Kamer van Amélie en Ayanna.

Zuchtend liet ze zich neerploffen  op haar bed. Voorheen had Ty erin geslapen, maar na hun break up was hij natuurlijk naar een andere kamer gegaan. Vlak voordat hij was vertrokken had ze nog een shirt van hem 'ingepikt', of hij erachter zou komen dat hij een shirt miste, wist ze niet. Je kon haar een aanstelster noemen, of wanhopig, maar ze wilde gewoon nog even in een droomwereldje leven. Voor hoever dat nog kon. Even kneep ze haar ogen stijfdicht, om de tranen tegen te gaan. Bij vrijwel alles wat ze deed, dacht of zei wist ze wel weer iets te verzinnen om aan Ty te denken, waardoor de tranen haast continu over haar wangen liepen. Zo ook nu weer. Na even vermoeid te hebben gezucht, hees ze zichzelf omhoog om de zoveelste plens water in haar gezicht te gooien. Langzaam slofte ze terug naar het bed, waar ze op neerplofte en haar iPod onder haar kussen vandaan griste. Vlug drukte ze de oordopjes in haar oren en zette de muziek op zijn allerhardst aan. Waarschijnlijk had ze met nog geen week een gehoorbeschadiging opgelopen, zo hard als ze de muziek aan had staan, maar dat was dan jammer. Muziek hielp haar om alles even te vergeten. Even sloot ze haar ogen om zich te concentreren op de kamergenote die ze vandaag zou ontmoeten. Vrijwel direct nadat Ty was vertrokken, had ze een nieuwe roommate aangevraagd. Ze hoopte maar dat het geen overheersend type was die het hele verhaal tot in de details wilde weten, daar had ze nu echt geen zin in. Wellicht dat ze bij een rustig persoon júist haar hart kon luchten, maar dat moest ze dan maar afwachten. Ze probeerde zich te bedenken hoe ze eruit moest zien voor die persoon: rode ogen van het huilen, ongekamd haar, onopgeruimde kamer, gekleed in een shirt bedoeld voor jongens en het rokje wat ze aanhad met cheerleaden, nee, dat kon gewoon geen goede eerste indruk geven. Jammer dan, dat kon haar nu even niet schelen. Ze moest maar gewoon afwachten met wat voor kamergenote ze opgezadeld werd..

De zenuwen gierden door haar lijf terwijl Amélie door de gangen van het huis liep. Ze zou dit nu haar nieuwe thuis moeten noemen, maar het voelde eerder alsof ze in een doolhof terecht was gekomen. Ze had sowieso nooit een goed richtingsgevoel gehad en deze situatie maakte het er niet beter op. Haar iPod zond rustgevende pianomuziek naar haar hersenen maar ook de zoete klanken konden haar voor de verandering niet goed kalmeren. Ze bleef stilstaan op één van de gangen en ademde diep in en uit. Oké, nu rustig blijven. Ze sloot haar ogen en voelde hoe ze langzaam leek te ontspannen. Welk nummer was het ook al weer? Oja, 204. Toen ze haar ogen opende keek ze recht tegen een deur aan waar een grote twee, nul en vier op stonden. Opgelucht maar ook een beetje beschaamd liet ze haar adem ontsnappen. Ze had de kamer gevonden, maar nu moest ze toch echt naar binnen.. Zou haar roommate er al zijn? Amélie hoopte dat het een beetje een aardig persoon zou zijn. Een behulpzaam iemand die haar een beetje wegwijs kon maken of een rustig persoon waar ze geen last van zou hebben. Haar hand trilde licht toen ze hem op de grote deurknop legde en de deur open duwde.
Wat ze zag toen ze een stap over de drempel zette zorgde ervoor dat ze meteen weer terugsprong. Het leek alsof er een tornado door de kamer was gegaan die alle kleden uit de kasten had getrokken en willekeurig weer op de grond had gegooid. Midden tussen de rotzooi lag een meisje op het bed. Haar ogen waren roodbehuild en de muziek die uit haar IPod schalde was duidelijk hoorbaar. Ze zag er erg ongelukkig uit en Amélie voelde zich erg ongemakkelijk en wilde het liefst de deur snel weer sluiten maar had tegelijkertijd ook de nijging om naar het meisje toe te lopen en een arm om haar schouders te slaan. Ze koos voor een middenweg en liep de kamer weer in. Met een zachte stem en een wat Frans klinkende tongval zei ze: “Eum, sorry als ik stoor, maar ik ben Amélie en- .” Ze wist niet goed hoe ze haar zin af moest maken maar ging toch dapper door. “Ze hebben me verteld dat ik deze kamer zou krijgen..” Voorzichtig deed ze nog een stap dichter naar het meisje. “Wat is er aan de hand?” De laatste zin was zo zacht uitgesproken dat Amélie zich af vroeg of het meisje op het bed haar wel zou kunnen verstaan door de muziek heen. Een beetje ongemakkelijk bleef Amélie in de kamer staan, zich afvragend of ze zich hier ooit thuis zou kunnen voelen.

Afwachtend had ze haar blik én gedachten vastgepind op de deur, waar als het goed was ieder moment haar nieuwe roommate doorheen zou moeten komen. Hoewel het haar aan de ene kant geen bal interesseerde, wist ze dat ze het eigenlijk zou moeten zien als een goede afleiding. Ze moest toch wat. Vermoeid wreef ze even over haar voorhoofd, een zeurende hoofdpijn kwam weer doorzetten; een teken dat haar paracetamol weer uitgewerkt was. Vlug wierp ze een blik op de display van haar telefoon, om de tijd af te lezen. Iets over half vier. Het terugrekenen ging ietwat moeilijk, maar uiteindelijk lukte het haar. Fijn, ze mocht alweer een nieuwe. Zuchtend stond ze op, terwijl ze even een vlugge blik door de kamer wierp. Ergens had ze best wel medelijden met haar nieuwe roommate, nu al. Dit was nou niet bepaald het beste moment waarop je bij Ayanna op de kamer kon komen liggen. Maar ja, aan de andere kant.. Was er niks aan de hand geweest, dan had ze geen nieuwe roommate nodig gehad want dan had Ty gewoon nog hier gelegen. Alleen al bij het denken aan die naam welden de tranen alweer op in haar ooghoeken. Ietwat chagrijnig liep ze door naar de badkamer om weer twee paracetamol te nemen, waarna ze zich weer omkeerde en terug naar het bed slenterde, waar ze zich languit op liet vallen. Even begroef ze haar gezicht in het kussen - hij rook nog heerlijk naar Ty, het shirt overigens ook - en ademde ze een paar keer diep in en uit. Ze moest zich enigszins groot zien te houden voor haar roommate. Zuchtend kwam ze weer overeind en ging ze in kleermakerszit tegen de muur aan zitten. Ayanna wist niet zo goed wat te doen, bang dat ze iets ging doen waarbij ze aan Ty zou denken. Misschien kwam haar kamergenote pas over een paar uur en dan zat zij hier maar te wachten, terwijl de tranen ieder moment weer over haar wangen konden lopen. Zou dat ooit stoppen? Vroeg of laat zou ze toch echt over de breuk heen moeten komen. Of ze ooit ook over Ty heen zou komen, dat betwijfelde ze. 
Doordat de muziek keihard in haar oren schalde, hoorde ze niet dat de deur geopend werd. Pas toen diegene begon te praten, wat ze vaag door haar muziek heen hoorde, merkte ze dat er iemand de kamer was binnen gekomen. Vlug trok ze de oordopjes uit haar oren, om nog de rest van de woorden van het meisje te kunnen verstaan. "..ben Amélie en- ." was het laatste wat ze nog opving. Amélie dus. Ze herhaalde de naam een paar keer in gedachten zodat ze die zou onthouden, maar aangezien haar geheugen momenteel een zeef was zou ze de naam vast wel nog een paar keer vergeten. Het meisje leek nogal verschrikt, wat ze niet eens zo heel vreemd vond. Als zij in de schoenen van Amélie had gestaan, had ze hoogstwaarschijnlijk hetzelfde gereageerd. "Ayanna." kreeg ze er mompelend uit, haar stem klonk ietwat rauw van het huilen. "Sorry voor de rotzooi, ik zal het even opruimen." voegde ze eraan toe, waarna ze opstond en de kleding terug in haar kast begon te gooien. "Wat is er aan de hand?" Ja, die vraag had ze kunnen verwachten. Ze zuchtte even, waarna ze de kamer maar liet voor wat het was en weer op het bed plofte. "Boyfriend troubles. Of nou ja, boyfriend, er is weinig boyfriend meer aan.." Wauw, dat klonk erg warrig. In gedachten probeerde ze nogmaals de zin te herhalen maar dan anders, beter geformuleerd. "M'n vriend heeft het uitgemaakt.." Ja, dat klonk beter. Tegelijkertijd was het ook verschrikkelijk om het hardop te zeggen, waardoor de tranen alweer over haar wangen stroomden. Nijdig wreef ze even door haar ogen om de tranen te stoppen. "Sorry voor, ehm.. Mij, denk ik." mompelde ze verdwaasd, terwijl ze de muziek die nog steeds uit de oordopjes kwam uitzette. 

Amélie was opgelucht dat het meisje niet al te aanvallend reageerde. Ze stelde met zich met een enkel woord voor als Ayanna en Amélie herhaalde de naam een aantal keer in gedachten. Dus dit was haar nieuwe kamergenote.. Ze was niet precies wat Amélie verwacht had, maar ze leek ondanks de emotionele toestand waarin ze verkeerde aardig genoeg. Ayanna was begonnen met het opruimen van wat rondslingerende spullen om kamer wat netter te maken. Amélie besloot haar te helpen en pakte een aantal t-shirtjes die over een stoel waren gegooid. In één beweging draaide ze goed en sloeg de pijpen naar binnen. Ze had het trucje geleerd van haar oma toen ze nog in Frankrijk woonden. De gedachte van de vrolijke zondagen bij haar oma liet haar gezicht even vertrekken. Ze had haar oma al lange tijd niet meer gezien of gesproken. Ze scheurde zichzelf los van de deprimerende gedachte door de vraag van Ayanna te beantwoorden. "Je hoeft je niet te verontschuldigen hoor! Ik ook wel eens mindere dagen." Alleen vlucht ik dan eerder het huis uit.. Voegde ze er in gedachten aan toe. "Om eerlijk te zijn heb ik nog maar weinig vriendjes gehad dus ik kan niet echt uit ervaring spreken.." Ze glimlachte verontschuldigend naar het andere meisje voor ze verder ging. "Maar van wat ik erover gelezen heb is liefdesverdriet niet bepaald het leukste onderdeel van het leven." Haar woorden waren deels waar, ze had inderdaad weinig ervaring met jongens, om eerlijk te zijn had ze nog nooit een echt vriendje gehad. Ze had nog nooit een jongen ontmoet die door haar schild van onzekerheid heen kon kijken. Maar als ze zo naar haar nieuwe roommate keek dacht ze dat het haar misschien juist veel verdriet had gescheeld. "Als je erover wilt praten kan dat altijd, we zullen toch een kamer gaan delen, maar als je dat nog liever niet doet is het ook goed." Ze glimlachte nogmaals naar het meisje. Het verbaasde haar dat ze zich zo op haar gemak voelde in deze ruimte. Ze ging veel verder dan ze normaal in zo'n situatie zou doen. De t-shirts lagen in een nette stapel op het bed en Amélie streek een paar losse plukjes haar achter haar oor. De rest van haar haar had ze vastgezet in een losse vlecht en ze liet haar hand vluchtig over de lokken gaan om te controleren of het nog goed zat. Ze draaide zich naar Ayanna. "Mijn spullen staan nog op de gang, zal ik ze maar direct naar binnen brengen?" Ze vroeg zich af of dit allemaal zo snel moest gaan, maar ze wilde haar spullen en vooral haar gitaar niet buiten laten staan en ze moest vannacht ook ergens slapen! 

Misschien had ze beter toch niet om een nieuwe roommate moeten vragen, bedacht ze zich nu. Nou had ze de hele tijd het gevoel dat ze zich in moest houden, maar dat wilde ze helemaal niet. Als ze het verdriet op zou kroppen, zou er hoe dan ook een uitbarsting komen, en ze wilde niet dat ze dat op zo'n lief meisje als Amélie af zou reageren. Nogmaals herhaalde ze de naam een paar keer, maar nu vooral om de uitspraak. Het klonk Frans en was nog best lastig uit te spreken voor een Amerikaan. Toen Amélie haar begon te helpen met opruimen, wilde ze er in eerste instantie tegenin gaan. Het was natuurlijk niet de bedoeling dat zij haar troep op ging ruimen. Maar als ze het alleen zou doen, zou er waarschijnlijk niet veel van komen. Ty en zij hadden beide een hekel aan opruimen gehad. Oh, fuck, verkeerde gedachten. Vlug focuste ze zich op het shirt wat ze in haar handen had, om het vervolgens ergens in de kast te gooien. Maar goed dat ze ieder een eigen kast hadden, Amélie zou haar eigen kleding nooit meer terugvinden in die rotzooi. Met enige moeite kreeg ze een glimlach op haar gezicht -welke overigens volledig fake was, glimlachen was echt nog.. teveel gevraagd - en keek daarmee het vriendelijke meisje aan. Ja, ze had er wel een goed gevoel over: met Amélie zou ze haar kamer wel kunnen delen. Ze stond weer op van het bed om het stapeltje shirtjes wat Amélie had opgevouwen, terug in de kast te leggen. Ditmaal legde ze ze wel op een plank neer, anders had Amélie voor niets moeite gedaan. "Bedankt." sprak ze met een kleine glimlach, terwijl ze even een hand door haar bruine krullen haalde. Fijn, er zaten nog geen klitten in. Misschien moest ze haar haren toch maar even borstelen zo. Ook wel eens mindere dagen.. Nou, dit zou heel wat langer duren dan 'wel eens' wat dagen. "Oh, verliefd zijn is echt heerlijk hoor!" zei ze vervolgens. "Behalve als het niet wederzijds is of als het niet kan.." voegde ze er binnensmonds mompelend aan toe.  "En niet bepaald het leukste onderdeel van het leven, dat is nog best zacht uitgedrukt. Het is echt verschríkkelijk." ging ze vervolgens weer iets harder verder. "Nou.. Ik wil er op zich wel over praten, geloof ik. Maar.. Als ik.. Ik vertel het wel gewoon vanaf Santa Monica, als ik denk aan al die fijne herinneringen daarvoor zit ik weer te janken als een klein kind. We zijn hierheen verhuisd, Ty en ik, omdat onze oude school in Seattle ging sluiten. Hier ging het de eerste weken ook heel goed, maar toen we zo'n vier weken geleden op het strand zaten, kregen we ruzie. Ik had verteld dat ik.. Ik had hem dingen verteld over vroeger en die waren niet erg.. Leuk om te horen zeg maar. Daarna ging het over dat we wat betrefd hoe we dachten over een relatie, op een andere lijn zaten en hij stelde voor om een korte break in te lassen zodat we los van elkaar ons leven hier wat op konden bouwen. Een paar dagen geleden spraken we af in La Palapa, een club op het strand, en daaruit is voortgekomen dat het voor hem echt niet ging.." vertelde ze de afgelopen paar weken in sneltreinvaart. Het was hoe dan ook pijnlijk om erover te praten, waardoor zonder dat ze het doorhad de tranen inmiddels weer over haar wangen liepen. "Jahoor, geen probleem." beantwoordde ze Amélie haar vraag.