Undress To Impress [Besloten]

Met een tevreden glimlach keek ze even rond, ze durfde nu wel met zekerheid te zeggen dat dit een geslaagd feest was. Iedereen leek het echt naar hun zin te hebben en de meesten waren inmiddels ook al onder invloed van alcohol. Als ze er meer op zou letten zou ze zich vast doodlachen, maar voor nu richtte ze haar aandacht vooral op Ty. Door het gebrek aan ruimte waren ze genoodzaakt dicht op elkaar te dansen en daar had ze geen enkel probleem mee, net zoals ze het helemáál niet erg vond dat Ty zijn armen nog steeds om haar heupen had liggen. Met een vrolijke glimlach keek ze hem aan, terwijl ze af en toe een vervelende lok haar uit haar gezicht streek. Het dansen op haar geliefde hoge hakken ging haar ook nog best goed af, ze stond in ieder geval nog vrij stabiel. Ze grinnikte even om de jaloerse blikken die ze af en toe toegeworpen kreeg, blijkbaar was ze niet de enige die wilde dansen met de quarterback van de school. Persoonlijk ging het haar daar niet eens om, Ty was gewoon ontzetten goed gezelschap. Door de muziek had ze niet eens gehoord dat Charlene tegen hun begon te praten, pas toen Ty wegkeek en ze zijn blik volgde had ze het ook door. "Oh, hey Char!" begroette ze haar blonde vriendin vrolijk terug. "Natuurlijk, geen probleem joh." beantwoordde ze haar eerste vraag, ook al was ze toch al begonnen met dansen en had ze hun antwoord niet nodig gehad. Geïrriteerd trok ze haar jurkje weer iets naar beneden, maar het maakte het er niet erg veel beter op, het kroop toch steeds weer omhoog. Toen Charlene hen vroeg of ze het naar hun zin hadden knikte ze even instemmend. "Zeker wel." antwoordde ze, roepend om boven de muziek uit te kunnen komen, met een speelse grijns. Ja, haar avond was nu al geslaagd. Met een ietwat ondeugende blik keek ze om toen Ty haar nog wat dichter naar zich toe trok. "Hm, het gaat nog wel, soort van." beantwoordde ze zijn vraag met een glimlach. Toen ze zijn lippen in haar nek voelde werd die glimlach nog iets breder en sloot ze kort haar ogen even. Vervolgens schoot haar blik even heen en weer van Ty naar Charlene en weer terug, terwijl ze iets meer tegen Ty aan ging leunen. 

Het beschaamde en ietwat vertwijfelde antwoord die Sarah had gegeven op zijn verbaasde 'Drie?' deed hem er aan denken dat ze er misschien helemaal niet zo trots op was geweest dat de teller van verschillende keuzes waar ze kon bij blijven slapen vanacht maarliefst op drie stond. Nu hij er bij nadacht was het meer iets voor vrouwen onderling om over op te scheppen, en überhaupt vond hij Sarah niet het type die het nodig vond om over zichzelf op te scheppen omdat ze toch wel wist dat ze het aardig voor elkaar had. Dus, concludeerde Lyron, moest ze het wel opzettelijk hebben gezegd met de bedoeling hem jaloers te maken of in ieder geval een of andere reactie bij hem uit te lokken die dan weer op het een of ander uit zou komen.
Sarah bleek net zo verbaasd te zijn als Lyron dat de Bartender, die Jeff bleek te heten, bij hen kwam zitten. Het deed hem enigszins goed dat ze zo verbaasd op hem reageerde, maar tegelijkertijd wist hij ook dat Jeff haar had aangeboden deze nacht met haar door te brengen en dat er een mogelijkheid was dat ze daar 'ja' op zou zeggen. En de moed zonk hem met elke seconde meer in de schoenen, zeker toen hij de blik en de glimlach zag die Sarah de jongen schonk terwijl ze zij hand in de hare nam. Onbewust klemde hij zijn kaken op elkaar, en heel bewust wendde hij zijn blik van hen af. Hij richtte zjn blik echter weer op Jeff toen deze hem antwoord gaf, en de strakke blik die de jongen zijn ogen bevatte beviel hem totaal niet. Lyron bleef hem voor een moment aankijken. Kalm, maar met een uitdagende glans erachter. Hij besloot de opmerking maar te negeren en direct door te gaan op de reden waardoor de jongens elkaar eigenlijk niet zo mochten: Sarah.
Nouja, natuurlijk zou hij Sarah er niet in betrekken. Ze zal vast wel doorhebben dat de jongens elkaar niet kenden en dat zij eigenlijk de schuld was van de hele vijandige situatie tussen de twee, maar hij vond het gewoon niet zo gepast of al te vriendelijk om dit alles op haar af te schuiven. Tegelijkertijd vond hij het ook niet al te leuk om zichzelf de schuld te geven en buiten Jeff de schuld geven was er ook nog een andere mogelijkheid: de mannelijke hormoontjes!
Lyron schraapte zijn keel, mede om zichzelf wat bij elkaar te houden en ook om de aandacht te trekken na de korte stilte, en zei een droge en ongemakkelijk klinkende "Dus.." Echter voelde hij zich totaal niet ongemakkelijk, en was het enkel spel. "Waarom ga je niet weg, Jeff?" zei hij plotseling, de warmte waarmee Lyron normaal sprak was nu ver te zoeken. "Ik bedoel.. kans maken op Sarah doe je toch niet, dus je zet jezelf alleen maar voor schut." voegde hij er vervolgens aan toe, en toen hij de gezichtsuitdrukking van Jeff zag die langzamerhand van verbaasd naar woedend ging opmerkte, verscheen er een jongensachtig grijnsje rondom zijn lippen. Het was lang geleden dat hij een jongen zo uitgedaagd had, de laatste keer was zelfs nog in Italië omdat een of andere toerist een goede vriendin van hem probeerde te regelen en Lyron dat op dat moment niet echt kon waarderen.
Jeff haalde de arm die hij om Sarah's middel had geslagen weg en stond op, en de woedende blik die in zijn ogen te vinden was voorspelde niet veel goeds. Lyron stond ook op en creeërde een zekere spanning die voortkwam uit vijandigheid in de korte stilte die volgde. Langzaam maakte hij de dure horloge die zijn brede pols sierde los terwijl Jeff ongeduldig van woede heen en weer bewoog en aan zijn giletje begon te frunniken. "Weetje, dit pik ik niet. Dat je hier met Sarah op het strand zit terwijl ik haar eerder had is éen ding, maar dat je je vervolgens nog zo gaat gedragen dat is echt onuitstaanbaar." schreeuwde Jeff boos. Lyron ademde diep in, liet deze lucht geruisloos weer ontsnappen en gaf het horloge dat hij ondertussen had losgemaakt aan Sarah. "Wil je deze bewaren voor me?" vroeg hij met een glimlach aan haar, een glimlach die zei dat 'alles wel goed was'. Want hoewel hij het zich haast niet voor kon stellen dat er nog nooit eerder twee jongens om Sarah hebben gevochten, kon hij zich de situatie waarin Sarah nu was beland nogal goed voorstellen. Het beklemmende gevoel en de wetenschap dat wat je ook zegt, er niets is wat je aan de situatie kan doen. Eigenlijk kon Lyron zichzelf heel goed in Sarah verplaatsen, nu betekende dit niet meteen dat er twee jongens om Lyron hadden gevochten, maar het was wel meerdere keren voorgekomen dat twee meisjes om de aandacht van de Italiaan hadden gestreden.
"Ík ben onuitstaanbaar?" herhaalde Lyron vervolgens met verheven stem, een stem die doordrenkt was met verbazing om de valse beschuldiging die Jeff hem had gegeven. De bartender vond echter dat de twee jongens al genoeg hadden gepraat en zette een stap naar voren zodat Lyron binnen bereik voor hem was. "Wat ga je nou mans lopen doen, kleintje?" zei hij tegen hem, nadat hij hem een irriterende klap in het gezicht had gegeven met zijn vlakke hand. Okay, hij was wel zo ongeveer 7 cm kleiner dan de jongen die voor hem stond, maar hij probeerde alles behalve stoer te doen. Lyron zette een stap naar achteren om de volgende klap te vermijden maar Jeff zette een stap naar voren en raakte hem op de andere wang. Dit was echter iets wat hij beter niet had kunnen doen. Verblind door plotseling opvlammende woede dacht Lyron niet meer na over de gevolgen en de indruk die hij Sarah zou geven door het volgende te ondernemen. Hij balde zijn rechterhand tot een vuist en met een krachtige stoot raakte hij Jeff volop in zijn maag die vervolgens vooroverboog. Het was verleidelijk om hem vervolgens een knietje in het gezicht te geven maar Lyron wist beter dan dat en bovendien was de hele klap van daarnet bedoeld om de jongen eindelijk eens stil te krijgen. Hij had gehoopt dat Jeff zou merken dat Lyron voor een 'kleintje' anders behoorlijk sterk was, maar de jongen scheen het maar niet met rust te kunnen laten. Jeff kwam langzamerhand weer overeind en Lyron bleef voor hem staan, om hier als het ware mee te zeggen dat hij niet bang was om de confrontatie met hem aan te gaan. Vervolgens veegde Jeff wat kwijl af met de rug van zijn hand dat tijdens het vooroverbuigen uit zijn mond was gedropen en wilde naar Lyron uit halen, maar in de bezopen bui mistte hij en gaf hij hierdoor Lyron een perfecte kans om hem volop in zijn gezicht te raken.
Een paar klappen volgden, waarbij Lyron degene was die de meeste uitdeelde. De twee jongens waren omringd door duisternis en sloegen op basis van een vaag omlijnde schim waarvan enkele contouren aangaven waar het gezicht of waar het lichaam zat. Lyron wist niet goed meer waar hij was, ook niet waar Sarah was en eerlijk gezegd was hij ook te druk bezig met Jeff om zich om andere dingen zorgen te maken. Hij voelde hoe de woede bezit van hem nam, maar hoe de alcohol die samen met de adrenaline door zijn bloed raasde ervoor zorgde dat hij niet kon doen wat hij wilde. In een kort moment van onoplettendheid zag Jeff zijn kans schoon en wist hij Lyron op de grond te krijgen. Hij wist niet goed wat hem was overkomen en voordat hij zichzelf kon herstellen en overeind kon komen voelde hij een zwaar gewicht op zijn buik drukken en volgden de rake klappen in zijn gezicht elkaar met een rap tempo op..