De kamer van Maja en Zoey

Maja staarde naar haar kamer, ze was volledig klaar met inpakken, ze hing haar sportzak over haar schouder en nam haar valies bij het handvat vast en begon vervolgens maar naar buiten te lopen. Het was weer de derde keer dat ze nu al naar een andere kamer gingen. En ze hoopte dat de persoon waarmee ze nu op de kamer zou liggen toch hier zou blijven zodat ze uiteindelijk eens een echte kamergenote had. In haar hand had ze ook nog een iets grotere zwarte koffer, degene waar haar keyboard in stak. Iets wat ze wel nodig had was haar muziek, en ze hoopte dan ook dat diegene die met haar op de kamer lag er niets op zou zeggen. Maja wandelde naar de lift en ging zo naar de derde verdieping, het was een verdieping waar ze al eens eerder had gezeten, in het aller begin met Jazlyn. Een grijnsje verscheen even op haar gezicht, een ping geluidje klonk, dat gaf dus aan dat ze er was. Ze stapte uit de lift en met veel getrek en gesleur was ze er toch uit geraakt. Een jongen met bruine haren kwam naar haar toe, en die vroeg aan haar of hij haar zwarte koffer mocht dragen. Ze knikte vriendelijk waarna de twee al pratend verder gingen. Na een vijf minuten stonden ze voor haar kamer. 'Ik heet trouwens Matthias.' Glimlachte hij vrolijk naar haar. 'Bedankt Matthias, ik ben Maja, en ik zie je wel weer.' Maja opende de deur van de kamer en zag twee bedden staan, het wasniet een basis kamer, er was meer ruimte en ook was alles iets meer luxueus. Iets wat ze niet meteen snapte maar ze echt erg vond ze het nu ook niet. Maja sloot de deur achter zich en keek even naar de twee tweepersoons bedden die er nog stonden, de kamer was heel modern, des te beter want ze had niet weer zin in zo'n oude kamer als eerst. Maar waarom zo luxueus? Ze gooide haar tas maar neer in het midden van de kamer en zette haar valies er naast. Haar keyboard haalde ze meteen uit de doos en zette het op de staanders waarna ze het ook in het stop contact stak. Hier kon ze wel aan gaan wennen. Uiteindelijk begon het meisje met spelen. Het liedje lag haar goed qua zang en ook qua gevoel voor te spelen. Het was gewoon een goed liedje. 'We need to take it back in time, When music made us all unite.
And it wasn't low blows and video hoes, Am I the only one gettin'... tired? Why is everybody so obsessed? Money can't buy us happiness. Can we all slow down and enjoy right now. Guarantee we'll be feeling alright.' Zong ze mee, de woorden rolden er gewoon uit. Maar dat kwam vooral door dat ze het hele lied van buiten kende. Ook had ze hier aan haar eigen touch gegeven maar dan vooral ter vervanging voor het stuk van B.o.B.

Vandaag was het dan zover, ze zou intrek nemen in haar slaapvertrek op Monica High. De eerste paar dagen had ze haar moeder nog geholpen met het opruimen van hun nieuwe huis, maar volgens haar moeder moest ze nu toch echt met school beginnen. Doordat ze gedurende het schooljaar al verscheidene keren was verhuisd had ze enige achterstand opgelopen. Niet dat school haar zo ontzettend veel interesseerde dat ze zich druk maakte om die achterstand, het was eerder haar moeder die zich daar druk over maakte. Maar ze had dus geen keus gehad, waardoor ze nu door de gang van Monica High School liep, opzoek naar haar kamer. Volgens de vrouw die haar beneden had geholpen, bevond haar kamer zich op de derde verdieping en deelde ze hem met ene Maja Hill. Ze hoopte maar dat het een aardig meisje was, een kamergenote waar ze het goed kon vinden maakte haar verblijf op Monica High al een stuk leuker en vooral makkelijker. Daarnaast was het al een voordeel dat ze in ieder geval iemand kende, Ty, dus vermaken zou ze zich sowieso wel. Morgen zouden de lessen voor haar beginnen en zou ze dus kennismaken met haar klasgenoten, welke hopelijk ook een beetje aardig waren. Vrienden maken was voor Zoey nooit een groot punt geweest, omdat ze steeds van stad naar stad verhuisde was het min of meer een gewoonte geworden om om de zoveel tijd nieuwe vrienden te maken en tot nu toe ging haar dit nog best goed af. Het idee dat ze hier langer zou blijven was een fijn idee. Ze had zo lopen nadenken, dat ze inmiddels al bijna het eind van de gang had bereikt. Hier ergens zou haar kamer moeten zijn. Vlug wierp ze even een blik op de rug van haar hand, daar had ze haar kamernummer op geschreven. Eindelijk stond ze voor de deur wat toegang zou moeten geven tot haar kamer. Aan de andere kant hoorde ze plots geluiden waarvan zij dacht dat het een keyboard was. Dat was al één pluspunt, aangezien ze zelf ook keyboard kon spelen. Haast uit automatisme wierp ze even een blik op de koffer waar haar keyboard in zat. Al snel voegde een zuiver gezang zich bij de keyboard geluiden en een glimlach verscheen op haar gezicht. Ze herkende het nummer algauw als Price Tag, één van haar favorieten. De noten voor op het keyboard beheerste ze nog niet, maar zo te horen zou haar kamergenote die wel aan haar kunnen leren. "Everybody look to their left, everybody look to their right. Can you feel that we're playing with love tonight." zong ze grijnzend verder terwijl ze de kamer betrad. Kort liet ze haar blik even over haar kamergenote, Maja, glijden. Het meisje wat achter het keyboard stond had lange bruine haren en oogde wel vriendelijk. Vervolgens zette ze haar koffers neer, die met kleren liet ze gewoon los maar die waar haar keyboard in zat rustig en met beleid. "Hi, Zoey, je nieuwe kamergenote." stelde ze zich vervolgens met een glimlach voor.

Maja had niet echt door dat er iemand binnen was gekomen omdat ze aan het spelen was. Tja, dat noemde men nu helemaal opgaan in je muziek. Pas toen ze een zachte poef hoorde keek ze op en zag ze een meisje met donkerbruine haren in de kamer staan. Haar blik viel meteen daarna op de grootste koffer, een koffer die sprekend leek op een van de hare. Een keyboard misschien? Mooi, dan hadden ze dat dus al gemeen. Maja stapte van achter het keyboard vandaan en stond nu voor het meisje dat zich al gauw voorstelde als Zoey, haar nieuwe kamergenote. 'Welkom in de kamer, ik ben Maja.' Glimlachte ze vrolijk naar haar waarna ze kort naar de twee bedden een blik wierp. Ze had besloten om nog geen bed te claimen, daar zouden ze zo meteen wel uit komen. Beide plekken waar de bedden stonden waren toch gelijk, er waren drie ramen in het kamer een langs elke kant van het tweepersoons bed en een pal in het midden. Een ding had ze alleen nog niet gevonden, de kasten. Maar toen ze een paar vierkanten gaten in de muren, wat hout bleek te zijn, zag wist ze ook meteen dat ze ingebouwde kasten hadden. Dat was mooi, zo namen die al geen plek in. 'Ik had nog geen bed gekozen, ik wist namelijk niet waar jij wou slapen dus.' Meldde ze eventjes. Zoey zag er op zich wel vriendelijk uit, Maja's mensenkennis was groot genoeg om dat te kunnen zien. Ergens hoopte ze nu ook wel dat deze kamergenote niet zou verdwijnen na een paar maanden want dan had ze weer dat zelfde probleem en daar had ze geen zin meer in eigenlijk. Plus misschien konden zij en Zoey het goed met elkaar vinden en kwamen ze hier uit als goede vriendinnen van elkaar. 'Je speelt ook?' Vroeg ze opgewekt, en duidelijk duidend op de koffer die ze bij had. Dat zou ze dus eigenlijk wel stoer vinden, omdat ze niet echt veel mensen hier kenden die het keyboard bespeelde. Maja streek even haar bless uit haar ogen, terwijl ze afwachtte wat Zoey zou gaan zeggen. Volgens haar was ze nieuw hier, haar naam klonk niet bekend en haar gezicht kwam haar ook niet bekend voor van in de gangen ofzo. Nope, ze was geheel onbekend voor haar, en dat maakte haar automatisch nieuw voor Maja dan toch.

Er verscheen een kleine glimlach op haar gezicht toen bleek dat het meisje haar niet opgemerkt had omdat ze helemaal opging in haar muziek. Het was vooral erg herkenbaar, bij haar kon je soms ook roepen en aan haar trekken wat je wilde, als ze keyboard aan het spelen was was ze compleet van de wereld. Hm, dan hadden ze in ieder geval al één ding gemeen: het keyboard. Pas toen ze haar koffers neerzette keek het meisje om. Kort grinnikte ze even, maar al snel plakte ze weer een vriendelijke glimlach op haar gezicht. Ze stelde zich voor als Maja en in haar hoofd herhaalde ze de naam een aantal keren. "Nou, aangenaam dan maar, Maja," sprak ze opgewekt. Nu pas bekeek ze de kamer even. Er stonden alleen twee bedden in dit gedeelte, en in de muur zaten een aantal gaten die erop duidden dat ze hier ingebouwde kasten hadden. En nu maar hopen dat ze een beetje groot waren, met haar shopverslaving moest er natuurlijk wel genoeg in passen. En anders moest ze maar dingen in dozen onder haar bed bewaren of zo.. De slaapkamer was wel vrij klein, en ze had aardig wat vergelijkmateriaal. Hiernaast zouden vast de badkamer en een keukentje zitten. Kort schudde ze met haar hoofd, dat waren dingen voor later. Nu moest ze zich eerst bezighouden met Maja beter leren kennen. Ze richtte haar blik weer op Maja toen die sprak. "Oh, mij maakt het niet uit hoor welk bed, zolang het maar een beetje een goed bed is." En veerkrachtig, en stevig, dacht ze er achteraan. Maar dat zei ze maar niet hardop, dat zou ze Maja niet aandoen. Het zou met een kamergenote wel veel moeilijker worden om jongens mee te nemen, ze kon moeilijk een jongen meenemen naar de slaapkamer terwijl Maja er was, maar ze kon haar ook moeilijk wegsturen. Hm, dan maar hopen dat de jongens die zij tegenkwam een kamer voor zichzelf hadden.. Weer schudde ze haar hoofd, ook dat waren zaken waar ze later haar hoofd maar over moest breken. Ze was blij dat Maja af en toe het woord nam, zelf raakte ze alleen maar afgeleid door alles. "Jep, zeker!" reageerde ze enthousiast, waarna ze de koffer met haar keyboard op het dichtstbijzijnde bed neerlegde en open ritste. Met een glimlachje viste ze haar keyboard eruit, zette hem overeind en streek even over de toetsen, wat nu nog geen geluid veroorzaakte aangezien hij uit stond. "Heb je hier een beetje goede uitgaansmogelijkheden?" vroeg ze vervolgens vrolijk aan Maja. Naast natuurlijk keyboard was uitgaan echt een hobby van haar. Om maar een beetje te kunnen bewegen trok ze nu ook haar andere koffers open om haar kast in te ruimen. Vertwijfeld beet ze op haar lip, er zaten iets meer kleding en andere dingen in de koffers dan ze dacht..