Every night is another story

Zachtjes zette Sarah haar koffer neer naast de deur, waarna haar rechterhand in de zak van haar jasje verdween en ze hier zo stil mogelijk een bosje sleutels uit viste. Met behulp van het schaarse licht dat op de gang brandde, maar grotendeels op gevoel, zocht ze de roestkleurige sleutel van haar kamer. Ze moest zich voorover bukken en haar ogen tot spleetjes knijpen om het sleutelgat te onderscheiden, waarna ze de sleutel hier zachtjes in futselde en vervolgens heel voorzichtig omdraaide. Het handvat van de deur gaf mee zodra ze deze probeerde. Met een licht gevoel van spanning stopte de brunette de sleutel terug in haar zak, nam ze de koffer weer in de hand en gaf ze met haar andere hand de deur een klein zetje, zodat deze langzaam open zwaaide.
Het was een hele tijd geleden sinds Sarah zich voor het laatst in Santa Monica had vertoond. Nadat ze haar diploma had behaald op Monica High, had ze geen zin gehad gelijk door te studeren op Monica University. Ze zat in de bloei van haar leven en was niet van plan dat enkel in de schoolbanken door te brengen. Ze was daarom eerst naar het hartje van LA afgereisd om een paar weken met haar ouders door te brengen. In die tijd had ze vrij weinig contact gehad met haar vrienden hier in Santa Monica: ze kon zich eigenlijk niet eens herinneren wanneer ze voor het laatst met Serena een cocktail had gedronken bij de beach bar, ze met Ian zijn dolgekke hond in het park had uitgelaten, of wanneer ze met Lyron had geborreld bij hun favoriete restaurant aan de boulevard. Nadat Sarah had besloten niet het volledige jaar bij haar ouders te spenderen maar de wijde wereld in te trekken, had ze al helemaal geen contact meer gehad met haar vrienden. Waar zouden zij nu in het leven staan? Zouden ze zijn gaan studeren aan Monica University, of een andere hoogstaande universiteit? Zou Serena naar New York zijn vertrokken, wat ze destijds zo graag wou? En zou Jeremy een beurs hebben gekregen voor zijn basketbalkwaliteiten? Sarah had zich geregeld afgevraagd hoe het haar vrienden was vergaan.

De deur ging langzaam open en het schaarse licht van de gang verspreidde zich slechts een halve meter de kamer in: voor de rest was het er aardedonker.
Sarah had de sleutel van haar kamer nooit ingeleverd, omdat ze altijd nog van plan was geweest terug te keren. Ze had nooit echt plannen gemaakt of zich bedacht wanneer ze nou precies terug zou gaan, en eigenlijk was ze vandaag spontaan in de auto gestapt en was ze terug gereden naar de plek waar ze misschien wel de beste tijd van haar leven had gehad. Nu wou ze niet dat mensen haar verkeerd begrepen: in haar tussenjaar had ze ook een fantastische tijd gehad. Ze was niet alleen afgereisd naar Europa waar ze bijvoorbeeld een tijdje in een leuk boetiekje in Parijs had gewerkt, maar heeft ook een paar maanden in Afrika doorgebracht waar ze twee maanden op een school en in een weeshuis had geholpen. Maar voor al het moois wat er te zien en te doen was in Afrika, bestond die wereld uit drie keer zoveel narigheid. En hoewel ze het fantastisch had gevonden haar steentje bij te dragen aan het verbeteren van die wereld, had het haar ook een vurig verlangen naar huis bezorgd.

Vertwijfeld bleef de brunette in de deuropening staan, met haar hand op het lichtknopje. Het was midden in de nacht -04.03 am om precies te zijn- en de kans dat Jeremy in een diepe slaap verkeerde op deze doordeweekse dinsdagnacht was erg groot. Ze twijfelde dan ook of ze het licht aan zou moeten doen of niet. Of ze hem wakker zou maken wanneer ze hem slapend aantrof, of dat ze gewoon in 'haar' bed (waarvan ze veronderstelde dat het nog steeds haar bed was) zou gaan slapen en haar aanwezigheid de volgende ochtend bekend zou maken. Of ze misschien beter ergens anders de nacht uit zou kunnen zitten en een briefje voor Jer achter zou moeten laten, om hem in te lichten van haar terugkomst. Want stel dat in haar afwezigheid de kamer door was verhuurd aan een nieuwe student of studente? Of dat daar in de duisternis een nieuwe minnares lag van haar oud-kamergenoot? Sarah kon niet ontkennen dat ze deze gedachte enigszins disturbing vond, aangezien ze nog altijd een zwak had voor de charmante van oorsprong Zwitserse. Maargoed, behalve dat bestond zelfs nog de mogelijkheid dat Jeremy de kamer uit was gegaan en ze nu in de kamer van een wildvreemde stond.
Al deze gedachten waren opgedoemd terwijl Sarah nog steeds in de deuropening stond. In haar rechterhand haar koffer, haar linkerhand nog steeds vertwijfeld rustend op het lichtknopje op de muur naast de deur. De duisternis staarde haar tegemoet, en terwijl de seconden voorbij streken, leek het verstrijken van de tijd geen uitkomst te bieden op de vragen die haar teisterden. Plotseling werd ze echter verblind door een fel licht, waarop ze instinctief haar ogen tot spleetjes kneep. De koffer liet ze met een doffe klap op de grond vallen, terwijl ze haar hand hief om barricade te vormen tussen de lichtbron en haar ogen. Of ze nou zelf onbewust de lichtschakelaar over had gehaald, iemand anders dat had gedaan of een slaperige inwoner haar nu met een zaklamp vol in de ogen scheen kon Sarah niet vertellen, maar dat er iemand wakker was geworden was wel duidelijk.

'Ja goed zo, paas hem naar Stevens. Dát is het!' De coach was door het dolle heen, terwijl de jongens zich rot zweetten op het veld. Daar, vlak bij de basket was een vrij lange jongen met inmiddels een getrainde sixpack. Bedekt door een bezweet wedstrijdshirt. Volledig blauw met een geel frame, met gele letters die luidden als 'The Bears'. Een dictatoor gilde door de microfoon, maar hij schonk er weinig aandacht aan. Zijn ogen gingen uit naar de bal. Hoe die rondgegooid werd door zijn teammaten. Zij hadden de macht over de oranje bal. Als er iets de macht had in het spel, was het sowieso het ronde voorwerp. Iedere gooi leek nu steeds trager gegooid te worden en hij voelde hoe een zweetdruppel van zijn voorhoofd afgleed, op de grond viel. De tijd was bijna om en ze stonden met een enkele punt voor. Als ze nog een bal in de basket kregen was het zeker weten gewonnen spel. Of ze moesten het nu zo spelen dat ze de bal in hun bezit hielden. Hij hoorde de coach zichzelf al vervloeken om iedere seconde die voorbij tikte. 'Verdomme, paas die bal nou naar Jovovich.' Jeremy stond tegenwoordig bekend om een belangrijke paser. Jones staat voor een moeilijke beslissing en volledig geblokkeerd. Voor wie zou hij gaan, naar wie gaat die bal? Op momenten zoals deze had de jongen zoveel haat aan de presentator. Kom op, focus. Jovovich heeft de bal. De bal was in slow motion op hem af gekomen, nadat de jongen langs zijn blokkeerder langs was gedribbeld. Het was nu of nooit. Dit was hét moment. Zijn moment om te shinen. Zonder aarzeling dribbelde hij een aantal pasjes, nam de sprong voordat zijn eigen blokkeerders langs zijn teammaten waren gekomen. Voor hij het zelf überhaupt door had, hing hij aan de basket met de bal inmiddels op de grond stuiterend. Tweemaal punten werden opgeteld bij de score, waarna er een luide zoem klonk. De wedstrijd was af. Langzaam drong het tot hem door, liet zich behendig van de basket zakken en werd gelijk omarmd door ongeveer zijn hele team. Tijd om het echt tot zich door te laten dringen had hij niet. Hij omarmde de twee jongens die aan zijn zij stonden en deden hun gewoonlijke overwinningsdansje als ze hadden gewonnen. Een grotere glimlach kon hij niet op zijn gezicht toveren vandaag. Jeremy had het weer geflikt. Zodra de uitbarsting van blijdschap zo'n beetje over was, liep de jongen naar de bank waar handdoeken klaar lagen. Die had hij wel nodig, hij droop letterlijk van het ander halfuur spelen. Hoewel het in het begin nog maar een simpel spelletje was, veranderde dat wel degelijk zodra het andere team even arrogant dacht te gaan doen en een voorsprong te maken van twaalf punten. Daar hadden ze na de break verandering in gebracht. Niemand vernederde The Bears zomaar zonder een pak slaag van eigen deeg.
Een schouderklopje deed hem uit zijn gedachten verlossen, merkte dat de coach hem toeknikte en de jongens overmate trots toesprak. Waarna ze gezamenlijk naar de kleedkamer vertrokken, hij kon wel een douche gebruiken. En gezien het inmiddels rond twee uur in de nacht, of ochtend, was, was hij ook wel toe aan slaap. Voor zover de adrenaline dat toeliet dan. Na zo'n spannende match kon hij nooit snel in slaap komen, zoals sommige teammates dat uitzonderlijk goed konden. Met gesnurk en al. Meer gejuich volgde in de kleedkamers. 'We hebben het gehaald, girls. Volgende maand doen we het weer, we laten die gasten een poepie ruiken!' Een beetje overenthousiast sprong de jongen heen en weer in de kleedkamer. Daarop volgde dan ook een tik tegen zijn kont van Jones met zijn handdoek. De jongens waren niet vies van elkaar, bleek iedere keer maar weer. Hoofdschuddend lachte Jeremy, waarna hij zich naar de douches begaf. ''Ik ben nog altijd die het team carried, dus niets zo uitsloven jullie guys.'' Zei hij met een flinke echo terwijl het warme water over zijn lichaam heen stroomde. Zijn inmiddels best wel hotte lichaam. Tevreden bedacht hij zich, ondertussen zijn handen door zijn haar heen halende, hoe het andere team elkaar waarschijnlijk aan het uitschelden waren en de coach nog niets vergeleken met hen zou uitbarsten. Het was een pittige match, vooral een fel tegenstander team. Ze hadden heus wel uitgekeken en research gedaan. En vooral op tactiek gelet.

'Jovovich,' 'Jovovich!' 'Jeremy!!' De meeste journalisten vroegen om hem zodra hij samen met zijn team de deuren van het gebouw doorliep. Iedere keer verbaasde het hem weer. Hoe groter de groep van journalisten en reporters werd zodra ze door belangrijke deuren liepen. Terwijl een aantal van zijn jongens voor hem liepen, schenen de meeste microfoon mensen toch hem te willen hebben. Waarom wist hij ook niet precies. Misschien omdat het meestal vrouwen waren en hij ook van dat geslacht veel fans had. Toch had hij de laatste tijd niet meer aan een relatie of überhaupt vriendin gedacht. Daar had hij het te druk voor, training vergde veel tijd. Om in topconditie te blijven was ook niet enkel bankhangen met een biertje en soaps kijken. Glimlachend liep hij naar de eerste en de beste reporter toe, het maakte hem weinig uit. Ietwat verlegen en overweldigend legde hij zijn hand in zijn nek, alsof hij daar even wreef. ''Goedemiddag,'' stelde hij zichzelf even keurig voor. Hij merkte hoe de coach niet ver van hem verwijderd stond. 'Het was een pittige match, hoe voelde die teleurstelling in het eerste halfuur?' Gelijk werd hij met de feiten geconfronteerd. ''Pfoe, hm. Ik geloof dat we voorzichtig hun tactiek observeerden en daarna de boel overnamen.'' Hij eindigde zijn zin met een lachje, waarbij zijn witte tanden ontbloot werden. De coach kreeg ook een aantal vragen naar zijn hoofd geslingerd. Als final question vroegen ze de basketballer nog eens iets. 'Vertel eens aan de kijkers, hoe voelde het om opnieuw die perfecte strike te maken?' Hij merkte de hint op dat hij de camera in mocht kijken en liet een trotse blik zien. ''Geweldig,'' een woord wat hij niet veel opmerkte voor de camera, dus dat betekende iets goeds. Waarna hij zich omdraaide, nog wat zwaaide naar mensen die wanhopig naar hem schreeuwden, en uiteindelijk aan het eind van de loper de van te voren geparkeerde lange auto instapte.

Een korte na borrel werd nog gehouden in één van de dichtbij zijnde cafés. Rond een uur of drie wuifde hij zijn maten een fijne avond, na een biertje of vier. Gratis rondjes werden gegeven aan hem, als er iemand was waar ze tegenop keken was hij het wel. Hij maakte zijn weg naar het gebouw waar hij al die tijd zijn plek gevestigd hield. Hoewel hij allang afgestudeerd was van die school, had de school hem graag nog erbij willen houden. Dan kon hij af en toe groentjes les geven en de vierdejaars die hem inmiddels ook geweldig gevonden.
Jeremy haalde de tandenborstel over zijn tanden heen, richtte zijn ogen op het plankje wat tegen de spiegel getimmerd aan zat. Nog na al die tijd lagen er een aantal spullen van zijn kamergenote. Of inmiddels al heel lang ex kamergenote? Hij wist het niet. Wat hij wel wist was dat ze op reis was gegaan. Maar voor hoe lang was voor hem een raadsel. Of ze had het wel eens tegen hem opgemerkt, maar hij het gewoon vergeten. Op weg naar de slaapkamer knipte hij het lichtknopje uit met zijn hand van de badkamer, waardoor het volledig donker werd in het appartement. Dit deed hij standaard, zodat hij gewoon makkelijk op zijn bed kon ploffen. Zodra hij dat wou gaan doen, met zijn gsm in zijn hand, hoorde hij een slot opengaan. Die had hij toch echt net op slot gedraaid. Wie zou dat zijn zo laat, rond een uur of vier. Met gefronste wenkbrauwen liep hij verdacht terug de slaapkamer uit, klikte zijn mobiel aan waardoor hij licht had als een zaklamp werkte. De afstand naar de deur was niet groot, dus voor hij het wist stond hij voor het figuur dat zijn kamer betreed had. Een wilde fan misschien? Met zijn felle licht in het gezicht schijnend van de persoon en hij die voor zijn eigen zicht liet zakken, verschoot hij lichtelijk. Een sprong van zijn hart. ''Sarah?'' Zei hij met een wat vermoeide stem. Het was namelijk geen korte dag geweest. Vanaf een uur of acht in de gym wezen trainen, om volledig klaar te zijn voor de regionale wedstrijd. Vol ongeloof liet hij zijn gsm zakken zodat het niet meer haar ogen verblindde, wist het lichtknopje binnen armbereik te vinden en knipte die aan. Het was niet zulk goed licht meer, zwakjes. Wat goed uitkwam voor zo'n laat tijdstip als deze. ''Wat doe jij hier?'' Vroeg hij, wist niet wat hem op het moment eigenlijk overkwam.

-Ik heb letterlijk geen kut verstand van basketbal. Pls don't judge. xd