Noonies. ;D

Brandi liep met Gast door enkele straatjes, op zoek naar een leuk terrasje. Ze waren samen opzoek naar een nieuwe hangplek, om vaker heen te gaan. Ze hadden al enkele koffie plekjes gehad. 'Starries', 'Spilled Canvas' en 'Harmonii' waren enkele plekjes die ze al hadden bezocht. Starries was afgekeurd vanwege de naam en een stomme ober die te vroeg de menu's terug pakte, Spilled Canvas had weinig plekken om buiten te zitten waardoor het op een zonnige dag te druk zou zijn om buiten te kunnen zitten en dan moesten ze met van die kakhoofden binnen gaan zitten en Harmonii was afgekeurd vanwege de naam. Want ze wilde cool lijken met hun twee i's, maar eigenlijk alleen maar stom leken. Niet erg hip. Dat woord alleen al, dikke faal.
Terwijl Brandi enkele namen aanwees die Gast vervolgens afkraakte, dacht ze terug een vroeger. Ze had geen vreselijk verleden gehad, het was zelfs best fijn geweest. Haar moeder maakte altijd woordzoekers, al was maken een groot woord. Het was altijd van 'schat, op welke planeet buiten de aarde staan pyramides?', waarna haar vader het antwoord gaf. Dan kreeg je zo'n onzekere 'Mars... toch?'. Mamma Baltzersen zou dan knikken en zeggen 'oh ja', alsof ze het stiekem al die tijd al wist. Dat deed ze natuurlijk niet want ze was stom. Maar wel lief hoor. Soms, hehe. En dan lag Brandi daar op de bank met een van haar vriendjes, al was haar toenmalige John geweest. John was een van haar serieuze relaties geweest. De rest was een beetje van 'ik hou van hem' en dan na een of twee maanden was ze hem alweer vergeten. Eigenlijk was John de enige serieuze. Ze wist nog dat haar moeder aan haar vader vroeg wat de helderste ster van het universum was, waarna ze op haar potlood keek en Papa Baltzersen aankeek van 'ja zeg nou maar'. Nu het leuke hoor, dat was niet zo zeer een coole herinnering. Maar John had het woordje 'jij' in haar oor gefluisterd waarna ze nogal vrouwelijk had gegiecheld. Daarna had je een heel droog gesprek gehad dat alleen leuk was voor Brandi en John omdat het zo klef was. Haar antwoord was geweest 'nee, jij bent tien keer zo helder als ik'. Die ouders waren altijd nog in de achtergrond hoorbaar, met een gesprek over dat Papa Baltzersen het antwoord niet wist en daarna een heel ongrappig grapje. Toen had John een wtf hoofd en dacht zij even van 'zeg maar liever niks meer'.
Ze wees even een koffie huisje, dat 'Noonies' heette. "Wat hebben die winkels met -ies? Starries.. Noonies.. Sjezus." zei ze lachend en ging even met een hand door haar haar. Ze liep al op de winkel af, terwijl ze nog zei: "Kom, dit moeten we nu wel proberen. Kijken of het beter is dan Starries met die stomme ober." Uiteindelijk namen ze buiten plaats, aangezien het best wel mooi weer was. Ze vonden uiteindelijk een bankje tegen de raam van het winkel waar ze plaats nam, voornamelijk omdat er een awesome wit kussen op zat. Ze wees het plekje tegenover haar aan, zodat ze Gast kon aankijken.


[Gast = code :') Dus diegene die in dit topic antwoord is automatisch diegene waar ze mee loopt ^^]

Rustig liep Gavin naast Brandi. Brandi was zowat nog de enige met wie hij omging. Hij moest nodig eens andere vrienden zoeken. Het zou niet veel helpen om de hele tijd bij Brandi te blijven. Daar had Brandi uiteindelijk ook niet meer zoveel aan. Zijn blik schoot opzij naar Brandi toen die begon te praten. Hij grijnsde. 'Weet je, Brandi, daar heb ik werkelijk geen idee van. Als het maar een leuke winkel is, niet?' zei hij met een grijns, waarna zijn blik opzij schoot om te zien welke winkels Brandi zoal bedoelde. Eigenlijk had hij huiswerk te doen, maar om een keertje met Brandi rond te hangen, vond hij ook niet erg. Hij trok zijn zwarte mutsje, die scheef op zijn hoofd zat, wat beter op zijn hoofd. Hij haalde met zijn hand de achterkant weer een beetje naar beneden, waarna hij keek naar iets wat Brandi vervolgens aanwees. Hij knikte en ging dus tegenover haar zitten. Gavin DeGraw, was zijn volledige naam. In de U.S.A was hij redelijk bekend, omdat hij namelijk wel eens een optreden deed. Dan ging hij met zijn vrienden, die achtergebleven waren in de U.S.A en niet meegegaan waren naar Monica, op het podium en terwijl zij voor de nodige muziek zorgden, zong hij. Hij had Brandi nooit verteld dat hij zong, maar misschien dat ze hem ooit al eens op tv had gezien of zo. Alhoewel, kleine kans. Als hij een interview gedaan had, was het wel voor een klein zendertje. Het was daarom dus ook grote kans dat ze hem hier niet herkenden, maar dat maakte hem niet uit. Hij wou zich niet als een arrogante, bekende ster gedragen. Hij was gewoon Gavin DeGraw en dat bleef hij. Uithangen met Brandi was leuk, maar ook zo moeizaam. Hij moest moeite doen om niet te grinniken. Vrouwen waren nu eenmaal dol op winkels en dat merkte hij bij Brandi maar al te goed. Hij keek even naar haar en richtte zijn aandacht daarna op de overige winkels waar hij zo zijn woordje over had gesproken. Hij had het afgekraakt, inderdaad, maar wel omdat het het waard was. Hij keek naar Brandi. 'En welk cijfer zou je deze zaak dan geven?' vroeg hij oprecht geïnteresseerd. Hij vond Brandi maar een pittige tante die haar zegje gauw deed, maar dat wel oprecht deed. En dat maakte het leuk om met haar om te gaan. Hij schraapte zijn keel even en wachtte af.

- Mag ik?
Hopelijk vind je het wat -