Nieuw en onzeker zoals altijd

Een jong meisje met bruin haar liep over het strand. Ze had een bikini aan maar daarover nog een topje. Ze was nieuw en niemand kende haar hier. Behalve Mike. Daarvan wist ze dat ook hij naar hier verhuisd was. Zijzelf wist niet of haar broer zou gaan komen, of pleegbroer. Ze wilde graag studeren en sport leren waardoor ze naar hier kwam. Ook had ze een reden om een lang topje aan te trekken boven haar bikini. De wonde, de kogel. Haar echte broer probeerde haar vaker te vermoorden en die dag was het bijna gelukt. Recht in haar buik was het. Ze had er nog een litteken van. Bij haar vorige woonplaats was het niet erg omdat ze het wisten. En het waren bekenden. Hier was bijna niemand bekend en durfde ze het ook niet te tonen. Ze had ook nog een paar littekens en blauwe plekken van haar broers aanvallen. Ze zuchtte en keek naar de grond. Het zand voelde warm aan en ze genoot ervan. De zon scheen op haar waardoor haar heldere bruine ogen glansden in de zon. Ze liep naar het water toe en keek naar de horizon. Ze bleef staan en voelde het ijskoude zeewater over haar heen stromen. Alleen over haar voeten. De zee lag er rustig bij en glinsterde in de zon. Ze glimlachtte even en dacht aan Sergei, Mike, Luke en de rest. Ze mistte alles best wel. Ze schudde zuchtend haar hoofd en liep verder. Ze keek even naar wat andere jongeren die aan het volleyballen waren. Ze keek een tijdje maar daarna naar de grond. Ze voelde haar eenzaam en alleen. En zoals altijd.. Onzeker.

Zena stond in de branding haar oefeningen te doen. Ze deed aan tai-chi, een rustgevende vorm van zelfverdediging. Het hielp haar haar hoofd rustig te houden, en ze was er zeker van dat het hielp tegen allerlei kwaaltjes, zoals bijvoorbeeld verkoudheid of griep. Ze was, in de staat waarin ze nu was, zó geconcentreerd dat niet haar opviel.
Haar rug kromde zich moeizaam tijdens de beweging Tijger tussen de bomen, waarbij ze op één been leunde, haar lichaam voorover liet hellen, en haar armen en overgebleven been helemaal uitstrekte, zodat ze in een langgerekte positie stond. Op haar rug, die pareltjes zweet vertoonde, stond een enorme tatoeage. Het leek een draak, alhoewel het niet helemaal duidelijk te zien was door de reflectie van het licht in de zweetdruppeltjes op haar rug.
Zena was eigenlijk helemaal getatoeëerd, want op haar rechterschouder stond ook een grote tatoeage, die bestond uit allerlei ingewikkelde krullen en haken, en deze sloeg zich helemaal om haar rechterarm heen, en liep door tot tussen haar vingers. Ook op haar buik stak boven de rand van haar broek een deel van een tatoeage uit, die eigenlijk doorliep tot aan de binnenkant van haar linkerheup, en een klimplant met bloeiende bloemen voorstelde.

Ze was zó geconcentreerd bezig met de verschillende tai-chi oefeningen, dat ze het nauwelijks doorhad dat een slinks uitziende kerel achter haar stond, en snel haar tasje van de grond af pakte.
'Hee, laat dat!' Zena's stem klonk rustig en toch laaiend, en ze sprong uit haar pose naar voren. Ze had de man nog net niet bij zijn kraag, maar zat hem op de hielen terwijl hij wegrende van Zena. Ze rende zelf even snel achter de man aan, hoewel ze het sneller had gekund. Ze had echter haar enkelband verrekt, en liep dus met een pijnlijke enkel achter de vent aan. Ze probeerde op hem te springen en hem te tackelen, totdat ze zag dat iemand in de weg zat. Het meisje had een bikini met daarover een topje aan, en ze kwam Zena niet bekend voor, hoewel ze hier al haar hele leven had gewoond. Ze viel over het meisje heen, en miste de dief op een haar na. Haar tasje had ze echter te pakken gekregen, en hoewel het bandje was gebroken, haar bezittingen had ze terug.
Zena draaide zich om naar het meisje waar ze over heen was gevallen, en keek haar aan.
'Het spijt me heel erg! Ik werd bestolen, en kon hem niet zomaar laten gaan met mijn spullen. Heb ik je pijn gedaan?'

Zélie liep stil verder. Haar heldere ogen naar het zand gericht. Even stamptte ze een beetje zand weg en zuchtte. "Mam.. Ik mis je" zei ze zacht. "Pap.. Jou ook" zei ze en keek naar de wolken. De zon brandde in haar gezicht en snel wendde ze haar ervan af. Ze keek weer naar de zee die nog steeds rustig was. De jongeren speelden nog steeds volleybal. Ze luisterde naar alles terwijl ze haar ogen sloot. De zee die zijn golven naar het strand duwde. De jongeren en mensen die praatten of plezier aan het maken waren. Muziek hoorde ze ook en voetstappen. Geren in het zand. Ze dacht aan een paar kleine kinderen die achter elkaar liepen, eentje met een kwal of wat anders. Ze keek achterom toen ze een man en een meisje zag rennen. Ze kwamen recht op haar af. Zélie schrok en zag het te laat. De man ontweek en het meisje viel over haar heen. Ze schrok en viel op de grond. Even voelde ze een steek in haar maag. Ja, soms had ze nog veel last van het litteken. Alsof het vanbinnen nog bloedde en daar een wond zat. Ze legde haar hand er even op maar negeerde het. Ze krabbelde overeind en hoorde de vraag. 'Het spijt me heel erg! Ik werd bestolen, en kon hem niet zomaar laten gaan met mijn spullen. Heb ik je pijn gedaan?' "Nee.. Het is niet erg en ik heb geen pijn" zei ze zacht en keek naar haar. Zachtjes glimlachtte ze en merktte haar tasje. "Je hebt het gelukkig terug" zei ze daarna en zweeg even. Veel wist ze niet te zeggen, zoals altijd. Ze merktte toen het kapotte bandje op. "Kan je het maken?" vroeg ze dan en wees naar haar tasje. "Ik euhm.. Ben Zélie" zei ze daarna en stak haar hand uit naar het meisje.

'Mooi zo!' Zena zuchtte opgelucht, en nam haar hand aan. 'Ik ben Zena. Aangenaam.' Zena stond op, en klopte het zand van haar broek af. Daarna stak ze een hand uit naar Zélie, en trok haar omhoog. 'Gelukkig heb ik hem terug inderdaad. En dat bandje is niks, dat fiks ik wel even. Geen probleem.' Ze keek om zich heen, maar de man was al weg.
'Bizar, dat je gewoon bestolen kan worden op het strand..' Ze snoof, en klopte nog wat zand uit haar haar.
'Jij bent nieuw in Santa Monica, niet waar? Of kom je gewoon weinig in dit deel van de stad? Ik ben praktisch iedereen die hier naar het strand komt, maar ik heb jou nog nooit gezien!'
Zena glimlachte vriendelijk, en keek met een opgetrokken wenkbrauw naar Zélie's buik. Ze zag een huid-achtig plekje, net onder de rand van haar topje, dat omhoog was geschoven door de val. Het zag eruit als een litteken, maar Zena hield haar mond erover, en wees naar de dichtstbijzijnde strandtent. 'Je krijgt wat te drinken van me. Omdat ik je omver heb gelopen!'

Zélie keek glimlachend naar het meisje. "Aangenaam Zena" zei ze vriendelijk tegen haar en liet haar hand los. Ze keek even rond en pakte daarna opnieuw Zena's hand om recht te staan. Ze klopte ook wat zand van haar af en merktte dat haar topje iets omhoog was door de val. Ze slikte even en trok hem weer naar beneden. Zena zei er niets over dus ze had het misschien niet gezien, dat hoopte ze. Ze keek even rond en dan weer naar haar. 'Gelukkig heb ik hem terug inderdaad. En dat bandje is niks, dat fiks ik wel even. Geen probleem.' Zélie knikte even en hoorde wat ze verder zei. "Ja, dat is best raar. Ik heb het zelf nog nooit gehoord of gezien, buiten nu" zei ze zacht en dacht even na. Ze richtte haar heldere ogen weer op het meisje dat vroeg of ze nieuw was. "Ja, dat klopt. Ik woonde een tijd ergens anders bij mijn.. Broer. Ik wilde graag gaan studeren en leren sporten dus ben ik naar hier gekomen" zei ze en glimlachtte. "Ik ben ongeveer een half uur geleden aangekomen en ik wilde het wat verkennen. Het is zomer, erg warm dus daarom kwam ik maar naar het strand" zei ze en glimlachtte. Ze keek even naar de zee en merktte op dat Zena naar een tent wees. 'Je krijgt wat te drinken van me. Omdat ik je omver heb gelopen!' Zélie glimlachtte even verlegen. "Nou.. Oke dan" zei ze na een zucht en glimlachtte. Ze begon het hier al best naar haar zin te krijgen. Als de rest van hier en de school maar ook zo aardig waren!

'Fijn. Ik ben zelf ook aardig alleen. Veel van mijn vrienden zijn naar de universiteit gegaan dit jaar. Ik ben ook alleen als het ware.. Maar ik woon hier al mijn hele leven.' Ze grijnsde, en liep met Zélie naar de strandtent. 'Je hebt een mooie naam. Waar kom je vandaan?' Zena pakte een schelp op van het strand, en bekeek hem even. Ze stopte hem daarna in de zak van haar wijde witkatoenen broek.
'Mijn ouders komen eigenlijk uit Libanon, maar ik ben zelf hier geboren. Ik zou er graag nog eens heengaan, ná mijn studie.' Zena snoof even nonchalant, en liep naar binnen toen ze bij de strandtent waren. Het was er gezellig druk, en er stond iemand live-muziek te spelen op zijn akoestische gitaar. Ze herkende degene die speelde ergens van, maar kon haar vinger en niet op leggen.
Toen ze tegenover elkaar aan een tafeltje zaten, bestelde Zena wat witte wijn, en vroeg ze aan Zélie: 'Op welke school zit je Zélie? Ik ga naar Santa Monica High, dat is wel een leuke school vindt ik.'

Zélie keek even rond en daarna weer naar Zena. Ze luisterde naar wat ze vertelde en knikte zacht. "Ik weet niet of mijn broer gaat komen.. Al hoop ik van wel. En de enige die ik hier ken is Mike. Daarvan weet ik dat hij ook naar hier is gegaan" zei ze zacht en dacht aan Mike. Hij had haar de laatste keer geholpen toen ze neergeschoten was door haar echte broer. Ze slikte en schudde snel de gedachte weer weg. Ze keek weer naar Zena die wat zei. Ze luisterde ernaar en glimlachtte. "Dankje. Die van jou is ook mooi. Wel grappig dat het beide begint met een Z.. Vind ik.. En waar ik geboren ben weet ik eigenlijk niet.. Ik ben eigenlijk een.. Wees. En waar ik vandaan kom is New York -Denk ik. Weet niet meer wat TL was-" zei ze zacht en zuchtte. Ze beet even op haar lip om de tranen tegen te houden. Ze volgde snel Zena de tent in en keek even rond. Ze zette haar over Zena en bestelde zelf een cola. Ze hoorde dan de vraag en glimlachtte. "Ik ga ook naar die school. Ik zit in 11 A. Ik vind het wel eng omdat ik nieuw ben, ik ken er echt niemand" zei ze zacht en keek even weg. Ze zuchtte kort en keek weer naar Zena.

[Sorry voor korte post.. Moet snel zijn wegens boeken ophalen xD]

(Ik ben ook een beetje inspiloos..)

Zena grinnikte. 'Ja, inderdaad toevallig van onze namen.' Ze knikte steeds met Zena's gesprek mee, en vroeg af en toe iets kleins, een detail over van alles en nog wat. Waar haar broer bijvoorbeeld woonde, al gaf Zélie daar geen antwoord op, en praatte ze zomaar over iets anders. Zena trok toen verbaasd haar wenkbrauwen op, maar nam aan dat ze het gewoon niet had gehoord, en besteedde er verder niet veel aandacht aan.
Ze glimlachte, en wees op een groot kantoorgebouw in de stad.
'Mijn vader werkt daar. Hij is de eigenaar van dat bedrijf. Na de Tweede Oorlog gingen mijn grootouders weg uit Europa, en hier bouwde mijn grootvader een bedrijf op. Mijn liefste pappie heeft het overgenomen. Alleen heeft hij het nu wel zó druk dat ik hem of mijn moeder nauwelijks nog zie.'
Zena snoof even, en keek in haar glas wijn, dat ze vervolgens in één teug opdronk.
'Wil jij misschien wat eten? Ik betaal wel. Ze hebben hier heerlijke garnalen!' Zena bestelde alvast een nieuw glas witte wijn, en ook de garnalen waar ze het net over had gehad.

Zélie keek even weg en dacht een tijd na. Haar gedachten kwamen vaak terecht bij haar verleden, daar wilde ze juist helemaal niet aan denken. Als haar broer niet naar hier kwam, haar echte dan, kon ze het helemaal vergeten. Ze zuchtte diep en keek een tijdje rond. Haar blik veranderde een beetje doordat ze eraan dacht. Ze schudde even haar hoofd en hoorde niet echt wat Zena zei. Ze wilde wat zeggen maar liet het maar. Het was vast niet belangrijk wat ze gezegd had. Ze keek haar aan en merktte op dat ze naar een groot kantoorgebouw wees. Ze luisterde naar het verhaal, voor zover je dat een verhaal kon noemen, en knikte even. "Dat is balen" zei ze zachtjes en glimlachtte zwak. Zij had in ieder geval nog ouders. Ook Zélie had ze maar dat waren dan weer pleegouders, dat voelde anders. Zélie slikte even bij de gedachte en keek weer naar Zena. Ze vroeg of ze wat wilde eten. "Oh nee.. Ik heb geen honger" zei ze zacht en glimlachtte naar haar. Ze nam een slok van haar cola en keek weer even rond. Haar gedachten probeerde ze er nu wel bij te houden. Ze hield het glas nog steeds vast terwijl ze even naar de cola staarde. Ze schrok alweer wakker uit het gedroom en keek weer glimlachend naar Zena alsof er niets was.