⇣ When the sun goes down ⇣

Ik moet altijd het idee geven dat ik het antwoord heb tot alles!
Jij was teleurgesteld dat ik zo makkelijk uiteen kwam. Het is maar verandering, zeiden ze. Zei jij. Nou, het is maar alles wat ik weet.
'Het is maar verandering', ik verander alleen maar.
Jij wilt iets dat hetzelfde blijft en ik wil alleen mezelf zijn, maar alles dat stil lijkt verandert toch wel weer.
We willen allebei dat het hetzelfde blijft, maar op andere manieren. En zo kan ik het niet meer.

Optimism las door de woorden die op het kladblaadje stonden. Er zat een pen in het blaadje. Het was niet dat ze niet kon praten, maar ze weigerde. Ze had een uitgebreide vocabulaire, maar ze ging het niet gebruiken. Het bracht enkel problemen, voor zoverre ze had gemerkt. Ze schudde alleen 'ja' of 'nee' en maakte zo min mogelijk ruzie. Vroeger was dat wel anders geweest. Maar sinds het uit was met haar vriendje, had ze geen woord meer gezegd. En ze was ook niet van plan om dat snel weer te doen of zo.
Ze zat met haar rug tegen de leuning van het gebouw, die zorgde dat je niet zo makkelijk ervan af kon vallen. Springen nog wel maar dat was ze niet van plan. Haar handen waren om het notitieblokje geklemd terwijl ze haar hoofd naar achteren gooide. Niet heel veel, want anders sloeg ze keihard tegen de bakstenen leuning aan. Lang geleden was het eigenlijk. Vier maanden sinds haar laatste woord. Ze had de stijltang op haar haar uitgeoefend, dus dat hing ook stijl langs haar gezicht. Ze leunde weer wat voorover en gooide de blaadjes naar achteren zodat niemand nog hoefde te weten dat ze al die blaadjes had gebruikt in een ruzie.

[Iedereen welkom! :3]

Mia liep opgelaten naar de flatroof hopelijk was ze nog op tijd om de zonsondergang te zien, nouja eigenlijk was dat de smoes die ze iedereen vertelde, maar werkelijk kon ze van af hier zo de parkeerplaats zien waar bijna elke avond straat races werden gehouden. Zo kon ze van af hier de structuur een beetje leren en er makkelijker in komen. voorbereiding is het halve werk werd er altijd gezegd, en daar hadden ze ook nog gelijk in ook. Zo zou ze als ze het goed deed zo geld van hun af kunnen roffelen. Ze opende de deur en had niet door dat er nog een meisje was, pas toen ze bij de rand ging zitten zei ze "Hoi" het klonk iets geslotener dan het had horen te klinken, maar ze was zoals altijd bij nieuwe mensen gewoon een beetje op haar hoeden.

Optimism wist nog toen haar oom op bezoek kwam. 'Dus je praat helemaal niet meer?', ze had op het blaadje gekrabbeld. 'Ik haat iedereen,' waarna hij even raar had opgekeken. Ze had hem bloedserieus aangekeken en hij had gevraagd of ze zelfs haar familie haatte. Daar had ze een heel duidelijk antwoord op gehad. 'Ik haat iedereen,' simpelweg iedereen onderstreept met haar pen. Die oom had het vast een stil weekend gevonden, maar fock hem.
Er kwam een meisje de Flat Roof op en ging naast haar zitten. Ze kon zich enkel afvragen waarom. Ze bleef het liefst bij vreemde weg, nog meer dan bij mensen die ze kende. Ze keek het meisje voor een moment aan. Ze had bruin haar en bruine ogen en was waarschijnlijk jonger dan haarzelf. Ze pakte haar kladbladje maar schreef toen toch niks op. Waarom zou ze iets opschrijven? Ze knikte even naar boven, zo'n knikje van 'what's up?'. Niet heel boeiend, maar ze was ook niet heel boeiend. En dat wou ze ook niet worden.
Ze had haar notitieblokje wel bij de hand en haar pen zat tussen haar vingers, klaar om iets te schrijven moest dat nodig zijn. Hoogstwaarschijnlijk niet, maar misschien ging die meid wat vragen. Iets wat ze niet met een ja of een nee kon beantwoorden.

Mia, keek even op toen ze niks terug zei, maar het knikje kende ze wel en het kladblok was haar ook wel opgevallen. Zou dit meisje niet kunnen praten omdat ze stom was ofgewoon weg geen tong meer had, tja waar van zij vandaan kwam keek ze niet meer van veel op. "Goed, met jou" vroeg ze nog steeds met enige afstandelijkheid in haar stem, je wist maar nooit misschien was ze wel een van de spionnen van Blackside, daarom hield ze vreemde een beetje op afstand. Haar naam zou ze dan ook niet zomaar geven. Bij het horen van een v8 moter keek ze op, en daarna hoorde ze nog meer auto's enkele met turbo's er in maar de meeste hadden american muscel's zelf was ze meer van japanse auto's. Geintreseerd keek ze naar de auto's en probeerde te kijken of ze een of ander structuur hadden. Even vergat ze het meisje dat in haar buurt zat.