Hee daar ;x

Chester pakte zijn mobiel en scrolde door z'n nummer lijst. Nou ja, zijn contacten of hoe je het ook wou noemen. H, I, J, K, L.. L.. Luna. Hij tikte het nummer aan. Wijzigen, verwijderen, bellen, bericht verzenden. Hij drukte 'bericht verzenden' even vluchtig in en dacht even na. Wat kon hij tegen het bruinharige meisje zeggen? Ze was een stuk jonger dan hij, ze zat pas in 10 A. Zijn gesprek met haar was niet heel lang geweest, maar ze had hem haar telefoonnummer gegeven toen hij er naar vroeg en hij haar ook. Ze was niet lelijk, iemand waarmee hij wel contact wou houden. Dus vandaar dat hij zijn sms begon te tikken. Was het alleen hopen dat ze er positief op reageerde.

'Hee daar ;x How's life? :') Ik verveel mij zooo, dus ik zoek bij jou afleiding. Zo gezellig ben je wel, niet dan?/ xd'

Met een plof landde ze op haar bed dat in het midden van de kamer stond. Ze was blij dat ze eindelijk een beetje rust had. Nouja, ze had eerlijk gezegd geen idee of ze deze kamer nog zou delen met iemand. Als dat zo is dan was het zeker over met de rust. Want dan moest ze weer een gesprek voeren om zich onder andere voor te stellen. En op dit moment had ze daar helemaal geen zin.
Een kort piepje dat afkomstig was van haar mobiel deed haar opkijken van haar bed. Ze zuchtte even en stond op om vervolgens haar blackberry van de tafel te pakken.
Nadat ze het smsje gelezen had trok ze een wenkbrauw op. Chester? Wie was hij ook al weer? Ohja, ze was hem een keer tegen gekomen op school. Een glimlachje speelde op haar gezicht.

Hee Ches, nou vertel 's. Wat vind je leuk;D?

Verveeld lag Chester daar, wachtend tot er een antwoord kwam van haar kant. Het voelde als vijf minuten, maar nog geen vijftien seconden later kwam er een antwoord. En toch voelde het langer. Hij las het een keer snel door. Wat hij leuk vond? Hij trok even een wenkbrauwwiebel, ook al kon toch niemand dat zien.

"Seks :'D"

Hij grinnikte even kort om zijn eigen grapje en begon dan weer opnieuw te tikken. Werd wel een beetje duur als hij zo door ging, maar ja, dat maakte voorlopig niet uit.

"Nee grapje :B Uuh wat ik leuk vindd.. najaa, jou :$"

Echt zo'n typisch antwoord. Hij trok even een scheve grijns en liet zijn hoofd op zijn kussen vallen. Hij was best wel een mannelijke huppel. Het was niet eens serieus bedoeld, maar hij ging er wel vanuit dat ze dat begreep. OF ze ging echt heel serieus terug smsen 'ja ik jou niet rot op' of zo. Hihi.

Met een nog steeds brede glimlach op haar gezicht wachtte ze geduldig was op een reactie. Luna had zo'n idee dat dit nog een vaag gesprek kon worden en het maakte haar eigenlijk helemaal niks uit. Ze vond het eigenlijk wel grappig.
Een piepje trok haar uit haar gedachten en niet veel later nog één. In een relaxte houding ging ze weer op haar bed liggen.

Ahhh D: Weet je zeker dat je het als grapje bedoeldx]? Nou, ik vind jou ook leuk hoor lievie;)

Een grijnsje verscheen op haar gezicht. Hopelijk was hij ook zo'n persoon dat wel van die grapjes hield. Niet zo'n persoon dat gelijk alles meende wat hij zei. Want dan was het gelijk een stuk minder leuk.

Hij pakte zijn iPhone uit zijn zak nadat deze een piepend geluidje had gemaakt en lichtelijk had gevibreerd. Hij klikte hem aan en voerde de code in: 2236. Het ding opende zich en er stond dat ie een bericht had. Van wie kon hij ook wel raden, want het was weer ongeveer een halve minuut sinds zijn vorige was aangekomen. Turbo-smsjes. Hij las het een keer door een grinnikte kort. Nou ja, een grapje was het dan weer niet.

"Nou ja.. eigenlijk lijkt het me best wel een beetje lekker. Maar ik durf het niet want stiekem ben ik een maagd van 47 die nog bij zijn moeder in de kelder woont xD Dat is dan weer wel een grapje x] voordat je me serieus neemt =P Oehalala, ik heb sjansss *wenkbrauwwiebell* hehe xD"

Hij klikte op versturen en gniffelde even. Echt ene levenloos gesprek. Inhoud gaf hij het ook niet zo snel.

Voor een moment staarde ze uit het raam die voor haar lag. Het begon een klein beetje te schemeren. Maar echt donker was het niet. En dat was ook logisch aangezien het zomer was. Nogmaals zuchtte ze. Haar gedachten gingen even naar een jongen, Jeremy. Ze had hem op haar eerste dag op Monica High ontmoet. En buiten hem en Chester had ze eigenlijk nog niemand leren kennen. Iets dat eigenlijk wel zou moeten gebeuren..
Het welbekende piepgeluidje van haar Blackberry deed haar weer opkijken. Eigenlijk was het niet zo moeilijk te raden wie het zou zijn..
Nadat ze het smsje weer gelezen had grinnikte ze en de grijns op haar lippen werd breder.

Hehe, maar misschien ben ik wel een 80 jarig vrouwtje dat schreeuwt naar 47 jarige jongens die in de kelder van hun moeder wonen zoals jij xDD Hehe, eerlijk gezegd neem ik het wel serieus Misschien kan jij me het tegendeel bewijzenx)?

Met een grijns keek ze naar het smsje en verstuurde het, waarnaar ze haar gezicht in haar hoofdkussen liet vallen.

Chester schudde even zijn hoofd zodat zijn haar niet meer in zijn ogen zat en kroop wat naar achteren en voelde opeens een trilling in zijn hand, gevolgd door luid gepiep. Hij draaide zijn mobiel om en zag dat hij een nieuw bericht had. Hij ontgrendelde het ding weer, hij realiseerde zich werkelijk pas toen dat hij elke keer zijn mobiel vergrendelde terwijl hij dat ding maar een halve minuut vast moest houden. Hij las het tekstje en grijnsde even kort.

"hahaha, ik zie jou al.. 'you rotten kid! Get a f'c''ki''ng joooob!' en dan ik zo 'yeah mumm' x] in de kelder omgg en jah is goed ^,...,^ welke kamer ben je?"

Hij stond op en liep naar de deur, maar hij hoorde toen een soort van, jaja, plof. Hij liep naar de deur van de kamer naast de zijne, vlak voor de deur voor de gang. Hij klopte op de deur en deed toen open, daar zat een meisje met bruin haar in haar hoofdkussen. Toen ze omhoog kwam zag hij dat het Luna was. Een grijns sierde zijn mond en dat veranderde al snel in gelach. "Gaat ze gewoon een beetje naast me wonen!"

Door het gesprek dat ze via sms met Chester voerde, zorgde ervoor dat ze niet kon stoppen met grijnzen. Het was nu wel duidelijk dat hij ook wel zo'n vaag persoontje was. Of nouja, zich zo voordeed. Dat kon natuurlijk ook. Niet dat dat haar uitmaakte. Een beetje lol hebben kon ze nu wel gebruiken. Al had ze het gevoel dat het laatste beetje energie ieder moment kon wegzakken.

Het matras bewoog door haar mobiel die begon te trillen en ondertussen ook weer het piep geluidje maakte. Ze keek weer even op en grijnsde toen ze op haar mobiel zag dat het Chester was. Wat een verassing. Nadat het had gelezen grinnikte ze nogmaals. Eigenlijk zag ze dat ook wel een beetje voor zich.

haha, waarom zie ik dat nou ook zo voor me? Uhm, ik zit in ka Nog voordat ze haar smsje kon afmaken stond er opeens een jongen aan de andere kant van de kamer. Die ze gelijk herkende als Chester. Was hij nou gewoon heel stiekem haar huisgenoot? Na het gelach van Chester gehoord te hebben schoot ze zelf ook in de lach. "Dat dacht ik nou net ook van jou!" grijnsde ze, waarnaar ze snel haar onafgemaakte smsje wegdrukte.

Chester kon het eigenlijk best goed vinden met Luna, dat bleek nu wel. En dan was het ook nog eens zijn kamergenoot, de gluiperd. Een beetje doen alsof hij door de gangen moest gaan lopen om te gaan zoeken en zijn beltegoed te verspillen door te verdwalen en dan te moeten bellen in paniek omdat hij niet wist waar hij was (waarschijnlijk ergens in de Sahara, maar ja) en dan zat ze gewoon naast hem! Hoe durfde ze..

'Dat dacht ik nou ook net van jou!' riep het meisje lachend en drukte een knop in op haar mobieltje. Dat ding van hem zat nog in zijn zak, hij ging nooit weg zonder zijn mobiel (dat was een feit van de huppelkutjes, zelfs bij de mannelijke). "Ja pssst!" hij ging naast haar zitten op een niet zo gepaste afstand en grinnikte even. "Das eigenlijk echt zo typisch. Zitten we ons beltegoed te verspillen, woon je gewoon naast me."

"Ik had al eten ingeslagen. Niks tegen diepvriesmaaltijden en van die standaard pasta gerechten, toch?" vroeg hij met zo'n scheve jongensgrijns. "Ik heb zin in spaghetti bolognese. Wat jij?"

Oké, ze had veel verwacht. Maar Chester als kamergenoot, alles behalve dat. Voor een moment staarde ze hem grijnzend aan, niet wetend wat ze nog meer moest zeggen of doen. Gewoon grijnzen. Dat was niet eng ofzo, nee.. "Ja pssst!" hoorde ze hem zeggen, nog voordat ze kon denken aan een reactie ging hij naast haar zitten. Met een nogal ongepaste afstand vond ze. Al kon ze het toch niet laten om alsnog te grijnzen. "Das eigenlijk echt zo typisch. Zitten we ons beltegoed te verspillen, woon je gewoon naast me." waren vervolgens zijn woorden. Luna knikte lachend. "Best raar dat ik dan niks gehoord heb, zat vast weer in zo'n trans met m'n blackberry ofzo." antwoordde ze, terwijl ze even met haar ogen rolde.
Chester begon over het eten dat hij had in geslagen. "Magnetronmaaltijden? Hmm, maakt mij niet uit hoor." Ze liet het feit dat ze meestal thuis altijd aan het buffet zat er maar buiten. Want ze wilde niet als zo'n rijkeluis kind over komen. Want dat zou ook gelijk de sfeer verpesten..
"Spaghetti? Nou, ik hou liever van lasagna eigenlijk." antwoordde ze met een brede glimlach op zijn volgende woorden. Luna stond vervolgens op en keek hem met een ondeugende grijns aan.

"Luna in een diepe trans." meldde Chester even en grinnikte even kort. Vervolgens knikte hij even vastberaden. Ja, dat zou het zijn. "Ach, ik zit ook altijd in trans als ik TV kijk. Je weet hoe dat gaat." sprak hij, wetend dat zij zou begrijpen waar het over ging.
Ze meldde dat het haar niet uitmaakte wat ze te eten krijg, daarmee bedoelde ze de magnetron maaltijden. Straks kreeg ze opeens stierenballen voorgeschoteld. "Ik ben thuis wel aan wat anders gewend, maar ja, ik heb geen zin om zelf helemaal te gaan zitten koken."

Hij stond op en liep naar de keuken, hoorde haar antwoord nog net. "Jaja! Je hebt pech jij!" riep hij en focuste diep op het maaltijdje. Hij las de gebruiksaanwijzing en prikte gaten in 't folie. Hij propte het ding in de magnetron en stelde alles in. De twee pakketjes draaide rondjes in de machine. Hij pakte zijn mobiel en klikte het aan. Niks belangrijks. Hij legde het op de toonbank en duwde het wat naar voren en makte van die auto-prut-prut geluidjes.

[Zei toch dat ik 't zou doen xD]

De woorden van Chester deden haar even grinniken. Ach, ze was het wel gewend. Ze kon zich prima indenken in zijn woorden. En ze kon gelijk het gezicht van de schoonmaakster, Elena, tevoorschijn halen als ze zo extreem geïnteresseerd naar het beeld van de tv aan het staren was. "Kind, is het zo interessant?" had ze dan gezegd. Luna zuchtte even. Dat mens bemoeide zich overal mee, al kon ze ook wel goed met haar opschieten. Het was dan ook beter met haar dan alleen thuis. Snel schudde Luna haar hoofd en streek een bruine lok haar uit haar gezicht.
"Ik ben thuis wel aan wat anders gewend, maar ja, ik heb geen zin om zelf helemaal te gaan zitten koken." Chesters woorden deden haar even nadenken. Bedoelde hij daar mee dat hij net zoals zij ook aan een wat brede tafel zat tijdens het avond eten? Of begreep ze het nou verkeerd? "Ach, ik ook. Maar erg vind ik het niet hoor." antwoordde ze maar en schonk hem een brede glimlach.
Terwijl Chester de keuken in liep, liet zij zich weer op haar bed vallen. Door de plof veerde ze voor een deel weer omhoog, waarbij een krakend geluid te pas kwam. Voor een moment staarde ze uit het raam. Hoe zou het nu bij haar zijn? Bij Elena en bij Grace? Zacht beet ze op haar lip. Wat maakte het haar eigenlijk uit hoe het met Grace ging, die was vast blij dat ze weg was. En eigenlijk was Luna dat ook. "Jaja! Je hebt pech jij!" hoorde ze vanuit de keuken. Met een ruk kwam ze overeind, deels omdat ze uit haar gedachten was getrokken maar ook omdat ze reactie op zijn woorden wilde geven. In een paar snelle bewegingen was ze ook bij de keuken en stond ze tegenover Chester. "Niks pech, jij bent de jongen, dus zorg er maar gewoon voor." grijnsde, wetend dat ze alsnog hetzelfde eten voorgeschoteld zou krijgen. Ach, veel maakte het niet uit.
Vanuit haar ooghoeken zag ze hoe Chester het eten klaar maakte en vervolgens met zijn Iphone een auto na deed. Even rolde ze met haar ogen en maakte vervolgens een gebaar met haar handen dat het volume wel wat lager kon [XD] Waarnaar ze de keuken weer uitliep en op haar bed ging zitten.

Luna maakte een humoristisch gebaar met haar handen. Ze maakte er een soort vierkant van die zo'n drie keer op en neer ging, waardoor ze een beetje op een mislukte rapper leek. Bump, bump. "Bye bye, Luna-puppet-hands?" zei hij en grijnsde breeduit, waarna hij een klein binnenpretje beleefde.
"I'm a man and I can do what the hell I want, you got that straigth?" riep hij en grijnsde vervolgens. Het gepiep van de magnetron klonk en hij opende het ding. Er kwam een enorme walm uit en hij schudde even kuchend zijn hoofd. "Het is verbrand!" riep hij luid en grinnikte ondertussen. Dat was niet waar, maar het was wel een beetje aan het roken. Al lag dat meer aan de damp omdat het zo heet was dan dat het in de fik stond.

Hij pakte het bakje met zijn blote hand, gooide het met spoed op 't aanrecht en schudde wild zijn hand heen en weer. "Aaah.." kreunde hij en pakte zijn pols met zijn andere hand en drukte met een pijnlijk hoofd naar beneden. Uiteindelijk kwam hij bij zinnen en liep naar de kraan, waar hij zijn hand onder hield.
Voor hij het wist stond hij met een bedenkelijke blik naar de magnetron te kijken. Hoe ging hij het te pakken krijgen. "Jouwe staat hier, Luna." zei hij en fronste een keer. "Ze zeggen wel dat magnetron maaltijden zo makkelijk zijn, maar dit blijkt anders behoorlijk moeilijk."

De opmerking die Chester vanuit de keuken maakte deed haar in de lach schieten. Ergens had ze wel het idee dat het leuk kon worden met hem als kamergenoot. Want ze hadden elkaar nog geen half uur geleden voor de tweede keer gezien en ze hadden nu alweer lol. "I'm a man and I can do what the hell I want, you got that straigth?" riep hij vervolgens vanuit de keuken. Luna grijnsde. "No, you.." nog voordat ze haar zin af kon maken hoorde ze voor de zoveelste keer Chester vanuit de keuken. Ze zuchtte even en stond op, om vervolgens de keuken weer in te lopen en met haar ogen rollen. Wat was hij toch weer handig.
Terwijl Chester zijn hand onder de kraan hield, wees hij haar maaltijd aan. "Ze zeggen wel dat magnetron maaltijden zo makkelijk zijn, maar dit blijkt anders behoorlijk moeilijk." was zijn vervolg. Luna grijnsde. "Nee, maar ze hebben ook geen rekening gehouden met iemand die niet normaal met zijn handen overweg kan." antwoordde ze en grinnikte even. "Zoals jij blijkbaar." voegde ze er aan toe en liep vervolgens naar de andere kant van het aard recht, pakte daar een pannenlap van het rekje dat eraan hing en liep vervolgens weer terug naar de magnetron om het bakje eruit de halen.
"Zo doe je dat." antwoordde ze simpelweg, nadat ze het andere bakje op het aard recht had gezet.

Nee, maar ze hebben ook geen rekening gehouden met iemand die niet normaal met zijn handen overweg kan.
Even keek hij heel quasi-beledigd haar kant op, met zijn wenkbrauwen zo ver naar beneden gedrukt dat ze bijna zijn neus aanraakte en zijn mondhoeken zodanig naar beneden dat hij ermee zijn schouders kon raken. Zijn neus was ook gekronkeld, vanzelfsprekend. Al gauw veranderde zijn gezicht weer in normale vorm. "Hadden ze wel moeten doen, want ik ben vast niet de enige," begon hij, "iemand moet dit onrecht bestrijden!" Droogjes pakte het meisje de pannenlap en vouwde die een beetje om haar hand. Ze pakte het plastic bakje uit de magnetron en legde het rustig op het aanrecht. Hij keek haar een beetje sukkelig - onnozel zelfs - aan met zo'n schaapachtige grijns (ja, zoals Shawn het Schaap).
"Zo doe je dat." zei ze net wat te tevreden.
"Nee." hij haalde zijn neus op en trok zijn mond scheef, maar na ongeveer twintig seconden keek hij haar weer aan. "Laat ook maar, ik heb te veel honger," grijnsde hij breed en haalde het plasticje van het bakje af en gooide deze op het aanrecht. Ruim ik straks wel op.

Het gezicht waarmee Chester haar aankeek, deed haar in de lach schieten. Vooral zijn wenkbrauwen waren erg grappig. "Hadden ze wel moeten doen, want ik ben vast niet de enige." hoorde ze hem zeggen. Luna rolde even met haar ogen, maar de lach van zonet bleef op haar lippen geprent. "Ja, eigenlijk heb je wel gelijk. Er zijn vast nog wel mensen die nog onhandiger zijn dan jij. Dus het is inderdaad nogal dom van ze." reageerde ze. Op de één of andere manier kon ze het niet laten om de grinnik uit haar stem te halen. Waarom wist ze niet precies, maar steeds als ze weer naar zijn gezicht keek moest ze lachen. Misschien dat het kwam doordat het gezicht dat hij zonet had getrokken nog steeds op haar netvlies gebrand stond en dat steeds als ze naar zijn gezicht keek dat beeld voor haar ogen kwam te staan. Ja dat was het vast.
De shawn-het schaap- grijns op zijn gezicht viel haar meteen op, en het deed haar ook een brede grijns op haar lippen toveren. "Nee." reageerde Chester op haar woorden toen ze het magnetron bakje op het aardrecht had gezet. Ze grinnikte even. "Nou, heb je nog meer van die handige manieren om met de magnetron om te gaan?" vroeg ze hem, nog steeds grinnikend.
Toen Chester begon over dat hij teveel honger had om verder erover door te gaan, grijnsde ze, maar knikte ze vervolgens. "Oké, dan gaan we eten." glimlachte ze, om vervolgens een bakje van het aardrecht te pakken en een vork uit de la te pakken.