Wilt u reageren op dit bericht? Maak met een paar klikken een account aan of log in om door te gaan.



 
IndexPortalLaatste afbeeldingenZoekenRegistrerenInloggen

 

 Kamer van Devon en Avarice

Ga naar beneden 
2 plaatsers
AuteurBericht
Avarice

Avarice


Posts : 17
Naam : • Mockingjay~ «3

Profiel
Naam: Avarice Fanning
Partner: It's funny how things they change, the clouds they part, rearrange for me.
Vereniging: x

Kamer van Devon en Avarice Empty
BerichtOnderwerp: Kamer van Devon en Avarice   Kamer van Devon en Avarice Icon_minitimezo okt 02, 2011 3:46 am

De gangen leken wel eindeloos. Ze leken allemaal op elkaar waardoor er niet veel van te snappen was. Wel had ze een papier in haar handgekregen waar een zogenaamde "makkelijke" handleiding op stond waarin je kon aflezen hoe je in de juiste kamer kon komen. Niet dat dit veel nut had, de kleine ieniemienie streepjes waren moeilijk te ontcijferen en haar slimheid kon hier zelfs niks van begrijpen. Ze zuchtte, liet het papier weer zakken van haar zichtsveld en besloot het dan maar zelf uit te zoeken. Nog steeds was het lekker weer en het seizoen die al was overgesprongen in de herfst leek qua temperatuur te blijven hangen op de zomer. Niet dat dit een erge situatie was, het was juist tien keer beter dan in de regen ronddwalen en telkens maar nat worden als je eventjes een stap buiten de deur wou zetten. Die tijd kwam nog wel, maar naar haar mening mocht het zo lang uitgesteld worden als mogelijk was. Telkens als ze langs een raam liep werden haar zilveren sieraden verlicht en werd de intense kleur alleen nog maar feller. Ondanks dat ze er net was hield ze nu al van het lekker weer hier in Santa Monica, en slechte ervaringen was ze ook nog niet opgelopen op school. Geen verwachte "nieuweling" uitbarstingen die ze in haar oude woonplaats wel had. Toch bleek ze als een nieuwe leerling interessant, maar dat was gewoon niet te vermijden. En dit vond ze dan ook niet erg, ze wou immers ook niet als vriendloos meisje rondhuppelen.
Niet dat dit ging gebeuren. Ze was op zich wel iemand die snel vrienden kon maken en maakte, iets wat dus niet voor toekomstige problemen ging zorgen. Vooral dat vriendloos rondhuppelen stond niet op de planning. Vanavond zou ze uitgaan; misschien dat ze daardoor ook weer eventueel mensen leerde kennen. Ongeduldig liep ze door de gangen en hield elk nummer in de gaten. Gossie, was ze wéér verkeerd. Ze bekeek de getallen en nadat ze de gang uitgelopen was nam ze nog een trap hoger waar de kamer wel moest zijn. Het hele gebouw leek voor haar wel een soort doolhof, waar je vroeger als kind de uitgang niet meer van wist. Dit zou nog wel komen, ze was er dan ook nog maar net een mager dagje. Wie haar kamergenoot moest worden wist ze niet. Wel wist ze dat de naam van het person Devon was, iets wat inhield dat het - hoogst waarschijnlijk - een jongen was. Ze had nog nooit een kamergenoot gehad maar had er wel zo'n vertrouwen in. Zo erg kon het in ieder geval niet zijn. Haar karakter was niet echt iets waar je je persé aan kon irriteren, dus dat zat sowieso al wel goed. Eindelijk - ze had de goede deur gevonden, de cijfers kwamen na nog een keer voor de zekerheid kijken overeen met wat op het blaadje stond. Ze pakte de sleutel uit haar broekzak om de deur vervolgens open te doen. De deur viel automatisch dicht en haar schoengeluid werd gedempt door de vloerbedekking waarmee de grond bekleed was. Ze zag niemand en wist niet zeker of de welgehete Devon hier binnen was, of toevallig net de hort op was.

[En Devon]
Terug naar boven Ga naar beneden
Devon

Devon


Posts : 31

Profiel
Naam: Devon Haynes
Partner: Always like Na Na Na, but then we're like Yeah Yeah Yeah
Vereniging: -

Kamer van Devon en Avarice Empty
BerichtOnderwerp: Re: Kamer van Devon en Avarice   Kamer van Devon en Avarice Icon_minitimezo okt 02, 2011 4:13 am

Devon zat buiten ergens ongeveer ter hoogte van het strand. Al was hij eerder te vinden op de boulevard. Hij had een zwarte leren vest, gecombineerd met een wit shirt, en op zijn neus een aviator zonnebril voor de rest droeg hij gewoon een zwarte skinny broek - een voor mannen off course- en een soort van Vans, ook in het zwart natuurlijk. Dit was zo wat zijn favoriete look, een beetje een signature look waar sommige meiden ook wel voor vielen, maar dat zag hij enkel maar als een voordeel. De jongen had ook een bepaald mode gevoel, iets wat sommige echt niet hadden, en dat begreep hij nu niet bepaald maar ja. Devon wreef even door zijn recht opstaande haren terwijl hij kort een teugje nam van zijn sigaret. Ja, roken was misschien een slechte gewoonte, maar als je het niet vaak deed op een dag dan kon je er ook niet aan dood gaan en dan belemmerde je je conditie ook niet. Vanuit zijn ooghoeken keek hij naar enkele meiden die duidelijk bezig waren over oftewel kleren, oftewel jongens. Even grijnsde hij waarna hij zijn mobiel even tevoorschijn haalde en zag dat hij een bericht had van de iemand die de kamers verdeelde. Hij had dus een kamergenote gekregen genaamd Avarice. Ach, slecht kon het niet zien, aangezien hij nogal mensen lievend was. De jongen besloot dan maar langzaam terug te keren naar het gebouw om even zijn roomie te checken en zijn spullen eindelijk te droppen. Hij had gevraagd aan de persoon die hem net een sms had gestuurd dat hij een iets grotere kamer zou kunnen krijgen omdat hij zijn instrumenten toch plaats gunde en heel die zeik. De jongen haalde nog even wat op uit een plaatselijk winkeltje als welkomst gift voor de persoon. Het was waarschijnlijk een meisje, dus bloemen volstonden wel. De jongen betaalde de vrouw en begon vervolgens te wandelen. Al was de bus er ook, dus hij besloot die maar te nemen zodat hij sneller in het gebouw was.
Devon jumpte uit de bus met de bloemen in zijn hand. Heel rustig wandelde hij het gebouw binnen en wandelde hij naar zijn tas heen die legde hij om zijn schouder terwijl hij met zijn vrije arm zijn gitaarkoffer om zijn schouder hing en daarna nam hij de koffer waar zijn keyboard in zat van de grond. En zo begon hij naar boven te wandelen, er blijkbaar niet van uitgaand dat er een lift was. Tot zijn grootste ergernis was zijn kamer off course helemaal op de bovenste gang, dus kon hij met alles nog extra langer sleuren. Wat anoyed ademde hij in maar besloot zijn spieren maar eens te laten werken. En ja die had hij, hij was vrij breed gebouwd, was iets groter dan de gemiddelde jongen, hij was mooi afgetraind maar dat was nodig voor de sport die hij hier volgde. Plus hij zag er ook niet graag uit als een bonenstaak, zoals sommige andere jongens dat dus blijkbaar wel wilden. Maar die beschouwde hij gewoon als raar. Uiteindelijk na een goede vijftien minuten kwam hij aan bij de deur en deze opende hij nogal klunzig omdat hij van alles vast had. Toen hij binnen kwam, merkte hij een meisje op. Knapper dan wat hij hier al gezien had, dus hij had het ook nog eens goed getroffen. Ach, liever in het bijzijn van iemand mooi, dan van iemand die je niet eens kon bekijken of wat dan ook. Devon plaatste zijn twee koffers waar de instrumenten inzaten op de grond, gevolgd door zijn tas waarna hij met de bloemen naar haar toe liep en die aan haar overhandigde. Voor even keek hij eens goed naar haar gezicht, nee, het was geen bekende persoon. Dus ze moest vast nieuw zijn. Een glimlach stond al de hele tijd op zijn gezicht vanaf hij binnen was gekomen, al was dat omdat hij eindelijk een kamer had gekregen. ‘Ehm, ik ben Devon.’ Grijnsde hij even. Daarna overhandigde hij de bloemen aan haar en beet kort op zijn onderlip. ‘Welkom hier in Monica.’
Terug naar boven Ga naar beneden
Avarice

Avarice


Posts : 17
Naam : • Mockingjay~ «3

Profiel
Naam: Avarice Fanning
Partner: It's funny how things they change, the clouds they part, rearrange for me.
Vereniging: x

Kamer van Devon en Avarice Empty
BerichtOnderwerp: Re: Kamer van Devon en Avarice   Kamer van Devon en Avarice Icon_minitimezo okt 02, 2011 6:14 am

De twee grote tassen die ze bij haar had waren gigantisch zwaar, iets waardoor ze blij was dat ze de vermoeiende reis naar boven had overleefd. Dat had je nou eenmaal als je kamer zich bovenaan de hele heutemeteut bevond. Wel was het nu natuurlijk drie keer zo zwaar omdat ze heel veel spullen bij zich had, iets wat hierna niet meer zou voorkomen. Ze liet de twee tassen zakken, zuchtte even van opluchting omdat ze het gewicht niet meer aan haar armen voelde trekken. Ze veegde haar haar in een simpele beweging naar achteren omdat het door de buiging die ze moest maken over haar gezicht was gevallen. Met haar been duwde ze tegen de tassen om ze wat verder van de deur te krijgen, om zo ruimte had om te lopen en zodat de deur gemakkelijk open kon. Ze zou de spullen zo ook gaan uitpakken, zodat ze alles alvast gewoon lekker op orde had en dat dat gedoe alvast gebeurd was. Ze was allang blij dat ze het allemaal gevonden had, dat ze de eerste schooldag overleefd had en dat het tot nu toe allemaal "goed" was gegaan. Ook iets waar ze zich niet persé zorgen over maakte, ze was toch gewoon een sociaal meisje waar waarschijnlijk niemand snel een vervelend idee over had of zich meteen aan haar irriteerde. Nogmaals zuchtte ze even, om daarna in beweging te komen en even de kamer te bekijken. Het was groot; groter dan dat ze verwacht had in elk geval. Haar blauwe ogen lieten zich door de kamer trekken, om alles even goed te bekijken. Weer kwam ze in beweging om ook om het hoekje te kunnen kijken en vond een badkamer, twee bedden en verder was het een aardig grote woonkamer en zat de keuken daar vrijwel aan vast. Het zag er gewoon.. Leefbaar uit. Wel iets waar ze ruimte genoeg had en wat je wel snel als een huis zou kunnen beschouwen. Dat was dus ook een zorg minder. Het simpele maar toch leuke, zwarte jurkje die ze aanhad bewoog luchtig mee me de bewegingen die haar lichaam maakte terwijl ze alles nog eventjes rondkeek. Er zaten twee grote ramen in die genoeg zonlicht doorlieten, waardoor het genoeg verlicht en verwarmd werd om van de zon te kunnen genieten terwijl je niet buiten maar binnen was. Ook een voordeel. De tassen die schreeuwend stonden te wachten om uitgepakt te worden stonden nog steeds levenloos tegen de muur. De jongen bleek er niet te zijn; een reden waarom ze hier nu wel tijd voor had. De twee tassen die meteen weer een druk op haar armen en rug zette terwijl ze ze oppakte lieten zich gewillig meetillen. Ze besloot eerst maar te kijken wat er in de slaapkamer te vinden was, waardoor ze wist of ze daar al veel spullen kwijtkon. Dit was wel het geval, de kledingkast zorgde voor een goede ruimte om haar kleding sowieso kwijt te kunnen. Ze sleepte de twee tassen mee over de grond en plofte daarna op het bed waarna ze de eerste tas openmaakte. Hier zat voornamelijk kleding in. Verder had ze haar iPod, mobiel, make-up, foto's van haar familie, vrienden en vriendinnen en andere spullen die het nodig waren om mee te gaan.
Als eerste haalde ze de kleding eruit, maakte stapeltjes van wat bij wat hoorde en legde het vervolgens in de kast. Zo bleef ze doorgaan, de tijd verstreek langzaam en toen de kleding klaar was was er al drie kwartier voorbij. Achja, ze had verder toch niets belangrijks te doen. Ze liet zich weer vallen op het best grote bed om even voor haar uit te staren, denkend aan het niets. Ze werd plotseling wakker geheven uit haar gedachtes door het geluid van een sleutel die zich in het slot montuurde. De deur ging ook niet veel later open, iets waardoor ze opstond en richting de deur liep. Het was een jongen, die ook aardig wat tassen bij zich had waar ze een paar tassen voor instrumenten uit ontdekte. Ze glimlachte toen hij binnenstrompelde en blijkbaar ook de trap te voorduren had gehad om helemaal naar boven te komen. Hij zag er niet verkeerd uit, en door zijn welkomende woorden was dat opzich wel al een goed teken voor haar. Hij had bloemen bij zich, die hij nadat hij zich had voorgesteld aan haar overhandigde. "Ah, wat lief van je, dankjewel! Nu heb ik niets voor jou, een beetje stom, maar dat heb je dan tegoed." zei ze met een grijns. Nou, dat betekende dat ze het dus helemaal getroffen was. Ze kende hem dan niet, maar hij leek sowieso al aardig. "Ik ben Avarice." stelde ze zichzelf ook voor. Wel zo handig. "Hier, laat me je helpen met je spullen. Die trappen zijn echt killing." zei ze en grinnikte even. Ze legde de bloemen voor even neer op het kastje dat toevallig naast de deur stond en sleurde een tas net zoals ze daarvoor met die van haar had gedaan over de vloerbedekking naar het midden van de kamer.
Terug naar boven Ga naar beneden
Devon

Devon


Posts : 31

Profiel
Naam: Devon Haynes
Partner: Always like Na Na Na, but then we're like Yeah Yeah Yeah
Vereniging: -

Kamer van Devon en Avarice Empty
BerichtOnderwerp: Re: Kamer van Devon en Avarice   Kamer van Devon en Avarice Icon_minitimezo okt 02, 2011 6:57 am

Devon wreef even over zijn wang en grijnsde even toen ze vertelde dat ze niets voor hem had. ‘Wel, geloof me, jouw als kamergenote is al genoeg voor mij.’ Glimlachte hij vrolijk. Het was niet flirtend bedoeld of wat dan ook, maar gewoon vriendschappelijk. Zij zelf was voor hem al een cadeau op zich voor hem, aangezien hij best lang op zijn kamer had moeten wachten tot voor haar komst. Toen ze haar hulp aanbood om hem te helpen wou hij nog zeggen van niet maar het was al te laat, ze had al zijn tas verder de kamer in geslepen. Hij duwde de deur achter zich weer dicht en tilde de twee koffers waar de instrumenten inzaten naar de kast die nog vrij was, om ze daar even te laten staan. ‘Die trappen zijn inderdaad killing, maar geloof mij niet zo moordend als een football wedstrijd of training.’ Grijnsde hij even. Het was de waarheid die trainingen bezorgden hem zo’n harde pijnen soms, hij had er zelfs littekens van maar daar had hij zelf voor gekozen uiteindelijk, en hij genoot er ook nog va als hij zelf een of andere dude tackelde. Dat was gewoon super grappig. Voor even liet hij zijn blik rond gaan in de kamer, twee tweepersoonsbedden, er stond hier vast ook wel ergens een tv, hun kamer was ook vrij modern, geen te donkere kleuren, ze hadden een vrij grote woonruimte inclusief keuken aan vast gemaakt. Jup, deze kamer zou echt wel gaan meevallen, en het gezelschap waarin hij verkeerde al helemaal. Hij besloot zijn zak met kleding in al maar uit te pakken en dat mooi te ordenen in de kast, niet zoals andere jongens er gewoon in gooien. Maar alles vrij netjes. Zijn schoenen plaatste hij onderin de kast zodat hij ze wel nog zag staan maar ze niet echt opvielen, eigenlijk had hij best wel schoenen nu het hem opviel. Er stonden er toch al zeker zeven verschillende. Iets wat je meestal alleen bij meisjes zou vinden. De paar parfumflesjes zette hij op een vrij schap in zijn kast zodat het in de badkamer al geen plaats zou in nemen.
Devon richtte zich uiteindelijk weer tot Avarice en dacht even na, het meisje had geen Amerikaans accent, maar ze was wel Engels. Ach, dan hdden ze meteen gespreksvoedsel toch? ‘Maar goed, hoe vind je hier hier al in Monica tot nu toe? Bevallen de mensen je?’ Glimlachte hij eventjes. Hij liep naar de keuken toe en opende de frigo. Daar stond tot zijn verbazing al wat drinken in dat nog niet over tijd was. Nice, hij haalde twee glazen uit de kasten, maar spoelde die in elk geval eerst nog maar is een keertje af. Daarna goot hij er wat cola in, in beide natuurlijk. Dat was het beleefdste. Hij zette de fles gesloten weer in de ijskast en wandelde met de twee glazen vervolgens naar de sofa, de glazen zelf zette hij op de tafel neer waarna hij kalmpjes wachtte tot Avarice zou komen en zou gaan zitten. Best wel grappig dat hij zijn beleefdheidsnormen hier toepaste op haar, maar goed hij moest ook nog een jaar met het meisje op een kamer doorbrengen of misschien wel langer, en dan kon hij er het beste maar beter van maken, niet? ‘Trouwens, als je een van de dagen een gids nodig hebt, ik stel me tot uwer beschikking. Ik ken het hier toch al wel, en kan je de mooiste en leukste plekken laten zien.’ De glimlach op zijn gezicht had zich gevormd tot een scheve grijns die typisch jongensachtig was. Hopelijk vond ze het niet erg dat hij vannacht hier niet zou zijn, maar dat hij zich in een van de dancings zou bevinden. Misschien kon hij haar meevragen, dan begon de rondleiding straks al. ‘Ga je straks mee? Ik ben van zin om uit te gaan, en het lijkt me misschien handig, dan weet je al waar je moet zijn voor dat. Er gaan wel enkele vrienden mee, maar als die te irritant doen of wat dan ook dan kunnen we die eventueel nog ditchen als we er zijn.’ Ergens hoopte hij al wel dat ze meeging, want hij vond het zo sneu om haar alleen te laten op haar eerste dag hier. Dat zou hij niemand aandoen eigenlijk.
Terug naar boven Ga naar beneden
Avarice

Avarice


Posts : 17
Naam : • Mockingjay~ «3

Profiel
Naam: Avarice Fanning
Partner: It's funny how things they change, the clouds they part, rearrange for me.
Vereniging: x

Kamer van Devon en Avarice Empty
BerichtOnderwerp: Re: Kamer van Devon en Avarice   Kamer van Devon en Avarice Icon_minitimezo okt 02, 2011 7:19 am

"Dat hoop ik dan maar." zei ze glimlachend terwijl ze de tas tot het midden van de kamer wist te slepen en hem daar voor even neerzette. Ook zijn tassen waren zwaar, maar dat waren ze algauw hoe erg je de hoeveelheid van spullen ook beperkte. Niet dat het uitmaakte, als je er eenmaal was was het alleen maar fijn om veel spullen te hebben. In elk geval de spullen die je nodig hebt of die handig uit kunnen komen, natuurlijk. Ze ging op de rand van de sofa zitten die toevallig achter haar was en keek glimlachend toe hoe Devon de rest van zijn spullen de kamer in werkte. Zelf had ze geen instrument mee. Ze had wel jaren piano gespeeld, deed het zelf nog steeds zo nu en dan, maar een levensgrote piano meesleuren was ook niet echt een van de makkelijkste dingen. Zelf hield ze sowieso erg van zingen, iets wat ze dan ook vaak deed gecombineerd met het pianospelen. Wel had ze een losse microfoon mee die je gemakkelijk via een een stekkertje in apparaten kon steken zodat die ook werkte, had ze in elk geval iets. "Doe je aan football? Gaaf, maar lijkt me inderdaad wel pijnlijk." zei ze terwijl ze dacht over jongens in zo'n speciaal football pak die elkaar in elkaar ramden voor de bal. Niet echt een prettig gevoel. Hij begon wat van zijn spullen uit te pakken en naar haar verbazing deed hij dit bijzonder netjes, in tegenstelling tot de meeste andere jongens. Niet dat ze dat nou zo persé wist en dat ze om de seconde in een jongen zijn kledingkast keek, maar toch viel het wel op. Beter, ze was zelf ook niet zo'n sloddervos en iemand die dus ook wel van iets netjes hield was dan dus mooi. Ze had het maar goed getroffen met iemand die meteen al zo vriendelijk als hem was. Niet dat ze verwachtte dat hier alleen van die vechtmonsters rondliepen die je op straat in elkaar sloegen of iets anders, maar toch was het wel een geruststelling omdat dit voorlopig wel de plaats was waar ze woonde. Haar benen wiebelden wat heen en weer, lichtjes schoppend tegen de achterkant van de sofa terwijl ze bekeek hoe de jongen zijn spullen uitpakte en net zoals zij al gedaan had zijn kledingkast voor zover het nodig was in orde maakte. Ze had nog een hoop spullen die ze een plek moest geven, maar dat had nog allemaal niet zo'n haast. Het was dan ook nog vroeg en aangezien ze toch niet iets te doen had. Ook al ging ze vanavond uit, dan zou er geen reden zijn waardoor ze haar spullen niet uit kon pakken. Dat kon 's nachts ook, althans, als ze niet omviel van het drinken. Maar dat viel vast wel mee, ze was niet iemand die de hele avond door dronk om vervolgend al kotsend rond te huppelen. Zijn vraag deed haar even nadenken, maar al snel had ze een antwoord. "Ik vind het tot nu toe wel leuk, vooral het weer. En verder heb ik nog niet veel mensen ontmoet, maar volgens mij zijn de meesten wel gewoon aardig. Ik heb in ieder geval nog niemand gezien die als een monster rondliep met de neiging mijn hoofd in te meppen, of zoiets dergelijks." zei ze, grijnzend om haar eigen totaal ongrappige verwoording. Devon zou hier dus allang moeten zijn, want anders had hij niet zulke dingen gevraagd, dan had hij het immers zelf nog niet geweten.
Ze was eigenlijk wel benieuwd of er veel te doen was in de buurt, maar omdat Monica omschreven en bekend stond aan dé plaats van Amerika leek het haar wel logisch dat er dan ook wel iets te doen was. Een strand, dat vast sowieso, maar er bleken ook andere leuke dingen te zijn waar je je prima mee kon vermaken. Mooi, want ze was niet iemand die de hele dag als een kluistenaar in haar kamer bleef zitten alsof ze buiten vermoord zou worden. Als geroepen kwam Devon, die zich aanmeldde als persoonlijke rondleider. "Oh, nou dat komt heel mooi uit. Hoeveel wil je per uur? Ik krijg toch wel kamergenote korting hè, hoop ik?" vroeg ze glimlachend terwijl ze opsprong van de bank en plofte neer op de sofa waarna hij even later ook kwam zitten nadat hij wat drinken ingeschonken had. "Thanks." bedankte ze hem om vervolgens het glas te pakken en een slokje te nemen. "Meegaan lijkt me leuk! Als jij en je vrienden het niet erg vinden lijkt het me gezellig." zei ze, sloeg haar ene been even over de andere en glimlachte bedankend.
Terug naar boven Ga naar beneden
Devon

Devon


Posts : 31

Profiel
Naam: Devon Haynes
Partner: Always like Na Na Na, but then we're like Yeah Yeah Yeah
Vereniging: -

Kamer van Devon en Avarice Empty
BerichtOnderwerp: Re: Kamer van Devon en Avarice   Kamer van Devon en Avarice Icon_minitimema okt 03, 2011 4:39 am

De jongen trok even een wenkbrauw op toen ze nog wat zei. ‘Nou, als je was tegen gevallen dan ging ik je pesten hoor en dan ging ik je ook porren.’ Een korte grijns sprong op zijn gezicht waarna hij even langs zijn kaak wreef. Het was misschien langs de ene kant raar om een kamergenote te hebben, en al zeker omdat het dan nog een meisje was. Er zouden snel roddels ontstaan over hen twee, dat was in zijn ogen wel duidelijk, maar goed als er zouden komen dan zou hij ze wel van de baan vegen. Want hij zat hier niet bepaald om een vriendin te krijgen, hoewel misschien het een extra kon geven, maar hij was niet bepaald een dude die zich kon binden aan een iemand, dat was voor hem dan misschien wel net iets stom. Maar goed, veel boeide het hem eigenlijk niet, wat er zou gebeuren gebeurde en dat was het nu eenmaal. Het meisje maakte een opmerking over het football en even moest hij lachen. ‘Ach, weetje soms doet het wel eens goed om andere dudes tegen de grond te kegelen, zonder er straf voor te krijgen. Maar het is inderdaad soms wel pijnlijk.’[/] Even haalde hij zijn schouders op. Daar kon hij nog wel mee leven, hij was nog nooit afgevoerd omdat hij iets gebroken had of wat dan ook dus ja, dat was dan voor hem iets gelukkig, aangezien er sommige dudes van het team hier al wel eens waren weg gedaan met een hersenschudding of een gebroken sleutelbeen of ander bot. ‘Een goed iets aan dat ik de sport doe, is dat jij wel meteen een bodyguard erbij hebt. En ik ben gratis. So be happy.’ Even keek hij naar zijn schoenen, deze waren nog helemaal intact ook al waren ze toch al zeker een paar maanden oud, hij zorgde wel voor zijn materiaal zodat er niet te snel iets kapot ging. Hij had ook al vaak door gehad dat hij bij de meeste een verkeerd beeld schopte, dat hij zo een of andere snob was die zich stoer voor deed omdat hij best wel duren spullen had. Maar negen op de tien kansen waren daar amper dingen bij die hij zelf had gekocht. Hij steelde, iets wat niet vele van hem wisten, en zo wou hij het ook gaan houden liefst. Voor hij een verkeerde persoon tegen kwam die hem zou verlinken aan een of ander persoon, dat kon hij niet gebruiken, en zijn broer ook niet aangezien ze die zaken meestal samen deden. Devon keek even kort naar het raam, ze hadden niet echt een denderend uit zicht maar dat was voor hem nu ook niet noodzakelijk, een sfeer was makkelijker gecreëerd als je het zelf deed. ‘Geloof me, ook dat soort mensen kun je hier vinden maar die zie je al een geluk niet al te vaak buiten rond lopen. Voordeel van Santa Monica, dat hier alleen maar mensjes rondlopen die niet vaak de neiging hebben om iemand te slaan.’ In zijn loopbaan hier in deze streken had hij al alle soorten mensen tegengekomen maar goed als je hier al zo lang kwam als hij was dat wel normaal, toch? Kalm nipte hij wat van zijn glas terwijl zijn gedachten zich even verplaatsten naar gisteren, toen had hij iemand ontmoet al was hij met zijn geheugen de naam al vergeten, maar dat even als bij zaak. Die persoon was hem op een of andere manier wel bij gebleven, misschien op een negatieve of positieve manier, maar dat moest hij nog uitvinden.

‘Een korting? Excuseer, iedereen gelijk voor de wet. Ik wil van jouw wel een kleine inieminie kus op men wang, dan ben ik geheel gratis voor je.’ Grijnsde hij speels. Ja, as je met hem op een kamer ging leven moest je tegen dit soort zaken kunnen, dus dit was ergens ook een soort test voor haar. Gewoon om te zien of ze zijn manier van humor kop appreciëren. ‘Nou, als ze het erg vinden dan ontvoer ik je wel naar een andere club.’ Even wiebelde hij met zijn wenkbrauwen waarna hij vrolijk opsprong en naar de twee koffers liep waar zijn instrumenten in zaten. Hij knielde bij zijn gitaar koffer neer en haalde één van zijn drie baby’s eruit. Een prachtige donker rood gekleurde elektrische gitaar, die plaatste hij op de staander die hij inmiddels er ook mee uit had gehaald, hij deed hetzelfde bij zijn gewone akoestische gitaar al plaatste hij die aan de andere kant van zijn kast, en zo haalde hij ook zijn keyboard eruit en zette die neer iets naast de akoestische gitaar. Zijn versterkers kwamen nog later, maar die zou hij niet vaak aansluiten. ‘By the way, van waar kom je eigenlijk? Ik merk een accent op.’ Devon draaide zich weer naar haar toe en wandelde naar de sofa toe waar hij zich weer droog in neer zette.
Terug naar boven Ga naar beneden
Avarice

Avarice


Posts : 17
Naam : • Mockingjay~ «3

Profiel
Naam: Avarice Fanning
Partner: It's funny how things they change, the clouds they part, rearrange for me.
Vereniging: x

Kamer van Devon en Avarice Empty
BerichtOnderwerp: Re: Kamer van Devon en Avarice   Kamer van Devon en Avarice Icon_minitimema okt 03, 2011 5:14 am

Zijn woorden zorgde ervoor dat ze even lachte. Pesten en porren? Ze zag al helemaal voor zich hoe een ongelukkig iemand hem hier als de duivel trof terwijl hij in staat was om je de hele tijd te pesten. Dan had ze het dus goed getroffen. Iemand die de hele tijd in je buik loopt te prikken was afschuwelijk irritant. "Dat komt dan mooi uit. Maar hé, ik vind je nu aardig, maar als ik je later niet meer mag ga ik jóu pesten. En ik ben genadeloos." zei ze grijnzend, terwijl ze haar wenkbrauw wat plagerig optrok. Enkele witte wolken wekten een nieuw uitzicht toen ze langs het raam vlogen in een langzaam tempo. Nog steeds scheen de zon fel, iets waardoor je op het moment moeilijk door het raam kon kijken. Ze had wel een stel van haar zonnebrillen mee, die deze dagen dan ook handig zouden zijn als het weer als dit bleef. Met haar nagels tikte ze voor even tegen het glas, om het daarna te stoppen omdat het herhalende geluid irritant begon te worden. Af en toe nam ze een slokje van de cola die hij ingeschonken had, om het glas daarna weer terug te zetten op de tafel die voor de sofa gemontuurd stond. Ze liet haar ene been die ze over de andere had geslagen weer naast de een zakken, om vervolgens met haar onderbenen tegen de onderkant van de sofa aan te bewegen. Op de één of andere manier voelde ze zich erg vrolijk, vrolijker dan dat ze in eerste instantie gedacht had. Ze wist dan ook immers niet wat ze moest verwachten van al dit nieuws, maar ze voelde zich nu aardig opgelucht. Geen ongemakkelijke situaties, geen bloopers en tot nu toe had ze alleen maar aardige mensen ontmoet. Niet dat ze bang was voor mensen die rel schopten of dat ze eventueel gepest of iets dergelijks zou worden, want ze kon aardig goed voor haarzelf opnemen en was wel iemand die makkelijk van zich kon afbijten.
"Lijkt me inderdaad wel eens lekker om te doen. Als je je agressie even kwijt wilt iemand tegen de grond meppen, ook al wordt dat moeilijk als je mijn kracht hebt." antwoordde ze. Football was in Monica een sport die heel vaak voor kwam, in tegenstelling tot Engeland. Daar waren weer andere sporten aan de top en was football een die een random persoon meestal niet kende. Zij wist het wel, en had ook andere Amerikaanse "trekjes" omdat haar vader Amerikaans was. Ze wist nog wel dat ze vroeger altijd met haar vader op de bank had gezeten in hun huis in Londen, terwijl ze samen naar een Football wedstrijd keken die ze op de computer samen opgezocht hadden. Het gevoel dat ze haar familie miste was er niet zo erg, maar misschien dat dit nog kwam. Er bestond immers iets als een mobiel en computer, waarmee je gemakkelijk contact kon houden en eventueel ook op kon Skypen. "Handig zo'n bodyguard, vooral als er uiteindelijk tóch mensen blijken te zijn die je in elkaar willen meppen." grinnikte ze. Ze zag al helemaal voor zich hoe je serieus door de stad liep met iemand achter je aan gehuppeld met een oortje in zijn oor, een zwarte zonnebril op en een zwart pak aan. Devon stond op en liep naar zijn koffer om er vervolgens instrumenten uit te halen. Ze merkte op dat hij er een elektrische gitaar uithaalde en kon daaraan zien dat hij dus musikaal bleek te zijn. "Ah wat gaaf! Speel je allang gitaar?" vroeg ze hardop af, terwijl ze het ding even bewonderend bekeek. Gitaren waren gaaf, vooral elektrische. Haar broer spaarde deze altijd en speelde heel goed gitaar, ook elektrisch, en had een hele muur vol met exemplaren hangen. Zelf liep ze nu ook naar haar eigen tassen die ook nog ergens in het midden van de kamer stonden en ritste een willekeurige open. Er zat vanalles in, gewoon de random dingen die elk meisje wel bij zich had. Ze deed de rits weer dicht en besloot dit uitpak gedoe later maar te doen. Ze pakte de tas en sleurde hem mee naar het bed om hem vervolgens daarop neer te kwakken. Zo, dan nam het tenminste wat minder ruimte in beslag. Hij kwam terug over haar "hoe veel moet ik betalen" conflict en ze glimlachte. "Oké, daar kan ik mee leven." zei ze, en ze drukte een speels kusje op zijn wang waarna de glimlach weer op haar gezicht verscheen. "Het lijkt me in elk geval dus leuk om mee te gaan, ik was toch al van plan zoiets te doen." zei ze vrolijk. Misschien waren zijn vrienden wel aardig en kende ze meteen wat meer mensen, altijd handig. "Ik kom uit Londen. Maar mijn vader is Amerikaans, waardoor ik eigenlijk allebei de accenten heb om het zo maar te zeggen. Maar ik praatte thuis altijd gewoon Engels, waardoor ik het gewend ben en steeds vergeet dat ik in Amerika ben." antwoordde ze, haar hand voor kort even door haar haar halend. "En waar kom jij vandaan?" vroeg ze toen terug, waarna ze net als hem weer terug op de sofa neerplofte.
Terug naar boven Ga naar beneden
Devon

Devon


Posts : 31

Profiel
Naam: Devon Haynes
Partner: Always like Na Na Na, but then we're like Yeah Yeah Yeah
Vereniging: -

Kamer van Devon en Avarice Empty
BerichtOnderwerp: Re: Kamer van Devon en Avarice   Kamer van Devon en Avarice Icon_minitimema okt 03, 2011 6:40 am

‘Genadeloos hea? Wedden dat ik je toch nog steeds over tref.’ Sprak hij op een uitdagende toon tegen haar terwijl hij vervolgens wat meer naar toe boog en haar heel kort de kieteldood gaf. Daarna kreeg hij met een nep evill blik naar haar en ging weer normaal recht zitten waarna hij kort zijn ogen sloot en even zich liet meevoeren in zijn gedachten. Deze waren nog al ingewikkeld omdat er zo veel door ging, het was weird eigenlijk dat hij zo veel na dacht over sommige zaken terwijl hij in het echte leven als hij een probleem had er nog geen minuut voor nam voor hij iets ondernam. Ach, dat was zijn raarheid vast. Maar nu waren er wel een paar zaken die hij had om over na te denken, zoals tactieken om tijdens de volgende wedstrijd toe te passen als de rest van de jongens het goed vonden. Meestal waren zijn manieren van spelen wel goed, en werden ze ook toegepast door het team, daar was hij best trots op. Maar ook gingen er verscheidene manieren door zijn hoofd om een iets te bemachtigen wat hij graag wou, een manier zo dat hij geen mensen zou tegen komen zoals de politie of wat dan ook. Ach, hard viel hij niet op in de nacht dus dat zou alvast lukken voor hem, alleen moest hij de sleutels bemachtigen voor het alarm al niet te laten af gaan, maar daar kon hij ook wel voor zorgen en als Bradley dan nog eens mee hielp, dan was het helemaal klaar. De opmerking die ze plaatste haalde hem even uit zijn gedachten even dacht hij na over haar woorden. Juist, hij had het over Football gehad. ‘Zelfs meisjes met iets minder kracht krijgen iemand op de grond hoor, het zit allemaal in de manieren waar je iemand raakt om ze op de grond te krijgen.’ Glimlachte hij even scheef naar haar. Het was waar, als je niet veel kracht bezat ging het om de manier van waar jij het lichaam van een tegenstander raakte, zo kreeg je makkelijk iemand op de grond. Maar goed, bij de street football was het ook wel iets makkelijker om mensen op de grond te krijgen omdat ze niet echt bescherming droegen. Vanuit zijn ooghoeken keek hij het meisje even aan, ze was eigenlijk echt wel knap, niet normaal knap maar ze had een wow effect om zich heen hangen. Even snel schudde hij zijn hoofd, “nee, niet zo beginnen denken.’ Beet hij zichzelf toe in gedachten. Hij glimlachte even scheef naar haar om niet echt iets te laten merken van zijn gedachten, want dat was nu ook niet bepaald zijn bedoeling eigenlijk.

‘Oh, ik moet je wel zeggen dat ik geen pak tot beschikking heb om te dragen als ik in jouw buurt ben als bodyguard, ik ga je dan gewoon incognito volgen, alsof je gewoon een vriend persoontje bent voor me en dan als er iemand komt, dan slaag ik toe.’ Sprak hij met een brede glimlach op zijn gezicht. Deze was goed op zijn plaats eigenlijk. Maar ook meende hij dat wel over het beschermen, als er iets was dan moest ze hem dus wel bellen of wat dan ook, dan kon hij direct naar haar komen en die persoon op zijn bek slaan. Wel bepaald met een nadeel maar goed, dat nam hij er maar bij voor haar. ‘Ik speel al vanaf ik ondervond hoe je zoiets moest vast houden, dus ja eigenlijk al vrij lang.’ Ja, hij speelde al een aantal jaren, vanaf hij klein was eigenlijk en dat was soms tot grote ergernis van zijn broer, zus of hun ouders, maar daar moesten ze mee gaan leven uiteindelijk. De jongen kreeg een plotse kus op zijn wang waardoor hij even moest lachen. Ha, dus zijn betaling was al geheel afbetaald, een iets flirterige glimlach sprong op zijn face, maar deze veegde hij meteen weg uiteindelijk, omdat het nog al een fout beeld met zich mee nam in zijn hoofd dan toch. Ze begon al gauw over van waar ze kwam. Hm, Engeland London, een land en stad waar hij ooit eens naar toe zou gaan, dat was gewoon een droom geweest van hem al van sinds hij klein was. Gewoon het land was cool, de mensen die er leefde waren stoer, en ook had de sfeer in die stad iets wat je hier in Amerika niet echt vond. Maar goed, daar moest hij dus nog een aantal jaartjes mee wachten, tenzij hij Avarice zo ver kon krijgen om hem mee te nemen, maar dat zou hem waarschijnlijk niet echt lukken. ‘London is echt wel stoer, je moet me echt eens mee nemen, want ik wou er altijd al naar toe.’ Sprak hij even nonchalant tegen haar. Het was een kleine tip voor haar, maar het was eigenlijk gewoon best een informatie dat hij haar wou gaan geven. ‘Ehm, van waar ik kom? Gewoon van Florida, Miami om beter te zeggen, al ben ik wel veel te vinden in Daytona Beach ook.’ Kort wreef hij door zijn donkere haren die wat naar beneden waren gevallen, iets wat hij echt wel haatte uiteindelijk. Als zijn haar recht op moest staan, dan moest dat ook. Misschien was hij daar wel een ijdeltuit in maar dat was zijn probleem dan ook.
Terug naar boven Ga naar beneden
Avarice

Avarice


Posts : 17
Naam : • Mockingjay~ «3

Profiel
Naam: Avarice Fanning
Partner: It's funny how things they change, the clouds they part, rearrange for me.
Vereniging: x

Kamer van Devon en Avarice Empty
BerichtOnderwerp: Re: Kamer van Devon en Avarice   Kamer van Devon en Avarice Icon_minitimewo okt 19, 2011 7:29 am

Nog voordat ze een reactie kon geven op zijn woorden werd ze overladen door de kieteldood. "Neee kappen!" klonk er half gillend uit haar mond. Gelukkig stopte hij al snel en wist ze gemakkelijk weer op adem te komen. De ietwat gemene glimlach van hem deden haar hem een zacht duwtje tegen zijn schouder geven. "Gemenerik." mompelde ze, terwijl ze haar hoofd voor kort schudde en terug keek met een zogenaamd boze blik. Ze zuchtte even onhoorbaar en keek weer vooruit terwijl ze haar hand door haar haren haalde. Hij was blijkbaar voor even in gedachten, iets waardoor ook zij even wegzonk in haar eigen gedachtes. Ze was benieuwd of ze hier ook iets van cheerteams hadden, want het leek haar leuk haar hobby ook hier voort te zetten. Ze had ook altijd aan voetbal gedaan, maar had dat sinds een korte periode weten te combineren met cheerleaden. Niet echt dé bekendste combinatie die er bestond, maar waarom zou je maar een ding doen terwijl je allebei leuk vond? Het was ook goed voor haar conditie trouwens, en haar figuur, dus so what. Kon ze haar innerlijke jongens skills tonen door middel van voetbal te spelen, en haar typische meisjes kant weer door te cheerleaden. Niet dat ze 'jongens gevoelens' had, maar bij wijze van spreken. Voetbal was immers ietsjes ruiger dan cheerleaden. Ze keek weer opzij, op precies het moment dat hij weer begon te praten. Blijkbaar had hij over football zitten na te denken om het feit wat zij daarvoor over zijn sport gezegd had. "Ja, dat is ook wel weer waar. Maar als je mij tegenover jou zet ben ik bang dat ik de enige ben die op de grond geduwd wordt." zei ze, en grinnikte al bij het aanzien. Nee, niet zo'n goed idee - hoe makkelijk het in feite ook kon zijn om iemand met de juiste techniek op de grond te krijgen. Met voetbal zou je wel denken dat je een ruig type was, maar ze was niet zo'n one of the guys iemand die lachend een vechtpartij betrad. Nee, dat liet ze wel aan de jongens over. De scheve glimlach die hij had deed haar denken aan haar broer, die ook zo'n typische jongenssgrijns had. Ergens mistte ze hem wel, maar met het vooruitzicht dat hij binnenkort ook naar Monica zou komen deed haar dit wel overleven.
"Ohja, dat is wel een goed idee. Dan verwachten ze je verassings aanvallen al helemaal niet." zei ze, grijnzend. Ook dit zag ze alweer helemaal voor zich. Gewoon gezellig rondlopend door de stad, komt er opeens een één of ander iemand aan die wat begon te bluffen en voor je het wist had de bodyguard zonder pak toegeslagen. Cool toch? Hij reageerde terug over haar vraag over het gitaarspelen. Hij speelde dus al heel lang, gaaf. Ze vond gitaren echt superstoer, ook al had ze nog nooit echt gespeeld. Haar vader wel, vandaar dat ze ongelofelijk veel informatie over die dingen had binnengekregen. Vanaf toen ze klein werd werd ze al ondergegooid met alle nieuwtjes over dé nieuwe gitaar, die na een dag alweer tussen haar vaders collectie stond. "Gaaf man." reageerde ze toen ook, nogmaals omkijkend naar de gitaren die stonden te glimmen in het zonlicht dat door het raam scheen. Hij begon over Engeland, zeggend dat hij het stoer vond. Londen was ook stoer, op de één of andere manier. Het was altijd haar thuis geweest, dus voor haar was het ondertussen wel iets gewoons geworden. Maar ze wist dat veel mensen die er nog nooit geweest waren Londen wel bovenaan op hun lijstje van plaatsen waar we naartoe willen gaan hadden staan. Hij vertelde dat hij 'gewoon' uit Miami kwam, iets wat zij weer stoer vond - hoe gewoon het voor hem mocht zijn. "Oh, je mag wel een keertje mee als je wilt hoor. Bodyguards moeten immers altijd en overal mee." zei ze, terwijl ze met een losgevallen plukje haar speelde. "En Miami is gaaf. Ik vind het überhaupt gaaf in Amerika te zijn, het is hier allemaal zo anders. Ik was als de dood dat ik bekend kwam te staan als 'het meisje uit Londen met haar accent'." zei ze, haar schouders ophalend en nogmaals kort grinnikend.
Terug naar boven Ga naar beneden
Devon

Devon


Posts : 31

Profiel
Naam: Devon Haynes
Partner: Always like Na Na Na, but then we're like Yeah Yeah Yeah
Vereniging: -

Kamer van Devon en Avarice Empty
BerichtOnderwerp: Re: Kamer van Devon en Avarice   Kamer van Devon en Avarice Icon_minitimedo okt 20, 2011 5:25 am

Devon keek haar speels aan. Dit jaar zou nog awesome worden met haar als zijn kamergenoot. Avarice was cool, dat was al beslist vanaf hij hier binnen kwam. In. ‘Maar weetje, ik zal je voorzichtig op de grond leggen, zodat je geen pijn hebt. Oké?’ Glimlachte hij vrolijk. Al was de kans dat hij haar zo maar omver zou duwen echt wel heel groot. Zo wreedzaam was hij niet, alleszins toch niet als er geen ruzie is of wat dan ook. Kort kraakte hij zijn vingers en wreef even kort over zijn schouder. Die deed best wel pijn eigenlijk, dat kwam dan toch wel door een van zijn trainingen, bij de laatste was hij nogal hard tegen de grond getackeld en daar had hij nu nog wel last van op een of andere reden. Al zou dat straks wel voorbij zijn als hij zich ging bezig houden met iets anders dan op zijn kamer gewoon wat doelloos zitten. ‘Trouwens volg je een sport?’ Ergens was hij er wel bewust van dat ze een cheerleader was, of iets in zo’n vorm. Daar zag hij haar wel voor aan. Voor even dwaalde zijn onderbewustzijn af naar een beeld van haar die cheerde voor een van de teams hier. Best wel geinig uiteindelijk. Al zou het wel helpen om de teams aan te zetten tot een overwinning. Een grijnsje sprong op zijn gezicht, ja, dan zouden ze wel gaan winnen als zij hen aanmoedigde. Met haar opmerking moest hij even lachen terwijl hij het stiekem al helemaal voor zich zag. Devon die rustig achter haar wandelde, off course niet op opvallende afstand, en dan wanneer er iemand aan kwam. Bam, dan vloog hij erop als een echte karate kid. Awesome moest het zijn. Misschien was dat wel wat voor later, dan zou hij zich gaan inzetten voor de ‘zwakkere’ maar nu bleef hij zijn bad ass imago nog even behouden. Dat was wel nodig voor de jaren die hij hier nog moest kloppen. ‘Ach, ik was klein en verveelde me. En dat was het begin van tja mijn muzikaal talent of zo.’ Glimlachte hij even breed naar haar. Ja, toen hij vroeger nog niet zo heel veel deed met zijn broer was zijn voorliefde altijd al de muziekinstrumenten van zijn ouders geweest. Daar had hij het ook mee getroffen uiteindelijk, dat zijn ouders muzikanten waren. Een zalig beroep als je het hem vroeg, en ooit zou hij hetzelfde gaan doen. Dat was zeker. Toen ze sprak over mee gaan naar London fronste hij even. ‘En je ouders gaan het niet raar vinden dat er een vol slagen vreemde in hun huis is? Wat gaan ze wel niet denken van me dan?’ Sprak hij op een nadenkende toon. Waarschijnlijk zouden die dan denken dat hij de vriend was van Avarice, en dat zou dan wel tot awkward situations leiden. Ze deelde hem mee dat ze het stoer vond hier te zijn, maar dat bezag hij dan weer anders omdat hij hier al jaar en dag leefde. ‘Ach, Miami valt best wel mee. En je staat hier niet bekend zo hoor, ik denk dat je eerder kans maakt om bekend te staan als ‘het meisje die omgaat met mij’ of ‘het meisje dat een bodyguard heeft.’’ Het feit dat hij niet vaak vriendschappelijk meer omging met meisjes maakte het voor andere waarschijnlijk duidelijk in hun hoofd, of gewoon het idee dat Avarice zijn vriendin was, of ze weer een meisje was dat hij ontmoet had. Al wou hij dat niet met haar, daar was ze ergens wel te lief voor.
Terug naar boven Ga naar beneden
Gesponsorde inhoud





Kamer van Devon en Avarice Empty
BerichtOnderwerp: Re: Kamer van Devon en Avarice   Kamer van Devon en Avarice Icon_minitime

Terug naar boven Ga naar beneden
 
Kamer van Devon en Avarice
Terug naar boven 
Pagina 1 van 1
 Soortgelijke onderwerpen
-
» Kamer van Tom en Hyde
» Kamer van Jacky & Yvan-kamer 203
» Kamer van Amy
» Max' Kamer
» De kamer van Jason en ???

Permissies van dit forum:Je mag geen reacties plaatsen in dit subforum
 :: Monica High School :: Living Building :: Slaapvertrekken-
Ga naar: