To the ocean

'Het gaat, men knie doet pijn maar het gaat wel.' Sprak hij zachtjes tegen haar en keek een tijd lang naar het plafond. De jongen luisterde naar Alice haar ademhaling en voelde zichzelf even wat licht in zijn hoofd worden, maar al snel genoeg werd het weer normaal. 'Ik heb altijd gelijk hoor.' Grijnsde hij even kort. Was het maar waar, dan wist hij nu ook wie zijn ouders waren en waarom ze hem hadden achter gelaten. Uiteindelijk kwam de wagen tot stilstand en hoorde hij de deuren opengaan, de brancard werd meteen uit de ambulance gerold. Terwijl een andere ambulancier zich ontfermde over Alice en haar uit de ambulance hielp. Joël zei nog even tegen de personen die hem tja er zeg maar uit hadden gerold dat ze moesten wachten. Kort keek hij naar Alice. 'Ik zie je straks weer, en het komt goed.' Fluisterde hij. Waarna hij uiteindelijk verdween in het ziekenhuis en zo naar de operatie tafel werd gebracht. Voor hij het zelf doorhad lag hij al in dromenland. In zijn dromen lag Alice bij hem in zijn armen, waren ze veilig, was haar familie er ook weer bij alsof er nooit iets gebeurd was. Lorenzo maakte een grapje over hem en Alice tegen zijn ouders, ze waren gewoon allemaal gelukkig. Ook zat er een onbekende man bij hen, een man die als twee druppels water op Joël leek. In het heden waren de dokters bezig met het litteken dat open gesprongen was weer dicht te naaien, en dus ook de nieuwe wonde te verzorgen. Vervolgens draaide ze een verband om zodat het zou kunnen helen en werd hij naar een kamer gebracht. Dit alles had pak weg een ander half uurtje geduurd. Nog steeds was Joël in slaap. In die droom waren ze nu allemaal ondertussen al aan het eten, en kwam er ook nog iemand bij. Kleine Andrew, iedereen was er buiten de vrouw van de man die sprekend op hem leek. Maar dat was voor nu maar bijzaak. Uiteindelijk kwam de jongen weer bij zinnen en keek hij rond in de veel te lichte kamer. Zijn ogen moesten even wennen aan al dat licht, maar al snel zag hij de bekende vormen van John en een kleine jongen. Andrew rende naar hem toe en zette zich voorzichtig op het bed neer waarna de jongen Joël even een knuffel gaf. 'Hé jongens.'Sprak hij nog een beetje schor tegen de twee. John knikte en vertelde Andrew dat hij maar even moest gaan kijken bij Alice. De kleine jongen sprong weer van het bed, en rende de kamer weer uit. "Hoe gaat het met je?" 'Zoals je ziet nog in leven.' Glimlachte hij even grappend naar de man. "Hm, niet grappig, we maakte ons zorgen." Meteen verdween de glimlach van het gezicht van de jongen waarna hij verder luisterde. "Je pleegvader moet morgen voor komen, maar zoals het er nu uit ziet, krijgt hij dertig jaar, zonder kans op voorwaardelijk vrij komen." Joël kwam overeind met veel moeite en gaf John een korte knuffel. 'Bedankt John, voor alles. En hoe zit het met Andrew? En het andere onderzoek naar mijn echte ouder?' John schudde zijn hoofd. "Andrew blijft een tijdje bij ons. Over je ouders, is er nog niets." Kort knikte hij waarna John ook de kamer uitliep en hij weer alleen was. Iets wat uiteindelijk we best goed deed.

"Tuurlijk." reageerde Alice met een klein grijnsje op zijn woorden, met haar ogen gesloten leunde ze nog altijd tegen de koele wand van de ambulance. Hoe lang voor ze in het ziekenhuis waren? Hopelijk niet al te lang. Het was alsof haar gedachten verhoord werd, het busje kwam tot stilstand en de deuren vlogen open. Een van de ambulance broeders rolde Joël naar buiten, de andere richtte zich tot haar. Stak zijn hand naar haar uit en hielp haar vervolgens overeind. Vlekken sprongen voor haar ogen, voor een moment koste het haar moeite recht te blijven staan. Ze voelde dat de hand van de man zich om haar boven arm sloot, en hij haar op die manier staande hield. "Ik breng je even naar de EHBO." zei hij, ze voelde zijn ogen over haar gezicht glijden. Maar slaagde er niet in zijn ogen te lezen, ze werd gek van het feit dat ze niet scherp kon zien. Alles was wazig, en het enige wat ze echt zag waren de contouren. Ze was blij dat hij haar hielp uit stappen, wetende dat ze anders waarschijnlijk onderuit was gegaan. Het verbaasde haar dat Joël nog niet naar binnen was gebracht, waarom maakte ze nu geen haast? "Ja het komt goed, tenslotte heb jij altijd gelijk." zei ze lichtjes glimlachend, nog voor ze verder iets kon zeggen werd hij naar binnen gebracht. Zij volgde iets rustiger, de man bleef haar arm vast houden alsof hij dacht dat ze anders in elkaar zou zakken. Onzin, zo wankel stond ze nu ook weer niet op haar benen.
De wachtkamer was leeg en kaal, er zaten enkele andere mensen te wachten. Maar Alice negeerde ze, net als ze haar negeerde. Ze was ook niet in staat gezellig een gesprek te voeren, haar hoofd bonkte als een gek en ze had het idee dat ze elk moment over haar nek kon gaan. Daarbij kwam nog haar troebele zicht en niet te vergeten haar bezorgdheid om Joël. Hoe zou het met hem gaan? Alice legde haar hoofd in haar handen, wanneer zou er nu eindelijk een einde komen aan de vreselijk hoofdpijn? Ze zat hier nu al meer dan een kwartier, maar met een beetje pech moet ze nog een uur wachten. Zo ging het nu eenmaal in het ziekenhuis, dat had ze een paar jaar terug al ervaren. Daarna was ze enkel nog tweemaal voor een spoedgeval in het ziekenhuis geweest, dan werd je gelukkig wel direct geholpen. Joël behoorde nu tot die groep, en dat was maar goed ook. Eindelijk, eindelijk was ze aan de buurt. Ze kwam overeind, iets te snel, moest zich vastgrijpen aan de muur de bezorgde blik van de arts ontging haar totaal het enige wat ze zag waren de contouren van zijn gezicht en zijn grijze haren. Ze liep met hem mee naar een kamertje, waar ze op de behandeltafel moet gaan zitten. "Zo, wat is je naam?" De vraag deed haar fronzen, waarom wou hij dat weten? Het was toch doorgegeven wie ze was, hij had haar naam zonet zelf nog geroepen? "Alice Pioggia." Antwoordde ze, nog een aantal van het zelfde soort vragen werden op haar afgevuurd. Was ze daarom hier om een stelletje stomme vragen te beantwoorden, die haar hoofdpijn enkel erger maakte? Ook het lampje waarmee de arts in haar ogen scheen deed haar geen goed, ze kneep haar ogen dicht om ze pas weer te openen nadat ze er zeker van was dat het lichtje uit was. Maar hij was nog niet klaar met haar treiteren, alsof hij wist dat ze niet goed zag liet hij haar zeggen wat er op een bord stond wat een drie meter bij haar vandaan hing. Enkel de bovenste rij kon ze moeiteloos lezen, godverdomme. "Oké Alice, je hebt een lichte hersenschudding. De komende dagen even rust houden, als je gaat slapen moet iemand je om de twee uur wakker maken en je een paar makkelijke vragen stellen, je naam, woonplaats, geboortedatum enzovoorts. Als je het niet meer weet, of er is iets anders wat totaal niet goed zit moet je terug komen. Je zicht zal over een paar uur of een paar dagen wel weer normaal komen, is dit over een week nog niet het geval kom je even terug." Nadat de man haar twee pijnstillers en een bekertje water in haar hand had gedrukt liet hij haar gaan, nou mooi was dat. Ze slikte de pijnstillers, wierp het bekertje in de prullenbak, of beter gezegd er naast en ging in de wachtkamer in de hal van het ziekenhuis zitten. Zouden ze al klaar zijn met Joël? Wanneer mocht ze bij hem? De vragen spookte door haar hoofd, dat nog altijd bonkte. "Alice!" Een bekende stem deed haar op kijken, een kleine gestalte kwam op haar af gerend. Ze herkende hem pas op het moment dat zijn armpjes zich om haar hals sloten. "Andrew." zei ze met een glimlachje, terwijl ze hem een knuffel gaf. Niet veel later verscheen de man die als eerste het café binnen was gekomen om hen te helpen, dezelfde man die Andrew op had gehaald. Nu pas viel het kwartje, waarom ze hem daar niet had herkend wist ze niet. Waarschijnlijk door de spanning, of door haar hoofd die nog altijd niet helemaal goed leek te functioneren. "Hé." zei zei ze met een glimlachje, terwijl ze zich aarzelend recht stelde. Nog altijd duizelig, maar dit keer hield ze er rekening mee om te voorkomen dat ze weer bijna door haar benen zou zakken. "Hoe gaat het?" vroeg de man, wiens naam ze nog altijd niet wist. "Wel goed." zei ze schouder op halend, de bezorgde blik van de man ontging haar totaal. Ergens was ze blij dat ze met haar mee liepen naar Joël's kamer, als ze er zelf naar had moeten zoeken was ze waarschijnlijk heel lang bezig geweest. "Wij gaan nu naar huis, zeg tegen Joël dat hij me kan bellen als er iets is." zei de man, waarna Andrew en hij weg liepen. Alice legde haar hand op de deurklink, opende de deur en stapte naar binnen. "Joël." zei ze zachtjes, terwijl ze wat verder de kamer in liep. Haar blik viel op het bed, met daarin Joël. Ze liep op he af, irriteerde zich aan het feit dat ze aan zijn gezicht niets kon zien. "Hoe gaat het met je?" vroeg ze bezorgd, terwijl ze aarzelend op de rand van zijn bed ging zitten en zijn hand vast nam.

[En toen had ik mijn inspiratie weer gevonden geloof ik o.0]

Voor de korte tijd dat hij alleen was, was de jongen toch al weer ingedommeld. Het hele voorval had hem dood moe gemaakt op de een of andere manier, maar hij kon er niet veel aan veranderen hij wist niet hoelang hij hier nog moest blijven. Hij haalde zijn hand even door zijn haren en ademde even diep in. Hij sliep, maar niet vast, het was zo'n droomloze slaap waar je meteen uit zou kunnen wakker worden als er ook maar iets in je omgeving veranderde. Uiteindelijk hoorde hij een zachte klik, een teken dat de deur open werd gedaan. De jongen opende zijn ogen weer en hoorde nog zachtjes zijn naam. Toen ze naast hem kwam zitten op het bed zette hij zich een beetje rechter en keek haar vrij bezorgd aan. 'Ik overleef het wel.' De jongen tilde zijn vrije hand op en legde deze op haar wang waarna hij even op zijn lip beet. 'En met jou? Heb je ergens last van?' Vroeg hij zachtjes aan haar waarna hij zijn hand liet afzakken tot op haar schouder en hij zijn ogen even sloot. Even ademde hij in waarna uiteindelijk dichter naar haar toeschoof en zijn arm om haar heen legde. De jongen was blij genoeg dat ze beide nog echt in leven waren, en dat er nu niets meer op hen weg stond, toch niets ergs meer. 'Toen ik op de operatie tafel laf, dacht ik serieus dat ik ergens in de hemel was beland. Jij lag in mijn armen, je ouders waren er weer, Lorenzo ook, Andrew zelfs, en een vreemde man die als twee druppels op mij en Andrew leek.' Mompelde hij zachtjes, niet echt wetend waarom hij dit vertelde aan haar maar goed. Ze waren veilig, niets kon hen nog uit elkaar halen, toch al zeker niets van menselijke aard. Ook was er geen reden meer om bang te zijn voor elkaar te verliezen, al het gevaar was geweken. 'We zijn veilig, eindelijk.' Glimlachte hij zachtjes waarna hij haar een kus op haar wang drukte. Om vervolgens zijn blik weer op zijn knie te richten, twee keer de zelfde knie getroffen, twee keer door een kogel. Als hij dit later aan zijn kleinkinderen zou vertellen, zouden ze hem voor gek verklaren.
[Soowry]

Het was vervelend om de trekken op zijn gezicht niet te kunnen zien, om zijn stemming aan zijn stem te moeten pijlen. Doordat ze hem al lang kende ging dit haar redelijk goed af, maar toch las ze het liever af aan de trekken op zijn gezicht. Dat was ook makkelijker. Bovendien kon ze zijn bruine ogen nu nauwelijks zijn. Zacht beet ze op haar lip, terwijl ze haar ogen voor een moment neer sloeg. Alsof hij er iets aan zou kunnen zien. Ze merkte dat haar hoofdpijn langzamerhand iets minder begon te worden, de pijnstillers begonnen te werken. Het vervelende bij effect van de pillen was dat ze er slaperig van werd. De stem van Joël deed haar opkijken, hij had zich iets rechter gesteld. Ze had de neiging hem zachtjes terug te drukken, maar weerhield zich hiervan. Wie zei dat de pijn erger was nu hij recht zat? Normaal had ze dat van zijn gezicht af kunnen lezen, maar nu was dat onmogelijk. "Dat is je geraden." reageerde ze zacht op zijn woorden, terwijl ze een klein glimlachje op haar gezicht deed verschijnen. Hij plaatste zijn vrije hand op haar wang, ze richtte haar ogen op de zijne zonder er echt in te kunnen kijken. Het was vreemd anders dan normaal, en het stoorde haar. Maar wat kon ze er aan veranderen? Voor nu moest ze er maar gewoon mee leven, het zou snel weer over gaan. Toch? Zijn vraag kwam niet onverwacht, ze had geweten dat hij hem zou stellen net als hij waarschijnlijk had geweten dat zij zou vragen hoe het met hem ging. Dat was gewoon logisch in een dergelijke situatie, onmerkbaar schudde ze haar hoofd wat een haar een flinke pijnscheut door haar hoofd opleverde. Joël had zijn hand van haar wang naar haar schouder verplaats. "Het gaat wel." zei ze. "Volgens de dokter heb ik een lichte hersenschudding en mijn zicht is troebel maar dat gaat snel weer over zei hij." vervolgde ze. Joël schoof wat dichter naar haar toe, sloeg zijn arm om haar heen. "Moet jij niet blijven liggen?" fluisterde ze, waarna ze vermoeid haar hoofd tegen zijn schouder aan legde en haar ogen sloot. Ze luisterde naar zijn stem, die haar heerlijk vertrouwd in de oren klonk. "Ik wou dat we daar echt waren." mompelde ze zachtjes als reactie op zijn woorden. Ja, ze zou daar echt graag willen zijn. Gewoon weer bij haar ouders en haar broer. Ze miste de humor van Lorenzo en haar vader, ze miste de zachtheid van haar moeder. Ze mistte alles zelfs de dingen waar aan ze zich vroeger had geïrriteerd al waren dit er niet veel. Ze had vroeger eigenlijk nooit wat te klagen gehad over haar familie, thuis was er dan ook bijna nooit ruzie en als die er al was dan was die zo weer op gelost. Alvorens haar gedachten verder af konden dwalen kapte ze ze af. "Denk je dat die man je vader is?" voegde ze er aarzelend aan toe, waarna ze haar hoofd op richtte op hem aan te kunnen kijken. Niet dat ze enige emotie van zijn gezicht af kon lezen, maar gewoon uit gewoonte. Haar ogen gingen naar zijn knie, ze wist dat hij weer in dezelfde knie was geraakt als bij de vorige schietpartij. Ze kon er nog altijd niet aan terug denken, zonder zich er schuldig over te voelen. Hij was destijds geraakt doordat hij haar had willen beschermen, het had hem bijna zijn leven gekost. Automatisch ging ze iets dichter tegen hem aan zitten. Zijn woorden deden een voorzichtig glimlach op haar gezicht verschijnen. Een kus werd op haar wang gedrukt."Ja, eindelijk." stemde ze met hem in. "Hoelang moet je hier nog blijven?" vroeg ze nog altijd lichtelijk bezorgd aan hem, zelf mocht ze eigenlijk al naar huis. Ze betwijfelde dan ook of ze na het bezoek uur nog wel mocht blijven, of was het geen bezoekuur? Al vrij snel gaf ze het op het juiste antwoord te vinden, simpelweg omdat haar hoofdpijn er enkel erger door werd.

Joël sloot zijn ogen even en er verscheen een korte glimlach om haar woorden. Zachtjes streek hij langs haar rug heen en streek vervolgens onbewust langs haar schouder over het litteken heen. Even zuchtte hij, een dag die hij niet zou vergeten zolang ze bij elkaar zouden zijn. Ach, zo hadden ze wel wat verhalen te vertellen tegen later hun kinderen als die naar de littekens vroegen. Een hersenschudding? Van die klap? 'Hm, dus je ziet me niet?' Stiekem vond hij niet erg, aangezien hij weer eens in zo'n stom ziekenhuis kleed lag, iets wat volgens hem helemaal geen zicht was maar goed, veel kon hij er niet aan veranderen. 'Komt wel weer in orde binnenkort, en nee ik moet niet blijven liggen. Daar hebben ze niets van gezegd. Plus, ik wou men arm om je heen leggen, dus daarom kwam ik recht.' Sprak hij op een lachende toon tegen haar waarna hij kort een kus op haar hoofd drukte. Hij wou langs de ene kant ook wel dat ze daar waren, maar dan zou het ook betekenen dat zij niet meer leefde, en dat hij niet kon doen waar hij vroeger altijd van gedroomd had, en dan zou hij ook zijn beste vriend Ian niet meer zien, en dat had hij er niet voor over. Maar langs de andere kant wou hij weer bij Lorenzo zijn, het oude familiegevoel op doen bij haar gezin, te weten komen wie die man was. Hij had er een dubbel gevoel over. Joël zuchtte even diep en legde vervolgens zijn hoofd zachtjes op het hare. Die man, het zou zijn vader kunnen zijn, maar hij had er ergens wel ook een dubbel gevoel over. Dan zou hij ook meteen te weten komen waarom zijn vader hem en hoogst waarschijnlijk Andrew aan mensen gegeven die tja hen mishandelde? Als zijn ouders hem al hadden geplaatst bij zo'n soort gezin, en daarna Andrew. Wat voor mensen zouden het dan zelf niet zijn? Zouden ze even erg zijn? Of zagen ze alleen het goede in de mensen? Hoewel hij het goede in zowel zijn pleegvader als Andrew's pleegvader niet zag. 'Ergens denk ik het wel, ik had hem ook gezien toen ik zeg maar onder verdoving lag te slapen op de operatie tafel. Toen waren wij allemaal een paar jaar jonger en zaten we bij jou in de tuin en was hij er ook. Ik heb het gevoel dat je ouders mijn vader onbewust hebben gekend.' Het laatste kwam er slechts uit als gemompel. Alice schoof dichter tegen hem toe, al had hij geen idee waarom. Hij nam haar iets beter vast en ademde diep in. Hij wist waar ze aan dacht, omdat hij ergens wel wist dat ze naar zijn knie keek. Ze dacht aan de andere dag, de dag waarop hij zijn leven voor haar had willen geven, en ergens wist hij dat het hem toen bijna gelukt was. 'Ik moet nog tot morgen blijven, morgen komen ze nog met een paar testen van mijn knie en heel dat gezeik. Blijf je vanavond?' Sprak de jongen kalm. Op zich zou hij het wel kunnen regelen dat ze zou mogen blijven slapen, hij had geen zin om alleen te zijn op dit moment.

Een huivering trok haar lichaam toen hij met zijn vingers het litteken op haar schouder raakte. Die dag zou ze nooit vergeten, hij stond in haar geheugen gegrift zou er nooit meer uit verdwijnen. Voor een moment sloot ze haar ogen, zijn woorden deden een klein grijnsje op haar gezicht verschijnen. Niet omdat ze het grappig vond dat haar zicht zo slecht was, nee gewoon om zijn droge reactie. "Dat zou je wel willen hé?" zei ze, terwijl ze haar ogen opende om hem aan te kunnen kijken. "Ik zie je wel, alleen niet goed. Alles is wazig, en ik zie geen details." vervolgde ze. "Maar ik zie wel dat ze je zo'n vreselijk ziekenhuis kleed aan hebben gedaan." voegde ze er zachtjes lachend aan toe, terwijl ze met haar hand de stof even tussen haar vingers nam. "Jammer hea?" Voor een moment keek ze hem aan, de pijnstillers werkte goed. Haar hoofdpijn was grotendeels verdwenen, al was het zeurende gebonk rond haar linker slaap nog altijd niet verdwenen. De woorden die hij op lachende toon sprak, deden een glimlach op haar gezicht verschijnen. "Daar kan ik niks tegen in brengen." zei ze, waarna ze een kus op zijn lippen drukte. Haar hoofd legde ze weer tegen zijn schouder aan, niet veel later voelde ze zijn hoofd tegen het hare rustte. Het voelde goed zo dicht bij hem te kunnen zitten, en te weten dat er niets was wat hen uit elkaar zou kunnen halen. Niet meer. Nooit meer. Het was een afgesloten hoofdstuk, maar nog geen gesloten boek. Nee, nog lang niet. Het eerste wat zou volgen was de zoektocht naar Joël ouders, althans ze wist vrij zeker dat hij ze maar al te graag wou vinden. Dat kon ze wel begrijpen, al hoopte ze dat het geen teleurstelling zou worden. Daarvan had hij er al genoeg gehad. Haar ouders hadden de zijne gekend dacht hij dat echt? Nee, bewust zouden ze hen zeker niet hebben gekend. Toch? Nee, dat zouden ze niet voor Joël verzwegen hebben ze wisten hoe moeilijk hij het thuis had. Of waren haar ouders niet zo eerlijk als zij dacht? Direct verwierp ze dat idee. Onbewust, het zou kunnen. Maar zouden ze dat niet in hebben gezien? Al helemaal als zijn vader echt zo veel op hem leek als hij dacht. Met haar hand vrije hand ging Alice door haar haar. "Ik weet het niet, het zou kunnen." mompelde ze, waarna ze haar blik weer op hem richtte. God, wat haatte ze het dat ze zijn gezichtsuitdrukking niet kon lezen. Joël nam haar wat beter vast, haar blik wende ze af van zijn knie. Ze wou niet denken aan die dag, niet nu, nooit niet. Wat als het hem was gelukt? Wat als hij echt zijn leven voor het hare had gegeven? Ze wou er niet eens over nadenken. "Als we de zusters zo ver kan krijgen dat het mag, dan blijf ik." zei ze met een glimlachje, ze hoopte dat ze mocht blijven. Ze wou gewoon bij hem zijn. Eerder vandaag had ze eigenlijk al gehoopt dat ze de nacht samen door zouden brengen, al zou die nu wel anders verlopen. Onmerkbaar schudde ze haar hoofd.

'Nou ja. Kan ik niets aan doen hoor dat ze me dat aantrekken hier, al zou het wel wat stijlvoller mogen zijn, maar goed.' Grijnsde de jongen eventjes. Hm, als haar ouders zijn vader had gekend, leek de man misschien toch niet zo hard op hem als hij had gezien. Maar er waren dan wel gelijkenissen dat zeker. Joël besloot er maar niet veel over na te gaan denken, zijn hoofd deed er op een of andere manier wel pijn door. Hij bracht zijn hand die naast zich lag even naar haar wang toe. 'Ga maar niet te veel nadenken over vandaag, gewoon even rustig worden en niets meer.' Glimlachte hij zachtjes naar haar waarna hij haar een kus op haar lippen drukte. De jongen voelde een zachte hoofdpijn opkomen, had waarschijnlijk wat te maken met de verdoving die nog steeds in zijn lichaam zat of zo. Al zou hij het niet weten maar ja. 'Ik overhaal ze wel, ik zeg wel dat je je nog niet goed voelt en dat ik niet alleen wil zijn. Dan zet ik mijn puppyogen op en dan weet ik zeker dat je wel mag blijven slapen.' Sprak hij met een grimas tegen haar waarna zichzelf uiteindelijk even recht zette, meteen voelde hij een pijnlijke steek door zijn knie gaan, al verbeet hij de pijn om toch maar niets te laten merken. Al zou ze het misschien zelf niet zien. De jongen hopte tot voor haar en legde zijn handen op haar schouders. 'Ik hou van je. And we will never ever be a part. Morgen geef ik je de dag die je vandaag normaal zou hebben gehad. Al zal het surfen toch even moeten wachten, maar je begrijpt wel waarom.' Sprak hij met een zachte glimlach tegen haar waarna hij haar een knuffel gaf. En voor een moment wou hij haar toch niet meer los laten. Joël sloot zijn ogen voor enkele momenten en voelde zich vrijer op de een of andere manier. Het enigste wat er nu nog moest gebeuren, was zijn echte ouders of echte vader vinden. Dan zou hij eveneens ook weten of Andrew zijn kleine broer was.

"Ik denk niet dat ze een ziekenhuis erg veel geven om stijl." zei ze, een lichte grijns sierde haar gezicht. Zijn hand plaatste Joël op haar wang, zacht legde ze haar hand op de zijne. Terwijl ze hem voor een moment recht aan keek, het was vreemd om zijn bruine ogen niet zo duidelijk te kunnen zien als anders. Maar ze besloot zich er bij neer te leggen, het was iets waar ze zich nu niet druk over wou maken. Het zou niet lange duren voor het over was, voor ze weer normaal kon zien. Tot dan moest ze er maar gewoon mee leven, ze moest hem er op vertrouwen dat hij haar niet van alles voor ging liegen nu ze toch geen emoties van zijn gezicht af kon lezen. Ze deed dit ook, ondanks het feit dat hij haar daarstraks had voor gelogen. Ze wist dat hij het enkel had gedaan om te voorkomen dat ze zich geen zorgen ging maken, een stomme keus maar toch. Ze kon hem begrijpen, ze had tenslotte het zelfde gedaan. Ze knikte lichtjes als reactie op zijn woorden, ze wou wat zeggen maar zijn lippen snoerde haar de mond. Ze glimlachte. "Het zelfde geld voor jouw." zei ze, terwijl ze met haar hand door zijn haar ging. Ze wist dat het hierdoor warrig zou gaan liggen, maar zien deed ze het niet. "Pas maar op dat er geen zuster zelf bij je in bed kruipt om je gezelschap te houden." merkte ze droogjes op, een grijns stond op haar gezicht. Joël liet haar los, stelde zich recht. "Idioot, blijf zitten." zei ze, terwijl ze recht schoot. Weer sprongen er vlekken voor haar ogen, oké slecht idee. Met moeite wist ze haar evenwicht te bewaren, haar ogen richtte ze op Joël die voor haar was gaan staan. Zijn handen legde hij op haar schouders, ze keek voor een moment naar hem op. Weer wou ze hem zeggen dat hij moest gaan zitten, maar zijn woorden hielden haar tegen. Haar hand legde ze op zijn wang, een glimlach verscheen op haar lippen. "Ik hou ook van jouw, and I never gonna let you go." Ze sloot haar armen om haar heen toen hij haar een knuffel gaf, legde haar hoofd tegen zijn borst. Haar ogen had ze gesloten, voor een moment bleef ze gewoon zo staan. Dit was zo'n moment dat wat haar betrof eeuwig voort mocht duren, maar al snel herrinerde ze zich weer waarom ze op was gesprongen. Ze loste haar greep ietsjes, haalde haar hoofd van zijn borstkas zodat ze hem weer aan kon kijken. "Misschien is het beter als jij blijft zitten, of liggen. Staan lijkt me niet zo'n goed idee." zei ze, terwijl ze hem los liet zodat hij naar het bed zou kunnen strompelen. Eigenlijk had ze liever nog zo dicht tegen hem aan willen staan, maar ze wist dat het beter was als hij zou gaan zitten of liggen. Anders zou hij de genezing van zijn knie enkel maar verlengen, bovendien wist ze dat het hem pijn deed om recht te staan.

Joël fronste even. Een verpleegster die in zijn bed kroop om hem gezelschap te houden? Nee, bedankt. Als ze niet mocht blijven ging hij zijn kamer op slot doen voor de zekerheid. Ughe, hij mocht er niet aandenken. Toen ze eveneens als hem recht sprong hield hij haar wat beter vast, om haar overeind te houden zeg maar. Met een hersenschudding wist je nooit. Joël glimlachte even om haar woorden waarna hij even over haar rug streek. Zachtjes schudde hij zijn hoofd op haar woorden. 'Rustig maar, ik heb mijn gewicht op mijn andere been gezet, veel last heb ik niet.' Sprak hij zachtjes, hoewel hij toch maar weer naast haar ging zitten om haar gerust te stellen. Zachtjes trok hij haar naar zich toe en streek even langs haar haren. 'Ik draai men deur op slot als je niet mag blijven hoor.' Grijnsde hij even zachtjes naar haar toe waarna hij zijn hoofd even liet hangen en nadacht over wat er verder ging gebeuren, sporten zou hij voor een twee weken weer niet mogen, maar dat kon hem niet veel schelen, zolang hij morgen maar weg was hier. Wel zou hij nog gaan praten met zijn pleegvader, gewoon om te vragen hoe het allemaal zat, wie zijn echte ouders waren. Ja, dat zou hij gaan doen, en ditmaal zou hij het wel gaan zeggen tegen Alice. Gewoon om haar gerust te stellen, hij had het gehaat dat hij het had moeten verzwijgen voor haar, maar in zijn ogen was het beter dat hij het niet had gezegd op die moment. 'Trouwens sorry dat ik niets gezegd had, ik wou je niet bezorgd maken om mij. Ik was bang dat je hem dan zelf ging zoeken, dat hij jou wat zou aandoen zonder dat ik er wat aan kon veranderen.' Sprak hij zachtjes tegen haar waarna hij opkeek recht in haar ogen en even op zijn onderlip beet. Haar reactie in het café was erg geweest, hij had zichzelf kunnen vervloeken op die moment, erger nog zelf willen vermoorden, hij had gezegd nooit dingen voor te liegen voor haar, en dat had hij uiteindelijk eenmaal verbroken. Al was hij van plan om het niet meer te doen. Een keer was genoeg geweest.

Met zijn hand streek Joël over haar rug, ze glimlachte zachtjes. Bij zijn andere woorden keek ze hem even aarzelend aan, doordat ze zijn gezichtsuitdrukking niet kon zien was het moeilijk te zeggen of hij zich gewoon sterk hield of dat hij echt weinig last had van zijn knie. Kennelijk merkte hij haar bezorgdheid op, want hij ging weer op het bed zitten en zij volgde zijn voorbeeld ging weer naast hem zitten. Hij trok haar naar zich toe, streek met zijn hand langs haar haren. Zijn woorden deden haar zachtjes lachen. "Ook als het een jonge zusters is?" zei ze plagend, even keek ze hem aan. "Hmm... dan denk ik dat ik juist liever heb dat je je deur dicht doet." voegde ze er met een klein grijnsje aan toe. Met haar hand ging ze door haar haar, terwijl ze voor een moment naar Joël keek. Hij liet zijn hoofd hangen, bewegingen als deze ontgingen haar niet. Waar dacht hij aan? Wat was het dat hem dwars zat? "Wat is er?" vroeg ze aarzelend. Ze irriteerde ze er weer mateloos aan dat ze zijn gezicht uitdrukking niet kon zien, dan wist ze tenminste of haar vraag wel terecht was. Dan kon ze zien wat er zich afspeelde op zijn gezicht, woede, verdriet, angst, verwarring, vermoeidheid. Een zucht schoof over haar lippen, terwijl ze haar blik voor een moment op de grond richtte. Zijn woorden deden haar weer op kijken, haar reactie in het café was misschien wat overdreven geweest. Maar het was alsof er iets in haar geknapt was, het idee dat ze hem zomaar had kunnen verliezen. Dat ze er niks aan had kunnen doen. "Beloof me dat je zo iets nooit meer voor me verzwijgt, wat als die man je nu te pakken had gekregen en je leven had genomen?" zei ze zacht. "Ik snap het wel, ik heb het zelfde gedaan maar toch. Doe het niet nog een keer." mompelde ze, eigenlijk hoopte ze dat iets als dit niet nog eens voor zou vallen. Maar toch. "Maak je er niet meer druk over oké? Ik heb je vergeven, mijn reactie in het restaurant was wat overdreven. Sorry daarvoor." zei ze zacht, waarna ze haar lippen zacht op de zijne drukte. Ze sloot haar ogen, legde haar hand in zij nek.

Joël dacht even na, als het een jonge zuster is? Hm, dan zou hij nog steeds zijn deur op slot doen hoor, Alice was de enige voor hem. Haar vraag deed hem even opkijken, de jongen zuchtte. Het was niet belangrijk, alleszins toch niet voor hem. Maar goed. Geen dingen meer verzwijgen. 'Wel, ik was gewoon aan het denken aan wat ik verder ga doen nu. Ik weet dat je het misschien niet graag hebt, maar ik moet die man nog een keer spreken. Ik moet het weten wie mijn echte ouders zijn. Ik moet het gewoon weten, dan heb ik tenminste antwoorden.' Sprak hij zacht tegen haar waarna hij haar weer aankeek en haar hand vervolgens even vast nam. Ook was hij best nog wel moe, maar hij wou nu niet meteen dat ze zou weg gaan ofzo. Nu op dit moment had hij haar nodig. 'Je hoeft geen sorry te zeggen voor iets waar je niets van wist. Moest er ooit een volgende keer komen zeg ik het je. Beloofd.' Vervolgens kreeg hij een kus op zijn lippen gedrukt van haar, hij plaatste zachtjes zijn hand weer op haar wang en sloot zijn ogen. Hoeveel je van een persoon kon houden wist hij niet bepaald, maar ooit zou hij het antwoord wel kunnen geven aan zichzelf. De dag dat hij oud genoeg was, dat de ouderdom hem teveel werd zou hij het kunnen zeggen. 'Ik hou van je.' Fluisterde hij zachtjes wanneer hij de kus had verbroken. Joël liet haar uiteindelijk even los en plaatste zijn been, waarvan zijn knie in het verband zat op het bed en keek haar met een glimlach aan. Hoewel hij wel wist dat ze het niet zag, waarschijnlijk zou ze wel weten dat hij haar nu op dit moment met een glimlach aan keek.
[Flut]

Hij wou zijn 'vader' opzoeken? Na alles wat die man had gedaan? Bij zijn verklaring knikte ze langzaam, ja het was waarschijnlijk de enige manier om aan antwoorden te komen. De enige manier om aan antwoorden te kunnen komen. "Ze zullen er wel voor zorgen dat hij je niks kan doen." begon ze, terwijl ze hem met haar blauw/groene ogen aan bleef kijken. "Maar wat hij ook zegt, laat je door zijn woorden niet kwetsen. Wat die man zegt doet er niet toe, ga je niet slecht voelen door het geen wat hij je verteld. Oké?" vervolgde ze zacht. Ze wist niet hoe Joël's vader was met woorden, misschien dat hij hem nooit op die manier aan had gevallen. Maar voor hetzelfde geld was dit wel het geval. Of haar woorden zouden helpen betwijfelde ze, ze hoopte dat hij instaat zou zijn de woorden van die man buiten te sluiten. Zijn volgende woorden, deden een glimlach op haar gezicht verschijnen. Ze vertrouwde hem er op, dat hij haar in het vervolg niet meer voor zou liegen. Gedurende de kus hield ze haar ogen gesloten, Joël had zijn hand op haar wang geplaatst. Uiteindelijk was hij degene die hem verbrak. "Ik hou van jouw." fluisterde ze zacht. Hij liet haar los, legde zijn been op het bed. Ze verzette zich iets zodat hij beter kon zitten, waarna ze haar blik weer op hem richtte. Nog altijd irriteerde het haar dat ze zijn gezicht niet kon zien, al had ze zo'n vermoedde dat hij glimlachte. De deur van zijn kamer ging open, een zuster kwam binnen lopen. "Het bezoek uur is over." zei ze. "Zou ik vannacht bij mijn vriend mogen blijven?" vroeg ze aarzelend. "Dat kunnen we niet zomaar doen." reageerde de vrouw, hulp zoekend keek Alice naar Joël. Normaal kon ze redelijk snel woorden vinden, maar op dit moment slaagde ze er niet in. Het was alsof al haar gedachten dwars door elkaar liepen.

[Same here]

Joël keek haar aan en glimlachte even. Nogsteeds was ze zo bezorgd om hem. 'Ik kijk uit, ik beloof het je.' Fluisterde hij zachtjes. De jongen sloot even zijn ogen en ademde diep in waardoor hij even een kleine steek door zijn ribben voelde trekken maar die besloot hij maar te gaan negeren. Heel gauw vloog de deur van zijn kamer open waardoor hij even slikte. Een zuster kwam binnen en kwam melden dat het tijd was voor Alice om te gaan. Als volgt vertelde Alice haar dat ze graag zou blijven en daar reageerde de zuster dan ook op. Joël trok Alice iets dichter tegen zich aan en schraapte zijn stem even. 'Zou u voor deze ene keer geen uitzondering kunnen maken? Ik zal zonder haar alleen maar erger gaan doen, en ik wil niet dat ze nu alleen naar huis gaat. Stel dat er iets met haar gebeurt. Nee, ik wil haar vanavond bij me hebben.' Sprak Joël vrij ernstig tegen de vrouw die hem met een frons aan keek. Uiteindelijk krabde ze even over haar wang en keek naar de twee die bij elkaar lagen. 'Laat me het even aan de dokter voorstellen, daarna kom ik weer terug.' Sprak de vrouw vriendelijk. Zachtjes knikte de jongen even waarna de vrouw weg wandelde. 'En nu maar hopen dat je mag blijven, want ik ga je niet alleen laten vertrekken nu.' Aangezien haar zicht nog niet maximaal was en ze dus alleen maar schimmen zou zien, zou er zo wat kunnen gebeuren met haar. Een rilling trok over zijn rug heen waardoor hij haar iets beter vast nam. Nee, ze zou blijven en anders zou hij mee gaan die keus had ze dan ook nog. Maar hij zou haar niet alleen laten gaan, dat nooit. Kort sloot hij zijn ogen en voelde een hongergevoe opkomen. Waarom had hij gelijk nu weer honder? Hallo, onlogisch.

Ze glimlachte zachtjes als reactie op zijn woorden, ze vertrouwde er op dat hij uit zou kijken. Bovendien zou zijn vader niet heel veel kunnen doen als hij vast zat. Toch? Een lichte steek trok door haar hoofd, ze negeerde het keek naar Joël zonder zijn gezicht echt te kunnen zien. Hij trok haar dichter tegen zich aan, alsof hij op die manier wou voorkomen dat ze mee zou gaan met de zuster. Iets wat ze sowieso al niet van plan was, maar de vraag was of ze überhaupt een keus had. Zijn stem klonk ernstig, alsof zij er daadwerkelijk voor zou zorgen dat hij minder last had van zijn knie. Alice had haar ogen op de vrouw gericht, vroeg zich af wat er op diens gezicht afspeelde. Er was niks waaraan ze een antwoord kon voorspellen, en dat irriteerde haar. Het was te hopen dat dit niet lang zou duren want ze kon gewoon niet zonder haar zicht. Hoe zou ze moeten basketballen als ze de bal pas zag als hij twee meter bij haar vandaan was? Niet dus. De zuster zei dat ze het aan de dokter zou voorstellen, waarna ze de kamer verliet. Alice richtte haar blik weer op Joël, ze wist dat hij het meende. Hij zou hoogstwaarschijnlijk met haar mee naar huis gaan als ze niet mocht blijven. Althans, daar zag ze hem wel voor aan. Natuurlijk had ze hem graag bij hem, en ze begreep zijn bezorgdheid ook wel. Maar hij moest hier blijven, anders zou het enkel langer duren voor zijn knie genas. "Ja, ik hoop het ook." zei ze zacht. Ze voelde een rilling door zijn lichaam trekken, alsof het een teken voor hem was geweest nam hij haar beter vast. Lichtjes leunde ze tegen hem aan, draaide haar hoofd iets en drukte een kus in zijn nek. Waarna ze hem met een klein glimlachje aan keek.

Joël sloot voor kort zijn ogen en voelde een zachte kus in zijn nek gedrukt worden waarna hij even glimlachte. 'En anders, ga ik gewoon lekker hard liggen zagen tot je mag blijven.' Sprak de jongen zachtjes tegen haar waarna hij zijn beide handen op haar buik legde en haar zelf een kus op haar hoofd drukte. Het was voorbij. Een gelukzalige zucht schoof over zijn lippen. Alles zou weer worden zoals vroeger, al was dat nu ook niet helemaal waar. Haar familie was er niet, dus het zou anders zijn. Maar eindelijk zouden ze hun leven rustig kunnen gaan leven en daar was hij maar al te blij om. Toen de deur weer open ging verscheen er niet de zuster maar de dokter. Met een glimlach wandelde hij tot naast het bed en zette een stoel daarnaast en zette zich even neer. 'Alice mag blijven. Maar Joël nog even over je knie. Je mag een maand niet basketballen, of eender wat doen. Je zult constant op krukken moeten lopen. Want anders heb je grote kans dat je nooit meer kan spelen. Als je toch speelt, kijk dan heel goed uit met wat je doet.' Sprak de dokter op een vriendelijke, maar toch ernstige toon tegen de jongen. Kort keek Joël naar de plafond en zuchtte even. Weer een maand niets doen? Dat was niets voor hem, hij zou hoe dan ook toch gaan spelen en er geen rekening mee houden. Hij kende zichzelf maar al te goed. Even zuchtte de jongen waarna hij uiteindelijk knikte naar de dokter. 'Ik zal er op letten dokter. En bedankt dat ze mag blijven.' De dokter glimlachte even waarna hij weer op stond en even nog naar de twee keek en vervolgens de kamer uit wandelde en de deur achter zich sloot. Kort sloot Joël zijn ogen. 'Dit word weer een leuke maand.' Mompelde de jongen tussen zijn tanden door.

"En anders verstop ik me onder het bed tot ze verdwenen zij." zei Alice met een grijnsje. Ze zou het zo doen, als dat er voor zou zorgen dat ze hier kon blijven. Dan zou hij tenminste ook niet met haar mee gaan, want ze was er vrij zeker van dat hij dat zou doen als ze moest gaan. Iets wat haar niet erg verstandig leek, hij zou zijn knie veel te veel belasten. Joël had haar handen op haar buik gelegd, ze glimlachte even legde haar handen op de zijne. Waarna ze zich wat dichter tegen hem aan nestelde, en voor een moment haar ogen sloot. Een kus werd op haar hoofd gedrukt, iets wat de glimlach op haar gezicht deed verbreden. Het was voorbij, ze konden gewoon verder leven zonder steeds over hun schouder te moeten kijken. Er lag geen gevaar meer op de loer, ze hoefde niet meer bang te zijn om elkaar kwijt te raken. Het geluid van de deur die werd geopend, deed haar haar ogen openen. Aan het postuur te zien, was het niet de zuster van daarstraks. Het was een man, hoogstwaarschijnlijk de dokter. Zou ze mogen blijven? De man liep naar het bed toe, pakte een stoel en ging hier op zitten. Zijn eerste woorden deden haar glimlachen, maar daarna betrok haar gezicht. Hij zou een maand niet kunnen sporten? Dat zou hem niet lukken, dat wist ze nu al. Waarschijnlijk zou hij over een paar dagen al weer in de gymzaal staan, iets wat haar totaal niet aanstond. Kon hij niet gewoon één keer voorzichtig zijn? "Dank u wel." zei Alice, nadat de man op was gestaan. De dokter sloot de deur achter zich, de woorden die Joël mompelde deden haar op kijken. Voor een moment keek ze hem aan. "Je bent niet van plan je er aan te houden of wel?" vroeg ze aarzelend. "Denk je nu echt dat dat slim is, straks kun je helemaal niet meer spelen dan kun je het wel vergeten ooit verder te gaan met basketbal." zei ze. Ze wist maar al te goed hoe moeilijk het was lang niet te basketballen, ze speelde de sport al net zo graag als haar. Ze had zich ook niet geheel aan de tijd gehouden die ze niet had mogen sporten, maar met een schouder lag dat toch anders met een knie. Die kon je makkelijker niet belasten.

Joël weerde zijn blik af en zuchtte. 'Alice, je weet dat ik niet lang kan stilzitten. Ik moet altijd bezig zijn met iets want anders word ik gewoon gek in mijn hoofd. Je kent me, en je weet het ook Ik moet iets van sport kunnen doen, gewoon bezig zijn met iets.' Sprak de jongen tegen haar. Vorige keer was het toch ook goed gekomen? Toen was hij ook meteen terug beginnen sporten welliswaar bouwde hij het toen op zodat hij niet te veel deed, en toen was het ook in orde gekomen met zijn knie. Joël streek even zachtjes over haar buik en glimlachte even. Nu kon hij eindelijk verder plannen voor later, nu kon hij het met een bepaalde zekerheid doen. Ergens had hij zichzelf altijd al later gezien met Alice bij haar en met een of twee kinderen, maar hij had er ook altijd haar ouders en haar broer bij gedacht. Alleen vielen die paar af. Zachtjes legde hij zijn hoofd tegen het hare en sloot hij zijn ogen even. 'Nu kan ik zonder enige twijfel zeggen, dit is voor eeuwig. Nu kan ik stiekem gaan verder dromen over ons.' De jongen glimlachte even en drukte haar nogmaals een kus op haar hoofd, eindelijk moesten ze niet meer omkijken naar gevaar. 'Trouwens, het kans zijn dat John morgen langskomt nog met Andrew.' Sprak hij met een grijnsje tegen haar. Andrew, de jongen die zijn broer zou kunnen zijn. Hij zou morgen de uitslag krijgen van de dna test, het was gewoon iets wat hij moest. Dan kon hij op zijn minst voor hem zorgen, zoals het hoorde. Ergens vond hij het oneerlijk, hij vond zij familie terwijl Alice alleen hem nog maar had en Ian. Een zucht schoof over zijn lippen, het was oneerlijk. En misschien kon hij maar niet verder zoeken, gewoon om hem dingen te besparen. Zoals Alice al eerder had gezegd. Maar ergens wou hij ze wel gaan vinden, maar niet ten koste van dat Alice droef zou zijn.

"Dat weet ik, maar kijk gewoon uit oké? Push jezelf niet door als het niet gaat." zei ze zacht, al betwijfelde of haar woorden enig effect hadden. Ze kende hem langer dan vandaag, wist dat hij waarschijnlijk zijn pijngrens zou overschrijden. Hij luisterde in zo'n geval naar niemand, niet naar haar maar ook niet naar zijn eigen lichaam. Koppig. Met zijn hand streek hij zachtjes over haar buik, ze glimlacht lichtjes. De aanraking deed een aangename rilling door haar lichaam trekken, het voelde goed weer gewoon van zijn aanwezigheid te kunnen te genieten zonder bang te hoeven zijn dat het de laatste keer was. Ze sloot haar ogen, voelde hoe hij zijn hoofd tegen de hare aan legde. Zijn woorden deden een glimlach op haar gezicht verschijnen, ja ze zouden kunnen dromen over hoe het voor hen verder zou lopen. Er was niemand meer die hen in de weg stond. Weer werd er een kus op haar hoofd gedrukt, met haar duim streek ze zacht over de rug van zijn hand. Andrew, de jongen die zo veel op Joël leek. "Hoe ga je erachter komen of hij je broertje is?" vroeg Alice, terwijl ze zich iets naar hem omdraaide. Ze was blij dat hij de kans had zijn familie te vinden, maar toch voelde ze nog altijd een lichte jaloezie. Iets wat volledig onterecht was, en waar ze zich dan ook direct schuldig over voelde. Hij verdiende een lieve familie, meer dan wie ook. Al hoopte ze dat er ook daadwerkelijk een lieve familie op hem zat te wachten, iets waar ze nog niet zo zeker van was. Ze hadden hem achtergelaten bij een familie die hem behandelde als een stuk vuil. Of zouden ze dat niet geweten hebben? Vermoeid liet Alice haar hoofd tegen Joël's borstkas zakken, de hoofdpijn leek terug te keren. Ze had het idee dat ze elk moment in slaap kon vallen, veilig in zijn armen. Kort keek ze naar haar voeten, zich realiserend dat haar schoenen nog ergens op het strand lagen. Had ze al de gehele tijd op blote voeten gelopen? Ze grijnsde onwillekeurig, draaide zich wat verder om in Joël's armen legde haar handen op zijn borstkas zodat ze hem met zijn rug op het bed kon drukken en ze boven op hem kwam te liggen. Ze keek er voor uit dat ze zijn knie niet raakte, een klein glimlachje speelde op haar lippen. Ze drukte haar lippen op de zijne, ging met haar hand door zijn haar. Waarna ze zacht in zijn onderlip beet, om vervolgens haar hoofd iets terug te trekken en hem voor een moment recht in zijn ogen te kijken.

Joël haalde zijn schouders even op. Ze kende hem toch even goed om te weten dat hij dat niet deed. Op dat gebied was hij echt wel een idioot, hij had nooit echt geluisterd naar zijn eigen lichaam op het gebied van sport, ookal hadden genoeg mensen hem gewaarschuwd dat hij toch wel eens moest minderen. Maar het was iets van vroeger, als hij niet naar Alice had kunnen gaan was hij naar het basketbalveldje gegaan om daar te gaan spelen tot heel laat, of hij was gaan dansen maar hij was toen wel altijd bezig geweest met iets. De jongen glimlachte even onbewust. Al werd zijn aandacht toch wel weer vrij meteen naar haar toe getrokken. De zachte streling over zijn hand deed hem weer twinkelingen krijgen in zijn ogen. Haar volgende woorden deden hem kort na denken. ‘Nou, John heeft een DNA staal genomen van hem en van mij, zo was het makkelijkste.’ Sprak de jongen even nadenkend over het idee. Het zou wel gaan werken waarschijnlijk, zo’n test was het betrouwbaarste wat je kon doen dus. Zachtjes streek hij over haar buik en keek even naar de plafond van de kamer. Op een of andere manier was hij daar nu toch al wel aan gewend geraakt. Alice draaide zich al gauw helemaal om zodat haar gezicht nu wel duidelijk werd voor hem, ze drukte hem neer op het bed en met een grimas keek hij haar aan. Een kus werd op zijn lippen gedrukt, hij bracht een van zijn handen naar haar wang en beantwoorde de kus natuurlijk. Ze ging door zijn haren, waardoor deze natuurlijk warrig kwamen te zitten maar dat boeide hem op dit moment maar zeer weinig. De beet in zijn onderlip deed hem onwillekeurig grijnzen, het nam een paar rillingen met zich mee en veroorzaakte een tintelend gevoel in zijn onderlip en een euforisch gevoel. Hun blikken hielden stevig vast waardoor hij stil aan leek te verdrinken in haar ogen. ‘Misschien is het beter als we nu gaan slapen? Is misschien beter voor ons alle twee, gewoon even wat rust.' Sprak de jongen met een zachte toon in zijn stem, maar toch ook ergens een bezorgde. Hij wou niet dat al te veel ging nadenken over zaken, gewoon zodat haar hoofdpijn niet toe nam.

Een DNA test, ja dat was waarschijnlijk de meest betrouwbare manier om een waterdicht anwoord te krijgen op de vraag of Andrew Joel's broertje was. Ze hoopte voor Joel dat dit het geval was, hij had het recht tenminste een van zijn familie leden te leren kennen. Er was niemand die ze dat geluk meer gunde dan hem. En toch was er die sluipende jaloezie die ze diep weg stopte, onzichtbaar voor hem. Ze haatte het, ze had het recht niet. Het was slecht, hoe kon ze nu jaloers zijn op haar vriend wanneer hij eindelijk iemand uit zijn familie had gevonden?
Zijn hand ruste tegen haar wang, hij beantwoordde haar kus. Met haar vingers streek ze zachtjes langs zijn nek, zwijgend staarde ze in zijn ogen. Die haar nu ze slecht zag, niet zo betoverde als anders. Maar dat zou wel weer veranderen wanneer ze elk detail van zijn ogen weer zou kunnen zien. Ze glimlachte zachtjes, knikte als reactie op zijn woorden. Ja, misschien was het beter als ze gingen slapen. Dan zou die zeurende hoofdpijn ook niet verergeren, althans dat hoopte ze. Ze rolde van hem af, ging iets verliggen zodat ze naast hem kon liggen. Haar hoofd legde ze op zijn borstkas, waarna ze zich tegen hem aan nestelde. Het voelde goed zo dicht tegen hem aan te liggen, veilig. Het was lange tijd geleden dat ze zo naast hem in slaap was gevallen, waarom eigenlijk? Ze leefde in het zelfde gebouw, zaten op de zelfde school en waren regelmatig in de zelfde gymzaal te vinden. En toch zag ze hem bijna nooit. Waarom? Enkel en alleen om zijn vader of stak er meer achter? Haar gevoelens voor hem waren niet veranderd, zijn glimlach deed haar nog altijd warm worden vanbinnen en maakte het haar zo goed als onmogelijk niet terug te glimlachen. Zijn aanrakingen deden haar huid tintelen. Maar gold dit ook voor hem? Of was hun relatie meer een verplichting geworden. Durfde hij het niet uit te maken omdat hij wist hoe snijdend haar verdriet om de dood van haar familie was? Wou hij zich niet schuldig maken aan het breken van haar hart omdat hij medelijden met haar had? Ze beet op haar lip, was blij dat haar hoofd op zijn borst lag en er enkele rode plukken voor haar gezicht vielen waardoor Joel de emoties die er over haar gezicht trokken niet kon zien. Plots verlangde ze vreselijk daar Lorenzo, ze wou zijn sterke armen om zich heen voelen, zijn warme lichaam tegen het hare voelen en zijn rustige ademhalingen horen. Joel's aanwezigheid was niet te vergelijken met die van haar broer, Joel kon hem niet vervangen net zoals Lorenzo Joel niet had kunnen vervangen. Hij had haar wel eens in zijn armen genomen als hij merkte hoe erg ze naar haar vriend verlangde. Het had geholpen maar hij had het lege plekje in haar hart niet kunne vullen, net als Joel het gat dat Lorenzo achter had gelaten niet zou kunnen vullen daar zou altijd een leegte blijven. Alice moest moeite doen haar tranen te bedwingen, sloot haar ogen. Zou Joel in de gaten hebben dat ze nog wakker was? Zou hij zelf al slapen, ze wist dat ze zichzelf zou vetaden door op te kijken bleef daarom ook rustig liggen. Haar hoofd bonkte onderhand als een gek, ze wist dat ze beter gewoon kon gaan slapen maar haar gedachten hielden zich wakker. Stilletjes luisterde ze naar Joel's ademhaling.

[Heb deze post gisteravond op mijn mobiel getypt dus er zitten waarschijnlijk aardig wat fouten in (aa)]

Joël ademde rustig in en uit toen ze naast hem was komen liggen en haar hoofd op zijn borst had gelegd. De jongen legde zijn arm om haar heen en dacht na over alles. Over wat de toekomst hen twee zou brengen, of hij zijn echte ouders ooit zou vinden, of hij Alice wel die honderd percent gelukkig zou krijgen of hij daar in zou falen. Nee, de jongen wist het helemaal niet, zo graag wou hij antwoorden. Even keek hij neer op haar, haar haren hingen voor haar gezicht maar hij had een klein gevoel dat er iets niet compleet in orde was. Hoe hij het wist? Joël kende haar al jaren, ze wist hoe ze soms deed als er iets niet klopte. Kort beet hij op zijn onderlip en staarde weer naar het plafond. Ergens was het wel ironisch, een tweede keer in het ziekenhuis, de eerste keer was het door iets wat met haar te maken had en dan nu was het andersom. Als je dat geen liefde ging noemen dat ze na alles nog bij elkaar waren snapte hij het niet. Met heel zijn hart hield hij nog van haar, als ze lachte deed hij mee, als ze huilde gebeurde er het zelfde bij hem maar trooste hij haar. Ze maakte elkaar op elke manier af, en dat was iets wat niet vaak gebeurde in de wereld. Zij was zijn perfecte helft, degene die zijn fouten toch corrigeerde en ze heel normaal deden lijken. Yin en Yang. Misschien dat het ook was dat hij daarom aanvoelde dat er misschien wat mis was met haar? 'Alice, wat is er mis?' Vroeg de jongen zo zacht, dat het amper hoorbaar was, maar toch zou ze het wel kunnen horen op een of andere manier. Bezorgd keek hij haar aan en streek over haar arm heen waarna hij even diep inademde en besefte dat er misschien een soort van gemis in haar was opgekomen nu Joël zo dicht bij was om zijn broertje te vinden. Kort slikte hij. Zou het dat zijn? Of zat hij er nu compleet naast? Een gevoel van onwetendheid overspoelde hem, dit was niet iets wat hij had gepland om te veroorzaken.

Zijn arm had hij om haar heen gelegd, waarna ze beide in stilzwijgen waren vervallen. Haar gedachten tolde door haar hoofd, maakte het onmogelijk in slaap te komen. Iets wat haar hoofdpijn geen goed deed, het gebonk achter haar slaap werd steeds erger. Ze hoopte dat Joël zou denken dat ze sliep, maar ze wist dat haar ademhaling niet zo rustig was als die van iemand die sliep. Een onhoorbare zucht schoof over haar lippen, ze wou dat ze haar gedachten tot een einde kon brengen. Dat ze de beelden die zich aan haar op drongen diep weg kon stoppen. Maar het lukte haar niet, haar gedachten waren hardnekkig zowel het gemis van haar broer als de twijfels aan hun relatie. Kennelijk had Joël op gemerkt dat er iets aan de hand was, zijn zachte vraag deed haar aarzelen. Wat moest ze hem zeggen? Doen alsof ze sliep zou niet werken, hij wist dat ze wakker was. Ze durfde hem niet over Lorenzo vertellen, ze wou niet dat hij Andrew op afstand zou houden om haar te sparen. Nee, dat wou ze niet. Hij moest zijn familie zoeken, dat was wat hij wilde en hij moest ze door haar niet van hem af laten nemen. Hij verdiende het gelukkig te zijn, en al zou hij zeggen dat zij genoeg was ze wist dat dat niet zo was. Tenslotte wist ze hoe het was om zonder familie te moeten leven. Maar hem vertellen over haar twijfels? Ook dat was moeilijk, al wist ze dat het hem vragen wel de enige manier zou zijn om er achter te komen of hij wel echt van haar hield. Uiteindelijk draaide ze zich iets, hief haar hoofd zodat ze hem aan kon kijken. "Is 'je vader' de enige reden dat we elkaar zo lang niet hebben gezien?" vroeg ze aarzelend. Ze baalde er van dat ze niks in zijn ogen kon lezen, hoe zou ze nu moeten weten of hij tegen haar loog? "Je mag best eerlijk tegen me zijn, als je er genoeg van hebt..." Bij de laatste woorden wende ze haar blik af, damn wat was dit moeilijk. Ze beet op haar lip, om hem vervolgens weer aan te kijken. Wat zou ze Lorenzo nu graag bij zich hebben, hij zou haar begrijpen. Dat had hij altijd gedaan.

Joël keek haar aan en beet op zijn onderlip. Ze reageerde niet. Zou hij iets misdaan hebben? Angst overviel hem, voorzichtig streek hij over haar rug waarna hij zijn ogen even sloot. Een rilling schoot over zijn rug heen, en niet een die hij plezierig vond. Wat nou als ze hem niet meer leuk vond? Nee, dat zou toch niet zo zijn? Of wel? Misschien had ze last van haar hoofdpijn. Toen hij de vraag hoorde was de jongen verbaasd. 'Tuurlijk was hij de enigste reden. Anders zou ik je nooit alleen laten.' Reageerde de jongen snel. Zijn vader was de enigste reden, niets meer niets minder. Kort liet hij haar vraag door zinken, waardoor hij even beter na dacht. Kort verwijde zijn ogen, ze bedoelde toch niet dat ze dacht dat hij bij andere meiden zat? Dit meende ze niet. Haar volgende woorden kwamen op een of andere manier hard aan. Joël bracht zijn hand naar haar wang en duwde haar gezicht voorzichtig weer zo zodat ze hem aan keek. Zonder te aarzelen drukte hij zijn lippen op de hare, zachtjes streek hij over haar wang. De kus was anders, in deze zat zoveel gevoel, zoveel liefde. Uiteindelijk keek hij haar weer aan en beet even kort op zijn onderlip. 'Ik zal altijd van je houden, dit is geen verplichting voor me Alice. Mijn hart klopt alleen voor jou. Hoe kan ik hier in godsnaam genoeg van hebben? Alice, voor mij zal je altijd de enigste kunnen zijn waar van ik kan houden. Geen enkel ander meisje zou me zo kunnen raken als jij dat doet, ik weet de laatste tijd hadden we het moeilijk met mijn vader en al de rest. Maar ik bedoel, als ik niet van je hield dan was ik hier niet op dit moment.' Sprak de jongen vastberaden van zijn woorden, wat te merken was aan de kracht die hij achter zijn woorden zette. Joël nam haar iets beter vast en keek haar met een bezorgde blik aan, hij had een gevoel dat het niet alles was. Maar hij besloot er nu niet verder op in te gaan, misschien kon hij dat beter de volgende dag doen aangezien hij morgen toch wel iets wou gaan doen met haar. 'Maak je geen zorgen, dit zal nooit een verplichting worden voor me.' Glimlachte hij zachtjes naar haar waarna hij haar nog een kus op haar lippen drukte.

Met zijn hand streek hij over haar rug, ze wist dat hij wachtte op een antwoord. Met moeite slikte ze het brok uit haar keel, ze zou hem niet vertellen over Lorenzo. Nee, ze was bang dat hij Andrew dan op afstand zou houden uit angst haar pijn te doen en dat was het laatste wat ze wou. Die twee zouden elkaar nodig hebben, beide hadden ze geen idee hoe het was een échte familie te hebben en nu hadden ze de kans daar achter te komen. En zij zou het niet voor hen verpeste, dat mocht ze niet doen. Dat wou ze niet doen, tenslotte wist ze hoe belangrijk familie was. Dus het was de enigste reden? Ze vertrouwde hem, maar toch was ze nog niet zeker. Misschien overdreef ze, maar het was toch niet geheel onterecht? Hij had haar niet eens in gelicht over zijn problemen, net als de vorige keer. Elke keer als er wat met hem aan de hand was ging hij haar ontweken, juist wanneer hij eigenlijk naar haar toe zou moeten komen. Een hand werd op haar wang geplaatst, haar gezicht werd zo geduwd dat ze hem wel aan moest kijken. Hij drukte zijn lippen op de hare, ze sloot haar ogen beantwoorde zijn kus. Hij was anders dan anders, zo intens, zo vol liefde. Haar twijfels verdwenen langzaam, enkel en alleen door één kus. Dit kon je niet facken, dit was echt. Uiteindelijk was hij degene die er een einde aan maakte, ze keek hem aan. Een vastberaden toon was hoorbaar in zijn stem, ze beet op haar lip. "Ik geloof je." fluisterde ze, waarna ze een kus op zijn wang drukte. Hij nam haar beter vast, keek haar voor een moment bezorgd aan. Had hij in de gaten dat er meer was? Waarschijnlijk wel. Tot haar opluchting vroeg hij niet verder. "I love you." De woorden fluisterde ze zachtjes in zijn oor, waarna ze haar ogen weer op de zijne richtte. Er werd nog een kus op haar lippen geplaatst, ze glimlachte zachtjes. "Ik denk dat we nu echt moeten gaan slapen." mompelde ze, terwijl ze met haar vingers zachtjes langs zijn wang streek. Ze legde haar hoofd weer op zijn borstkas, sloot haar ogen. Ze slaagde er in de gedachten aan Lorenzo voor een moment van zich af te schuiven, wat er voor zorgde dat ze eindelijk in slaap kon vallen. Langzaam zakte ze weg in de duisternis, ze herrinderde zich vaag dat ze had moeten zeggen dat ze om de twee uur gewekt moest worden. Maar was te moe om de woorden nog over haar lippen te krijgen, ach veel zou het wel niet uit maken.

Joël glimlachte even naar haar. De zachte woorden die in zijn oor werden gefluisterd deden hem goed om te horen. 'Ik ook van jou.' Fluisterde hij zachtjes en streek even langs haar onderrug. Joël mompelde zachtjes van niet maar ergens wist hij wel dat het nodig was. Zachtjes gleden haar vingers over zijn wang en meteen voelde de jongen zich iets minder bezorgd worden. Uiteindelijk leek ze in te dommelen, dat hoorde hij aan haar ademhaling die zachte werd. Met zijn vrije hand trok hij het deken over hen heen en keek hij nog aan lange tijd naar de plafond. De jongen kon de slaap niet vatten, alles drong even door, alles van vandaag, de dingen die hij niet had verteld aan haar. Waar hij ergens spijt van had, maar hij had het gedaan om haar te beschermen uiteindelijk. 'Het spijt me van alles, ik zal voortaan alles tegen je zeggen, zoals vroeger. Ik word weer de oude vertrouwde Joël.' Sprak hij zachtjes waarna hij even over haar haren streek. Voor even vervlogen zijn gedachten naar de toekomst, hij zou helpen met Andrew, zelf al bleek het zijn broer niet te zijn. Voor de jongen zou hij door het vuur gaan, maar eveneens zou hij zich ook gaan richten op wat hij na Monica High ging doen. Waarschijnlijk zou hij naar MU gaan als hij er het geld voor had, hij wou zijn toekomst vergoeden. Plus, hij ging niet werken want daar had hij nog geen zin in had. Tuurlijk hoopte de jongen op een goed leven na school, met Alice. Dat was iets waar hij altijd al van gedroomd had, en altijd van zou blijven dromen. Ja, hij zag hen samen rondlopen met kinderen, gewoon gelukkig alsof er nooit echt veel gebeurd was. Dat beeld hield de jongen voor ogen. Een tijd lang sloot hij zijn ogen, maar toch sliep hij niet. Toen hij de deur open hoorde gaan, opende ook hij zijn ogen. Er stond een man met een vriendelijke blik in zijn ogen, de zachte gelaatstrekken sprongen ook meteen op. De man had iets donkerder haar voor zo ver hij kon zien, hij was niet gehuld in een lange witte jas, dus het was geen dokter. Kort fronste hij. Nee, verder leek hij hem niet te herkennen. Maar ook kon hij niet veel zien door de schaduw die over zijn gezicht viel. De man ontblootte zijn witte rij tanden door even te glimlachen naar hem. Daarna liep hij weg, hij trok zijn wenkbrauwen op maar besloot er verder geen aandacht aan te besteden. De jongen sloot zijn ogen en uiteindelijk dommelde ook hij in. De jongen plaatste zijn hoofd tegen het hare en uiteindelijk viel hij in een complete duisternis waar niets zichtbaar in werd, alleen aan het einde heel ver weg zag hij iets wit.