Antivist|| Hazel

Vloekend plofte Pablo op zijn bed neer en wreef met een pijnlijke grimas op z’n gezicht over zijn been nadat hij nogal hard tegen zijn nachtkastje was gelopen. Dat zou waarschijnlijk wel een blauwe plek worden, eentje die nog wel bij zijn verzameling van blauwe plekken en littekens paste. Over de littekens op zijn armen had hij tatoeages laten zetten, maar die op zijn buik en rug waren nog altijd redelijk goed zichtbaar. Ach ja, als iemand er naar vroeg kon hij makkelijk een heel verhaal verzinnen dat nog niet eens een beetje bij de waarheid in de buurt kwam. Hij had heel zijn leven niets anders gedaan dan liegen over zijn echte afkomst en had een heel verhaal in elkaar gestoken over zijn ouders en die dingen dat bestemd was voor de volwassenen. Niemand moest weten uit hoe een familie hij juist afkomstig was, hij wilde het zelf het liefst van al allemaal vergeten. Ok, het bleef zijn familie, maar dat wilde niet zeggen dat hij altijd en overal bij hen in de buurt moest blijven en niks van zijn leven mocht maken. Een zucht verliet zijn lippen voordat hij terug opstond en zich begon aan te kleden. Pablo had besloten om school vandaag even te skippen en zijn gedachten even op een rijtje te zetten. Misschien moest hij eens een bezoekje brengen aan de pier waar iedereen het altijd over had. Nu hij naar school ging op Santa Monica, kon hij makkelijk naar het strand zonder dat hij daar al te veel voor zou moeten regelen. Als hij thuis had willen gaan, had hij eerst een aantal kilometer moeten rijden voordat hij ook maar bij iets dat op een zee leek zou kunnen raken. Dit jaar zou hij dus profiteren van de mogelijkheden en zoveel mogelijk naar het strand proberen te gaan om zich te amuseren. Misschien zorgde hij er wel voor dat hij zijn jaar weer opnieuw moest doen, gewoon om het plezier zo lang mogelijk te kunnen rekken.

Fluitend liep de jonge man na een paar minuten met een ijsje in zijn hand over de pier. Het was dan misschien wel herfst, maar dat wilde niet zeggen dat hij niet zou kunnen genieten van een ijsje. Het was altijd weer voor een ijsje, of de zon nu scheen of niet… volgens hem dan. Vroeger had zijn moeder hem altijd meegenomen voor een ijsje, zelfs op de dag dat ze stierf waren ze nog samen weggeweest. Sindsdien ging hij niet zo veel meer op stap, at amper nog ijsjes omdat dat hem best veel aan zijn moeder liet denken. Zelfs nu, tien jaar later, kon het nog gebeuren dat hij spontaan begon te huilen gewoon omdat hij sinds zijn tiende een moederfiguur mistte. De nieuwe vriendin van zijn vader deed haar best om zijn moeder te vervangen, maar ze was maar een jaar of vijf ouder dan hem dus dat werkte niet echt goed. Pablo beschouwde haar meer als een grote zus dan als een moeder. Zijn gedachtes werden abrupt afgekapt toen er ineens iemand tegen hem aan knalde en er zo voor zorgde dat de vanille-ijs met nootjes over zijn shirt uitgesmeerd werd. Voor een moment staarde de jonge man met open mond naar zijn lichtblauwe shirt voordat hij zijn blauwe kijkers op het meisje dat tegen hem aangelopen was, richtte. Dit kon je niet menen, daar ging zijn ijsje terwijl hij er nog niet eens fatsoenlijk van gegeten had. Over zijn shirt maakte hij zich niet zoveel zorgen, dat kan makkelijk uitgewassen worden en zo’n vlek in het midden zag er ergens best wel cool uit. “Daar gaat mijn ijsje.” Een kleine pruillip verscheen terwijl hij zijn vinger even door het ijs op zijn shirt haalde om deze daarna in zijn mond te steken.