Hallelujah

Het was stil in het klaslokaal. Te stil voor mijn gevoel, maar ik wist het te onderdrukken. Wist dat ik snel moest wezen voordat de bel ging. Een smerige grijns kwam op mijn gezicht te staan, een grijns van plezier. De straf die ik straks kreeg, ach pech. Ik riskeerde het. Dan had ik niet alleen mijn lol, maar ook eens een keer de klas. En deze docent verdiende het. De man die mij laatst een vijf had gegeven voor mijn wiskunde proefwerk, omdat ik volgens hem bezig was met mijn nagels. Ach, hij verdiende dit gewoon.
Ik haalde het flesje lijm, het doosje punaises en het zakje jeukpoeder uit mijn Chanel handtas. Het dopje van de lijm draaide ik er met gemak af en strooide het op het zitvlak van Mr. Harris zijn 'welbekende' zwarte troon. De docent die zichzelf heel wat vond, ook onder de andere docenten. Die het mij waarschijnlijk niet kwalijk zouden nemen. De zwarte punaises gooide ik er wat nonchalant op, met de meeste kopjes naar beneden. Het jeukpoeder was welbestemd voor op zijn bureau, zijn pennen. Het trok een beetje in de tafel, wanneer ik er wat water van m'n eigen waterflesje op strooide. Hij zou het vast niet eens merken. De prikkige punten waren haast niet te zien. Slordig schoof ik zijn bureaustoel aan en wachtte tot de bel ging, terwijl ik ondertussen achteraan was gaan zitten bij het raam.

De bel ging. De rest van de klas kwam binnengestroomd, waaronder de meeste leerlingen er zo vroeg in de ochtend er slaperig uitzagen. De smerige grijns die ze ongeveer vijf minuten geleden op haar gezicht had staan, kwam nu weer terug. Vrijwel omdat de klas nogal luidruchtig was en meneer Harris al stilletjes binnen gelopen was. Allereerst was hij op het bureau gaan zitten, waarbij hij zijn handtas naast hem erop zette. Blijkbaar had hij niks in de gaten. Charlene gooide haar blonde haren naar achteren en leunde daarna gelijk haar kin op haar handen. Moe was ze eigenlijk niet meer, niet nadat ze deze stunt had uitgehaald. Of nouja voorbereid had. De klas wist er eigenlijk niks van. De neiging om naar buiten te staren was verdwenen. Stilletjes wachtte ze af hoe de man zou reageren wanneer hij merkte dat zijn achterste begon te jeuken.

[&Alice]

"Kom op, Alice. Als we te laat komen begint Harris weer te zeiken." zei Kristi, die nerveus van haar ene op haar andere been sprong. Zenuwpees. Met een klap sloeg Alice haar kluisje dicht, ze had geen zin in de aankomende wiskunde les. Het vak lag haar totaal niet, voor de vorige toets had ze een 3 gehaald. Wat er voor zorgde dat ze op haar rapport nu gemiddeld een 3,6 stond, als ze dat niet op wist te halen naar een vijf bleef ze zitten. Klote zooi. School was nooit haar sterkste punt geweest, en de afgelopen twee jaar had ze er nauwelijks iets aan gedaan. Daarbij kwam nog eens het feit dat ze nu niet meer de hulp van haar vader had, die haar vroeger altijd had geholpen met de exacte vakken. Met een engelen geduld had hij haar alles uitgelegd, zelfs als zij chagrijnig naar hem uitviel ging hij rustig verder. "Alice!" Kristi trok het nu echt niet meer, dat terwijl het voor haar niet ongewoon was een standje van de leraar te krijgen. Ze vonden altijd dat ze te veel kletste, dat vonden ze trouwens ook van Alice. Iets wat volgens haar pure onzin was, ze praatte alleen als de lessen saai waren. Oké, dat was best vaak. Maar dan moesten de leraren maar wat meer hun best doen, het was hun taak de leerlingen te motiveren. Niet die van de leerlingen zelf. Alice pakte haar tas van de grond, hing hem over haar schouder. "Ik kom al." zei ze lachend tegen haar vriendin. De deur van het lokaal stond nog open, en nog niet eens alle leerlingen waren binnen. Mooi. Samen met Kristi glipte ze de klas in, om vervolgens rustig naar hun plaatje achterin bij het raam te lopen. Een van de tafels was al bezet door het nieuwe meisje, Charlene. Alice had nog niet echt kennis met haar gemaakt, maar op zich leek het haar wel een aardig meisje. Al had ze misschien, een wat groot ego. Maar, dit kon net zo goed enkel schijn zijn. "Alice en Kristi jullie gaan niet naast elkaar zitten!" bulderde Harris door het lokaal. Oh, geweldig. Zonder aarzelen ging Alice naast Charlene zitten, leerde ze haar ook eens kennen. "Hé." zei ze met een glimlachje, tegen de blondine terwijl ze haar tas op tafel zetten. "Ik ben Alice." stelde ze zichzelf voor. Kristi was onderhand samen met Amy voor hen gaan zitten, en al snel zaten ze omgekeerd op hun stoel om het gesprek dat ze bij de kluisjes hadden gevoerd te vervolgen. Het was zo'n gesprek, dat ergens nergens over ging. Oppervlakkig, maar toch kon je er uren over door praten. Zonder het te merken versprong je van onderwerp, om vervolgens niet meer te weten waar je het eerst over had. Sander en Alex waren onderhand op de plaatsen links van hen gaan zitten, en begonnen zich met hun gesprek te bemoeien. Al hoe wel bemoeien, was niet helemaal het juiste woord. Ze vielen er gewoon midden in, met hun eigen onzinnige geblaat. "Die idioten zijn Sander en Alex." stelde Alice haar klasgenoten met een grijnsje voor aan Charlene, al zou het best kunnen dat het meisje hen al kende.

'Alice en Kristi jullie gaan niet naast elkaar zitten!' De stem van Harris klonk bulderend, luid en woest. Eén van hen, met rood haar, kwam daardoor naast haar zitten, waarschijnlijk omdat er niet veel ander keus was, en de ander ging voor haar zitten. ''Hee,'' begroette ze haar vrolijk terug met een vriendelijke glimlach. Mooi, ze was al bang dat er niemand vandaag naast haar ging zitten. Al kwam dit toeval eigenlijk meer omdat de meisjes niet bij elkaar mochten zitten, wat ze stiekem toch niet tegenhield van het kletsen. Alsof ze hierdoor stomweg van elkaar gescheiden gingen zitten, zo dom waren de meiden niet. 'Ik ben Alice.' Stelde het meisje zich voor. ''Ik ben Charlene!'' Zei ze sociaal terug. Doordat de meid haar tas op tafel had gezet, merkte ze zelf, doordat ze al die tijd eigenlijk naar buiten had zitten staren, dat haar eigen Chanel handtas ook nog voor haar stond. Netjes zette ze die naar beneden. Niet ter beveling van de docent, maar gewoonweg omdat ze het vervelend vond als er iets voor haar stond, waardoor ze iets niet goed kon zien. En door het feit dat zij niet zo asociaal was, stond open voor anderen. Had altijd wel zin in een praatje en was meestal wel in een vrolijke bui, zelfs op de grootste rotdagen van school. Zelfs in deze les, het saaiste vak met de stomste docent, was ze nog behoorlijk vol energie.
Haar aandacht ging al gauw weer terug naar Harris, toen de twee vriendinnen, tenminste zo leek het er wel op, weer volop verder gingen kletsen. De mannelijke docent begon al ietsje meer geïrriteerd aan zijn achterste te krabben. Goed, het werkte dus al. Een ondeugend, klein grijnsje kwam alweer op haar gezicht te staan. Net goed voor hem. En dat was nog niet eens het ergste.
Even gauw gleden haar ogen door de hele klas heen, gewoon kijken hoe haar klas eruit zag. Sommige tafeltjes waren nog vrij, misschien waren die nog niet op komen dagen. Waar ze gelijk in had. 'Man, die voetbalwedstrijd van gisteren! Helemaal gaaf!' 'Heb jij die ook gezien? Geweldig!' Twee pratende jongens kwam aanschuiven links van hun. Ze zagen er een beetje klunzig uit, tenminste dat was haar eerste oordeel doordat ze te laat waren gekomen. En door het feit dat ze nu gewoon verder gingen met praten, terwijl de docent nog steeds zijn aandacht opeiste. Al luisterde het merendeel van de klas niet eens, zoveel 'controle' had hij dus. 'Die idioten zijn Sander en Alex,' stelde Alice de twee jongens voor met een duidelijk grijnsje op haar gezicht. ''Aha, aangenaam. Ik ben Charlene,'' stelde ze zichzelf weer vol blijdschap voor. Ze vond het maar al te leuk dat ze nu aandacht kreeg. De jongens stopten in principe al gauw met hun geklets over voetbal en richtten hun aandacht nu op haar. 'Jij bent het nieuwe meisje? Ik ben Alex,' stelde de jongen met blond stekeltjeshaar zich voor, die het dichtst bij haar zat, met een stomme grijns op zijn gezicht. Sander, met daarentegen bruin slordig haar, gaf hem een speelse stomp tegen zijn schouder. 'Ach man, doe niet zo stom. Zeg gewoon dat je d'r leuk vind!' Ook op zijn gezicht kwam een grijns te staan, misschien gewoon omdat hij nu al tegen haar begon te praten en hij er op een andere manier mee om ging dan zijn vriend deed. Charlene lachtte van pret. ''Jep, ik ben het nieuwe meisje.'' Zei ze met een speelse blik in haar ogen, waarbij ze knipoogde naar Alex, gewoon voor de lol. ''Ooh, vertel me niet dat dit de ultieme versierders van de school zijn, hé?'' Vroeg ze aan Alice, een beetje plagend voor de jongens.

Zoals altijd was het rumoerig in de les van Harris. Maar of dit door hem kwam of door hun klas die bekend stond als één van de drukste klassen van de school, wist ze niet. Waarschijnlijk was het een combinatie van de twee, al was de wiskunde les niet half zo chaotische als de Engels les. Die lessen waren echt het toppunt van wanorde, niemand zat op zijn plaats, niemand gunde de lerares ook maar een blik waardig. Ze zaten omgekeerd op hun stoel, hun tafels of liepen gewoon door de gang. Regelmatig werd er gekaart, gedronken meestal gewoon fris maar zo nu en dan toverde één van de jongens een fles alcohol te voorschijn. Als mevrouw Smith dan probeerde haar klas in het gareel te krijgen, werd er of niet eens naar haar geluisterd of kreeg ze een aantal verwijten naar haar hoofd geslingerd. De klas had het zelfs een keer voor elkaar gekregen de lerares huilend de klas uit te krijgen, iets wat vervolgens voor een enorme lachbui had gezorgd. Absurd eigenlijk, dat die vrouw hier nog steeds werkten en dat zij nog geen problemen hadden gehad. Het zou haar niks verbazen als de rector een keertje binnen kwam stampen, ze had de man slechts twee maal gezien. Dik, opgeblazen met een kaal hoofd. Het leek wel een trekje van leraren om onaantrekkelijk te zijn, maar zelden had je een jonge knappe leraar. Jammer eigenlijk.
Het meisje stelde zich voor als Charlene, een mooie, aparte naam die perfect bij het meisje paste. "Mooie naam." zei Alice, een glimlach speelde op haar lippen. Uit haar tas viste ze een schrift, ook haar wiskunde boeken haalde ze er uit. Niet dat ze van plan was er aan te gaan werken, maar om in elk geval een beetje de indruk te wekken dat ze nog iets deed. De meeste leerlingen maakte gebruik van deze techniek, sommige legde hun boek misschien in eerste instantie met de intentie neer er echt uit te gaan werken. Maar begonnen al vrij snel een gesprek te voeren met degene naast, voor of achter hen. Andere, waaronder zij, wisten al direct dat ze niets zouden maken. Nadat ze een pen had gevonden op de bodem van haar tas, legde Alice haar tas op de grond. Gedachteloos bladerde ze door het boek, zonder het gesprek met Kristi en Amy af te kappen. Uiteindelijk had ze het juiste hoofdstuk gevonden, en legde ze haar boek open op een random pagina. Waar ze precies moesten zijn wist ze niet, elke keer als ze probeerde iets te doen kwam ze tot de conclusie dat ze het niet kon. Ze staarde zich dan meer dan een kwartier kapot op een som, om uiteindelijk chagrijnig op te geven. Nadat Alice de twee jongens aan Charlene had voorgesteld, stelde de blondine zichzelf voor. In haar stem was de zelfde blijdschap als net te horen, ja ze was sowieso spontaan. Maar was ze gewoon zelfverzekerd of neigde ze meer naar het arrogante, onzeker was ze sowieso niet. n anders wist ze dit goed te verbergen. Alex leek vrijwel direct te bezwijken voor het meisje, Alice lachte zachtjes. Ja, zijn versier pogingen waren ietwat wanhopig. Sander begon op een hele andere manier tegen het meisje te praten, maar zo te horen zag hij haar ook wel zitten. Een tijd lang Sander geprobeerd haar het hof te maken, maar zij was er niet op in gegaan. Niet dat de jongen er niet goed uit zag. Nee, hij was best knap met zijn blauwe ogen en zijn warrige bruine haar. Maar zij had al een vriend, en ze was niet van plan Joël te bedriegen. "Nee, dat denken ze enkel." zei Alice met een grijnsje. "Ik denk dat je de ultieme versierders vooral in de twaalfde klas kunt vinden. Dus misschien maken jullie een kans op die titel, als die straks geslaagd zijn." De laatste woorden richtte Alice op de jongens, een vrolijke glimlach stond op haar gezicht.
Harris schraapte zijn keel, ten teken dat hij wou beginnen. Niemand luisterde, of course. Uiteindelijk ramde hij met zijn vuist op zijn bureau, waardoor ongeveer de helft van de klas stil viel. De rest ging vrolijk door met praten, Alice behoorde tot de rest. Ze voerde nog altijd een gesprek met Kristi en Amy, maar tegelijkertijd bleef ze naar de jongens en Charlene luisteren zodat ze zich ook nog in dat gesprek kon mengen. "Iedereen even koppen dicht." bulderde Harris door de klas, ja daar was hij goed in bulderen. Onderhand praatte er nog maar een kwart van de klas, al wist Alice dat dit tegen het eind van de les weer de gehele klas exclusief de drie ergste nerd's zouden zijn.

'Nee, dat denken ze enkel. Ik denk dat je de ultieme versierders vooral in de twaalfde klas kunt vinden. Dus misschien maken jullie een kans op die titel, als die straks geslaagd zijn.' Charlene grijnsde toen Alice dat zei, vooral dat laatste naar de jongens toe. Geniepig keek ze hen ook aan wanneer de roodharige meid dat zei en Sander en Alex een beetje terughoudend keken. Ze leken teleurgesteld. Al was dat eerder schijn dan echt, ze keken nep-sip. Iets waardoor er bij Charlene een nog bredere grijns op haar gezicht kwam te staan en daardoor eventjes afweek van de jongens naar de meiden. Net voordat zij ook haar mondje open wou doen, lukte het haar niet. Niet doordat haar stembanden niet meewerkten, maar doordat Harris zijn aandacht voor de zoveelste keer eiste. En deze keer werkte het bij de meeste leerlingen wel, toen hij op tafel sloeg. 'Iedereen even koppen dicht.' Alice kletste gewoon door, en wist dat zij dat ook gewoon kon doen aangezien hij toch niet langer dan een minuut controle kon houden over de klas. Halve klas eigenlijk.
De inmiddels chagrijnige man keek kwaad, terwijl hij steeds meer neigde om aan zijn kont te krabben. Mooi, het goedkope spulletje werkte dus echt. Dan wist ze dat voor de volgende keer als ze hetzelfde witte snuiftroep nodig had.
Ondertussen was al een kwart gestopt met praten, slechts het groepje van zes kletste door als een kip zonder kop. Zonder het op te merken kwam Harris naar hun toegelopen, sloeg zijn vuist ook bij hun op tafel, net tussen Charlene en Alice in. Iets waardoor Charlene bijna van schrik gilde, maar zich in wist te houden. Evengoed hupte ze wel kort de lucht in. Ze hield haar adem voor even in, probeerde haar hart iets te bedaren. Zo snel als die klopte. 'Mooi, nu dat jullie stil zijn...' Hij stopte even en liep terug naar zijn bureautje waar hij net ook op zat. Op zijn terugweg was er een grote witte vlek op zijn achterste te zien, vooral omdat hij een plooien zwarte broek aan had. God, wat zag dat er lelijk uit en Charlene moest deze keer moeite doen om niet in lachen uit te barsten. Dit was veel beter dan dat zij in gedachten had. Er zaten ook vele uitgeveegde vlekken op, vooral omdat de docent veel heeft zitten krabben. Gatsie.
De les werd al beter, hij was dus niet van plan om op zijn bureautje zijn verhaal door te zetten, maar op zijn bureaustoel. Binnen een seconde ging het allemaal hij snel. Hij zat en schreeuwde gelijk van pijn. 'Wie heeft dit godverdomme in zijn hoofd gehaald?!' De blonde meid moest aardig wat werk verrichten om zichzelf stil te houden, al zou de docent het niet horen aangezien zij achterin de klas zat. Alleen zij wist dat hij nu op een flinke hoop punaises was gaan zitten, de rest van de klas zou er geen flauw benul van hebben. Dat kwam vooral omdat het nog niet bepaald zichtbaar was, alleen het feit dat er wat ijzeren puntjes naar beneden vielen op de vloer.
''Waar is die man allemaal in godsnaam mee bezig?'' Gooide ze in het groepje van zes, waarvan de jongens luid moesten lachen. Een aanstekelijke lach. Iets waardoor zij ook in de lach schoot. Tranen schoten in haar ogen, van de lol die ze had. Gauw gooide ze haar armen over elkaar heen en legde ze op tafel, waarop ze haar hoofd neerlegde. Haar meisjeslach was ook nogal prettig om aan te horen, vandaar dat ze het liever verborgen hield, zodat zij straks niet op haar kop kreeg. Maar het was al te laat.
Ze hoorde de man stampvoetend aankomen lopen. 'Charlene, het nieuwe meisje, dus. Mooi om je nu al zo te zien stralen op één van je eerste dagen. Vanmiddag nablijven!'
Veel hoorde de blonde meid niet, vooral omdat ze diep in haar slappe lach zat. Gierend van het lachen hief ze haar hoofd weer op en veegde de tranen weg met haar handen, keek door de waas heen of er niets van oogpotlood of mascara was uitgelopen. Goed, de waterproof make-up stuff werkte dus echt.
Na een paar seconden wierp ze haar blik op de docent, die ook alweer aardig aan het rondspeuren was in de klas of er niet nog meerdere kinderen zich aanboden om vanmiddag na te kunnen blijven. ''Hee, die lelijke vlekken op z'n broek zijn niet om aan te zien,'' merkte ze op tegen Alice, en ook zachtjes tegen de anderen zodat die ook van haar lol konden meegenieten. ''En er hangen wat gore punaises aan z'n achterste, dat hij die nog niet van pijn eruit heeft getrokken.'' De slappe lach verdween alweer een beetje, maar diezelfde grote glimlach bleef een lange tijd op haar gezicht staan, waarbij ze ondertussen de docent volgde wanneer hij terug naar zijn stekkie liep en daar de punaises inderdaad, alsof hij haar stiekem toch gehoord had, met beleid eruit haalde.

De gespeelde teleurstelling die af te lezen was op de jongens gezichten ontging haar niet, ze grijnsde onwillekeurig naar ze. Sinds ze wist dat ze hier niet meer weg hoefde begon ze steeds meer haar plekje in de klas te vinden, ze begon weer zichzelf te worden. Al lag ze nog regelmatig met zichzelf in de knoop, en lieten de beelden van de afgelopen twee jaar het nog altijd niet met rust. Vooral s'nachts, de ene nachtmerrie na de andere volgde elkaar op. Maar op een moment als deze voelde ze zich goed, het kon haar ook niks schelen dat de leraar een wanhopige poging deed de aandacht te krijgen. De vuist die plots tussen hen in op tafel sloeg, deed haar recht schieten. Voor een moment keek ze geschrokken naar de leraar, in wiens rechter slaap een kloppend adertje te zien was. Driftkikker. Harris draaide zich om, na geconcludeerd te hebben dat ze eindelijk stil waren. "Hij had het ook normaal kunnen vragen." mompelde Alice, al wist ze dat hij dit ook had gedaan en dat zei dit simpelweg had genegeerd. Moest hij maar iets interessanter vertellen, al betwijfelde ze of dit met een vak als wiskunde mogelijk was. Als het aan haar lag, werd dat vak af geschaft. Vreselijk was het, en dan zeiden ze dat het logisch was. Sure. Alice richtte haar blik weer op Harris, op zijn achterste zaten enkele witten vlekken. Zacht beet ze op haar onderlip om niet in de lach te schieten, het zag er echt niet uit. Wat er toen gebeurde was vreemd, maar bovenal lachwekkend. De leraar was op zijn stoel gaan zitten, maar stond binnen no time weer op zijn voeten. Schreeuwend van de pijn, in eerste instantie was het dood stil in de klas. Keek iedereen met grote verbaasde ogen naar hun leraar, enkele punaises vielen op de grond. Kennelijk had iemand die op zijn stoel gelegd, vanuit haar ooghoeken zag Alice dat Charlene haar best moest doen niet te lachen. Dus zij had het geflikt, ergens vond ze het wel een goede actie Harris verdiende het om op zijn plaats gezet te worden. Maar op zo'n manier? Die vlekken in ze broek, Alice vermoede dat Charlene hier ook de oorzaak van was, vond ze beter geslaagd. Daar zou hij de rest van de dag nog mee lopen, en niemand zou ontkennen dat het er belachelijk uit zag. Nu zowel de jongens, als Charlene in de lach waren geschoten kon Alice haar lachen ook niet meer in houden. Ze verborg haar mond achter haar hand, en smoorde haar lach hier iets mee. Kennelijk was Harris tot de conclusie gekomen dat er maar één dader kon zijn, Charlene. Het was verbazingwekkend dat hij het meteen bij het goede eind had, aan de andere kant een dergelijk voorval had ze nooit eerder voorgedaan. Ze wisten leraren gek te maken, soms werd er met dingen gegooid maar dit wat toch nieuw. Kennelijk deed het Charlene bar weinig dat ze moest na blijven, of ze hoorde het niet door haar slappen lach. Haar opmerking deed ook Alice weer in lachen vervalen, met haar hand streek ze langs haar ogen waar onderhand tranen in stonden. "Inderdaad, en daar moet hij de rest van de dag nog mee lopen." zei ze zachtjes lachend. "Volgens mij is hij daar nu mee bezig." reageerde Alice zacht op Charlene's volgende woorden. "Hij kan er op rekenen dat het de rest van de les niet meer stil word." zei Alice, met een grijnsje. "Hij verdiende het wel." voegde ze er aan toe.

'Inderdaad, en daar moet hij de rest van de dag nog mee lopen.' De woorden waren zachtjes, maar verstaanbaar. Ze schoof ietsje dichter naar Alice toe om te antwoorden. Niet dat ze nog iets riskeerde, haar middag was toch al naar de maan. Ze waren ten eerste al laat uit en ten tweede moest ze nu blijven zitten, nablijven. En waarom eigenlijk? Vond hij het leuk om nieuwelingen te laten zitten in de klas tot een bepaalde, late tijd, zodat hun middag vergald was. Zou hij daar slechts plezier van hebben? De haat van andere kinderen? Daar bereikte hij dat wel mee. ''Hij liever dan ik,'' antwoordde ze ginnegappend terug. 'Volgens mij is hij daar nu mee bezig.' Charlene keek op, richting de docent, met haar ogen en zag hem inderdaad verder gaan met de prikkende punten uit zijn achterste te halen. Het leek haar verdomd pijnlijk, maar nog steeds: hem liever dan zij. 'Hij kan er op rekenen dat het de rest van de les niet meer stil word.' Ja, daar had ze puur gelijk in. Dat zal het inderdaad niet meer worden, gelukkig maar.
Zoals Alice al voorspeld had, begon de klas gewoon weer normaal tegen elkaar te praten. Alsof er niks aan de hand was, behalve dan het feit dat Harris zich kapot irriteerde aan de stunten die zij had uitgehaald. 'Hij verdiende het wel.' Charlene grijnsde, ze wist dat Alice het te weten was gekomen. Dat was ook niet zo gek, door haar slappe lach had iedereen het waarschijnlijk wel gehoord.
De klas had zijn adem ingehouden toen Harris zijn klap had geslagen op zijn eigen bureau, vervolgens keihard door het lokaal bulderde en vervolgens nog een tweede slag deed, tussen de twee meiden in. Ach, wat maakte het ook uit. Zolang zij maar plezier had.
''Ja, Harris wel ja. Vind je het gek? Als ik het niet had gedaan, dan had vast een andere leerling zijn poot wel uitgestoken. Harris is gewoon een persoontje waar wat aan gedaan moet worden, en deze keer was ik het gewoon.'' Legde ze vriendelijk uit, maar wel met een gemene grijns op haar gezicht, aan Alice en ook een beetje in de groep leggend.
Voor ze het wist stond de docent wéér achter hun. 'Zo, zo. Dus de twee meiden zijn nu alweer aan het praten? Alice, dat word voor jou ook nablijven.' Beveelde hij. God, wist die man nooit eens een keer van ophouden? Charlene interesseerde het zich niet, waarbij ze dus ook niet op of om keek naar de mannelijke docent. 'Ach man, rot toch op!' Had ze het liefste willen roepen, maar daarmee maakte ze hem alleen maar bozer en haar nablijf-middagje alleen maar erger. Dan had ze voor de rest van de week geen rust meer van hem, iets wat ze wel naar verlangde. De volgende les.
''Wat een klotezooi,'' zei ze naar de roodharige meid toen Harris alweer naar het volgende groepje tafels was gelopen, en daar ook wat leerlingen commandeerde om hun tassen van tafel al te zetten en jassen gewoonlijk op te hangen zoals ze hoorden te hangen op de stoelen. Of eventueel in kluisjes, maar daar had Harris niet zoveel over te zeuren. Daarentegen was hij wel chill met de tassen en jassen, gelukkig maar.

Met haar ogen volgde Alice Harris die vlak bij zijn bureau bezig was de punaises uit zijn achterste te trekken, ergens was het wel een komisch gezicht. Onmerkbaar schudde ze haar hoofd, waarna ze haar ogen op Charlene richtte die iets naar haar toe was geschoven. De blondine moest vanmiddag nablijven, ergens kon ze de wiskunde leraar wel begrijpen. Al snapte ze maar al te goed dat het meisje baalde als een stekker, haar hele middag ging zo naar de knoppen. Zelf had ze twee keer eerder na moeten blijven, omdat de leraren vonden dat ze te veel kletste. Pure onzin, ze praatte alleen als de les ongelooflijk saai was.Wat ook nu weer het geval was, wiskunde was gewoon saai. Met al de formules die ze logisch noemde, maar eigenlijk alles behalve dat waren. Alice lachte zachtjes als reactie op Charlene's woorden, ja ze kon het wel vinden met het meisje. Ze was minder over het paard getild, dan Alice in eerste instantie had gedacht.
Rustig legde Charlene uit waarom ze Harris de streek had geleverd, Alice kon haar geen ongelijk geven. Die man vroeg er gewoon, en vroeg of laat had een leerling hem beet genomen. Waarschijnlijk niet op dezelfde manier als de blondine, al hoe wel. In hun klas zaten enkele leerlingen die Harris waarschijnlijk een nog pijnlijkere streek zouden hebben geleverd.
De stem van hun wiskunde leraar kwam compleet onverwachts, ze schrok zich dan ook dood. Keek met een ruk om, recht in de doffe blauwe ogen van de man. Dit keer waren zijn woorden niet tegen Charlene, maar tegen haar gericht. Ze moest na blijven, fijn. Het liefst had ze de leraar uit gescholden, maar in plaats daarvan hield ze wijselijk haar mond. Anders kon ze straks een hele week na blijven, één middag was al meer dan genoeg. Het enige voordeel was dat ze dit keer niet alleen hoefde na te blijven, ze had in elk geval Charlene om mee te praten. "Zeg dat wel." reageerde Alice op de woorden van de blondine, terwijl ze verveelt in haar schrift begon te tekenen. "We hebben geluk dat we samen moeten na blijven, in je eentje is het echt dood saai." zei Alice, kort keek ze naar Harris die alweer met andere leerlingen stond te praten. Kennelijk had hij de hoop op een nuttige les al laten varen, slim.

[Flutje, I'm sorry ]

'We hebben geluk dat we samen moeten na blijven, in je eentje is het echt dood saai.' Zei Alice tegen haar, waar de groep waar zij in zat, ook wel naar luisterde. De klas wist blijkbaar niet echt wat ze van deze les echt konden verwachten, of in ieder geval ermee moesten. Net zoals zij. De les was toch al verkloot waarschijnlijk, too bad voor Harris.
''Ja, je hebt gelijk! En we hoeven toch niet meer op te letten, ik denk niet dat dat mannetje daar nog verdergaat met z'n les. Ik weet überhaupt niet wat hij nu nog verder wilt doen. De klas zal ieder geval niet meer in zíjn ritme vallen.'' Zei ze met een grijns op haar gezicht. Het was haar tóch gelukt om dat doel te bereiken, gewoon voor de lol. En hierbij betekende het ook dat ze het de volgende keer ook gewoon weer opnieuw kon flikken.
Charlene haalde opgelucht adem, blij dat ze voor de rest van de les niet veel hoefden uit te voeren. Haar boeken had ze tevens nog in haar kluis laten liggen, vergeten eruit te halen. Dat bleek wel uit het feit dat ze haar gewoonlijke Chanel handtas bij zich had, en daar konden écht geen schoolboeken in. Té groot en té zwaar, en als het aan haar lag was ze soms ook nog wel eens te lui om de boeken te dragen naar de les. Ook deze keer weer, ze had er stiekem dan ook geen tijd voor gehad om vóór de les nog haar stuff te pakken. Alhoewel, ze had er ook totaal niet aan gedacht. Die stomme boeken konden opzouten. Per vak moesten ze ontiechelijk veel maken, gewoon onhaalbaar. Voor dan tenminste. Charlene leefde alleen voor het feesten, uitgaan, party'en en nog eens uitgaan. Jongens waren haar favoriete speeltje, hun gevoelens waren tembaar.
Vanuit haar ooghoeken, terwijl ze luisterde naar de jongens hoe die weer hun avontuurlijke verhaaltjes kwijt moesten, zag ze hoe Harris naar zijn bureau liep en daar weer op ging zitten. Nogmaals probeerde hij de aandacht van de klas te vestigen, al lukte het hem deze keer sneller dan de vorige pogingen dan hij had gewaagd.
'Jongens en meisjes. Dit is nogal een rumoerige les geweest, en de les duurt inmiddels nog maar tien minuten.' Hiervan keek ze even op. Zó verschrikkelijk snel al? 'Dus hierbij wil ik zeggen, jullie mogen gaan.' Vele leerlingen waren verbaasd, dit deed Harris normaal gesproken niet. Vooral niet als hij puur chagrijnig was, zoals deze keer, dan hield hij wel eens de leerlingen tien minuten lánger. Charlene haar glimlach veranderde naar een grijns. Tevreden stond ze op, pakte haar handtasje en maakte de aanstalten om achter de klas aan te lopen. 'Behalve Charlene en Alice. Jullie blijven zitten, meiden.' Harris wierp een blik over zijn brilletje heen, wat er erg lelijk uit zag.
Charlene slaakte een luide zucht, en plofte weer neer op haar stoel. ''Godver,'' kreunde ze zachtjes, haar aandacht richtend op Alice. De bel ging...

Het was wel duidelijk dat de les niet meer te reden viel, de meeste leerlingen praatte rustig hard op en hadden hun wiskunde boeken al weer op geborgen. Aan de wat wanhopige blik in Harris ogen, was duidelijk te zien dat hij de hoop had opgegeven. Slim. De woorden van Charlene deden haar grijnzen, ze had gelijk. Ze zouden de rest van de les gewoon verder kunnen praten, waarschijnlijk zou Harris niet eens meer proberen hen stil te krijgen. Hij wist tenslotte dat het hem toch niet zou lukken. "Ja, hij heeft de hoop al op gegeven zo te zien." zei ze met een grijns, waarna ze ook haar schrift in haar tas op borg. Had ze haar boeken net zo goed in haar kluisje kunnen laten liggen, dan was Kristi ook niet zo zenuwachtig geworden. Niet dat dat ergens voor nodig was geweest, maar ze werd gewoon snel zenuwachtig. Ook voor een basketbal wedstrijd, al verloor ze die zenuwen gelukkig weer tijdens het spel. Anders zou het waarschijnlijk een ware ramp worden. Sander en Alex vertelde over hun zogenaamde avontuurlijke belevenissen, Alice luisterde met een lichte grijns naar ze. Die twee dachten echt dat ze alles waren, best grappig om te zien. Toch kon ze het goed met hen vinden, al had ze zich wat ongemakkelijk gevoeld toen een tijdje geleden bleek dat Alex haar wel zag zitten. Hoe hij nu over haar dacht wist ze niet, wel wist ze dat hij er van op de hoogte had dat ze een vriend had.
De woorden van Harris verbaasde haar, sinds wanneer liet die man hen gaan? Dat was nieuw, hij liet hen eerder langer zitten. Al helemaal omdat hij er van op de hoogte was, dat dit hun laatste les uur was. Wiskunde was altijd op het eind van de dag, vreselijk gewoon. Alice pakte haar tas, en kwam overeind maar de stem van haar leraar hield haar tegen. Great. Zuchtend liet ze zich terug zakken in haar stoel. "Iets minder mag ook wel Alice, je hebt het er zelf naar gemaakt." zei Harris geïrriteerd, Alice rolde met haar ogen. Zíj was degene die geïrriteerd moest zijn, door hem moest ze nablijven. Ze had echt wel betere dingen te doen dat dat, dat hij nu geen leven had betekende niet dat dat ook voor haar gold. Eén voordeel was dat ze samen met Charlene na mocht blijven, dus waarschijnlijk zou het wel gezellig worden. "Nu gaan we het krijgen." zei Alice zacht tegen Charlene, waarna ze haar ogen op de leraar richtte die over de rand van hun brilletje keek. Net een oude uil, een lelijke oude uil. "Dus de dames vonden het nodig, mijn les te verstoren?" bromde Harris, Alice haalde haar schouders op. Wat verwachtte hij van haar, excuses? Kon hij lang wachtte, als hij niet wou dat ze praatte moest hij wat interessants vertellen. Dan had ze een reden om stil te zijn, nu niet. "Jullie mogen mooi een uurtje na blijven." De zelfvoldane grijns op Harris gezicht irriteerde haar, beleefde hij er nu serieus lol aan? "De bibliotheek is al dicht." merkte Alice op, wetend dat dit de standaard plek was om leerlingen na te laten blijven. "Jullie kunnen naar het muziek lokaal, ik zal even de deur openen en waag het niet weg te glippen ik kom wel een paar keer controleren of jullie rustig aan het werk zijn." zei Harris, waarna hij overeind kwam en hen seinde dat ze hem mochten volgen. Ze stond op pakte haar tas en hing die over haar schouder, ergens was ze blij dat ze in het muziek lokaal konden zitten. Ten eerste was er geen chagrijnige bibliothecaresse die hen in de gaten hield ten tweede stonden er meerdere keyboards. "Hmm.. we hebben geluk die vrouw van de bibliotheek is echt irritant streng." zei Alice zacht tegen Charlene waarna ze hun docent het lokaal uit volgde. Het muziek lokaal lag aan het eind van de gang. Lokaal 212. Harris had de deur al geopend, en wachtte geduldig tot ze er in waren voor hij de deur weer dicht deed. Alice legde haar tas op de grond, en liep op één van de keyboards af. Ging op een kruk zitten, en keek kort naar Charlene. "Speel je een instrument?" vroeg ze nieuwsgierig, waarna ze haar vingers op de koele toetsen legde. Zonder na te denken begon ze te spelen, het liedje had ze nog niet erg vaak gespeeld maar het ging nog redelijk goed en de effecten die je er met het keyboard aan toe kon voegen maakte het tot een goed geheel.

Eenmaal toen ze in het lokaal waren gedropt, keek ze even toen Harris de deur achter zich dicht deed en daarna op slot deed, waardoor ze even fronste. Wat een eikel. Eerst hun laten nablijven en daarna ook nog eens die slot op slot doen, hoe erg kon hij zijn. Toen ze even om zich heen keek, drong het was tot haar door dat dit het muziek-lokaal was en niet een of andere saai lokaal waar een docent aanwezig was. Ach, dit viel nog best mee, vergeleken met de bibliotheek, waar ze normaal heen werden gestuurd als ze straf hadden. Jammer genoeg voor Harris was die al dicht, omdat het al best laat was met schooltijden. Charlene merkte dat ze nog wel enige tijd naar de deur staarde, toen Alice begon over de bibliothecaresse, een vrouw die enorm streng was als het om stilte ging. Ja, dat kon ze zich ook wel voorstellen, echt irritant hoe die mensen waren, en vaak genoeg waren het dan ook oude vrouwen die zich overal aan irriteerden en gek werden. ''Ja, dat is inderdaad erg mooi.'' Zei ze opgelucht, waarna ze zich omdraaide en keek waar Alice heen liep. Ah, een keyboard. De vraag die haar gesteld werd, miste ze dan ook niet en gelijk daarna begon ze een acoustic nummer te spelen, die ze dan ook vrijwel meteen herkende. ''Nee, nee eigenlijk niet. Alleen mijn stem.'' Fluisterde ze, maar wel hard genoeg zodat Alice het kon horen, dat deed ze zodat ze de muziek van Alice niet zou verpesten, en ergens werd ze er ook wel rustig van. Bij het refrein begon ze zachtjes mee te zingen, als teken dat ze het liedje kon. Met haar stem, die tevens als twee druppels op die van Savannah Outen leek, paste het mooi bij de noten van de keyboard. Charlene stond op en liep naar het raam toe, die uitzicht gaf op het plein van de school, waarbij ze ondertussen door zong, al luider. Ze had zelf niet eens meer door hoe hard ze zong, niet te hard, gewoon perfect op het ritme en toonhoogte van het nummer, en sloot ook haar ogen waarbij ze met haar rechterhand ritmische bewegingen maakte die erbij paste. Alsof haar hand de toonhoogte kon bepalen en tevens wanneer en hoe ze moest zingen. Af en toe balde ze die tot een vuist, wanneer ze hoog moest en soms liet ze die vlak, wanneer het weer zacht en zuiver moest zijn, perfect dus.
Jammer genoeg was het nummer al gauw afgelopen en opende ze na enkele seconden haar ogen weer. Ze keek weer naar het schoolplein. In die enkele minuten dat het liedje zich afgespeeld had, was het gaan regenen op het plein en ze zag vele leerlingen met een tas, jas of iets anders boven hun hoofd rennen, waarschijnlijk naar een veilige en droge plek om te gaan schuilen. ''Hee,'' zei ze toen ze zich ondertussen omdraaide en naar Alice keek. ''Dat was mooi...'' En ze richtte haar ogen op de handen van Alice, die zich op de keyboard bevonden. ''Wil je nog een nummer spelen?'' Vroeg ze, waarna ze dichterbij kwam, een stoel pakte en tegenover de meid zich neerzette zodat ze niet in de weg zou zitten.

Het voelde heerlijk om weer piano te spelen, oké keyboard maar toch. Ze mocht er onderhand wel een op haar kamer hebben aan spelen kwam ze nauwelijks toe, school en basketbal slurpte haar tijd op en in de uurtjes die ze vrij had hing ze rond met vrienden of danste ze. Misschien moest ze maar weer eens wat vaker spelen, haar moeder zou niet gewild hebben dat ze het ging verwaarlozen. Bovendien werkte het ontspannend, op een ander manier dan dansen en basketballen. Als vanzelf vonden haar vingers de juiste toetsen, de zuivere tonen vulde het klaslokaal. Ze wou juist vragen of Charlene iets zou willen zingen toen de blondine in zette. Alice speelde door, luisterend naar het zachte gezang. Het klonk prachtig, en sloot perfect aan bij haar spel. Een glimlachje verscheen op haar lippen, samen muziek maken was zo veel leuker dan alleen. Het klonk ook beter, completer. Daar was ze een tijdje geleden al achter gekomen met Jeremy, al had ze later nooit meer met hem samen gespeeld. Jammer eigenlijk. Charlene was onderhand harder gaan zingen, waardoor elke noot nu duidelijk hoorbaar was. Het meisje zong zuiver, wist elke afzonderlijke noot te raken.
De laatste tonen stierven weg en voor een moment was het lokaal weer gehuld in een complete stilte, die werd verbroken door Charlene 's woorden. "Dat klonk goed." Bevestigde Alice, een glimlach was op haar gezicht verschenen. "Je kunt echt mooi zingen. Heb je ooit zangles gehad?" vroeg ze nieuwschierig, terwijl ze haar vingers over de toetsen van het keyboard liet glijden. Zonder ze in te drukken. "Tuurlijk." Ze begon weer te spelen, dit keer Fucking Perfect van P!nk. Ze wist vrij zeker dat Charlene die zou kennen, iedereen kende dat nummer. Een tijdje geleden werd het regelmatig gedraaid op de radio. "Het volgende nummer kies jij, ik ken vrij veel nummers." zei ze terwijl ze de blondine voor een moment aan keek, zonder ook maar even te stoppen met spelen. Al vrij snel focuste ze zich weer op haar spel.

[Beetje kort, maar ik moet gaan (aa)]