Bitter lemon

Ze wou het niet. Naar Monica High School gaan was niet een van haar eigen keuzes, maar die van haar nieuwe 'pleegouders'. Haar echte ouders waren een maand geleden dood gegaan door een of ander ongeluk – en om een of anders stomme reden mocht zij niet eens weten wat er gebeurt was – en nu moest ze zich begeven onder mensen van haar leeftijd, die ze nu al niet mocht. Thuisscholing was gewoon veel simpeler, dan kreeg ze geen problemen met andere mensen en kon ze zich gewoon helemaal concentreren op het leren, terwijl op Monica High School er vast door de klas werd geschreeuwd of wat dan ook. Oh, ze had de verhalen allang gehoord, anders dan had ze er niet zo tegen op gekeken. Er ontsnapte een zucht uit haar mond terwijl ze naar de lange gang keek. Oh fijn. En nu verwachtten ze zeker van haar dat ze helemaal de weg naar haar kamer zou vinden. Waarom was er gewoon niet iemand die aardig genoeg was om haar te ontvangen op deze High School en dat ze gewoon uitleg kreeg over alles en dat ze naar haar kamer werd gebracht? Het enige wat ze al thuis had gekregen, was een informatieboekje waarin stond wat er haar allemaal te verwachten stond. Stomme pleegouders. Een tweede zucht kwam uit haar mond, terwijl de eerst geïrriteerde blik een nogal angstige blik werd. Straks dan waren er van die vreemde mensen die haar lastig gingen vallen. Haar hand omklemde de donkerbruine koffer die ze vast hield. Straks dan raakte ze hier eeuwig verdwaalt. Hoe groot was dit gebouw eigenlijk? Elyssa probeerde wat moet bijeen te schrapen en zette een paar stappen waarbij haar blauwe jurk zachtjes heen en weer bewoog, maar ze stond meteen weer stil. Alle moed leek door haar schoenen te zakken en nerveus keek ze de gang door, terwijl er rillingen over haar lichaam ging. Oh god. Zou dit in godsnaam nog wel goed komen? Misschien kwam er wel iemand langs ofzo, die haar de weg kon wijzen. Ja, ze ging gewoon wachten totdat iemand langs kwam of haar zou gaan zoeken. En wat als ze haar helemaal niet gingen zoeken? Ze beet op haar lip en hees zich op de vensterbank. Haar koffer zette ze tussen haar benen neer, aangezien er altijd iemand kon langsrennen die het ding zou meenemen of wat dan ook. Bah, ze vond het nu al niet leuk meer. Ze wou het liefst gewoon naar huis.

Felix liep wat te dwalen door de gangen. Ze had geprobeerd de weg hier te vinden en te onthouden, allebei mislukt. Zuchtte en begaf zich in de zoveelste gang, deze kwam haar licht bekend voor maar waar hij heen ging was een raadsel. Haar ballerina's waren niet voor dit soort zwerftochten gemaakt met het nare gevolg dat haar voeten pijn begonnen te doen. Haar zwarte ogen keken paniekerig om zich heen of ze niemand zag om de weg te vragen. Langzaam liep ze door de gang. Vanuit haar ooghoek zag ze iets wits in de vensterbank. Ze keek op en zag een meisje met een wit jurkje en een bruine koffer die ze stevig vast hield. Waarschijnlijk was ze nieuw en kon ze haar ook niet helpen maar koppig als Fee was vroeg ze ''Heey, weet je misschien waar deze gang op uit komt?'' Ze bestudeerde de persoon voor haar. Bruin haar, angstige blik, beetje geïrriteerd en vermoeid. Ze moest wel nieuw zijn. ''Ben je nieuw hier? Ik ben hier pas een paar dagen. Ik dacht hier een beetje het gebouw te verkennen maar ik ben verdwaald. Dat is niet raar of zo bij mij, In het weeshuis waar ik vandaan kom ben ik echt heel vaak verdwaald.'' Ze lachte bij de herinneringen aan het weeshuis. Toen ze daar was hate ze het maar nu ze hier was had ze soms wel eens heimwee. ''Loop je mee die kant op? Ik heb zo'n vermoeden waar deze gang op uit komt. Heb je je al gemeld bij het loket? Als je nieuw bent moet je daar heen en krijg je de sleutel van je kamer.'' Ze kwam in beweging en draaide zich naar de kant die ze had aangewezen. Ze had net de dikke dame van het loket zien langs lopen aan het einde van de gang en dacht dat daar dan het loket moest zijn. Vanaf het loket wist ze de weg naar de slaap vertrekken en naar haar eigen kamer, waar ze haast nooit te vinden was overdag. Ze liep al naar het einde van de gang. ''Ik slaap alleen op een kamer, is wel saai hoor. Ik ben daar ook bijna nooit overdag. Ik heb echt behoefte aan gezelschap. Ik kom uit een weeshuis, had ik al gezegd volgens mij, daar was het altijd té rustig. Ik kan niet tegen stilte.'' Ze ratelde door, blij dat ze even met iemand kon praten. Inmiddels hadden ze het einde van de gang bereikt en zag Felix tot haar blijdschap het loket, eindelijk.

Het duurde niet lang voordat ze voetstappen hoorde. Haar ogen staarden naar de schim in de verte die langzamerhand haar kant op kwam. Ze kon het niet echt goed zien wat het was, de wie maakte niks uit aangezien ze hier toch niemand kende. Een beetje ongemakkelijk bewoog ze heen en weer, waarbij haar twee lange staarten met de strikken er in zachtjes heen en weer wiegden. Gelukkig kwam er iemand langs, het zou niet leuk zijn als ze een eeuwigheid moest wachten omdat dit kasteel zo groot was. Aan de andere kant was ze bang dat het een of ander vaag figuur was. Ze bekeek het figuur wat beter en duwde zichzelf van de vensterbank af, zodat ze weer op haar voeten stond. Het was een meisje, zwart haar. Ze zette een kleine stap achteruit toen het meisje op een paar meter afstand bleef staan. Ughe.

"Heey, weet je misschien waar deze gang op uit komt?" Elyssa beet op haar lip. Straks dan zei ze iets verkeerd of zo en dan kreeg ze de hele school achter haar aan. Daar zat ze ook op te wachten. ''Ben je nieuw hier? Ik ben hier pas een paar dagen. Ik dacht hier een beetje het gebouw te verkennen maar ik ben verdwaald. Dat is niet raar of zo bij mij, In het weeshuis waar ik vandaan kom ben ik echt heel vaak verdwaald.'' Ze knikte. "Het is logisch als je verdwaald bent… Je wilt niet weten hoe vaak ik verkeerd was gelopen." Haar ogen vertrokken bijna tot spleetjes, maar ze wist zich in te houden en glimlachte lichtjes. ''Loop je mee die kant op? Ik heb zo'n vermoeden waar deze gang op uit komt. Heb je je al gemeld bij het loket? Als je nieuw bent moet je daar heen en krijg je de sleutel van je kamer." Elyssa zuchtte. Dat wist ze juist niet. Ze kwam in beweging net zoals het meisje en draaide zich naar de kant die het meisje had aangewezen. Het meisje had net de dikke dame van het loket zien langs lopen aan het einde van de gang en dacht dat daar dan het loket moest zijn. Vanaf het loket wist het meisje de weg naar de slaapvertrekken en naar haar eigen kamer, waar ze haast nooit te vinden was overdag. Ze liep ook naar het einde van de gang. ''Ik slaap alleen op een kamer, is wel saai hoor. Ik ben daar ook bijna nooit overdag. Ik heb echt behoefte aan gezelschap. Ik kom uit een weeshuis, had ik al gezegd volgens mij, daar was het altijd té rustig. Ik kan niet tegen stilte.'' Ze ratelde door, blij dat ze even met iemand kon praten. Inmiddels hadden ze het einde van de gang bereikt en zag het meisje tot haar blijdschap het loket, eindelijk. Ze sloeg haar armen over elkaar toen er een koud briesje door de gang ging. Ze had beter iets warmers moeten aantrekken, bah.

Felix ging bij het loket staan en wachtte tot Het meisje klaar was. Ze had van die ouderwetse strikken in haar haar. Vroeger moest ze ook van die strikken in en dan een lelijke bruine jurk. 'T was maar goed dat ze bijna nooit buiten kwam. Ze was benieuwd waar het meisje vandaan kwam. ''Ik ben Felix trouwens. Welke kamer heb je? Ik weet de weg naar de slaap vertrekken daar kan ik je dus wel mee helpen.'' Zei ze toen het meisje haar sleutel had. Het kind was stil en leek verlegen. Heel anders dan zei was. Ze was spontaan of hoe ze dat in het weeshuis noemden 'Brutaal'. Altijd als er mensen waren geweest om een kind te adopteren verliep het als volgt: Ze kwamen op haar af met de woorden 'Kijk eens wat een schatje wat een leuke vlechtjes en wat een snoezig gezichtje.'' En dan ging ze praten en knapten de mensen op haar af. Ze wilden een rustig en beleefd kind. Een soort mini-volwassene. En telkens als die mensen weg waren was alles wat ze te horen kreeg ''Je hebt het helemaal aan je zelf te danken, brutaal wicht. Schaam je, je moet netjes met 2 woorden spreken en op je beurt wachten. Ga maar naar de slaap zaal en vraag Onze Lieve Heer om vergiffenis.'' Stomme nonnen. De loket mevrouw noemde het nummer van de kamer, het zelfde nummer als HAAR kamer. ''Heey. da's het zelfde nummer als van mijn kamer. Dan zijn we kamergenootjes! Grappig! Kom deze kant op!'' Ze liep voor het meisje uit naar haar kamer. Een maal daar gooide ze de deur open. ''Welkom in mijn nederige stulpje!'' lachte ze. Ze plofte neer op haar eigen bed, vlakbij het raam. ''Daar is je bed en daar is je kleding kast en hier is de badkamer.'' Ze opende de deur om hem gelijk ook weer dicht te doen. Ze liep naar de vensterbank en ging er in zitten. ''Waar kom je eigenlijk vandaan? Ik uit Seattle, uit een groot streng weeshuis waar we niks mochten. Mijn ouders zijn omgekomen bij een auto ongeluk, ik was toen 2 jaar. Mijn oma was ook net overleden en ze reden naar haar begrafenis. Ik was thuis gebleven, bij mijn kindermeisje. Mijn ouders waren erg rijk, mijn groot ouders ook. Mijn vader was mijn oma's enige zoon. Al haar geld ging naar hem en omdat al het geld van mijn ouders weer naar mij ging ben ik miljonair. Best vaag eigenlijk.''

Waarom vatte de meeste mensen het zo verkeerd op? Het was gewoon vreselijk irritant. Als mensen juist net zo dachten als haar, of een beetje, dan zouden ze haar wel begrijpen. Maar nee hoor, iedereen moest altijd zo ingewikkeld doen. ''Ik ben Felix trouwens. Welke kamer heb je? Ik weet de weg naar de slaap vertrekken daar kan ik je dus wel mee helpen.'' Zei het meisje toen ze haar steutel had. "Aangenaam kennis maken Feliw. Ik heet trouwens Elyssa, Elyssa Seychelles." Als mensen haar nou beter begrepen, had ze thuis ook allang vrienden gemaakt. Nu keken ze haar thuis juist na en lachten ze haar uit. Niet dat het haar veel boeide of zo. Het was alleen een beetje irritant. Vooral als ze zelfs maar probeerden om haar te begrijpen. Nou ja, het was wel aardig dat ze haar probeerden te begrijpen, maar niet als het juist niet gemeend was en ze deden alsof ze een of andere trol was of zo. Haar blik ging naar haar jurk en ze streek hem een beetje glad. "Heey. da's het zelfde nummer als van mijn kamer. Dan zijn we kamergenootjes! Grappig! Kom deze kant op!" Ze liep achter het meisje aan naar haar kamer. Een maal daar gooide het meisje de deur open. '"Welkom in mijn nederige stulpje!"' lachte ze. Het meisje plofte neer op haar eigen bed, vlakbij het raam. ''Daar is je bed en daar is je kleding kast en hier is de badkamer.'' Het meisje opende de deur om hem gelijk ook weer dicht te doen. Het meisje liep naar de vensterbank en ging er op zitten. ''Waar kom je eigenlijk vandaan? Ik uit Seattle, uit een groot streng weeshuis waar we niks mochten. Mijn ouders zijn omgekomen bij een auto ongeluk, ik was toen 2 jaar. Mijn oma was ook net overleden en ze reden naar haar begrafenis. Ik was thuis gebleven, bij mijn kindermeisje. Mijn ouders waren erg rijk, mijn groot ouders ook. Mijn vader was mijn oma's enige zoon. Al haar geld ging naar hem en omdat al het geld van mijn ouders weer naar mij ging ben ik miljonair. Best vaag eigenlijk.''

"Los Angeles, California." zei ze een beetje kortaf, aangezien ze het niet langer uit kon rekken. Nou ja, het kon natuurlijk wel maar daar had ze gewoon geen zin in. Haar blik gleed naar het meisje, maar al snel weer de gang door, kijkend of er meer mensen zouden langs lopen. Hopelijk geen vreemde gozers ofzo. Eén vreemd iemand was al genoeg op haar eerste dag.