|| Is it possible for me to change? ||

Chéla wierp een blik op haar nagels en keek ze even na. Gelukkig had ze er niet meer aan gebeten. Dat had ze zichzelf afgeleerd toen iemand haar verteld had dat ze daar bacteriën in haar mond van kreeg die haar tanden langzaam zouden opeten zodat ze geen tanden meer overhield. Misschien was het gelogen en was het gewoon gezegd om het effect ervan te vergroten, maar sindsdien had Chéla wel niet meer aan haar nagels gebeten.
Ze was hier nu wel al een tijdje, maar dat wou niet zeggen dat ze zich daardoor meer op haar gemak ging voelen. Eigenlijk juist helemaal niet. Ze voelde zich leeg, maar ergens ook wel weer vol. Een rare uitleg. Na haar studiejaar, zou zijn eindelijk op wereldreis kunnen gaan. Niemand van Monica zou haar tegen kunnen houden. Ze zou wel moeten zien hoe het ging met het geld. Zo rijk was ze nu ook weer niet. Misschien dat er dan toch iemand mee kon gaan. Maar dit zou pas zijn als ze achttien of negentien was, dus hoefde ze er nog even niet over na te denken, gelukkig nog niet. Steun van haar ouders kon ze in elk geval wel verwachten. Die stonden juist volledig achter haar reis, aangezien haar vader het vroeger ook gedaan had.
Met een schuwe blik liep Chéla langs het strand af, richting de pier. Het was een paar dagen geleden sinds ze Percy ontmoet had, maar had hem daarna dan ook niet meer gezien, ook niet op school of zo. Hij zou haar nu wel een watje vinden omdat ze zich zo achterlijk gedragen had om een of andere bushalte te vinden, waarbij ze langs een creep af moesten lopen. En ze verpestte ze elke beginnende vriendschap die men met haar wou beginnen: haar verlegenheid en haar angst.
Was er dan echt geen weg om te veranderen? Kon ze niet opeens een of andere superheld zijn, die haar krachten zou geven en haar kon veranderen, zodat ze wat meer voor zichzelf op kon komen? Oké, ze was nou ook weer niet iemand die iedereen uit haar buurt wou houden omdat ze bang was om ermee te converseren, maar ze was gewoon hartstikke stuntelig, zowel in de buurt van jongens als van meisjes.
Nee, ze zag zichzelf nog niet zo gauw veranderen. Zuchtend ging Chéla zitten, trok haar been op en steunde met haar kin op haar knie, zodat haar rug een beetje gebold was en ze een beter zicht had op de ondergaande zon. Haar hart leek wel in haar keel te stokken toen ze geluid achter zich leek te horen. Was er daar soms iemand, of verbeeldde ze het zich maar?

- Joey :3