Wilt u reageren op dit bericht? Maak met een paar klikken een account aan of log in om door te gaan.



 
IndexPortalLaatste afbeeldingenZoekenRegistrerenInloggen

 

 That sec when you start to smell blood, you only want more.. (ACT I)

Ga naar beneden 
3 plaatsers
AuteurBericht
Esther

Esther


Posts : 1062
Naam : Diantaa ;D

Profiel
Naam: Esther Marylin Campbell.
Partner: Don't you share your smile with anyone else but me. I wanna touch your heart. I wanna crush it in my hands.
Vereniging: Die Hard! - r.i.p.

That sec when you start to smell blood, you only want more.. (ACT I) Empty
BerichtOnderwerp: That sec when you start to smell blood, you only want more.. (ACT I)   That sec when you start to smell blood, you only want more.. (ACT I) Icon_minitimedi jul 24, 2012 9:52 am

Met een zucht draaide ze de volume van de stereo naar beneden, zette het apparaat vervolgens uit. Sinds een tijdje durfde ze eindelijk de kamer te verlaten. Ze werd er niet beter op, voelde dat aan haar hele lichaam. Zelfs die dag dat ze met Nick gesproken had via het SMS gebeuren, had ze niet weg durven te gaan van de zolderkamer. Maar nu ze al een tijdje zonder water en brood zat, begon haar lichaam daar steeds meer naar te snakken. Hoewel ze zelf veel meer tegenstribbelde en het liefst verging van de pijn, kon ze de neiging niet langer weerstaan. Nog heel even draaide ze zich om voordat ze de deur van de zolderkamer achter zich sloot, met een lichte twijfel. Daarna liep ze met een pijnlijke blik in haar ogen en wankele benen van de trap af, keek even rond of er iemand te bekennen was. Jammer genoeg niemand. Of eigenlijk best goed aan de andere kant, hoefden ze haar zwakke kant totaal niet te zien. De wallen waren diep onder haar ogen te zien, ze was lijkbleek, alsof ze ieder moment in elkaar kon storten zoals een skelet die enkel met een paar instabiele takjes in elkaar waren gezet. Ja, zo voelde het op het moment. Zo verschrikkelijk breekbaar, maar toch zo hard als een muur. Met een dode blik in haar ogen, liep ze naar de koelkast, die ze lichtelijk trillend vastpakte en toen opentrok tot het deurtje met een luide bonk tegen het keukenkastje aan knalde. Simpelweg haalde ze een blikje soda eruit, vond iets van een appel wat er waarschijnlijk al weken, misschien maanden in lag. Ze wou er niet aan denken en nam er een hap uit. Zo slecht smaakte het nog niet eens, gewoon alleen maar omdat ze verdomd trek had en niets haar in de weg zou leggen om het te eten. Zolang er maar íets binnenkwam tenslotte.
Opnieuw liep ze ongeïnteresseerd door de woonkamer heen, wanneer ze toen pas opmerkte dat de tv al die tijd aan had gestaan. Niet zomaar, enkel een geruis en zwart-grijs beeld. Zoals in de horrorfilm The Ring, alsof er ieder moment een telefoontje af kon gaan dat ze er binnen zeven dagen geweest zou zijn of dat het meisje nu juist uit de tv kwam kruipen. Eén slag met haar mes en d'r keel was doorboord, zo simpel was het. Dat die logica die mensen nou niet zagen in die film was gewoon pure bullshit, hoe dom konden ze nou wezen? Ze nam een laatste saaie hap uit de appel, waarna ze die ergens in de hoek van de woonkamer smeet en het blikje opende. Zonder de tv uit te zetten, liep ze regelrecht naar de deur en ging naar buiten. Daar trok ze de capuchon van haar zwarte vest omhoog. Haar gezicht zag er niet uit, zo instabiel als dat ze eruit zag. Dat kon ze niemand aan doen, zelfs haar ergste vijanden in dit gebied niet. Voor het eerste zicht leek het vrij rustig, maar niets was zoals het was. Overal waren er wel wezens verscholen achter muurtjes en verstopt in hoekjes, om niet op te vallen tijdens hun voorbereiding ten aanval. Toch wisten ze wel beter dan haar dat aan te doen, zelfs in deze slechte tijden. Dan konden ze het krijgen ook, zelfs in de situatie waar ze zich nu in bevond. Winnen zouden ze niet, nooit niet. Een tevergeefs, klein lachje kon er toch vanaf bij die gedachte. Toch hield die niet lang aan. Het was hartje zomer, iets wat ze verschrikkelijk haatte. Ze zou het niet lang volhouden in deze kleding, maar zo snel liet ze die brandende zon niet winnen. Daar was de machtige schaduw voor, waar ze zich ten alle tijde in verscholen hield.
Heel even gleed haar oog op een jongen die verderop op de straat liep, was hij gestoord of had hij het hoog in zijn bol om zo open en bloot op straat te lopen? In haar hoofd vormde geen logica, zo diep en lang had ze zich verzwegen gehouden op zolder met enkel harde, hárde metal of death muziek. Toch kon ze het niet weerhouden om haar ogen van de jongen af te halen, naarmate hij steeds dichterbij kwam. Vanuit haar ooghoeken, waar ze altijd zo scherp in was en dat nu een heel stuk geminderd was door alle omstandigheden, had ze niet meer door dat ze bijna een weg op liep. Zelfs het geluid van een hard aankomende raceauto was niet meer hoorbaar. Vlak voordat ze de weg overstak, kwam er een golf van herkenning over haar lichaam. Een rilling, angstaanjagend maar toch heerlijk om te voelen. Nog steeds wist ze het niet zeker, maar omdat ze de club zo lang niet gezien had leek het haast onhaalbaar om te geloven dat het hem niet was. ''Chris!'' Schreeuwde ze met een vleugje vreugde en liefde naar de jongen, waarna haar lichaam geramd werd door de auto. Onderschept door een stel dronken allochtonen die niet beter wisten dan doorrijden, dwars met hun banden over haar heen. De meid had mazzel dat haar hoofd niet voor de tweede keer geraakt werd, maar haar bovenbenen daarentegen dus niet. Bloed lag overal, stromende uit vele lichaamsdelen. En dat terwijl de gasten met een volledig gebroken voorruit en behoorlijk ingedeukte motorkap gewoon doorreden alsof er niets aan de hand was. Alsof ze niet wisten met wie ze te maken hadden. Allemaal onder invloed van dronkenschap. Esther kon niets doen, bij de eerste seconde van die klap was haar bewustzijn weggeraakt en lagen haar ogen dicht. Pijn was er niet, enkel een coma die ze pas zouden ontdekken als ze op tijd in het ziekenhuis zou belanden.

[&Chrissie c: ]


Laatst aangepast door Esther op vr aug 24, 2012 6:49 am; in totaal 1 keer bewerkt
Terug naar boven Ga naar beneden
Christian
Prom King 2011
Christian


Posts : 504

Profiel
Naam: Christian Farnese
Partner: Bad guy? Good guy? Make your pick! But I'll always be your guy...
Vereniging: Die freakin' Hard

That sec when you start to smell blood, you only want more.. (ACT I) Empty
BerichtOnderwerp: Re: That sec when you start to smell blood, you only want more.. (ACT I)   That sec when you start to smell blood, you only want more.. (ACT I) Icon_minitimedi jul 24, 2012 10:55 am


Hoe ver Chris de laatste dagen wel niet van de wereld geweest was, hij had geen idee. De jongen had zich gestort op zijn school, hij was zelfs in Italië geweest, bij de familie van Elena, allemaal om zijn gedachten van Esther af te houden. Maar nu, de jongen was ongeveer al een twee weken terug in de stad en hij was op zoek gegaan naar enig spoor van Esther. Tot zijn grootste ontzetting had hij nergens iets gehoord van haar, geen roddels van leerlingen, geen nieuwe zaken op het politie bureau, niet in het ziekenhuis en ook niet in het clubhuis. Het leek wel alsof ze van de aarde verdwenen was, en dat zorgde maar voor een ding, de drang om haar achter na te gaan. Maar hij kon niet opgeven, hij moest haar toch ergens vinden, maakte niet uit in welke staat. Hij moest haar verzekeren dat hij bij haar zou zijn, haar hele leven lang. Maakte niet uit als wat, zolang zij maar gelukkig was. Dat was het enige wat hij wou. Het zou een extra iets zijn als ze met hem gelukkig zou zijn, maar de jongen zette zijn hoop er niet op. Esther was niet de zijne, nooit geweest. In zijn hoofd was ze toch altijd van Nick geweest, hoe pijnlijk het ook was voor hem zo was het nu eenmaal. Hij moest zich er bij neerleggen, al was het normaal niets voor hem. Hij was altijd diegene geweest die vocht voor het meisje tegen eender welke prijs. Maar deze strijd was al gevochten, en hij was degene die had verloren, Nick ging met haar naar huis ook al had hij die gozer werkelijk al eeuwen niet meer gezien in Amerika. Misschien waren ze wel samen naar Italië getrokken zonder iemand te verwittigen. Maar hij had zelf bij Jace en Liz geïnformeerd beiden wiste van niets en dat waren volgens hem toch haar beste vrienden?

Slaperig wreef Christian door zijn ogen. Weer een dag te gaan. De jongen nam een snelle douche om daarna gekleed in een zwarte tanktop en een zwemshort naar buiten te gaan. De jongen stak de oordopjes in zijn oren en begon uiteindelijk maar wat in het wilde weg te stappen. Zijn gedachten waren ver heen. En dan bedoelde hij niet dat hij aan het trippen was of wat dan ook. Kort wreef hij door zijn haar, wat hij dan ook maar meteen in model bracht. Ook al had hij eigenlijk geen idee voor wie hij zou moeten opvallen. Ja, stiekem was de jongen het flirtgedrag van andere helemaal niet meer opgevallen. De blikken op hem ving hij soms nog wel op maar hij sloeg er geen acht meer op, toch niet meer zoals hij vroeger deed. Op dat vlak was hij echt een good guy geworden, allemaal dankzij Esther. En tot wat liep dat uiteindelijk uit? Zij die zich in de armen van Nick stortte. Een haat gevoel settelde zich in zijn borst. Als hij die twee nog ooit tegen zou komen, de jongen zou, wat ging hij doen? Hij kon niets doen. Esther zou dan gelukkig zijn bij Nick, en dat was het gene wat hij wou voor haar. Dan zou het niet kapot maken, door hun kapot te maken dat kon hij haar niet aan doen. Christian balde zijn vuisten kort, voelde een uitstorting van woede aankomen, maar hij bleef stil, de enige verandering die maar even zichtbaar was, was zijn spieren die zich opspande maar dat was het dan ook. Godver! In wat was hij in godsnaam aan het veranderen? Christian moest de oude weer worden en snel. Voor even schoten zijn ogen naar voren, blijkbaar was hij in de achterbuurt terecht gekomen. De plek waar Esther hem ooit zogenaamd betrapt had met Charlene, terwijl hij niet eens avances op dat kind had gemaakt. Een zucht schoof over zijn lippen. Even bleef hij staan en staarde een tijd lang gewoon naar voren. Waarom zou hij verder gaan? De jongen kon evengoed terugkeren en ergens anders zoeken. Hij had heel de buurt al doorgekamd, en hetgene wat enkel in zijn hoofd kwam waren de herinneringen aan de roodharige vrouw die hij koesterde zoals hij maar een ander meisje ooit gekoesterd had en deze was dood, door zijn toedoen.

Alsof hij een zet kreeg tegen zijn rug wandelde hij weer vooruit. De jongen wandelde met een iets snellere pas door. Al gauw merkte hij op dat hij in de straat van het clubhuis was. Door zijn oortjes klonk het lied Be still. In de verte doemde een auto op. Een auto die heel snel leek te naderen. Vast weer van die dronken randdebielen die geeneens een idee hadden van wat ze aan het doen waren. De auto kwam werkelijk sneller dan hij had verwacht eigenlijk. In nog geen vijf seconden was de auto nog maar een tweetal meters van hem verwijderd. Bij een stil stuk in de muziek hoorde hij plots een vreugdevolle kreet die zijn naam uitsprak. Kon dit? Met een ruk keek hij op. Zag Esther staan op straat, de auto knalde haar zo omver en haar tengere lichaam viel op de grond. Ongelovig staarde hij naar het lichaam van Esther dat op de grond lag. Bewegingloos. Tranen vulde zijn ogen. De jongen trok zich uit zijn verlamming en snelde naar haar lichaam toe, wierp zich letterlijk op zijn knieën bij haar lichaam. Hij trok zich niets aan van het bloed dat zijn huid aanraakte. Voorzichtig trok hij haar wat naar zich toe. ‘Kom op, Esther. Doe me dit niet aan, ik smeek je. Ik kan je niet verliezen, ik mag je niet verliezen.’ Nog meer woorden rolde onstopbaar over zijn lippen terwijl de tranen een weg vonden over zijn wangen en neervielen op haar gezicht. Trillend greep hij naar zijn mobiel en voerde het alarmnummer in. Zijn hart sloeg tellen over terwijl hij de informatie met trillende stem door gaf. Hij liet haar geen moment los. Hij wou niet, bang dat ze zou sterven wanneer hij lichamelijk contact verbrak. Zijn mobiel schoof hij met moeite terug in zak terwijl hij in de verte de sirenes al hoorde.
‘Alles komt goed. I promise.’
Terug naar boven Ga naar beneden
Esther

Esther


Posts : 1062
Naam : Diantaa ;D

Profiel
Naam: Esther Marylin Campbell.
Partner: Don't you share your smile with anyone else but me. I wanna touch your heart. I wanna crush it in my hands.
Vereniging: Die Hard! - r.i.p.

That sec when you start to smell blood, you only want more.. (ACT I) Empty
BerichtOnderwerp: Re: That sec when you start to smell blood, you only want more.. (ACT I)   That sec when you start to smell blood, you only want more.. (ACT I) Icon_minitimewo jul 25, 2012 11:11 am

Zwarte gebouwen maakten plaats voor de omgeving van South Central, op z'n minst de straat waar ze net in had gekeken waar de jongen had gestaan. Een totaal fictionele buurt kwam omhoog, alsof het haar soort hemel was. Ze wist niet wat ze er van moest denken, met een frons op haar gezicht maar tegelijkertijd een verbijstering keek ze rond. Enkele stapjes durfde ze naar voren te zetten, een richting op die haar totaal niet bekend leek. Maar niets hier zag er goed uit, precies waar ze al die tijd op uit was. Slechtheid. Tot diep in het hart. En hier was het allemaal te vinden, voor zover ze kon zien tot nu toe. De ginger keek haar ogen uit, wist niet waar te kijken. Meerdere monsters, zoals zij het beschreef en zichzelf technisch gezien ook zag, doken op rondom haar. Zakkenrollers, dieven, bloedobsesten, moordenaars, wapenverkopers, ging zo maar door. Allemaal mensen waar zij toe behoorde, zelf was ze ook zo'n geval die enkel nog maar om het verspillen van bloed en doorsnijden van huid gaf. Het handelen van drugs, wapens en nog meer snuifzooi was enkel maar bijzaak. Alleen maar om haar reputatie hoog te houden in de buurt.
De enkele pasjes die ze net had gezet was in een normale looppas veranderd, gewoonweg om de huizen en flatjes rondom haar te bekijken. Het was niet normaal, nee verre van normaal.
'Ik zie dat je je ogen al uit kijkt, kleine meid.' Klonk er plots een bekende stem en zodra ze zich omdraaide, terwijl ze gewoon rustig doorliep maar dan achteruit, stond ze oog in oog met twee familieleden. Haar vader en de tante van zijn kant, beide favoriet in haar ogen. In plaats van de harde blik zoals gewoonlijk, ontstond er nu een lichtere. Gewoon vanzelf. ''Wat.. hoe.. Waar?'' Verder kwam ze niet, werd onderbroken, zodat ze niet meer hoefde te spreken. 'Kom met ons mee, je zal het vanzelf zien.' Het viel haar op dat er geen onschuldige zielen op deze plek waren, behalve de twee voor haar dan. Maar dat leek haar stug. Waren hun ook? Alsof ze haar gedachten konden lezen, voordat ze de woorden smachtend over haar lippen had laten rollen, was haar tante dit keer aan bod voor de eerste keer. 'Liefje, wij hebben hetzelfde verleden gehad. Alleen hebben we nooit de mogelijkheid gehad om het je te vertellen, of om je ervan te weerhouden. Nu is het te laat. Of in ieder geval voor ons.' Esther haar hoofd was nu alleen maar meer aan het tollen. Was het daarom dat hen haar favoriet waren, omdat ze iets in hun ogen had gezien wat haar juist beviel? En hoezo was het te laat voor hen? ''Maar, ik ben nu toch ook..'' Meer durfde ze niet te spreken, haar stem was immers al trillerig genoeg. 'Dit is de wereld tussen hemel en hel. Het ziet eruit hoe ieder het zich inbeeld en hun diepste geliefden zijn erin aanwezig. Je bent nog niet dood.' Werd haar meer uitgelegd en al meer voelde ze hoe haar benen waren gaan trillen. 'Ga even zitten, je valt straks nog eens flauw.' Bracht Jason uit, waarna hij haar neerzette op een stoel die uit het niets was verschenen. Zwart, doh. Het werd haar allemaal even teveel, waarna ze haar vingertoppen waarvan het meeste haar zwartgelakte nagels opvielen, naar haar voorhoofd bracht die ze ietsje naar haar knieën had gebogen en hield daarmee de opkomende hoofdpijn tegen. Dit kon niet waar zijn, echt niet. 'Kom, Es, het is bijna tijd om terug te gaan, maar eerst...'


Esther haar lichaam lag vast aan allerlei draden. Gips was om beide haar bovenbenen verbonden en daarbij was er een verband om haar rechterpols en hoofd gebonden. Ze gaf geen kick van leven, dat was door de coma die ze had opgelopen van de harde knal. Botten waren gebroken, en niet zo'n beetje ook. Een flinke hersenschudding was geconstateerd door verschillende doktoren. Vele hechtingen waren ook gevestigd in haar lijf op verschillende plekken. De ene wat groter dan de ander. Schrammen, kleine sneetjes hadden zich niet verscholen gehouden bij de rest van de wonden. Als haar haar niet zo opviel, was ze haast niet meer herkenbaar. Een zuster kwam de kamer binnengelopen, kwam de bezoekers inlichten over de situatie waar de redhead zich nu in bevond. 'Excuseer mij, meneer. Mevrouw Campbell heeft een lange black-out, ook wel coma genoemd. Daarbij zijn we bang dat ze een fikse hersenschudding heeft opgelopen, maar geen schade qua hersenletsel. Beide bovenbenen zijn gebroken, de rechterpols is licht gekneusd en ze had vele bloedingen over haar gehele lichaam lopen. Als u er niet zo snel bij was geweest, had ze het waarschijnlijk niet meer gered.' Sprak ze op een geruststellende toon, terwijl het gepiep als teken dat haar hart nog bonkte gewoon doorging in de verdere stilte. Het maakte Esther niet veel uit, zij was ver weg van de plaats genaamd aarde. 'Wilt u eventueel wat drinken? Koffie en thee kunt u altijd om vragen.'
Terug naar boven Ga naar beneden
Christian
Prom King 2011
Christian


Posts : 504

Profiel
Naam: Christian Farnese
Partner: Bad guy? Good guy? Make your pick! But I'll always be your guy...
Vereniging: Die freakin' Hard

That sec when you start to smell blood, you only want more.. (ACT I) Empty
BerichtOnderwerp: Re: That sec when you start to smell blood, you only want more.. (ACT I)   That sec when you start to smell blood, you only want more.. (ACT I) Icon_minitimeza jul 28, 2012 2:13 am

Christian staarde naar de deuren waar Esther in was verdwenen. Waarom duurde het verdomme zolang? De jongen had al die tijd recht gestaan met een angstige blik in zijn ogen. Momenteel sloeg hij doodsangsten uit. Waarom was ze ook op straat gelopen? Toch niet door hem? Vragen vulde zijn hoofd en hij voelde ook weer meteen een hele reeks tranen ontstaan. Maar hij slikte ze in. Hij was er vast wel op tijd bij geweest. Esther zou zo meteen wakker worden en hem met een verbaasde blik aankijken als hij in haar kamer was. Kort wreef hij langs zijn nek en staarde even terug naar zijn mobiel. Christian wou een bericht sturen naar de mensen die haar het best kende, alleen had hij geen idee wat er in moest staan. Hij kon niet gewoon droog naar hun sturen dat ze i het ziekenhuis lag, dat was niet goed. Hij liet zijn mobiel maar weer in zijn zak glijden en staarde even naar zijn bebloede handen. Nee, dit was iets wat hij nooit had verwacht had. Geïrriteerd van dat hij geen nieuws kreeg ging hij uiteindelijk toch maar zitten. De uitputting was nog niet door gedrongen, maar zijn spieren voelde slap aan. Hoe hij eruit zag, de jongen had geen idee maar het zou vast niet al te mooi zijn. Ach, wat maakte het ook uit. De jongen had uren geleden het meisje waar hij van hield zien overreden worden en binnengebracht in het ziekenhuis. Dan was het normaal dat hij er zo uitzag.

Uiteindelijk kwam er een zuster de wachtkamer binnen gelopen en meteen schoot de jongen overeind. Overdonderd door het feit dat Esther een coma had luisterde hij haar verder aan. Bang dat er nog ergere zaken zich voldeden, maar de coma was het ergste. Het laatste deed hem een heel klein beetje glimlachen. ‘Is er sprake van geheugenverlies moest ze wakker worden?’ Sprak hij zacht. Niet dat het iets uitmaakte hij zou nog altijd aan haarzijde blijven, maar hij moest het gewoon weten. Ergens hoopte hij van niet, hij wou niet dat ze dingen van haar leven vergat, hem vergat. Op het voorstel schudde hij zijn hoofd en keek even aarzelend naar de deur. Blijkbaar begreep de zuster hem, want ze gaf hem een klein schouderklopje wat hij op nam als een ja. Voorzichtig wandelde hij de kamer in. Het aanzicht van haar zo te zien liggen, deed gewoon pijn. Zo kwetsbaar. Hij ademde diep in, pikte nog de geur van bloed op maar dat kon even goed van zijn handen komen. In een paar seconde stond hij naast haar bed en legde heel voorzichtig zijn hand op de hare. Tranen vormde zich en hij liet ze maar hun gang gaan. Wat nu? Hij kon alleen maar wachten tot ze haar ogen opendeed, en misschien enig teken van herkenning zou geven. ‘Please, don’t leave me.’ Zijn stem klonk als het ware gebroken. Hij voelde hoe zijn hart stokte in zijn keel. Fock, waarom kon hij het niet zijn die onder die auto was beland. Alles was beter dan Esther. Christian wou er niet aan denken dat dit misschien wel de laatste aanblik kon zijn van het meisje. Ergens was dit allemaal zijn schuld. Als hij zich niet in die straat had begeven zou ze waarschijnlijk nog als het ware rondlopen. Ja, hij had haar nu wel gevonden, maar tegen welke prijs?
Terug naar boven Ga naar beneden
Esther

Esther


Posts : 1062
Naam : Diantaa ;D

Profiel
Naam: Esther Marylin Campbell.
Partner: Don't you share your smile with anyone else but me. I wanna touch your heart. I wanna crush it in my hands.
Vereniging: Die Hard! - r.i.p.

That sec when you start to smell blood, you only want more.. (ACT I) Empty
BerichtOnderwerp: Re: That sec when you start to smell blood, you only want more.. (ACT I)   That sec when you start to smell blood, you only want more.. (ACT I) Icon_minitimezo jul 29, 2012 10:15 am

Voor het raam dat uitzicht gaf op donkere straten zonder enig teken van leven te zien, lag de roodharige meid. Op een bed dat uit zichzelf ontstaan was. Terwijl de andere twee familieleden ook in de kamer waren, was zij enkel naar buiten aan het staren. Met haar hoofd onder haar rechterelleboog, staarde ze naar de maan en sterren. Behalve haar vader en tante die in de buurt waren, was ze de rest wat er in haar leven gaande ging volledig kwijt. Haar vrienden, liefje, alles wat maar met het heden te maken had. Alsof het nooit bestaan had. Poef. Alles weg.
'Ik weet dat het nogal moeilijk voor je is, maar-' ''Rot op, ik herinner me geen fuck meer!'' Blafte ze meteen schor naar haar vader, zonder om te kijken. Ze snoof haar neus en de sfeer van haar gaf al gelijk aan dat ze het liefst alleen gelaten zou willen worden. Tenzij je een massamoord wou begaan, dan was het een verstandige keuze om te blijven. 'Je weet dat het niet mogelijk is, als wij gaan dan weet je het antwoord.' Esther gromde in irritatie en wist dat het niet eens kon om haar vader aan te vallen. Ten eerste zou ze dat niet kunnen, maakte niet uit in wat voor omstandigheden, hij was en bleef een held in haar ogen. Ten tweede was dit niet de normale wereld, voor zover ze het doorhad. Alles was nogal vaag in haar hoofd, kon zich niet goed meer herinneren wat er gebeurd was. Bovendien luidde er steeds maar één vraag door haar hoofd, hoe ze hier kwam. Maar dat antwoord kreeg ze niet.
Binnen een seconde was het bed verdwenen en stond ze op één of andere manier recht voor haar biologische vader. De man streelde een rood plukje uit haar gezicht vandaan met een trotse blik op zijn gezicht, glinsteroogjes kwamen erbij van pas. Iets wat ze al in jaren niet meer gezien had, dat wist ze wel. 'Liefje, het is het beste als je nu terug gaat. Het is tijd om hier weg te gaan..' Een frons ontstond op haar gezicht, als ze hier weg moest, waar moest ze dan heen? Ze had geen idee wat ze dan moest doen. ''Maar, ik wil nog helemaal niet-'' Voordat ze door kon praten, werd er een vinger op haar mond gelegd en werd ze nog eens flink omhelsd door de twee. Met een blik in hun ogen die boekdelen sprak, een blik van 'zie je later', vervaagde de zwarte wereld steeds meer en kwam er een lichtere voor in de plaats. Of tenminste, daar leek het op.


Uren werden dagen en dat draaide zelfs uit op een week. Zoveel minuten raakten verstreken, zonder enig teken van leven van de roodharige ganstermeid. Enkel de bloeddrukmeter gaf aan dat ze nog leefde.
Wazige witte vlekken kwamen in beeld, zodra ze haar ogen heel lichtelijk opende. Zo weinig dat het nog niet eens merkbaar was, pas als je er echt strikt op ging letten was het duidelijk te zien. Het zicht voor haar ogen tolde, rustig knipperde ze een aantal keer voordat ze haar ogen wat verder open sperde. Rustig haar pupillen, na die lange tijd, aan het licht laten wennen was nog een behoorlijke zaak. De felle lamp boven haar hoofd hielp dan ook niet echt om die zeurende pijn in haar ogen te stoppen. Allemaal bij de wenfase. Daarbij kwam er ook nog eens bij dat haar hoofd niet te stoppen was van de pijn die het veroorzaakte. Enorm hoge steken bij de minste geringste beweging die ze maakte, al was het maar een knipper met haar oogleden.
Langzaam maar zeker draaide ze haar hoofd van de lamp weg, richting het raam. Juist niet naar de deur en de stoelen waar eventueel visite kon zitten. Niet dat ze het in de gaten had, haar mind was nog volledig clear. De neiging om haar rechterhand naar haar hoofd te brengen was groot, maar zodra ze dat van plan was schoot er een pijnscheut doorheen en voelde ze iets in haar arm poeren. Een ietwat pijnlijke kreun verliet haar mond, maar verder maakte ze geen reactie. Haar blauwe ogen staarden naar buiten, zoals ze nog geen kwartier, of zou het juist een dag zijn geweest, geleden had gedaan op de andere plek waar ze geen naam voor kon verzinnen. Of het überhaupt echt was geweest of enkel een heel vreemde droom kon ze niet uitpluizen. Maar erg veel gedachten verspilde ze er niet aan, haar lichaam snakte naar meer slaap. Al lukte het haar niet om haar ogen te sluiten, meer nieuwsgierigheid borrelde in haar op. Hoe kwam het dat ze hier lag? Hoe kwam het dat haar lichaam als hel aanvoelde, overal pijn. En dan nog die enorme migraine aanval in haar hoofd, met nog een tikkeltje duizeligheid bij iedere lichte beweging die haar ogen maakte als ze ergens heen keek.
Terug naar boven Ga naar beneden
Christian
Prom King 2011
Christian


Posts : 504

Profiel
Naam: Christian Farnese
Partner: Bad guy? Good guy? Make your pick! But I'll always be your guy...
Vereniging: Die freakin' Hard

That sec when you start to smell blood, you only want more.. (ACT I) Empty
BerichtOnderwerp: Re: That sec when you start to smell blood, you only want more.. (ACT I)   That sec when you start to smell blood, you only want more.. (ACT I) Icon_minitimema jul 30, 2012 2:52 am

De dagen gingen traag voor bij. De jongen week geen moment van haar zijde, in de avond ging hij natuurlijk wel naar zijn kamer om zich te wassen en shizzle en te slapen. Maar zodra hij wakker werd zat hij weer in die kamer bij haar. Christian wou erbij zijn als ze wakker werd, hij moest er bij zijn. Het feit dat het zo lang duurde kon meestal niet veel goeds voorspellen, maar hij bleef er in geloven dat ze wakker zou worden. Zo nu en dan kwamen de dokters haar kamer binnen als hij er was, gaven ze hem een korte stand van zaken, staarde ze even naar Esther en verdwenen dan weer. Maar meer gebeurde er niet. Bijna begon het ondragelijk te worden voor hem. Het enige wat hij deed was zo nu en dan enkele woorden spreken tegen haar, in de hoop dat ze hem zou horen, en staren naar haar lichaam als een echte creep. Eigenlijk was het best wel zielig dat hij hier elke dag zat. Hoewel, het was best wel grappig soms om de verbaasde gezichten van het personeel te zien als hij hier weer eens zat. Alsof ze niet verwachten dat mensen dat nog deden. Naja, hij kon het zich eigenlijk niet voorstellen dat mensen dat niet deden. Het was toch hartstikke normaal dat je hier bezoek had, ook al was het elke dag dezelfde. De eerste nacht dat ze hier was, had de jongen hier zelfs geslapen. De jongen had genoeg dingen te doen, maar hij kon het niet verdragen niet bij haar te zijn tot ze wakker werd. Ergens zat er nog steeds in hem die hoop dat ze misschien iets voor hem zou kunnen voelen. Toen ze hem had geroepen op straat, had er iets van liefde in geklonken, en dat had allesweer aangewakkerd. Nooit meer zou hij haar verlaten, en hij zou er voor zorgen dat er nooit meer iets gebeurde als dit. Kort wreef hij door zijn ogen. De slechte nachtrust van de jongen was duidelijk zichtbaar geworden door de wallen, zijn ogen zagen op dit moment rood van de tranen die hij hier deze middag weer had gelaten. Kortom hij was nu voor de moment een hoopje zieligheid bij elkaar. Alles zou kunnen veranderen, zodra zij haar ogen open deed.

Uiteindelijk merkte de jongen een verandering. Esther haar ogen waren niet meer dicht, maar knipperde een paar keer. De jongen zijn adem stokte. Zonder nadenken stond hij op en staarde hij even voor kort naar de deur. Maar hij bleef in de ruimte. Zonder aarzelen nam hij zijn telefoon en schoten zijn vingers vlug over de toetsen heen en verstuurde hij een bericht naar Jace, met dat Esther wakker en hij meteen moest komen. Daarna zette hij enkele passen naar het bed toe maar bleef op een nog kleine afstand staan. Momenteel kon zijn geluk niet op. Bijna zou hij een vreugdedansje doen van geluk, zoals een klein kind, maar er verscheen enkel en alleen zachte glimlach op zij gezicht. Tranen vormde zich ook weer, maar ditmaal besloot hij ze tegen te houden. En gewoon te wachten tot ze hem aan keek. ‘Zo, de schone slaapster is eindelijk wakker.’ Klonk het op een warme toon. Nu was het hopen op het beste, dat ze alles nog zou herinneren en dat ze vooral een snelle recovery zou maken. De kans daarop was natuurlijk heel klein, maar hij hoopte het met heel zijn hart. Of ze hem nu aan keek met een geïrriteerde blik of wat dan ook het maakte hem niet uit. Het zou alleen maar beter nieuws zijn dat ze nog steeds het meisje was dat hij in het begin van Die Hard had leren kennen. Het meisje waar hij dan toch uiteindelijk was gaan houden.
Terug naar boven Ga naar beneden
Jace

Jace


Posts : 166

Profiel
Naam: Jace Simmons
Partner: Don't turn around, just run away. I am the hunter, you are my prey.
Vereniging: Die Hard

That sec when you start to smell blood, you only want more.. (ACT I) Empty
BerichtOnderwerp: Re: That sec when you start to smell blood, you only want more.. (ACT I)   That sec when you start to smell blood, you only want more.. (ACT I) Icon_minitimema jul 30, 2012 5:38 am

Nog nooit in zijn hele leven was de jongen zo depressief geweest als nu. Hij was kwaad geweest, serieus kwaad, maar zelfs die kwaadheid was nooit zo erg geweest als het verdriet dat hij nu voelde. Esther was overhoop gereden door twee randdebielen die hun hele leven verzopen met alcohol en andermans leven daarmee liepen te verzieken. Dagenlang had hij zich schuilgehouden in de schaduwen, luisteren naar sterke verhalen die 's avonds laat in de café's werden rondgebazuind. Luisterend of iemand liep op te scheppen dat ze de leader van Die Hard hadden omver geknikkerd en dat ze daarom in het ziekenhuis lag. De politie zou geen fuck doen. Die lieten de achterbuurten met rust, durfden geen poot uitsteken, bang voor wraakacties van de verschillende bendes. Dus had de jongen, eens hij zijn verdriet een beetje onder controle had, het heft in eigen handen genomen. Hij had zich beziggehouden met het observeren van verschillende anderen, onguur volk die elke normale mens uit de weg zou gaan, maar hij niet. Voor Esther zou hij alles doen, werkelijk alles. Daarom zat hij tot een gat in de nacht op de meest ondenkbare plaatsen, vermorzeld door verdriet en gebrand om wraak te nemen. Helaas vond hij niet wie het gedaan had. De wagen in kwestie was achtergelaten bij een garagist, met als mededeling dat de eigenaars zich niet bekend hadden gemaakt en dat ze niet meer teruggekomen waren. Het was dus een doodlopend spoor, wat hem nog meer in de put had geduwd. Momenteel zat hij met zijn rug tegen de muur van het Die Hard-clubhuis, ineengedoken achter de kapotte zetels. Tranen liepen over zijn wangen, bleven haken in zijn beginnende baard, om vervolgens heet op zijn handen uiteen te spatten, omdat hij die onder zijn kin had opgevouwen. Zijn gsm balanceerde op zijn knieën en hij verloor hem voor geen moment uit het oog. Hij wist dat Christian dag in dag uit bij Esther was, en hij vertrouwde de gozer genoeg om te weten dat hij hem zou contacteren als er iets veranderde aan de situatie.

Zijn hoofd zakte steeds meer en meer weg op zijn borst. De jongen had amper geslapen de afgelopen week en dat voelde hij maar al te goed. Hij leek net ingedommeld te zijn toen zijn gsm begon te trillen en met een bons op de grond belandde. Hij vloekte grommend en nam het ding in zijn hand. Christian had hem een bericht gestuurd. Met bloedrode ogen van het huilen en de vermoeidheid las hij de woorden die hem toegestuurd werden. Esther was wakker en Chris wou dat hij kwam. Hij aarzelde geen seconde, werkte zichzelf overeind en liep naar buiten. Zijn betraande gezicht veegde hij woest af met de mouwen van zijn trui en hij zette de kap diep over zijn hoofd, zodat geen enkele vreemde zijn gezicht zou kunnen zien. Hij stapte driftig in de richting van het ziekenhuis. Waarom was het zo ver, damn. Na een tijdje arriveerde hij. De geur drong meteen zijn neus binnen en bezorgde hem gelijk hoofdpijn. De kraaknette vloer piepte bijna onder zijn sneakers. Nogal een geluk dat er geen irritante muziek speelde in de liften. Toen hij uiteindelijk aan de deur stond, een half uur nadat hij het sms'je had gekregen, overviel angst hem. In welke staat zou ze zijn? Zijn hand rustte op de klink en het duurde opnieuw enkele ogenblikken voor hij het lef had om die naar beneden te duwen. Aarzelend ging hij binnen en sloot de deur achter zich. Met een afwachtende blik keek hij de twee aan, niet wetend wat te zeggen. "Hi", Zei hij uiteindelijk maar. Zijn stem kraakte van de stress, het verdriet en de vermoeidheid. Het trok echt nergens op. Hij gooide de kap van zijn hoofd af, bij vrienden hoefde hij zich niet anders voor te doen dan hij was. Die kenden hem immers genoeg, vond hij.
Terug naar boven Ga naar beneden
Esther

Esther


Posts : 1062
Naam : Diantaa ;D

Profiel
Naam: Esther Marylin Campbell.
Partner: Don't you share your smile with anyone else but me. I wanna touch your heart. I wanna crush it in my hands.
Vereniging: Die Hard! - r.i.p.

That sec when you start to smell blood, you only want more.. (ACT I) Empty
BerichtOnderwerp: Re: That sec when you start to smell blood, you only want more.. (ACT I)   That sec when you start to smell blood, you only want more.. (ACT I) Icon_minitimedo aug 16, 2012 8:39 am

Naarmate ze al een tijdje met open ogen lag, wende ze steeds meer aan het plotselinge licht. Hoewel de steken en de ontzettende migraine aanval hetzelfde bleven, plus dat beweging verhinderd werden door verbonden lichaamsdelen, voelde het wel al meer vertrouwd. Het was niet dat ze die zwarte wereld miste, gezien ze er altijd al in had geleefd, maar daar was ze er niet zo erg aan toe geweest. Een stem klonk in haar oren, veel te hard voor haar nu. Het was alsof er nu tien stereo's aanstonden en in haar oren blerden. Met moeite bewoog ze haar hoofd de richting op waar het geluid vandaan was gekomen. Zodra de jongen in haar gezichtsveld kwam, liet ze haar ogen pijnlijk over zijn lichaam scrollen. De lege blik op haar gezicht, zonder een schrijntje van herkenning te zien vanwege hem, bleef hetzelfde. Enkel een frons ontstond op haar gezicht, ze wist niet wat anders te doen. Woorden vormden maar net in haar hoofd, maar spreken was nog een hele taak. Een stem, die ze niet van zichzelf gewend was, klonk zodra ze haar mond opende. ''Wie ben jij?'' Was het enige wat ze wist uit te brengen, haar strot was muurdroog. Een ietwat beangstigende blik ontstond in haar ogen, maar meer ook niet. Meer kracht had ze niet om iets te doen, ze wist ook niet precies wát te doen. Wat was de bedoeling hiervan? Wie was de jongen, wat deed hij hier. Waar was ze eigenlijk. Niets scheen nog door te dringen in haar geheugen. Haar geheugen was één groot zwart gat. Kon zich niets herinneren van wat ze voor haar coma had gedaan, wat voor leven ze had. Dit stelde haar totaal niet gerust. En net op dat moment kwam er nog iemand binnen lopen, dat haar alleen maar angstiger maakte. Uit paniek zat ze al wat meer rechtop en ondanks de pijn die door haar lichaam schoot, probeerde ze naar achteren te kruipen. Zo ver mogelijk van hun vandaan. Bange kreuntjes verlieten haar keel, maar merendeels ook gemengd met pijn. Vanwege hoe haar pols protesteerde tegen de plotselinge klappen die het opving, evenals haar bovenbenen. Tranen ontstonden in haar ogen, ze wist niet wat te doen. Haar hart klopte als een gek, waar was ze in godsnaam beland. Wat was er gebeurd? Geen enkel woord durfde haar keel te verlaten, dat kon niet eens. Dan zou er enkel gepiep uit komen. Dat gebeurde dus ook zodra ze haar mond opende om uit angst te gaan gillen. Alsof ze haar stem verloren had. Maar het enige waar ze last van had was een ontzettende droogheid in haar keel.
Pas toen had ze in de gaten dat er draden langs haar lichaam liepen en zelfs één in haar arm bevestigd zat. Een infuus. Dat herkende ze weer wel. Hoe kon dit, waarom was dit? Snikken. Ze kon er niet mee ophouden, het ging automatisch. Gelijk begroef ze haar gezicht in haar handen, waarom, waarom, waarom? Hyperventilatie kon er ook nog wel bij. Allemaal door een stomme paniekaanval. Haar hart sloeg op hol, dat was aan de hartmeter te zien die naast haar bed nog geen meter hing aan de muur. Ze had niet eens in de gaten hoe er zusters de kamer betraden, bijna ontstond er weer een zwarte waas voor haar ogen.
Terug naar boven Ga naar beneden
Gesponsorde inhoud





That sec when you start to smell blood, you only want more.. (ACT I) Empty
BerichtOnderwerp: Re: That sec when you start to smell blood, you only want more.. (ACT I)   That sec when you start to smell blood, you only want more.. (ACT I) Icon_minitime

Terug naar boven Ga naar beneden
 
That sec when you start to smell blood, you only want more.. (ACT I)
Terug naar boven 
Pagina 1 van 1
 Soortgelijke onderwerpen
-
» My poisoned blood..
» First day, new start~
» A new start
» ~ New start ~
» A reason to start over new

Permissies van dit forum:Je mag geen reacties plaatsen in dit subforum
 :: Buiten Santa Monica :: South Central-
Ga naar: