Bulletproof|| Dux

Zachtjes meezingend met de muziek die door zijn koptelefoon schalde, liep de jonge man over straat. Om de een of andere reden had hij een hekel aan oortjes, die vielen toch alleen maar uit en zorgden ervoor dat je oren na een tijd pijn gingen doen. Een koptelefoon was dan misschien groter en meer zichtbaar, maar die kon je tenminste gewoon ophouden zonder dat je veel last kreeg van je oren. Sommige mensen haatte die dingen omdat ze er niet mee stonden, iets dat hem eerlijk gezegd niets kon schelen. Even woelde hij met zijn hand door zijn bruine haren, er wel voor zorgend dat hij uit de buurt van zijn koptelefoon bleef. Pablo kwam misschien niet altijd even slim over, maar hij was toch slim genoeg om te weten dat het ding van zijn hoofd zou vallen als hij het te hard naar achteren duwde. Een lichte grijns verscheen op zijn gezicht toen hij midden op zijn pad een paaltje zag staan. Meteen dwong hij zijn benen om iets sneller te gaan, zette zijn handen op het paaltje en sprong erover. Sommige mensen keken hem raar aan en grinnikend zwaaide hij even naar die mensen. Hij was twintig ja, maar in zijn hoofd was hij nog altijd een kind van 6. Niemand wees hem erop dat hij te oud was om zo kinderachtig te doen, dus bleef hij gewoon verder doen. Natuurlijk had hij van die momenten dat hij serieus kon zijn en eigenlijk begonnen die steeds vaker voor te komen. Als hij niet snel echt zijn best ging doen op school, ging het echt niet goed met hem aflopen. Zijn ouders gaven misschien niet zo veel om wat er met hem gebeurden, maar zijn zusje deed dat wel en langzaam begon het ook tot hem door te dringen dat hij snel iets moest gaan doen of dat hij anders al direct een baan in de koekjesfabriek kon gaan reserveren. Moeilijk beet Pablo even op zijn lip vooraleer hij zijn mondhoeken dwong om terug om te krullen. Dit was niet het moment om aan iets slechts te gaan denken. Het jaar was nog maar pas bezig, dus er kon nog vanalles gebeuren. Al iets vrolijker dan daarnet liet hij zijn blauwe kijkers over zijn omgeving heen glijden en merkte dat hij ondertussen voor het winkelcentrum stond. Rustig haalde hij de koptelefoon van zijn hoofd en hing deze om zijn nek en liet zijn blik even over het gebouw gaan voordat hij zijn schouders ophaalde en naar binnen stapte. Het werd misschien eens tijd dat hij nieuwe shirts ging halen en een paar sneakers die niet al volledig versleten waren.
Gegil zorgde ervoor dat hij half naar achter viel en moeite moest doen om zijn evenwicht te bewaren. Volgende keer moest hij misschien beter even kijken of er iemand in dat pashokje stond of niet voordat hij heel zelfzeker het gordijn aan de kant duwde. Met rode kaken Pablo de gevallen spullen van de grond en lachte even naar de mensen die hem aankeken. Geweldig begin van de dag, echt geweldig.

Pablo was best hard geschrokken toen er een vrouw in het pashokje gestaan had. Gelukkig voor hem had ze wel net een blouse aan, anders had ze hem vast geslagen. Aan de andere kant kon ze nu ook wel makkelijk het pashokje uitrennen om hem achterna te komen, iets dat ze waarschijnlijk niet gedaan zou hebben moest ze geen blouse aangehad hebben.  Het schelle geluid van haar gegil was eigenlijk hetgeen waar hij echt van geschrokken was en wat ervoor gezorgd had dat hij bijna letterlijk achteruit gesprongen was. Door die beweging waren de shirts en de twee broeken die hij vast had gehad op de grond gevallen en met een rood hoofd raapte hij die dingen terug op. Het was niet erg makkelijk om ervoor te zorgen dat de jonge man zich schaamde, maar dit was ook iets dat je niet elke dag meemaakte. De mensen die hem kenden zouden nu negen kansen van de tien uitgebreid foto’s nemen om vast te leggen dat hij wel degelijk kon blozen en even niet wist wat hij juist moest zeggen. Pablo opende zijn mond al om zijn verontschuldiging aan te bieden, maar hij kreeg er gewoon geen woorden uit zijn keel. Voor een kort moment bleef hij als een sukkel met open naar de vrouw staren voordat hij door had dat hij er best stom bijstond en zijn mond dichtklapte.
Toen er ineens iemand langs hem opdook en iets zei, keek hij verward om. Het duurde even voor de woorden die de jongen gezegd had tot hem doordrongen en een zweem van angst gleed even over zijn gezicht heen. Damn, als die meid haar vriend hier echt rondliep had hij wel een groot probleem. “Ben je serieus of lach je er gewoon maar mee?” Pablo liet zijn blauwe kijkers even vluchtig door de winkel heen glijden om te zien of er misschien een of andere brede kerel zijn kant op kwam. De vrouw zelf had haar gordijn ondertussen al terug dicht geschoven en was verder gegaan met het passen van de kleding die ze mee had genomen. De kans was echt groot dat ze straks bij haar vriendje ging klagen en dan moest hij echt maken dat hij hier weg was. Bij elke man die voorbij kwam, zag je hem gewoon wat ineen krimpen en subtiel verstopte hij zich half achter de jongen terwijl hij het pashokje van de vrouw goed in de gaten hield om te zien of er iemand voor stopte. “Pablo, mijn naam is Pablo voor als het je misschien interesseerde. Kan je het direct op mijn graf laten zetten.” Als je goed luisterde kon je er ergens een soort van humoristisch toontje in zijn stem ontdekken, maar de lichte angst die hij momenteel voelde was veel beter te horen. Het was nu niet zo dat hij erg groot was en makkelijk iedere vent aankon. Hij was klein en redelijk mager waardoor het voor een grote kerel niet moeilijk was om hem doormidden te breken als een twijgje. “Wel, fijn om je gekend te hebben.” Pablo slikte even toen hij merkte hoe de dame van daarnet een hele tirade tegen een best brede man aan het houden was en haar zoekende blik zorgde ervoor dat hij nog harder in elkaar kromp en zich echt achter de jongen probeerde te verstoppen. Hij was echt het typische voorbeeld van iemand met een grote mond, maar een klein hartje. Hij kon veel zeggen, maar vanaf het moment dat het op fysieke kracht aankwam was hij nergens meer te vinden.

Mensen hadden hem er al redelijk veel op gewezen dat hij goed moest uitkijken met wat hij deed omdat hij er niet altijd erg goed vanaf kon komen. Tot nu toe was er nog niet echt iets ergs gebeurd, maar op dit moment leek het alsof daar verandering in ging komen. De woorden die de jongen sprak, voorspelde weinig goeds waardoor Pablo nog schichtiger in het rond ging kijken en vroeg of hij geen grap maakte. Het antwoord dat hij daarop kreeg, zorgde ervoor dat hij zijn blik terug op de jongen richtte en even zijn schouders ophaalde. “Nee, je ziet er niet echt uit alsof je een grapje maakt,” was zijn antwoord en voor een kort moment grijnsde hij, de botte toon gewoon negerend. De grijns verdween echter al snel weer van zijn gezicht toen hij het vriendje van mevrouw opmerkte. Dit was het dan, het einde van zijn toch al redelijk onnuttige bestaan. Misschien had hij beter eens wat nuttigs met zijn leven gedaan zodat mensen misschien aan hem zouden denken als hij diep onder de grond lag. Ok, misschien toch een beetje overdreven, maar als je de grootte van die man bekeek kon je wel begrijpen dat hij een klein beetje onrustig werd. Met moeite scheurde Pablo zijn blik van het tweetal af en keek terug naar de persoon waar hij zich half achter verstopt had toen deze zich voorstelde als Dux. Dux, niet zo’n heel moeilijke naam om te onthouden, drie letters zouden toch wel moeten lukken. Wel, de jonge man wilde hem best geloven toen deze zei dat hem niks zou overkomen als hij maar in zijn buurt zou blijven. Dux was sowieso een stuk groter dan hem en zag er ook uit alsof hij meer spierkracht bezat. Het zou dus heel goed kunnen dat hij meneer de vriend wel zou aankunnen.
Toen Dux een plan leek te hebben, bleef Pablo toch voor een moment twijfelen. Was het echt een goed idee om een random kerel te gaan vertrouwen. Aan de andere kant kon hij dat risico beter nemen aangezien het er niet echt goed voor hem uitzag als hij dat niet deed. Na de aansporing, zette Pablo zijn benen dus in beweging en zorgde ervoor dat hij altijd juist voor Dux liep terwijl ze zich een weg naar de kassa baande. Snel legde hij de drie shirt en twee broeken op de toog, trok het shirt van Dux uit diens handen en legde het erbij. “Noem het een soort wederdienst,” was zijn simpele uitleg. Voor een kort moment keek hij achterom en ging een beetje opzij hangen om te kijken of het meisje en haar vriend nog altijd op dezelfde plek stonden. Pas toen de caissière een ongeduldig geluid maakte, keek hij terug voor zich en haalde het nodige geld uit zijn broekzak om het aan de vrouw te overhandigen. “Ik stel voor dat we nu zo snel mogelijk wegwezen?” Een laatste blik op het tweetal vertelde hem dat ze niet zijn kant opkeken en zo snel mogelijk sprintte hij de winkel uit, in het voorbij gaan de zak met gekochte kleren in met zich mee trekkend. De verbaasde blikken die op hem gericht werden, werden volledig genegeerd. De pretlichtjes begonnen vrolijk op en neer te dansen in zijn blauwe kijkers terwijl hij zijn armen –met de zak- voor zijn borst over elkaar heen kruiste en rustig op Dux wachtte.

Eigenlijk had Pablo gewoon geluk dat Dux had besloten om hem te helpen. Hij had ook makkelijk gewoon weg kunnen lopen of hem uitgeleverd hebben aan die brede-gast-waar-niemand-ruzie-mee-zou-willen-zoeken, maar in plaats daarvan hielp hij. Ergens was de jonge man daar best dankbaar voor, maar die dankbaarheid zou hij later wel tonen als ze zonder kleerscheuren de winkel uit waren. Het was best raar hoe de grijns die normaal altijd op zijn gezicht stond momenteel echt nergens te vinden was. Hij stond gewoon bekend om het feit dat hij altijd wel iets van een glimlach of een grijns op zijn gezicht had staan. In een snel besluit had hij Dux’ shirt uit diens handen getrokken om dat bij te betalen, gewoon om nu toch al een beetje te laten zijn dat hij de ander best dankbaar was. Wachten op Dux deed hij niet. Van zodra alles betaald had en alle kleding mooi in een zak zat, zette hij het op een rennen. Echt niet dat hij ging wachten totdat mevrouw en haar aanhangsel ook aan de kassa waren om al hun spullen te betalen. Die meid had waarschijnlijk een gigantische bankrekening, aan de kleren te zien die in het pashokje gelegen hadden. Sowieso dat ze die ook allemaal mee zou nemen, dat lag gewoon in de aard van een vrouw. Ze konden echt onmogelijk kiezen tussen verschillende kledingstukken en het eindigde altijd hetzelfde, dat ze alles dus meenamen. Hijzelf pakte meestal alleen de dingen die hij echt nodig had, paste ze soms zelfs niet eens omdat de rijen soms zo gigantisch lang waren en hij echt nooit de tijd had om lang ergens te blijven hangen. Hij had genoeg dingen te doen, dingen die veel belangrijker waren.

Pas toen hij de winkel uit was en een meter of twee verder was gelopen, bleef hij staan om Dux even op te wachten. De adrenaline die door zijn lichaam heen gierde, zorgde ervoor dat hij lichtjes hijgde, maar desondanks krulden zijn mondhoeken toch om in een brede grijns. Als je alles eens terug zou bekijken was het alleen maar grappig. Als iemand de hele situatie gefilmd zou hebben en terug aan hem zou laten zien, zou hij zelf waarschijnlijk bijna op de grond liggen van het lachen. “Natuurlijk kan er een lach vanaf, tot nu toe heb ik het al overleefd.” Pablo had genoeg van zijn vrienden die hier woonden gehoord hoe hard zo’n kerels konden slaan en als hij hen moest geloven was het precies alsof het leven uit je werd geslagen. Het kon goed zijn dat ze gelijk hadden, maar die mensen stonden er wel om bekend om alles een beetje te overdrijven. De grijns verstrakte toch even op zijn gezicht toen de volgende woorden van Dux tot hem doordrongen, maar hij herstelde zich zo snel mogelijk. “Dan maak ik direct dat ik weg ben, maar hoe ken je hen eigenlijk? Zit je erbij op school ofzo?” Nu maar hopen dat die twee niet op Monica High zaten, anders kon het wel eens heel slecht gaan aflopen. Straks moest hij zich zelfs in het schoolgebouw nog gaan verstoppen wilde hij het er levend vanaf brengen.