So I swam to your house, so we could float around. ~ <3 ''

Chester trok zijn T-shirt over zijn hoofd heen en trok het nog wat naar beneden, zodat het een stukje over zijn broek hing. Al viel zijn broek toch weer stukje bij beetje naar beneden, want zo hip was hij nog wel. Met een mooie Björn Borg onderbroek, waar nu eigenlijk een ‘xD’ smiley bij van pas zou komen. Dat leek hem echter niet erg professioneel, dus dat deed hij ook maar niet. Hij sloeg zijn rugzak over een van zijn armen en liep de kleedkamer uit, aangezien de training zo’n vijf minuten geleden was afgelopen. Dan mocht ie weer fijn op zijn kamer zitten met de televisie aan, Family Guy of Futurama opzetten en een zak chips open maken. Vreetzak dat ’t was. Old habits die hard, zeiden ze dan. Ach, hij was vroeger een stuk dikker geweest dan ie nou was. So what? Het was nou immers allemaal goed en hij had al het hele jaar geen opmerkingen gehad over zijn gewicht, aangezien dat wel in orde was. En hij verwachtte ook niet dat de guys zouden zeggen ‘wow, wat ben jij slank’ of zo… Dat wou die geen eens. Dat kwam dan weer een tikkeltje té gay over.
Terwijl hij naar zijn kamer liep dacht hij aan Luna, zijn kamergenote. Gek genoeg leek ze boos op hem, al wist ie niet wat hij had misdaan. Al zou hij het ook niet zo leuk vinden als hij zijn neef binnen liet en ze binnen een uur stonden te bekken, dan zou die zelfs ook een beetje boos zijn. Dus hij ging ervanuit dat dat de enige verklaring was. Hoewel hij Isis ook nog ‘had’, hoefde hij naar niet echt meer. Dan had ie liever Luna. Isis was oud nieuws. Bovendien vond hij haar als emo leuker, maar daar had ie een vreemde soort fetish voor. Als je het zo kon noemen. Luna was dan wel niet alto, maar dat hoefde niet altijd. Het was niet zo dat het écht een obsessie van hem was. Anders was hij het zelf ook wel geweest, wat die eigenlijk ook al was geweest. Oké, weet je, laat maar. Het was moeilijk om uit te leggen. Hij begreep zichzelf helemaal, al was hij niet echt de helderste. Maar soms was het juist wel leuk om alle lampjes boven uit te laten en gewoon random en gek te doen. Hoe dan ook, elke dag zou hij aan haar vragen ‘ben je nog boos op me?’ en zou ze ‘uhu’ of ‘ja’ zeggen. Dan liep hij de kamer weer uit met een droge ‘oh… oké’ en zaten ze later samen een heel professionele Chester-magnetron-maaltijd te eten, want daar was hij inmiddels steengoed in geworden. Want nu wist hij wat een ovenwant was en dat hielp alweer enorm op zijn weg naar top chef en eigenaar van zijn eigen restaurant, wat ie stiekem dolgraag wou. Dat was dus sarcasme, by the way. Dan had ie z’n restaurant en kwamen ze aan met een lasagne in zo’n bakje van aluminium uit de supermarkt. Al was dat wel heel lekker, maar het was niet waar je voor naar een restaurant ging. Toast dan maar?
Hij opende de deur tot zijn kamer, liep naar binnen en sloot de deur achter zich. Zijn tas werd een beetje roekeloos op de grond gegooid terwijl hij de kamer in liep. Hij liep vervolgens naar Luna’s kamer toe (dat was inmiddels zijn eerste prioriteit geworden), klopte op de deur en kwam binnen. “Goodmorning Sunshine,” zei hij lachend, het feit dat het vier uur ’s middags was negerend. Ze zat op bed naar iets te staren maar hij kon niet zien wat, want d’r bruine haren hingen ervoor. Eigenlijk waren er tientallen dingen die hij wou doen met d’r haar, maar dat hield hij maar voor zich. Om nou te zeggen ‘ik wil je haar ruiken’ was een beetje creepy. Vandaar dat ie dus maar niks zei. Heel sneaky. “Ben je nog boos?” vroeg Chester. Er kwam geen antwoord en dus ging die op de rand van d’r bed zitten en keek even schuin opzij naar d’r. Er hing een stilte, maar het was niet zo ongemakkelijk. Helemaal niet, zelfs. “Ga je me nu negeren?”

[Luna&Chester]

Na een korte zucht geslaakt te hebben liet ze zich in haar grote hoofdkussen vallen die midden op haar bed lag. Zoals gewoonlijk was dit weer zo’n dag die helemaal niets voorstelde. Alleen maar school en vervolgens ook nog lekker nablijven aangezien de leraar Nederland het blijkbaar niet kon pikken dat ze kritiek had op zijn manier van lesgeven. Pff, mocht ze geen mening hebben? Voor een moment wierp ze een blik op haar schooltas die ze zonet aan de andere kant van de kamer had gesmeten. Er zat nog huiswerk in dat ze niet had afgekregen in dat extra uurtje. Maar echt de motivatie om dat nu nog te maken had ze niet. En ze wist nu al bijna zeker dat ze het in de pauze van iemand over zou gaan schrijven, zo ging het altijd.
Nogmaals zuchtte ze en staarde vervolgens levenloos naar het plafon die een saaie witte kleur weergaf. Lekker origineel. Maar ach, de kamers hier op Monica High straalde nou ook niet bepaald uit op hun uiterlijk. Nou ja, dat vond zij dan. Meningen konden verschillen. Voor een moment ging haar gedachten naar de laatste ontmoeti ng met Regina. Ze waren samen naar het strand gegaan en nog steeds had Luna het idee dat ze dat had gedaan om haar schuldgevoel weg te stoppen, in plaats van gewoon gezellig afspreken. Maar aan de andere kant had ze haar nicht wel de kans willen geven om alles uit te leggen van de kus met Chester. En die kans had ze in haar en Chester’s kamer ook wel aangenomen. Want ze had een heel verhaal op haar afgevuurd gekregen waarvan ze niet precies had geweten wat ze nou had moeten geloven. Maar nu leek alles wel weer goed te gaan tussen haar en Regina. Iets waar ze blij mee was, aangezien het slecht voor hun zou uitpakken als ze ruzie zouden blijven houden. Hun ouders zouden daar niet me overweg kunnen, dat wist ze nu al. Maar gelukkig zou dat niet gebeuren.
Even verscheen er een glimlachje op haar lippen, maar die verscheen al snel toen ze hoorde dat er iemand binnen kwam. Ergens wist ze gelijk wie het was, en dat was eigenlijk ook wel logisch aangezien hij haar kamergenoot was. Chester. De persoon waar het in de kamer eigenlijk omgedraaid had toen en ze wist nog steeds niet helemaal wat hij ervan dacht. Het was wel duidelijk dat hij dacht dat ze boos op hem was, aangezien hij tot nu toe elke dag had gevraagd of ze nog boos was. Oké, ze was inderdaad boos op Chester. Gewoon weg omdat het zo plots was allemaal, al wist ze niet of ze daarom boos op hem moest zijn. Maar goed, dat was allemaal lekker ingewikkeld.
Terwijl haar gedachten op hol leken te slaan, hoorde ze op de achter grond Chester’s stem die met een toon sprak die aanduidde dat hij moest lachen. Wat viel er te lachen? Ze kwam overeind en trok even een wenkbrauw op. “Ben je nog boos?” waren zijn volgende woorden. Woorden die ze nu elke dag aan had gehoord. En telkens weer had ze hem geen enkel antwoord geschonken en ze was niet van plan dat nu te veranderen. Dus hield ze haar ogen strak op die van hem gericht, waarnaar ze op een gegeven moment weer op het plafon te richten. “Ga je me nu negeren?” Aha, Chester leek het helemaal te snappen. Ze zuchtte even geïrriteerd. “Ja,” antwoordde ze simpel weg.

Chester’s blik gleed naar het plafond, dat een witte kleur had. Erg origineel was het niet, maar zo was je tenminste veilig. Niemand die kon zeiken dat ie die kleur lelijk vond, want het was geen eens een kleur. Bovendien had hij niet echt een mening wat zwart of wit betrof, aangezien ze vrij neutraal waren. En saai. Maar dat was dan weer een heel ander verhaal en hij begon nogal van het onderwerp af te draven. Niet dat ’t plafond zo interessant was…
Hij wist dat het allemaal goed liep tussen Luna en Regina. Die twee waren weer dikke vriendinnen, alsof er nooit wat was gebeurd. En hij kreeg op zijn kop, terwijl hij niet eens echt wat had gedaan. En Regina ook niet trouwens. Stiekem had hij dan wel meer schuld dan haar, maar zo kwaad kon Luna er toch niet om zijn? Kom op. Hij voelde zich ook wel schuldig tegenover Luna, wat ook weer voor de eerste keer was. Maar waarom kreeg hij alle schuld op zich afgeschoven? Waarom was – toen in de kamer, toen Regina een verhaal aan het ophangen was over waarom ze hadden gezoend – alle druk op hem gelegd? Of verbeeldde hij zich dat maar? Hij had al die dagen het idee gehad dat er voornamelijk druk op hem lag en dan het allemaal zijn schuld was. Van díe jongen. Het meisje keek hem hoe dan ook met opgetrokken wenkbrauw aan en hij krabde even in zijn nek, lichtelijk nerveus. Wat was er nou weer? Haar blik was strak op die van hem gefocust en ergens was hij bang dat… uh… hij haar kwijt zou raken. Dat het dagen zo door zou gaan, maanden zelfs. En uiteindelijk zouden ze contact verliezen en keken ze elkaar alleen vuil aan als ze elkaar tegen kwamen in de keuken. Het verbaasde hem dat dat een angst van hem was. Hij had wel meer dingen aan zijn kop dan dat, niet dan? Maar toch was het het enige wat erin hing.
“Ja.” Was dat alles? Toch trok hij een evil grijns. Wat kon ze toch goed negeren, niet dus. Moehaha. “Maar je antwoord me nou net wel…” grinnikte hij even kort en ging wat naar achteren zitten, aangezien hij niet zo lekker zat. Hij keek haar even aan met een ietwat speelse blik, erg jongensachtig trouwens. Ze leek het niet op prijs te stellen dus hij focuste zich ook maar even op het plafond. “Luna, waarom ben je dan boos op me? Ik bedel al dagen om antwoorden en jij bent de enige die ze aan mij kan geven. Want eerlijk gezegd ben ik bang dat wij tweeën geen vrienden meer kunnen zijn… of worden. Hoe je het ook wil noemen,” vertelde hij en zuchtte even. Chester ging met een hand door zijn haar en keek haar aan, afwachtend. Het leek allemaal nogal fake en hij was ook niet een persoon die graag de waarheid vertelde. De waarheid leek altijd nepper dan zijn leugens. “Stiekem was je gewoon jaloers.” Verpestte hij het moment weer, met een jongensachtige grijns die nogal scheef stond. Zijn glimlach was altijd al scheef geweest, het hoorde een beetje bij hem. “Ik kan het wel goed maken hoor.”
Hij pakte haar handen vast en trok haar wat naar zich toe. “Oke, ogen dicht en gewoon meegaan met wat ik doe, goed?” zei hij met een brede glimlach rond zijn mond. Hij drukte zijn lippen tegen die van haar, hopend dat hij geen klap in zijn gezicht zou krijgen. Dat vond hij eigenlijk weer wel wat voor haar. Na enkele seconden liet hij los en knipperde hij een paar keer in stilte. Ach, hun vriendschap was toch al verpest. Dit kon er nog wel even bij. Een kleine glimlach sierde zijn mond toen hij (nog) geen klap had ontvangen. “Is het nog te snel om het woord ‘perfect’ te gebruiken?” vroeg Chester met diezelfde kleine glimlach, om zo de stilte te verbreken. Hoewel hij niet de slimste was, was hij vrij romantisch ingesteld. Al lag het eraan wat je als meisje leuk vond, want sommige zagen zoiets eerder als… vaag. Om het zo zachtjes uit te drukken. Misschien was het juist die dommigheid die het deed. Het leek ergens heel onschuldig, alsof hij incapabel was. Daarmee wil ik zeggen dat hij anderen geen pijn kon doen, al wisten inmiddels wel meerdere dat dat niet waar was. “Moet ik weg?” vroeg hij droogjes, denkend dat ze dadelijk een vaag hoofd zou trekken en ‘uit mijn ogen!’ zou roepen met een ‘>.>’ blik op haar gezicht.

Op het moment dat ze simpelweg "Ja." had geantwoord, kreeg ze meteen weer spijt van haar reactie. Was dat negeren? God, wat was ze er toch goed in. Normaal gesproken zou ze nooit iemand negeren, tenminste dat dacht ze. En nu negeerde ze degene waarop ze een crush had. Nou ja, ze deed een poging. Een mislukte poging.
Ergens vroeg ze zich nog steeds af hoe Chester met de situatie omging. Hij zou er vast geen ene pukkie van snappen, aangezien zij dat ook niet helemaal deed. Terwijl onder andere zij het had veroorzaakt. Al vond ze nog steeds dat Regina de grootste schuld erbij had. Maar ze verbood zich om daar weer aan te gaan denken. Aangezien ze het had bij gelegd met Regina. En daar was ze blij om, aangezien ze wist dat ruzie tussen hun twee het niet makkelijk zou maken. Zeker niet als ze bij elkaar op High School zaten.
Voor een moment zuchtte ze en keek Chester met een voorzichtige blik in haar ogen aan. Het eerste wat haar opviel en wat ook niet te ontwijken viel, was de evil grijns op zijn lippen. Eentje die ze hem goed vond staan, maar aan de andere kant ook van zijn smoel wilde rukken. “Maar je antwoord me nou net wel…” hoorde ze hem zeggen. Luna maakte een rollende beweging met haar ogen en ze merkte hoe hij naast haar was gaan liggen, maar op het moment dat ze zich zelf ook maar kon bewegen, ging hij naar achteren. Ze kwam zelf ook wat meer overeind en keek hem aan. "Laat me gewoon met rust oké." mompelde ze en ze stond op van het bed, aangezien ze wel kon voorspellen dat hij niet weg zou gaan. Tenminste, nu leek dat er niet op. Dus dan ging zij zelf maar.
Net toen ze de kamer helemaal uit wilde lopen, hoorde ze hoe Chester begon te praten en ze stond stil. Omdraaien was voor haar nu totaal niet van toepassing en ze bleef daarom ook maar gewoon staan, luisterend naar zijn woorden.
Vrienden? Vrienden, daar had je het al. Nadat Chester zijn verhaal had geëindigd, zuchtte hij even. En ze zuchtte ook. Het was voor haar ook wel duidelijk geweest dat hij de laatste dagen steeds had gevraagd om een antwoord. Een antwoord op de situatie. Ze begreep hem ook wel, aangezien zij het ook niet zou snappen. Maar op het moment had ze gewoon geen zin om toe te gaan geven.
“Stiekem was je gewoon jaloers.” Hard beet ze op haar lip en ze draaide zich met een ruk om. Haar blik stond kwaad, maar ze wist niet waarom en op wie. Hij had zonet in vijf woorden de oorzaak beschreven. En het liefst wilde ze nu gewoon verdwijnen van de aardbol. Maar dat was laf en ergens wilde ze niet dat hij het door zou hebben, dus in een snelle beweging was ze weer bij het bed en ging ze met haar knieën op het bed zitten. Een grote afstand tussen haar en Chester in latend. "Ik ben niet jaloers." zei ze, haar stem klonk koel, maar met een scherp randje. “Ik kan het wel goed maken hoor.” Luna trok een wenkbrauw op en ging aarzelend weer in een wat normalere houding op het bed zitten. Met een vragende blik keek ze Chester aan die nog steeds zijn typische grijns op zijn lippen had staan. Ze wilde wat zeggen, maar opeens werden haar hand vast gepakt en werd ze meer naar hem toe getrokken. Ergens was haar eerste reactie losrukken, maar nu liet ze het op de één of andere manier gewoon toe. Afwachtend keek ze hem aan en toen hij haar vertelde dat ze gewoon moest mee gaan in wat hij ging doen wilde ze weer reageren, maar opeens hield ze haar mond. Want voor ze het wist voelde ze zijn lippen op die van haar. Ze kuste terug en de kus leek zo weer voorbij. Luna staarde voor haar uit, alsof ze in een roes leek te zitten en Chester's woorden kwamen niet meer bij haar aan. Ze staarde alleen maar voor zich uit, en op een gegeven moment verscheen er een brede glimlach op haar gezicht en ze leek weer uit haar roes te stappen. "Moet ik weg?" kon ze hem nog net horen zeggen. "Nee...nee, blijf maar." antwoordde ze op zachte toon en met een brede grijns op haar lippen keek ze hem weer aan, terwijl ze weer wat dichterbij kwam en weer een zacht kusje op zijn lippen drukte. "Maar de vraag is, wil jij weg?" begon ze, en haar ogen hadden opeens een ondeugende glans in zich.

"Nee... Nee, blijf maar." klonk er zachtjes, maar er was een brede grijns op Luna's gezicht te ontdekken. Chester krabde even in zijn nek, al lang tevreden dat ze hem terug gezoend had. Haar lippen smaakte zoeter dan dat hij had geproefd en ergens wou hij vragen 'heb je net snoep op of zo?', want 't smaakte naar gummyberen. Ze was - in zo verre dat kon - te vergelijken met een suikerkick. Stiekem zoende ze lekkerder dan Regina. Hij kreeg een zachte kus op zijn lippen gedrukt voordat Luna weer verder praatte. "Maar de vraag is, wil jij weg?" zei Luna op ondeugende toon. Een kleine glimlach verscheen rond zijn mond, maar al gauw werd het meer een jongensachtige grijns. Hij streek haar haar achter haar oor en liet zijn hand daar even terwijl hij van haar oor naar haar keek. "Ik wordt net gezoend door een bloedmooi meisje en dan zou ik weg willen?" vroeg hij fluisterend en drukte zijn lippen weer op die van haar. Al gauw liep het meer over in zijn tong in haar mond, maar ja. Zijn vingers streelde langs haar taille, waar hij zijn hand had geplaatst. Uiteindelijk trok hij haar - tijdens het tongzoenen - op zijn schoot en legde zijn beide armen rond haar taille. Haar benen waren rond zijn middel gekruld. Toen ze voor een moment los lieten keek hij haar even aan.
"Ik zou gek worden als ik je niet meer kon zien. Ik kan van jou zijn, als je dat toe laat." prevelde hij zachtjes. En drukte daarna even zijn lippen tegen de hare en liet weer los. Hoewel hij genoeg meisjes had gehad, was hij precies opzoek geweest naar iemand als Luna. Iemand die zich niet té makkelijk liet krijgen, maar het ook niet zo erg maakte dat het irritant was. Al verloor hij heel snel weer interesse als een meisje elke dag aan zijn zijde was, aangezien hij het dan gewend raakte en daarna dus maar wat anders wou. Al wist hij niet hoe verstandig het was om iets met Luna te nemen, zijn kamergenote. Ergens hing Isis in zijn hoofd, waar hij een vage relatie mee had. Ze hadden elkaar laatst weer gezien, toen zag ze er niet uit. Dat ze zou naar buiten durfde was al een wonder. Hij zou niet zeggen 'ik zie graag een meisje zonder al die make-up' want als hij iets uit die ervaring had geleerd, was het dat hij dat helemáál niet wou. Hij moest er niet aan denken.
Tijdens het zoenen waren zijn handen in haar nek gaan liggen, want die verplaatste zich altijd wel. Toen ze weer los lieten, liet hij zijn handen weer achter haar rug om rond haar taille hangen. "Wat zeg je ervan?" vroeg hij daarna zachtjes, alweer bijgekomen van hun gezellige zoenfestival. Hij kon het ergens wel begrijpen als ze moest twijfelen of nee zei, want hij was ook niet de meest betrouwbare en als je op zijn reputatie afging, stond dat ook niet altijd even goed en wel. Zijn blik gleed even over het bed, dat een dierenprint dekbed had. Jaguar om precies te zijn. Er stonden enkele potjes nagellak op een plankje en er lag een open make-up doos op een tafeltje, met een spiegel die erboven hing. Het was wel echt een meisjes kamer, al vond hij dat dus niet zo erg. Beter dat het een meisjeskamer was dan een jongenskamer, want dan zou hij zich gay voelen. En daar had hij haat aan. Niet aan homo's hoor - al waren dat niet echt zijn lievelingsmensen - maar aan dat gevoel dat hij nogal gay bezig was. Ach, hij had vaak genoeg stom gedaan tegen homo's. Misschien dat ie daarvoor in een trap van Jigsaw zou belanden. Snel pakte Chester weer de leiding van de post, voordat het een Zion/Iris topic werd dat ging over Corto-walmpjez, aangezien dit topic best serieus bedoeld was. Voor de verandering. Hij sloeg zijn hand voor zijn mond en gaapte een keer, want het was al.. half vijf 's middags. Wow. Maar hij had gisteren niet echt geslapen, aangezien hij wel belangrijkere dingen te doen had zoals: zichzelf betasten, televisie kijken en msn. Allemaal belangrijke dingen hoor. De akelige waarheid van het mannelijk geslacht.

De kleine glimlach die op Chester's lippen stond deed haar aandacht nog meer naar zijn lippen trekken. Ze had die glimlach nog nooit op zijn lippen zien staan. En eigenlijk kende ze hem nog geen eens zo lang. Maar dat deed er nu ook niet toe. Maar de glimlach wekte een warm gevoel bij haar op, en dit gevoel werd alleen maar versterkt toen hij zijn typische Chester grijns op zijn lippen toverde.
Terwijl hij haar haar achter haar oor streek, hoorde ze zijn woorden aan en grijnsde daarbij ook even breed. Een bloedmooi meisje he? Ergens viel de gedachten dat hij het vast tegen ieder meisje zei bij haar binnen. Maar dit drukte ze weg. Oke, Chester had misschien niet zo veel hersens, maar hij kwam wel heel ovetuigend over. Al zei dat natuurlijk niet veel. Een zucht schoof van haar lippen, terwijl ze voelde hoe Chester weer een kus op haar lippen drukte. Hierbij zijn tong het meest gebruikend. In een automatische beweging kuste ze hem terug en zse ging met haar eigen tong de bewegingen van zijn tong na, terwijl ze voelde hoe hij langs haar taille streek en haar op zijn schoot trok. Haar benen sloeg ze om zijn middel en haar armen om zijn nek. Toen de kus eindelijk eindigde moest ze even happen naar adem, maar die tijd maakte ze vol door een lange tijd in zijn donkere ogen te kijken. Ogen waarin ze gewoon kon verdwalen, weg kon zweven. Een grinnik verliet haar mond toen ze dacht aan het feit dat ze daadwerkelijk zou kunnen weg zweven. Al klonk het niet eens zo raar. Ze kon zich nog herinneren hoe graag ze dat vroeger had gewild. Gewoon weg zweven, weg van alles. En dat had ze nu soms ook nog. Maar nu leek alles weer een beetje goed te gaan. Sinds ze naar Monica High was gekomen, had ze haar nicht weer ontmoet en had ze al een paar vrienden. Maar ze was op dit moment wel erg blij met het feit dat Chester haar kamer genoot was, al kon dat juist ook fataal zijn. Maar ook dat drukte ze snel weg.
"Ik zou gek worden als ik je niet meer kon zien. Ik kan van jou zijn, als je dat toe laat." Had Chester gepreveld, waarnaar weer een kus had gevolgd die ze -zoals alle andere- ook uitgebreid had geantwoord. Al had ze deze op een gegeven moment ook tot een einde gebracht, gewoon weg door de gedachten. Luna legde na kort gezucht te hebben haar hoofd op zijn schouder en drukte haar lippen in zijn nek, waarnaar ze haar lippen weer los maakte van zijn huid. De gedachten van zonet kwam weer bij haar binnen. Het was niet dat ze Chester niet vertrouwde, al wist ze niet precies hoe ze moest reageren op zijn woorden. Ze was het grootste deel van de tijd dat ze hem kende verliefd op hem. En nu ze wist dat het ook wederzijds was kon ze opeens niks uitbrengen. Wat was ze toch weer goed bezig. Een zucht schoof van haar lippen, terwijl ze haar ogen voor een moment sloot. Haar hoofd had ze nog altijd op zijn schouder liggen. "Hoe weet ik dat je dit niet tegen al je vriendinnetjes zegt?" fluisterde ze en ze verroerde niks. Ze bleef gewoon weg in deze houding zitten, met haar hoofd op zijn schouder. Het voelde gewoon goed zo, en ze wilde het eigenlijk ook niet meer veranderen.
Terwijl ze de secondes met gesloten ogen voorbij had laten gaan, voelde ze hoe Chester zijn handen van haar nek naar haar rug had verplaatst. Haar handen lagen nog steeds in zijn nek en zacht streelde ze met haar vingers over zijn warme huid. Hiermee zijn reactie op haar woorden afwachtend. Ergens hoopte ze dat hij zou zeggen wat ze hoopte dat hij zou zeggen. Dat hij dit alleen nog maar tegen haar had gezegd enzo. Maar toch betwijfelde ze het en het was iets dat ze wel even wilde weten.
Voor een moment hief ze haar hoofd weer op, zodat ze de ogen van Chester weer kon zien. Zijn blik kon proberen te door gronden, maar die was plotseling ergens anders op gericht. Snel volgde ze zijn blik op het bed. Blijkbaar vond hij de jaguar print heel interessant. Zelf liet ze haar blik ook even door de kamer gaan. Het was niet zo'n typische meisje kamer. Niet knal roze ofzo, maar toch gaven de potjes nagellak en de andere make up wel een meisjes achtige wending aan de kamer en ze vond het eigenlijk ook wel goed zo. "En waar denk je aan?" vroeg ze op nieuwsgierige toon, terwijl ze hem met dezelfde blik in haar ogen aankeek.