Put the bottles up ! ~Lyron~

Duke hing zijn witte schort vermoeid over het poortje van de toonbank heen, met kleine oogjes keek hij de zaak, die nu leeg was, rond. Alles lag er weer netjes bij, de tafels waren afgedaan, de stoelen stonden weer recht. En de kranten die her en der verspreid lagen zaten of bij het oud papier of terug in de kranten bak. Soms vroeg hij zich af of mensen nooit hebben geleerd op te ruimen, dan was hij nieuwsgierig naar hou het bij die persoon thuis uit zag. Zouden de kranten van de vorige maand ook gewoon nog op de tafel liggen, de kopjes nog her en der in het huis verspreid, en een laag aangekoekte viezigheid op het aanrecht en zo kon hij nog wel uren door fantaseren. Zelf was hij ook niet de netste, hij liet ook wel eens een vest of een paar schoenen slingeren. Maar zijn etensresten ruimde hij wel op, tevens als de krant en de kopjes. Maar mensen werden steeds luier naar mate de zelfbediening steeds meer werd afgeschaft, naar mate de mens er steeds meer aan wende dat ze op hun wenken werden bediend. Dit werk was eigenlijk niet voor hem weg gelegd bedacht hij zichzelf toen hij zijn collega’s gedag zei. Hij had hun uitnodiging om nog een kop koffie na te drinken afgeslagen. Hij wist nog niet wat hij die avond zou gaan doen, maar rond hangen op deze plek die totaal niet bij hem paste was geen optie. Met een soepele beweging zwaaide hij naar zijn twee vrouwelijke collega’s die druk in gesprek waren over het feit dat je zwarte schoenen beter niet kon inspuiten met waterdichte bescherming. Vrouwe en schoenen bedacht hij zich terwijl hij zelf naar zijn iets wat afgetrapte sneakers keek, terwijl ze piepte over de glanzende schone vloer van het zaakje. Toen hij de deur achter zich dicht liet vallen maakte de geur van koffie en schoonmaakmiddel plaats voor uitlaatgassen en natte muren. Geërgerd keek Duke naar de donkere lucht, de hele dag was het mooi weer geweest en nu hij eindelijk klaar was met zijn stupid ass baantje moest het natuurlijk gaan regenen. Door zo snel mogelijk zijn mp3 op te zoeken en zijn capuchon op zijn hoofd te zetten verkwam hij dat zijn haar doorweekt werden. Met zijn rug naar het kleine koffie zaakje op de hoek met de originele naam “Coffee from the corner” begon hij richting zijn slaapverblijf te lopen, de Campus van Monica High. Zonder nog een blik waardig te tonen aan de oud groene deur met een versleten wit groen gestreepte luifel stak hij de straat over. Omdat het geen drukke straat was had Duke zijn blik op zijn sneakers gericht die hij neerplanten in een plas water. Hij sloeg er geen acht op dat zijn sokken nat werden, dat zou niet het enigste zijn eer hij bij de Campus aan kwam. De rede dat hij niet met zijn auto was bestond uit dat er geen parkeer mogelijkheid was, die dichterbij lag dan de parkeerplaatsen van Monica High zelf. Onder het lopen vroeg Duke zich nog steeds af hoe hij terecht was gekomen bij het slecht lopende zaakje. Maar het antwoord wist hij eigenlijk al meteen, hij was net als de rest van alle leerlingen van Monica High en Monica Universiteit opzoek gegaan naar een baantje. Hij had immers het geld nodig om sneakers en eten te kopen, en natuurlijk wou hij zo nu en dan wel eens op stap. Maar hij was niet de enigste in Santa Monica, dus nam hij het eerste en beste baantje aan om te voorkomen dat die voor zijn neus werd weg gekaapt. Veel regendruppels en waterplassen later kwam hij doorweekt de hal van de Living Building in. Bij het zien van de chagrijnige gezicht van de baliemedewerkster , omdat hij een plasje en natte voetafdrukken op de vloer achterliet, deed hij net alsof zijn neus bloede. Ze moest blij zijn, anders had ze die avond niks te doen, nu kon ze haar tijd doden met het schoonmaken van de vloer. Net als hij die avond had gedaan. Net zo chagrijnig begon Duke aan de 3 trappen die hij moest afleggen voor hij eindelijk bij zijn kamer was. Zijn kamer, hij moest eigenlijk zeggen hun kamer want sinds een korte tijd deelde hij die met Rose. Deze was echter nergens te bevinden toen hij het slot omdraaide en de deur openden. Waarschijnlijk zou ze met enkele vrienden, waarvan hij betwijfelde dat ze die had – niet omdat ze niet aardig was maar ze was erg verlegen -, op pad. Duke baalde hij was er eigenlijk aan toe om ook weer eens op stap te gaan, zich eens uitleven. Maar hij had niet echt vrienden waar hij mee kon optrekken. Hij kende zat mensen op Monica High waar hij wel een gesprek mee kon aanknopen, maar hij zou nooit een hele avond met hun kunnen dode. Daar waren geen van al die jongens en meisjes goede vrienden genoeg voor. Duke begon zijn vrienden weer te missen, hij begon New York weer te missen waar hij altijd wel weer een bekende tegen kwam. Hier zou hij waarschijnlijk lelijk voorschut staan als hij in zijn eentje de club binnen kwam, als hij die al binnen kwam hij was immers nog geen 21. Maar waarschijnlijk zouden ze op een drukke zaterdag avond niet zo nauw kijken. Al deze gedachtenissen schoten door Duke’s zijn hoofd terwijl hij zich opwarmde in de douche. Met een handdoek wreef hij als laatste zijn haar droog en zorgde dat die met wax weer lekker nonchalant zaten. Nu Rose niet aanwezig was kon Duke zonder problemen in zijn boxer zijn sneakers en bijpassende kleding zoeken. Hij vond al gauw een super combinatie van een witte broek met een blanke crème t-shirt waarover een bruin met lichtblauw verwerkte vest komt . Duke droeg bijna altijd vesten, ze warren makkelijk en comfortabel. Bij deze outfit had hij de perfecte combinatie Sneakers gevonden. In zijn wereld moest alles bij elkaar passen, hij zou nooit zomaar zonder passende sneakers de weg op gaan, hij kon zich daar namelijk aan ergeren als iemand sneakers aan had die niet bij zijn outfit paste. Zichzelf uitrekkend liet hij zich op de bank vallen na hij zich had aangekleed, met een druk op de knop begon de radio weer muziek te spelen. Duke keek zelden naar de tv , vaak alleen naar het nieuws, hij luisterde liever naar muziek. Tegenwoordig zag hij toch genoeg kranten, wat moest je anders als het niet druk is in de winkel is. Duke bedacht gapend wat hij nou zou gaan doen, hij had er geen zin in om de hele avond op de bank te liggen, maar wat moest hij anders ? Had het nut om in zijn eentje op stap te gaan, of met enkele kennisen waar bij hij zich vast zou kapot vervelen. Ze zouden gesprekstof hebben tot een uur of 12 en dan werd hij waarschijnlijk zo achtergelaten. Echter ging hij toch in het aanbod aan deze avond, elke zaterdag avond kreeg hij een smsje als hij mee op stap ging. Is goed, hoe laat en waar zie ik jullie ? las hij zijn bericht nog eens na. Zo kwam het dus dat hij een uur later 10 uur in aankomst hal van de Living building met een paar jongens stonden te wachten op Dyason. Ze vertelde dat Dyason altijd te laat was, Duke haalde zijn schouders op alsof hij het niet erg vond, maar eigenlijk had hij een hekel aan mensen die te laat kwamen daar kon je niet van op aan. Na tien minuten te wachten verscheen de jongen waar ze op hadden gewacht , met de mededeling dat hij al een taxi had besteld. Deze zou er waarschijnlijk over enkele minuten zijn, dat was de reden dat ze al naar buiten gingen. Er vielen nog steeds druppels uit de donkere hemel, dus met een soepele beweging zat zijn capuchon weer over zijn hoofd. Bang dat zijn haren niet goed er onder vandaan kwamen hoefde hij niet te zijn, door de wax kwamen ze meteen weer in model. Terwijl de iets wat chagrijnig wordende gezichten van de jongens nat werden bleef die van Duke lekker droog. Zijn vest werd wel iets wat nat, en begon wat koud te worden. Gelukkig stond in de Taxi al lekker de verwarming aan, dus de gezichten van de jongens en zijn vest droogde al gouw op. Eenmaal bij de club gekomen gaf er niks meer de aanleiding dat ze in de regen hadden gestaan. Maar dat zou niet lang meer duren voor ze nat werden want er stond een aardig rijtje voor de club. Het ging wel snel want de meeste werden gewoon binnen gelaten maar bij enkele duurde het wat langer of ze werden niet binnen gelaten. Met stilte stond hij te wachten, af en toe moest hij een paar passen bij zetten, tot ze zelf naar binnen mochten .. Of niet… Duke kreeg eerst wat gezeik omdat hij zijn capuchon op had, ‘ Ze waren niet gediend van dat soort mensen . Iets wat brutaal antwoorde Duke. “Niet gediend van dat soort mensen die zichzelf droog houden, wat voor IQ moet ik dan hebben “. Duke hield er niet van mensen vooroordelen , en zeker niet ‘zijn soort’. Waarschijnlijk waren de meeste, met na druk op de meeste, dansers respectvoller voor andere dan andere ‘soort’ mensen. Iets wat opstanding deed Duke zijn capuchon af, zoals voorspeld zat zijn haar meteen weer in een nonchalante look, nu werd hij wel binnengelaten met de woorden, ”We houden je in de gaten”. ”Je doet maar sloeg hij de soort bedreiging af. Door de deuren gekomen werd hij meteen omgeblazen door een lekkere beat en harde muziek, dit werd nog erger toen hij de 2de deur door ging. Met een glimlach op zijn gezicht keek hij een fractie van een seconden door de club, voornamelijk naar de lichten en naar de dansvloer die druk bezocht was. Als gewoonte liepen ze eerst door naar de bar, en bestelde daar een fles bier. Ze waren alle nog geen 21 maar als je binnen werd gelaten keken ze daar niet meer zo nauw op. Ze pratte wat over school en meiden, wezen er af en toe eentje aan van de dansvloer . Rond een uur of twaalf kwam zijn voorspelling uit ,de jongens waren een beetje melig en wouden de naar de dansvloer. Duke liet zich zelf niet mee slepen, hij had nu eenmaal gezworen om nooit meer te dansen, en liet zich niet zo snel in de verleiding vallen. Het gaf alleen maar ongelukken, en minder aangename gebeurtenissen. Er niet van onder de indruk zijnd dat de jongens niet meer terug kwamen bestelde Duke een Jack Daniels met ijs, hij betaalde het desbetreffende bedrag met een kleine fooi omdat ze zo snel waren. Nu pas begon hij de heimwee voelen, de aantrekking van de dansvloer die leek te zeggen Duke, dans op me, kom nou dansen. Dans!. Maar hij hield nog steeds voet bij stuk om niet die vloer op te gaan, zelfs toen een van de waarschijnlijkst knapste meisjes die hij ooit heeft gezien hem mee vroeg de dansvloer op. Hij mompelde een net hoorbaar excuus boven de muziek af, en algauw droop het meisje teleurgesteld af. De blik van Dukke volgde haar even met een vleugje heimwee naar thuis , waar hij en zijn vrienden altijd de grootste lol hadden op de dansvloer, ze konden zich zo goed voor gek zetten of juist een Woow gevoel bij andere geven. Maar nu was dit allemaal verleden tijd, hier zou hij het met filmen houden en hard studeren. Achteraf baalde hij wel een beetje van zijn keuze dat hij mee opstap ging, maar hij had zich er al op voorbereid om hier alleen te zitten. Eigen schuld dikke bult noemde ze zo iets als je zo dom was om op hun aanbod in te gaan. Met een zucht sloeg Duke het glas in een keer achterover. Naar huis, dansen, dat wilde hij.