Scary Impression ~

Ze liep om zich heen te kijken, niet echt goed wetend waar ze heen moest. Rafi zuchtte, en draaide zich nogmaals om. Ze zocht haar kluisje, om haar boeken erin te dumpen, maar al die dingen leken zo hard me op mekaar! Hoe moest ze hier nu ooit de hare vinden? Ze haatte het om nieuw te zijn, niemand kende je nog, en in zo'n school als deze was het niet zo erg, er kwamen altijd nieuwe leerlingen aan, maar het gevoel nestelde zich in haar maag, en liet zich niet verwijderen. Ze zuchtte, ze was een beetje bang geworden toen ze het schoolcomplex op zag duiken, had naar haar moeder gekeken, met grote en vooral angstige ogen. Rustig maar, had haar moeder gezegt, maar ze beet zelf op haar lip. Rafi was dit niet gewoon, ze was overal wel zo'n beetje geweest, van Ierland tot nu zelfs de USA. En toch. Ze had zo vaak scholen voorbij zien gaan, maar hier was het anders. Hij was zo.. groot. Ze wist er geen ander woord voor. Het zou vast weken duren voor ze iemand leerde kennen, uberhaupt vrienden mee zou worden. Tot die tijd zou ze alleen zijn, en proberen niet verloren te lopen hier. Het leek haar vooral moeilijk, dat laatste dan. Ze was een sociaal persoon, en als er nu niet gouw iemand langs kwam om te vragen of ze nieuw was, geen ze zelf mensen aanspreken, dan hadden ze pech. Ze glimlachte vaag in zichzelf en liep verder. Was het toeval of niet? IN elk geval liep ze nu recht op haar kluisje af, gelukkig. Het slotje deed nog even moeilijk, maar toen opende ze het deurtje. Het al een paar generaties moeten overleven zo te zien, maar het beviel haar wel. Snel dumpte ze haar boeken erin, zodat ze van die handel af was en zuchtte toen even. Ze had dringend haar spullen nodig, dit grijs was zo depressief. En ze had geen zin om zich down te maken. Nog niet althans, misschien dacht ze er zo anders over. De bel ging af, en scholieren stroomden uit de klassen. Verschrikt drukte ze zich tegen haar kluisje, plots terug bang. Het waren er gewoon teveel voor haar.

Mweh, maar iedereen welkom<3

Even liep Hayley al mokkend haar kluisje op te zoeken. Na een lange, hopeloze zoekactie gaf ze het op en ging op het bankje in de hal zitten.
Want ook zij was nieuw; en ze kende niemand. Hayley had al weer uit verveling tientalle oude boeken uit de bieb gehaald en ze in een klap uitgelezen. En nog steeds verveelde ze zich.
Bedenkelijk pakte ze haar flesje water uit haar tas en nipte er voorzichtig van. Nadat ze hem weer in haar tas had gedaan keek ze rond. De bel was net gegaan en de kudde was daarbij in beweging gekomen. Iedereen verdrong zich bij de kluisjes om zijn of haar boeken te pakken en daarmee naar de volgende les te sprintten.
Hayley gaapte verveeld; zíj had een tussenuur. Het 1e uurtje les, gym, besloot ze maar te skippen dankzij haar gekneusde enkel door het voetballen.
Hayley draaide zich om toen een jongen haar omver beukte.
'Zou je even uit kunnen kijken asjeblieft?' gromde ze terwijl ze haar tas dichtritste en opstond.
Ze pakte haar welkomsbrief nogmaals om haar kluisnummer te checken. C12. Ze zocht de megarijen met kluisjes af, hopeloos zoekend naar haar nummer. Het leek wel een eeuwigheid te duren, maar ze gaf niet op. Ze had iets nodig om haar bende in te dumpen aangezien haar tas een vuilniszak begon te worden.

Ze zuchtte, en keek om zich heen. Overal mensen, jongens die mekaar liepen te stompen, giechelende meisjes die zich rotlachten om een ander haar make up, sommigen die zich bijna onzichtbaar door de gang bewogen, bang om gepakt te worden. En dan nog veel normale mensen. Een paar mensen kwam mijn kant op, en keek hen verwachtingsvol aan. Mijn volle lippen krulden zich al bijna in een glimlach, toen ze afsloegen en mij volkomen negeerden. Fijn, dat was ook weer even genant geweest. Ze zag een meisje, net als haar zoeken naar haar kluisje. Zou ze het doen? Gewoon op haar aflopen en vragen of ze kon helpen? Het leek me raar voor, en het zou misschien ook eng zijn, maar eigenlijk. Wat deed het er nog toe? Voorzichtig liep ze naar het andere meisje toe, dat juist een soort zelfde brief in haar handen had als zij had gekregen. Goed, had ze tenminste een excuus om ervan uit te gaan dat ze nieuw was. 'Hallo, ik zag je kijken naar je brief. Kan ik helpen met iets? Ik ben zelf ook namelijk nieuw zie je..' Ze eindigde haar zin vragend, maar toch met een punt. Hopelijk zou ze haar niet negeren, anders zou ze de komende week niet uit haar bed komen, zich onder de dekens liggen schamen.

Stom kluisje, waarom kan ik niet alles in mijn kamer dumpen?
Maar toen dacht Hayley aan haar kamer in Colorado. Laat maar zitten.
Hayley keek zoekend verder, de kluisjes leken eindeloos te zijn.
"Hallo," zei ineens iemand achter haar. In eerste instantie dacht Hayley dat het meisje het tegen iemand anders had.
"Ik zag je kijken naar je brief. Kan ik helpen met iets? Ik ben ook namelijk nieuw zie je.."
Maar toen Hayley erachter kwam dat ze het tegen haar had, krulden haar lippen om tot een glimlach. Even dacht Hayley na voor het juiste antwoord.
'Hoi.' Zei ze eerst simpel.
'Nou, ik ben op zoek naar dat verdomde kluisje, maar het gaat niet echt top,' verklaardde ze, ietswat beschaamd. Welke domme idioot kon haar kluisje nou níet vinden?
Toen dacht Hayley na. Het meisje was ook nieuw. Dit was een kans om iemand beter te leren kennen, want straks stond ze bekend als het zielige meisje. En dat wou ze niet. En daarbij had ze ook zin in een normaal gesprek te kunnen voeren zoals je met een vriend doet, en niet aan de telefoon met haar vader. Want dat was sowieso anders.
'Ik kan hem niet vinden.' Legde ze uit en keek even naar haar voeten.
'Gelukkig ben ik niet de enige die nieuw is, het voelt namelijk alsof ik de enige ben die zo het semester in komt struikelen.' Zei Hayley grijnzend.

'Hoi.' Was het antwoord dat ze kreeg. Het voldeen, voor nu. Ook kluisjes probleem? Sigh, het lag dus niet aan dommigheid, gewoon aan het systeem. Dat was ook een hele opluchting. 'Ja, dat gevoel had ik ook!' Ze lachte zachtjes, bang om iets verkeerd te doen. Maar eigenlijk, ze kende haar toch niet. Rafi ging snel rechtop staan, 'Ik had ook problemen met het kluisje daarnet, maar het is me uiteindelijk toch gelukt, mag ik je nummer weten? Ik denk dat ik het systeem door begin te krijgen.' Ze sloot af met een knipoog, om zich dan over haar blad te buigen. Ze kon het nummer niet ontdekken, en besloot toen maar af te wachtent tot ze het zou zeggen. 'Ik ben Rafi trouwens, Rafi, Rafelle, je kiest maar.' Een licht grijns erachteraan, ze begon zich hier al helemaal op haar gemak te voelen. Het meisje was er vriendelijk, en was ook nieuw. Dat was wel handig, dan konden ze zich samen nieuw en onwennig voelen. Ze lachte in zichzelf en keek toen naar het andere meisje, wat zou haar naam eigenlijk zijn?

Sawry, flut D:

Rafi leek gelukkig wat op haar, merkte Hayley op terwijl ze grijnsde.
'C12,' zei Hayley terwijl ze wat wandelde door het gangetje vol met kluisjes.
Hayley zoekte, maar zonder succes. Ze moest gewoon toegeven hulp nodig te hebben.
'Hayley Elisia Diann Ariana Qwenns.' stelde Hayley zich voor.
'Maar,' zei Hayley, 'hou het maar bij Hayley.'
Hayley grijnsde en liep verder. Ze kalmeerde bij de gedachte niet de enige nieuwe te zijn.



[Sorrysorrysorry, inspiratieloos D:]

C12,' zei Hayley terwijl ze wat wandelde door het gangetje vol met kluisjes. Rafi keek om zich heen, maar kon het nummer van het kluisje niet ontdekken op het eerste zicht. Ah, dan zocht ze maar wat langer, ze had toch niets te doen. Ze was hier op haar eerste dag, en ze hadden haar gezegt dat ze eerst wat moest wennen voor ze metteen les kreeg. Die begonnen morgen al. Maar morgen was nog heel ver weg, leek iets onwerkelijks tot nu toe. En wat kon het haar schelen? Nee, ze kon het kluisnummer echt maar niet ontdekken, en dat irriteerde haar. Waarom kon ze het niet vinden? Het was niet eerlijk, nu stond ze hier te falen tegenover de ander.
'Hayley Elisia Diann Ariana Qwenns.' stelde Hayley zich voor. 'Maar,' zei Hayley, 'hou het maar bij Hayley.' Rafelle glimlachte automatisch, alsof ze de hele naam had onthouden. Enkel Hayley was tot haar doorgedrongen. Ze was een fijne gesprekspartner, niet iemand die zo heel moeilijk deed, gewoon, een normaal iemand. Dat die ook nog bestonden had ze zich niet kunnen voorstellen, maar het bleek zo. 'Ik denk dat we hierheen moeten Hayley!' Zei ze vrolijk terwijl ze de hoek omliep. Ze zag wel allemaal kluisjes, maar of die van Hayley erbij zat, had ze geen idee van?

Ahh, geef niet hur ;D