De kamer van Carter & Primrose

Vlak voor de deur van haar nieuwe kamer zette ze haar spullen neer. Zuchtend pakte ze haar sleutel en opende. Ze bekeek vlug de kamer. 'kom op zeg...' mompelde ze. De kamer was klein, en ze moest hem nog delen ook. Ze pakte haar spullen weer op en liet ze op haar bed weer vallen. Meteen vloog er een wolk stof op. 'okay dan...' Zei ze hoestend. Ze gooide haar schoudertas in een hoekje en richtte haar blik op de grote tas op het bed. Ze liet zich naast de tas op het bed vallen. Ze had hier totaal geen zin in, ze wilde een kamer voor zichzelf. Ze hield haar armen ophoog en zag hoe de mouwen automatisch naar beneden gleden. De littekens op haar polsen waren licht, maar nog steeds duidlijk te zien. Ze sloot haar ogen en liet haar armen weer op het bed vallen. Vanaf nu zou ze elk moment op moeten letten, ze wilde niet dat iemand ze zag. Terwijl ze weer rechtop ging zitten opende ze haar ogen. Ze keek opnieuw naar de tas en gooide hem toen naast het bed op de grond. Ze zou het straks wel uitpakken. Ze staarde naar het bed aan de andere kant van de kamer, ze was benieuwd met wie ze kamer moest delen. Haar blik gleed naar de deur, die nog steeds open stond. Ze stak haar voet uit en gaf de deur een duwtje, zodat hij op een kiertje open bleef. Ze ging weer languit op haar bed liggen en hield haar mobieltje voor zich. Terwijl ze wat op haar mobiel rommelde zette ze de muziek. Flo-Rida ft. David Guetta- Club can't handle me was te horen uit haar mobieltje. Ze zong mee, zachtjes, zodat de anderen het niet hoorde.

Primrose liep de gang in, in de richting van haar kamer. Haar blik gleed even naar de deur van de kamer van Max. Toch liep ze snel weer door. Ze zag dat de deur net werd dichtgeduwd en ze wilde roepen dat hij open mocht blijven. De deur bleef op een kiertje en ze versnelde haar pas. Haar spullen had ze in de kast gelegd en die op slot gedaan. De sleutel zat in haar broekzak. Achter haar aan rolde een rode stofzuiger, die ze z'n beetje aan de andere kant van het gebouw had moeten halen. Het was dat ze echt niet tegen z'n vieze kamer kon, anders had ze er morgen gewoon meteen eentje voor haarzelf en haar kamergenoot gekocht en nu het even zo gelaten als het was. Het rode ding zat voornamelijk aan elkaar met tape en rammelde af en toe niet helemaal normaal. Ze was al lang blij als ze dat ding nog heel terugkreeg naar het schoonmaakhok. Toen ze voor de deur stond hoorde ze vaag wat muziek, dit betekende dat er of een hele brutale inbreker was of haar kamergenoot. Ze gokte op dat laatste. Even haalde ze diep adem en duwde toen de deur open. Een beetje aarzelend liep ze naar binnen en zette de stofzuiger tegen de muur. Daarna draaide ze zich om en keek naar haar nieuwe kamergenoot. Deze lag op het bed met haar mobieltje. Vriendelijk, maar toch een tikkeltje onzeker glimlachte ze naar het meisje. 'Hoi' zei ze aarzelend. Daarna groef ze de sleutel op uit haar broekzak en liep naar de kast het dichtste bij haar bed. Zodra ze deze van het slot haalde gingen de deuren op, bijna in haar gezicht. Haar 2 tassen met spullen rolde naar buiten op haar voeten. 'We hebben een nieuwe kast nodig' mompelde ze, lichtelijk geïrriteerd.

Carter keek op toen de deur, die ze net had dichtgeduwd, weer open vloog. Ze zag een meisje samen met een rode stofzuiger binnen komen. Ze ging vlug rechtop zitten en zette haar muziek uit, dat was wel zo beleefd. 'uhmm...Heey' Zei ze. Ze liet een klein glimlachje op haar gezicht verschijnen. Terwijl ze haar mobiel wegstopte keek ze toe hoe het meisje de kast opende, en har twee tassen voor haar neer vielen. 'hmmmm...Ik denk dat je gelijk hebt' Zei ze met een lichte grijns. Ze duwde voor de zekerheid haar mouwen omlaag en stond op. Ze had nog geen tijd gehad om de armbande te kopen die Nick haar had aangeraden. Ze liep naar het meisje toe en stak haar hand uit. 'Carter Mason' Stelde ze zichzelf glimlachend voor. Ze kon maar beter gelijk vrolijk en beleefd doen, het was tenminste haar kamergenoot. Ze keek de kamer rond en liet haar blik hangen op stofzuiger, dat ding was zeker niet nieuw. 'Doet dat hoopje onderdelen en tape het nog? ' Vroeg ze toen ze zich weer op het meisje had gericht. Terwijl ze dat zei had ze met het elastiekje om haar pols een simpele staar gemaakt van haar, vandaag stijle, haren. Ze veranderde haar style bijna elke week. De ene week was het licht bruin en stijl en weer een andere week donker bruin of zwart met allemaal krullen.

Het meisje zei dat ze waarschijnlijk gelijk had over het kopen van een nieuwe kast. Een kleine glimlach speelde rond haar lippen. 'Dan gaan we morgen toch gezellig samen meubels shoppen?' zei ze opgewekt, terwijl ze haar tassen opraapte. Het meisje kwam op haar af gelopen en stak haar hand uit. Ze stelde zich voor als Carter Mason. Glimlachend nam ze haar hand aan. 'Primrose Everdeen, maar je mag ook gewoon Prim zeggen' zei ze vrolijk. Ze zag dat Carter naar de stofzuiger keek en sloot kort haar ogen. 'Doet dat hoopje onderdelen en tape het nog? ' vroeg Carter haar. Ze grinnikte en liep naar het ding toe. 'Ik hoop het maar, want ik heb hem zo ongeveer aan de andere kant van het gebouw moeten gaan halen. Er stond op een briefje in de kast dat er in elk blok 1 in een kamer moest zijn, maar die kon ik niet vinden. Wat ik wel heb gevonden is een chagrijnig meisje dat denkt dat 3 uur 's middags te vroeg is om op te staan en een jongen met een woede probleem en een grote sigaretten verslaving. De laatste is overigens aardiger dan dat ik hem nu beschrijf, stukken aardiger zelfs. Hij heeft me erg goed geholpen nadat hij me z'n beetje een shock had bezorgd.' zei ze, terwijl ze even tegen de stofzuiger schopte. Dit aangezien de stekker in het stopcontact zat en hij het nog niet deed. Ze keek om naar Carter en zag dat ze haar haar in een staart had gedaan. Ze glimlachte naar haar, terwijl ze de stofzuiger nog een achterwaartse trap verkocht. Opeens sprong het ding aan en ze keek verbaasd om. 'Wow, hij leeft' riep ze lachend uit.

'Meubels shoppen?' Herhaalde ze. Ze had er niet echt bepaald zin in, laatst aan geld voor. Ze wilde wel een goed indruk maken en knikte uiteindelijk. 'Klink goed' Zei ze. Ze begon weer te glimlachen. Ze knikte toen het meisje, Primrose, zich voorstelde.'Is goed, Prim' Zei ze glimlachend. '3 uur 's middags? Wow..' Mompelde ze. Ze was gewend om laat naar bed te gaan en vroeg weer op te staan, dat die meiden 3 uur haalden vond ze dan ook erg raar. 'Ze gingen gisteren zeker stappen ofzo?' Ze keek weer naar de stofzuiger, die er echt niet uit zag. Ze hoorde Prim praten over een jongen in een andere kamer. 'Een shock? Wat had hij gedaan dan?' Vroeg ze met een lichtte grijns. Ze keek verbaasd toe hoe de stofzuiger aan ging. 'Het is een wonder...' Zei ze verbaasd. Ze keek naar het rode rommelende hoopjes stofzuiger. Ze liep terug naar haar bed en ging erop zitten. 'Wanneer zou deze kamer voor het laatst gebruikt zijn??' Ze keek de kamer rond. Het was stoffig, oud en sommige dingen, zoald de stofzuiger, waren kapot. Waarschijnlijk was het al tijden niet meer gebruikt. Ze schudde haar hoofd. 'Hoe durven ze?' Zei ze grijnzend. 'Dit is slecht voor onze gezondheid' Voegde ze er lachend aan toe.

Carter herhaalde even het meubels shoppen en zij toen dat het goed klonk. Toch was er tussen die 2 momenten toch duidelijk te zien dat ze het schijnbaar niet zo graag wilde. Ze zuchte en schudde kort haar hoofd. 'Niet liegen' mompelde ze zacht, terwijl ze haar tas op haar bed legde. Ze had genoeg van dat constante liegen, zeker omdat haar hele relatie met Luka een leugen was geweest. Het deed haar nog altijd wel pijn, ookal wilde ze dat het niet zo was. 'Ze gingen gisteren zeker stappen ofzo?' doorbrak Carters stem haar gedachte. 'Kan best, maar dan vind ik persoonlijk dat je toch niet naar iemand hoeft te gaan schelden. Dit kan ook aan mij liggen hoor, ik ben echt al eeuwen niet meer uit geweest' zei ze, terwijl ze de stofzuiger nog even bekeek. Daarna vroeg Carter haar over die shock die hij haar bezorgd had. Meteen beet ze op haar onderlip. Misschien was het toch niet zo slim geweest om dit erbij te vermelden. Hoe raar zou het overkomen om dit nu te vertellen. 'Nou, hij kreeg een woede aanval en sloeg tegen de muur. Op een of andere manier riep dit herinneringen op over vroeger. Ik... Wat is...' Opeens kwam er rook uit het stopcontact waar de stofzuiger zat in gestoken. Er klonk een "Pats" geluid en de stuifzuiger ging uit en met hem ook alle lampen. 'Nee hé. Stom ding' mompelde ze, terwijl ze het rode ding weer een schop gaf. Ze hoorde Carter zeggen dat dit slecht was voor hun gezondheid en ze grinnikte. 'Inderdaad. Iemand met een stofallergie was nu hoogstwaarschijnlijk drie keer dood geweest' zei ze, terwijl ze haar blik nog even op het stopcontact richten. Deze rookte niet meer en dat was maar goed ook. Toch bleven de lichten uit. Dit begon dus al goed.

Ze keek meteen weer op toen ze Prim iets hoorde mompelen. 'Sorry...' Zei ze zuchtend. Zelf had ze ook een hekel aan leugenaars, ookal deed ze het zelf vaak genoeg. Niet om onder iets uit te komen, maar om een goed indruk te maken, of haar verleden te verbergen. 'Ik heb eigenlijk geen geld voor, of zin in' Zei ze eerlijk. Ze luisterde naar haar antwoord over de meiden die om 3 uur nog lagen te slapen. 'Ik ook niet' Zei ze. Ze was al tijden niet meer uit geweesd. Ten eerste had ze niemand om mee te gaan en ten tweede was het haar daar veels te druk. Dronken mensen, keiharde muziek, jongen die alleemaal iemand voor de nacht wilde hebben, ze moest er niks van hebben. Ze hield van rust, en die zocht ze ook op. Ze wilde net vragen wat ze wilde zeggen, maar de lichten sprongen uit. Er kwam een kleine gegil uit haar keel, maar dat kwam meer door de onverwachte knal. Ze stond op en rommelde wat aan het lichtknopje. 'Goedzo, dat hoopje tape heeft het licht gemold...' Ze liep weer terug naar haar bed en liet zich vallen. Ze lachtte. 'Blij dat ik geen stofallergie heb' Zei ze. 'We zouden moet vragen om een andere kamer, één met een goede stofzuiger, geen stof, een hele kast en licht' Vervolgde ze haar verhaal. Ze staarde naar het plafond, die er trouwens ook niet uitzag.

Carter verontschuldigde zich en ze glimlachte lichtjes. 'Geeft niet, ik heb gewoon even genoeg leugens gehoord van iedereen om me heen.' zei ze, totaal niet beschuldigend in de richting van haar kamergenoot. 'Ik heb eigenlijk geen geld voor, of zin in' zei Carter haar. 'Kan ik eigenlijk wel begrijpen. Om heel eerlijk te zijn is het ook niet echt mijn favoriete bezigheid.' zei ze, terwijl ze even naar het raam keek. Het begon vaag te schemeren. Door de knal die het gesprongen licht gaf gilde Carter. Het was maar heel kort en zeker niet hard, maar toch kon Prim zich niet inhouden en begon ze te lachen. Het was best wel grappig over gekomen, maar het was te hopen dat Carter dit niet al belediging op zou vatten. Ze keek hoe Carter opstond en wat aan het lichtknopje rommelde. Goedzo, dat hoopje tape heeft het licht gemold... hoorde ze haar kamergenoot zeggen, en ze grinnikte. 'Dat ding zag er ook niet uit alsof hij ook maar iets zou doen. Het heeft me nog verbaasd dat hij aanging.'. Ook zij liep terug naar haar bed en ritste haar tas open. Er lagen een aantal setjes kleren in, haar stijltang en haar toilettas. Toch trok dat alles niet haar aandacht. Haar blik gleed meteen naar de foto die bovenop lag. Het was een foto van haar dochtertje, iets wat ze gewoon niet thuis had kunnen laten staan. Sommige accepteerde haar niet vanwege het feit dat ze een dochter had, maar ze weigerde het nog langer te verbergen. Vaag hoorde ze Carter zeggen dat ze blij was dat ze geen stofallergie had, en ze lachte een beetje. Toch was ze er duidelijk niet helemaal bij. Ze vroeg zichzelf af of ze er wel goed aan had gedaan hier naar school te gaan, ookal had haar oma belooft goed voor Imma te zorgen.

Ze knikte begrijpend. 'Ik zal niet meer liegen' Zei ze met een kleine glimlach. Waarschijnlijk zou ze nog wel een paar keer tegen Prim gaan liegen, maar dat zou dan zijn om haar verleden te verbergen. Niet om onder iets uit de komen of haar te kwetsen. 'Dan stellen we het gewoon net zo lang uit tot we wel zin hebben' Zei ze weer lachend. Ze hoorde Prim lachen toen ze gilde. Meteen keek ze Primrose aan. 'Dat is niet grappig, ik schrok! 'Probeerde ze zo serieus mogelijk te zeggen, maar ze begon zelf ook te lachen. Ze gilde nogal vaak, vooral als ze schrok. En er was altijd wel iemand die begon te lachen, soms was het iemand anders, maar soms was ze het zelf. Ze stelde zich aan, er was niks om voor te gillen. 'Hij ging aan en toen weer uit, en hij nam de lichten met zich mee' Ze keek naar het plafond. Ze hoopte dat de lichten snel weer aangingen. Ze moest al haar spullen nog uitpakken en dat zou niet gaan zonder licht. 'Zou het in de andere kamers ook uitgevallen zijn door ons?' Vroeg ze. Ze begon te lachen bij het idee alleen al. Eén zo'n stofzuiger die de lichten van het hele gebouw in een seconde uit kon doen. Het zal vast niet zo zijn, dat zou wel erg knap zijn van zijn oud, rood stofzuigertje. Ze stond weer op en rommelde opnieuw aan het lichtknopje, nog steed gebeurde er niks. Maar er was tenminste geen brand of rook.