Whatever you say ..

Feniquo stond bij zijn kluisje, even het enige plekje waar hij in zijn gedachte helemaal alleen kon zijn. Voorzichtig streek hij even over de foto's van zijn zusjes en vader, die hij in zijn kluisje had geplakt. Hij had expres de foto's van zijn moeder niet opgehangen, dat was simpelweg niet iets wat hij graag zou willen doen. Hij sloot zijn kluisje en leunde tegen het gesloten deurtje, mensen liepen voorbij, kletsten, giechelde en sommige waren wel heel erg bezig om hun relatie openbaar te maken. Feniquo werd knalrood toen hij een stelletje zag zoenen, hij wist niets van zoenen, knuffelen en laat staan van het 'grote' werk. Hij keek op toen hij een paar meisjes op zag kijken, en zag dat een groot deel van het football team voorbij liep. Zo was het dus elke keer, elke keer als een van die jongens voorbij liepen wierpen er zich wel een stuk of tien meisjes voor hun voeten. Feniquo keek naar de jongens vanonder zijn wimpers en beet even op zijn lip. Sommige waren leuk, knap, maar niet iets waar hij een vriendje uit zou willen halen. Niet dat een van hun bi zou zijn, vast niet. Hij zou zich meer op meisjes moeten focussen, het schoolleven zou een hell worden als iemand erachter kwam dat hij Biseksueel was. Feniquo wurmde zich tussen de football gozers door, wat een paar opmerkingen opleverde, natuurlijk weer over zijn uiterlijk. 'Hé, waar heb je dat litteken vandaan!?' 'God, je zou zo voor een meisje kunnen doorgaan met dat lichaam!' riepen een paar. Feniquo werd knalrood en begon snel richting de wc's te lopen.

Steven keek op toen hij wat geroep hoorde van een stelletje honkbal gozers. Steven keek op, ze waren weer bezig met hun favoriete bezigheid. Iemand pesten om er zelf beter van te worden, daar waren ze goed in. Steven moest door die gang om bij zijn kluisje te komen, hij nam een diepe adem en liep zo zelf verzekerend mogelijk naar zijn kluisje. Even.. heel even schoot zijn blik naar de aanvoerder van het football team, en kreeg hij een raar gevoel in zijn buik. Eentje die hij niet kon plaatsen, met een kop als een boei haalde hij snel het juiste boek uit zijn kluisje toen hij de aanvoerder wat hoorde roepen. 'Hé, waar heb je dat litteken vandaan!?' 'God, je zou zo voor een meisje kunnen doorgaan met dat lichaam!'. Steven keek op naar de persoon voor wie het bedoeld was. Het was een jongen die wat make- up droeg, het stond hem niet verkeerd maar jongens droegen nou eenmaal geen make- up. Daarna viel het litteken pas op , en op het einde pas het lichaam. Ze hadden wel iets gelijk het was geen echte jongens lichaam, maar niet iedereen kon toch als hun zijn. Zo perfect, zo gespierd zo sex… zo wat. Whoo jongen wat haal jij je in je hoofd, doe normaal man. Word bijna bang van jou. Je valt niet op jongens en dat is maar goed ook, want dat mag en kan niet. Je bent een stoere knul geen watje. schoot door zijn hoofd. Zij hoofd die mogelijk niet nog roder werd , werd wel roder. Hij snelde zich snel de gang uit, weg van de grote knappe jongen. Hou godverdommenop Die hun commetaar vast wel voor hem klaar hadden, dat was de reden waarom hij niet voor die gevoelens zoals net mocht uit komen. Het zou een groot drama worden. In zij haast om weg te komen botste hij perongelijk tegen de jongen, waar ze net commentaar op hadden, aan. Steven keek hem even aan, hij hield zijn blik enkele tellen langer vast dan wat goed was. En mompelde toen “sorry” . “Ik had je niet gezien” .

Feniquo had geprobeerd de opmerkingen zo goed mogelijk te negeren, hij kon er niets aan doen dat hij anders was dan andere. Hij voelde plots hoe iemand tegen hem botste, en even voelde hij hoe zijn achterhoofd de reling van de deur voelde raken. 'Aish .. ' mompelde hij zachtjes en wreef over zijn achterhoofd. Hij keek naar de jongen, hij zag er zeker niet verkeerd uit, maar waarom lachte hij hem niet uit? Was hij dan niet hetzelfde als elke andere jongen hier? 'Nee, sorry .. Ik lette niet op..' mompelde hij, nog steeds over zijn achterhoofd wrijfend. Hij merkte nu pas op dat zijn boeken uit zijn handen waren gevallen, kon deze dag nog beter worden? Hij hurkte zich neer en begon de blaadjes en boeken te pakken die om hem heen verspreidt lagen. Hij kwam weer omhoog en zag de jongen nog steeds staan, wat was er nou toch? 'Ehh .. gaat het wel?' zei hij zachtjes, toen hij de jongen zijn afwezige blik zag, alsof hij naar drie gesprekken luisterde op één moment. Hij zwaaide even met zijn hand voor de jongen zijn ogen, en trok een wenkbrauw op.

#Aish = Het Koreaanse woord voor Auw c:

Iets wat ontzet keek hij naar de jongen voor zich. Die de boeken had laten vallen en deze met een zuur gezicht ging oprapen. De jongen keek alsof hij een zware dag had gehad. In het hoofd van Steven was een 2 strijd aan de gang, zou hij de jongen helpen om de boeken op te rapen of niet. Wel niet wel niet. Wel dan zou hij de jongen laten zien dat hij niet zo als de rest was, dat hij hem niet uitlachte en niet voor gek zette. Niet omdat het er misschien wel Gay uit zag, en de footballers gingen lullen. Voor hij echt een keuze had kunnen maken was de jongen al klaar. Dom ! schoot er door zijn hoofd. Hij had de jongen vast een plezier gedaan om hem te helpen. En dan.. Hij is vast niet zo vies als jouw. Hij heeft vast een of ander vriendinnetje. Dat zou jij ook moeten doen was zijn volgende gedachten. Steven had al een tijdje last van 2 stemmen in zijn hoofd. En een raar gevoel als hij bij knappe en leuke jongens in de buurt was. Hij wist maar al te goed wat dat was.. en hij was er niet bepaald blij mee. Hij nam de jongen nog eens in zich op, en keek geschokt op toen hij de jongen zijn hand voor hem zag bewegen. Het laatste wat hij dacht schoot dus uit zijn mond. “leuk accent heb je” . Voor hij het doorhad was het eruit. Steven kon zich zelf wel voor zijn kop slaan en deed dat ook. “Sorry.. sorry “ stamelde hij nog eens. Normaal was hij zo zelfverzekerd als de pest, maar nu blunderde hij alleen maar. “het gaat wel, met jou” murmelde hij. De football jongens kwamen lachend langslopen. “Heb je een nieuwe vriend meisje” riepen ze de nog naamloze jongen na. “Hou je bek, dat je moeder er zo uit ziet en daarom denkt dat dit een wijf is kan ik niks aan doen” Riep Steven hen na. Hopelijk waren ze al te ver om te horen, helaas voor hem was dat niet zo. Steven zag de aanvoerder op hem afstormen. Hij kon nog net zijn armen voor zijn gezicht doen voor de hand van de aanvoerder (noem hem even jack) aan kwam. Hij voelde een dreun tegen zijn armen aan komen en hij probeerde ook de volgende klap te blokkeren en er zelf een achter aan plakte recht op de kaak van Jack. Echter was Jack sterker en gaf geen kick. Hooguit zou hij een blauwe plek hebben terwijl steven door 2 personen te grazen werd genomen. Niet veel later liepen de 2 tevreden en stoer weg. Steven lag op de grond en er kwam bloed uit zijn mond en neus. Hij krabbelde overeind en ging tegen de kluisjes aan zitten. Zijn hoofd deed hij tussen zijn knieën omdat die bonkten. Dit ging anders dan hij had gehoopt hij had gehoopt dat hij gewoon zich nochalant kon voorstellen. Hij keek even naar de jongen waar mee hij stond te praten. Raar genoeg was die blijven staan en niet gevlucht.

Feniquo had even met zijn ogen gerold toen de jongen over zijn accent begon, hij hield er niet van, het deed hem denken aan zijn moeder. Plots hoorde hij hoe de jongen iets riep, en er een paar sporters aankwamen zetten. Hij was te ver in gedachte verzonken om te horen wat er nou precies gezegd was, maar voor hij het wist liepen de jongens weg met een trotse grijns en zag hij de jongen op de grond zitten met bloed dat uit zijn mond en neus liep. 'Oh god..' piepte hij en zocht in zijn tas naar iets wat kon dienen als doekje. Hij zuchtte diep, hij had niets bij zich. Hij trok met een ruk zijn zwarte sjaal rond zijn nek vandaan en hurkte bij de jongen neer. Hij begon zijn neus en mond voorzichtig af te deppen. 'Waarom deed je dat?' vroeg hij zachtjes en veegde opnieuw wat bloed weg van zijn lippen. God, zijn ogen waren hemels. Voorzichtig hielp hij de jongen omhoog en veegde de laatste restjes bloed weg. De jongen die lachend had staan toekijken toen de jongen in elkaar werd geslagen had zich een eindje verder op een van de vensterbanken geplaatst en plots hoorde Feniquo hoe hij opnieuw iets brulde. 'Hey chicka, Ben je nou je vriendje aan het poetsen!?''. Feniquo voelde zijn woede opborrelen, hij had toch nog wel een schrijntje zelfrespect. Hij liep kwaad naar de jongen toe en keek hem aan. 'Ik mag dan niet zo gespierd zijn, niet zoals jou zijn, en niet populair zijn, maar ik heb in ieder geval IQ.' siste hij de jongen toe en keek hem doordringend aan.

Steven keek op toen de jongen wat paniekerig piepte. Hij zocht iets in zijn tas waarschijnlijk doekjes maar er kwam niets tevoorschijn. Dus haalde hij zijn sjaal maar van zijn nek af. Steven probeerde te protesteren die jongen ging zijn sjaal niet voor hem verpesten. Maar het was al te laat, de jongen depte voorzichtig zijn lippen af. Steven’s gezicht vertrok even van de pijn. Die jongen mocht wel met wat anders dan zijn sjaal zijn lippen afdeppen. Niet doen ! Schreeuwde zijn gedachten . Maar zijn lichaam deed wat anders. Steven keek de jongen in zijn mooie ogen aan, even leek hij te verdwalen. Waarschijnlijk hield hij iets te lang die blik en keek dus maar snel weg. Hij voelde de tedere handen van de jongen over zijn gezicht gaan. Hij voelde een of andere aandrang die hij nooit eerder had gehad.. De jongen v roeg hem waarom hij dat deed. Steven haalde zijn schouders op. “Omdat ik je kn.. uuhm aardig vind. Murmelde hij zich zelf verbeterend. Voorzichtig kwam hij omhoog, hij voelde zijn hoofd nog een beetje bongen maar geen pijn meer. Soms hield hij er van om in de problemen te komen. “dankje” bedankte hij de jongen die het laatste restje bloed op poetste. “en sorry van je sjaal.” Zei hij nog net voor er een jongen een rot op merking maakte. Steven balde zijn vuistte, maar de jongen waarvoor hij deze wonden had opgelopen was hem voor en siste iets gemeens maar terecht daar de knul. Steven greens breed toen de jongen zich weer omdraaiden. “En terecht” mompelde hij.

Feniquo had zijn hoofd ietsjes gebogen, en keek van onder zijn haar naar de jongen. 'Die sjaal maakt niet uit..' mompelde hij zachtjes en propte de sjaal in zijn tas. Hij veegde een lok haar uit zijn gezicht en glimlachte even naar de jongen, hij leek iets over zich heen te hebben, iets .. anders. Hij zette zijn tas op de grond en streek even met zijn vingers over de jongen zijn lippen, alsof het doodnormaal was dat je een vreemde zijn lippen aanraakte. Het voelde dik, het bonkte, die klappen waren ook niet niets geweest. Toen hij plots terug in de realiteit schoot trok hij snel zijn hand terug en kleurde, als dat al kon, nóg roder. 'Ik ben Feniquo.. Noem me maar Feno, Wie ben jij wel niet?' zei hij met een zwakke glimlach en pakte zijn tas weer van de grond. Het kon hem even niets meer schelen, de opmerkingen die nog uit een hoekje werden geroepen kwamen niet eens meer bij hem aan, hij was te diep verzonken in de jongen zijn ogen, die wel een diepe put leken.

- Inspiloos >_>

De sjaal maakte de jongen niet uit, maar het was niet zeker als je bloed er wel met een wasje af zou krijgen. Misschien was hij blij dat hij iemand had gevonden die geen rot op merkingen over hem maakte. En dat hij en de jongen in het zelfde schuitje zaten, hij werd gepest omdat hij een wat vrouwelijke bouw heeft (Wat steven overigens niet leek op te vallen) en Steven had een geheim die hij probeerde te onderdrukken. Beide zouden ze door deze 2 dingen worden gepest, getreiterd, en gekleineerd. Maar de jongen leek het niet echt te deren. Steven wel, want Steven was nog steeds gewoon een jongen, geen vrouwelijke trekken. Hij zou nooit meer mee mogen doen met teamsporten bang dat hij iets zou uithalen of wat? Zijn gedachten kwamen stil te staan toen de vingers van , de jongen die zich even later als Feniquo of wel Feno voorstelde, over zijn lippen streken. Deze waren wat opgezwollen en klopte wat, dat zou wel over gaan. Het hart van Steven leek wel stil te staan, hij staarde de jongen aan. Met een blik in zijn ogen die hij niet vaker had gehad, met een teder gevoel in zijn ogen. Snel draaide hij zijn hoofd, die even rood was als die van Feniquo, af en deed net alsof hij boos naar iemand keek. Eigenlijk had hij de opmerkingen niet eens gehoord. “Steven” stelde hij zich iets wat verlegen voor. Hij wist niet wat hij moest vragen of vertellen. “Het is vandaag me eerste schooldag” mompelde hij. Het zou vast niet intressant zijn maar hij wist niet veel te zeggen.