Optreden met Perfect Nonsense (Iedereen welkom!)

De vier kwamen op en zonder dat het publiek een kans kreeg om te klappen werd direct het nummer ingezet. Dat vonden ze wel zo eerlijk, je mocht pas klappen als je wat had gehoord, daar waren de vier het eigenlijk allemaal over eens. “Wij zijn Perfect Nonsense en dit is Over My Head!” wist Alain er nog uit te schreeuwen voor de intro van het gitaardeuntje was afgelopen.



Alain legde zijn hand op de microfoon en het deuntje van With Me werd ingezet door Mike. Het applaus van het publiek was daar, maar Alain was niet tevreden, vooral over zichzelf. Maar hij kon daar niet over nadenken, het moest vloeiend lopen. “Thank you guys, now make some noise for Santa Monica!” schreeuwde Alain de microfoon in en glimlachte naar het publiek die begon te roepen. Ja, dit was leven en zo moest het zijn. De hele zaal deed mee, zelfs enkelen die hij kende van Pacific Park uit zijn tijd dat hij daar nog graag ruzie mee schopte. Het deuntje bleef en toen het publiek begon te minderen met applaudisseren begon de jongen rustig te praten, “Wij zijn Perfect Nonsense en zoals jullie al weten komen we uit Santa Monica en dit nummer,” Alain liet een stilte vallen, maar begon naar enkele seconde weer te praten. Iets wat hij veel bands zag doen live en het werkte eigenlijk altijd. “Heb ik geschreven voor een meisje, Ruby. Dit nummer heet With Me.”



Yeah, deze ging lekker. Misschien ook door het doel erachter en je kon aan het publiek ook merken dat dit hen beter vermaakte dan de eerste. Opnieuw zette Mike weer een deuntje in, die hij ook dit keer weer een paar keer over zou moeten doen. “Op de drum, Ian! Op de gitaar en straks ook zang, Mike! Ik ben Alain de roady! En dit is onze bassist Kenneth met Gorgeous Nightmare!”



“Thanks guys!” riep Kenneth toen zijn grote applaus langzaam minderde. “En hier is Mike met The Girl All The Bad Guys wants!”



Alain had nooit kunnen dromen hoe lekker het voelde om ook maar voor 200 man te spelen en misschien zelfs minder dan dat. Ze hadden dan ook maar een klein zaaltje in Bar Copa, waar niet veel meer in pasten, maar het was een lekker begin. Ook klonk ieder applaus weer alsof ze in het Memorial Coliseum stonden. Voor zijn gevoel ging er ook zelden wat mis en deden ze het best goed voor een live optreden.
“Dit is 88!”



“Dit nummer is geschreven door onze drummer, gezongen door ons Mike. Almost!”



Het publiek werd langzaam maar zeker groter, sommige gingen weg, maar er kwamen er een stuk meer bij. Alain schatte dat het met 250 man, overvol zat in het zaaltje.
“Dit nummer heb ik geschreven voor een familielid, die is overleden voor ik hem kende. Ik weet dat hij altijd bij me in de buurt zal blijven en dat hij dit nummer zal horen. So Long, Goodbye.”
De zanger had het nummer geschreven voor zijn broertje, iemand waar hij altijd ruzie mee had, maar degene waarmee hij was opgegroeid. Alain zou het nooit toegeven, ook niet aan zichzelf, maar hij was trots dat hij het nummer had geschreven en meende ieder woord uit de tekst. Ian pakte een akoestische gitaar, terwijl Mike en Kenneth het publiek ingingen. Mensen die je werkelijk ontmoette waren immers mensen die je onthield.



Mike en Kenneth kwamen terug op het podium en Ian ging weer op achter het drumstel zitten, terwijl er werd geapplaudisseerd. Alain realiseerde zich dat het er al bijna opzat, maar het ging geweldig. De beste herinneringen die hij zich kon wensen.
“Als je onze CD’s wil kopen, dat kan achter de bar en ook op onze site, perfectnonsense.com kan je terecht voor CD’s. Nog één nummer, ons nieuwste nummer, Screaming Bloody Murder. Met op de drum, Ian! Op de bas, Kenneth! Op de gitaar, Mike! En ik ben Alain. Screaming Bloody Murder!”



---

Een omgeklede en met haast gedouchte Alain kwam een kwartier later in het zaaltje waar ze zojuist hadden opgetreden. Het was er nog behoorlijk druk. De zanger was benieuwd of Ruby was komen kijken, na zijn SMSje. Ook Hyde had hij ge-sms’t, maar hij maakte zichzelf wijs dat hij daar minder benieuwd naar was.
Als één van de twee, of misschien een ander behoefte had om te praten, wist eigenlijk iedereen die hem een beetje kende, dat je aan de bar moest zijn. Zijn favoriete stekje. Daar nam hij dan ook rustig plaats.


[Iedereen welkom!]