No family is perfect, but ours is just really fucked up.

Nog nooit eerder had Nick de zee zo tekeer zien gaan in Santa Monica, enorme golven sloegen kapot tegen het strand. Water spetterde hoog op, vermengde zich met de regendruppels die uit de hemel vielen. De wind blies het zeeschuim tot ver op het strand, sleurde alles mee wat op zijn pad kwam. Een vergeten parasol rolde over het strand, vloog na enkele meters de lucht in om niet veel later weer op de grond te vallen. Nick voelde hoe zijn voeten wegzakte in het drassige zand, zijn kleren waren doorweekt. Zijn witte shirt kleefde aan zijn bovenlichaam, en de zwarte short die hij daar onder droeg was niet veel droger. Modder kleefde aan zijn afgetrapte sneaker's, maar het kon hem weinig schelen. Niemand die hem zag, en zelfs dan. Wat andere mensen van hem dachten kon hem weinig schelen, hij was er aan gewend met de rug aan gekeken te worden. Dat kreeg je als je de meeste van je dagen op de straat sleet, als je de zoon was van een hoer. Maar Nick had gemerkt dat het minder was geworden, dat mensen hem steeds meer gingen accepteren, zelfs tegen hem opkeken. Dat was al zo sinds hij hier op school zat, sinds hij zich had bewezen als één van de beste basketballer's van de school. Lange tijd had hij zelf in het sterrenteam gezeten, maar nu hij gestopt was met school was hij coach van het team geworden. Iets was hem goed beviel, hij was elke dag bezig met wat hij leuk vond, met het geen waarin hij goed was. Sporten, basketballen. Bovendien had hij een plekje veroverd in het team van Santa Monica, waardoor hij het zelf spelen niet totaal op hoefde te geven. Maar hij merkte dat het niet genoeg was, dat de trainingen niet genoeg waren om zijn energie kwijt te raken. Om zijn gedachten ergens anders te richtte dan op zijn zusje. Angel. Het ging steeds slechter met haar, nog geen maand geleden had ze geel zucht gehad. Nog even en de drugs maakte haar definitief te kort. Nog even en hij was zijn meisje kwijt. Onbewust versnelde Nick zijn tempo, steeds harder rende hij langs de kust lijn. De regen striemde langs zijn gezicht, maar het deerde hem niet. Hij merkte het nauwelijks. Zijn gedachten dwaalde af naar zijn gesprek met Angel, hij had haar gebeld. Naar vijf pogingen had zijn eindelijk op genomen, haar stem had zwak geklonken. Ze was gestruikeld over haar woorden, alsof ze het Italiaans niet meer goed beheerste. Hij had haar gevraagd hoe het ging, ze had gezegd dat ze geld nodig had en dat hij op moest schieten omdat ze zo een klant had. et had hem woedend gemaakt, hij had tegen haar geschreeuwd. Haar gezegd dat ze moest wachten tot zijn geld aan kwam, dat ze te jong was om op die manier haar geld te verdienen. Angel op haar buurt had geschreeuwd dat het zijn schuld was, dat hij in Italië had moeten blijven, dat het dan niet gebeurd was. Dat hij geen idee had hoe het was om alleen te zijn. Uiteindelijk was ze in huilen uit gebarsten, en had hij moeite moeten doen om überhaupt iets van wat ze zij te verstaan. Ze had gezegd dat hij terug moest komen, dat ze dan zou proberen om er af te komen. Maar dan moest hij wel blijven, dan mocht hij nooit mee weg gaan. Een zucht schoof over Nick's lippen, hij balde zijn handen tot vuisten. Rende stug door, tot hij uiteindelijk niet meer verder kon. Het witte zand ging over, in de zwarte kliffen. Die glibberig waren van het zoute zee water. Nick aarzelde, greep vervolgens één uitstekende rotspunt en klom omhoog. Rustig liep hij over de donkere stenen, terwijl hij probeerde zijn zusje uit zijn hoofd te zette. Hij werd gek van het feit, dat hij niet terug kon naar Italië om haar te helpen. Om haar daar weg te halen, en er voor te zorgen dat ze van die troep af bleef. Maar ergens wist hij dat het te laat was, dat het onmogelijk was om haar af te laten kicken. Haar lichaam zou het niet aan kunnen, zou er aan kapot gaan. Hij beet op zijn lip, liet zijn blik over de rotsen dwalen. Zijn blik bleef hangen bij een gestalte, hij kneep zijn ogen tot spleetje's. In een poging door het dikke regen gordijn heen te zien wie er zat. Een meisje, dat was zeker. Ze had lange blonde haren ene en slank postuur. Aarzelend naderde Nick haar, het duurde even voor hij herkende. Regina, zijn zusje, half zusje om precies te zijn. Ze zag er op de één of andere manier gebroken uit, en Nick wist dat het iets te maken had met de roddels die hij had gehoord. Hij had horen zeggen dat er iets met haar moeder aan de hand was, dat ze in het ziekenhuis lag. Wat er precies aan de hand wist hij niet, niemand wist het. Of misschien wel, maar in elk geval niet iemand die het aan de grote klok had gehangen.
"Regina?" Nick legde zijn hand op de schouder van het meisje, wachtte tot ze om zou kijken. Hij wist dat ze niet de ideale broer-zus relatie hadden, maar daarvoor kende ze elkaar ook nog niet lang genoeg. Bovendien waren ze daarvoor verkeerd begonnen, maar dat kon hem momenteel weinig schelen. Nick was iemand die veel waarde hechtte aan familie -behalve aan zijn vader, maar die eikel had het er zelf naar gemaakt.

Only Regina&Nick

Het was niet normaal hoe hard de regen tegen het zand knalde. Overal waar de druppels het zand raakten ontstonden er kleine gaatjes en het zand was ondertussen veranderd in een harde laag. Regina zuchtte terwijl ze langzaam over de kustlijn liep. Haar Allstars gympen, die ze normaal nooit aan had omdat ze meestal op laarzen te vinden was, waren doorweekt door de regen en het vieze natte zand. Het deerde haar niets. Ze liet de regen haar haar verpesten, de kleding die ze aan had en zelfs haar make up kon haar even niets schelen. Niemand zou haar hier toch zien, want wie liep er nou in feite met dit weer over het strand? Er was niemand te bekennen. Het leek wel alsof Monica nog nooit zoveel regen had meegemaakt, zij tenminste niet in de aantal jaren dat ze hier nu was. Ook al zagen mensen haar hier: het deed haar gewoon even niets. Haar blonde haar hing als slierten rond haar schouders en haar kleding plakte aan haar vast. Het was ook koud buiten voor de verandering. De wind en de druppels sneden in haar gezicht terwijl haar blik op de golven gericht waren. Er hing zo'n sombere stemming in de lucht. De donkere wolken gepaard met de harde, grijzige golven en de regen pasten precies bij haar stemming eigenlijk. Dat was dan waarschijnlijk ook de reden waarom ze hier heen gegaan was. Gewoon even lopen, zonder mensen om je heen, om even alleen te zijn en rustig na te denken. Niet dat er veel na te denken viel, maar het was gewoon even fijn aan alle drukte te ontsnappen.
Hoe lang was ze eigenlijk al in haar eentje rond aan het dwalen op het strand? Ze had geen zin om op haar horloge te kijken, want de tijd maakte haar eigenlijk niet uit. Desnoods liep ze de hele nacht hier nog rond, ook al was het geen slim plan met dit stormige weer en in het donker hier nog rond te hangen. Een zucht schoof over Regina haar lippen toen ze dacht nadacht over haar familie. Haar moeder, daar had ze het meest medelijden mee. Dat was ook de enige, eigenlijk. Ze was zo doodziek en er was niets wat ze voor haar kon doen. Natuurlijk was ze meteen op het vliegtuig gestapt toen ze dit gehoord had, maar nu moest ze weer terug. School was immers en plicht en door de operaties die haar moeder zou moeten krijgen mocht ze toch voor een tijd niet bij haar in de buurt komen. En haar vader? Ze snapte het gewoon niet. Hij was degene die ervoor zorgde dat ze zich de hele tijd zo ellendig voelde. Waarom wist ze niet eens, het was juist stom om zich zorgen over hem te maken. Hij was toch degene die haar en haar moeder in de steek had gelaten? Hij had haar voor alles uitgemaakt. Het was zo stom wat die man hen twee allebei aangedaan had, maar toch dacht ze steeds over hem na. Het was immers wel haar vader, ondanks alles wat hij gezegd had. Ze liep de hele dag rond, vermengd in woede - door haar vader en omdat ze een soort van hekel aan haarzelf gekregen had - en verdriet. Dat laatste om haar moeder natuurlijk, maar ook om haar vader. Ze hoefde die man nooit meer te zien. Maar toch, omdat het haar vader het was kon ze hem niet zo in een keer vergeten. Ze hield van hem, zelfs nu hij dat niet leek te doen. Zo liep ze nog een minuut over vijftien rond, nadenkend over van alles. Hoe moest ze het nou op school doen? Trouwens, wat maakte het eigenlijk ook allemaal uit? Iedereen haatte haar toch al, dan hoefde ze zich ook geen zorgen te maken over wat ze tegen iedereen zou zeggen. Dat ze spijt van alles had en dat ze altijd alleen maar onzeker was geweest? Nee, dat vond iedereen alleen maar aanstellerij, ook al was het wel echt waar. Regina liet zich neerploffen op het zand en staarde zo een tijdje wat voor haar uit. Plotseling voelde ze een hand op haar schouder, iets waarvan ze schrok. Snel daar achteraan klonk de stem van Nick, die ze natuurlijk herkende. Ze stond op, deed niet eens de moeite om haar broek uit te kloppen van het zand en sloeg haar armen om zijn nek heen. Ze leunde met haar hoofd op zijn schouder en begon zachtjes te snikken. "Je had gelijk."

Nick wist niet goed wat hij kon verwachten, dit was de eerste keer dat hij Regina aan raakte. De eerste keer dat hij haar echt aansprak als zijn zusje. Bovendien had hij haar nog nooit eerder zo gezien, zo gebroken. De Regina die hij kende zou nooit op een paar afgetrapte all-stars, met uitgelopen make-up en natte haren over het strand lopen. Hij voelde haar lichaam even verstijven, een teken dat ze schrok. Niet de reactie waar hij voor was gegaan, maar logisch als je bedacht dat hij haar van achteren had benaderd. Iets wat aarzelend keek hij haar aan, ze stond op, zonder wat te zeggen sloeg ze haar armen om zijn nek. Automatisch legde hij zijn armen om haar heen, drukte haar zachtjes tegen zich aan. Hij voelde haar hoofd tegen zijn schouder, hoorde haar zachte snikken. Met zijn hand streek hij zacht over haar rug. Dit had hij niet verwacht. Niet van haar. "Waarover had ik gelijk? Hé, wat is er aan de hand?" Lichtelijk bezorgd keek hij naar haar, natuurlijk had hij het één en ander horen zeggen. Maar hij wist hoe roddels op Monica High, transformeerde tot de meest aparte verhalen. Verhalen die meestal nergens op sloegen. En ook de verhalen in de leraren kamer waren niet allemaal even betrouwbaar. Niet dat Nick er vaak kwam, ondanks het feit dat hij erkend coach was van het basketbal team en dus tot de leraren behoorde mengde hij zich liever onder de leerlingen. Wat mocht, zo lang hij zijn werk en zijn privé leven gescheiden wist te houden. Onmerkbaar schudde hij zijn hoofd, richtte zijn blik weer op zijn zusje. Terwijl hij met zijn hand nog altijd geruststellend over haar rug streek. Wie had dit een paar maanden geleden van hen verwacht? Toen ze nog niet wisten wat ze van elkaar waren, toen ze constant ruzie hadden met elkaar. Elkaar belachelijk zaten te maken. Nee, die periode was officieel af gesloten. Al zouden er vast nog wel ruzies volgen, daar waren ze broer en zus voor. Maar niet nu, niet nu Regina zo kwetsbaar was. Ergens was het vreemd, dat hij nu daadwerkelijk voelde dat ze zijn zusje was. Zoals hij dat ook voelde bij Angel, ook niet zoals bij Angel. Het was lang niet zo sterk. Maar de band die hij en Angel hadden ging ook verder dan broer en zus, hij had haar praktisch opgevoed. Ze waren onafscheidelijk geweest, tot hij weg had gemoeten uit Italië. Hij wist nu dat het een grote fout was geweest haar niet mee te nemen, maar destijds had het hem beter geleken. Hij kon hier naar school, zij niet. Het zou allemaal zo veel moeilijker zijn geweest. Hij had dan waarschijnlijk niet eens geprobeerd zijn school af te ronden, hij was direct de straat op gegaan. Nu had hij er spijt van dat hij dat niet had gedaan, hij was dan misschien voor altijd een straat schoffie gebleven. Maar dan had hij zijn zusje tenminste nog gehad. Dan was ze niet aan die troep gegaan. Nick beet op zijn lip, het idee dat zijn zusje zijn moeder achter na ging maakte hem gek. Het liefst zou hij direct in een vliegtuig stappen en Angel ophalen. Maar de benden van Ricardo verwachtte dit, binnen een twee uur zouden ze hem opgespoord en vermoord hebben. Hij zou geen tijd hebben Angel daar weg te krijgen, haar er van te overtuigen dat hier in Amerika alles beter was. Dan was er nog de vraag hoe hij haar het vliegtuig in kon krijgen, of tijdens een cold turkey of samen met een shot cocaïne. Dan konden ze het beide wel vergeten het land uit te komen. Een schip was te langzaam, dat zou ze niet trekken. Nick zette de gedachten uit zijn hoofd, richtte zijn aandacht weer op Regina.