Steven zag de bal, die zijn laatste kans was om nog raak te slaan, zijn kant op gaan. Hij kwam met een krachtige snelheid aan. Gelukkig was het deze keer wel raak, het had er belachelijk uit gezien als hij niet eens kon raken. Hij was namelijk wel een echte sport man, en meestal wel goed met het slaghout. Allen vandaag was hij zo in gedachten verzonken. Dat was wel te merken toen hij een fractie van een seconden later weg rende als goed was. Deze fout zou hij moeten inhalen met een stevige sprint. Maar juist nu moest hij natuurlijk weer afgeleid worden, in zijn ooghoeken zag hij iemand de tribunes af lopen. Feno… Stevens hart sloeg een keer over en hij lette niet meer op waar hij zijn voeten neer zetten. Voor hij het wist lag hij languit op de grond. Schaamtevol krabbelde hij omhoog, hij negeerde het gelach van enkele jongeren. Het deerde hem niet, hij wou gewoon even met Feno praten. Steven liep in een drafje richting Feniquo, zelf had hij een grijze joggingbroek aan en een T-Tank top. Zijn spieren waren goed te zien omdat het maar een top was, niet dat hij overbespierd was maar gewoon mooi gespierd. “Hee Feno” zei hij met een brede grijns. Het was enkele dagen geleden dat Feno en hij met elkaar hadden gesproken. De laatste keer was toen Steven wat klappen had opgevangen. Gelukkig was daar niks van te zien. “Wat doe jij hier” . Waarom ben je zo blij hem te zien. Doe normaal Schreeuwde zijn hoofd tegen hem. Omdat hij leuk is antwoordde een andere stem terug. Jij bent een jongen, je hoort op meisjes te vallen. Kijk daar.. dat meisje die turend. Daar moet je op letten/ Onbewust gleden zijn ogen even naar het turnende meisje, maar het intreseerde hem niet. Hij was vol geintreseerd voor de jongen die tegen over hem stond.