The room of Gab nd Reece

Reece zocht in zijn zak naar de sleutel van zijn kamer. Even was hij bang dat hij het ergens verloren had, maar toen bedacht hij dat hij de deur niet eens op slot had gedaan, omdat hij zijn sleuteltje ergens in zijn kamer lag - als het goed was - en hij hem tussen de rest van zijn rotzooi niet meer kon vinden. Bij die herinnering kwam ook de gedachte in hem op dat het nu een grote puinhoop was in zijn kamer, aangezien hij niemand had verwacht. Ook op het lege bed had hij allemaal troep liggen en het was nog erger, omdat hij vanochtend alles over hoop had gehaald om dat verdomde sleuteltje te vinden. Waarom had niemand hem dan ook gewaarschuwd? Ze hadden op z'n minst een seintje kunnen geven dat er een kamergenoot aan zat te komen. Dan had hij nog kunnen opruimen en al dat soort gedoe dat iedereen altijd deed voor er gasten kwamen. Maar hij realiseerde schuldbewust dat hij er dan waarschijnlijk toch niets aan ad gedaan. Want sinds wanneer maakte hij zich druk over hoe zijn kamer eruit zag en schaamde hij zich voor die varkensstal? Zonder nog verder aan de gevolgen te denken, opende hij de deur.
"Ehm.. welkom in mijn eh, onze kamer? zei hij een beetje vertwijfeld. "Let niet op de troep, ik ruim nog wel op," was de enige verontschuldiging die hij kon maken. Terwijl hij richting het bed van Gabriel liep, schopte hij wat spullen zijn richting op. Eigenlijk viel het nog wel mee.0Het was vooral kleding, accessoires en nog wat troep voor in je haar. Je kon er gewoon lopen, zonder bang te zijn ergens over te struikelen, als je niet erg onhandig was natuurlijk. Snel haalde Reece de spullen van het verder ongebruikte bed. Die was nu leeg en klaar voor gebruik. Gabriel hoefde hem alleen nog maar op te maken.
Hij gooide de spullen op zijn eigen, onopgemaakte bed, nadat hij de verfrommelde laken aan de kant had geduwd. Vervolgens plofte hijzelf ook op zijn bed neer. Hij keek de kamer wat rond. Die zag er nu heel vreemd uit, door aan de ene kant een kale vloer en een ongebruikt bed en aan de andere kant enorm veel rotzooi.
Maar even later stond hij toch weer op, om tussen de rommel zijn Ipod te zoeken. Gelukkig kon hij die wel vinden. Zijn boxjes waren minder moeilijk te vinden. Die had hij op de vensterbank geplaatst. Hij plugde zijn Ipod in het apparaat. "Vind je het erg als ik wat muziek opzet?" vroeg hij voor de zekerheid aan Gabriel. Niet dat hij zich er veel van aan zou trekken als hij "nee" zou zeggen. Daarom drukte hij alvast op de play-knop. Een vrolijk nummer van Breathe Carolina sprong aan. Reece had zijn muziek altijd op random staan. Dus hoorde hij het volgende nummer vanzelf wel. Achtergrond muziek was altijd fijn.

[Gabriel <'3]

Gabriel slikte, was het wel zo verstandig? Hij bleef in zijn hoofd in een tweestrijd zitten, maar eigenlijk had hij geen enkele keus. Een nieuwe kamer aanvragen was onbeleefd en tegelijkertijd durfde hij dat niet eens en aan de andere kant kende hij de jongen al een beetje, ondanks dat hij hem misschien achteraf wel uit kon gaan lachen met zijn vrienden en ze hem voor een sulletje aanzagen die toch niets durfde te zeggen. Het deed zijn adem stokken, maar ondertussen wel naar de verdieping volgen waar ze moesten wezen. Uiteindelijk waren ze dan daar ook aangekomen en keek Gabriel toe hoe Reece de sleutel van de kamer uit zijn zak viste en vervolgens dan ook opende.
Zodra de kamer dan ook zichtbaar was, zag hij al dat het een enorm doolhof was qua kleding troep en stuff. Iets waar hij wel gewend aan was als het om zijn eigen kamer ging, maar het was toch wel vervelend om te zien dat hij nog wel een tikje erger was dan hem. En ergens voelde het toch vreemd, nu begreep hij eigenlijk hoe het moest voelen voor zijn vader zodra hij zijn kamer weer eens zag en maar bleef doorzeuren over het feit dat hij het eens moest opruimen. Dezelfde reactie die Reece nu maakte over dat hij het wel eens zou gaan opruimen, die bleef hij dan ook continu herhalen met dezelfde zeurderige toon en rollende ogen.
De donkerharige jongen volgde zijn kamergenoot, had inmiddels de deur van hun kamer achter zijn kont dicht geslagen, naar hun slaapkamer toe en keek hoe hij de spullen van het lege bed afhaalde. Nu kon hij het dus gaan gebruiken. Verder waren er dus geen mensen, enkel hun twee? Dat was in ieder geval al een opluchting, want hij had er wel eens van gehoord dat er meerdere personen in één kamer werden gedumpt, minimaal twee mensen. Hij zuchtte opgelucht onhoorbaar en zette vervolgens zijn grote, zware rugzak, voor zijn doen dan en zijn korte lichaam, op het bed en plofte er vervolgens opgelucht naast. Op één of andere manier dacht hij weer terug aan de stad. Het was raar geweest hoe hij zo kort en haast emotieloos afscheid van zijn vader had genomen, waar kort daarna bijna een ongeluk was gebeurd en hij nu met zijn redder, zijn held op een kamer zat en hoe hij zich ontzettend verlegen voelde. Bijna, bijna ontstond er een blosje op zijn wangen.
Zijn stem haalde hem uit zijn gedachten en hij keek omhoog nadat hij kort met zijn hoofd bewogen had om zijn haar uit zijn ogen vandaan te zwiepen en schudde enkel nee, hij hield van muziek. Het verborg de stilte en het liefste had hij dan natuurlijk die harde metal die in zijn oren gilde, zo hard mogelijk.
Voodat hij het wist was het apparaat al aangezet en galmde het door de kamer heen. Hij herkende het liedje niet, maar vond het niet erg. Wat zou hij nu eens gaan doen? Ja, wat deden mensen eigenlijk zodra ze in hun nieuwe stad, nieuwe kamer waren aangekomen? Misschien gelijk uitpakken en alles verkennen, eventuele vrienden of vriendinnen opzoeken? Tsja, het enige nadeel en minpunt was dat hij geen vrienden hier nog had om op te zoeken, misschien dat Reece er ééntje ging worden van hem. Dat hing er vanaf of hij hem kon accepteren zoals hij was. Zijn kleinheid, zijn karakter. Whatever.
Gabriel bedacht zich dat hij vanaf de receptie niets meer tegen de blondharige jongen had gezegd en keek hem lichtelijk afwachtend aan, al wist hij dat hij op dit moment het initiatief moest nemen om iets te zeggen. Maar wat moest hij precies zeggen? Een vraag. Misschien hoe oud hij was? Nee, dat vond hij altijd zo onbeleefd. Waar hij vandaan kwam dan? Nee, waarschijnlijk te persoonlijk. ''Hoe lang ben je hier al?'' Besloot hij voor nu erbij te laten, de rest zou vanzelf wel komen, toch?

Gabriel leek niet erg blij te zien wat een rommel zijn nieuwe kamer was, ondanks dat Reece zich er al voor had verontschuldigd. Als hij er maar niet over begon te zeiken. Dat was een van de hatelijkste eigenschappen van mensen, dat ze over alles moesten zeuren en klagen en steeds maar weer wilden zeggen wat je moest doen. Hij besliste dat liever zelf. Hij had een eigen paar hersens gekregen en had die van een ander dus echt niet nodig.
Reece zag de jongen zijn tas neerzetten op zijn bed en er vervolgens naast ploffen. Hij keek hem aan en glimlachte naar hem vanaf zijn eigen bed waar hij opzat.
Na een tijdje stond hij op om wat muziek aan te zetten. Een achtergrond muziekje was nooit mis en het vulde de stilte op die er nogal eens viel tussen hen. Want Gabriel was te stil en verlegen om veel te zeggen of te doen en Reece was ook niet erg sociaal ingesteld. Het interesseerde hem allemaal gewoon te weinig.
Al snel kwam er een stevige bass en elektronische beats uit zijn boxjes. Gemengt met zang en scream. Breathe Carolina was momenteel een van Reeces favoriete bands. Hij hield van dans muziek, maar dan iets harder en wat screams erin vond hij het helemaal goed.
Zonder het zelf echt door te hebben, begon hij een beetje mee te mompelen. "You're buildin' me up just to break me down. You're bein' loud without a sound. You paste me in just to cut me out. Hello fascination!" zong hij zachtjes, nauwelijks hoorbaar mee. Hij moest de neiging om niet spontaan te gaan dansen erg onderdrukken.
Hij had graag wat muziek op de achtergrond. Sti;lte kon zo dodend zijn. Zeker in een conversatie. Met een leuk nummer op de achtergrond, kon je daar altijd op terugvallen. En zeker met mensen als Gabriel had je dat nodig. Misschien niet erg aardig en eerlijk om dat zo te denken, maar het was gewoon zo. Jammer dan. Maar zelf was hij nu ook niet erg sociaal of iets in die zin. Lang leve de lol was zijn motto en verder zocht hij eigenlijk niet. Verder dan een oppervlakkig gesprek zou het niet komen. Maar Reece wilde verder komen. Maar hij moest wat proberen, wilde hij een band met Gabriel scheppen.
Het kwam onverwacht dat Gabriel een nieuw gespreksonderwerp begon. ''Hoe lang ben je hier al?'' vroeg hij. Reece dacht even na, leek de dagen te tellen dat hij hier zat. hij kwam uit op acht dagen. Het leek eigenlijk veel langer. Maar hij voelde zich hier ook al vrij snel thuis. Een van de eerste dagen dat hij hier was, had hij de stad al op eigen houtje verkent. De leukste plekken om los te gaan, de gezelligste cafés en de beste winkels. Ook was hij de eerste week nog braaf naar school gegaan. Maar hij wist dat daar al snel verandering in zou komen. Na er niet langer dan een paar seconden over nagedacht te hebben, antwoordde hij: "Ongeveer een week." Meer wist hij er ook niet van te maken.

Antwoord kreeg hij van de jongen, waardoor hij lichtjes glimlachte maar gauw genoeg zijn blik naar zijn handen liet afdwalen. Waarom wist hij niet, maar hij voelde zich nog steeds even verlegen als eerder, maar misschien ietsje afgezakt. Hierop wist hij echter niet wat hij moest reageren, maar besloot zijn handen naast hem neer te zetten, zodat hij wel ergens anders zijn blik op moest richten. Zijn tas! Dat zou een goede afleiding zijn, dan kon hij iets doen en had hij iets in zijn handen waar hij naar kon kijken. Maar dan nog zou hij het een knap kunstje vinden om hierin zijn eigen spullen op te ruimen, kijkende naar de bende die overal in de kamer verspreid lag en dat allemaal van Reece, zijn kamergenoot. Gabriel knikte op zijn antwoord en ritste daarna zijn tas open, om met de kleding te beginnen. Een hoopje pakte hij er dan ook uit en begon wat wiebelig heen en weer te lopen richting de kast en uiteindelijk lukte het hem om ze daar te ordenen op wat planken en terug te lopen naar zijn bed. Hij volgde hetzelfde ritueel, tot bijna alle kleding uit zijn tas verdwenen was en de extra spulletjes er alleen nog in zaten. Terwijl de muziek op stond, wist hij wel dat hij weinig hoefde te praten, aangezien dat toch de stilte vulde.
De jongen moest toegeven dat het goede muziek was, dus hij was niet de enige met zo'n muziek smaak, dat vond hij goed, aangezien hij wel wist dat de meeste mensen eerder voor de top veertig gay muziek ging dan dit. Inmiddels had hij wat typische voodoo dolls uit zijn tas gehaald, bij zijn kussen gelegd en liep nu ondertussen naar de badkamer om daar zijn toilettasje neer te zetten. Het was hem bijna gelukt om weer volop zijn plaat te gaan over een shirt wat er nogal opgerold op de grond lag, de weg versperde, net zoals de rest van de rotzooi wat er bij lag. Gabriel kon zich haast niet voorstellen hoeveel rommel die jongen kon maken, maar er zat niets anders op dan ermee te leven. Wanneer hij terug liep keek hij echter niet meer naar de grond, maar naar Reece, op één of andere manier kon hij niet ontkennen dat hij goed voor hem was geweest. Tenminste, nog soft, als hij hem zo bekeek. Hij kon veel ruiger zijn, had hij in de gaten. Stiekem kon hij een licht glimlachje niet onderdrukken en voordat hij tussen de bedden in stond en op zijn eigen bed zou gaan zitten bleef zijn voet ergens achter hangen en viel vooruit. Niet op de grond, nee, op het bed van Reece. Niet alleen op het bed, maar bovenop de jongen. Damn, dit was de zoveelste faal al van vandaag. Hij had van schrik keihard zijn ogen dicht geknepen, was bang voor een keiharde val en een bonk waarna de pijn zou komen. Maar die kwam niet. Na enkele seconden durfde hij zijn ogen te openen en zag dat hij met zijn gezicht boven die van zijn kamergenoot hing.

Reece keek hem aan. Hij zag Gabriel even licht glimlachen, maar hij keek daarna snel weer weg. Wat erg jammer was. Het was een prachtige glimlach geweest als die maar ietsje groter en oprechter was. Hij vond het echt zonde dat die jongen zo verlegen was. Graag zou hij hem helpen daar een beetje vanaf te komen. Hij wilde graag die mooie glimlach weer op zijn gezicht toveren.
Gabriel begon met het uitpakken van zijn tas. Reece keek hoe hij wat onhandig tussen de troep met een hoopje van zijn kleren naar de kast liep. Na een poosje zo te hebben zitten kijken, stond hij op. Het zou vast een mooi gebaar zijn als hij nu ook wat ging opruimen. Dus raapte hij wat van zijn kleren op en liep naar zijn eigen kast. Die maakte hij open en hij keek er even in. Dit was eigenlijk nog de netste en meest opgeruimde plek van zijn hele kamer. Maar niet voor lang meer. Reece propte de berg kleren in zijn kast. Het kon hem niet erg veel schelen dat er kreukels in kwamen te zitten. Opvouwen kon hij toch niet en hij haatte het eigenlijk om op te ruimen. Na een beetje proppen en aanstampen, lukte het hem de deur van zijn kast dicht te krijgen. Hij was blij dat hij een deel van zijn kleren had thuisgelaten. En als hij nu de rest van zijn spullen zoveel mogelijk in de grote reistas deed en die onder zijn bed stopte, zou het er weer redelijk netjes uitzien. Dus dat deed hij ook. Zo snel als hij kon, was hij er tenminste vanaf. Dat het misschien een beetje slordig gedaan werd, boeide hem niet, onder zijn bed zag je daar toch niets van.
Na een tijdje zag hun kamer er al een stuk netter uit. De vloer was praktisch gezien leeg. En het enige dat nog zichtbaar een bende was, was zijn onopgemaakte bed. Maar dat maakte geen scheet uit. Hij vond dat hij wel genoeg had gedaan vandaag en plofte weer op het bed neer.
Gabriel kwam de badkamer uit. Hij had daar net zijn toilettas gedumpt. Maar toen hij terug liep, bleef zijn voet ergens achter haken. Voor Reece iets door had, lag hij bovenop hem. Hij schrok zich rot, maar Gabriel waarschijnlijk nog meer. Hij had zijn ogen stijf dichtgeknepen.
Nadat ze alle twee bekomen waren de eerste schrik, opende de jongen langzaam zijn ogen weer. Reece keek in die prachtige blauwe ogen. Hij verdronk er bijna in. Hij voelde zich helemaal warm vanbinnen en wenste dat dit moment eeuwig voort kon duren. Tot hij ineens iets in zijn broek voelde. Shit, was het eerste dat in hem opkwam. Hij schrok enorm en kroop zo snel als hij kon onder Gabriel vandaan. Hij probeerde het nog zo handig mogelijk te doen, zodat hij de jongen geen pijn deed in zijn wilde vluchtacties. Met een hoofd rood van schaamte rende hij naar de wc met zijn handen voor zijn kruis om die zoveel mogelijk te verbergen. "Moet piesen," gebruikte hij maar als excuus.
Op het toilet schold hij binnensmonds de hele boel bij elkaar. Hij hoopte met heel zijn hart dat Gabriel niets had gezien of gevoeld. Zijn pik was ondertussen geen feesttoeter meer en zijn gezicht voelde al iets minder heet aan. Misschien kon hij nu maar beter terug gaan, anders zou Gabriel zeker weten iets gaan vermoeden.

'Laat dit niet waar zijn, laat dit niet waar zijn.' Gierde er door zijn gedachten heen, terwijl hij hem nog steeds aan lag te kijken met zijn wijd opengesperde ogen. Hoewel het moment in werkelijkheid nog niet eens vijf seconden was, leek het voor hem wel een eeuwigheid hoe ze daar lagen. Zijn lichaam was volledig verstijfd, van angst, van adrenaline en het feit dat hij niet wist wat hij nu moest doen. Gabriel wist wel dat zijn wangen op het moment vast ze en zeker fel rood waren gekleurd, gezien de warmte die hij op zijn gezicht voelde.
Gauw genoeg bracht Reece er leven in door hem van hem af te wurmen en hij stond het volledig toe, gezien hij zelf niet wist wat hij moest doen. Hij was er dan wel voorzichtig vanaf gegooid, lag nu gewoon nog op de jongen zijn bed en keek hem achterna, hoe hij zijn hand voor de splitsing van zijn broek hield en woorden zei die hem eigenlijk totaal ontglipte. Wat ging hij ook alweer doen? De badkamerdeur ging open, dus daar zou hij waarschijnlijk wel heen gegaan zijn.
Uit het veld geslagen zag Gabriel met zijn handen op zijn schoot ernaar te staren, merkte dat zijn wangen nog even warm aanvoelden als dat hij nog op de jongen lag net. Zijn gedachten ratelden continu, hij wist niet precies wat hij moest denken, alleen maar dat hij wenste dat dit nooit gebeurt was. Wat zou die jongen wel niet van hem denken? Juist ja. De donkerharige jongen kende nu alleen nog maar schaamte, diepe, pure schaamte die niet gauw over zou gaan. Toch keek hij nu omhoog, naar de deurpost waar Reece net uit het zicht verdwenen was. Waar bleef hij toch zo lang? Of leken de seconden, minuten gewoon ontzettend traag voorbij te gaan? Kort beet hij op zijn onderlip, waarna hij opstond. Zachtjes sloop hij naar de deur van de badkamer en twijfelde of hij naar binnen moest gaan. Hij moest plassen toch? Nee, dan kon hij hem beter in privacy laten, voordat Gabriel zich al helemaal niet meer tegenover de jongen durfde te vertonen. Hij bracht dan ook zijn hand naar de deur, vormde het tot een vuist en klopte drie keer hard genoeg op de deur zodat hij het zou kunnen horen. ''Gaat het?'' Bracht hij wat onzeker uit, niet wetende wat hij precies moest zeggen. Dit waren de enige woorden die hij nu kon vormen, meer wist hij niet bepaald uit te kramen. Hopelijk zou hij hierop reageren.

Reece zag de wangen van Gabriel roze worden. Hij wist dat zijn eigen hoofd qua kleur niet veel meer verschilde. Maar voor hij er echt goed naar kon kijken – dat lieve gezicht, die gladde huid, zijn prachtige ogen, die mooie lippen – voelde hij een probleem opwellen in zijn broek. Zo snel en voorzichtig hij kon, rende hij naar de badkamer. Voor hij de deur sloot, zag hij dat de jongen nog steeds een beetje verward op zijn bed achterbleef.
Even later zat hij veilig op de wc en kon hij niet gezien worden. Maar hij wist dat hij er ook weer uit moest. Anders ging Gabriel zich nog afvragen waar hij bleef. Het kon dus alleen nog maar gênanter worden.
Reece probeerde zijn hoofd cool te houden. Een plens water over zijn gezicht maakte hem al een stuk minder rood en hij dacht dat hij er nu wel weer redelijk normaal uitzag. Niet langer totaal geschokt. Zijn ademhaling werd ook weer wat rustiger.
Ineens hoorde hij drie kloppen op de deur, niet erg hard, maar wel hoorbaar. Reece keek op. ''Gaat het?'' hoorde hij vanachter de deur. ”Ja ja, ik kom eraan, doe chill,” antwoordde hij een beetje geïrriteerd. Dit kwam meer van de stress dan dat hij kwaad was op hem, maar toen het eenmaal uit zijn mond was gekomen, realiseerde hij pas op wat voor toon hij dat had gezegd. Hij hoopte dat de jongen het niet al te kwalijk opvatte, maar eigenlijk wist hij wel beter. Met zoveel onzekerheid als hij had, zou hij het meteen persoonlijk opvatten.
Hij zuchtte diep, sloot de kraan en liep naar de deur. Die haalde hij van het slot. Nog een klein beetje gespannen opende hij de deur. Het eerste wat hij zag was Gabriel die daar stond. Kort glimlachte hij naar hem. Meer wist hij niet te doen, dus liep hij terug naar zijn bed.
Zijn muziek stond nog steeds aan. Maar een ander nummer was al bezig. We're not falling in love. We're just falling apart, so girl let's dance the night away. This is how the beat goes. This is how the beat goes. Just let your body go, klonk er uit de speakers. Hij wist meteen dat het van The Medic Droid was. Leuke muziek, jammer dat ze niet meer bestaan. Maargelukkig waren er nog genoeg andere bands. Al was Johnny Chavez wel erg hot. Reece had gehoord dat hij onder tussen een nieuwe band had, maar hij had daar verder nog niet naar gekeken.
Reece liet zich met een zucht op zijn bed ploffen. Hij wist niet wat hij nu moest doen. Misschien een soort rondleiding geven aan Gabriel? Al was hij daar niet erg goed in en had hij geen idee wat dat verder inhield, maar hij voelde wel voor de plicht dat hij zijn kamergenoot hier een beetje wegwijs moest maken. ”Wat wil je nu doen?” vroeg hij na een lange stilte. Het was het beste als hijzelf zou bepalen wat hij wilde.

[tha song that u heard while staying in this room:

Spoiler:

^-^]