Christians & Fiores Territory

Fiore bevochtigde haar lippen met het puntje van haar tong. Hoewel het altijd zonnig leek te zijn in Santa Monica, leek het weer besloten te hebben haar te stangen op haar eerste dag. Ja, de zon was er. Maar de wind lag niet stil. Met forse slagen had het Fiore vertraagt op haar weg naar haar nieuwe onderkomen, en haar lippen waren er kurkdroog van geworden. Nog niet te praten over haar haren dat nu geheel in de war zat. Ze zuchtte luidkeels, om het de rest van de wereld ook maar eens te laten weten dat ze er genoeg van had. Gelukkig was ze nu binnen. Fiore zocht met rode wangen van de wind naar waar ze moest zijn. Hemel, waar zat het toch? Dit flatgeval had veel te veel appartementen.
Fiore had zo'n vaart aangenomen dankzij het zoeken, dat ze bijna haar deur voorbij liep. Bijna. Want ze lette goed genoeg op. Ze remde af en zette een klein stapje terug zodat ze pal tegenover de deur stond. Nu naar binnen, sprak ze in haarzelf, terwijl ze haar hand die in de zak van haar zwarte jas liet gaan. In haar schouder sneed de band van de veel te zware schoudertas. Tot aan de nok toe volgepakt. Zo'n hele grote tas was het, waar werkelijk alles in leek te gaan maar wat compleet geen uitstraling had. Ach wat. Niet dat het Fiore boeide.
Het kleine sleuteltje was diep in de hoek van haar jaszak gegaan, dus het duurde even voordat Fiore het in haar hand had. Ze stak het rustig in een sierlijke beweging in het slot ('Lucky!' ging er door haar hoofd). Iets wat haar nevernooitniet een tweede keer ging lukken. Met haar schouder duwde ze de deur open.
"Iemand daar?" sprak ze met haar bekakt, Engels accent, maar ze kreeg geen antwoord. Was er überhaupt al leven in deze tent?

OOC: ben ik de enige die 'Territory' nou eenmaal veel stoerder vind klinken dan simpelweg 'Room'?

De jongen had er genoeg van. Hij was het beu geweest altijd alleen op zijn kamer te zitten. Dus hij was slim geweest en had een andere kamer aangevraagd. Hij legde twee papiertjes op de hoofdkussens va de meiden waarmee hij in de kamer lag en wandelde dan naar zijn sportzak en koffer. De ene hees hij op zijn schouder en zijn koffer had wieltjes, al een geluk. Toen hij de deur achter zich sloot wreef hij even door zijn ogen. Vier dagen lang had zijn slaap ver te vinden geweest, vier dagen was het geleden dat de jongen zijn grote liefde was kwijt gespeeld door zelfdoding. Daardoor had hij niet kunnen slapen, en waren er zware wallen onder zijn ogen te vinden. Iets wat normaal nooit was. Ook zijn altijd vriendelijke blik had plaatsgemaakt voor een blik vol pijn. Heel zijn houding straalde zijn blik uit. Niet echt een perfect beeld. Al kon hij zich om het geen wat hij nu voelde best wel ergeren, het was niet Christian, de normale. De jongen wandelde door de gang, gekleed in een wit V-neck shirt, en een donkere jeans broek met daaronder zwarte Nikes. Hij negeerde de blikken die hem volgde, niemand had hem ooit zo gezien, en ergens schaamde hij zich er nu wel voor dat hij er zo uit zag. Een zucht schoof over zijn lippen. Om zijn nek bungelde een zilveren kruisje. Een van de twee dingen van Elena die hij had bijgehouden. Het kruisje had hij van haar gekregen een hele tijd terug, het was iets wat hij niet kon afstaan. Het andere voorwerp dat hij had bijgehouden was een foto van haar, waar ze lachend op stond. De rest van haar spullen had hij zien verdwijnen op de zeebodem. Een rilling schoot over zijn rug heen. Al een geluk had hij zijn kamer bijna bereikt, daar kon hij in elkaar stuiken op zijn bed. Tenminste als zijn kamergenote er nog niet was. De jongen legde zijn hand op de deurknop en duwde zo heel vlot de deur open. Het was een meisje met licht rode haren, ze was best knap. Maar dat was iets wat nu niet door zijn hoofd ging. Christian zette zijn sportzak en koffer neer en sloot de deur achterzich. Een waterige glimlach verscheen op zijn gezicht. 'Hé, ik ben Christian.' Sprak de jongen zo zacht mogelijk om de pijn niet hoorbaar te laten worden, maar daar slaagde hij niet in.

Fiore was maar doorgelopen toen ze geen antwoord. Het was nog vrij donker in de ruimte, en aangezien ze verder ook geen teken van leven kon herkennen, trok ze hieruit de conclusie dat ze hier als eerste was. Ietwat tastend zocht ze langs de muur op naar de lichtschakelaar. Met een zachte tik sprong het licht aan. Fiore deed uit macht der gewoonte de gordijnen open en liet het zonlicht binnenkomen. Wat slecht dat niemand dat al eerder gedaan had. Service?
Toen Fiore met een zwaai haar schoudertas op een van de bedden wierp, ging de deur voor een tweede keer open. Een jongen van ongeveer haar leeftijd, al kon het ook wat ouder zijn, stapte binnen. Natuurlijk was het eerste wat Fiore opviel dat deze jongen er voor haar zeker mocht zijn, en als ze hem een cijfer mocht geven werd dit een A+ op de schaal van Hunk.
Het tweede wat er door haar doorging was dat ze waarschijnlijk nog steeds verwaaid uitzag. Haar wangen waren nog knalrood en haar haren zaten vast nog in de war door die wind. Dat leek haar niet de meest geniale indruk die ze op haar nieuwe kamergenoot kon maken.
Deze gedachten deden er echter niet meer toe toen de jongen haar met een ietwat geforceerde, moeizaam glimlach begroette. Met een wat pijnlijke stem stelde hij zichzelf voor als Christian. Fiore merkte de moeite in zijn woorden op, om de pijn te verdoezelen die klonk. Nu zag ze pas de wallen onder zijn ogen en zijn verslagen blik. Ze was nooit goed geweest in emoties van mensen lezen, maar dit was zo overduidelijk te zien dat zelfs Fiore haarzelf niet kon vergissen.
"Eh, hey, aangenaam," beantwoordde ze de woorden van Christian, "Ik... ik ben Fiore." Wat ze zei kwam er minder vlot uit dan dat ze wilde. Ze keek hem lichterlijk bezorgd aan.

Christian keek haar toch proberend zijn gevoelens op te sluiten aan te kijken. Maar dat ging hem niet zo heel goed af. Een korte zucht schoof over zijn lippen. Wat was dit een goeie start voor een nieuw begin met een nieuwe kamergenote. Het meisje stelde zich voor als Fiore, al kwam dat er wat hakkelend uit, maar goed van zichzelf moest hij niet veel zeggen. 'Aangenaam.' Sprak hij nog steeds op een zachte toon waarna hij even voor zich uit bleef kijken, niet echt wetend wat hij moest doen. Kort wreef hij de enkele plukken die voor zijn ogen hingen uit zijn ogen en beet even op zijn lip. De jongen wandelde uiteindelijk met zijn sportzak en koffer naar het andere bed en zakte daar op neer. Zijn blik had hij gericht op de grond. Man, hij wou helemaal niet zielig lijken of zo, maar dit kon hij nu eenmaal niet helpen. Het was gewoon raar, kort snoof hij en ademde diep in. Even keek hij op. Moest hij het uitleggen, gewoon uit zijn eigen? Of zou ze er zelf wat over vragen? De jongen wist het niet bepaald, dus misschien was het handiger om uit te pakken. Kort keek hij naar zijn shirt en merkte al heel snel dat er een grote zwarte veeg zichtbaar op was. 'Fuck.' Mompelde hij in zichzelf. De jongen heiste zijn zak tot naast zich en opende de rits sluiting waarna hij meteen een gewone witte tank top uithaalde. Niet beschaamd om het feit dat het meisje zijn afgetrainde lichaam zou zien trok hij het shirt over zijn hoofd en gooide dat naast zijn bed. De jongen trok het witte ding aan en keek weer naar Fiore. 'Sorry dat ik er zo bij zit ofzo..' Sprak hij op zachte toon tegen haar. Het was niet meteen zo leuk om meteen je kamergenoot helemaal depressed te zien binnenkomen, als je elkaar toch niet kende toch. Bij mensen die hij kende, die zouden hem er gewoon naar vragen, en daar had hij niet echt problemen bij. Ook niet bij Fiore, maar ergens lag het toch wel anders.

Fiore moest toegeven dat ze moeite had haar blik van hem af te houden, toen Christian daar zo schaamteloos T-shirt uit deed en het verwisselde voor een tanktop. Ze besloot haar tas erbij te pakken en alvast uit te pakken, al legde ze haar hart er nog niet echt in en had ze geen flauw idee wat ze aan het doen was. Ze hoorde Christian zichzelf verontschuldigen. Fiore keek op van haar tas.
Ze liet haarzelf op haar bed vallen en ving zijn blik die op haar gefixeerd stond, die ze beantwoorde met een schuine glimlach. "Het geeft niet," besloot Fiore uiteindelijk, "hey," ging ze verder, "ik weet dat het mij misschien helemaal niet aangaat, maar toch. Zit je ergens mee? Je kijkt niet happy, zoals je zelf ook al opmerkte."
Meer woorden besloot Fiore nog niet vuil eraan te maken. Misschien stak ze haar neus in zaken waar hij haar niets van wilde weten. Tegelijkertijd voelde het als haar plicht, en sowiezo als redelijkheid, om te vragen aan hem wat er aan de hand is. "Als ik iets voor je kan doen, moet je het zeggen."

Christian tikte kort op zijn been, gewoon van pure onwetendheid wat hij nu juist moest gaan zeggen of doen. Ergens deed hem het denken aan het begin dat hij Elena leerde kennen, hij was een en al klunzigheid. Zo zenuwachtig. Plots vroeg het meisje wat er aan de hand was, ergens was hij daar wel blij om. Want nu zouden ze tenminste niet in een stilzwijgen zitten. De jongen veerde overeind en wandelde naar haar bed toe waarna hij zich neer zette op de rand. Kort knikte hij op de laatste woorden die ze sprak en wreef kort over zijn kaak. 'Wel, het word een lang verhaal.' Sprak de jongen zachtjes. 'Het is allemaal begonnen zeg maar in mijn geboortestad Florence. Daar leerde ik na een tijdje een meisje kennen, en tja we waren zeg maar een match made in heaven.' Christian slikte even. 'Alles ging goed en wel, we waren zo'n drie jaar samen. Tot ongeveer een tien maanden erug. Ik moest zo nodig van mijn pleegouders hier heen komen om te studeren. Dus ik moest afscheid nemen van haar, en we waren er beide uitgekomen dat we beter uit elkaar konden gaan.' Zonder er oog in te hebben had de jongen zijn gezicht weg gedraaid van haar en waren er tranen in zijn ogen verschenen. Met een bibberende stem ging de jongen verder. 'Eens heb ik haar kunnen reden van zelfmoord. Maar dat was om iets met haar familie. Maar goed, toen ik hier was hoorde ik van mijn pleegzus die iets na mij hier was dat het niet goed ging met mijn ex, en dat ze echt in een depresieve bui zat. Iets waar ik me zo schuldig over voelde dat ik zelfs wou terug gaan. Maar dat ging niet omwille van geld en zo. Dus alles bleef bij het zelfde.' Een koppige traan rolde over zijn wang heen en pletste op zijn broek. 'Een vier dagen geleden heb ik een brief ontvangen. Haar afscheidsbrief. Ze heeft zich zelf vermoord, omwille van dat ze mij niet meer had. Ik slaap al drie nachten niet meer normaal, word steeds wakker door de beelden in mijn dromen. Ik voel me er zo schuldig over. Als ik bij haar was geweest, dan was het niet gebeurd dat zeker.' De jongen stopte met praten. Voelde zichzelf toch iets beter. Maar de tranen waren losgekomen. Damn, waarom nu net bij zijn kamergenoot. Nu ging ze vast denken dat hij een of andere zielepoot was. Maar hij was meer dan dat, hij was bijna lid van Die Hard. Hij had genoeg uitgestoken om niet als zielig te worden bestempeld in Italië. En nu zat hij hier, als een huilende baby.

Fiore luisterde vol schok naar het verhaal van Christian. Ze kon geen woord uitbrengen. Dat was heftig, heel heftig, besefte ze. Ze kon zich niet meten aan wat Christian op dit moment moest voelen. Vast rot, al leek dit volgens Fiore niet goed genoeg om het goed te omschrijven.
Ze wist niet wat ze moest doen. Geen wonder dat de jongen zo vreselijk levensmoe uit zijn ogen keek. Fiore slikte moeizaam en keek de jongen recht aan, al werd haar blik niet beantwoord. Want hulpeloos keek ze toe. Ze moest iets doen, toch? Ze kon hem daar niet laten zitten, toch? Verdorie, ze was niet goed in deze dingen.
Ietwat onbeholpen stond Fiore op en liep ze traag naar Christian toe, om haarzelf neer te laten ploffen naast de huilende jongen. Ze legde haar hand op zijn knie en keek er wat bemoedigend in. "Hey," sprak Fiore zacht, "geef me je hand eens." Ze legde haar hand open op zijn knie. "Luister eens, je geeft om haar, toch? Je houd van haar?"
Fiore sprak expres niet in verleden tijd. Ze moest benadrukken dat de liefde die de jongen voor het meisje had, niet zou verdwijnen, ook al was haar geest heengegaan. Maar meer dan dat wist ze nog niet te zeggen. Het was dan ook niet een situatie waar Fiore dagelijks in belandde. Ze keek Christian strak in zijn ogen en probeerde zijn aandacht op haar te vestigen. Of op haar hand. Wat dan ook. Hij moest naar haar luisteren, naar wat ze te zeggen had. Ze moest ervoor zorgen dat hij zich beter ging voelen.

De jongen staarde nog steeds naar een leegte. Zo voelde hij zich ook, gewoon helemaal leeg. Toen ze naast hem kwam zitten had hij zin om haar gewoon een knuffel te geven, maar hij deed het niet. De jongen was eerder in shock door de hand die ze op zijn knie plaatste. Wat verward staarde hij naar de opengevouwde hand, het was raar dat ze het deed. Maar hij snapte het gewoon niet. De jongen deed wat ze vroeg, hij legde zijn koele hand in de hare en keek niet begrijpend naar de twee handen die in elkaar rusten. Op haar vragen dacht hij even na. Om iemand geven, en van iemand houden was iets verschillend. Maar voelde hij ze beide nog wel? 'Ik weet dat ik nog om haar geef. Ergens hou ik vast ook nog wel van haar, maar door de afstand is die liefde geminderd, toch iets. Ik zou er alles aan doen om haar terug te krijgen, ookal is mijn liefde misschien niet meer zo groot als eerst.' Sprak de jongen. Hierna keek hij naar Fiore. Tranen rolden nog steeds over zijn wangen, maar al minder. Toch was het vreemd, misschien was het gewoon omdat ze zijn kamergenote was. Dat hij haar wel vertrouwde dat ze niets zou zeggen. 'Sorry dat ik je ermee lastigval.' Mompelde hij er nog zachtjes achter. Terwijl zijn vrije hand even onbewust naar het kruisje om zijn hals ging. Het was een tik geworden van hem, de vier dagen had hij het kruisje nog niet een keer losgelaten als hij aan Elena dacht. Andere zouden het vast vreemd vinden, maar op een of andere manier bracht het hem steun. De jongen hield haar blik vast, ergens leek hem dat beter, want ze probeerde het tenminste. En dat kon hij wel aanvaarden van haar. Iets waar hij ook respect voor had. Veel mensen hier zouden het gewoon zo gellaten hebben. In dat opzicht miste hij Italië ook best wel, daar was iedereen wel familie. In het hart, en bloedverwant. Maar ja, dit was Amerika, en niet Italië.

"Je valt me er niet mee lastig," stelde Fiore de jongen gerust terwijl ze zijn hand goed vasthield. Ze bleef hem aankijken. "Je moet het kwijt. Kijk, ik ben geen superheld en ik zal je waarschijnlijk ook niet kunnen opvrolijken, maar ik kan je altijd een luisterend oor bieden. Maak daar gebruik van, okée? Ik ben hier."
Ze glimlachte licht naar hem. Vervolgens richtte ze haar blik op hun in elkaar verstrengelde handen, omdat ze niet gauw wist hoe ze verder moest. Fiore zweeg even. Toen kneep ze heel kort bemoedigend in zijn hand. "Ik zal je de waarheid zeggen. Waarschijnlijk was het inderdaad anders gelopen als je bij haar was geweest. Misschien had ze nu dan zelfs geleeft. Maar het is haar eigen keus geweest, Christian. We kunnen er niets aan doen. Ik ken haar niet, maar ik weet bijna zeker dat ze niet wilde dat jij nu zoveel pijn leed wegens haar vertrek. Zo wilde ze je vast niet achterlaten." Hier ging Fiore vooral vanuit omdat zij dat zelf niet zou willen. Ze besefte dat haar woorden niet hemels en hartverlichtend klonken. Hoogstwaarschijnlijk hielp het ook geen ene moer. Ze hoopte dat ze het zelfs niet erger maakte. Fiore keek een keer langs Christian, die met zijn andere hand het zilveren kruisje om zijn nek had omklemd. Vervolgens keek ze hem weer kort aan en probeerde ze zijn reactie te peilen.

Christian zuchtte even diep. De jongen haalde zijn schouders op, hij was niet zo'n persoon die vaak zijn hart luchtte of wat dan ook. Dat lag niet in zijn karakter. Op haar volgende woorden keek hij even naar de grond, liet vervolgens haar hand los en wandelde naar het raam toe. 'Waarom is ze dan vertrokken? Waarom liet ze me dan achter?' Klonk zijn stem zachtjes. Christian stak zijn handen in zijn zak en sloot zijn ogen voor even. Hij kon er niet tegen dat hij machteloos had gestaan tegenover wat er was gebeurd met Elena. Waarom ze niet gebeld had uiteindelijk wanneer ze niet meer verder kon. Hij snapte er geen ene moer van. 'Bedankt dat je me probeert te helpen, maar ik weet niet of dat wel helemaal gaat lukken. Ik moet er zelf over raken, maar toch bedankt.' Mompelde hij zachtjes waarna hij met zijn voorhoofd tegen het raam leunde en zo naar beneden keek. Het was niet zo'n goed weer als normaal. Kort kraakte hij zijn nek en snoof. De volgende maanden zouden moeilijk worden voor hem, en waarschijnlijk ook voor Fiore als ze echt bij hem op de kamer zou blijven. 'Fiore, als je wilt kan je ook naar een andere kamer trekken. De volgende maanden gaan waarschijnlijk moeizaam verlopen, dus ik denk wel dat je last krijgt dan met mij.' Sprak de jongen vokomen eerlijk tegen haar. Hij wou niet dat ze hem zeg maar gedwongen moest troosten, of dat ze zichzelf ergens schuldig over voelde of zo iets. Want uiteindelijk kende de twee elkaar niet, en dan voelde het voor hem langs de ene kant toch vreemd om getroost te worden door een zeg maar volslagen vreemde waarvan hij toevallig zeg maar de naam van wist. Misschien moest hij wel helemaal niet vertrokken zijn vanuit zijn vorige kamer. Gewoon om situaties as deze op een of andere manier toch te vermijden, maar ja.
[Flutheid]

Fiore keek met pijn in haar ogen toe hoe haar missie om Christian te troosten mislukt was, maar veegde dit gauw van de tafel met een schuin lachje. Ze kon nou eenmaal niet binnendringen in het gevoelenscentrum van een wildvreemde. Met een knikje stemde ze in op de woorden van de jongen. Ze besloot geen antwoorden te geven op de vragen die hij eerder hardop stelde, omdat ze voelde dat deze niet naar haar gericht waren en al helemaal niet haar waren om te beantwoorden. Maar toen ze zijn laatste opmerking hoorde, schudde Fiore zwijgzaam haar hoofd, al keek ze hem niet aan.
"Niet nodig," zei ze, "helemaal niet nodig. Ik kan wel tegen een stootje, een depressieve kamergenoot kan ik dus heus wel overleven," ietwat plagerig stak ze zijn tong uit, in de hoop de situatie misschien wat te lichten, al keek ze hem nog steeds niet recht aan, "daarbij. Klopt het niet dat je van kamer gewisselt ben? Ik ving ergens op dat je al die tijd al alleen zat. Is het niet stiekem zo dat je om gezelschap vroeg? Misschien heb je dat wel nodig. Wat afleiding."
Haar ogen flitsten bij haar laatste woorden naar Christian. "O, en ik heb ook geen zin om in mijn eentje ergens te zitten. Conclusie: ik blijf gewoon hier." Fiore sloeg haar handen in elkaar en legden ze op haar knieën, "als je dan toch bang bent dat je me iets verschuldigt bent, omdat je meent dat je me iets zwaars oplegt of zo, zet er dan iets tegenover terug. Vertel me iets over jezelf of zo."