Cotton Candy

Zijn werk was druk, zoals altijd, maar de gedachte dat hij bijna klaar zou zijn en iemand anders het over zou nemen stelde hem gerust. Voor de zoveelste keer draaide hij het stokje rond in de machine, zodat de suikerdraden eraan zouden blijven hangen en hij een klein meisje -of jongetje- blij kon maken met een suikerspin. De kleine kinderen waren ondertussen naar huis gegaan, en waren ingewisseld voor mensen van ongeveer 15, 16. Er waren geen mensen voor zijn leeftijd, geen leuke meisjes die hij zou kunnen bekijken vanuit zijn kleine hokje en geen overgespierde jongens die hem in elkaar zouden rammen. De klanten van het suikerspinkraampje waren nu voornamelijk meisjes die gewoon trek hadden in iets zoets, of meisjes die meer geïnteresseerd waren in de jongen die het snoepgoed uitdeelde dan het snoepgoed zelf. Hij liet ze maar en was zelf te verlegen om veel met hen te praten of hun flirts op te vangen.
De tijd verstreek langzaam, maar het feit dat hij zijn tijd verdeed met iets anders dan thuis zijn of surfen deed hem goed. Hij had het geld niet nodig, zijn ouders betaalden immers veel voor hem, maar had toch voor werk gesolliciteerd. Nadat hij het apparaat weer had uitgezet leunde hij tegen de wand aan, zijn armen over elkaar geslagen. Zijn gedachtes dwaalden af naar eergisteren, waar hij weer stom was geweest. Matt had niets teruggedaan tegen de vele klappen die hij van de jongens had gekregen, en juist dáárom kon hij er dit semester meerdere verwachten. Zijn oog was nog blauw, lag haast tegen paars aan, en was een beetje dik. Hij had vandaag al meerdere vreemde blikken toegeworpen gekregen, en een hoop vragen over 'hoe hij daar aan kwam'. Het was irritant, en na de tiende keer vriendelijk glimlachen en globaal vertellen wat er was gebeurd had hij er wel genoeg van. Toch moest hij ten alle tijden vriendelijk blijven tegen de klant, welke regel hij meteen vervloekte.

[Alleen Sarah, anderen mogen met toestemming ]

Het was avond, en terwijl de wereld langzaamaan steeds donkerder werd, leek de nacht op de kermis nog niet gevallen. Het was alsof het altijd dag was in Pacific Park, met zijn duizenden toeristen en velen lampjes die de attracties vrolijk oplichtten. Sarah liep arm in arm met drie andere vriendinnen over de kermis, kletsend en lachend om de laatste roddels. Hun hakken maakten vrolijke, klikkende geluiden op de houten stijger, welk geluid werd overstemd door die van de duizenden mensen op de pier, en de honderden attracties waar ze zich in vermaakten.
Bij een klein, houten kraampje hield de vriendinnengroep stil, en nam Sarah het woord.
"Wie heeft er trek in een suikerspin?". Ze glimlachte vrolijk en toverde haar portemonnee alvast tevoorschijn. "Ik trakteer". Ze keek de meiden afwachtend aan, die ieder op hun beurt een of ander excuus mompelden. De blondharige Ashley leek haar niet eens gehóord te hebben, en staarde enkel afwezig naar een paar surfers verderop. "Ikkuhm... Ik ben zo terug" zei ze vaagjes, wierp een halve glimlach op haar vriendinnen en verdween richting het groepje jongens. Sarah staarde haar met geheven wenkbrauwen na, om haar aandacht vervolgens op de andere meiden te richten.
"Jullie zeker ook niet?" vroeg ze koeltjes aan ze, merkend dat de aandacht voor haar of een suikerspin was verslapt, en compleet was overgegaan op de jongens. "Weet je wat, gaan jullie maar lekker achter die stoere hotties daar aan, ik haal een suikerspin" mompelde ze hen ietwat geïrriteerd toe. De meiden leken de toon in haar stem niet eens te hebben opgemerkt, maar leken blij met het feit dat ze toestemming kregen om weg te gaan. Ze hobbelden gelijk richting de surfers, waarbij Ashley al om de nek van de knapste hing. Sarah staarde voor een seconde naar het tafereel, zuchtte en sloot zich vervolgens aan in de rij voor de suikerspinkraam.

Er stonden nog twee mensen voor haar in de rij, waarop Sarah haar blik alvast over de prijslijst en de verschillende soorten suikerspinnen liet glijden. Haar keuze was gevallen op een 'normale', medium-sized suikerspin. Tegen de tijd dat ze die keuze had gemaakt stond er nog maar één persoon voor haar neus, waarop Sarah ongeduldig om de persoon voor haar heen gluurde. Ze was benieuwd of hij al bijna klaar was, maar voelde dat haar ogen werden aangetrokken door de jongen achter de snoepmachine. Hij kwam haar bekend voor, en het duurde even voor ze zich realiseerde dat ze hem herkende van school: het was een van die sukkeltjes die in de pauze vaak in elkaar werd geslagen door de jongens van het footballteam, haar vrienden. Als ze zich niet vergiste was er eergister nog een 'gevecht' geweest: al kon je het niet bepaald een gevecht noemen, aangezien de jongen zich nooit leek te verdedigen.
Toen hij opkeek om een suikerspin aan de klant voor haar te overhandigen, zag Sarah dat zijn oog blauw was: ze had zich dus niet vergist in die knokpartij van twee dagen geleden. Ze wierp nog een korte blik op de verschillende soorten suikerspinnen, om vervolgens een stap naar voren te doen, de jongen aan te kijken en haar bestelling op te geven.
"Een normale, medium suikerspin graag" zei ze tegen hem. Er verscheen een klein glimlachje rond haar mond toen ze was uitgesproken en de jongen aankeek, waarop een verwarde gedachte in haar hoofd terecht kwam. Nu ze zo voor hem stond moest ze toegeven dat hij niet voldeed aan het standaard sukkeltjes-uiterlijk, en vroeg ze zich opeens af waarom hij eigenlijk gepest werd. Haar blik viel voor een kort moment opnieuw op zijn blauwe oog, waarop haar glimlach iets verwaterde.
"Taylor weer zeker..?" vroeg ze aan hem, terwijl haar blik ietwat bezorgd werd. Ze kon het niet helpen, maar ze kreeg bijna medelijden met deze jongen als ze zo naar hem keek: hij leek al het gepest niet te verdienen, hoe hij hier -schattig als hij was- suikerspinnen verkocht op de kermis. Ze begon er bijna iets voor de voelen om Taylor erop aan te spreken, de aanvoerder van de Monica Bulls, en tevens een goede vriend van haar.

Terwijl Matt tegen de zijwand van het suikerspinkraampje leunde liepen er verschillende soorten mensen voorbij. Marrokkanen waren duidelijk in overvloed, maar leken meer geïnteresseerd te zijn in de botsauto's en andere Marokkanen die er omheen stonden dan in de jongen met het blauwe oog die suikerspinnen aan het verkopen was. Nu hij erbij nadacht waren er weinig tot geen buitenlandse jongens die op Monica High zaten, op die rare neger na die een obsessie leek te hebben voor boeken en telefoonnummers.
Matt zette de machine weer aan, welke een zacht gebrom maakte, toen er een tweetal mensen in de rij gingen staan en een suikerspin bestelden. Hij deed braafjes waarvoor hij was aangenomen terwijl zijn blik afdwaalde en getrokken werd door een groepje van vier meisjes die een stukje verderop stonden. Hij had een vooroordeel klaarliggen; ze waren mooi, hadden lol met elkaar en leken veel aandacht te hebben voor een groepje surfers. Het waren de type mensen die in de kantine zaten en hem uitlachten, omdat hij weer eens spaghetti over zijn shirt kreeg als gevolg van een 'grapje'. Zijn gelaatsuitdrukking verzuurde, en zijn mond vertrok in een chagerijnige streep. Het bruinharige meisje die met haar rug naar hem toe had gestaan leek haar vriendinnen proberen te overtuigen om een suikerspin te halen, die meer interesse hadden voor de surfers. Uiteindelijk draaide ze zich -een geërgerde opmerking achterlatend- om en sloot ze zich aan in de rij. De suikerspin was ondertussen misvormd en leunde naar één kant, en toen hij zijn blik weer richtte op het misbaksel kleurden zijn wangen rood van schaamte. Hij tilde hem op, wat als gevolg had dat het suikergeval van het houten stokje af viel. Matt schoof het geheel in de prullenbak en verontschuldigde zich met een glimlach die zo schattig was dat de vrouw niet boos op hem kón worden.
Vervolgens handelde hij de twee mensen snel af en kwam hij aan met het meisje met de bruine haren, die bovendien érg mooi was. Het zien van haar gezicht deed hem herinneren aan de dag dat hij werd geslagen, de dag waar hij dat blauwe oog aan had te danken. Zij was een van de meisjes die aan hen tafel had gezeten, waar hij een korte blik op had gericht voordat hij weer naar de grond voor zijn voeten keek. Zwijgend maakte hij de suikerspin en handelde hij deze aan haar over, een kleine glimlach op zijn gezicht getekend, een zachte 'asjeblieft' mompelend. Ze leek hem aardig, maar hij wist dat dit alleen maar schijn was. Wanneer ze écht aardig was geweest had ze geprobeerd Taylor te stoppen, maar Matt bedacht dat hij zoiets niet van haar kon vragen. Niemand was immers ooit voor hem opgekomen, dus waarom zou dat nu opeens wel gebeuren..? Wanneer het zou sneeuwen in de zomer zou iemand voor hem opkomen wanneer hij weer eens gepest werd, onwaarschijnlijk dus.
"Ja." antwoordde Matt, "Hij lijkt het erg leuk te vinden mij als persoonlijke boksbal te gebruiken." zei hij er met een scheve grijns achteraan. "Dat is dan 250 euro." zei hij tegen haar. Het duurde even voordat hij de rare blik van het meisje opmerkte (*), en toen hij achterhaalde wat hij tegen haar had gezegd begon hij zenuwachtig te lachen. Na een tijdje zijn blik op zijn handen te hebben gericht, richtte hij zijn blik ietwat onzeker weer op het meisje. "Oh.. Ik-ehm.. Ik-ik.. Ik bedoelde.. Eigenlijk.. Twee euro vijftig." mompelde hij, zijn stem bleef vaak haperen waardoor hij vast op het mooie meisje als de übersukkel over kwam.

(*): Dit had ik even geschreven zodat het verhaal wat vloeiender zou verlopen =D

De stem van de jongen schudde Sarah uit haar gedachten en de bijbehorende, langs flitsende beelden. Het was een filmpje in haar hoofd geweest, de dag dat de jongen in elkaar werd geslagen door Taylor. Ze zag opnieuw voor zich hoe de jongen de klappen incasseerde zonder iets terug te doen; iets wat niemand tot nu toe had gedaan. Bijna iedere pauze was het wel raak met Taylor en een of andere nieuwe sukkel, maar nooit durfden ze iets terug te doen, of durfde een omstander er wat van te zeggen. Zo ook Sarah. De blik die de jongen haar had toegeworpen voor hij zijn ogen weer beschamend op de grond richtte, stond plots pijnlijk op haar netvlies gegrift. Ze voelde een steek medelijden, maar ergens ook spijt dat ze er niks aan had gedaan; het waren bijna nieuwe gevoelens voor haar. Maar wat had ze anders gemoeten? Ze was net nieuw op Monica High, maar al snel in de populaire groep opgenomen. Zou ze dat plekje moeten opgeven voor een of ander sukkeltje dat ze niet kende, door het voor hem op te nemen tegenover Taylor om vervolgens uit de groep te worden gekicked? Dan bleef ze zeker met die gozer hier alleen over, terwijl ze hem niet eens kénde. Bovendien zou ze de schande zijn van de school, en dat had ze er niet voor over.
Sarah toverde enkel een waterig glimlachje tevoorschijn toen Matt zei Taylors persoonlijke boksbal te zijn, en knikte vaagjes. Serieus; wat zou ze eraan moeten doen? Of beter gezegd wat zou ze eraan kúnnen doen? Ze zou Taylor misschien kunnen voorstellen aan een nieuwe nerd onder het mom 'nieuw voer': maar wat als ze weer zo'n meisjesachtige doorbraak kreeg, een of ander dieptepunt met opnieuw die red-neigingen? Sarah moest zichzelf bedwingen niet arrogant met haar ogen te rollen en diep uit te zuchten; het waren geen weerloze zeehondjes die ze moest redden. Dit waren bijna-volwassen jongens, en het werd tijd dat die voor zichzelf opkwamen.
Het duurde even voor het tot Sarah doordrong wat de jongen tegen haar had gezegd, en knipperde verdwaasd met haar ogen. "Wablief?" prevelde ze zachtjes, terwijl ze hem voor een kort moment met een vage blik aankeek. Het duurde echter niet lang voor de jongen zijn fout opmerkte, en al stotterend de werkelijke prijs noemde. Sarah lachte opgelucht en viste een briefje van vijf dollar uit haar portemonnee, wat ze vervolgens met de jongen verruilde voor de suikerspin. "Dankjewel" glimlachte ze naar hem, een pluk van de roze suikermassa trekkend om die vervolgens op te eten. Terwijl de jongen het wisselgeld pakte (*) wierp Sarah een blik langs het kraampje heen, naar de plek waar haar vriendinnen stonden. Of beter gezegd: waar ze hadden moeten staan. Sarah's ogen flitsten over de omgeving, waar ze tussen de mensenmassa nog net de blonde lokken van Ashley kon onderscheiden, die zich steeds verder van haar verwijderden. Haar wenkbrauw kroop sarcastisch omhoog toen ze zich besefte dat de meiden er -met de jongens- zonder haar vandoor waren.
"Hm, ik gok dat ik alleen ben" mompelde ze, en zuchtte vervolgens zachtjes uit. Blijkbaar hadden ze Sarah's chagrijnige opmerking van daarnet opgevat als een vrijbriefje om te doen en laten wat ze wilden, zonder haar erbij te betrekken: en op momenten als deze, besefte Sarah hoe erg ze haar vriendinnen in LA miste. De meidengroep die altijd voor elkaar klaar stond, en waar nooit iemand alleen was of buitengesloten werd; blijkbaar werkte het hier niet zo.


(*): same for me =D Nu heb ik tenminste een reden om te blijven staan xD
En excusez-moi voor de late post ;$

Het gevoel van schaamte nam zoals gewoonlijk bezit van Matt. Hij vond het zo erg dat hij te blind was om te zien dat het meisje het eigenlijk helemaal niet erg vond, en beet wijfelend op zijn onderlip. De reclame van dat bekende maandverband -en tampon- merk schoot in zijn hoofd, waar vrouwen door een zwarte cirkel door vloeren of muren verdwenen en in een andere ruimte belandden. Wat baalde hij ervan dat zoiets niet echt bestond! Het zou een hoop problemen en schaamteloze momenten voorkomen, en aangezien die dingen vaak gebeurden bij en rondom Matt zou het een goede oplossing voor de jongen zijn. Ook het feit dat het meisje hem in elkaar geslagen had zien worden werkte niet bevorderend voor zijn schaamtegevoel, wat had hij de pest in zijn leven. Op het snowboarden, surfen en sinds kort ook kiteboarden na. Hij genoot ervan wanneer hij bezig was met een plank op het water, in de lucht of op het sneeuw. Zo kon hij zijn leven voor een kort moment vergeten, of was hij afgeleid van de stomme dingen eraan. Hij was immers nooit een persoon die kilo's chocola achter elkaar opvrat om het gelukkig-makende stofje wat erin zat -wat ook wel te zien was aan zijn lichaam-, en had een prima vervanging ervan gevonden.
Terwijl hij er niet bij zat met zijn hoofd pakte hij het wisselgeld van het meisje aan, en stopte hij dat in de kassa. Hij was blij met het baantje, en hoewel het niet tonnen tegelijk in zijn spaarpot bracht bevatte het redelijk veel afwisseling. Het gevoel dat hij achter een lopende band stond en langzamerhand in een machine veranderde had hij niet op de kermis, zoals hij wel had gehad toen hij achter de kassa stond bij een hippe kledingwinkel. Matt werd uit zijn allesopslokkende gedachtes gehaald door de stem van Sarah, die bovendien prettig was om aan te horen. Hij richtte zijn blik op haar en na haar voor een moment aangestaard te hebben -dit gebeurde elke keer wanneer hij haar aankeek, waardoor hij dat liever vermeed- herinnerde hij zich wat ze gezegd had. Zijn ogen gingen onwillekeurig naar het hek waar haar vriendinnen tientallen seconden geleden nog hadden gestaan. Ze waren er niet meer, waren spoorloos verdwenen en hadden niets of niemand achtergelaten zodat de brunette wist waar ze waren. Zijn gezicht betrok, wat voor een soort vriendinnen waren dat..? Matt had niet veel vrienden, maar hij had liever weinig vrienden dan veel vrienden die je uiteindelijk toch in de steek lieten. Die je verlieten voor iets of iemand wat leuker was, aangezien dat niet echt vriend-waardig was. Hij kreeg voor een kort moment medelijden met Sarah, hoewel híj juist de persoon was waar je medelijden mee moest hebben. Zij was perfect, van designer tassen tot designer schoenen. Het verbaasde hem niets wanneer bleek dat ze designer sokken droeg, of designer ondergoed. Als ze een hond had zou ze hem aankleden met mini-designer jasjes en als ze een cavia kocht zou ze mini-designer hoedjes kopen of een leuk mini-designer-draagtasje. Haar bruine haren golfden perfect over haar schouders en haar glimlach leek gebleekt te zijn zoals alle mensen in Hollywood hadden; eigenlijk zou ze zonnebrillen moeten uitdelen aan de mensen waar ze vaak mee om ging. Haar gezicht was perfect symetrisch en haar lichaam was slank en precies goed. Maar hij wist best dat echte meisjes niet perfect waren en perfecte meisjes niet echt waren. Toch kon hij zo snel geen minpunt aan haar vinden.
"Misschien hebben ze je een smsje gestuurd?" vroeg hij, terwijl hij over de toonbank leunde en haar aankeek. "En.. Als ze dat niet hebben gedaan.. Ik ben bijna klaar met werken." voegde hij er met een verlegen glimlach aan toe. Hierna keek hij op zijn horloge om te zien dat hij nog maar een minuut of twee hoefde te werken, en aangezien hij vanavond degene was die af zou sluiten stapte hij uit het redelijk krappe hokje om de luiken voor de ramen en opening te doen. Er was niemand die hem erop aan zou spreken voor de twee minuten die hij niet had gewerkt, en als hij dat geld niet zou krijgen zou hem dat niet veel kunnen schelen. Hij werkte namelijk alleen om wat te doen te hebben 's avonds, omdat hij genoeg geld van zijn ouders kunnen krijgen om de hele Playboy-industrie over te kopen en in het Playboy-mansion te gaan wonen. Ok, dat was misschien iets te overdreven, maar het zou wel leuk zijn. "Ik ben klaar met werken." verkondigde hij droogjes. Hij had niet genoeg lef om aan haar rechtstreeks te vragen of hij met haar mee kon gaan, daarom hoopte dat Sarah goed zou zijn met hints en de zijne op zou merken.

[Ik kreeg opeens een inspiratie-boost met hem ! En.. ik was op sommige delen nogal.. onserieus bezig xD! Zoals dat hele stuk over designer-stuff :')..]

Terwijl het begin van een radeloos gevoel zich in Sarah's onderbuik nestelde, begon ze in haar tas te zoeken naar haar mobiel. Met in haar ene hand de grote bol roze suikerwerk, graaide ze met de andere hand in haar tas. Er schoten verschillende gevoelens door haar heen, waarvan de meesten zo vermengd waren met de rest dat ze er amper onderscheid van kon maken. Ze voelde zich verlaten, in de steek gelaten, afgedankt, radeloos, bijna wanhopig en waarschijnlijk nog wel veel meer. Haar hoop lag nu dan ook sterk gevestigd op een sms'je; en terwijl die hoop groeide, op één of ander bericht dat de meiden hadden achtergelaten, merkte ze dat het gevoel 'woede' zich ook in haar bevond: want hoe moeilijk was het nou om naar haar toe te lopen en te zeggen dat ze weg gingen? Of desnoods bleven ze daar staan, begonnen ze wild met hun armen te zwaaien en zouden ze de boodschap gebaren...?
Sarah voelde hoe het mobieltje dat ze ondertussen had gevonden in haar tas, zwaar woog in haar hand: ze hoorde hoe Matt hetzelfde idee had zoals zij gehad had -namelijk of ze misschien een berichtje gestuurd hadden- en hoe hij vervolgens aanbood haar te vergezellen. Sarah's handeling om haar mobiel uit haar tas te halen stokte, waarop ze opkeek en Matt aankeek. Haar blik was ietwat ongelovig, maar veranderde al snel in een oprechte glimlach. De grip om har mobiel verslapte, waarna ze haar hand uit haar tas haalde en hem weer om haar schouder hing. Ze nam niet eens de moeite te kijken of haar vriendinnen daadwerkelijk een of andere boodschap voor haar hadden achtergelaten, het feit dat ze zomaar waren vertrokken hen nogal kwalijk nemend: het leek haar op dit moment leuker met de suikerspinkraam-jongen rond te hangen.
"Dat.. Ehm.." pruttelde Sarah zachtjes. "Dat zou ik heel erg op prijs stellen" maakte ze haar zin vervolgens af, ietwat uit het veld geslagen door dit aanbod. Ze had zijn letterlijke woorden niet heel duidelijk gehoord, maar de boodschap ervan begrepen. En nu hij klaar was met werken, bood hij aan haar gezelschap te houden. Sarah glimlachte dankbaar naar hem, plukte nog wat suikerspin van het stokje, en begon toen langzaam over de pier te lopen. Voor een kort moment zweeg ze, niet wetend wat ze moest zeggen. Maar plots voelde ze hoe een lichte blos zich op haar wangen nestelde en hoe een akelig gevoel in haar buik rond vloog: ze schaamde zich. Ze schaamde zich kapot om het feit dat ze hier nu naast Matt over de pier liep: alleen dit maal niet omdat hij als sukkeltje werd gezien op school. Ze schaamde zich omdat hoe zwaar zijn leven ook leek afentoe onder de toorn van Taylor en andere grote footballspelers, hij háár zijn hulp aanbood omdat ze zich voor dit kleine momentje in haar leven alleen voelde. Omdat haar vriendinnen er een keertje niet voor haar waren, en zij zo egoïstisch was dat ze daar gelijk vervanging voor eiste. Sarah voelde zich plotseling heel ongemakkelijk en staarde naar beneden, toekijkend hoe haar in pumps gehulde voeten zich telkens voor de ander plaatsten. Zíj was niet degene met wie hij medelijden moest hebben; het moest andersom zijn: zij moest medelijden met hém hebben. Ze zou hém moeten helpen als Taylor of iemand anders hem wat aandeed, en niet hij haar om zo'n klein, stom iets. Sarah voelde zich plotseling heel lullig, en voelde hoe haar respect voor deze jongen toenam.
"Hoe heet je eigenlijk..?" vroeg ze na een tijdje zwijgend naast hem te hebben gelopen, haar hoofd oprichtend om hem aan te kijken. Achteraf vervloekte ze zichzelf hiervoor, aangezien de rode blos opnieuw ongemerkt haar wangen bekroop toen ze hem aan wilde kijken. Wat voor haar normaal de gewoonste zaak van de wereld was -een gesprek voeren met een jongen- leek nu opeens heel moeilijk te zijn. Een passend gespreksonderwerp kwam niet in haar hoofd opgedoemd zoals het normaal deed, en zelfs zijn naam vragen was nu een hele opgave geweest; de schaamte had echt diep op haar ingewerkt, en dat terwijl de jongen haar eigenlijk nog écht aardig leek ook.

Hij staarde naar Sarah, iets wat de afgelopen minuten haast volledig leek te vullen, en keek toe hoe ze een mobiel uit haar zak pakte. Als hij het staren door had gehad zou hij het sneu voor haar vinden dat zijn blik constant aan haar vastgeplakt zat en ze zich hierdoor misschien ongemakkelijk zou voelen, maar aangezien hij nogal onhandig was in de buurt van mooie meisjes en dit niet bepaald door had ging hij vrolijk door met staren. Hij had zijn onderarmen op de toonbank geplaatst en keek haar gezichtsuitdrukking onderzoekend aan. Sarah keek echter op van haar tas en leek haar mobiel niet gevonden te hebben of niet langer te willen zoeken, en de blik die ze vervolgens op hem richtte zorgde ervoor dat hij zich miezerig voelde. Miezerig maar eerder betrapt, betrapt omdat hij haar al langer dan vijf seconden aan zat te kijken en ze dat nu hoogstwaarschijnlijk opgemerkt had. Hij bracht razendsnel een hand omhoog en krabte hiermee wat onhandig aan zijn oor, terwijl hij zijn blik van haar afwendde. Alles om die ongelovige blik niet te hoeven zien, hij kreeg namelijk het idee dat hij haar de verkeerde vraag gesteld had.
Het antwoord wat ze hem echter gaf was bij lange na niet verwacht, waardoor hij degene was die haar met een bijzonder verrastte blik aan keek. Een blij verraste blik natuurlijk, en de pot met daarin een in elkaar gepropte suikerspin waarmee hij mee aan het spelen was viel door de verbazing met een kletterend geluid op de grond. Hij had nog geprobeerd het ding te redden van diens ondergang maar was hierdoor in zijn onhandige buien op de toonbank terecht gekomen met zijn kin. Een verontschuldigende glimlach -verontschuldigend voor zijn gedrag om wel te verstaan- verscheen snel op zijn gezicht, waarna hij overheind kwam en zijn rugzak over zijn schouder slingerde. Hierin zaten de sleutels van het kraampje, welke hij afsloot. De suikerspin die op de grond beland was stopte hij in zijn rugzak. Hij versnelde zijn pas wat zodat hij naast Sarah kwam te lopen die al een klein stukje vooruit was gegaan en vroeg zich af wat hij tegen haar moest zeggen. Woorden bedenken om te zeggen in situaties als deze was nooit zijn sterkste punt geweest, waardoor de jongen -wijzelijk- zijn mond maar hield. Als hij hem open zou doen zouden er toch alleen maar vreemde of nutteloze woorden uit komen, zo had hij ooit eens tegen een meisje verteld hoe het paren met slakken in zijn werking ging en erbij had gezegd dat het fascinerend was. Het was helemaal niet fascinerend, het was vies en slijmerig en het interesseerde Matt geen zak. Het meisje had dan ook geen moment getwijfeld en was bij hem weggelopen, en dat was voor de jongen een moment om van te leren. Geen verhalen over slakken meer.
"Matt." zei hij wat gehaast, "Matt Hudson." voegde hij er aan toe. Een glimlach verscheen op zijn gezicht, eentje die volledig doorbrak op zijn gezicht. Hij voelde zich voor een moment gelukkig, een knap meisje vroeg namelijk nooit aan hem hoe hij heette. Ja, misschien in een heel andere omgeving. Een omgeving waar ze hem nog niet kenden en niet wisten wat voor een ontzettende sukkel hij eigenlijk was, maar tot nu toe was hij die droom-omgeving nog niet tegengekomen. Tot nu toe zou hij zich gewoon in zijn eentje moeten voortbewegen of zich aansluiten bij de gothic's of nerds, het was voor hem een moeilijke keus die hij tot nu toe nog niet gemaakt had. In zijn eentje dan maar, voorlopig. "Jij heet Sarah toch?" vroeg hij, terwijl hij zijn handen in zijn zakken stopte omdat hij niet wist waar hij ze anders moest laten. Gewoon naast zijn lichaam voelde zo slungelig, en om haar hand nou beet te pakken.. nee, dat zag hij zichzelf ook niet zo snel doen. "Ik.. Ik-ehm.. heb je naam heel vaak onder foto's zien staan in de gang. Je staat daar verrassend veel op, als je er goed op let." voegde hij er zachtjes mompelend aan toe, als een soort van verantwoording voor het weten van haar naam. Hierna fronsde hij lichtjes en wendde hij zijn blik weer van haar af, god! Waar was hij mee bezig? Hij gedroeg zich als een enorme zero, en er leek niets te zijn wat hij er aan kon doen. Op dit moment wilde hij dat hij de looks en de attitude van Lyron had, een vriend van hem, omdat hij altijd een stuk gemakkelijker in omgang met vrouwen was. Het leek bij hem haast natuurlijk te gaan, hij voelde zich op zijn gemak bij iedere vrouw en bij ieder gesprek, net zoals Matt ook altijd bij zijn moeder had. Hij liep langzaam met haar voort en probeerde de jaloerse gedachte aan Lyron weg te stoppen en richtte zich op het probleem wat nú voor hem lag: namelijk wat hij met haar zou moeten doen en wat ze als gespreksonderwerp zouden moeten kiezen.

[Er kunnen fouten in staan . Ik vond hem te lang om helemaal te controleren xd]