Watching the world pass by

Er gingen veel verschillende emoties door haar heen terwijl ze daar op een bankje in de zon op Joël aan het wachten was. Gemengde gevoelens.. Aan de ene kant had ze onwijs zin om hem weer te zien, maar ze voelde zich schuldig dat ze zo enthousiast was. Zo goed kende ze hem ook weer niet, ze kende zijn aparte levensverhaal, maar zijn persoonlijkheid niet. Alleen had hij haar zo ver gekregen dat ze eerlijk over zichzelf tegen hem was geweest, dat op zich was al een knappe prestatie. Ze voelde zich fijn en op haar gemak bij hem, het was zo'n lieve jongen. Ze sloeg haar benen over elkaar en zuchtte. De zon was niet sterk maar verwarmde haar toch heerlijk. Er waren nog andere mensen op het dak van de school, maar dat interesseerde haar niet. Vandaag zat ze een beetje in haar eigen wereld. Op moment als deze mistte ze een vriendin om tegen te praten meer dan alles. Bij Joël kon ze van alles kwijt, maar juist dit probleem kon ze niet met hem delen. Ze haatte het dat ze een crush ontwikkelde op een jongen die in een gelukkige relatie zat. Natuurlijk zou Isobel er nooit iets over tegen hem zeggen, in dat lastige pakket zou ze hem niet brengen. Het was pas vijf minuten geleden dat ze hem een sms gestuurd had met de vraag of hij naar het dak van the living building wilde komen, maar het voelde alsof ze al een lange tijd wachtte. Haar leven hier was rustig, ze had wel een paar vrienden en vermaakte zich ook prima buiten school om. Er was hier zo veel te doen dat het gewoon moeilijk was om je te vervelen. Ze dacht terug aan haar leuke ontmoeting met Charlene en er verscheen automatisch een glimlach op haar gezicht. Het was puur toeval geweest dat Charlene hier woonde, een erg leuk toeval. Ze haalde een hand door haar haren en streek dat vervolgens achter haar oren. Hoopvol wierp ze een blik op de ingang van het dak, maar het was een meisje dat ze niet kende. Ze knikte haar vriendelijk toe en wendde haar blik daarna weer van de deur af. Joël zou vanzelf wel komen als het goed was.. Ze was benieuwd naar hoe Joël over haar dacht.. Ze konden het duidelijk goed vinden.

[Joël]

Joël was bezig met een tekening van de man die hij had gezien in zijn dromen. Hij moest weten of die man echt bestond. Ian was niet in de kamer dus Joël zijn muziek stond op, al waren het maar random R&B nummer, maar er zaten ook enkele nummers tussen van bands zoals Take that, The wanted en al die andere. Toen hij zijn mobiel voelde trillen nam hij deze uit zijn zak en keek hij naar de afzender. Isobel. Meteen verscheen er een grote lach op zijn gezicht. Hij kon het goed met haar vinden, en ze waren al vrij goeie vrienden geworden. De jongen kllikte het bericht open en knikte even dom tegen zichzelf. Op naar het dak dan maar. De jongen trok een wit V-hals shirt uit zijn kast en deed dat aan. Hij deed een gewone jeansbroek aan die al een beetje afgedragen was, maar zo had hij hem gekocht. Voor de rest trok hij zijn nikés aan en wandelde vervolgens de deur uit. Zijn muziek mocht best blijven spelen, uiteindelijk kwam er ook een einde aan die cd dus dat was makkelijk. Joël vroeg zich niet af waarom ze hem wou zien, hij genoot ervan om bij haar te zijn, gewoon twee vrienden onder elkaar. Kort kreeg hij een steek in zijn knie, en hoewel het daar al beter mee was kreeg hij zo nu en dan toch nog last. Maar ja, dat hoorde er wel bij. Het spelen van basket deed hij ook gewoon verder en hij had er geen last van dus dat was lekker handig voor hem. Joël opende de deur van het dak zachtjes en deed deze ook meteen weer dicht even zacht. Zachtjes sloop hij naar de zitzak waar hij Isobel zag zitten, om daarna zijn armen even kort om haar heen te slaan toen hij bij haar aangekomen was. 'Hi stranger.' Glimlachte hij breed naar haar waarna hij haar losliet en plaatsnam in de zitzak die naast haar stond. Aan de glimlach op haar gezicht te zien was er niet bepaald iets mis, maar goed dat kon even goed een opgezet iets zijn dus hij zou maar mooi afwachten. Kort legde hij zijn haren goed, want dat had hij vandaag nog niet gedaan aangezien hij ongeveer een uurtje geleden net was wakker geworden. Les had hij toch niet dus.

Terwijl ze daar zat in de zitzak verplaatste ze zich langzaam naar haar eigen wereldje. Haar gedachten dwaalden vaak af, vaak naar haar thuisland, maar ook naar dingen die onlangs gebeurd waren. Ze glimlachte dwaas toen ze terugdacht aan een grappige situatie dinsdag in de klas. De plotseling aanwezigheid van twee gespierde armen om haar heen lieten haar even opschrikken, maar ze ontspande bij het horen van zijn vertrouwde stem. Haar mondhoeken krulden omhoog. "Hey Hey!" groette ze enthousiast terug op zijn 'Hi stranger'. "Prettige begroeting, ahum," zei ze vervolgens terwijl ze hem kort een beschuldigende blik toewierp. Ze grijnsde weer, ten teken dat ze het niet echt vervelend had gevonden. Ze had hem zonder reden gevraagd te komen, puur om de gezelligheid die zijn aanwezigheid met zich meebracht. "Hoe gaat het met je? Nog spannende dingen meegemaakt? En hoe is het met je knie?" vroeg ze nieuwsgierig. Ondertussen draaide ze iets meer naar hem toe in haar zitzak zodat ze hem beter kon aankijken terwijl hij zin verhaal deed. Ze glimlachte al die tijd continu, maar ze kreeg het gevoel dat ze er stom grijnzend bij zat, dus probeerde ze haar gezicht iets meer in een plooi te houden. In haar ooghoeken zag ze Brianna, een meisje uit haar klas nieuwsgierige blikken naar haar en Joël werpen. Ze glimlachte even naar haar, maar besteedde verder geen aandacht aan het meisje. Ze mocht denken wat ze wilde, het kon Isobel niet erg veel schelen. Snel richtte ze haar blik weer op Joël, naar hem keek ze veel liever. Ze had die vragen op hem afgevuurd uit pure interesse, daarom vond ze het niet erg om naar zijn verhaal te luisteren. Ze deed het zelfs met plezier.

[oeff inpspiratie was even ver te zoekeeen :$ ]

Joël grijnsde even. ‘Ik weet dat ze prettig was lieverd, anders zou ik ze toch niet zeggen?’ In de jongen zijn ogen brandde pretlichtjes. De beschuldigende blik liet hij maar langs zich gaan want hij wist wel dat ze grapte. Dus ja. Meteen kreeg hij enkele vragen op hem afgevuurd waar hij toch wel even over moest nadenken. Hoe ging het nu eigenlijk met hem? Ach klagen kon hij eigenlijk niet meer dus, dat bracht hem tot de conclusie dat het best wel goed ging zeker? Kort schudde hij zijn hoofd, waar de jongen toch weer over nadacht. Ach, dat was Joël nu eenmaal, alleszins de oude met een beetje nieuwe Joël. Het meisje had de gehele tijd een glimlach op haar gezicht. Best wel raar, maar ook grappig. Hij voelde even de drang om haar lip te poken, maar dat deed hij maar niet. Even keek hij naar de kant waar een meisje stond, die keek hen nogal creepy aan. Waarop hij heel droog zijn tong uitstak en een kop erbij trok van Bluegh. Maar dan keek hij haar weer aan en besloot maar te antwoorden. ‘Nou, ik kan niet klagen over iets volgens mij. Het enigste spannende dat ik misschien meegemaakt heb, is dat ik men beste vriend weer gesproken heb na al die tijd. En wel, mijn knie zit er volgens mij nog aan, dus daar is het ook wel in orde mee.’ Lachte hij. Kort wreef hij door zijn haren en rekte zich even uit. ‘En hoe is het met mijn favoriete volleybalstertje?’ Ja, stiekem was ze zijn favoriet, al was dat ook meer omdat hij niet echt wist wie er in het team zat. Maar goed, daar kwam hij ooit op een dag nog wel eens achter zeker? Toen hij enkele jongensstemmen hoorde keek hij vrijwel meteen op, het waren een paar dudies uit het basketbal team, die kende hij wel. Al was er niet echt iemand die hem ook echt interesseerde. 'Trouwens, je moet binnekort Alice is een keertje ontmoeten, ik denk wel dat jullie bevriend zouden kunnen raken. En dan zien we elkaar ook meer.' Dan konden ze samen afspreken enzo, en dat had Isobel hier ook meteen een vriendin waarmee ze meidendingen kon gaan doen en heel die zooi.