It's you I'm thinkin' about

Tom had de drukke stad en de school achter zich gelaten om even tot rust te komen in Topanga State Park. Even een tijdje voor hem alleen, even tot rust komen zonder gezeur en gezeik om zich heen.
Hij had zijn handen diep in zijn zakken, vandaag de dag had hij nog redelijk normale kleding aan. Een zwarte spijkerbroek met een groen/zwarte geruite blouse/vest erover heen. Normaal dus, iets heel anders dan zijn gebruikelijke 80's look. Af en toen had hij echt het idee alsof iedereen hem negeerde en nakeek als hij dat aanhad. Sure, hij kon er tegen en was het inmiddels wel gewent. Maar toch, het was niet leuk als mensen het deden.
om staarde naar de grond toe, terwijl hij over het gras liep en probeerde zijn chaotische gedachten te ordenen. Hij was zo'n anderhalve week geleden op Monica gekomen, een paar dagen daarna kwam Doug aanzetten, hij had een gevecht gehad met twee jongens die tot een vriendengroepje hoorde die hij niet eens kon, zijn neus was gebroken door een van die twee jongens en hij had niet eens de tijd gehad om zelf op onderzoek uit te gaan. Het ging al lekker. Toch bleef hem iets dwars zitten, iets wat niet echt leuk was ...
Tom stopte bij een boom, hij draaide zich er met zijn rug naar toe en leunde achterover, zodat hij met zijn rug tegen de boom aan stond. Niet veel later zakte hij naar beneden. Waardoor hij tegen de boom aan lag. Zijn gedachten gingen terug, heel ver terug.

"Tom!" Tom draaide zich om, Amy kwam aanlopen met de boodschappen. Vanavond zouden ze hotdogs met zuurkool eten. Hij probeerde haar te waarschuwen, maar de man die het pistool op zijn slaap had gericht was sneller. De knal deed hem in een duiken, hij zag hoe Amy achteruit werd gegooid en in de schappen terecht kwam. De man pakte het geld dat hij van de cassière had gekregen en rende weg. Tom rende naar Amy toe, maar het was al te laat. De overvaller had haar precies goed geraakt. Ze was dood, zijn vriendin was dood.

Tom knipperde met zijn ogen. Hij merkte op dat zijn gezicht nat was. De tranen waren weer gekomen. Zelfs na twee jaar deed het nog steeds pijn. Amy was die dag overleden, hij had het kunnen veranderen. Als hij iets langer bezig was geweest, als ze iets langer hadden lopen ruziën over wat en waar ze gingen eten. Dan had ze nog geleefd. 3,3 Seconden, zolang duurde het voordat de man had geschoten. In 3,3 seconde had hij zo veel kunnen doen. "Do you know how many things you can do in 3.3 seconds? You can take off your shoes, pop a beer, and shoot someone in 3.3 seconds. You can hold your finger down on the remote control and pass 17 stations in 3.3 seconds. You can open a can of tuna fish, shuffle and bridge a deck of cards, or twist the tops off six bottles of ginger ale in 3.3 seconds. You can ring a doorbell 22 times, lock and unlock a deadbolt four times, or sing the entire alphabet in 3.3 seconds." somde hij voor zichzelf op. Alles wat hij in die 3,3 seconde had kunnen doen om Amy te redden.
Hij wist nog hoe Judy gek van hem was geworden, omdat hij de dvd met de bewakingsbeelden 122 keer had gezien. Telkens weer die 3,3 seconde. Hij was die seconden kwijt geraakt, verloren, voor goed. Hij was naar een psychiater gegaan, maar zelfs die had hem niet kunnen helpen. Pas toen die hufter werd opgepakt kon hij weer normaal slapen. Nou, echt normaal niet. De nachtmerries waren gebleven, en achtervolgde hem nog steeds. Zelfs na die twee jaar.

Tom zuchtte zachtjes en keek op zijn horloge, half vijf in de middag. Het was nog vroeg. Hij zakte onderuit tegen de boom en sloot zijn ogen.

[Open voor iedereen, het liefst onbekende en rustige personen!]

Met een rugzak over haar schouder liep ze door het park, over het pad. Al haar spullen zaten in die rugzak, en meer had ze ook niet nodig. Kleren, maar niet te veel, ze kon hier nog altijd nieuwe kopen. Boeken, alleen haar favoriete. En natuurlijk had ze geld meegenomen, genoeg voor een maand of twee. Ook haar mobieltje, een Samsung Star Qwerty, had ze bij zich. Nu ze eraan dacht, stopte ze even, en haalde die uit haar broekzak. Het was half vijf. Ze had nog genoeg tijd om een korte wandeling te maken door het Topanga State Park. Hier zou ze waarschijnlijk vaker komen. Nova stopte haar mobiel weer terug in haar broekzak en liep rustig door. Het was bijna leeg in het park, op een paar mensen na. De meeste waren met hun hond aan het wandelen, en er waren twee kinderen aan het vissen met een netje, in het meertje dat in het park lag. Het 16 jarige meisje had een donkere spijkerbroek aan en een zwart shirt. Ze liep verder over het pad van aarde. Haar
schoenen tikten in de plassen regen die er nog lagen. Normaal zou ze doorlopen, maar nu ze deze jongen hier zag zitten.. Betraande wangen, gesloten ogen. Hij was gebroken van binnen. Ze beet op haar lip, en liep naar hem toe. Naast de boom waar de jongen tegenaan zat, ging zij zitten. Ze sloeg haar handen om haar knieën en bleef zo zitten. Wat zou er gebeurd zijn met hem? Ze ademde even in en uit, en keek naar de jongen.

[Inspiratieloos, sorry.]

In zijn afgesloten toestand hielt hij alles goed in de gaten. Hij wist dat hij maar een fraaie vertoning was. I mean, hij had lopen janken als een klein kind en had niet eens de moeite genomen om zijn gezicht schoon te maken. Waarom zou hij eigenlijk? Mensen mochten best zien dat hij pijn had, van binnen, niet van buiten. In de verte hoorde hij mensen praatte, kinderen spelen, een hond blaffen. In zijn omgeving hoorde hij de vogels en de waterdruppels die van de bladeren op de grond of in een plas vielen. Het was vredig hier, precies wat hij nodig had. Soms dan kon alles hem een beetje te veel worden, dan had hij het liefst even helemaal niemand om zich heen.
Tom's ogen schoten open toen hij iemand naast zicht hoorde. Met zijn mouwen veegde hij zijn gezicht schoon en keek het meisje even aan. Ze was jonger dan hem, een jaartje ongeveer. Een tas over d'r schouder, normale kleding aan, sproeten op haar gezicht. Ze was misschien nieuw hier, misschien ook niet. Maar hij kon haar in ieder geval niet. Ze was niet tegen de boom gaan zitten, maar er iets voor. Haar bruine(?) ogen keken naar hem. Oh ja, heerlijk, hij kwam natuurlijk weer zielig over, waardoor mensen medelijden met hem kregen. Dat had hij nu echt even nodig. Tom deed niets, hij bleef gewoon liggen, terwijl zijn ogen over het meisje gleden. Even had hij de neiging om haar toe te snauwen, maar dat was misschien wel heel erg onbeleefd geweest. "En?" zei hij, terwijl hij weer voor zich uit keek. "Ben ik zo interessant?" wilde hij er aan toevoegen, maar hij hielt zijn mond.

[Ik doe met je mee xd]

De jongen vond het blijkbaar niet erg prettig dat ze naast hem zat. Haar zwarte haar kwam voor haar ogen door de wind. Ze veegde het uit haar gezicht, en ging toen comfortabel zitten. Hij bleef liggen, en keek naar haar. "En?" zei hij, met zijn blik op het park gericht. Nova bleef even stil, omdat ze niets wist te zeggen. Snauwen zou niets uithalen, daar was ze sowieso geen type voor. Het enigste dat ze deed was haar schouders ophalen met gesloten ogen. Wat móést ze zeggen? Ze had totaal geen idee. "Als je wilt, kan ik ook gewoon weggaan." zei ze kalm. Een klein lachje kon ze niet binnenhouden. "Wat is er aan de hand?" vroeg ze zachtjes. Natuurlijk wilde hij het niet vertellen, maar het zou wel goed zijn om het te zeggen. Maar het maakte niet echt uit. Met haar bruine ogen gleed ze over het park. Het gras, de bomen, en het kleine meertje dat er lag. Soms lette ze op dingen waar niemand anders naar keek. Bijvoorbeeld naar één klein grassprietje, waar een libelle op zat. Ze keek weer vanuit haar ooghoeken naar de jongen. Toen realiseerde ze zich dat ze zich nog niet had voorgesteld. "Ik ben Nova." zei ze, met een kort knikje.

[Ja, bruine ogen. :')]

Tom's ogen staarde in het niets. Hij zag om zich heen allemaal dingen gebeuren, maar hielt zich ervan afzijdig. Hij had niet veel zin om zich ergens mee te bemoeien. Hij was zich echter wel sterk ervan bewust dat er een meisje naast hem zat. Normaal zou hij het niet zo erg vinden, maar nu wilde hij het liefst gewoon even met rust geworden gelaten. Al wist hij, uit eigen ervaringen met Doug, dat het beter was om erover te praten. Je hart bij iemand luchtte was altijd goed, maar niet bij iemand die je amper kon. Nee, dit meisje kon hij zijn problemen niet toevertrouwen. Daar was ze nog te onbekend voor. Misschien, heel misschien, zou hij het er eens met Doug over hebben. Al hoewel, zijn broer wist wat er aan de hand was. Whatever, ooit zou hij het wel zeggen, maar niet nu. "Als je wilt, kan ik ook gewoon weggaan," De stem van het meisje deed hem opkijken. Even keken zijn diepbruine ogen in haar bruine ogen. Hij schudde zijn hoofd. "Nee, blijf maar." antwoorden hij, iets norser dan dat de bedoeling was geweest. "Wat is er aan de hand?" Ah, daar was de vraag dan alsnog. Hij had kunnen weten dat ze dat zou vragen. Hij was nou eenmaal een vreemde verschijning hier, en zeker zoals hij er net nog uit had gezien. Hij zuchtte en wreef in zijn ogen. "Ik doe een verwoede poging om een nare gebeurtenis te vergeten," antwoorden hij dan maar. Hopelijk was het duidelijk genoeg voor haar en ging ze niet verder vragen. "Ik ben Nova," het meisje had dus ook nog een naam. Hij glimlachte even vluchtig naar haar. "Aangenaam Nova. Ik ben Tom," er kwam al iets meer warmte van zijn stem af. Hij kon niet lang kwaad blijven op iemand die hem niets had aangedaan, dat lag nou niet echt in zijn aard.

Ze trok een grasspriet uit de grond en draaide het tussen haar vingers. Het was een stom idee om naar hem toe te gaan. Nadat ze had gezegd dat ze ook weg kon gaan, keek hij op, en in haar bruine ogen. Toen schudde de jongen zijn hoofd. "Nee, blijf maar." Dat was al geruststellend. Ze trok aan de grasspriet, waardoor die brak. Ze pakte weer een nieuwe en hield die stevig in haar hand vast. De jongen zuchtte en wreef in zijn ogen. "Ik doe een verwoede poging om een nare gebeurtenis te vergeten." zei hij. Nova knikte. Toen hij glimlachte naar haar zuchtte ze even. Hij kon dus nog lachen, dat was goed. "Aangenaam Nova. Ik ben Tom," zei hij met een normale stem, niet zo kil als bij de vorige antwoorden. Ze had hem tenminste een beetje geholpen, dacht ze. Met een lach op haar gezicht keek ze nog eens in zijn ogen. "Waar moet ik heen om bij Monica High te komen? Ik moet naar mijn kamer." zei ze, en wees naar haar rugzak. Ze kende hier de weg niet, en aangezien Tom eruit zag of hij hier al langer was, kon ze het beter aan hem vragen. Als hij tenminste wilde antwoorden. Toen liet ze de grasspriet los, die naar beneden dwarrelde.

Blijkbaar had hij Nova een beetje gerustgesteld met zijn glimlach. Mooi zo, dat was veel beter dan dat mensen kwaad op hem zouden worden. Hij stond op, rekte zich uit en ging met zijn hand door zijn haar heen. Waarna hij weer rustig tegen de boom leunde en één voet tegen de stam aan zetten. Hij toe hoe ze met een grassprietje speelde en 'm daarna overbrak. Hij boog voorover, pakte een iets ander grassprietje en hielt het tussen zijn vingers. "Kan je dit?" Hij blies tussen zijn vingers, waardoor er een scherpe hoge toon ontstond. Hij keek op naar Nova en glimlachte, het was niet zo moeilijk om op een grassprietje te fluiten tenminste als je wist hoe het moest. Hij keek om zich heen, er waren jammer genoeg geen eikeldopjes te vinden in deze tijd van het jaar. Anders kon hij nog een leuk fluitconcert gaan geven. Hij keek Nova aan toen ze zei dat ze naar Monica High moest. Ah, een nieuwe leerling dus. Altijd leuk. Hij zetten zich af tegen de boom en liep op haar af. "Kom maar mee, ik breng je wel," hij wist vanaf hier de weg wel naar Monica High. Ondanks dat hij hier zelf ook nog niet zo lang was. Hij ging haar voor, maar hielt Nova ondertussen wel goed in de gaten.

[Meh, meer lukte niet ><]

Het was een simpel gebaar, Tom stond op en rekte zich uit, haalde een hand door zijn haar. Nova ging naast het staan, met haar rug tegen de boom. "Kan je dit?" Tom pakte ook een grasspriet en blies tussen zijn vingers, en toen floot de grasspriet een hoge toon. Ze lachte kort en pakte een nieuwe grasspriet. Daar blies ze in en er kwam een kleine toon uit. Een soort korte 'fwiet', en verder niets. Ze kon het dus niet goed. Tom stapte op haar af. "Kom maar mee, ik breng je wel." Ze knikte naar hem en liep achter hem aan. Eigenlijk had ze geen idee waar Monica High lag. Wel wist ze al wie haar kamergenoot was. Dat was Duke. Die was hier blijkbaar ook nieuw.

[Korte post, hele korte post. T_T]

Tom liep iets voor Nova terwijl ze samen door het park liepen. Om hen heen begonnen ouders de kinderen weer bij een te roepen om naar huis te gaan, en floten vogels hun laatste lied. Het zou niet lang duren voordat het avond zou worden. Tom hielt iets in, zodat hij naast Nova kon gaan lopen. Hij wist niet zo zeer of hij durfde te vragen aan haar of ze iets over zichzelf wilde vertellen. Hij had geen zin in kwaaie blikken en misschien een slag. Sommige dames vonden het gewoon niet leuk om iets te vertellen over zichzelf. Waarom was hij nou niet zo spontaan als zijn stiefbroer Doug, dan ging dit gesprek een stuk vloeiender. Maar hij moest weer zo nodig de verlegen broer zijn. Tom zuchtte en stak zijn handen in zijn zakken. In zijn binnenzak voelde hij een pakje sigaretten zitten. Al een tijdje probeerde hij te stoppen, zonder succes. Hij vroeg zich af of Nova er problemen mee zou hebben als hij er een zou steken. Hij pakte het pakje uit zijn binnenzak en bood er een aan. "Sigaret?" vroeg hij, waarna hij er zelf een pakte en in zijn mond stak. "Do you mind if I smoke?" Verbaast van zichzelf was hij over gegaan in het Engels. "Sorry," zei hij met een vlugge glimlach op zin gezicht. Hij pakte een aansteker en stak de sigaret aan. Waarna hij een trekje nam en de rook uitblies.
"En, Nova. Hoe bevalt het je tot nu toe op Monica High?"

Tom liep voor Nova uit. Het werd al avond en zo te zien ging iedereen naar huis. De hemel begon donker te kleuren terwijl ze door het park liepen. Daarna liep Tom iets langzamer, zodat hij naast haar kon lopen. Hij stak zijn handen in zijn zakken, Nova had die van haar al in haar zakken gehaakt. Ze dacht even aan haar jongere broertje Lucas. Zijn warrige, blonde haar en die onschuldige glimlach op zijn gezicht toen hij haar uitzwaaide. Haar broertje was altijd heel stil en lief bezig met spelen, of het nu op zijn computer was of met ander speelgoed. Hij was pas 8,5 jaar oud. Een heel leven voor zich. Ze glimlachte kort. Ze werd wakker geschud door de stem van Tom. "Sigaret?" vroeg hij, met een pakje sigaretten in zijn hand. Nova schudde haar hoofd en trok haar schouders op. "Nee, dankjewel." lachte ze. "Ik ben het 'brave' meisje dat niet rookt." zei ze, een beetje uitdagend. Natuurlijk was ze niet braaf, ze dronk wel, en hield van uitgaan. "Do you mind if i smoke?" vroeg hij in het Engels. "Geen probleem." zei ze kalm. "Sorry," glimlachte hij. Toen stak hij de sigaret aan met een aansteken en blies de rook uit. Ze schudde haar hoofd lachend. Ik versta het wel hoor, wilde ze uitbeelden. "En, Nova. Hoe bevalt het je tot nu toe op Monica High?" Nova trok haar schouders op en sloot haar ogen even. "Weet ik niet. Ik ben net aangekomen hier." Met grote stappen liep ze achter Tom aan, en de rook waaide langs haar af.

Tom glimlachte toen Nova zei dat ze niet rookte. "Heel verstandig, heel verstandig," zei hij rustig. Hij rookte zelf sinds ... nou, ergens rond zijn 12e zou het zijn geweest. Zijn vader was er alles behalve blij mee geweest, maar had het hem nooit verboden. Tevens had hij al een paar geprobeerd om te gaan stoppen, wat ook niet echt goed was afgelopen. Hij nam nog een trekje en blies de rook via zijn neus terug naar buiten toe. Gezellig samen wandelen terwijl het begon te schemeren. Daar begon het wel op te lijken, en dat terwijl ze elkaar nog niet eens zo heel lang konden. "Weet ik niet. Ik ben net aangekomen hier." Ah, een newbie dus. Hij glimlachte en merkte dat zijn sigarettenrook telkens haar kant op waaide. "Oh, heb je last van de rook?" vroeg hij. Hij had geen zin om te zien hoe iemand haast stikte door zijn vervelende gewoontes. Hij glimlachte en blies de rook de andere kant op. "Een newbie dus. Ach, denk wel dat je het hier wel naar je zin zal krijgen. Of, nou jah. Dat hoop ik voor je," Right. Weer zo'n onhandig antwoord. Het zou ook eens niet. Hij ging met zijn hand door zijn haar, gooide de sigaret op de grond en trapte hem met zijn hak uit.
Inmiddels waren ze bij de uitgang van het park gekomen. Hij stopte bij het hek en draaide zich naar Nova om. "Sla hier rechtsaf, zo'n honderd meter doorlopen, vanaf daar kan je de borden volgen naar Monica High," zei hij kalmpjes.

Tom was best aardig, vond ze zelf. "Heel verstandig," zei hij, en herhaalde het nog een keer. Ze liep nog verder over het pad, en Tom nam nog een trekje van zijn sigaret. Hij glimlachte naar haar. "Oh, heb je last van de rook?" vroeg hij en blies de rook een andere kant op. "Nee, hoor." Ze schudde lachend haar hoofd. "Een newbie dus. Ach, ik denk wel dat je het hier naar je zin zal krijgen. Of, nou ja. Dat hoop ik voor je," zei hij. En zoals hij al eerder had gedaan, haalde hij een hand door zijn haar. Dat was blijkbaar iets dat hij vaker deed. "Het zal vast lukken." zei ze terwijl Tom zijn sigaret uittrapte. Ze stonden voor de uitgang van het park. Hij draaide zich om, en vertelde hoe ze moest lopen. Nova knikte. Ze leunde tegen het hek. Eigenlijk had ze helemaal geen zin om weg te gaan. Het was fijn om met Tom te praten. Maar ze knikte kort en liep weg. Haar bruine ogen ontmoette die van hem nog eens, en met een lach op haar gezicht verdween ze achter het hek. "Dag." riep ze nog even, en volgde de niet al te moeilijke instructies van Tom.

[Dat was zonder inspiratie.]