Drapes vs. Squares

Hij had zijn kledingstijl eens goed omgegooid. Ditmaal geen makkelijk zittende kleding of z'n typerende outfit van de McQuaid Brothers. Vandaag de dag had hij een andere 'undercover-outfit' van hem aangetrokken. Oud, wel is waar, maar whatever. Gekleed in een zwart leren jacket met een wit t-shirt eronder, een blauwe spijkerbroek en zwarte kisten liep Tom over Youth Yard. Tussen zijn vingers stak een brandende sigaret en in zijn andere hand had hij de tas van zijn gitaar zitten. Een paar dagen geleden had hij hier een groep jongeren ontdekt, een groep die hem wel aanstond. Het was zeldzaam als je nog een groep Drapes tegen kwam. De meeste hadden het voor gezien gehouden sinds de verschrikkelijke moord uit Baltimore. Het feit dat hij er hier nog een vond had hem verbaast, en hem er toe gezet om er eens bij langs te gaan. En dat was hij nu ook van plan.
Hij stak de sigaret in zijn mond, nam een trekje en blies de rook uit terwijl hij zijn gitaar neer zetten bij de motor. Hij knikte de andere leden van de groep eens toe en vroeg zich af wie dit zooitje de leider was. Uit zijn zak pakte hij zijn zonnebril en zetten hem op, terwijl hij tegen de motor leunde en nog een trekje van zijn sigaret nam.
Een paar uur ging het ongestoord door. Roken, kletsen, muziek luisteren en af en toe zelf wat spelen. Ook nu zat Tom met zijn gitaar in zijn handen en speelde de melodie van een van zijn favoriete liedjes; Doin' Time For Bein' Young. Het ging immers over net zo'n groep Drapes als deze. Eigenlijk was het leven als een Drape niet zo heel slecht, het was in ieder geval minder erg dan dat de Squares zeiden. Terwijl Tom speelde en wat zong hoorde ze iemand erboven uit gillen. De muziek stopte niet, maar werd wel zachter gezet en Tom liet zijn gitaar stoppen. Een goed verzorgde jongeman kwam op hen afgestapt, hij zag er wat zenuwachtig uit alsof hij niet zeker wist wat 'ie hier deed. Hij stapte rechtstreeks op Tom af. Deze zetten zijn gitaar weg, trapte zijn sigaret uit en ging staan. "Hoe durven jullie je hier te vertonen?" Het kwam er zelfzeker uit van dat ze van de jongen hadden verwacht. Enkele jongens schoten in de lach. "Waarom zouden we dat niet durven?" vroeg Tom op een kalme toon, met een kleine spoor van sarcasme erdoor heen. "Jullie... jullie zijn... slecht," het laatste woord kwam er als een fluistering uit. Nu ging er zelfs een glimlach over de lippen van Tom heen. Slecht? Hoe durfde die jongen hun zo te beledigen. "En wie wilde je mee nemen om ons te stoppen?" vroeg hij zachtjes, terwijl hij de jongen bij zijn schouders pakte. Deze had daar blijkbaar geen zin in, want hij werd meteen weg geduwd. Tom grijnsde enkel en dook weg toen de onbekende jongen hem een klap probeerde te verkopen. Hier liet hij het niet bij zitten. Hij gaf de jongen een stomp in zijn maag, zodat 'ie dubbel klapte en sloeg hem daarna vol tegen zijn kaak, zodat hij op de grond terecht kwam. "Dat krijg je ervan als je een Drape uitdaagt, vieze Square," hij spuwde op de grond, vlak naast het hoofd van de jongen. Deze krabbelde overeind en rende weg. Enkele jongens gaven Tom een klap op zijn schouders en prezen hem met zijn goede werk.
Het bleef niet lang stil. Tom ging verder met zijn liedje en iedereen had nu aandacht voor hem. Ze vonden het goed wat hij had gedaan, en zo iemand konden ze zeker wel gebruiken. Hij kreeg te horen dat de leider van deze Drape bende was opgepakt en nu in het gevang zat. Ze zochten dus nog iemand anders. Net toen Tom ermee in wilde stemmen, werd er gefloten. Een grote groep brave burgertjes kwam op hen af. Tom ging staan, als eerste in de rij, in het midden. De rest schaarde zich aan zijn zijde en achter hem. Het was lang geleden dat hij in zo'n soort gevecht had gezeten, maar dat maakte niet veel uit. De jongen die hij eerst had aangepakt liep voorop. En kwam ditmaal weer op hem af gelopen. Tom grijnsde en ging er kalm bij staan, met zijn handen in zijn zakken. "Nu piep je wel anders," siste de jongen tegen hem. Toen hij zich omdraaide knipte Tom met zijn vingers, het teken dat de andere mochten aanvallen. Zelf ging hij weer achter de jongen aan. Die ditmaal een flinke slag tegen zijn achterhoofd aankreeg. Drapes vs. Squares. Een lang uitgestelde oorlog die eindelijk was begonnen.

[Open voor iedereen! ^^]

Verveling kon erge dingen met je doen. Je werd er overnieuwsgierig van; bemoeide je met meer dingen dan je wilde en je werd vooral overspontaan. Of dit iets slechts was wist ze niet; maar Emilie had echt wel de neiging om iedereen die ze tegenkwam, aan te spreken. De Youth Yard bracht oude herinneringen mee: de plaats waar ze Alain had ontmoet; de plaats waar ze haar überslechte broer Lander was tegengekomen en een plaats waar ze Kenneth best veel gezien had. Niet dat het haar moeilijk maakte om hier te komen, integendeel. Ergens voelde ze zich wel verbonden met de plaats. Achter de Youth Yard stond een vervallen gebouw dat ooit diende als kleuterschool maar nu verlaten was. Haar favoriete plekje, zo achter de muur waar niemand ooit kwam en ze gezellig één ding doen, een gewoonte die ze weer had opgenomen: af en toe een jointje, iets dat haar rustig maakte, iets dat ze gebruikte vóór Kenneth. Een grijnsje verscheen even op haar gezicht toen ze een laatste trekje nam en zich de ontmoeting met Kenneth herinnerde. Ze stal iets in een winkel, werd betrapt, maar hij zorgde ervoor dat ze niet bestraft zou worden. Eigenzinnig als ze was, had ze toen nog verklaard dat ze het zelf ook al wel had kunnen oplossen. Tjeez, ze was veranderd. Ze was.. brààf geworden. Ze had niet meer gesnakt naar een joint, naar stelen of eender welke andere drug voor haar. Was het normaal dat het terug kwam? Dat ze weer zichzelf werd? Een persoon die niet meer moest onderdoen voor haar bloedeigen broer? Hm, could be, ze verzette zich er niet tegen.
Ze hoorde wat rumoer, de muziek van daarnet was gestopt en nieuwsgierig smeet ze haar Joint in de struiken en keek om het hoekje. Het leek wel een sekte. Zachtjes fronste ze en probeerde met half toegeknepen ogen het schouwspel te volgen. Hun stijlen waren verschillend, ze herkende twee groepen die blijkbaar niet met elkaars gezelschap gediend waren. Ze kende dit schouwspel, had het al honderden keren gezien en wist dat als ze zich zou gaan bemoeien, er niet goed vanaf zou komen. Het was vooral belangrijk duidelijk één kant te kiezen; en niet tussen de twee groepen in te komen. Ze keek naar de ene groep, de rebelerende groep die tegen haar verbazing in niet begon met het gevecht. Nee, het waren de 'braven' die de eerste vuistslag uitdeelden, of wilden uitdelen, tenminste; ze wist niet precies wat hun bedoeling was. Het meisje zuchtte even, kwam tevoorschijn van achter het muurtje zonder dat iemand het merkte omdat ze bezig waren met klappen uitdelen. Haar strawberry Vans had ze net gekocht en dus wilde ze hen niet al te vuil maken, waardoor ze zich eerder bij de brave groep wilde voegen dan de andere. Iemand die meevocht met je was altijd leuk, voor één keertje kon het ook niet kwaad. Ze zag het als een uitdaging, kon je wel stellen: eens kijken of ze nog wat van vroeger in zich had, of of ze het allemaal kwijtgespeeld had. Er waren rare meisjes bij de blijkbaar zogenaamde Squares; en toch voelde ze zich ergens welkom. "Problemen?', vroeg ze even rustig aan één van hen, die hen de situatie even uitlegde. Echt erg leek het haar niet, maar het was nu eenmaal best wel leuk om mee te doen. Veel tijd kreeg ze wel niet om zich voor te bereiden, een vijandig meisje kwam op haar af met niet zo'n mooie bedoelingen. Ze voelde de adrenaline door zich heen stromen en ontweek rakelings een klap van het meisje die voor haar gezicht was bedoeld. "Not so nice.." mompelde ze even, waarna ze kort haar wenkbrauwen optrok en een volgende slag afweerde; tijd om in eerder aanvallende positie te keren. Ze dreef haar achteruit door beurtelings rakelingse klappen te geven langs haar gezicht. Zo kwam het dat het meisje tegen een bank aanliep door het achteruit lopen en ze quasi omviel. Emilie grijnsde even. "Altijd kijken waar je loopt, liefje." Ze had niet eens een slag moeten gebruiken, maar tijd om daarom te lachen had ze niet, ze zach iemand dichterkomen vanuit haar ooghoeken en hield zich meteen klaar om een volgende klap te ontwijken.
Maar die kwam er niet meteen. Iet wat fout ingeschat had ze het, ze kreeg een stomp in haar maag en klapte even dubbel, kreunde zachtjes en werd toen wat kwaad. "How dare you!" Een voor haar onbekende jongen kwam dichter, wilde haar nog klappen verkopen. Ze vernauwde haar oogleden en gaf hem een rake klap op zijn linker kaakbeen, waarna ze hem een uppercut toediende. Haar broer had haar misschien toch wel iets leuks nagelaten.

De jongen probeerde hem in een hoek te drijven. Tom ging rustig met hem mee, liet hem naar achter drijven, totdat hij met zijn rug tegen een betonmuur stond. "En nu?" vroeg hij met een kalme stem, terwijl hij zijn jacket goed deed en zijn kraag overeind zetten. Hij merkte dat de jongen zin handen gebald had tot vuisten en ontweek makkelijk de eerste klap. "Geen woorden, maar daden dus," zei hij kalm. Terwijl de jongen zich omdraaide, had Tom zijn handen al gebald en raakte hem vol op zijn neus. Hij zag hoe de jongen naar zijn neus greep en verward achteruit stapte. Hij had hem blijkbaar goed geraakt, aangezien hij een donkerrode vloeistof uit zijn neus zag lopen. De jongen zetten zijn neus weer goed, wat gepaard ging met een angstwekkend gekraak, en kwam daarna weer op hem af. Ditmaal was Tom minder snel en ving de klap op met zijn schouder. Hij gaf de jongen een trap tussen zijn noten en toen hij dubbelklapte, kreeg 'ie nog een klap in zijn nek. Toen de jongen gevloerd was, zetten hij een voet op zijn rug, zodat hij bleef liggen. Hij maakte gebruik van de pauze om de schaden op te nemen. De Drapes bleken aan de winnende hand te zijn, al zag hij dat toch een groot gedeelte al was gevloerd en sommige in handen van de Squares waren gevallen. Hij ging met zijn hand door zijn haar heen en merkte een beweging op onder hem. Hij ging van de jongen zijn rug af en keek toe hoe hij rustig overeind krabbelde. Tom haalde een aansteker uit zijn zak en stak een sigaret op. Hij nam een trekje en keek rustig toe hoe de jongen op hem af strompelde. Hij stak de sigaret in zijn mond, haalde uit met zijn vuist en sloeg de jongen weer tegen de grond. Tm doorzocht zijn zakken en haalde twee briefjes van 20 uit de zak van de jongen. "Thanks mate," zei hij rustig, terwijl hij weg liep uit de menigte.
Al het geweld ontwijkend probeerde Tom uit het gevecht te komen. Het was laf om weg te lopen, maar tijdens het gevecht had hij zich wel gerealiseerd dat dit totaal niet klopte met al waar hij voor stond. Het klopte gewoon niet. Hij schudde zijn hoofd en merkte dat hij met zijn schouder tegen iemand aan liep. Hij draaide zich om en zag nog net het meisje staan, voordat iemand voor zijn beeld kwam staan. Hij duwde de jongen weg en glimlachte. Met een snelle beweging trok hij het meisje uit het gevecht en liep een paar meter van al het gebeuren weg. "Sorry," zei hij met een onschuldige, iets wat verlegen, glimlach op zijn gezicht. Hij ging nog een keer met zijn hand door zijn haar heen, om al die irritante gel eruit te krijgen en haalde daarna een zakdoek tevoorschijn. Hij maakte zijn hand schoon en deed zijn leren jacket uit. "Tom Hanson, aangenaam," zei hij daarna. "Zeg, wat zeg je ervan als ik je een drankje aanbied. Op mijn kosten," Hij glimlachte vriendelijk en keek over haar schouder naar het gevecht, wat nog in volle gang bezig was.

Ze voelde haar vuist nog nagloeien van de slag die ze had toegediend aan die ene jongen; maar het effect dat ze liever langduriger had gewild, leek meteen af te nemen. Hij leek nu wat kwader en wreef over zijn rood geworden onderkin; de bliksemschichtjes in zijn ogen deden haar even fronsen. Het meisje wandelde wat achteruit toen de jongen dreigend dichter kwam. Hij stroopte de mouwen van zijn leren vestje op en leek zelfs wat te grommen. Emilie fronste even; zette nog wat passen naar achteren en voelde af en toe een duw tegen zich aankomen door vechters. Ze had verwacht iets meer mans te zijn; zich wat te kunnen verdedigen, maar sinds de jongen voor haar aanzienlijk groter leek te zijn dan haar; voelde ze zich eerder een mier die snel vertrappeld kon worden. Ze beet op haar lip; voelde zich wat in het nauw gedreven toen ze een schouder tegen zich aankreeg; en draaide zich ietwat gejaagd naar de aanstoter om, die tot haar verbazing, vriendelijk glimlachte. Haar blik bleef er even bij hangen; de jongen werd weggeduwd en voor ze het wist werd ze meegetrokken uit de groep en kon ze weer eindelijk ademhalen. Ze vond het niet leuk dat haar gevechtje werd verstoord; zou dat helemaal niet leuk gevonden hebben op een ander moment van het gevecht, maar nu vond ze het best wel geweldig om eruit te zijn.
Ietwat dankbaar keek ze de nog onbekende jongen aan, hoewel ze aan zijn kledingsstijl wel merkte dat hij bij de groep waar ze mee tegen vocht, hoorde. Ze vroeg zich tegelijk ook af waarom hij haar had mee weggetrokken uit het gevecht; en niet iemand van zijn eigen groep.. Nuja, niet dat ze überhaupt ergens bijhoorde. Hij excuseerde zich, opeens wat verlegen; een subtiele glimlach op zijn gezicht. Ze keek toe naar hoe hij de gel uit z'n haren haalde en zijn leren jacket uitdeed. Wilde hij zich nu plots van zijn identiteit ontdoen? Ze glimlachte kort wat terug, haalde haar schouders even op omdat ze niet wist waarvoor hij zich excuseerde en bleef, niet echt wetend wat ze hier deden; wat staan. "Emilie di Ponte. Nice to meet you." Ze fronste even toen hij haar een drankje leek aan te bieden; volgde zijn bedoeling niet helemaal maar knikte even, niet veel zeggend. Haar gedachten liet ze even de vrije loop terwijl haar blik op hem gericht was. Kende ze hem? Nee, nog nooit gezien. Was een random persoon een drankje aanbieden tijdens een gevecht niet wat raar? Haar dorst echter, overtuigde haar en ze knikte even, haalde haar schouders op en keek toen om naar het gevecht.. "Maar.. moet je niet met je groep mee gaan vechten?" Ze keek hem ietwat peilend naar zijn reactie aan en beet nadenkend op haar lip. Of wilde hij gewoon wraak nemen op een bemoeial en zou hij haar zodra hij de kans had, vermoorden?

Tom ging tegen een muurtje staan en keek het meisje voor zijn neus even aan. Ze stelde zich voor als Emilie di Ponte. Totaal niet Engels dus, dat was wel duidelijk. Zo zag ze er eigenlijk ook niet uit, haar naam paste perfect bij haar uiterlijk. Hij glimlachte wat ongemakkelijk toen hij merkte dat ze naar hem keek. "Hey, sorry van dat ik je uit het gevecht heb gehaald. Als je wilt mag je zo terug gaan," Hij hielt zijn handen boven zijn schouders, om duidelijk te maken dat ze zo weg mocht. Hij wilde nou niet echt als een of andere pervert overkomen, al was hij dat nu waarschijnlijk wel in haar ogen. Hij hing zijn jacket over zijn arm en strekte zijn armen. Onder de korte mouwen van zijn witte t-shirt was nog net zijn tatoeage te zien. Hij keek er even naar en glimlachte. Leuke oude herinneringen, maar niet veel bijzonders.
Opeens keek hij om, alsof hij iets was vergeten, en damn dat was hij nog ook. Hij keek Emilie even geschrokken aan, gooide zijn jacket over een bankje heen en verontschuldigde zich tegen over haar. "Ik ben zo terug, wacht hier," zei hij, voordat 'ie de menigte weer indook en opzoek ging naar de motor waar hij nog geen kwartier geleden bij had gestaan. Zijn diepbruine ogen zochten alles af, maar de motor was onvindbaar. Hij dook weg toen een jongen over zijn hoofd werd gegooid en met een doffe klap op zijn rug terecht kwam. Hij kreunde even en viel daarna stil, waarschijnlijk bewusteloos. Tom keek om zich heen, waar was die verdraaide motor. Hij wilde weglopen, maar werd tegengehouden door een Square die hem de weg versperde. "Waar dacht jij naar toe te gaan?" Tom had geen zin in een woordenwisseling en sloeg hem met een goed gemikte slag knock-out. Hij bleef even staan en wreef over zijn knokkels, die slag deed pijn, maar het voelde wel weer eens goed. In de verte zag hij rode motor waar hij bij had gestaan, hij baande zich een weg tussen de vechtende jongelui en kwam zonder kleerscheuren bij de motor aan. Hij onderzocht alles, maar de tas was verdwenen. "Goddamn," vloekte hij en draaide zich om. Een paar meter voor zich zag hij een Square's jongen met een tas lopen, en op de tas herkende hij zijn eigen initialen. T. H. Jr. Tom Hanson Jr, daar stonden ze voor. Tom schoot door de menigte heen en tackelde de jongen die zijn gitaar bij zich had. Hij sloeg hem een paar keer vol in zijn gezicht, tot bloedens toe en toen hij knock-out was, ontnam hij ook nog eens de tas met zijn gitaar en zijn geld. "Dank je," zei hij met enige sarcasme in zijn stem, terwijl hij terug liep naar waar hij Emilie had achtergelaten.
"Hehe, sorry van net. Ik laat mijn gitaar niet snel achter," zei hij rustig, terwijl hij op haar af liep. "Maar goed, laat de Drapes maar. Niet echt iets voor mij," of ze hem zou geloven? Dat was altijd maar gokken, maar hij kon het in ieder geval proberen, aangezien het toch echt de waarheid was wat hij aan het vertellen was. "Dus, enig idee waar je wat wilt gaan drinken?" vroeg hij daarna.

De jongen, Tom, zette zich tegen een muurtje en wat geruster bleef ze voor hem staan. Zijn wat ongemakkelijke glimlach toen ze naar hem keek, deed haar opkijken en - om de jongen zich niet te ongemakkelijk te laten voelen - liet ze haar blik rustig wat over de omgeving gaan. Voor enkele tellen staarde ze naar het nu nog heftigere gevecht tussen beide groepen wiens naam en voorkomen haar onbekend waren, en vroeg zich af wie nu eigenlijk welke doelen koesterde. Ze durfde ervoor te wedden dat de ruzie vrij zinloos was maar besloot zich niet te veel zorgen over te gaan maken. Zijn stem deed haar weer naar Tom kijken en ze schudde zachtjes lachend haar hoofd. "Ik verdreef gewoon even de verveling hoor, maar je duwde net op tijd die jongen weg, hij leek nogal kwaad te zijn om één of andere slag die ik hem gaf.." Ze glimlachte even wat onschuldig naar hem. "Niet dat ik altijd zo agressief ben hoor..Maar.." Ze fronste even, vulde haar zin niet verder aan en zocht naar woorden. "Hm, je begrijpt me wel misschien.." mompelde ze er achteraan en terwijl ze wat vaagjes haar blik over hem liet gaan, leek ze een glimp van een tatoeage op te merken.
Zijn blik ging er ook naartoe en ze glimlachte even, maar voor ze kon vragen wat het precies voor betekenis had voor hem, keek hij abrupt om. Ze volgde zijn blik fronsend en snapte niet meteen wat hij van plan was. Ze nam zijn jacket van het bankje toen hij weg was, gewoon, zodat het niet gestolen zou worden. Ze ging op het muurtje zitten en volgde Tom met haar blik, maar raakte hem kwijt in de menigte. Af en toe leek ze een glimp op te vangen van zijn donkerbruine haren of die diepbruine ogen die ze zich op één of andere manier toch wel meteen herinnerde. Het duurde een tijdje en eigenlijk werd ze er wat zenuwachtig van. Ze zuchtte even en wilde het net opgeven en weggaan toen ze plots zijn gestalte op haar af zag komen lopen. Ze glimlachte even en keek naar wat hij bij had; een tas met blijkbaar gitaar en nog wat spullen. Een grijnsje verscheen op haar gezicht hoewel een gitaar haar duidelijk even een steekje om Alain kon geven. Ze veegde de gedachten even weg en keek Tom weer aan toen hij er eenmaal was. "Geeft niet hoor. Een gitaar kan iemand.. erg dierbaar zijn.." Ze glimlachte even, denkend aan het feit dat Alain zijn gitaren duidelijk liever had gezien dan zijn vriendin. De Drapes? De onbekende naam deed haar opkijken. "Die bende?" Ze keek even naar het groepje vechtende jongeren en fronste even. "Niets voor jou?" Ze keek naar het leren jacket in haar handen en gaf die toen met lichtjes rode wangen aan hem. "Sorry, dacht dat ze hem zouden stelen.." Ze liet haar blik even over hem heen gaan. "Daar kan ik niet over oordelen.." Ze pierde even met haar ogen naar de jongeren en onderscheidde de Drapes van de anderen. Maar was het Tom die er niet bijhoorde? Ze wist het niet meteen. "Geen idee, waar jij er het goedkoopste vanaf komt." Emilie glimlachte even en duwde zich van het muurtje af.