Locker 144

In plaats van zijn broer Luka naar hier te sturen omdat Sillicen High gesloten werd, stuurde zijn ouders hem jammer genoeg naar hier. Alsof hij het kon gebruiken hier in Amerika op school te zitten. Het was wel anders dat moest hij toegeven, beter op de een of andere manier dan dat duffe plaatsje eerst. Maar toch wou hij weer terug naar Maidenhead, naar zijn geboorteplaats. Maar dat ging toch niet meer gebeuren. Nu zat hij hier een heel jaar lang vast. Lekker dan. Alsof dat dat nog niet genoeg was staarde de mensen van Santa Monica hem hier raar aan omwille van zijn engelse accent. Dat klonk zo, tja raar? Tegenover het amerikaanse engels. Rendell keek uit zijn ijsblauwe ogen naar de nummertjes die hij passeerde. Waar was dat domme kluisje 144 nu? Bestond het immers wel? Al een uur lang was hij in de gng aan het rond dwalen en nog steeds niets. Hatelijk gewoon weg. Kort schoot zijn blik naar een meisje dat een lokaal kwam uitgestormd. Niet mis, misschien wel materiaal om.. Nee, hij had gezworen omdat niet meer te doen. Zijn broer Luka was verliefd geworden en had daarna wat te verduren gekregen omdat hij een soort van had gelogen. Enkele maanden daarvoor was hij gestopt met het 'gebruiken' van meisjes voor de sex. Ach, kijken mocht aankomen niet. Inmiddels zat hij bij het nummer 200. Rendell keek geirriteert naar de grond en trapte tegen de muur. Waarom vond hij dat domme ding nu gewoon niet nu? Oke, dat ding was echt onvindbaar. Op een willekeurige plaats leunde hij tegen de muur aan en keek zonder enige uitdrukking op zijn gezicht naar voren. 'Dom ding ook.' Mompelde hij iets harder dan hij zelf doorhad.

Prim liep langs de lockers, haar schooltas hing om haar schouder. Nogsteeds vroeg ze zich af waarom ze nu precies naar deze school had gewild. Ze was weg van Caro, haar oma en Luka. Misschien vloog ze wel om het weekend terug, maar het was toch niet hetzelfde. Toch had haar oma gevonden dat ze door moest leren en dit was volgens haar het beste. Ze zuchte en liep verder. Opeens viel haar blik op een jongen die de trap op kwam. Opeens kwam een meisje uit een lokaal gestormd en liep haar half omver. 'Hé' riep ze beledigd, maar het meisje rende gewoon door. Misschien was het belangrijk maar toch was het geen moeite om even sorry te roepen vond zij. Haar blik gleed terug naar de jongen, hij leek wel erg veel op Luka. Haar pas versnelde iets. Ze zag hem tegen de muur trappen en ze grinnikte zachtjes. 'Dom ding ook.' hoorde ze hem vaag zeggen. Ook deze stem leek zo bekend. Toen ze bijna bij hem was wist ze het vrijwel zeker, het kon gewoon niet ander. Ze liep naar hem toe en drukte een kus op zijn wang. 'Ik wist niet dat je ook zou komen' zei ze blij. Toch klonk er enige onzekerheid door haar stem, hoewel ze er zeker van was dat dit Luka was. Tenzij hij een tweeling was, maar dat had hij haar nooit iets van verteld. Haar vingers speelde een beetje met haar haar, terwijl ze wachten op reactie. Ze had niet durven dromen dat hij hier ook heen zou komen, aangezien hij al 19 was. Nu zat er iemand op school die wist van veel van haar geheimen en problemen. Haar ogen twinkelde lichtjes.

Opeens kreeg Rendell een zoen op zijn wang waardoor hij iets of wat in elkaar kromp. Meteen keek hij opzij en fronste. Dit meisje leek wel erg veel op dat ene meisje waar zijn broer het vrijwel altijd over had gehad. 'Ik denk dat je de verkeerde voor hebt.' Zei hij nerveus tegen haar. Misschien moest hij het ook maar ineens vertellen over zijn broer. Al leek dat niet het allerbeste idee dat hij al gehad had. 'Ik denk dat je me verward met Luka.' Fluisterde hij bijna. Oke, dit was dom. Prim wist blijkbaar niet dat Luka een tweelingbroer had anders was dit niet gebeurd. Maar waarom moest hij altijd degene zijn die alles moest zeggen? Waarom deed zijn broer dat gewoon niet zelf? Rendell wou op muren beginnen slaan maar dat was geen goed idee. Altijd al had hij de jongen die zoveel op hem leek gehaat om de een of andere reden. Daarom woonde hij al een vrij lange tijd niet bij zijn ouders. Maar alleen, in tegenstelling tot Luka die de oudste van de twee was. Hoewel er exact een jaar tussen hen zat moest je toch lang gaan zoeken naar de gelijkenis. En de meeste vonden die dan nog niet. Er was maar een ding anders. Rendell had een liteken op zijn onderug van een oude val.

Toen ze de jongen waarvan ze vrijwel zeker was dat het Luka was een zoen gaf kromp hij in elkaar, iets wat haar verbaasd. Waarom deed hij dat nou? 'Ik denk dat je de verkeerde voor hebt.' hoorde ze hem nerveus zeggen.Toch klonk zijn stem nog altijd vrijwel hetzelfde als die van Luka. 'Wat? echt niet' zei ze stug. Het moest hem wel zijn, toch? Bijna fluisterend vertelde hij haar dat hij dacht dat ze hem met Luka verwarde. Nu begreep ze er echt niks meer van. 'Oké, ik snap het niet. Jij bent gewoon Luka, dat kan niet anders. Hij heeft me nog nooit iets verteld over een broer ofzo' zei ze verward. Dit kon niet. Hij had geen broer, alleen een beetje vage ouders. Hij had het haar echt wel verteld als hij een broer had die precies op hem leek, toch? Of wist ze zo weinig van hem, was hij geweest als al die andere. 'Hoe weet ik dat jij Luka niet bent?' mompelde ze. 'Hoe weet ik dat jij me nu niet voor de gek probeert te houden om wat voor reden dan ook. En kom alsjeblieft niet met een zielige reden als "Ik heb echt geen idee wie je bent"' zei ze terwijl haar vingers tegen haar onderbeen tikte. Er zat totaal geen logica in deze situatie. Ze snapte er gewoon niks meer van. Ook haar gevoel zat nu een beetje in de knoop. Als hij nu echt zijn tweelingbroer of zoiets dergelijks was. Ze drukte haar vingertoppen even tegen haar slaap. Waarom gebeurde haar dit weer?

'Ik begrijp de verwarring. Kijk het zit zo. Ik woon al een tijd niet meer bij mijn ouder en Luka. Simpel weg omdat ik het geruzie daar beu was. Ik en Luka lagen elke dag in de clinch. Daarom weet niemand van mijn bestaan af in zijn vriendenkring. Je wilt weten of ik niet echt Luka ben, mij goed. Ik weet niet hoe ver je gegaan bent met mijn broer maar ja.' Hij draaide zzich naar haar om en deed zijn shirt wat naarboven en liet zijn onderrug zien. Het liteken ontbloote zich. Rendell draaide zich weer naar haar om en staarde naar de grond. 'Ik denk dat je nog veel niet weet over mijn broer. Maar ik ben niet degene die je dit hoort te zeggen.' Dit was gewoon te raar om waar te zijn, zou ze hem überhaupt wel geloven? Misschien dacht ze wel dat hij haar nu voorloog. Terwijl hij eerlijker bezig was dan Luka. 'Luka zit niet echt helemaal in elkaar zoals hij zich voordoet. Geloof me. Je mag mij haten omdat je denkt dat ik hem ben. Maar ik ben hem niet. Ik ben degene die thuis is weg gelopen, degene vanwaar al de foto's verbrand zijn. Maar ik kan het je bewijzen. In mijn kluisje steek een familiefoto van het gehele gezin.'

Hij zei dat hij haar verwarring begreep en ze wende haar hoofd even af naar de lockers. Ik woon al een tijd niet meer bij mijn ouder en Luka. Simpel weg omdat ik het geruzie daar beu was. Ik en Luka lagen elke dag in de clinch. Daarom weet niemand van mijn bestaan af in zijn vriendenkring. Je wilt weten of ik niet echt Luka ben, mij goed. Ik weet niet hoe ver je gegaan bent met mijn broer maar ja.' hoorde ze hem zeggen. Ze snapte het niet helemaal, Luka had haar zo aardig en perfect geleken. Zo ontzettend vriendelijk. Ze hoorde hem zeggen hoe ver ze met Luka was gegaan en ze keek weer op. 'Helemaal niet zo ver, hoogstens 10 keer zoenen' mompelde ze. Ze keek hem een beetje verbaas aan toen hij zich draaide en zijn shirt iets naar boven deed. Eerst snapte ze het niet, maar toen viel haar oog op het litteken. Misschien wist ze nog niet zo veel van Luka, maar ze wist zeker dat hij geen litteken had aangezien ze hem had ontmoet in het zwembad. 'Ik weet inderdaad nog niet veel over je broer schijnbaar, maar ik weet dat hij geen litteken heeft. Dat komt omdat we elkaar hebben ontmoet in het zwebad.' zei ze, haar ogen vol twijfel. De jongen zei haar dat Luka echt niet zo was zoals hij zich voordeed en ze sloot kort haar ogen. 'Ik geloof je, echt waar. Maar... Ik ben vaak genoeg gebroken en om dit weer te horen doet gewoon pijn. Ik krijg nog bijna zin om iets te slaan' siste ze zacht. 'Of gewoon met een aantal mensen te zoenen om hem te kwetsen, als dat al zo is teminste'

'Ik weet hoe het voelt. Geloof me. Als ik je kan helpen wil ik dat natuurlijk doen. Van mij mag je mij wel slaan hoor, kan je je een beetje afreageren.' Zei hij tegen haar en keek even naar de grond. Oke dit was raar, Rendell schaamde zich om wat zijn broer had gedaan. Over omgekeerde logica gesproken. 'Ik vind het dom dat ik steeds zijn fouten moet goed praten. Maar ik moet je dit toch zeggen. Luka gebruikt meisjes alleen maar hij imponeert hun met zijn charmes. Ik vind het erg voor je en wil er alles aan doen om het te veranderen. Vroeger was ik ook zo, maar dat was gestopt een vijftal maand voordat Luka je leerde kennen. Hiermee wil ik alleen maar zeggen dat hoe moeilijk het ook mag zijn, je mij wel kan vertrouwen.' Zachtjes plaatste hij zijn hand op haar schouder en keek haar vriendelijk aan. Hoe kon hij haar duidelijk maken dat hij niet was zoals zijn broer? Misschien had hij het haar al duidelijk gemaakt door het allemaal te vertellen maar daar kon hij niet over oordelen. Ergeens wilde hij wel dat hij en Primrose, toch nog vrienden zouden kunnen worden. Ondanks dat hij zo hard leek op Luka.

Toen de jongen sugereerde dat ze hem wel mocht slaan keek ze hem verbaasd aan. 'Kom op zeg, ik ga jou toch niet slaan om wat jou broer heeft gedaan' zei ze hoofdschuddend. 'Daarbij zal dat hem weinig kunnen schelen.' Daarna kreeg ze een heel verhaal over wat Luka allemaal wel niet deed, maar dit wilde ze eigenlijk niet horen. Ze voelde zich nogal kwaad, maar op een manier die ze nog niet helemaal kende. Het was verdriet en woede door elkaar en ze wilde hem gewoon terugpakken. Hem ook pijn doen, maar dan van binnen. Ze hoorde de jongen zeggendat hij ongeveer 5 maanden was gestopt voordat Luka mij leerde kennen. Hiermee wil ik alleen maar zeggen dat hoe moeilijk het ook mag zijn, je mij wel kan vertrouwen. hoorde ze hem zeggen en ze keek hem aan. 'Ik vind het niet moeilijk. Je hebt me duidelijk gemaakt dat je hem niet bent en ik geloof je. Ik geef je ook nergens de schuld van en de behoefde om je te slaan heb ik ook totaal niet. Het is juist erg fijn dat hij geen verhalen op gaat hangen, teminste als ik je kan geloven' Ze voelde hoe zijn hand op haar schouder rusten en het voelde diep van binnen toch een beetje ongemakkelijk. Toch negeerde ze dat volkomen. 'Dank je dat je het goed probeert te maken voor wat je broer heeft misdaan, maar je hoeft zeker de klappen voor hem op te vangen. Ik vind het gewoon fijn dat ik jou wel kan vertrouwen' zei ze glimlachend. Ze boog iets naar voren en drukte een korte kus op zijn wang. 'Maar, ik weet nu eigenlijk nogsteeds niet hoe je dan wel heet'

Rendell keek haar aan en zuchtte even diep. Hij was het gewend de klappen voor zijn broer op te vangen. Altijd had hij de schuld van alles al gekregen wat zijn broer had uitgestoken, zo was ook hij op een ander pas beland dan het geen wat voor hem was uitgestippeld. Maar hij had zich terug op zijn echte pad gekregen. Hij kreeg een herkansing in zijn leven en dat was voor zijn broer niet weg gelegd, en hoe zeer hij hem ook mocht haten een ander moest geen fout woord zeggen over hem. Dan kreeg je hem op je dak. Ze waren nog broers na al wat er was gebeurt dus ja, ergens hield hij wel van hem maar dat toonde hij nooit aan de buitenwereld. Zachtjes werd hem een kus op zijn wang gedrukt en een beetje verrast keek hij haar aan. 'Euhm.. Ja.. Mijn naam. Ik ben Rendell.' Zei hij iets of wat verwart en keek even naar de grond. Oke, dit was een zoektocht naar zijn kluisje en tja, nu was het een of andere rare ontmoeting geworden met de ex-vriendin van zijn broer. 'Ik ben het gewend om de klappen voor hem op te vangen. het is al heel mijn leven zo en, tja nog steeds is het niet verandert. Kalm liet hij zijn hand zakken en zuchtte even. Ergens wou hij zijn broer nu zo hard slaan, gewoon omdat hij haar dit had aangedaan. Nooit kon hij ermee om, als hij een meisje zag dat zijn broer had gebruikt dan voelde hij zichzelf altijd schuldig op de een of andere manier.

De jongen leek een beetje verward toen ze weer een kus op zijn wang drukte en ze kon niks anders dan glimlachen. Hij stelde zich voor als Rendell. Ze moest eerlijk zeggen, deze naam bracht ze op het moment totaal niet in connectie met Luka. Hij was gewoon een ander persoon die zich voor stelde. Afgezien van zijn uiterlijk leek hij niet veel gemeen te hebben met haar ex-liefde. Toen ze Luka leerde kennen had ze het gevoel dat ze echt een jongen had gevonden die van haar hield. Ondanks haar verleden, ondanks het feit dat ze Caro had. Ze kon het niet laten om even met haar vingers over het medaillon om haar nek te gaan. 'Ik ben het gewend om de klappen voor hem op te vangen. het is al heel mijn leven zo en, tja nog steeds is het niet verandert. zei hij haar, met zijn blik naar de grond gericht. Kort schudde ze haar hoofd. 'Dat zou je niet meer moeten doen. Ik bedoel, je hoeft niet altijd de kickback te blijven van de exen van je broer. En als eentje je nog eens wil slaan, dan zeg maar dat ik terug sla'. Ze grijnsde heel lichtjes, vrijwel onzichtbaar. 'Zou je misschien eens een keer zin hebben om iets te gaan drinken samen? Aangezien ik wel honderd procent zeker wil zijn dat jij echt Luka niet bent'. Het laatste was grappig bedoelt, al vroeg ze zich af of hij dit wel zo zou opvatten. Ze keek hem een beetje nerveus aan, in de hoop dat hij die niet als belediging had opgevat.

Rendell keek haar aan en haalde zijn schouders op. Overlaatst voor hij was vertrokken had hij Luka nog gezien en die had hem alles vertelt over Prim en haar dochter enzo. Alleen had hij toen niet gesnapt waarom hij dat had gedaan. 'Ik kan wel aardig wat hebben hoor. Ik neem het altijd voor hem op, ookal mag ik hem niet echt. Zal wel aan mij liggen ofzo.' Zei hij tegen haar en haalde zijn schouders op. Kort grijnsde hij over de opmerking dat zij iemand zou slaan als die hem wou slaan. 'Jij moet niemand slaan voor mij hoor. Krijg je alleen problemen. En waarom wil je hun dan slaan?' Vroeg hij droogjes aan haar en glimlachte even. Prim was wel aardig. Daarom snapte hij het niet dat Luka haar had laten zitten. Die wist echt nniet wat hij deed. Rendelle zelf zou werkelijk dolgelukkig zijn als er iemand zoals haar zijn vriendin was. Ze was leuk, lief, grappig en knap dus. Wat zocht je nog meer? 'Euhm, als jij een café weet zijn ga ik met je mee. En ik kan het bewijzen hoor. Heb ik trouwens al gedaan.' Zei hij droogjes tegen haar. Off course wist hij dat het een grap was, maar toch wou hij niet vergeleken worden met Luka. Die gozer kon hij gewoon de nek omwringen om wat hij al die meisjes waaronder ook Prim had aangedaan.