I'm New... Can you help me?

Het gevoel dat iedereen naar je kijkt en dat iedereen het over je heeft, terwijl jij door de gangen loopt en je zorgen maakt over je boeken en wat je moet meenemen naar school, maar zich ook stiekem zorgen maakt over de leerlingen en de leraren, ken je dat? Het gevoel dat je uniek bent op deze school, dat je problemen uniek zijn, dat je niks kan doen om het gepest te stoppen en om je ware identiteit te verbergen. Wel, dat heb ik dus. Ik ben gewoon uniek op deze school, ik weet het zeker. Ik ken niemand die dyslexie heeft, of een beetje anders praat en sommige worden een beetje anders vormt dan ik. Ik ben op mijn andere school flink gepest en uitgelachen omdat ik dit tegen een jongen zei: 'Ik heb jou nog nooit geziend.' Op dat moment wist ik gewoon niet zo goed hoe ik dat woord moest vormen, maar het was blijkbaar het verkeerde woord, want de jongen begon heel hard te lachen en ik hoorde de volgende dag dat ik het gespreksonderwerp was. Het begon allemaal toen mijn pleegouders - die nu dood zijn - mij op een school hadden gezet waarvan ze dachten dat die goed genoeg was. Ik hoefde maar een fout te maken, of ik werd gepest en dat wisten ze. Ik wil er eigenlijk helemaal niet over praten. Ze mishandelden me ook, sloegen me als ik met een blauwe plek thuiskwam of een vlek op mijn broek en dan had je nog mijn pleegbroertje. Ja, pleegbroertje, want hij was een jaar jonger dan mij. Steeds als mijn pleegouders er niet waren, of in elk geval naar een andere kamer waren gegaan, zat hij aan me. Hij vond het nodig om zijn handen over mijn lichaam te laten glijden. Soms, als ik in de douche sta, voel ik het nog, ook al wil ik dat helemaal niet. Iemand heeft een of andere huurmoordenaar ingehuurd om mijn pleeggezin te vermoorden. Ik ben ontkomen aan de dood, alhoewel ik wel oog in oog met mijn moordenaar heb gestaand. Wacht... Volgens mij zeg je 'gestaand' anders. Zie je, daar begint het al. En dan nog maar te bedenken dat dit mijn eerste schooldag is...

Delaija werd van haar gedachtegang gebracht door de bel die ging. Ze keek nauw op haar rooster en zag dat ze nu een lesuitval had. Nee, wacht, het was pauze. Moeizaam probeerde ze de letters te lezen. Ze voelde een klap tegen haar schouder en haar rooster vloog uit haar hand, zo een paar meter door de gang door. Het gelach klonk al en Delaija keek om naar haar pestkop. Hij keek haar even aan en liep toen verder. Gek genoeg had hij geen geslaagde lach om zijn mond. Delaija voelde de tranen al branden achter haar ogen en zonder iemand aan te kijken pakte ze haar rooster op en liep ze door, naar een kantine. Ze ging aan een tafeltje zitten. Ze had het gevoel dat iedereen naar haar keek. Ook die vrouw achter de balie had vreemd gekeken toen ze alles had ingevuld, waarschijnlijk omdat er taalfouten stonden. Zouden ze er op deze school wel rekening mee houden? In elk geval wou ze het zo goed mogelijk vermijden. Maar er bleken hier ook ergens computers te zijn, waar ze eventueel met iemand kon chatten. Dan zouden ze wel heel snel achter haar dyslexie komen. Ze schudde haar hoofd en legde haar tas naast zich neer. Ze had voor haar eerste schooldag maar een jeans en een leuk zwart topje aangetrokken. Ze keek om naar de jongen die binnenkwam. Het was de jongen die haar rooster door de gang had laten slingeren. Hij keek haar pesterig aan en ging toen zitten. Ze keek voor zich, de tranen in haar ogen brandend. Dat begon al goed!

(Alleen Nils en ik)

Nils sleurde zich door de gangen heen. Hij haatte school! Zijn lesenrooster kende hij al. Jaden had ook al kennis gemaakt met hem. Jaden had gedacht dat hij makkelijk te pesten was maar dat was hij helemaal niet. Hij had peg gehad dat zijn joint nog niet was uitgewerkt. Nils had zich omgedraaid gehad en hem tegen zijn neus geslagen. Het deed hem nog steeds grijnzen als hij er aan dacht. Er was niet met hem te sollen als zijn joints nog werkten. Ondertussen wist een slecet groepje van vrienden het al. Vreemd genoeg zat Jaden daar ook bij. Die kerel viel best mee als je hem kende. Hij wandelde samen met een paar jongens door de gangen op toen Jaden expres tegen een meisje op liep. Nils kende haar nog niet en keek even toe. Ze negeerde hem gewoon. Nils snoof eens en nam Jaden bij zijn schouder vast. "Laat haar." Siste hij tussen zijn tanden door. Zijn zelfvoldane blik was al verdwenen toen het meisje om keek. Nils zag dat er tranen achter haar ogen brandden en keek Jaden boos aan. "Dat had je net niet moeten doen gast." Gromde hij en Nils liep door. Sommigen keken hem niet begrijpend aan. Hij volgde het meisje zo snel hij kon terwijl het groepje hem een stukje langzamer volgde. Ze gingen aan hun vaste tafel zitten maar Nils liep door. Het zwarte Allstar shirt met felle kleuren erop zag je maar voor een stukje. Het zwarte vest dat hij erover droeg had hij tot iets minder dan de helft dicht geritst en zijn mouwen omhoog geduwd tot zijn ellebogen. De donkere jeans die hij droeg hong nonchalant een stukje over zijn witte sneakers. Tja, het was een typische stijl voor Nils sinds hij in Amerika woonde. Als een pool moest je je fel aanpassen. Nog altijd kon hij amper lezen en schrijven in het engels. Al leerde hij elke dag een beetje bij. Het meisje vond hij eindelijk en wandelde naar haar toe. Hij ging tegenover haar zitten en keek haar aan. Zijn onderzoekende blik vond haar ogen. Ze hadden een mooie kleur, vond hij. Zijn bruine ogen waren lang niet zo mooi. Na het eten zouden zijn pupilen zijn ogen weer gaan overheersen. Een joint zou weer alle pijn wegnemen die hij de hele dag door voelde. Wat moest je anders verwachten van een junk? Toch wou hij er van af raken.... Iets doen met zijn leven. "Trek het je niet aan van Jaden. Hij pest graag. Mijn naam is Nils, Nils Motelyka. Booboo voor de vrienden." Grijnsde hij vrolijk. Motelietska, jep zo sprak je zijn naam uit. Al spraken al de amerikanen het al verkeerd uit. Achter zijn vrolijke lach zat toch nog de pijn die hij altijd voelde. De pijn van verlies.

Fijn, fijn, fijn! Ik voelde me al belabberd toen ik aankwam op deze school. Die jongen heeft het nu wel mooi voor mij verpest. Hij vindt het zeker heel erg grappig wat hij doet en die vrienden en die meelopers vast ook, maar ik kan er niet om lachen. Er zijn ook gewoon mensen die helemaal niks durven te zeggen over hem, omdat ze bang voor hem zijn. Zou hij soms een reputatie hebben? Pest hij altijd mensen of ben ik gewoon lelijk en daarmee het middelpunt waarmee ik gepest word? In ieder geval vind ik het onterecht dat hij me al pest terwijl hij me niet eens kent. Ik vind het vervelend als iemand zo doet. Ja, je kent het gevoel van gepest worden vast wel. En vertel me niet dat jij nog nooit gepest bent, want dat geloof ik niet. Iedereen is, bewust of onbewust, ooit wel eens gepest geweest of er is ooit wel eens over diegene geroddeld. Maar wat als dat nu elke dag is? Ik kijk opzij. Een van de jongens die bij die pester stond, komt op mij afgelopen en ik zet me schrap. Ik kan dan niet zo heel goed van me afbijten, maar ik kan nog altijd een poging wagen. Ik heb al eens van me afgebeten, alleen deed ik dat niet op de goede manier. Ik gebruikte een woord weer eens verkeerd, waardoor iedereen juist heel hard moest lachen in plaats van zich bedreigd te voelen. Wacht, ik moet me nu focussen op die jongen!

Delaija wou net haar mond opendoen om de jongen een grote mond te geven, toen die al opeens begon te praten. Vertwijfeld en verbaasd keek Delaija naar de jongen, terwijl ze verward haar hoofd schudde. Waarom deed hij zo en niet zoals die... Jaden? Ondanks alle gevoelens van daarnet, kwam er toch een glimlach om haar mond. Ze kon er niks aan doen. De jongen was vriendelijk en deed niet pesterig. Ze vond tenminste geen sarcasme in zijn woorden, zoals ze wel bij andere mensen had gevonden die aardig tegen haar deden. Ze had elke dag in de spiegel gekeken en naar een potje medicijnen gekeken. Was ze dan zo lelijk? En als ze die medicijnen zou nemen, zou ze dan werkelijk overal vanaf zijn? 'Ik heet Delaija, Delaija Daveathor,' zei Delaija, terwijl ze glimlachend naar de jongen keek, maar wel met een waarschuwende blik en een opvallend voorzichtige trek. Hij mocht dan wel zo over die Jaden praten, Delaija wist nog altijd niet of ze hem voldoende kon vertrouwen. Hem Booboo noemen zou nu niet echt op zijn plaats staan. Delaija merkte dat ze toch wel wat voorzichtiger was geworden, wat jongens betrof. Soms was ze redelijk verlegen en soms niet. 'Bent jij uit dit land?' vroeg ze. Ze merkte de fout zelf niet op, maar naarmate ze haar zin herhaalde, wat ze vaker deed in haar hoofd, had ze de 't' niet mogen uitspreken bij 'bent'. Stom!

Nils keek haar rustig aan. Ze stelde haar voor en hij knikte. Een lichte glilmlach speelde rond zijn lippen. Zijn glimlach was vriendelijk maar het eeuwige verdriet was er nog in. Hij stond recht en rijkte zijn hand uit. Hij trok haar recht en wandelde langs haar. "Ik ben uit polen." Zei hij vriendelijk. Hij wandelde met haar richting de tafel waar zijn vrienden zaten en hield zijn hand even sturen achter haar rug. Hij raakte haar niet aan, hij wou haar geen verkeerde dingen laten denken. "Guys, dit is Delaija. Ze is nieuw hier dus wees een beetje vriendelijk zijn." Zei Nils tegen de vijf jongens. Hij bleef nog even staan en stelde de jongens een voor een voor. "Dat is Jaden, Nick, Jonas, Kevin en Domenico." Stelde hij ze een voor een voor. Ze knikten een voor een buiten Jaden. Die keek nors weg. Nils zag domenico met zijn ogen rollen. De jongen had bruine haren en katgroene ogen. Nils grijnsde en ging op de tafel zitteN. hij kreeg een appel toegeworpen waar hij zuur naar keek. "Pff, dat eet ik niet." Morde hij lichtelijk. Hij nam een broodje vn een van de jongens hun tablet en gaf het aan Delaija. "Hier, je kan wel wat voedsel gebruiken." Grijnsde hij lichtjes. Hij gaf haar het broodje. Zijn glimlach was warm en zacht. Hij verlangde naar een joint en wou zo snel mogelijk naar buiten. Met tegenzin at hij de appel op. Veel at hij niet, daardoor was hij ook mager. Ach, joints geven hem voldoende hongerstilling. Zijn bruine ogen keken haar even aan. Toen ze gedaan had met eten wandelden ze naar buiten. Hij ging buiten ergens achterin op een bankje zitten en zijn vrienden en Delaija bij hem. Hij glimlachtte naar haar. "Vind je het erg als ik er eentje opsteek? Het euhm... Ruikt nogal." Vroeg hij. Zijn uitleg was nogal zagt terwijl een van zijn vrienden in de lach schoot. Nick trok een gezicht. "Het ruikt nogal? Het stinkt uren in de wind joh! Pak liever een shot." Nils trok een gezicht en zuchtte. Hij schudde zijn hoofd. "Ik ben zo geen junk. Ik vind die joints al vreselijk genoeg. Kon de pijn maar op een andere manier verdwijnen. Zoals Gwenn het deed verdwijnen." Sprak hij zacht. Stik, Delaija wist niet dat hij drugs gebruikte, laat staan dat ze Gwenn kende. Hij gebruikte veel minder drugs toen hij een meisje had gehad. Misschien moest hij maar weer eens opzoek gaan naar een meisje. Wie wist hij totaal niet. Zeker en vast een meisje met bruine haren. Dat vond hij prachtig.

En net als je denkt dat je eindelijk goed contact hebt gelegd, je vragen kan stellen aan hem en hij die gewoon aardig beantwoordt, staat hij op en geleidt je naar zijn vrienden. De uitleg van de namen gaat volledig langs me heen. Eigenlijk vind ik het helemaal niet leuk om bij die Jaden in de buurt te zijn, maar wat moet ik anders doen? Tegen Nils zeggen dat ik het niet leuk vind en liever met hem alleen wil zijn? Dat ik het met hem samen een stuk fijner vind dan met zijn vrienden om ons heen? Vooral die Jaden vertrouw ik niet. Ik vertrouwde hem al sowieso niet, zeker niet na wat hij net in de gang deed, maar ik kan het me gewoon niet indenken dat Nils me na zo'n accident toch nog naar zijn vrienden brengt. Maar... Ik moet respect hebben voor zijn vrienden. En voor Nils. Het zijn Nils' vrienden en Nils weet vast wel wat hij doet, toch? Ik probeer mijn blik niet op de jongen met de katgroene ogen te richten. Ik ken zijn naam niet, aangezien ik de uitleg van Nils niet goed gehoord heb. Ik voel wel dat sommigen van de jongens me hongerig aankijken, alsof ik een gemakkelijke prooi ben die ze zo kunnen veroveren. Dit zijn echt van die momenten dat ik mijn borsten vooruit wil steken en wil zeggen dat ze weg moeten gaan, dat ze hun poten moeten thuishouden en dat ze mijn broertje imiteren. Ja hoor, alsof ze daarmee iets aankunnen. Ze weten begod niet wat mijn pleegbroertje me heeft aangedaan en dan zal ik hier eens iets over hem vertellen. Nils houdt me opeens een broodje voor. Langzaam keren mijn gedachten zich af en speelt het weer wat makkelijker voor mijn ogen, waardoor ik dingen weer meer begrijp en alles rond me heen hoor, in plaats van in mijn eigen wereldje te zitten in mijn gedachten en daar alles afspeel.

Delaija schudde haar hoofd. Ze had razende honger, maar in de buurt van die vrienden durfde ze niks te eten. Ze volgde Nils toen maar toen ze naar buiten gingen. Dat ze dadelijk waarschijnlijk les had durfde ze ook niet te zeggen. De kans dat ze als nerd gezien werd en er meer over haar geroddeld werd was dan groot en dat wou ze juist vermijden. Ze keek verbaasd opzij naar Nils. Waar had hij het over? Ze keek hem bezorgd aan, tot ze ogen voelde prikken op haar huid. Snel draaide ze haar hoofd richting het geprik. De priemende blik van Jaden keek haar aan en verlegen sloeg Delaija haar ogen neer, terwijl ze aan haar nagel begon te pulken, waar ze algauw mee ophield. 'Nee, rook maar gerust, laatte je niet ophouden door mij,' zei ze, terwijl ze opzij keek met een glimlach. Het zachte gegrinnik van een vriend ergens verscholen tussen de andere vrienden van Nils was haar meteen opgevallen. Met een rood hoofd dacht ze aan haar foutieve zin. Ze zou nu zo graag door de grond willen zakken. Ze durfde nauwelijks iets te zeggen. De priemende blik van Jaden maakte haar zenuwachtig. Ze keek hem recht in de ogen aan en zag zijn ogen maar naar één ding staren. En die dingen waren niet haar ogen.

Nils grijnsde en knikte. Hij nam een pakje uit zijn broekzak en zocht naar een joint. Hij nam het ding tussen twee vingers vast en stak het in zijn mond. Hij keek Jaden aan die hem een aansteker werpte. Nils ving hem op en stak de joint aan. Hij gaf het smeulende ding aan Jaden en nam er nog eentje. Deze hield hij voor zichzelf. Niemand wist wie de junks waren van school buiten de junks zelf. Niemand had gedacht van Nils dat hij er een was. Jaden had het gemerkt gehad toen hij een mep van Nils had gekregen. Langzaam nam hij een teug en sloot zijn ogen. Hij draaide zijn hoofd weg en zo kon hij zijn trillende hand voor even verbergen. Toen hij de rook uitblies deed hij het richting de grond en hield de joint heel even tussen zijn benen. Het perfecte trucje om niet opgemerkt te worden. "Sorry als het je stoort. Maar ik heb het gewoon nodig." Zei hij tegen haar. Nils zag hoe Jaden haar bestudeerde en wierp hem een blik toe. Jaden keek meteen de andere kant op. Nils werd een beetje aanzien als het hoofd van de bende die hier zat. Hij kende de goedkoopste dealers. Gewoon omdat Magda dolverliefd op hem was kreeg hij alles goedkoper. hij kreeg het geld en kocht daarvoor drugs voor de anderen. Dan moest hij gewoon eens weg gaan met Magda of haar kussen en alles was goedkoper. Nils verdiende er goed aan en zo bleef hij ook meer van de drugs af. Hij was een schakelaar tussen de rest. Hij nam nog een teug en merkte hoe de joint langzaam begon te werken. "Oh ja, als ik iets doe wat je niet aanstaat, gewoon heel hard slaan. Anders merk ik het niet als ik jointje heb gerookt." Zei hij nog snel even ter informatie. Misschien was dit niet de beste start voor haar dacht hij. Meteen bij junks staan op je eerste dag. Ach, ze wisten het op school toch niet dus dachten ze waarschijnlijk dat ze populair was. Nils was best geliefd onder de rest. Hij was altijd aardig en hij had zijn uiterlijk ook best wel mee vond hij. "Wil je niet zitten?" Vroeg hij aan haar. Eigenlijk was er niet echt plaats meer op de bank maar daar kon hij voor zorgen. Hij duwde gewoon even en iemand lag van de bank af. Of ze kon ook gewoon op iemands schoot zitten. Al zou ze beter niet bij domenico gaan zitten. Dan zou hij problemen krijgen met zijn meisje.

Ik kijk naar de jongens die echt lijken te genieten van die sigaretten, alsof er geen beter genot bestaat dan dat. Ik kijk naar Jaden. Gelukkig heeft Nils hem een blik toegeworpen, anders zou mijn lichaam aas zijn voor de ogen van Jaden. Ik snap hem niet. Eerst pest hij mij en dan laat hij zijn blik als een soort hyena over mijn lichaam glijden. Ik snap al deze jongens eigenlijk niet, behalve Nils. Ik vind hem dan ook als enige aardig tussen heel dit groepje. Hij doet tenminste moeite voor me zodat ik me op mijn gemak voel. Zoiets heb ik eigenlijk nog nooit meegemaakt. Gelukkig kalmeert het me wel een beetje, anders was ik vast gillend weggerend, bij de blikken van deze jongens. Op Domenico na vindt iedereen mij interessant. Ik snap Domenico, als hij zo heet tenminste, wel. Ik weet niet zeker of ik zijn naam goed genoeg gehoord op, maar het sloeg in elk geval wel op dat. Ik kijk naar Nils en verstijf. Ik durf geen 'nee bedankt' te zeggen, dat voel ik nu al. Ik moet nu gaan zitten. Ik voel de zenuwen door mijn lijf gieren. Ik voel hoe mijn bloed zich sneller door mijn lijf pompt en voel dat er kleine kloofjes op mijn lippen zitten, die ik met een lik over mijn lip gauw weg laat gaan. Ik probeer rustig te blijven, terwijl ik een antwoord probeer te verzinnen om Nils' aanbod af te schudden. Ik wil niet tussen die jongens zitten. Ik weet zeker dat ze in mijn topje zullen kijken, hoe raar dat ook klinkt. Vooral die Jaden vertrouw ik niet. Maar het blijft allemaal in mijn gedachten wat ik denk, vind en wil. Het zou er nooit uitkomen. Dat weet ik ook al zeker.

Delaija knikte een beetje zenuwachtig en zette zich toen naast Nils neer. Nou ja... Naast? Ze wou niet bezitterig klinken, maar ze zat eigenlijk half op zijn schoot, omdat er zo weinig plaats was. Haar arm trok ze weg toen ze die van Jaden aanraakte. Ze voelde Jadens blik gewoon prikken bij haar topje. Ze schudde ongemakkelijk met haar hoofd, zodat haar haren aan de ene kant tot vlak boven haar borst viel en aan de andere kant tot vlak boven haar onderrug. Ze was altijd al trots geweest op haar haren. Ze keek opzij naar Nils. Haar mond zat dicht en toen Delaija even stiekem met haar puntje van haar tong voelde aan haar lip, merkte ze dat er een kloofje zat. Het teken dat ze bang en verlegen was, zeker nu ze hier zo half op de schoot van Nils zat. Ze probeerde niet om zichzelf een andere houding te geven, omdat ze bang was dat ze dan Jaden weer zou raken. Ze durfde niks te zeggen, omdat ze bang was dat ze net zo'n fout zou maken als daarnet. Ze voelde zich verstijven toen ze de platte hand van Jaden op haar rug voelde, maar hield wijselijk haar mond.

Nils bleef rustig zitten en nam nog een heis van zijn joint. Hij merkte dat ze half op zijn schoot kwam zitten en glimlachtte. Hij merkte dat ze zich niet op haar gemak voelde tussen de jongens. Nils liet haar even zodat ze rustig kon worden. Al deed Jaden iets wat hem niet aanstond. Nils deed een arm rond het middel van Delaija en deed haar zo merken dat ze recht moest staan terwijl hij dat ook deed. Nils nam Jaden bij zijn shirt en trok hem recht. De dichtsbijzijnde muur moest hij hebben. Zijn handen trilden en hij duwde Jaden achteruit tegen de muur aan. De rest keek gewoon toe. Jaden knalde met zijn rug tegen de muur aan en kreunde licht. "Haar nog een keer aanraken en je bent eraan begrepen? Nog niet door dat ze dat niet wilt? Oprotten nu." Siste Nils tussen zijn tanden door en keek hem doordringend aan met zijn haast volledig zwart geworden ogen. de pupilen hadden haast al het bruin opgeslokt. Hij draaide zich terug om en ging weer op het bankje zitten. Iedereen ging terug verder met wat hij bezig was. Domenico keek hem even aan net als Jonas. Jonas trok voor de eerste keer vandaag zijn mond open. "Damn Nils. Je weet toch dat je Jaden nu pas een uitdaging hebt gegeven?" Vroeg hij. Nils keek hem een en snoof eens. De rest wist waarschijnlijk al wat hij dacht. Domenico keek even naar Delaija. "Dan beschermen we haar. Delaija moet welkom zijn en een junk al Jaden gaat dat niet verpesten. Hij's toch maar op een ding uit." Zei hij droogjes. De rest van de groep knikte eens en Nils grijnsde. Zo kende hij zijn vrienden. Ze leken misschien eng maar waren goede jongens. Voorzichtig trok hij Delaija naar zich toe en deed haar teken dat ze op zijn schoot mocht zitten. "Echt zeggen als je het niet wilt hé. Voor mij moet je niet zwijgen en voor de rest zeker niet. We leren je wel een grote mond optrekken, anders gaan ze hier nooit respect geven." Zei hij vriendelijk tegen haar. Al de woede was uit zijn blik en houding verdwenen en hij straalde weer wat meer rust uit.

Eigenlijk moet ik leren mijn mond open te trekken. Ik kijk bang opzij naar Jaden. Dan zie ik iets wat ik niet verwacht had. Zijn ogen zijn helemaal zijn ogen niet meer. Wat ik bedoel, is dat ik er alleen maar waanzin inzie. Eerst waren ze blauw en nu zijn ze... zwart. Ze kijken mij hongerig aan en ik wil hem het liefst een duw geven en van Nils' schoot rennen, maar het kan niet. Dat ik op Nils' schoot zit vind ik niet zo heel erg, maar wel dat Jaden naast mij zit en mij zo... intens bekijkt. Ik zou hem het liefst een duw willen geven. Ik durf mijn mond niet open te doen en sla mijn ogen neer, om hem maar niet aan te kijken. Nare gedachten van mijn pleegbroertje schieten door mijn hoofd en ik knijp mijn ogen stijf dicht. Ik voel plots nog een arm en wil het liefst gillen. Ik open mijn ogen. Ik moet gewoon weten wie mij verder nog zo pest. Ik straal heel duidelijk uit dat ik het niet wil. Als ik zie dat het de arm van Nils is, kijk ik hem verbaasd aan. Ik sta op, gelijk met hem en sta de jongens aan te gapen. Die kijken naar het schouwspel voor ons, dus doe ik mee en kijk. Ik zie hoe Nils Jaden tegen de muur duwt. Ik schud mijn hoofd verbaasd. Heeft Nils gezien wat Jaden deed? En waar hij naar keek? Ik hoor de woorden van Nils en een slap gevoel overvalt me, net alsof ik al dertig minuten in een kist vol met ijs lig, maar dan zonder de koude. Ik heb nog nooit gehoord dat een jongen mij beschermt. Ik probeer me terug in de realiteit te brengen, waar ik wel kan praten en mijn gevoelens kan uitspreken, maar het eigenlijk nooit doe. Shame...

Delaija knikte een beetje bang naar Nils. Ze keek om. Jaden was weg. Benauwd zochten haar ogen een weg naar de verdwenen jongen. Ze vond hem weer. Hij keek achterom en hun blikken ontmoetten elkaar. En even, heel even, leek het net alsof hij vals grijnsde. Had ze het verzonnen om zichzelf bang te maken of deed de jongen het echt? Ze werd zo erg gekalmeerd van Nils' blik, dat ze er zelf van schrok. Ze knikte en ging zitten. Voorzichtig leunde ze een beetje achter, meer naar Nils toe, maar net niet genoeg om haar verlegenheid te overwinnen. Ze keek naar de andere jongens naast zich, die gelukkig niet keken naar wat Jaden keek. Eentje glimlachte zelfs vriendelijk naar haar, waardoor Delaija vriendelijk terug glimlachte. 'Bedankt, jongens,' zei ze, met wat meer vastheid in haar stem dan daarnet. Gelukkig had ze geen zinsfout gemaakt. Nils mocht nooit weten dat ze dyslectisch was. Dan keek hij heel anders en zou hij heel anders doen dan dat hij nu tegen haar en bij haar deed. 'Ik... Ik weet niet of je me dat kan leren. Ik ben niet zo'n heldine,' zei ze, terwijl ze omkeek naar Nils en verlegen haar ogen naar beneden sloeg. Weer een fout in haar zin. Maar dat was niet van haar dyslexie.

Nils keek in haar katgroene ogen. Haar ogen zochten even de zijne. Ze streek met haar neus langs zijn kaaklijn af. 'Never let you go.' Kwam er zachtjes uit haar mond. Nils grijnsde zachtjes en gaf haar een kus. Gwenn, het meisje van zijn dromen. Ze weerhield hem van drugs en al de andere dingen. Haar blonde licht gekrulde haren werden gestolen door de wind. Het was heerlijk weer en toch leek het strand verlaten te zijn. Zijn rug begon pijn te doen van tegen de boom aan te leunen. Hij zette zich rechter en keek het meisje aan. Hij wou niet geloven dat het ooit gedaan zou raken tussen hen. Opeens werd ze weer serieuser. 'Heb je trouwens de drugs?' Vroeg ze opeens aan hem. Nils knikte en kustte haar nog eens. Hij hoorde haar gegrijns en glimlachte. 'Je bent een schatje.' Kwam er uit haar mond.

***

De pijn was ondragelijk. Hij had zijn benen opgetrokken en zijn armen rond zijn benen geslagen. Hij had niet gedacht dat van de drugs af blijven zo pijnlijk kon zijn. Het zachte gepiep van een toestel deed hem eraan herinneren dat hij nog leefde naast al de pijn. Waarom hadden ze het gedaan? Waarom hadden ze die drugs ingespoten? Nils begreep het nog steeds niet. Hij had niets te zeggen gehad, ze hadden het gewoon gedaan. Zijn arm deed nog steeds pijn ervan. Hij hoorde de deur open gaan en zag een prachtig meisje binnen wandelen. Ze had niet meer die prachtige glimlach op haar gezicht. Ze kwam naar hem toe. Zwak keek hij haar aan. 'Het is gedaan Nils! Ik wil niets meer met een junk te maken hebben!' Schreeuwde ze tegen hem. Ze draaide haar om en wou de kamer weer uit wandelen. Hij opende zijn mond om iets te zeggen. 'Gwenn!' Sprak hij zou luid hij kon. Ze draaide haar om en keek hem aan, doods en kil. Hij haalde even adem. 'Het spijt me.' Fluisterde hij zachtjes. Hij zag een traan over haar wang rollen en haar verdwijnen. Waarom liet ze hem achter?

Nils werd uit zijn gedachten gescheurd door het klinken van de bel. Hij had zijn armen zachtjes om Delaija, haar echt vasthouden deed hij niet. Het was gewoon een gewoonte en hij moest zijn armen toch ergens laten? Niemand van de groep maakte aanstalten om te vertrekken en naar de lessen te gaan. Hij had gym, iets waar hij echt zo'n hekel aan had. Niemand moest iets af weten van het litteken op zijn rug. Als hij gym had zouden alle jongens uit zijn klas het al weten en dan wist binnenkort heel de school het. "Kom je mee naar het park?" Vroeg hij vriendelijk aan Delaija. Hij keek haar aan en glimlachte even. Ookal was haast al het bruin opgeslokt, hij kon er nog gevoelens in brengen. "Btw, ik leer het je echt wel van je afbijten. Niets is onmogelijk voor jou." Zei hij tegen haar. Nick grijnsde en verdween tussen de bosjes. Nils zou wel wat langzamer wandelen zodat hij even alleen kon praten met Delaija inplaats van met heel de groep.

Dan opeens is het erg stil. Ik durf niks te zeggen, bang dat ik iets verkeerd zeg en iemand boos maak. Want ook al lijken ze zo aardig, Nils vooral, ik wil geen ruzie met ze. Ze zouden boos kunnen worden. Ik merk dat iedereen iets met zijn ogen heeft, hoe raar ik dat ook vind. Ik snap het eigenlijk niet zo goed. Ze roken sigaretten, maar roken ze ook meer? Of spuiten ze ook meer? Zit Nils aan de drugs? Ik heb het alleen nog in films gezien en die keek toen ook zo. Ik probeer mijn gedachten ergens anders op te richten, maar het gevoel dat Nils drugs gebruikt komt steeds terug. Of ik dat erg vind? Eigenlijk niet. Ik bedoel, als hij het gebruikt, zou hij er wel een goede reden voor hebben, toch? Als hij maar uit de problemen blijft. Ik kijk naar hem. Ik voel zijn armen losjes op mij heen, maar ik reageer er niet op. Het voelt fijn, vertrouwd. Niet vervelend of zo. Hij doet niet iets wat ik niet wil en dat accepteer ik van hem. Ik merk dat ook hij diep in gedachten verzonken is, net als ik. Ik zeg meestal niks als ik denk. Mijn gedachten zijn dan schuin. Schuin gestreept. Ja, zo zou je het ongeveer kunnen zeggen. Cursief. Ik grijns even en kijk voor me uit. Het gevoel dat Jaden in de buurt is, wordt steeds sterker, maar ik besluit om Nils pas te waarschuwen als we samen zijn, zonder de rest van de groep. Of zou het juist minder gevaarlijk zijn als ik ze waarschuw bij de groep? Mijn vragen kunnen pas beantwoord worden als ik het vraag. Ik word weer terug in de realiteit gezogen door de vraag van Nils, waarop ik niet in mijn gedachten kan antwoorden, natuurlijk.

Twijfelend keek Delaija naar Nils. Ze had nu wel les. Gym, om precies te zijn. Zou het uitmaken als ze die les ging missen? Ze wou niet tutachtig doen tegenover Nils, maar ze wou ook geen problemen krijgen met de leraren. Ach, een lesje was toch niet zo erg? Een lesje maar. Misschien was het juist goed om met de groep mee te gaan. Als Jaden haar zou volgen in de school, dan had ze een probleem. Ze knikte en stond op. Ze pakte Nils' hand en trok hem mee omhoog. Ze wachtte rustig af totdat hij klaar zou zijn om te vertrekken. Ze probeerde niet te veel naar zijn zwarte ogen te kijken. Zijn ogen hadden een geheel andere vorm dan dat ze ooit gehad hadden. Eerst waren ze bruin, nu zwart. Alleen nu niet met waanzin, zoals bij Jaden, waarvan Delaija echt bang werd. Ze hield Nils met een hand tegen, door die op zijn borstkas te leggen en keek achterom. 'Nils, ik heb het gevoel dat Jaden in de buurt is,' zei ze en haar ogen verraadde dat ze bang was, maar haar houding gaf aan dat ze het best wel aankon, ook al was ze wel een beetje bang.

Hij glimlachte en stond langzaam op terwijl zij hem recht trok. Best wel handig als je lang had stil gezeten. Hij voelde haar hand op zijn borstkas en keek haar aan. Wat was er? Ging ze hem nu ineenkeer kussen zoals in de films? Nee, dat geloofde hij niet, zo was Delaija niet volgens hem. Dat zou hij ook gewoonweg eng vinden moest ze dat doen. Hij voelde dat zijn twijfels werden gerustgesteld door wat ze zei. Nils keek ook even achterom maar zag niemand. "Hij komt niet in je buurt. Hij zal je met geen vinger aanraken. Alle jongens kunnen vechten. Kevin heeft zelfs zwarte band thai-kwon-do." Zei hij glimlachend. Hij gaf haar zachtjes een knuffel en keek even rond. Nils had het ook al gemerkt dat Jaden ergens moest zijn. Hij liet haar los. Langzaam deed hij zijn hand achter haar rug zonder haar aan te raken. Oplettend wandelde hij door de struiken heen, naar zijn maten. Ze wachtten rustig terwijl ze keken hoe ze kwamen. "Jaden is in de buurt." Merkte een van hen op. Nils knikte, hij gebaarde met zijn hoofd naar Delaija. "Delaija had het al opgemerkt." Zei hij uiteindelijk. Op dat moment kwam Jaden van achter een paar bomen vandaan en wandelde op Delaija af. Nils draaide zich om en nam haar pols vast. Hij trok haar een stukje verder, tussen zijn vrienden in. Kevin ging wat meer vooruit en wandelde op Jaden af. "Jaden..." Begon hij rustig. Jaden luisterde niet en wou hem aan de kant duwen. Kevin snoof en haalde uit. Hij stampte boven Jaden's bekken die daardoor neer viel. Al snel reageerde kevin en nam zijn armen vast om die achter zijn rug te houden. "Laat mij goverdomme gaan!" Zei hij morrend. Nils zuchtte en draaide zich om. Hij moest niet zien hoe Jaden naar Delaija keek. Jaden was een gek, een meidengek. Uiteindelijk had Jaden zich los gewerkt en sloeg hij Kevin. Kevin greep even naar zijn neus maar sloeg al snel terug. "Weg nu." Zei Nils tegen Delaija. Hij hield zijn hand achter haar rug en wandelde met haar mee. Domenico en Jonas volgden hem. Nick bleef bij Kevin, moest hij het niet aankunnen. Domenico aanzag hij ergens als zijn beste maat. Hij was ook de meest normale naast hem.

Verrekt, haar zintuigen waren goed! Ik kijk oplettend rond. Ik hoor struiken overal ritselen. Het teken dat Jaden hier ergens was, dat wist ik zeker. Ik kijk rond en houd me een beetje meer naar Nils gericht. Ik weet dat hij me beschermt. Hij heeft het eerder gedaan, wat ik erg aardig van hem vind. Ik mag hem wel. Hij is de enige die mij echt accepteert en die niet naar mijn verkeerde zinsdelen luistert, als een van de weinigen. Ik kijk hem bang aan. Ik kan er niks aan doen. Ik voel nog steeds Jadens ogen gericht naar mijn borsten. Ik wist wel dat hij daarnaar keek, al vanaf dat hij mijn rooster door de gang liet slingeren. Volgens mij had Nils hem toen ook al door. Ik merk dat mijn zintuigen zich extra aanscherpen en kan een gil nog net onderdrukken als ik recht in de zwarte ogen van Jaden kijk. Ik zie de waanzin weer opnieuw in zijn ogen, terwijl zijn blik weer opnieuw naar één ding is gericht en dat zijn niet mijn ogen. Ik schud verbaasd mijn hoofd, terwijl ik me door Nils laat leiden. Ik durf niks te zeggen, eigenlijk zoals altijd. Ik wil dat Jaden ophoudt mij te volgen. Nu durf ik niet meer alleen de school in. Nu ben ik ook bang om alleen een kamer te huren. Misschien kan ik een van Nils' vrienden vragen. Of Nils zelf. Nee, kom op zeg, ik ben verlegen, maar ik ben geen watje! Ik laat mijn blik naar Nils glijden en loop een beetje tussen zijn vrienden in, zonder dat ik achterom kijk en iets zeg. Ik voel dat Jadens ogen niet van mij afgericht zijn. Ik wil niet dat hij op die manier naar me kijkt. Ik voel mijn ogen branden, terwijl ik het gezicht van mijn pleegbroertje letterlijk voor me zie. Het schrikt me af.

Delaija liep met gebogen hoofd tussen Nils en zijn vrienden in, terwijl ze het rumoer wat achter hun afspeelde niet probeerde te horen. Het liefst had ze haar oren bedekt met haar handen, maar dan zou Nils pas echt lachen. Trouwens, ze moest minder verlegen zijn en ze gingen haar leren een grote mond te hebben, dus dat zou geen goede aankondiging van haar training zijn. Bang keek Delaija achterom. Jaden zag er niet uit alsof hij lang tegengehouden kon worden door twee vrienden. Ze zag zichzelf al op Jaden aflopen, hem een stomp gevend in zijn kruis en dan weer terug weg. Ja, zo had ze eigenlijk willen zijn. Nergens bang voor zijnd en zich niet hoeven te laten beschermen door Nils' vrienden. 'Volgens mij breng ik jullie veel te veel moeite op,' zei ze zachtjes en ze keek verlegen naar de grond, terwijl het geschreeuw achter hun erger werd. Instinctief ging Delaija dichter bij Nils lopen, zodat ze deze keer zijn hand wel tegen haar rug voelde. Ze schrok en een beeld van haar pleegbroertje schoot door haar hoofd, maar ze verbeet zich en zei niks.

Hij wandelde met Delaija en zijn vrienden verder weg. Hij merkte hoe ze dichter kwam lopen. Toen hij achterom keek zag hij hoe Jaden zich loswerkt. Nils Nam Delaija rond haar middel. "Doe wat domenico zegt please. Hij doet je niets." Zei hij tegen haar. Domenico keek hem even vragend aan maar knikte toen. Nils liet haar los en knakte zijn vingers. Hij wandelde richting Jaden en snoof eens. Hij nam hem vast bij zijn kraag en keek hem woedend aan. Zijn donkere ogen zouden vuur schieten moesten ze dat kunnen. Jaden sloeg tegen zijn neus op waardoor hij moest los laten. Nils greep even naar zijn neus, merkte dat hij bloedde. Zolang hij niet geknakt was, was het goed. Nils gaf hem een mep onder zijn kin en snoof woedend. Hij draaide zich om, Kevin sloeg Jaden. Nils zag dit mooi als een kans om naar Delaija te gaan. Hij rende tussen de bosjes in. Domenico had dat waarschijnlijk ook wel gedaan. Nils kreeg ineenkeer het idee dat ze beter naar zijn tante konden gaan. Jaden zou daar nooit komen. Hij nam zijn gsm en toetste het nummer van domenico in. 'Breng Delaija naar mijn tante.' Zei hij enkel. Hij moest ademhalen, zijn bloedneus werkte nu even niet mee. Hij was er bijna, stopte om het bloed weg te vegen. Gelukkig was het gestopt met bloeden. Hij zag een stukje verderop Domenico met Delaija. Hij wandelde naar hen toe met een schuldige blik.

[flutje, weinig tijd]

En dan opeens, komt het gevaar dichterbij. Je weet niet wat je moet doen en je vraagt je af hoe je jezelf het beste kan beschermen tegen het gevaar. Maar ik kan mezelf niet beschermen tegen het gevaar. Ik kan anderen nauwelijks beschermen tegen gevaar, dus hoe zou ik mezelf dan in godsnaam kunnen beschermen? Ik had al eerder zo'n vervelend gevoel van die Jaden, al toen mijn rooster door de gang vloog dankzij hem. Ik had toen al een slecht gevoel over hem. Nu blijkt dat gevoel gewoon te kloppen. Ik had Nils al vanaf het begin moeten waarschuw. Bij de andere jongens voel ik mezelf goed, alhoewel ik niet kan weglaten dat ik me bij Nils het fijnst voel. Hij geeft me op de een of andere manier een beter gevoel dan de anderen, alsof ik hem alleen kan vertrouwen. Als hij zegt dat ik die Domenico kan vertrouwen, dan kan ik dat ook, dat voel ik gewoon. Ik kijk om me heen en zie de blik van Domenico, die me bemoedigend toelacht. Ik glimlach voorzichtig naar hem en volg hem dan. Ik zie dat de struiken aan me voorbij flitsen, maar kan alleen aan Nils denken. Ik hoor geluiden achter me alsof iemand vecht. Ongerust kijk ik achterom mijn rug. Domenico legt een hand op mijn schouder en ik kijk hem bang aan. Hij wenkt me mee naar voren en ik volg hem. Wat kan ik ook anders? Ik kan moeilijk weglopen en Nils hier maar laten staan. Ik loop bezorgd met Domenico heen. Ik kijk achterom.

Delaija liep op Nils af en drukte haarzelf tegen zich aan. Zij aan zij stond ze tegen hem. Ze vond het bij hem lopen toch iets veiliger. Niet dat ze Domenico niet vertrouwde - ook al zou je denken van wel - maar Nils had een meer vertrouwbare invloed op haar dan Domenico. Nils was dan ook diegene van de groep die anderen opdroeg om zorg over haar te nemen. De anderen deden zonder Nils eigenlijk helemaal niks, alsof Nils een soort leider van het groepje was en ze niet zonder zijn bevelen konden. Ze keek naar Nils. 'Nils, ik ben bang,' zei ze zachtjes, zodat Domenico haar niet kon horen. Gelukkig, deze keer had ze geen fouten in haar woorden gesproken. Dat gebeurde regelmatig en dan kon zij zich erg schamen, alleen vertelde ze dat nooit tegen Nils, dat ze die fouten niet expres maakte. Aan haar rode gezicht was het toch wel te zien dat ze het niet speelde. Ze keek naar Nils en keek hem met een bange blik aan. Het geschreeuw leek in haar oren alsmaar erger te worden en verschrikt keek ze achterom. Waar gingen ze naartoe? Bang keek ze voor zich uit.

Nils deed zijn armen rond Delaija heen. Beschermend en tegelijkertijd ook erg onzeker. Ze zei dat ze bang was, nie voor hem gelukkig. Hij gaf haar een kus op haar kruin en keek Domenico even aan. Die grinnikte enkel en ging al richting de riante villa. Van achter het hek hoorde je twee honden blaffen. Een mechelse herder en een boxer. "Miklo, Minos" Grijnsde Domenico terwijl hij de poort opende. Nils grijnsde toen hij zag hoe Minos, de bruine boxer, Domé bijna omver sprong. Hij zou het bij hem nooit hebben moeten proberen. Hij liet Delaija los en wenkte haar mee. "Hier ben je veilig, Jaden durft met geen stap in deze wijk te komen." Grijnsde hij naar haar. Hij wandelde naar de honden toe en nam ze bij hun halsbanden. De grote tong van Miklo ging over zijn arm en Nils mopperde iets in het pools tegen het dier. "Ze doen niets hoor, ze zijn enkel vrolijk. Die kleine rat binnen is minder lief." Zei hij tegen haar. 'spokój' zei hij tegen de honden toen hij ze los liet. Ze bleven rustig en snuffelden enkel aan Delaija. Nils deed de poort goed dicht. Een vrouw met zwarte opgestoken haren kwam naar buiten. Ze had een strenge blik in haar ogen. Ze liep richting Nils. 'Co cię oszukania?' Vroeg ze streng aan hem. Hij had helemaal niets gedaan! 'Jaden chce iść do Delaija.' Zei hij redelijk kortaf. Haar blik verzachtte en ze knikte. Ze glimlachtte en gaf hem een knuffel. "Ik wist wel dat je een goede knul was." Grijnsde ze plagend. Nils wurmde zich uit haar greep. Magdalena was een goede tante maar nogal pesterig soms. Miklo en Minos hongen rond Nils heen. Hij duwde hun hoofden weg. Hij gebaarde Delaija dat ze mee naar binnen moest komen. Een Pinscher kwam keffend op hun af maar Nils liep hem stijf voorbij. Hij moest dat kleine beest niet. De boxer sprong bij hem op de schoot zodra hij neer zat in de zetel. Domenico zat al rustig neer en keek toe hoe Magda iets mopperde over de honden. Miklo's donkere lange vacht was prachtig en straalde. Hij ging op een ligmand liggen en begon te kauwen op een speeltje. De pinscher, Paris genaamd, ging nieuwschierig naar Delaija te en besloot dat Delaija wel haar nieuwe maatje kon worden. Ze gaf haar een likje op har hand en sloot haar kleine bruine ogen.

Ergens voelde het wel fijn, hoe ik tegen hem aan stond en hoe hij zijn armen rond mij deed. Ik voel zijn lichaam dichter dan ik ooit had durven denken tegen me aan en ik kijk tegen zijn borst aan. Ik ruik zijn geur, die als een genot in mijn neus wordt verspreid. Ik probeer rustig adem te halen, maar mijn ademhaling is gejaagd, alsof ik tien kilometer gerend heb. Ik hoor nog steeds roepende stemmen, maar dit wordt alweer verminderd door Nils' omhelzing, waarvoor ik hem stilletjes bedank in mijn hoofd. Overal waar hij mij aanraakt, brandt het even na, alsof een of andere vlammenwerper - maar dan met een lekker verkoelend deuntje - aan mijn vel zit. Ik probeer mijn gedachten een beetje onder controle te houden, zodat ik Nils wel nog op een normale manier kan bekijken. Ik vind die gevoelens maar raar. Ik heb er nog nooit contact mee gehad. Bij mijn pleegbroertje voelde ik alleen maar afschuw als hij me aanraakte, maar hier voel ik dat niet. Ik vind het wel jammer als hij me loslaat. Alle veiligheid van dat moment verdwijnt. Ik voel mijn hoofd branden, waar zijn lippen voor een korte seconde, één korte seconde maar, hebben gekust. Ik slik even. Ik negeer de vervelende plekken die ik voel over mijn lichaam, alsof mijn pleegbroertje opnieuw aan me zit en ik hem deze keer echt niet kan weerhouden. Ik schud mijn hoofd. Ik moet me nu echt focussen op het nu. Dat zou Nils ook wel fijner vinden. Hij weet niet eens wat ik voel of denk bij hem, dus dat is misschien maar goed ook. Hij zou me op een heel andere manier bekijken dan hij nu deed.

Delaija trok haar hand geschrokken weg toen ze iets warms voelde. 'Oh,' zei ze zachtjes, toen ze naar onder keek. Hé, dat leek erg veel op een verwend hondje. Ergens voelde ze afkeer, maar ze dacht meteen aan de tante van Nils en probeerde het beest op een zo'n goed mogelijke manier aan te kijken. Haar ijzige grijze ogen, alsof er eeuwige mist in hing, keken naar de bruine ogen van het dier. Ze aaide het dier even en keek toen naar de tante. Ze was bijna jaloers op de slanke vorm van zijn tante. Zij was zelf ook niet dik, maar toch. Ze zette zich zo goed mogelijk neer en bekeek het interieur. Ze had Nils' accent niet verstaan daarnet, maar het leek wel buitenlands. Dan moest ze gelijk aan Polen denken, op de een of andere manier. Natuurlijk hield ze haar mond daarover. Ze keek naar de tante. Aardig mens. Verlegen keek ze naar Nils, niet wetend hoe ze zich moest gedragen. 'Auw,' zei ze zachtjes. Ze zag tandafdrukken op haar vinger. Ongelovig keek ze naar het beest voor zich. 'Oh, sorry,' zei ze zachtjes en ze aaide het dier. Dat was toch wat hij wou? Ze keek naar Nils en glimlachte naar hem. Voor het eerst die dag schitterden haar ogen en was ze niet verlegen.

Nils zat rustig in de zetel terwijl hij haast bedolven werd onder een bruin hoopje Boxer. Hij voelde plots een speelse lik over zijn wang waarna een vrolijk geblaf weerklonk. De hond sprong van zijn schoot af en legde zijn voorhand plat tegen de grond aan. Zijn gecoupeerde staart ging als een gek tekeer. Nils veegde met een vies gezicht over zijn wang maar grijnsde toch. Hij stond recht en gaf de hond een tikje tegen zijn kop aan. Weer weerklonk een luid en vrolijk geblaf. Minus hapte eens speels richting zijn arm. Nils grijnsde en nam zijn kop beet. Hij hield zijn hoofd onder zijn arm terwijl het dier zich los probeerde te trekken. Hij rukte zich los en sprong op Nils. Weer kreeg hij een lik in zijn gezicht. Nils trok een vies gezicht en veegde het af. Hij nam de hond vast en gaf hem een aai. "Minos, psst he minos." Zei hij tegen de boxer. De hond kwam dichter naar hem toe en keek hem vrolijk aan. Nils nam zijn kop vast en richtte die op Delaija. "Pak ze." Grijnsde hij vrolijk. Minos kwispelde en was in twee passen bij haar. Paris sprong van haar schoot en Minos sprong langs haar op de zetel. Hij gaf haar een lik en legde daarna zijn hoofd op haar schoot. Tevreden hijgde hij. "Pff dikzak. Geen conditie." Plaagde hij de hond. Miklo keek op en had precies een lag rond zijn lippen. Het was een slimme hond. Hij kon erg veel dingen op commando. Nils keek de hond aan en gaf een kort knikje. De hond stond recht en liep kwispelend op hem af. Hij ging voor hem staan en Nils moest maar en klein teken te geven en de hond ging zitten. Nils hield zijn vlakke hand boven zijn neus en hij ging liggen. nils aaide hem over zijn hoofd. "Flink" Zei hij zachtjes. De redelijk smalle snuit van Miklo deed hem slimmer lijken dan het dikke korte hoofd van Minos. Toch vond Nils beide honden even prachtig. Hij stond recht en duwde Minos van Delaija af. De hond keek hem enigsinds beledigd. Nils ging zitten langs Delaija en keek haar aan. Hij had haar graag, dat moest hij eerlijk toegeven.

Tevreden kijk ik naar de hond voor me. Ik was geschrokken. Ik had Nils wel iets zien fluisteren tegen de hond, maar had werkelijk geen idee dat het over mij kon gaan, iets waar ik even later makkelijk had kunnen achter komen omdat hij veel richting mijn kant keek toen hij zo fluisterde. Ik aai de hond een beetje afwezig en voel zijn warme lik over mijn hand. Tranen schieten in mijn ogen. Hier is het gewoon helemaal anders dan waar ik ooit had gewoond. Met afschuw denk ik terug aan mijn pleeggezin en ik richt mijn blik ter afleiding naar Nils. Ik vind het fijner om naar hem te kijken dan te denken aan mijn verleden. Ik ben een nieuw leven in Monica begonnen en ik wil niet stom doen en denken aan mijn verleden, die toch al niet zo soepel was. Ik kijk naar Nils en lach hem vriendelijk toe. Ik voel de warmte over mij heenkomen als hij naast me gaat zitten. De hond kijkt me beledigd aan. Alsof ik er wat aan kan doen dat Nils hem heeft opgeschoven om zelf te zitten. Ik denk terug aan de keer dat ik op zijn schoot zat. Ik voel gewoon dat ik haar aan het blozen ben. Verschrikkelijk vind ik dat, dat blozen. Het verraadt toch voor een deel wat je denkt. Ik probeer mijn aandacht weer naar mijn handelingen in de realiteit te laten en niet naar mijn gedachten.

Delaija keek glimlachend naar Nils, een heerlijk gevoel opkomend in haar onderbuik. Zonder er zelf eigenlijk geheel controle over te hebben, legde ze haar hoofd op zijn schouder en keek voor zich uit. Ze was eigenlijk best vermoeid door wat er allemaal gebeurd was, maar vertelde dit liever niet tegen Nils. Ze vond het fijn om bij Nils thuis te zijn. Het was zo anders dan ze gewend was. Het was een hele gezelschap met al die honden. Ze keek richting Domenico, die opeens opstond. Ze keek hem een beetje wantrouwend na. Hij verdween de gang in, vast naar de wc of zo. Ze voelde zich nu een heel stuk veiliger. Alleen Nils en de honden waren er, de tante van Nils was vast in de keuken. Ze schudde haar hoofd even en probeerde zich te concentreren op het hier en nu. Ze ging dichter tegen Nils aan zitten. Ze had lichtelijke blosjes op haar wangen, maar het voelde gewoon fijn zo met haar hoofd op zijn schouder.

- Flut -.- -