Your big suprise

Niels keek haar even aan en uiteindelijk begon hij weer te rijden en zette hij de muziek ook aan, niet te hard maar ook niet te zacht. Gewoon dat ze het nog wel konden horen maar elkaar ook nog konden verstaan. Haar vraag deed hem even naar opzij kijken. Bedenkelijk keek hij haar aan. Hij was veranderd ja. 'Ik ben wel veranderd door je. Ik bedoel voor jou, ging ik zeg maar nog met elk meisje dat er goed uit zag. Maar door jou heb ik opnieuw ingezien dat mijn liefde maar bij een persoon kan liggen. In ons geval misschien twee maar dan is het nog steeds iets wat voortkwam uit ons. Maar ik weet niet of jij veranderd bent, waarom eigenlijk?' Vroeg hij ditmaal aan haar en glimlachte even scheef naar haar waarna hij kort door zijn haren streek en weer naar voren keek. Ze waren ongeveer al half weg, dus ze zouden niet lang meer moeten wachten. Zij zou niet lang meer moeten wachten. Zijn mondhoeken krulde naar omhoog terwijl hij even zijn blik naar haar liet gaan. 'Al mag je veranderd zijn, we zijn alleen maar goed veranderd en zo zullen we ook altijd blijven.' Sprak hij met een glimlach tegen haar. Als hij haar niet ontmoet had waren er veel dingen in zijn leven anders verlopen, misschien waren er dingen niet gebeurd, misschien waren er ergere zaken gebeurd. Maar ergens zou hij het niet willen weten. Nee, hij wou dat hij haar had leren kennen en dat dit alles gebeurd was. Dat zij een kind verwachtte van hem. Alles was perfect hoe onmogelijk het ook mocht lijken voor andere mensen, voor hem was het perfect en dat zou het altijd wezen. De jongen ademde diep in en zuchtte gelukzalig. Zijn blik ging even naar haar toe, heel even naar haar buik, en zo weer terug naar de baan zodat er niets zou gaan kunnen gebeuren. De stralen van de zon vielen door de bomen waaronder hij reed, en vielen zo nu en dan op zijn ogen en verlichtte de wagen. Kort bedacht hij zich, wat als ze het nu niet leuk zou gaan vinden en het zou tegenvallen? Plus, als ze de locatie waren aangekomen hoe moest hij het dan zeggen? Gewoon uit het niets vertellen wat hij zou gaan doen? Ach, hij zou wel zien wat er zou gaan gebeuren eens ze daar waren. Uiteindelijk reed hij de parking op van het strand en keek hij haar even aan. 'Ready for the big suprise? Al zul je wel eerst moeten eten met me.' Grijnsde hij speels naar haar waarna hij haar een kus op haar wang gaf en kalmpjes uit de wagen stapte en even naar de koffer liep. Daar viste hij het kleine busje uit dat hij wel nodig zou gaan hebben straks, dat stak hij in zijn jas waarna hij weer terug wandelde naar de deur en deze kalmpjes open deed. Voor even keek hij naar zijn zak, oke, er was iets zichtbaar van de vorm maar dat was het dan ook en als ze vragen zou stellen, zou hij gewoon het zwijgen volhouden. Met een grimas keek hij haar aan en wachtte mooi af tot ze zou gaan uitstappen. Tot het hem even opviel dat zijn sleutels nog in het contact staken. Slim. 'Zou je me men sleutels ook even willen aangeven, anders kunnen we straks lopen naar huis.'
[&Sophia]

Zijn antwoord op haar vraag deed haar dieper nadenken dan eerst. Ze wilde dat Niels zichzélf bleef, dat hij zich niet aanpaste door haar of voor haar, dat hij gewoon zijn (iets minder) vrije zelf kon zijn. Zelf achtte ze het, misschien anders dan hem, negatief dat ze hem zo beïnvloedde. Dat betekende namelijk dat ze hem ook behoorlijk kon pijn doen als ze dat wilde of onbewust deed, al zou dat eerste sneller voorkomen dan het tweede. "Gewoon, ik wilde het weten.." Antwoordde ze nogal vaag op zijn vraag, waarna ze weer naar buiten keek en haar blik op de voorbijkomende huizen liet glijden. Niels' volgende woorden deden haar even glimlachen, maar toch keek ze hem niet aan. "En wat als je ooit terug wilt naar die tijden vóór.. mij? Of wat àls ik liever heb dat je jezelf blijft en ik tegen je zeg dat je terug moet gaan naar die tijden? Ik weet het niet hoor Niels, maar veranderingen..", het meisje wreef even kort over haar buik, "veranderingen kunnen niet werkelijk altijd een mooie droom blijven.. Ooit kijk je om en ben je liever in die tijden dan in deze tijd.." Begon ze niet wat door te draven? Haar hersenen waren alleszins elke seconde elke gedachte aan het verwerken, elke gedachte die haar tebinnenschoot. Die lichte stress uitte zich dan ook toen ze met haar onderbeen zachtjes begon te trillen. Ze had hem daarnet nog gelukzalig zien zitten, maar betwijfelde of die gedachten nu nog steeds zo gelukzalig waren. Had ze misschien iets te veel doorgedacht? Waarom had ze het doomscenario zo in haar hoofd? Waarom verwachtte ze altijd dat dingen slecht afliepen? Ze kwamen gelukkig net aan het strand aan, zodat ze even iets anders aan hun hoofd konden hebben. Ze glimlachte rustig en knikte terwijl ze hem onophoudelijk bleef aankijken. "Ik zal wel met je eten hoor." Met een vrolijke blik in haar ogen - stemmingswisselingen alom momenteel - ontving ze de kus op haar wang en wachtte - zoals gewoonlijk - tot hij als een echte gentleman de deur voor haar kwam open doen. Het duurde even, hij liep nog naar de koffer; misschien moest hij zijn geld nog nemen; het meisje besteedde er niet al te veel aandacht aan; om vervolgens inderdaad de deur voor haar te openen. Het meisje grijnsde even toen hij om zijn sleutels vroeg, waarna ze een ondeugende twinkeling in haar ogen kreeg. Ze viste de sleutels uit het contact en hield die hem even voor; om net wanneer hij die wilde aannemen, ze weg te halen en achter haar rug te steken. Ze klom uit de wagen en ging dicht bij de jongen staan. "Betalen voor de sleutels; en geld nemen we hier niet aan.." Sprak ze alsof ze een verkoper was; waarna ze haar lippen tuitte en naar hem knipoogde.

Niels had gewoon naar haar woorden geluisterd, had er geen reactie opgegeven. Want die kende het meisje toch al. Niels zou nooit meer willen terug keren naar de tijd voor haar, hij wou blijven zoals hij nu was, en meer had hij niet nodig. Toen ze hem de sleutels voorhield stak hij zijn hand uit om deze aan te nemen maar ze werden voor zijn neus weg gekaapt. Kort fronste hij en keek haar met een speelse blik aan. Wanneer het meisje dichter naar hem toe kwam sprak ze dat hij moest betalen, en geld nam ze niet aan. Kort fronste hij en legde zijn ene hand op haar heup en de andere legde hij zacht op haar wang waarna hij een lange kus op haar lippen drukte en haar hierbij dicht tegen zich aan trok en zo uiteindelijk los liet maar wel bleef hangen met zijn mond voor de hare. 'Trouwens, ik wil niet terug naar die tijden van voor jou. En als je zegt dat je me weer zoals vroeger wilt, en helemaal dan zul je me dicht bij moeten houden. Misschien kijk ik ooit terug, maar dan zal ik ook altijd weer denken dat het leven gaat om vooruit kijken. En dat zal ik altijd doen.' Prevelde hij stilletjes tegen haar lippen aan. Tuurlijk zou hij terugkijken naar vroeger, maar naar de tijden met zijn broer, andere tijden zou hij vergeten. Want nu op dit moment had hij maar enkele prioriteiten, Sophia, hun zwangerschap, familie en school. Kort glimlachte hij waardoor zijn bovenste rij tanden zich ontblootte. Kort streek hij met zijn duim over haar wang waarna hij zijn armen om haar heen sloeg en zijn voorhoofd tegen het hare liet rusten. 'Maar luister, genoeg over vroeger. Nu draait het om ons in het heden, om deze avond. Nothing more nothing less.' Mompelde hij zachtjes waarna hij zijn handen liet zakken tot ze op haar heupen lagen en zo keek hij haar met puppy oogjes aan. 'Zou ik nu mijn sleutels mogen, anders krijg je je verrassing niet hoor.' Uitdagend stak hij zijn tong uit, al drukte hij vlak daarna toch nog een kus op haar lippen. Voor als die andere niet genoeg was, trouwens ze zou straks genoeg krijgen waarvoor hij zijn sleutels uiteindelijk ook wel kon terugvragen. 'Of nee wacht, laten we zo doen. Als je straks je verrassing te weten komt, en je hebt ze ondergaan beslis jij of ik mijn sleutels terug krijg, en anders rijd jij maar naar school terug. Deal?' Sprak hij met een uitdagende blik in zijn ogen. Op zich vond hij het best een goed idee. Plus, dan kon ze ook haar rij kunsten 's nachts laten zien, en zo had zij eigenlijk ook nog inspraak op wat ze na de gehele massage zouden gaan doen.