Spooky..

Het ontging Jeremy niet dat het vanavond spokentocht zou zijn, vele leerlingen die hij sprak vandaag hadden het er over. Het zou extreem eng zou gaan worden, maar hij maakte zich er niet zo druk om. Maar het feit dat het vandaag wat mistiger was dan normaal en dat ze gedropt in het bos zouden worden met slechts een zaklamp, oud kompas, een routebeschrijving en een walkie-talkie was best geestig. Een grijns kwam op zijn gezicht te staan toen hij op zijn horloge keek en opmerkte dat het tijd was om zijn hutje te verlaten. Buiten was het al donker wat het alleen maar leuker maakte, zo donker dat het gewoon al nacht leek. Een volle maan aan de hemel met vele grauwe wolken scheen prachtig. Op zijn sneakers en een zwart spijkerjack liep hij de deur uit en was op weg naar het algemene huisje waar alle leerlingen moesten komen als ze mee wouden doen aan de activiteit. Teruggaan kon nu niet meer en hij zou niet eens willen. Met zijn handen in zijn zakken liep hij vooruit naar de plek waar hij moest wezen. Het was stil om hem heen, met enkele leerlingen die ook op weg waren maar slechts aan het fluisteren waren over hoe bang ze nu al waren. Takjes kraakten onder zijn schoenen, maar daar lette hij niet zo zeer op. Hij was eerder diep in gedachten, tobbend over het feit of het wel een goede keuze was geweest om Crystal alleen te laten in Zwitserland. Of nouja, het was geen keuze geweest, het was een bevel van zijn vader. Alleen maar omdat hij een stom doel had hier in Santa Monica, maar veel boeide het hem niet. Zijn ex-vriendin zou inmiddels ook wel weer een vriendje hebben en daarmee de grootste lol mee beleven, wie weet hadden ze het bed wel al gedeeld. Al die gedachten aan Crystal deden hem langzaam weer twijfelen, of hij niet gewoon snel genoeg naar Zwitserland terug moest. Via mobiel praten was toch altijd anders dan persoonlijk, en dat deed hem ook aan Crystal twijfelen, of ze het zeker weten wel goed had daar. Hij kende haar maar al te goed en als er iets dwars zat bij haar dan wist ze dat altijd steengoed te verbergen, wat in een nadeel en voordeel kon spelen. Maar in zijn geval een nadeel.
'Oh, oeps, sorry!' Een zachte botsing van een meisje dat tegen hem aan geknald was leidde hem uit zijn gedachten vandaan. Ach, het maakte niet uit, hij was toch al bij het felbelichte huisje beland waar hij moest wezen voor die tocht. Na enkele minuten even afwezig tegen een boom te hebben gehangen werd er geroepen door enkele docenten dat het stil moest zijn zodat ze een uitleg konden geven. Jeremy spuugde het graanrietje wat hij in zijn mond had uit en zette zich van de boom af, waarna hij vervolgens naar de groep liep en daar de uitleg aanhoorde van de docenten. Inmiddels werden ze gauw in groepjes gedeeld. '...Jeremy Jovovich met Katherine Brancatti Pierce, Faye Adams en Virginia Lovely...' Waarbij hij zijn eigen naam op een gegeven moment hoorde en daarna volgde drie meidennamen waarbij hij in een groep zat. Dat was het enige wat hij oppikte en ging naar de plek wat de docent aanwees. De jongen twijfelde of hij daarmee blij moest zijn, met het feit dat hij met drie meiden in een groepje zat. Maar toen hij de andere drie meiden ook aan zag komen verdween die gedachten meteen en ontstond er zelfs een geniepig grijnsje op zijn gezicht.

[Faye&Virginia&Katherine]

[Edit Jeanine:] Je moet je eerst inschrijven voor de activiteit en daarna pas posten, niet andersom. Jeremy staat niet ingeschreven, dus ik eis een verontschuldiging aan Maaike omdat je haar regel hebt overtreden. =D

''Ga je mee?'' Vroeg ze poeslief aan de brunette, terwijl ze al inmiddels bij de deuropening van hun hutje stond te rillen op haar laarzen en een dikke witte jas aan, met daaronder lange kleding die haar warm moesten houden. Maar toch sloeg de kou gauw genoeg naar binnen, waardoor haar tanden begonnen te klapperen. ''Kom nou, we moeten gaan. Anders komen we te laat!'' Grinnikte ze, waarbij ze haar hand in die van Katherine sloeg en haar zo mee naar buiten trok en vervolgens de deur dichtsloeg. Hij zou vanzelf in het slot vallen, dus hoefde ze niet de moeite te nemen om hem ook nog eens op slot te draaien. Vlug voelde ze nog even of ze het sleuteltje bij zich had in haar spijkerrokje, en dat was inderdaad ook het geval waardoor ze opgelucht ademde en zich daarna naar Katherine keerde. ''Heb je er zin in?'' Een brede grijns ontstond op haar gezicht. Met haar losse hand haalde ze gauw een hand door haar blonde haren heen, omdat de wind er geniepig doorheen had geblazen. Pfoe, het was al best koud voor dit tijdstip in de avond, maar dat zou er vast allemaal wel bij horen. Bovendien maakte dat ook een leuker effect erbij. Toen Virginia omhoog keek verdween haar grijns een beetje, volle maan. Damn, dat maakte haar altijd op avonden zoals deze, de mist en het idee dat de spokentocht zo zou beginnen, even een tikje meer zenuwachtiger dan dat ze normaal was. En dat terwijl ze normaal de volle maan zo prachtig vond, maar het was waarschijnlijk ook gewoon omdat er grauwe wolken bij hingen die het ook wat enger maakte. Inmiddels stond ze al te rillen op haar benen, ook niet zo gek omdat ze slechts een spijkerrokje aanhad met daaronder twee panty's van dezelfde kleur en daaronder laarzen. Ietwat steviger pakte ze de hand van de brunette vast en kwam ook ietsje dichterbij lopen, waardoor ze haar linkerarm tegen de rechterarm van het meisje plaatste. ''Hihi, sorry, heb het gewoon koud..'' Zei ze met een trillerige stem, terwijl ze haar andere hand gauw al in één van haar jaszakken had gestopt.
Het licht van het huisje waar ze moesten wezen brandde fel, wat opzich wel handig was zodat ze het zouden herkennen en wisten waar ze wezen moesten. Heel even legde ze haar hoofd, terwijl ze erheen liepen, tegen die van Katherine aan maar hielde die net zo gauw er weer vanaf omdat ze niet te klef en close wou overkomen, ze beschouwde haar gewoon als een vriendin. Meer niet.. toch? Nee, ze had Adina en daar zou ze zich aan gaan houden. Al had ze haar inmiddels al een halfjaar niet meer gezien, ze was niet zo'n persoon die de moed opgaf en wanhopig werd naar aandacht en liefde. Maar toch moest ze toegeven dat dat gevoel haar ondertussen wel een beetje had overheerst.
Toen ze al ietwat laat aankwamen hadden ze de uitleg al gemist, maar waren ze net op tijd voor de indeling van de groepjes. ''Ik hoop dat we bij elkaar zitten!'' Fluisterde ze haar toe, om niet op haar donder te krijgen van de docenten. Inmiddels had ze haar hand al losgelaten en had ze nu haar beide armen over elkaar heen geslagen. Erg charmant zag ze er niet uit met die irritante knikkende knieën van haar. Maar ergens vond ze het wel komisch. Voordat Virginia het doorhad hoorde ze Katherine haar naam al, waarna die van haarzelf ook volgde en ze haar met een brede glimlach aankeek. Tevreden liep ze naar de plek toe die de docent had aangewezen en zag daar al een jongen staan, dat moest vast Jeremy wezen. ''Hee, ik zie dat je de spullen al hebt? Goed! Ik ben Virginia.'' Begroette ze hem met een knipoog.

Katherine keek even op toen Virginia haar wat vroeg. Mee? Naar waar? Kort bekeek ze de kleding van het meisje. Oh fack. Het was die spooktocht vandaag. Meteen veerde ze omhoog en keek even naar zichzelf in de lange spiegel in de inkomhal. Het meisje had nou niet meteen een passende outfit aan. De vest die daar normaal bij hoorde had ze niet eens gekocht. Snel stapte ze nog in haar donkere Vans voor ze werd meegetrokken aan haar hand door Virginia. Meteen voelde ze een koude wind langs haar armen gaan. Maar eigenlijk had ze het niet eens zo koud. Katherine was nogal een warmbloedig mens, zo heel soms dacht ze dat ze gewoon de zon in eigenste persoon was omdat ze een soort warmte afgaf. En het was al eerder tegen haar gezegd dat ze ook echt warmte af gaf. Ach, des te beter voor haar niet? ‘Tuurlijk heb ik er zin in. Jouw bang maken staat nummer 1 op mijn lijstje lieverd.’ Grijnsde ze speels naar haar. Voor even keek ze met haar donkere ogen naar de volle maan die in de lucht stond. Op avonden als deze vertelde ze thuis altijd spookverhalen rond weerwolven vampiers en al wat je maar kon bedenken. Haar ogen gingen weer terug naar Virginia die het koud leek te hebben. Dat maakte ze duidelijk door dichter tegen haar aan te komen lopen, toen de twee elkaar raakte ging er even een schock door het meisje heen. Al was dat enkel maar om de koude van de jas die ze aan had. ‘Is niets.’ Glimlachte ze even. Een eindje verder kwam het licht van het huisje waar ze moesten zijn verwelkomend op hun toegeschenen. Kort voelde hij het hoofd van Virginia tegen haar en een speelse blik verscheen in haar ogen. Ergens vond ze het niet erg. De twee waren in de tijd dat ze elkaar kende toch wel al vriendinnen geworden, en uiteindelijk voelde dat gewoon aan. ‘Weetje op avonden zoals dit. Vertelde we toen ik in Italië zat of in La altijd wanneer vrienden er waren griezelverhalen. Het gebeurde altijd bij volle maan.’ Deelde ze even mee. Geen idee eigenlijk waarom ze dat eigenlijk nu uitsprak, maar goed daar ging ze later wel over na gaan denken.
De twee meiden liepen het huisje in, en haar hand werd ook los gelaten door Virginia. Kort wreef ze over haar armen. Niet dat ze het koud had, maar het deed goed om toch ergens binnen te stappen. Kort knikte ze naar Virginia, ja dat hoopte ze ergens ook wel. Dunno, als ze niet bij het meisje ingedeeld zat zou ze wel vrienden maken, maar toch ze zat liever bij Virgin op een of andere manier. Toen de namen werden afgeroepen werd er dus duidelijk gezegd dat zij en het blonde meisje samen zaten, met een jongen en nog een meisje. Die jongen zou het zich waarschijnlijk nu al beklagen omdat hij dacht dat hij een bende gillende meiden met zich mee kreeg. Maar uiteindelijk op dit soort tochten was ze meestal niet bang, maar maakte zij mensen gewoon bang en dat vond ze maar al te grappig. Even keek hij rond, zag dat Virginia al weg was gewandeld naar de aangewezen plek. Voor even voelde ze zich zo alleen, maar dat gevoel zette ze al snel van zich af en toverde haar charmantste glimlach boven. Momenteel haar troef om enkele blikken de stelen, wat uiteindelijk niet de bedoeling van het meisje was. Kalm liep ze af op Virginia en de jongen. ‘Hee, Katherine, aangenaam.’ Sprak ze op een vrolijke, misschien zelfs wel hyper te noemen toon.
[Het is dat uiterste linkse gevalletje]

Die nacht zou ze deelnemen aan de spooktocht en hoewel ze wel wat engs gewend was, vond ze het toch een beetje spannend. Maar misschien kwam dat ook meer doordat ze die spooktocht had met totaal onbekenden, wat niet vreemd was gezien ze nieuw was op Monica High. Ze hoopte maar dat de andere drie niet van die flauwe mensen maakte die anderen gingen lopen bang maken. Ach, ze zou wel zien hoe het ging lopen. Ze had zich wat warmer dan normaal aangekleed, omdat het 's nachts weel eens af kon koelen. Een simpele skinny, een hoodie en daarover haar jas en een dunne colsjaal, welke haar net dat beetje extra warmte bij haar hals gaf. Opgewekt en nieuwsgierig naar wat haar te wachten stond verliet ze haar hutje, om vervolgens in een flink tempo door te lopen naar de hut waar ze moesten verzamelen. Ze was vooral benieuwd naar wat de organisatie voor hen in petto had. Met een vage glimlach keek ze omhoog, naar de lucht. Het was volle maan, wat goed paste bij de spooktocht, en het was vrij mistig. Tot nu toe vond ze het heerlijk in Santa Monica, het was lekker weer overdag en de stad zelf was precies zoals een stad eruit hoorde te zien in haar ogen. Hoe de mensen waren wist ze nog niet zo goed, ze was meer een type om eerst de kat uit te boom te kijken, ze stelde zich liever wat onopvallender op. Bijna had ze de hut van bestemming bereikt, ze zag verderop al mensen staan wachten. Ze verhoogde haar tempo iets, ze wilde niet dat de anderen nog veel langer op haar moesten wachten. Zou je zien dat ze gelijk de stempel 'laatkomer' kreeg, en ze wilde voorkomen om gelijk in een hokje te worden geduwd. Als dat tenminste niet al gebeurde, achter haar rug om, ze hadden vast genoeg te oordelen over een dorpsmeisje. "Hey, ik ben Faye," begroette ze de andere twee meisjes en de jongen met een vrolijke glimlach, terwijl ze even een hand haalde door haar blonde haren. Vlug en zo onopvallend mogelijk bekeek ze het drietal even. De twee meisjes leken elkaar al helemaal gevonden te hebben, dus bleef haar blik net iets langer bij de jongen hangen. Het eerste wat haar opviel, was dat hij erg knap was. Vlug schudde ze even met haar hoofd, daarvoor was ze hier niet gekomen.. "Is dit iedereen?" vroeg ze vervolgens zacht, ze had geen idee hoe de groepjes in waren gedeeld.

De grijns die op zijn gezicht stond liet hij snel weer verdwijnen, omdat dat best raar zou staan voor de meiden en bovendien zouden die er misschien wel al meteen vreemde dingen achter zoeken, een vreemd beeld van hem creëren zonder dat ze precies wisten waarom hij die grijns überhaupt op zijn gezicht had staan. Zo kon hij nog wel honderd redenen bedenken waarom hij die dan ook niet zo lang op zijn gezicht had moeten laten. Als allereerst kwamen er twee meiden aangelopen, één blondine en een brunette, die het duidelijk wel met elkaar konden vinden, niet alleen hoe ze tegelijkertijd mysterieus aan kwamen lopen maar ook omdat hij zag dat die klik er tussen hen twee al gelijk aanwezig was. Dus waarschijnlijk waren ze vriendinnen en toevallig in hetzelfde groepje ingedeeld. Door hun begroeting werd hij wel meteen vrolijk, waarom wist hij niet, maar ergens leek hun aanwezigheid best wel enthousiast, wat ook meteen op zijn humeur sloeg. ''Ja, inderdaad! Nou mooi, jullie weten wel al wie ik ben, Jeremy.'' Stelde hij zichzelf voor, nadat er een derde blondine bij was gekomen en zichzelf had voorgesteld als Faye. Maar zij liet wel een wat verlegen binnenkomst achter, maar op een of andere manier werd hij daar niet minder vrolijk van. ''Ja, ik denk het wel.'' Reageerde hij op de woorden van haar en gelijk daarna hoorde hij de docent zeggen dat ze konden vertrekken. Hierdoor ritste de jongen zijn jas wat hoger, zodat de kou van Topanga State Park niet in zijn kleren zou gaan zitten. Gauw raapte hij de spullen op die ze nodig hadden en liep naar de achteruitgang van het huisje toe waar ze ook naartoe werden begeleid.
Eenmaal buiten in de best koude lucht was het de bedoeling dat ze achter een begeleider van de activiteit aan liepen en zo werden ze naar een busje gebracht, waar ze eerst geblinddoekt in de auto werden gezet. Niet op een stoel, nee gewoon in het vrachtgedeelte, waar nu geen vracht lag, maar gewoon ijskoud was zodra hij ging zitten. Hij probeerde een greep te vinden waar hij zich eventueel aan vast kon houden zodra ze misschien een harde bocht hadden, maar die kon hij nergens voelen. Het enige wat hij voelde was dat hij er best wel doffe vingers aan had overgehouden, het busje was dus best vies aan de binnenkant. Vlak hierna voelde hij hoe de meisjes ook in het busje werden begeleid en hoe daarna de deuren hard gesloten werden met een klap en hoe hierna de motor begon te ronken en ze richting het bos vertrokken.

Het groepje was al gauw compleet en kwam de vierde en laatste meid ook aangelopen, een blondie die ze nog niet eerder op school was tegengekomen. Het kon een nieuweling zijn, maar ach, er waren toch zoveel nieuwe leerlingen op school dat ze het niet eens meer kon bijhouden, bovendien was ze niet erg veel meer op school geweest de laatste tijd waardoor ze dat ook niet meer overzichtelijk kon houden. Dat ze al best veel lessen gemist had, was ook een reden waarom ze nu naar het schoolkamp ging, dan kon ze weer wat tijd inhalen en misschien weer wat leren, al had ze geen idee wát precies. Het enige voordeel wat ze nu aan dit schoolkamp had was dat ze nu al een vriendin had gemaakt, die trouwens ook een nieuwe leerling was op Monica High. Vanochtend pas aangekomen. Misschien wel een voordeel, zodat niet veel leerlingen op school je gelijk al kon bestempelen zodra je de schooldeuren binnenkwam als de 'nieuweling' van de week of zelfs dag. ''Virginia, aangenaam.'' Begroette ze Faye met een spontane glimlach en veel tijd voor vragen had ze niet, omdat ze gauw al naar buiten werden begeleid en ze hierdoor als vlugge reactie haar linkerarm in de rechteram van Katherine stak toen het wat kouder begon te worden. De frisse buitenlucht sneed ietwat in haar gezicht, tenminste zo voelde het, maar ze besloot het te negeren. ''Hmm, spannend.'' Fluisterde ze de brunette toe toen ze naar een wit busje werden begeleid en ze even op haar onderlip beet toen ze zag dat ze als eerst geblinddoekt werden en vervolgens niet eens netjes op een stoel konden zitten, maar gewoon achterin werden gedumpt. Dat was opzich wel een handige tactiek, zodat ze niet gauw de weg terug konden vinden, maar het maakte het er alleen maar enger op. Toen ze nog net de laatste paar seconden de tijd had om te zien, keek ze expres even omhoog naar de volle maan en daarna nog even naar Katherine, met een fijn glimlachje. Hierna werd ze gauw verblind en het busje in gezet, naast de jongen, waarvan ze zweerde dat ze zijn hand bij haar blonde haren voelde, maar maakte zich er niet teveel druk om. Gauw werden de deuren van de bus hard dichtgeklapt en startte de begeleider van zonet de bus. Het opstarten viel even ongemakkelijk, waardoor ze eerst een stukje voor over schoten, de verkeerde schakeling was dus ingesteld, en Virginia bijna haar evenwicht op haar hurken verloor. Erg gemakkelijk zat het niet, maar doordat ze weinig sta-ruimte had en het ook vertikte om op die vieze vloer te gaan liggen, moest ze wel. Maar gelukkig duurde de rit niet zo lang, of het leek gewoon snel te gaan doordat ze nu al stijf van de zenuwen zat. Bij enkele bochten verloor ze bijna haar evenwicht, maar wist zich staande te houden door gauw Katherine haar schouder te pakken en lichtelijk op te drukken. ''Hihi, sorry.'' Giechelde ze wat zenuwachtig naar haar, al wist ze niet precies waar en hoe ze dan zat.
Voordat ze het ook maar doorhad, werden ze de bus uit begeleid, waren de blinddoeken afgeknoopt en kon ze weer zien. Hierdoor knipperde ze bewust wat met haar ogen, omdat het nu toch best wazig was. Plus het feit dat het ook nog eens donker was. Haar ogen wenden langzaam aan het donker, waardoor ze Katherine wat beter in het oog kreeg en ze vervolgens wat onhandig naar haar toe liep, omdat ze in the middle of nowhere gedropt waren en nauwelijks op een open plek stonden moest ze af en toe wel uitkijken voor een brandnetel, ondanks dat ze bijna niet te zien waren. Door het feit dat ze al bijna niks zag, werd ze nog zenuwachtiger en klampte ze zich aan Katherine vast voordat ze ook maar opnieuw haar evenwicht verloor over een dikke tak wat onhandig uit de grond stak. ''Ik denk dat dit het is.'' Voordat die woorden ook maar uit haar mond gesproken waren, startte de bus alweer op en werden ze vanaf nu volledig aan hun lot over gelaten. Het was stil in het bos, té stil voor haar gevoel. Het punt was dat er ook geen andere groepjes zichtbaar waren, geen enkel licht vanuit de verte te zien of gegil te horen. Waarschijnlijk was het bos zo groot, dat ze met recht en letterlijk aan hun lot werden overgelaten.

Katherine grijnsde even naar de jongen en Virginia waar na al gauw een blondine zich bij hen voegde. Ze was iets te laat, maar uiteindelijk maakte dat niet echt veel uit aangezien ze nog niet vertrokken waren, anders had ze wellicht verder van huis gestaan. ‘Jup, dit is iedereen. Oh, en ik ben Katherine.’ Glimlachte ze vriendelijk naar haar waarna ze even rond keek. Er waren best veel groepjes eigenlijk, ach hoe meer zielen hoe meer vreugd zeker. Alleen het feit dat ze zo meteen in de kou door het bos moesten deed haar niet echt goed. Hoewel ze er met plezier aan wou beginnen, ze had gewoon door het feit dat ze het vergeten was zich er niet op kunnen kleden om warm te blijven. Al zou dat niet echt een probleem wezen voor haar eens ze in het bos waren. Toen de docent meedeelde dat ze konden vertrekken greep ze even onbewust naar de ketting om haar hals, maar volgde daarna Jeremy en de andere wel naar buiten. Katherine was net buiten en voelde hoe de koude haar even de adem benam, maar koppig als ze was liet ze daarvan toch niets merken. Anders zou ze als zwak bestempeld worden, en dat wou ze nu ook niet bepaald aangezien het dan toch maar een leugen was. Virginia fluisterde nog net iets in haar oor waardoor ze even giechelde. Toen ze echter het busje zag staan, fronste ze. Dus daarmee zouden ze vervoerd worden? Een rilling liep over haar rug heen. Dit had ze niet zien aankomen. Uiteindelijk werd haar zicht haar afgenomen en werd ze nogal ruw in het busje gedropt, met haar rug zat ze tegen de koude wand aan waar de bestuurders normaal achter zaten, zij zat met haar ene knie op de grond terwijl ze op haar voet steunde eigenlijk om toch nog een bepaalde grib te hebben. Wanneer het geronk van de motor klonk ademde ze diep in en voelde toen hoe ze langzaam maar zeker vertrokken. Hier en daar bij een bocht moest ze moeite doen om haar evenwicht te bewaren, en heel kort voelde ze ook de hand van iemand op haar schouder drukken om zich overeind te houden. Blijkbaar was dat Virginia aan de giechel te horen.
Wanneer de bus tot stilstand kwam, verscheen er onbewust een glimlach op haar gezicht, een hand werd om haar pols gesloten en zo werd ze uit de bus gehaald en werd ook de blinddoek van haar hoofd gedaan. Het wennen aan het duistere gebeurde bij haar vrij snel, al was ze toch even gedesoriënteerd door dat ze geen flauw benul had van waar ze nu was. Virginia greep zich algauw vast aan haar waardoor ze haar hand even op haar arm legde en haar wat beter overeind hielp. De bus vertrok, en uiteindelijk bleven de vier mensen achter. ‘Zo, hier staan we dan lekker in de middle of nowhere.’ Sprak ze op een toon die ze meestal in horrorfilms praatte als de mensen bang werden. Al was het enigste verschil nu, Katherine deed het om te grappen en was totaal niet bang.