Secrecy

De avond was gevallen en de oranjerode zon was ondertussen al begonnen met haar afdaling. Een blondharig meisje had haar handen op de ballustrade op de pier gelegd, en stond roerloos terwijl ze naar de zee staarde. Een voorbijganger zou zich niet bewust zijn van het verleden dat het meisje had. Een vreemdeling zou niet op de hoogte zijn van de dingen die ze gedaan had, en dingen die ze nog zou gaan doen. Maar het ergste was dat zelfs een bekende dit niet van haar weten zou. Nu ze erover nadacht kon ze een heel boek over zichzelf vol schrijven, over de dingen die de wereld nog niet van haar wist. Maar wat zou daar leuk aan zijn? Haar leven was een stuk leuker nu hij half verscholen lag in de schaduwen, nu ze nog geheimen had die niemand ooit te horen zou krijgen.. Tenminste, als ze het schandaal rondom Sarah goed genoeg had verborgen.
Het zat haar nog steeds dwars. Toendertijd was ze nog niet zo ervaren als ze nu was, en misschien had ze belangrijke bewijsstukken achtergelaten. Misschien had ze getuigen achtergelaten, die natuurlijk niet direct getuige waren, maar met een beetje logisch redeneren een heel eind zouden kunnen komen. Één zo'n mogelijke getuige was Sarah, maar wat moest Ruby met haar? Vijanden waren ze al, maar waarom had ze dan nog niet de waarheid verteld tegen iedereen..? Of zag Sarah haar alleen maar als een vijand omdat ze dacht dat Ruby Sam had afgepakt, terwijl ze zelf eigenlijk wel beter wist? Ruby wist niet wat er in het hoofd van de perfecte brunette om ging. Vroeger, ook al leek het onmogelijk, waren de twee vriendinnen geweest. Maar achteraf bleek dat Sarah een stuk anders was dan ze eerst gedacht had, ook al dacht ze haar nog zo goed te kennen. En met het einde van de vriendschap van de brunette en de blondine, sloeg de blondine een andere weg in en ging ze recht op crazytown af. Ook begonnen de geheimen, en Ruby wist maar al te goed dat het beter was als de desbetreffende geheimen verborgen bleven.
Tussen haar slanke vingers hield ze een zwarte, gecompliceerde sleutel. Deze sleutel pastte op een kluis waar ze vanmiddag langs was geweest, een kluis waar een envelop in had gelegen. In haar andere hand hield ze de envelop vast, tot nu toe nog ongeopend. Natuurlijk brandde er een hevige nieuwsgierigheid in haar en wilde ze er het liefst achter komen wat er in godsnaam in de brief stond, ook al had ze wel een vaag vermoeden. De man die haar de sleutel had gegeven had namelijk een naam onder mensen zoals Ruby, en misschien had de kleine dievegge hun aandacht wel getrokken. Als dat het geval was wist ze niet of ze daar wel zo blij mee moest zijn, of wat de gevolgen voor haar waren..
Plotseling draaide de blondine zich om, een nijdige blik naar de man toewerpend omdat hij bijna met zijn dikke pens tegen haar aanbotste. "Kijk uit waar je loopt." mompelde ze hem geïrriteerd toe, waarop hij haar vervolgens verbaasd aan keek maar haar verder met rust liet. Ruby haastte zich terug naar de slaapvertrekken van Monica High, liep twee trappen op en liep de lange gang door naar haar kamerdeur. Eenmaal daar aangekomen merkte ze dat er een jongen naast haar kamerdeur stond, zijn gezicht was van haar afgedraaid maar dat was niet nodig om hem te herkennen. Zijn lange postuur en de kruin op zijn achterhoofd was net zo kenmerkend voor hem als dezelfde verdwaasde blik die ze zo vaak op zijn gezicht bespeurde. "Alain?" zei ze verbaasd, waarna ze voor haar deur bleef staan en vlugjes de envelop buiten zicht van de jongen hield. Er was echter een kans dat hij de beweging had gezien, maar die was er eigenlijk altijd wel. Ze haalde haar kamersleutel uit haar broekzak met haar vrije hand en opende de deur, waarna ze naar binnen glipte en snel de envelop in een klein kluisje legde, om deze vervolgens weer op slot te draaien. Als de brief daadwerkelijk van degene was waarvan ze dacht dat deze was, dan kon het wel eens haar leven kosten als een buitenstaander erachter kwam. Niet dat haar leven haar dierbaar was.. Ze had zich gewoonweg te vaak van de hebberige klauwen van de dood weten te redden dat het zonde zou zijn als ze op deze manier aan haar einde zou komen.
Ruby trok haar leren jasje uit omdat het niet bepaald koud was op haar kamer en deed een paar ramen open, waarna ze in de deurpost verscheen en Alain aankeek. Dit alles had misschien een tiental seconden gekost. "Wat doe je hier?" vroeg ze vervolgens, terwijl een kleine grijns haar lippen sierde. Wat Ruby niet wist dat de twee vanavond hadden afgesproken wat leuks samen te gaan doen, maar zo vergat ze wel eens vaker dingen die ze eigenlijk niet moest vergeten, als ze met wat anders bezig was..

[& Alain, anderen met toestemming! En sorry voor de lange post, Ties x')..]

Alain trok een wit shirt over zijn hoofd van één van zijn favoriete bands en keek in de spiegel. Nou, als hij homo was dan was hij al met zijn spiegel getrouwd, dacht de jongen met een glimlach over zichzelf en knipoogde. Hij had zin om Ruby weer te zien, dat was weer een paar dagen geleden. Alain had veel aan haar gedacht, maar had daarnaast ook veel gedoe en geregel gehad met de band. Daardoor kwam hij ook wat slaap tekort, maar dat was te overleven.
Hij pakte een blauwe roos uit een vaas die op de tafel in zijn slaapvertrek stond en haalde een CDtje uit de doos. Eigenlijk kende Alain de muzieksmaak van Ruby niet echt, maar hij kon het in ieder geval geven, wat ze er dan mee ging doen was weer aan haar. Met de blauwe roos en de CD liep Alain in de richting van Ruby's slaapvertrek, waar ze hadden afgesproken. Waarom hij een blauwe roos had? Daar had de jongen wel over nagedacht. Ten eerste vond hij zelf blauwe rozen mooier dan rode en ten tweede had het hem niet verbaasd als Ruby een rode roos te normaal vond en hem dan maar direct in de prullenbak donderde. Alain hoopte dat hij met een blauwe roos in ieder geval kon bereiken dat de roos pas werd vermorzeld als het uit zijn zicht was.
Ruby was mooi, zoals altijd eigenlijk. Maar ze zag er anders uit, het leek bijna alsof ze aanwezig was. Het klopte dat ze altijd heel aanwezig was, in extreme vormen zelfs en dat wist Alain ook. Maar ze leek altijd zo afwezig of deed zich misschien op die manier voor. Op dit moment was de jongen zelf echter een stuk meer afwezig en had niet echt door waarmee Ruby zo ''aanwezig'' was. En ja, sinds wanneer was het vreemd om eerst je kamer binnen te sneeken om nog wat kleren of in zijn geval pornobladen onder het bed te schuiven voor je een date naar binnen liet?
Wat hem wel verbaasde en eigenlijk ook teleurstelde was dat ze hun afspraak was vergeten. Ze vroeg zich af waarom hij hier was. Oké, natuurlijk kan je het even vergeten, maar dat het niet binnenkomt terwijl hij daar al stond? Alain trok zijn wenkbrauwen omlaag, tussen teleurstelling en pissig in, zoals zijn gevoel ook was. ''Je bent het vergeten?'' zei hij, iets wat hij haast niet kon geloven. Was het dan allemaal zo verkeerd ingeschat? Hij gooide de roos onderhands richting Ruby die nog twee meter verderop stond. Het CDtje hield de jongen nog altijd vast.

In alle haast had Ruby de blauwe roos en het CDtje wat Alain in zijn handen had gehouden totaal over het hoofd gezien. Ze merkte deze pas op toen hij na een 'Je bent het vergeten.' de blauwe roos naar haar toe gooide. Het bloemgeval bleef wat misplaatst op de grond liggen, en hoewel hij nu wel verleidelijk dicht bij haar voet lag en er gewoon naar solliciteerde om geplet te worden, besloot ze voor de verandering maar eens om Alain's gevoelens te denken. Okay, maar hoe moest dat..? Ze raapte de roos op, vloekte om de doorn die een snee in haar vinger had veroorzaakt, en keek er vervolgens onderzoekend naar, zodat ze zichzelf wat tijd kon gunnen om een perfect in elkaar gewoven leugen kon verzinnen. En om er überhaupt achter te komen wat de jongen voelde of wat hij op dit moment graag zou willen wat ze deed of zei. Waarheid was dat ze gewoon niet zo'n romanticus was, maar als ze dat wel was geweest dan was ze niet dezelfde Ruby als ze nu was. Ugh, ze wilde er niet over nadenken hoe ze was als ze.. lief was. Vast walgelijk, schattig en glimlachend, maar walgelijk.
Wacht. Teruggaande naar de blauwe roos. Een blauwe roos symboliseert de hemel, het goddelijke. Het staat voor een zeer diepe en spirituele liefde. In de knop drukt deze kleur roos de wens uit om nog verder te gaan, in volle bloei staat ze voor een zeer intense spirituele ervaring. Iemand die deze bloem geeft, waant zich in een droom die “te mooi is om waar te zijn”. Waande Alain zich in een droom die "te mooi is om waar te zijn"? Als Ruby niet verbaasd was over het feit dat Ties het soort van samenzijn met haar te mooi vond om waar te zijn, dan vond ze het al vreemd dat hij dróomde over haar en dat het niet nachtmerries waren. En als ze die twee dingen al niet vreemd vond, dan vond ze het al maf dat hij haar met de hemel associëerde.
"Nee, natuurlijk vergeet ik zoiets niet. Ik wilde gewoon kijken hoe je zou reageren als ik je een beetje zou plagen." reageerde ze vervolgens met een grijns, dat laatste op een onschuldig toontje zeggend. Ook al gaf de blik in haar ogen aan dat ze alles behalve onschuldig was. "Fuck." vloekte ze vervolgens zachtjes, toen ze merkte dat een warme vloeistof langs haar vinger naar beneden gleed. Haar huisbaas zou haar vermoorden als dat bloed op het tapijt terecht zou komen.. Hoewel, Ruby had een goede ervaring met het wegwerken van bloedvlekken. Dus waarschijnlijk had ze niet veel te vrezen. Om zichzelf het werk te besparen en omdat ze zo snel niets anders kon vinden stopte ze haar vinger in haar mond, nadat ze de blauwe roos met haar andere hand had overgepakt en deze vervolgens in een vaas zette.
"Bedankt voor de roos. Hij is prachtig. Net als de betekenis erachter. Die is ook prachtig." ze glimlachtte half aanwezig terwijl haar blik ergens op Alain gevestigd was. Het voelde vreemd om zulke woorden uit te spreken. Vooral omdat 'bedankt' en 'prachtig' niet bepaald negatief waren. De glimlach verdween plotseling van haar gezicht. "Maar dat is niet van je shirt te zeggen, die is lelijk." zei ze vervolgens. Dat voelde meer als de oude Ruby.. "Goed. Wil je hier blijven staan of wil je dat ik je verrassing ga halen?" zei ze vervolgens, waarna ze langzaam naar hem toe liep en pas toen de afstand tussen hen klein was stopte. "Ben je soms niet benieuwd naar wat ik voor jou gehaald heb?" vroeg ze vervolgens, waarna ze breed grijnsde. Eigenlijk had ze helemaal nog geen verrassing, ook nog geen cadeau. Ze kon hem meenemen naar een restaurant, maar zelfs als ze nog sneaky ging reserveren zou ze waarschijnlijk toch geen tafeltje krijgen. Misschien kon ze hem beter ergens op een bankje neerzetten en vervolgens wat voor hem halen, iets wat een hoger slagingspercentage had. Echter had Ruby geen plan voorbereid en aangezien ze niet dagelijks in het winkelcentrum kwam of in de kleine winkeltjes in de buurt, moest ze maar gokken. Zeker met de duisternis die snel zou vallen, zou ze niet goed kunnen zien in wát voor winkel ze eigenlijk in brak.. En die duisternis had ze nodig, want zonder was een dief al snel gespot. En eenmaal gespot was de dief ook makkelijk te vinden.
"Maar misschien kunnen we beter nog hier blijven. Wachten tot het donker is. Want dan pas mag je je cadeautje hebben." voegde ze er na een korte stilte aan toe, terwijl een speelse grijns haar gezicht sierde.

Ruby pakte de roos op en liet hem, zoals altijd, niet in haar gedachtes. Haar lauwe excuus die volgde was niet iets wat Alain van haar had verwacht, eerder een opmerking dat hij niet anders van haar had moeten verwachten. Het laatste kwam waarschijnlijk dichter in de buurt dan haar excuus. Misschien was het ook omdat hij behoorlijk wat ervaringen had in afspraakjes vergeten, zowel dat hij ze vergat als meiden die hij een jaar geleden nog volop date. Dit was toch wel een veel gebruikt, afgekauwd, lauw excuus. Dat ze het was vergeten, dat was kut. Maar dat ze loog vond hij een stuk erger.
Alain sloot zijn ogen even en snoof, goed dan. Hij liep met Ruby mee, terwijl ze de bloem wat onhandig in een vaas zette. Het hele gebeuren ging nogal langs Alain heen, alles was wat wazig, want hij was nogal in gedachte verzonken. Ze loog en dat was niet iets had hij kon gebruiken, liever the hard truth dan white lies. Dat maakte alles wel een stuk duidelijker en vooral ook voor elkaar makkelijker. Ondertussen had ze hem al bedankt voor de roos en de betekenis, waarop Alain met een simpele glimlach en knik had geantwoord. Maar dan pas drong het door dat het een betekenis had. Jezus, blauwe rozen tegenwoordig ook al? Rode, dat was iets met liefde, wat betekende iemand een blauwe roos geven? Awesome dat je de duivel aanbid? Of misschien, liegen tegen iemand waar je iets voor voelt is oké en daar wordt de connectie vast beter van? Wat het ook was, het was vast niet iets goeds, als Ruby er zo blij mee was. Door de gedachte ging de opmerking over zijn shirt langs zich heen en misschien vond hij het stiekem niet interessant genoeg op het moment. Zorg voor later.
Nog altijd had Alain geen woord meer gezegd, sinds hij haar ervan had beschuldigt dat ze het was vergeten. Iets waar hij door haar opmerking alleen maar meer zeker van was. Als ze het werkelijk niet was vergeten had hij waarschijnlijk een blauw oog. Daarnaast was plagen op die manier gewoon niet iets voor Ruby. Een reactie van Alain zou helemaal niets boeien, concludeerde de jongen. Als ze aan het stangen was, zou ze dat goed doen, misschien een worm in zijn sandwich leggen of voor de grap in de kerk een satanistische tekst dumpen. Dat leek meer haar humor en haar manier van stangen.
Ook bleek ze een cadeau voor hem te hebben, die hij net iets te toevallig pas later zou krijgen. Oké, ze kon een cadeau hebben gekocht voor vandaag en het net even te zijn vergeten, maar toch. Eigenlijk had Alain helemaal geen cadeau van haar verwacht. Het was ook niet iets wat de jongen echt van plan was en de CD zag hij ook niet echt als cadeau en het leek hem later pas leuk om ook een blauwe roos mee te brengen.
De jongen liet haar de volgende zin nog afmaken en trok toen eindelijk ook zijn mond open. ''Dat je het vergeten bent, is kut.'' noemde Alain, letterlijk een gedachte die eerder al door zijn hoofd spookte, ''Maar dat je liegt vind ik veel erger. Ik kom er echt wel overheen dat je het vergeten bent. Ik vind jou namelijk geweldig, niet je potentieel. Helemaal omdat je dit vergeet en helemaal omdat we beide waarschijnlijk ook nog wel kutdingen gaan doen, kunnen we beter eerlijk zijn over wat er kut is. Beide zijn we niet zo goed in dit en dat zullen we waarschijnlijk ook niet worden, maar als we eerlijk zijn, dan weten we tenminste waar we staan.'' Oké, praten en uitleggen waren ook geen kwaliteiten van Alain en zeker deze keer was hij niet trots op zichzelf. Bang dat hij het aan het verneuken was. Zijn uitleg was alles behalve warm en hijzelf deed zich ook niet zo romanticus voor. Hij slikte en stapte voorzichtig naar haar toe, ''Ik vind jou leuk, niet je potentieel. Sociale perfectie is gruwelijk en saai, jij bent perfect. Ik had geen idee dat een blauwe roos een betekenis had, ik vond hem gewoon mooi en ik weet dat je plotselinge aanraking gruwelijk vind, dus mag ik je heel spontaan zoenen? Of jij mij, als dat beter uitkomt?''