Kamer van Dennis &'nd Gavin

Een koffer, twee tassen en de tas met zijn gitaar erin had de jongeman bij zich terwijl hij door de gangen van het gebouw heen slenterde. Hij was een dag of twee geleden aangekomen op Monica High en had nu pas de zin gevonden op zijn sleutel op te halen en naar zijn eigen kamer te gaan. Nou jah, eigen. Samen met zijn, nog onbekende, kamergenoot dan. Met een zucht zetten hij zichzelf weer in beweging en keek ondertussen bij welk nummer hij inmiddels aangekomen was. 147, 148, 149, 150. De getallen bleven oplopen. Even stopte de jongen en haalde een papier uit zijn kontzak. "Beste Dennis, hierbij de sleutel van je nieuwe kamer. Deze kamer, nummer 215, zal je delen met Gavin DeGraw. Voor vragen kan je altijd terecht bij de balie. Mvg, Het bestuur." Diverse keren gleden de ogen van de jongen over het papier. Kamer 215, Gavin DeGraw. Die naam zei hem totaal niets, maar het kamernummer zou hij toch wel moeten vinden. Hij was nu bij 150, dus hij moest wel nog een aardig stuk doorlopen om de kamer te kunnen vinden. Met een zucht pakte Dennis zijn spullen weer op, deed het papier terug in zijn zak en liep weer verder.

Na een klein kwartiertje te hebben gezocht had hij eindelijk zijn kamer gevonden. Hij bleef voor de deur staan en haalde de sleutel uit zijn broekzak. Hij deed de sleutel in het slot en draaide hem twee keer om, totdat hij een zachte 'klik' hoorde, die aangaf dat de deur open was. Met zijn voet duwde hij de deur verder open en loodste zichzelf, inclusief al zijn bagage, de kamer binnen. Hij liet de deur open staan en keek de kamer rond. Zo te zien was hij de eerste in deze kamer, aangezien het hier nog ontzettend saai en kaal was. Even dacht Dennis na, maar gooide uiteindelijk zijn tas in de rechterhoek. De rechterkant van de kamer zou van hem zijn. Hij zetten de andere tassen neer, plaatste zijn gitaar zorgvuldig tegen de muur en begon rustig met uitpakken.
Kleding op de planken, boeken en stuff bij zijn nachtkastje, een foto van zijn familie erboven op, even als zijn plectrums. Toen hij klaar was, ging hij relaxed op zijn bed liggen, pakte zijn gitaar en begon er wat verveeld op te tokkelen. Wachtend tot zijn kamergenoot eindelijk eens zou komen opdagen en hij weer eens een goed, fatsoenlijk, gesprek kon voeren.

Ah, eindelijk! Hij kon zijn sleutel gaan ophalen! Grijnzend liep Gavin door de gangen. Hij had een papier bij zich, waarop hij kon zien met wie hij samen in een kamer zat. Bij de balie stopte hij. Hij hoefde de naam niet te lezen. Hij zou het wel zien wie het was. Misschien moest hij toch de voornaam even lezen, zodat hij al zeker geen fouten maakte. Hij keek op het papiertje. Dennis. De naam zei hem in elk geval al helemaal niks, dus dat wou zeggen dat hij Dennis nog niet ontmoet had. Ach, daar ging verandering inkomen, niet? Hij nam een kijkje om zich heen, waarna hij diegene achter de balie vriendelijk bedankte nadat hij de sleutel had gekregen. Ergens was hij wel blij dat zijn kamergenoot een jongen was. Hij was echt een sufferdje bij meisjes in de buurt, dus dit kwam hem wel goed uit. Hij mocht dan wel bekend zijn in zijn eigen land met zijn optredens en zo, waardoor een conversatie met een meisje spontaner langs zijn kant ging, maar hij moest onthouden dat ze hem hier niet kenden. Of ja, sommigen dan toch. Alleen Maja had hem herkend. Hij kreeg een vrolijke lach als hij aan haar dacht. Hij dacht gelijk aan haar enthousiasme en hoe ze hem vrolijk bijgestaan had toen hij uiteindelijk samen zijn favoriete liedje hadden gezongen. Glimlachend keek hij naar een deur die verdacht openstond. Ah, dit zou het wel eens kunnen zijn. Hij keek op het bordje, dat op de deur hing. Welke kamer was het nu ook alweer waar hij moest zijn? 215? Hij klopte zachtjes op de deur en zag een jongen liggen op bed, met een gitaar. Zou dat Dennis zijn? Oh, als hij maar goed was! Het zou echt iets voor hem zijn om bij de verkeerde kamer te komen. Hij zette zijn koffer op het bed en zijn tas, waar zijn gitaar in zat. Het was eigenlijk meer een soort koffertje. Hij hoorde de klanken van de jongen van zijn gitaar en grijnsde even. Leuk, nog een gitaarmensje! Dan kende hij er nu dus twee. 'Dennis?' vroeg hij en hij keek de jongen vriendelijk aan. 'Gavin DeGraw hier, volgens mij ben jij mijn kamergenoot. En anders ben ik weer eens grandioos verkeerd gelopen, wat echt iets voor mij zou zijn,' lachte de jongen vriendelijk. Hij trok zijn mutsje wat beter over zijn hoofd, waarna hij naar het bed liep en daar op ging zitten. Hij had de deur gauw achter zich gesloten. Hij ritste zijn koffer open en begon zijn spullen de kast in te laden. Had hij dat ook weer achter de rug. 'Je speelt ook gitaar, zie ik. Nice,' zei hij en hij keek even naar de gitaar van Dennis. Als het Dennis was, tenminste. Ja, dat zou toch wel?

- Volgens mij is dit flut XD Mijn postje dan XD -

Verdiept in zijn muziek staarde Dennis voor zich uit, terwijl hij blind door ging met spelen. Hij speelde inmiddels lang genoeg om alles van buiten te kennen, al wist hij dat 'ie nog veel te leren had. Hij kon de basisdingetjes en was aardig goed als het ging om volledige nummers spelen, maar na het ongeluk met zijn ouders had hij een tijd lang niet meer gespeeld en waren sommige dingen hem ontschoten. Hij had zich in die tijd meer gericht op het motorrijden, iets waar hij wel zeer bekwaamd in was geworden. Ach, dat gitaarspelen zou later wel komen. Hij had nog alle tijd van de wereld om zijn perfectie te perfectioneren. Een glimlach kwam rond zijn gezicht, terwijl hij merkte dat hij automatisch een van zijn favoriete nummers was gaan spelen. Het was niet zo zeer een lastig nummer, eerder een beetje vrolijk getokkel, maar het ging snel en klonk vrolijk, dus was het goed genoeg voor hem.
De meeste mensen dachten dat Dennis een ruige knaap was die niets van school moest weten en het liefst buiten rondhing, rokend, blowend, en weet ik veel wat voor shit gebruikend. Maar daar vergiste veel mensen zich in. Hij was best aardig opgevoed, en na het ongeluk met zijn ouders was dat niet echt veranderd. Hij was misschien wat stiller geworden en kwam soms nors over, maar verder was alles nog toppie in orde.
Dennis keek op toen hij iemand in de deuropening zag staan. 'Dennis?' werd er aan hem gevraagd. Hij knikte en legde zijn gitaar weg. 'Gavin DeGraw hier, volgens mij ben jij mijn kamergenoot. En anders ben ik weer eens grandioos verkeerd gelopen, wat echt iets voor mij zou zijn,' Dennis kon het niet laten om zelf ook een beetje mee te lachen. "Je zit precies goed. Dennis Booker, aangenaam kennis te maken Gavin," zie hij vriendelijk. Hij was niet echt iemand die meteen de ander zijn hand ging schudde of zo. Hij vond dat zo ontzettend nutteloos, om iemands hand te schudden. Hij keek toe hoe Gavin begon uit te pakken en keek op toen 'ie vast stelde dat hij ook gitaar speelde. "Um. Ja, bijna 3 jaar, maar mijn echte passie ligt bij motoren," hij glimlachte wat en rekte zich uit. Verveeld zakte Dennis terug op het bed en leunde tegen de muur. "En, Gavin. Waar kom je precies vandaan?" vroeg hij om het gesprek gaande te houden.

Hij knikte. Drie jaar was immers al een goed begin. Hij speelde al langer, maar dat was ook dankzij zijn band. Stiekem miste hij die gekke jongens wel, die altijd klaar stonden om met pizzastukjes heen en weer te smijten. Hij grijnsde als hij daaraan dacht. Hij keek opzij naar Dennis. 'Goh, dan weet je meer als ik van motors. Het enige wat ik ervan weet is dat het rijdt en twee wielen heeft,' zei Gavin en hij schoot in de lach. Hij zette zijn koffer onder zijn bed neer en ging toen op het bed liggen waarna hij zijn rug leunde tegen de muur. 'Rust,' mompelde hij. Hij was Dennis' vraag nog niet vergeten en was hem nog een antwoord verschuldigd. 'Uit New York,' zei hij en hij keek daarbij even opzij om Dennis' reactie te peilen. Mensen die hem niet kenden vonden hem dan al gelijk rijk. Maar om in New York te wonen hoefde je dus echt niet rijk te zijn. Je had ook een buurt, ver weg van de stad, waar het een stuk minder rijk aan toe ging en daar woonde Gavin. Hij wist niet eens of dat New York nog wel was, maar het lag er wel zeer dichtbij en New York was groot. Hij keek rustig opzij naar Dennis. Het leek hem in elk geval al een fijn iemand om mee te praten. Communiceren was een van de makkelijkste dingen die je kon leren, als je het maar goed deed. Naar Gavins weten ging het bij hem er redelijk goed aan toe. Hij kon zijn woede makkelijk onder controle houden en was nog niet echt in situaties gekomen waarbij hij moest vechten om iemand uit de nood te helpen, alhoewel hij het er wel voor over had. Maar de mensen in zijn eigen stad kenden hem, durfden zoiets niet op te brengen of hadden daar veel te veel respect voor. Hij keek even naar Dennis. 'En waar kom jij vandaan?' vroeg Gavin vriendelijk, waarna hij zich een beetje hogerop duwde met zijn zitvlak, zodat hij beter overeind zat en niet toevallig in slaap sukkelde. Het zou echt iets voor hem zijn dat ze een heel verhaal begonnen tegen hem en hij al halverwege in slaap gevallen was. Hij wachtte af en keek toen voor zich uit. 'Wat zou jij later willen worden?' vroeg hij zich hardop af aan Dennis. Hij keek opzij.