plaats tegenover haar laptop en ging het internet op. Ze bekeek wat filmpjes op youtube nadat ze haar muziek weer uit had gedaan. Uiteindelijk tikte ze de url in van een chat site omegle en zette haar Cam aan. Nadat ze een paar rare gasten had gekregen kreeg ze iemand die voor nu redelijk oke er uit zag. Al kon ze het niet laten om een raar gezicht te trekken, waarna ze vrolijk zwaaide. "Haai, knapperd" Sprak ze vrolijk met een kleine grijns. "Alles goed?" Vervolgde ze waarna ze een aardbei pakte en er een hap van nam.

"U doet er goed aan uw webcam te checken, ... of uw ogen, met één van de twee is overduidelijk wat mis." Kort trok ze haar wenkbrauwen samen en bleef naar het scherm kijken. "hey! hoe oud denk je wel niet dat ik ben? Please noem me geen U ik ben nog een jong vogeltje." Lachte ze. Kort beet ze op haar lip en keek ze hem aan. "En er is niks mis met mijn ogen of met mijn webcam." Ze grinnikte en nam een slok van haar drinken. "Ja hoor, alles goed, beetje eenzaam. Hoe gaat ie met jou?" Constance trok een kleine pruillip bij de woorden dat hij zei dat hij eenzaam was. "Mooi dat het goed gaat behalve dat je eenzaam bent, met mij gaat het redelijk goed. Zit alleen op mijn kamer maar vermaak me best." Ze keek even om haar heen voor ze weer naar het scherm keek. "Dus wat is je naam, hoe oud ben je en waarom ben je eenzaam?" Vragend keek ze hem aan, best benieuwd wat zijn reactie was. Ze wou inderdaad de vragen weten die ze gesteld had. "Ik hoop dat je nu wat minder eenzaam bent nu je met mij aan de klets bent." Er verscheen weer een grijns op haar gezicht. Ze moest toegeven dat ze vandaag bijzonder vrolijk was. Wat ook duidelijk te merken was. Het boeide haar ook helemaal niks dat deze vreemde gast haar zo zag. Hij zou vast wel denken dat ze raar was maar wat maakte het uit. De kans dat ze hem in het echt zou zien was zeer klein.

"Hoezo zijn meisjes nieuwsgierig?" Constance haalde haar schouders op en keek hem aan. "Misschien." Sprak ze, "Jongens kunnen ook nieuwsgierig zijn hoor." Sprak ze hem toch tegen. "Mijn eenzaamheid is te wijten aan het feit dat ik continu van school moet veranderen. Mijn vader is een zakenman die vaak voor lange tijd naar een andere plaats moet. Dan verhuizen mijn ouders, en moet ik met hen mee. Ik heb het moeilijk om vrienden te maken, terwijl ik weet dat ik toch niet bij hen kan blijven." Kort bleef ze stil toen hij dit zei. Ze wist niet helemaal wat ze moest zeggen. Ze kende de eenzaamheid van haast geen vrienden en dat soort dingen. "Ik ken het, ik heb geen ouders die telkens verhuisde." Kort was ze stil en tikte met haar vingers kort op het hout van haar bureau. "Ik was te druk met mijn sport, en tja als dat op de eerste plaats staat dan maak je ook niet snel vrienden." Bekende ze hem. "Maar dat is natuurlijk heel wat anders dan jouwn eenzaamheid." Ze keek kort naar beneden voor ze hem weer aan keek. het was totaal anders dan de eenzaamheid die hij had maar toch kwam het een beetje op het zelfde neer. "Mijn naam is Dany, en ik zit momenteel op Monica Highshool. Sinds gisteren is dat toch, en wie weet is het morgen al niet meer." Er stond nog een glimlach op haar gezicht maar toen ze de woorden Monica high hoorde trok ze wat wit weg en haar glimlach verdween. Shit, was het toch iemand die ze tegen zou komen. Ze wist niet echt hoe ze moest reageren hier op. Ze had natuurlijk niks raars gedaan maar toch. Hij zou haar raar vinden en wie weet wat hij allemaal wel niet rond zou vertellen. "Is er wat? Je ziet wat bleekjes." Ze schudde haar hoofd en keek hem aan. "Er, is niks." Fluistert. "Wie ben jij eigenlijk, en waar ga jij naar school?" Kort bleef ze stil voor ze antwoorde. "Constance, en naar Monica High." Ze vond het echt wel wat vreemd om nu met hem te praten. "Klas 12 a" Vervolgde ze. Constance keek wat beschaamd van haar af en zuchtte een keek. "Ik had beter niet zo raar moeten doen." Bekende ze eerlijk.

Het was niet mogelijk, dit moest een studentengrap zijn. Op één of andere manier hadden zijn klasgenoten de nieuwe een poets willen bakken. Een of andere nerdige technicus had vanop afstand zijn computer gekraakt, en een studente deed nu alsof het toeval was dat ze elkaar ontmoeten. Argwanend pakte hij het papier dat naast hem lag, en ging op zoek naar haar naam. Het klopte. Er zat een meisje in zijn klas, dat exact dezelfde naam had als de hare, maar was het ook werkelijk dit meisje, of had ze hem een valse naam gegeven. Kon het werkelijk dat van alle mensen die hij op het internet kon tegenkomen, hij juist met een klasgenoot in contact was gekomen? Hij moest erachter zien te komen of dit werkelijk toeval was, of een sluwe list van medeleerlingen. "Dan zitten we in dezelfde klas? Dat kan toch niet!" Haar gezicht bracht hem nog meer in verwarring. Ze leek oprecht geschrokken en excuseerde zich zelfs voor haar gek gedrag. 'Dat gedrag zit me niet dwars, ik houd wel van een beetje prettig gestoord, maar ik kan maar moeilijk geloven dat dit allemaal maar een gelukkig toeval is dat wij met elkaar in contact komen tussen al die duizenden mensen die aan dit chatprogramma deelnemen.' Hij keek haar aan en hoopte dat hij uit haar gezicht zou kunnen opmaken of ze een spelletje met hem speelde of niet. Was dit meisje werkelijk wie ze zei dat ze was?

"Dan zitten we in dezelfde klas? Dat kan toch niet!" Nou het kon dus wel, want hier zat ze met een klasgenoot. Zelf had ze ook niet verwacht een klas genoot tegen te komen. "blijkbaar dus wel." Sprak ze tegen hem. Zelf was ze ook wat geschrokken maar niet zo erg zoals hem. Het zat haar meer dwars dat ze zo gek had gedaan. Wat zal hij nu wel niet van haar denken, misschien verklaarde hij haar wel voor gek. En ging hij het de hele school vertellen wat ze gedaan had. Dan zou ze vast en zeker belangelijk worden gemaakt. Iets waar ze nu niet bepaald zo zin in had als ze eerlijk moest zijn. 'Dat gedrag zit me niet dwars, ik houd wel van een beetje prettig gestoord, maar ik kan maar moeilijk geloven dat dit allemaal maar een gelukkig toeval is dat wij met elkaar in contact komen tussen al die duizenden mensen die aan dit chatprogramma deelnemen.' Even niet begrijpend keek ze de cam in. Wat bedoelde hij nou in vredes naam. Al snel wist ze wat hij bedoelde. Waar door ze boos werd en hem dan ook boos aan keek. "Even voor de zekerheid, jij beweerd dus dat ik er voor gezorgd heb dat ik perse met jou in een gesprek terecht kom?" Ze kon niet echt begrijpen waarom hij dat zou doen. "Waarom zo ik zo iets gaan doen?, weet je ik heb het gehad met dit gesprek." Ze keek hem nog steeds boos aan. "Reken er maar op dat wij nooit vrienden zullen woorden mannetje!" Ze zou hem gewoon gaan negeren in de klas. "Wat denkt die gast wel niet." Sprak ze terwijl ze met haar muis naar het kruisje ging. Ze had het helemaal gehad met chatten voor vandaag.

Hij zag zijn fout net op tijd in. "Sorry! Het ligt aan mij, niet aan jou. Je moest eens weten wat ze allemaal al met me hebben gedaan, telkens ik op een nieuwe school kom. Ze hebben me bijvoorbeeld verdoofd, uitgekleed en vastgebonden aan een paal. Sommige mensen schrikken echt nergens meer voor terug. Het spijt me, het ligt niet aan jou, maar aan mij, ik ben gewoon niet zo goed met mensen, geloof ik. Hij keek haar aan en boog beschaamd zijn hoofd. Hij had een inschattingsfout gemaakt. Zo goed komedie spelen kon niemand. Blijkbaar was het dus toch gewoon toeval geweest dat ze elkaar in de chat waren tegengekomen. Van al die mogelijkheden had hij juist haar eruit gekozen. Hij wist dat hij nu al meer aan haar gehecht was geraakt dan dat hij ooit van plan was geweest, maar het zou best kunnen dat hij die band snel moest loslaten. Ze haatte hem duidelijk, na wat er was gebeurd, en zo zou ze heel de klas al tegen hem kunnen opzetten voor hij ook nog maar één dag op school was geweest. Nou, één voordeel had het wel, besefte hij. Zo hoefde hij ook geen angst te hebben dat hij zich teveel aan mensen zou gaan hechte, want de kans dat hij nu nog vrienden kon maken in de klas, leek hem onbestaande. "Het spijt me echt." herhaalde hij nogmaals; terwijl hij naar z'n klavier bleef staren en haar niet langer aan durfde te kijken. "Wat een vernedering voor me..."

 Net op het moment dat ze weg wou klikken hoorde ze hem praten. Aarzelend bleef ze hangen en luisterde naar wat hij te zeggen had. "Sorry! Het ligt aan mij, niet aan jou. Je moest eens weten wat ze allemaal al met me hebben gedaan, telkens ik op een nieuwe school kom. Ze hebben me bijvoorbeeld verdoofd, uitgekleed en vastgebonden aan een paal. Sommige mensen schrikken echt nergens meer voor terug. Het spijt me, het ligt niet aan jou, maar aan mij, ik ben gewoon niet zo goed met mensen, geloof ik. Om eerlijk te zijn schrok constance wel van zijn woorden en bleef aarzelend hangen. Misschien kon ze nog wel heel even blijven. Ze liet de muis los en keek hem aan. "Het spijt me echt." Kort beet ze op haar lip voor ze ook maar iets terug zei. "Ik, ik ben blij dat je sorry zegt." Sprak ze wat aarzelend. Nog steeds geen idee wat ze nou van hem moest denken. Ze keek hem aan en vroeg zich af waarom iemand zo iets zou kunnen doen. Gewoon het idee al was walgelijk. Al hoewel, iemand vast binden kon best interessant wezen. Grinnikend om haar eigen gedachten schudde ze haar hoofd. Soms was ze echt erg. "Wat een vernedering voor me..." Kort bleef ze stil voor ze haar mond opende om iets te zeggen. "Laten we dit gewoon vergeten en verder gaan voordat dit gebeurde." Opperde ze terwijl ze naar hem keek. Een beter idee kon ze niet vinden. "Dus gezellig dat je ook bij mij op school zit." Ze probeerde zo normaal mogelijk te doen en het voorval uit haar hoofd te zetten. "En aangezien je hier dus nieuw bent zal je het leuk vinden om misschien eens een keer wat te gaan drinken?" Sprak ze verder om het voorval dus toch even helpen te vergeten en te laten merken dat ze niet meer echt zo boos was.

Langzaam knipperend keek hij haar aan. Hij had gezwegen en beschaamd zijn hoofd gebogen, maar hij was erg tevreden dat zij hem een 2de kans gaf. Toen vroeg ze om iets te gaan drinken en Dany werd vuurrood. "Meen je nou serieus dat je met mij iets wilt gaan drinken?" Hij keek haar recht in haar ogen, en voegde maar snel toe. "Het zit namelijk zo, niemand wil ooit iets met me gaan drinken," zei hij beschamend eerlijk. Hij voelde zijn telefoon rinkelen. Voor iedereen had hij een aparte ringtone. Zo wist hij meteen dat hij deze moest nemen. Het was zijn vader. Net nu! "Sorry, mijn vader, deze moet ik nemen." Hij nam zijn telefoon op. "Pap?" In plaats van vriendelijk begroet te worden vroeg zijn pa meteen naar zijn studievorderingen. Verdomme pa! Het is dag één. Maar dat was natuurlijk niet wat hij zei. "Neen pa, ik begin zo. Ja, ik ga meteen daar de docent geneeskunde om het onderwerp van mijn thesis te bespreken... Ik weet niet, misschien wat met sport? Misschien wat met het hart? De longen? Ik zie wel..." Hij wierp een blik op Constance, die zo vriendelijk was om de ernst van de situatie te snappen en haar mond te houden. "Ja pa, ik weet dat als ik een goede dokter wil worden, dit heel belangrijk is, maar u beseft toch ook dat dit jaar praktijk is, en iemand vinden die me zijn hart laat opensnijden is nogal moeilijk." Constance schoot in de lach, en Dany hoorde zijn vader aan de andere kant boos vragen of er iemand bij hem was. Dany deed met zijn hand teken dat ze haar lach in moest houden. Zelf kon hij dat amper, en hij kon het niet laten even naar haar te knipogen. "Neen pa, je hebt een privékamer, weet je nog, jij boekte hem?", "Neen, ik laat studenten geen grap meer met me uithalen." Hij wierp een veelbetekenende blik naar Constance. "Slaap wel pa... Ja, ik wordt een goede dokter..." Hij legde af en ging voor de pc zitten. "Dat is dus mijn pa," zei hij onnodig...