being angry

[only Samanta]

Harde stappen klonken door de trappen hal. Hij was boos en zoon beetje ook niet. Hoe kwam ze er bij. Eerst zomaar weg gaan en haar niks vertellen.Ze had wel opgepakt kunnen zijn door de politie. Of nog erger was er iets gebeurt met haar of de baby. Dan aan een of andere gek vertelt ze dat ze in de gevangenis had gezeten. Ja vertel het maar aan iedereen. Nu dat ze officeel dood verklaart waren betekende het niet dat ze veilig waren. Ze moesten hun verhaal nog steeds strak ophangen. Als laast was ze voor de zoveelste keer boos geeworden dat hij zijn verslafing niet kon bedwingen. Wat wat moest hij nog meer doen. Hij deed zijn best om niet met elke vrouw in bed te duiken die langs liep. Maar de meiden hier waren een heel anderen koek. ze waren een stuk knapper dan de tuig die in de gevangenis zaten en ze flirten tenminste niet met je om dat ze veiligheid wilde. Maar hij had nog geen ander meisje aan geraakt dat hij hier was. Hij had zich opgedragen om voor haar kind te zorgen terwijl het niet eens zijn kind was. Hij had haar helpen ontsnappen zonder hem was het haar nooit gelukt. Hij had geregeld dat ze hier terecht kon. Dat zij zo simpel haar verslaving van haar af kon betekende niet dat hij dat kon. Hij trapte even hard tegen een van de lockers aan. bah. Zat hij hier mee en moest hij ook nog naar school. Hij trapte tegen nog een lokker aan en sloeg er me zijn vuisten een keer op. Hij liet 3 deuken achter maar hij liep toch door. Waarom moest dit waarom moesten ze elke keer weer ruzie krijgen. Hij mocht haar niet gebruiken om zijn verslaving te stillen maar als hij dat niet deed lag hij zo bij een ander in bed en dat was ook al niet goed. Hij trapte nog een keer tegen een van de locker aan en draaide zich toen abrupt om toen hij een vrouwelijk stem achter hem hoorde.

Samanta zuchtte en liet zich zakken op de grond. Ze had nu een tussen uur en daarna had ze een moeilijke proefwerk. Ze kwam al van drie verschillende plekken omdat ze zich niet kon concentreren. En aan gezien het bij de kluisjes rustig was moest ze het hier maar doen. Maar telkens als ze iets probeerde te lezen dacht ze aan Tom. Sinds dat ze wat hem had voelde ze zich gelukkig. Eindelijk iemand die ook van haar hield en niet deed als of. Zo als haar broer doet en zijn vriendin. Samanta schudde haar hoofd en keek weer in haar boek. Ze had het nu twee keer door gelezen maar nog steeds kende ze het niet. Samanta schrok zich rot toen ze een knal hoorde. Samanta keek op maar kon niks zien omdat ze tussen twee lockers zat. Ze stond op en pakte haar tas en boeken. Ze keek waar het vandaan kwam en toen ze links keek zag ze een jongen zich af reageren. Eerst dacht ze dat hij zijn locker niet open kreeg maar toen andere lockers ook en klap kregen liep ze naar hem toe. 'Gaat het wel.'Vroeg ze voorzichtig. Samanta schrok toen de jongen zich om draaide. 'Euh dat was mijn locker.'Zei ze nu zachtjes. Samanta keek naar beneden en vroeg zich af of ze gewoon haar mond moest houden. Ze hield niet van agressieve jongeren. En daar had ze een goede rede voor.

'sorry' zij hij kort. Maar hij kon toch niet laten om nog een trap te geven. 'nogmaals sorry' zij hij daarna hij keek even naar het meisje. Ze was best knap maar ze leek erg verlegen en ze keek ook naar beneden. Hij tilde haar hoofd even zachtjes op met zijn vinger. Hij glimlachte vriendelijk. Een truc die hij had geleerd als loverboy. Maar deze keer zou het enkel het doel hebben om haar vertrouwen te winnen. 'Je vroeg of het met mij goed ging. Maar dat kan ik beter aan jouw vragen. Ik ben enkel boos en heb daar me reden voor. Maar jij leekt eerder bang' zij hij vriendelijk. Het was maar goed dan Valeria boos op de kamer zat. Als ze hem nu zag dat zou ze nog bozer worden. Zo goed vertrouwen had ze in hem. Hij kon niet eens met een meisje praten of ze werd wel boos. Dat wist hij zeker. Hij keek even opnieuw naar het meisje. 'mijn naam is aaron en de jouwe' vroeg hij liefjes.

Toen de jongen er nog een schop tegen aan gaf. Schrok ze weer en werd steeds angstiger. Toen de jongen uit gepraat was sloeg ze zijn hand weg en stoof naar achteren. Waarom zat hij aan haar. Nog steeds keek ze angstig. 'V-vind je het logies. Alles ging goed tot dat jij hier kwam.'Sprak ze zachtjes. Samanta keek naar haar locker en slikte een keer moeilijk. Straks was alles kapot en dan? Samanta keek weer naar de jongen.
'S-samanta.' Fluisterde ze nu. Ze moest weg hier. Die jongen en die ogen leken te veel op haar broer. 'I-ik moet gaan.'Sprak ze. Samanta draaide zich om en liep zo snel mogenlijk weg. Waarom kon ze nou niet gewoon een rustig plek je vinden om te leren. Samanta keek voorzichtig om via haar schouder naar de jongen en keek snel weer naar voren. Ze moest weten of hij haar achternaar ging. Als dat zo was dan zou ze het op een rennen zetten.


*Je weet dat ik dit weekend weg ben toch? En zondag weer kom*

yep

Het meisje sloeg zijn hand weg en keek toen weer naar beneden. Hij had de neiging om zijn hand weer terug te plaatsen zo dat hij het meisje tenminste nog in de ogen kon aan kijken. Maar hij liet het toch maar. Het meisje leek het alleen maar eng te vinden. Hij moest zijn even naar haar toe buigen toen ze haar naam noemde. 'Samanta mooie naam' herhaalde hij. Hij moest opnieuw zijn hoofd naar haar toe brengen toen ze wat zij. Maar deze keer hoorde hij het maar half. 'Wat zij je' vroeg hij dan ook maar het meisje was al om gedraaid. Ze begon meteen te rennen. Was hij zo eng. Dat viel toch wel mee. Hij reageerde zich alleen op spullen af. Hij liep haar achter na en pakte haar bij haar arm vast en tor zich naar hem toe. 'he rustig maar. Ik richt me alleen op spullen af. En we zouden toch even moeten kijken of ik niks in je kluisje heb gemold en of we de deur nog open krijgen.' zij hij liefjes. Hij glimlachte vriendelijk naar haar en liet haar arm los en liep vast naar haar kluisje terug.

Samanta knikte allen maar toen de jongen zei dat Samanta een mooie naam was. Toen Samanta bijna de hoek om was voelde ze een hand om haar arm. Geschrokken keek ze naar de jongen. Kon hij haar niet gewoon met rust laten. Zag hij dat niet dat ze hem liever niet tegen kwam.
Dat bleek maar weer. Samanta keek naar benden toen de jongen sprak. Ze beet op haar lip toen hij haar los liet en naar haar locker toe liep.
Op zich had hij gelijk. Straks waren haar spullen kapot. Langzaam en voorzichtig liep ze terug en prutste aan het slot. Waarom was ze de combinatie nu al weer vergeten. Samanta beet harder op haar lip en ze voelde wat langs haar kin glijden. Blijkbaar had ze zo hard gebeten dat het
kapot was. Samanta had naar vijf keer proberen eindelijk de goede combinatie ze deed hem los en keek naar haar camera die kapot was. Ze slikte moeilijk toen ze hem er uit haalde. Ze bekeek de rest van haar spullen en alles was verder heel. Samanta deed haar locker dicht pakte haar spullen weer en liep weg. Haar laatste camera was naar de klote. Nu maar hopen dat het kaartje het nog deed. Samanta veegde de rest van het bloed weg en liep richting de trappen huis. Haar andere camera was in het water ge vallen en ze kreeg hem er ook niet meer weer. Tom had haar gered en daar was ze blij mee. Want als zij niet in het water was gevallen dan had ze niks met Tom. En sinds ze wat met hem heeft voelde ze zich gelukkig. Samanta schudde lichtjes haar hoofd en zag de trappen huis al.

Aaron hoorde het meisje achter hem aan lopen en hij ging rustig tegen het anderen kluisje staan. Hij keek rustig toe hoe ze aan het prutsen was met het slot. Hij zag dat wat bloed uit haar lip liep en over haar kin liep. Hij wou haar een papieren zakdoek aanbieden. Maar hij liet het toch maar. Na een tijdje lukte het samante eindelijk om haar kluisje te openen. Hij pakte de deur even vast en drukte de deuk er uit. Hij zag haar een camera vast houden en hij leek niet erg heel. Hij slikte even moeilijk er was toch iets duurdere kapot dan hij had gedacht. Gelukkig had hij nog genoeg geld opzij staan. Hij keek even naar Samanta en zag dat er niks anders kapot was. Samanta had niks tegen hem gezegd en ze liep meteen weer aan. Hij liep snel achter haar maar van plaats deze keer haar arm vast te pakken ging hij langs haar lopen. Hier schrijf het merk naam en serie nummer er maar op dan haal ik wel een nieuwe. Moet toch nog een camera halen voor de baby foto's. Als je kamer nummer er ook opschrijft dan breng ik hem wel langs.' zij hij rustig terwijl hij haar een pen en een blaadje aanbood.

Samanta keek naar de jongen toen hij zei dat ze het maar op moest schrijven. 'Weet je wel niet hoe duur dat hij is?.'Vroeg ze hem. Het had maanden geduurd voor dat ze hem pas kon kopen. Maar toch een nieuwe krijgen was wel aardig van de jongen. Samanta ging zitten en schreef de merk en alles op. Ook zette ze haar kamer nummer er bij op. Daarna gaf ze het terug. 'Leuk dat je vader word.'Zei ze. Om de een of andere manier was ze niet echt meer bang voor hem. Misschien omdat ze nu in zag dat hij totaal niet op haar broer leek. Samanta stond op. 'I-ik euh moet maar eens gaan leren.' Samanta stond op en liep weer naar de plek waar ze eerde zat. Ze deed haar camera in haar tas en deed het boek weer los. Maar nog steeds snapte ze er niks van. Waarom moesten die mensen het altijd moeilijk maken.


-Flut-

Samanta schreef op waar hij om had gevraagt. 'ik kan jouw moeilijk met die kosten laten zitten terwijl ik hem gemoldt heb.' zij hij rustig. Hij keek even naar het briefje. De camera vinden leek hem geen moeite maar de kamer leek hem moeilijk het systeem van nummer had hij nog steeds niet in de gaten en hij was al paar keer verdwaald.
'dankje' zij hij kort toen ze zij dat ze het leuk vond dat hij vader werd. Het was maar de vraag of hij nog steeds vader werd en Valeria hem niet de deur uit zo zetten. Dan zou hij totaal geen idee hebben wat hij zou gaan doen. Maar zij hield hem op het goede pad dat wist hij wel. Hij had niet meer in de gaten dat samanta wegliep. Die in gedachten liep hij wat rond in de gangen

(misschien moeten we die ruzie maar nu al vast doen. en misschien is het leuk dat je de biologische vader laat herrijzen uit de dood)

Samanta haalde haar schouders op en keek hem even aan. 'Het is een duur ding.'Zei ze nog. Samanta keek even later op toen ze merkte dat hij weg liep. Ze keek weer in haar boek en zuchtte. Misschien moest ze gewoon naar de leraar gaan en vragen hoe en wat. Plots ging de bel. Daar zou het nu wel te laat voor zijn. Ze pakte haar spullen en liep richting het lokaal. Nog steeds in gedachten hoe ze het moest maken. Samanta was toch van plan om naar de leraar te stappen.

[Topic uit. En hmm ja is goed. Ik weet allen niet hoe het topic af loopt met nick. En dat ene daar zat ik al eerde aan te denkenxD]