Tig Ol' Bitties

Met sigaret tussen zijn lippen geklemd leunde Jelle tegen het muurtje van de kantine. Uit zijn zak haalde hij zijn mobiel tervoorschijn en klikte vervolgens het sms venster aan. Hey Soisoi, where are you? Nadat hij het smsje naar Sawyer had verstuurd, stopte hij zijn mobiel weer in zijn zak. Een glimlach verscheen op zijn gezicht. Het zou vast een verassing voor haar zijn als ze erachter kwam dat hij nu ook op Monica High zat. En hij kon niet wachten tot hij haar weer in het echt kon zien. Sinds hij haar op de meeting had ontmoet had hij altijd contact met haar gehouden en nu kon hij haar eindelijk voor de tweede keer zien. Voor een moment haalde hij een hand door zijn blond haar heen en zette zich van het muurtje af om vervolgens sjokkend door de kantine te lopen. Er waren niet veel mensen in de kantine, maar dat kon ook komen doordat het laatste uur net was begonnen. Hij zuchtte, hij had vandaag eigenlijk zijn eerste schooldag. Maar echt naar school gegaan was hij niet. Meer een beetje rondkijken en zien hoe mensen hem met een beangstigende blik aankeken. Ach hij was wel wat gewend.. Voor een moment zag hij hoe een meisje voorbij liep en opeens haar rugzak liet vallen. Hij grinnikte even, maar besefte dat hij op zijn eerste schooldag maar beter vrienden kon gaan maken. Dus liep hij naar haar toe en glimlachte hij naar haar. Hij pakte haar rugzak op.
"Hier." zei hij vriendelijk tegen haar. Het meisje keek hem een beetje arrogant aan en liep vervolgens door. Hij wist nie precies wat hij fout had gedaan. Maar echt veel maakte het niet uit. Hij zuchtte even en sloeg zijn eigen rugzak achterover, om vervolgens door te lopen.

[OnlySawyer

Sawyer keek een beetje onnozel naar de toets. Er stonden eindeloze woorden op gekalkt waarvan ze geen idee had wat ze betekende. Ze beet op het uiteinde van haar pen en krabde wat aan de zijkant van haar hoofd. Iedereen was druk aan het pennen en zij had natuurlijk weer geen idee wat ze moest doen. Ze klikte haar pen steeds in en uit en tikte er vervolgens zachtjes mee op de tafel. Ze hoorde een geïrriteerde zucht naast zich en ze stopte snel. Sorry hoor. Ze las de eerste vraag opnieuw. 'Bekijk de diagram. Waarom is er in de winter meer vervuiling dan in de zomer, denk je?', klonk er toen in haar hoofd. Voor ongeveer dertig seconden staarde ze dommig naar de vraag.
'Nou, kijk, het zit zo. De mensen in Azië zijn heel anders dan de mensen hier, ze houden namelijk een winter slaap. Aan het begin van de winter gaan ze massaal koekjes kopen en deze opeten. Ze gooien de papiertjes in de Huang He en daardoor is er meer vervuiling in de winter. Nee maar even serieus, ik weet het antwoord dus niet (:' kalkte ze toen maar neer. Uiteindelijk wist ze toch op alles een antwoord te bedenken, alleen waren het kleine verhaaltjes zoals ze net had opgeschreven. Misschien zag die meneer de humor er wel van in en kreeg ze er punten voor. Saved by de bell, die dus net ging.

Ze zat voor het lokaal Nederlands, waar net de leraar kwam aanlopen. Meneer Peneiland was altijd wel te laat. Hij had geen boeken bij zich en stond toen even voor het groepje leerlingen. Hij zei dat hij naar een vergadering moest en de les uitviel. Meteen begon iedereen te juigen en Sawyer moest verscheidene high-fives geven. Ze liep uiteindelijk zelf door de gang, ging met een hand door haar roze haar en liep snel de trap af. Ze kwam uit voor de snack machine en kocht een muesli reep, toen ze net een smsje binnen kreeg.
'Hey Soisoi, where are you?' schreef diegene, Jelle dus. Lang leve nummer herkenning. 'Even een muesli reep vreten ;D hoe gaat het met mijn Texaantje? >:'D stuurde ze snel terug en opende haar muesli reep. Njam njam njam njam njam. Ze nam er een hap uit en leunde even tegen de machine in. Een tussenuur.. Wat te doen, wat te doen.
"Sawyer!" riep een stem en ze keek om. Een jongen met blonde haren kwam naar haar toe lopen en toen hij ongeveer zeven meter van haar verwijderd was, herkende ze hem. Vandaar dat smsje dus, Jelle was gewoon op Monica High?! Maar.. wat? Hoe? Het was toch anders ook een schooldag voor hem? Ze snapte er geen ene bal van, maar ze was wel dol gelukkig. Een vriend was wel wat ze nodig had, iemand om even mee te kunnen praten. Kenneth bracht de laatste tijd veel problemen. Hij bedoelde het niet zo, maar ze twijfelde aan zijn relatie met Charlene. Maar uiteindelijk moest ze hem geloven. Charlene was wat Jelle was voor haar.
"OH! EM! DJIE!" riep ze uit en sprintte op hem af, haar muesli reep liet ze maar gewoon op de grond vallen. Nou ja die had ze al laten vallen, zodra ze hem herkende. Ze sprong op hem af, krulde haar armen om hem heen en haar benen klemde ze aan zijn heupen. Ze drukte haar armen steviger tegen hem aan en begroef haar gezicht in zijn nek. "Wat doe jij hier nou?!" riep ze nog, door zijn huid heen.

[Sawyer heeft enthousiasme. xD]

Een kort durig piepje maakte hem erop attent dat er een smsje binnen kwam. In een snelle beweging had hij zijn mobiel uit zijn zak gevist, hem ontgrendeld en vervolgens het smsje geopend. 'Even een muesli reep vreten ;D hoe gaat het met mijn Texaantje? >:'D Hij glimlachte even en nam ondertussen een trekje van de sigaret die nog altijd tussen zijn lippen geklemd zat. Ze zat dus bij de snackautomaat. Hij draaide zich om en het eerste wat hij hoorde was een luide stem. "OH! EM! DJIE!" Duidelijk de stem van Sawyer. Die herkende hij nu wel, na hun eerste ontmoeting en al dat geklets achter de webcam. Er verscheen lach op zijn gezicht toen hij merkte dat Sawyer naar hem toe rende en haar armen om zijn nek krulde. Ze kon er nog maar net bij, aangezien ze tig keer kleiner was dan hij. Hij grijnsde. "SoiSoi!" zei hij, terwijl hij in de lach schoot. Ook hij sloeg zijn armen nu om haar heen en zacht drukte hij haar tegen zich aan.
"Wat doe jij hier nou?!" waren haar volgende woorden. Hij glimlachte. "Mijn vader is hier voor zijn werk toe verhuisd." antwoordde hij. Sawyer had haar hoofd in zijn nek gelegd en hij voelde haar adem op zijn huid. "Hoe gaat het met je?" vroeg hij, terwijl hij haar wat dichter tegen zich aandrukte. Hij was zo fijn haar eindelijk weer eens te zien. Hij kon zich nog herinneren hoe ze op de meeting tot in de nacht toe met elkaar gepraat hadden. En dat hij uiteindelijk weg had gemoeten doordat zijn moeder zich zonodig weer zorgen moest maken. Hij wilde haar in haar ogen aankijken, maar dat werd hem onmogelijk gemaakt doordat ze haar gezicht in zijn nek verborgen had. Voor een moment haalde hij één van zijn armen van haar af en nam vervolgens nog een trek van zijn sigaret. "Kom we gaan naar buiten." zei hij met een glimlach waarnaar hij zich zachtjes los probeerde te maken van haar greep.

"SoiSoi!" klonk zijn stem. Sawyer glimlachte even kort, maar dat zou voor hem niet zichtbaar zijn. Dan moest je onthouden dat haar gezicht in zijn nek gedrukt zat. Het klonk vreemd, maar zijn stem was heel anders. Ze had hem al eens eerder ontmoet, zo'n drie maanden terug. Ook had ze zijn Skype dus had ze wel met hem gepraat en alles (en d'r neusgaten half in de webcam geduwt), maar het klonk anders. Waarschijnlijk was dat voor hem precies hetzelfde. Ze had zo'n hoge, irritante rotstem. Ze wist niet of dat op Skype of MSN hoger of lager klonk. Of door de telefoon, dat wist ze ook weer niet. Ze had op alle mogelijke manieren contact met hem gehouden. Ze hadden nogal vaag met frietjes gespeeld in de Mac, toen de meeting was afgelopen. Ze hadden samen met Robbie, Zoey, Kate, Laura en Jordy nog gegeten. De rest van de groep had zich een beetje afgezonderd van hun, omdat zij met hun patatjes aan het lopen waren. Ze hadden de dingen vast aan de bovenkant en zweefde er mee over de tafel. Hoorde je echt zo Jelle's stem 'hohoho, ik ben meneer Friet!' en dan Sawyer daarna weer 'Hihi! Ik ben mevrouw Patatje Met!'. Echt zo'n vaag moment in haar leven, al was het wel leuker dan ze had verwacht. Tenminste iemand waarmee ze plezier kon beleven en die ook om haar grapjes lachte, in plaats van zo'n grijns te trekken en te denken 'het is goed met je kleintje, het is al goed'.
"Mijn vader is hier voor zijn werk toe verhuisd," legde Jelle toen aan haar uit en ze knikte even, maar bleef gewoon rustig in zijn nek hangen. Het was vreemd.. Ze had hem maar een keer ontmoet - en drie maanden lang elke dag met hem gepraat - en toch had ze hem zo gemist. Ze was al lang blij dat hij haar niet van zich afduwde. In plaats daarvan voelde ze hoe zijn armen ook om haar heen gingen, om zich vervolgens weer gedeeltelijk los te maken. Ze rook een verbrand luchtje en wist meteen dat hij aan het roken was. In haar haar zowat! Tss.. Maar dat kon ze hem wel vergeven. Toen ze hem voor het eerst aansprak zat hij ook een peuk te roken, daar had ze niks tegen. Niks voor haar om te doen natuurlijk, maar ieder zijn keuzes. Ze durfde tevens ook niet te vragen wat voor werk hij deed. Straks was het een eng beroep. Dokter.. Tandarts.. Seriemoordenaar.. Allemaal hetzelfde! Of hij was leider van de maffia en kwam een van zijn vorige cliënten uitmoorden. Ja, ze zou er dus maar niet naar vragen.

"Hoe gaat het me je?" vroeg hij toen. Buiten het feit dat ze twijfelde aan haar relatie met Kenneth omdat hij hoogstwaarschijnlijk Charlene wou hebben, haar cijfers niet al te best waren en hoe ze ook wendde of keren toch uiteindelijk verhaaltjes schreef over de menselijke winterslaap op haar aardrijkskunde toets, ging het goed. "Ja wel goed, heb alleen net mijn Aardrijkskunde proefwerk vernaggeld. Ik schreef een heel verhaal op, het ging ongeveer zo," ze haalde even adem, kwam uit zijn nek maar keek hem niet aan. Ze zette een omroepersstem op en begon te praten: "Nou, kijk, het zit zo. De mensen in Azië zijn heel anders dan de mensen hier, ze houden namelijk een winter slaap. Aan het begin van de winter gaan ze massaal koekjes kopen en deze opeten. Ze gooien de papiertjes in de Huang He en daardoor is er meer vervuiling in de winter.. Nee maar even serieus, ik weet het antwoord dus niet." Nog geen seconde daarna schoot ze weer in zijn nek en kneep haar ogen dicht. Ze vertelde hem maar even niet over Kenneth, dan zeurde ze alleen een end door.
"Kom we gaan naar buiten." zei de jongen en ze knikte even, maar verroerde ze zich nog steeds niet. Ze merkte dat hij uit haar greep probeerde te ontsnappe en schudde haar hoofd zachtje, in hoeverre dat kon. "Nee, nee, nee, nee," begon ze, "je zult me toch echt moeten dragen." Hoe wist ze anders dat hij niet keihard weg zou rennen wanneer ze hem losliet? Áls ze hem ooit losliet.

"Ja wel goed, heb alleen net mijn Aardrijkskunde proefwerk vernaggeld. Ik schreef een heel verhaal op, het ging ongeveer zo," Hij probeerde zich nog altijd los te maken uit haar greep. Maar echt slagen erin deed hij niet. "Oké, laat maar horen." zei hij met een brede grijns. Terwijl hij de hoop maar opgaf en zijn arm weer om haar heen sloeg. Ze hief haar hoofd op en een heel gesprek volgde over mensen in Azië die een winter slaap hielden en koekjespapiertjes weg gooiden. "Tss, milieuvervuiling." grijnsde hij en hij moest bijna lachen om zijn eigen soort van niet echt een grapje. Toen Sawyer klaar was met haar verhaal keek hij haar aan en zag hoe ze haar hoofd weer in zijn nek legde. Een glimlach speelde op zijn lippen. Het voelde goed haar weer te zien. Het was gewoon zo'n tijd geleden. Via skype en msn praten was gewoon anders dan elkaar in real meeten. En hij had vaak nagedacht hoe hun tweede ontmoeting eruit zou zien. Maar dat ze elkaar op de school van Sawyer [en nu eigenlijk ook zijn school] tegen zouden komen had hij nooit verwacht.
Met zijn hoofd iets schuin probeerde hij haar aan te kijken. "Ik had echt nooit gedacht dat we elkaar hier weer zouden ontmoeten." zei hij, op zijn gezicht was nog altijd een brede grijns te lezen.
"Nee, nee, nee, nee," was het antwoord van Sawyer op zijn woorden dat ze naar buiten konden gaan. Hij grinnikte even. "Ja wel, ik mag hier eigenlijk helemaal niet roken. Dus we gaan mooi wel!" reageerde hij. Oké, hij moest toegeven dat het niet slim van hem was om een sigaret op te steken. Maar ach, tot nu toe had hij er nog geen problemen mee gekregen. "Je zult me toch echt moeten dragen." vervolgde ze. Hij keek haar even met een pedo blik aan. Al kon ze dat vast niet zien omdat ze nog steeds haar gezicht in zijn nek verborgen had. Maar goed ook eigenlijk. "Goed, dan draag ik je." antwoordde hij simpel weg en in een snelle beweging tilde hij een stukje meer omhoog. Vervolgens begon hij langzaam te lopen richting de uitgang. Hij zag het al helemaal gebeuren dat hij struikelde net voordat ze buiten waren. Yep, dat was hij.
Toen ze uiteindelijk buiten aan waren gekomen, liep hij richting het eerste grasveldje dat hij zag en vervolgens zette hij haar daar neer. "Zo." glimlachte hij. Hij wilde zich in het gras laten vallen, maar hij besefte toen pas dat zij hem nog vast had. Ach, het kon hem wat. Jelle liet zich met al zijn gewicht in het gras vallen en trok Sawyer met hem mee.

Ook al had Sawyer het erg leuk met Jelle, dat hele gedoe met Kenneth bleef toch in haar hoofd hangen. Ze wist dat hij had gezegd dat het enkel een hele goede vriendin was, maar ze hoorde van hier tot Tokio verhalen over hun twee. Dat ze handje vasthielden en samen uit een milkshake dronken, dat hij Charlene kusjes op haar wang gaf, dat hij was gespot terwijl hij zijn handen op haar heupen had, samen zwemmen bij zonsondergang.. Ze wist niet wat waar was en wat niet, wat overdreven was en wat niet. Hoe kon ze dat ook weten? Ze wou hem vertrouwen en dat vertrouwen was er ook wel, maar hoe kon iemand zijn of haar vertrouwen niet laten deuken door al die verhalen? Ze zat in de knoop met zichzelf en vroeg zich ergens ook wel af of ze het nog wel verder moest zetten met hem. Maar hij betekende zoveel voor haar, dat ze gewoon niet meer zonder hem kon. Hoe schuldig hij dan ook was. Ze beet even op haar onderlip en kneep haar ogen nog wat steviger dicht. Voorlopig vond ze het wel goed zo met Jelle. Even proberen op niks anders te concentreren, het alleen leuk te hebben met haar beste vriend. Nou ja, Kenneth was haar beste vriend.. Maar de laatste tijd nam het toch wel af. Maar dat lag niet aan hem, hij kon er niks aan doen. Zoals ze hem al had verteld, ze kon hem niet zeggen dat hij niet met Charlene om mocht gaan. Voor je het wist wou hij dat ze niet met Jelle omging. Dat zou ze nooit over haar hart krijgen. Ze maakte het nog liever uit dan dat ze haar beste vriend niet meer mocht zien. Waarschijnlijk had Kenneth precies diezelfde gevoelens. De komst van Jelle had toch haar ogen wat geopend, aangezien ze begreep hoe Kenneth zich voelde.
"Ja wel, ik mag hier eigenlijk helemaal niet roken. Dus we gaan mooi wel," Sawyer rolde even met haar ogen en glimlachte daarna even en drukte haar armen wat steviger om hem heen. Ze beet zachtjes in zijn nek en maakte een 'rawr' geluidje. "Dat bedoelde ik helemaal niet suffie." zei ze toen lachend tegen hem en drukte haar gezicht weer in zijn nek, met haar haar op zijn schouder. Als ze haar ogen open had, zag ze zijn gezicht. Uiteindelijk - toen Jelle merkte dat hij niet kon ontsnappen uit haar o, zo geweldige houding - zei hij maar dat hij haar zou dragen. Ze maakte even een soort 'yippie!' geluidje. De jongen begon te lopen en ze voelde zich even oppermachtig. Ze sloot haar ogen maar niet, keek in plaats daarvan naar achteren en daar zag ze de wereld voor haar wegvliegen. "Nee de wereld vergáát..." fluisterde ze zachtjes en giechelde even.

"Zo." zei de jongen en probeerde haar even wanhoopig neer te leggen. Haar benen klemde iets strakker rond zijn buik en haar rug raakte de grond terwijl haar handen rond zijn nek klemde. Toen hij weer omhoog ging zweefde ze even in de lug en klemde haar handen weer aan zijn nek. De jongen zakte wat naar achteren. Uiteindelijk zat ze op zijn schoot. Haar benen zaten achter zijn rug, de een links en de een rechts. Ze zat nog steeds met haar hoofd in zijn nek. "Hahaha," lachte ze even haar evil lach, "en jij maar denken dat je kon ontsnappen."
Ze ging even verzitten en liet haar handen uit zijn nek vallen, maar zat nog wel op zijn schoot. Ze ging met een hand door haar roze haren. Gelukkig dat hij haar herkende, zelfs met die nieuwe haarkleur. "Woon je nu in een groot huis? Of zit jij hier ook op kamers?"

Hij had al begrepen dat ze hem niet zo makkelijk los zou laten, maar toen hij eenmaal voelde dat ze haar benen strakker om zijn middel klemde, wist hij dat het nog een probleem zou kunnen worden om gewoon in het gras te gaan zitten. Even schoot hij in de lach. "Sawyer, laat me los nu!" zei hij half lachend half grinnikend. Toch liet hij zich in het gras vallen en hij voelde hoe ze haar armen van zijn nek afhaalde. "Hahaha," Sawyer lachte met een wel hele evil lach, "en jij maar denken dat je kon ontsnappen." hoorde hij haar zeggen. Jelle grinnikte even. "Ja, eigenlijk dacht ik dat inderdaad." grijnsde hij en hij legde weer een arm om haar middel heen.
Jelle ging wat verzitten zodat Sawyer wat beter op zijn schoot kon gaan zitten en hij ook wat comfortabeler zat. Zijn blik ging even naar haar haar. Sinds wanneer was haar haar roze? De laatste keer dat hij haar gezien had had ze enkel blond met zwart. "Hé, wanneer heb jij je haar geverfd?" vroeg hij en keek haar vragend aan. Ergens wel beseffend dat het een beetje suf over kwam dat hij er nu pas over begon. Want je zou denken dat dat één van de dingen zijn die je het eerst opvallen.
"Woon je nu in een groot huis? Of zit jij hier ook op kamers?" Jelle schudde even zijn hoofd en keek haar even aan. "Nee, ik zit in een héle dure villa." antwoordde hij met een grijns. "En 's avonds tijdens het eten kan ik mijn eigen moeder niet eens meer zien door die lange tafel waar in aan zit." zei hij. Echt serieus klonk het niet en het was natuurlijk ook niet zo bedoeld. "Nee," antwoordde hij na een tijdje. "ik woon gewoon in een simpel huisje, hier in de buurt. Niks bijzonders aan dus." vervolgde hij.
"Maarruh, hoe is het hier op kamers? Beter dan in een huisje met je ouders, of niet?" vroeg hij aan haar en zijn grijns veranderde in een glimlach. Op de één of andere manier kon hij gewoon niet stoppen met glimlachen. Ondanks het feit dat hij effetjes moest bekomen van alles, was Sawyer hier weer tegenkomen echt een hoogtepunt van zijn eerste dag hier.
Voor een moment staarde hij even naar de lucht die mooi egaal blauw kleurde, terwijl hij zijn sigaret weer tussen zijn lippen vandaan haalde en vervolgens weer een trekje nam. Zachtjes blies hij de rook uit en uiteindelijk drukte hij 'm uit op de grond en gooide hij 'm weg. Om vervolgens weer naar Sawyer te kijken en zijn andere arm ook losjes om haar heen te leggen.

"Ja, eigenlijk dacht ik dat inderdaad." grijnsde Jelle naar haar, ook nog best wel een beetje evil. Sawyer voelde hoe een arm rond haar middel werd gewoven en liet het allemaal maar gaan. De jongen verplaatste zich een klein beetje. Ze zat daar eigenlijk wel lekkerder door, het was wat meer comfortabel. Ze schudde even haar hoofd zodat haar haar weer goed zat en maakte daarna een Justin Bieber hair swoop zodat haar pony uit haar ogen verdween. Ze merkte dat Jelle ernaar staarde, alsof ze een octopus op haar hoofd had of zo. Nou ja, de kleur was bijna hetzelfde. Alleen dat van haar wat feller. En meer roze. Waren er eigenlijk wel van die rode octopussen? Ze wist dat ze in pokemon bestonden, maar meer dan ook niet. Beetje een levenloze gedachten, maar je sprak dan ook weer wel over Sawyer.
"Hé, wanneer heb jij je haar geverfd?" vroeg hij en ze keek hem nog altijd een beetje onnozel aan. Dat was waar ook, ze hadden de afgelopen drie dagen nauwelijks geskypet of gewebcamd. Hij was natuurlijk bezig geweest met verhuizen! Vandaar dat ze hem zo weinig online had gezien. Het was pas twee dagen zo, maar toch was ze er trots op. Eigenlijk was dat nergens voor nodig, want onderaan was het nog steeds zwart zoals eerst. Dus het roze goedje pakte alleen het blonde, dat zwarte kon het gewoon niet kleuren. Maar ze had geen blonde plukken meer door haar hele haar of zo. "Het is sinds eergisteren zo, zelf gedaan!" ze glimlachte even kort, lichtelijk stralend. Ja, ze kon niet liegen, ze was er gewoon ontzettend trots op. "Nu niet zeggen dat het niet zo goed is gelukt," zei ze half lachend, vond het ergens toch wel een actie voor hem. 'Wow, wat is je haar leuk!' 'Ja he?! Zelf gedaan!' 'Oh.. nou ja ik zie nog wel wat plukjes blond' en dan werd ie vol op zijn gezicht geslagen
"Nee, ik zit in een héle dure villa.." een brede grijns sierde zijn gezicht en ze grinnikte even. "Nee, even serieus!" riep ze zowat uit en drukte plagend tegen zijn borst. Stiekem zat hij best wel lekker. Net een enorm kussen. Wel een beetje bottig, maar dat kwam gewoon omdat hij anorexia had. Moet jij nodig zeggen. Ze hoorde de stem van Lisa nog gewoon in haar hoofd. Rare meid. Ze wuifde het - in gedachten - een beetje weg en keek hem weer aan. De jongen nam een trek van zijn sigaret en vertelde dat hij in een klein kuthuisje woonde. Nou ja, niet met die woorden, maar ze wist dat hij dat bedoelde. "Soms is gewoon ook wel leuk," zei ze, niet echt wetend hoe ze moest reageren. "Al ben jij wel echt een muurbloempje. Al weet ik dat je stiekem gewoon niet op wil vallen, omdat je een super secret ninja bent." Ze lachte even en ging wat verzitten. Nou ja, ze schoof een beetje naar achteren, al was het maar zo'n drie centimeter. Dus veel had de jongen er niet aan.
"Maarruh.. hoe is het hier op kamers? Beter dan in een huisje met je ouders, of niet?" Meteen ging Kenneth door haar hoofd.. Op kamers.. Kon ze maar wegrennen van het schip, het ondergaande schip. Ze deed zo haar best, maar ze voelde alsnog het gewicht van de wereld op haar schouders. Wat kon je doen, als je best niet goed genoeg was en alles wat je deed maar mislukte? Haar beste bedoelingen verpestte alleen alles. Kon ze het maar goed maken. Hoe vaak moest ze dingen doen voordat ze het goed kreeg? Ze had al tientallen vriendjes gehad, allemaal stuk voor stuk eikels. Wat haatte ze haarzelf soms. "Ja, wel leuk," begon ze, "maar soms mis ik mijn ouders wel. Die wonen dan weer helemaal in Engeland. Ik sta d'r gewoon alleen voor!" Ze keek even bedenkelijk en glimlachte vervolgens even kort. Nee maar, het was wel echt leuk. "Alleen heb je dan soms van die mensen die je echt niet wil zijn, 'wonen' ze naast je." gromde ze even kort, denkend aan haar geweldige buurmeid.

Zelfs hij begreep dat het nogal dom overkwam dat hij het nu pas door had van haar haar. Het was mooi. Wel even wennen, maar mooi. Zijn blik hield hij wel op haar ogen gericht zodat hij straks niet als één of andere leipo naar haar haar zat te staren. Dat zou vast onzekerheid wekken, tenminste dat vermoedde hij. Bij Sawyer wist je het natuurlijk maar nooit.
"Het is sinds eergisteren zo, zelf gedaan!" hoorde hij haar zeggen. Ah, hij was toch niet helemaal gek. Op de webcam had hij het niet kunnen zien, aangezien hij een paar dagen voor zijn aankomst op Santa Monica niet met haar op skype gezeten had. Kort grijnsde hij toen hij het trotse gezicht van Sawyer zag. "Ah, dan ben ik dus niet helemaal blind. Dacht even dat het me helemaal ontgaan was toen ik laatst met je gechat had." reageerde hij, de grijns van zonet prentte hij op zijn lippen en hij zou er ook niet zo makkelijk meer vanaf gaan.
Toen hij hoorde hoe zei sprak over dat hij niet mocht zeggen dat het niet geslaagd was toverde hij een rare uitdrukking op zijn gezicht. "Niet gelukt? Waarom zou ik dat zeggen, het is prachtig! Oh..., ehm Sawyer niet persoonlijk bedoeld maar.." Hij keek met een veelbekritiseerde blik naar één van de voorste lokken. Maar al snel schoot hij in de lach. "Nee hoor Soi, het ziet er mooi uit." glimlachte hij en voor een moment liet hij zijn blik langs de omgeving gaan. Het zag er hier zo anders uit, hij was het heel anders gewend. Ook de school is echt wennen, maar ach. Hij kon wel tegen veranderingen.
Het grapje die hij maakte over zijn huis die een oh zo dure villa voorstelde was gelukkig grappig genoeg want Sawyer schoot in de lach en drukte zich tegen zijn borst aan. Hij glimlachte breed naar haar. "Ach ja, ben die kuthuisjes wel gewend. Het gaat toch nooit veranderen geloof ik." zei hij, hierbij een grinnik niet te kunnen onderdrukken. Het was wel zo. Zijn leven was niet zo bijzonder als dat van sommige andere mensen waarmee hij een keer gesproken had. Die hadden hele verhalen en het enige waar hij het dan over kon hebben was dat hij laatst een steen had gevonden in het park. Ach, het was ook niets voor hem om in zo'n grote villa te zitten. Hij wilde op zijn minst zijn kamer kunnen vinden zonder erbij na te hoeven denken.
De stem van Sawyer trok hem uit zijn zó interessante en echt het waard om over te schrijven gedachten en zijn blik werd vrijwel meteen op die van haar gericht. Voor een moment moest hij nadenken over waar ze op reageerde, maar al snel schoot het hem weer te binnen. De kamers hier op Monica High. "Maar soms mis ik mijn ouders wel. Die wonen dan weer helemaal in Engeland. Ik sta d'r gewoon alleen voor!" vervolgde Sawyer. Jelle keek haar aan. "Nee dat doe je niet." reageerde hij op haar laatste woorden. Natuurlijk stond ze er niet alleen voor, hij was er toch. En haar kennende waren er vast zat andere vrienden die er voor haar waren. "Alleen heb je dan soms van die mensen die je echt niet wil zijn, 'wonen' ze naast je." Jelle grinnikte even. Had ze het over haar kamergenoot? Wie zou dat dan zijn? "En met wie deel jij je kamer dan?" vroeg hij haar, en keek haar met een brede glimlach op zijn gezicht aan.

"Ah, dan ben ik dus niet helemaal blind. Dacht even dat het me helemaal ontgaan was toen ik laatst met je gechat had." zei Jelle en Sawyer schudde wild haar hoofd, alsof hij zojuist iets heel raars en incorrects had gezegd. Ze pokete zijn wang en grijnsde breeduit. Niet helemaal blind. Raar eigenlijk, want anders had hij haar heus wel gezien. Ja toch? Hoe had die d'r anders herkend.. Niet dat ze niet wist dat het gewoon een grapje was, maar 't zette d'r aan het denken. "Jij, blind? Niet helemaal wel. Maar geen zorgen, binnen vier jaar ben je d'r wel, oud besje." zei ze, helemaal overtuigd van zichzelf. Ze wist dat Jelle maar een jaar ouder was, maar alsnog. Het was gewoon zo. Jelle met een brilletje, hihi. Zo een als Joris had. Maar ze moest deze gedachten serieus houden, aangezien ze anders vijftig minsterretjes kreeg omdat haar gedachtegang faalde.
Jelle's blik beviel haar niet. "Niet gelukt? Waarom zou ik dat zeggen, het is prachtig! Oh... ehm, Sawyer, niet persoonlijk bedoeld maar..." zei de jongen, waarna hij naar een van haar voorste lokken keek. Even voelde ze zich nerveus dat ze d'r hele haar verpest had, maar al gauw viel de speelse blik in zijn ogen haar opeens op. Ook schoot hij zo'n twee seconden verder in de lach waarna ze hem op zijn borst sloeg. "Stomme sul!" riep ze lachend, wat erop duidde dat ze het niet meende. Al kon ze sowieso wel een betere belediging bedenken dan 'stomme sul'. Het woordje sul alleen al was vreselijk, laat staan dat ze het nog even een tikkeltje erger zou maken. Maar gelukkig was ze niet serieus. Al gauw verzekerde hij haar dat het er mooi uitzag, waarna ze even knikte. "Maar dat kunnen we niet over jouw haar zeggen," grijnsde ze breeduit, waardoor het opnieuw vrij duidelijk was dat ze het niet meende.
"Ach ja, ben die kuthuisjes wel gewend. Het gaat toch nooit veranderen geloof ik." Sawyer keek hem met een ":O"-hoofd aan, met van die wijde ogen. "Nonsens!" riep ze bekakt uit, met een kleine grijns rond haar mond gekruld. Ze hoorde verder op gelach, maar dat was niet naar hen bedoeld. Al keek ze hun wel even truttig aan, aangezien ze zich heel aangesproken voelde. Al gauw keek ze weer naar Jelle. Met zijn bandje. "Je wordt natuurlijk super beroemd. En dan ga je in een dure villa wonen en mag ik bij je intrekken en kopen we een witte tijger omdat we ons vervelen en heeft elke badkamer een breedbeeld 3D televisie." vertelde ze helemaal uitgelaten alsof het ook echt ging gebeuren. Ze luisterde naar Jelle's vraag en glimlachte kort. "Met niemand. Ik heb ze allemaal weggejaagd. Ik zei dat als ze mijn kamergenoot wouden zijn, ik ze wel mocht bijten. Want ik ben hondsdol, zoals je weet." grijnsde ze uitgelaten en ging even met een hand door haar haar. Het voelde zachter dan normaal, aangezien ze er een goedje in had gedaan. Ze had niet gedacht dat 't zou werken. Blijkbaar wel. Al gauw besloot ze dat ze nog iets moest vragen. Monica High School, Jelle. Klas. Tam tam tammmm.
"Weet je al in welke klas je zit? 12A of 12B?" vroeg ze toen, wat nogal een wissel van onderwerp was. Tja, ballend, 't moest gebeuren. Ze pakte even haar mobiel uit haar zak en klikte MP3 aan. Ze spoelde even door de nummers en klikte uiteindelijk All Time Low aan, het liedje Guts. Ze had samen met Jelle All Time Low geluisterd dus ze wist dat ie die band niet zo erg vond. Ze zette de muziek redelijk zacht, meer als achtergrond dan wat anders. Ze haatte al die stemmen om haar heen, ook al was het niet super druk. Alsnog. “’K dacht niet dat je wat tegen All Time Low zou hebben. Maar als je ’t wel hebt moet je het maar zeggen,” vertelde ze droogjes. Ze krabde even in haar nek en trok haar T-shirt wat naar beneden en haar broek wat omhoog. Niet dat Jelle niet lekker zat of zo, maar d’r broek zakte gewoon af. Lekkere riem had je dan. Ze zou hem wel strakker doen, maar hij zat al op zijn strakst. Poepheid.

------------------------------------------------------------------------

Nadat hij met zijn hand door zijn blonde haar was gegaan, wurmde hij zich door de menigte die zich voor de balie van de kantine had gevormd. Vreselijk gewoon. Konden die mensen niet hun eigen eten meenemen ofzo? Kort zuchtte hij, waarnaar dhij nog een laatste persoon opzij duwde en vervolgens eindelijk de kans kreeg te ademen. Meestal zat hij achterin de kantine, waar het altijd wat rustiger was dan helemaal vooraan. Bij het muurtje vlak achter de voetbaltafel. Meestal hing hij er een beetje tegenaan, met zijn ipod in zijn oren en een grafblik op zijn gezicht. Ja, meestal wel. Maar nu was dat eigenlijk niet waar hij heen wou gaan in de pauze. Nee, nu was hij eigenlijk opzoek naar Sawyer. Iets dat eigenlijk niet zo'n verassing was. Maar ja, andere vrienden had hij niet.. Iets waar hij eigenlijk wel iets aan moest gaan doen, maar dat deed er nu niet toe.
De laatste keer dat hij Sawyer had gezien was de keer dat hij zomaar haar kamer binnen was komen lopen. Lekker stom natuurlijk. Zeker toen hij erachter was gekomen dat het wel het aller stomste moment was om haar te storen, aangezien het bleek dat het net uit was met haar vriend. Hij had op dat moment geprobeerd met haar te praten, maar echt troosten kon hij haar niet. Iets dat hij wel graag had willen doen. En hij maakte zich nog steeds zorgen, aangezien hij niet veel meer van haar had gehoord. En hij vroeg zich de hele tijd af hoe het met haar ging. Hopelijk zou hij daar nu achter kunnen komen..
Na een rondje rond de kantine gemaakt te hebben, kwam hij tot de conclusie dat hij haar hier niet zou kunnen vinden. Dus uiteindelijk besloot hij om terug te lopen naar 'zijn plekje' en daar zijn mobiel uit zijn zak te pakken.
Soi, wil je please naar de kantine komen? Achter de voetbaltafel. Ik wil even met je praten. Xx Jelle tikte hij, nadat hij het sms venster had geopend. Snel verstuurde hij het smsje, waarnaar hij zijn mobiel weer in zijn zak stopte en vervolgens tegen het muurtje ging hangen. Met zijn blik op oneindig.