Remain Behind

Aaah.. De zoete geur van nablijven. Ja, natuurlijk, nablijven. Chloe moest weer eens nablijven en het maakte haar niet eens wat uit. Ze zochten het zelf maar uit, maar het maakte haar niet uit. Chloe had een kluisje geramd van een slet die haar een emo noemde. De bitch was gaan klikken bij de conrector van Monica. Dat kreeg ze nog wel terug, wat dacht ze wel niet wat ze was? Ze moesten altijd in de bibliotheek nablijven. Omdat het hier zo saai was, moesten ze hier een boek over genetische manipulatie lezen. Chloe kon haar ogen er niet eens in houden. Cathy was in slaap gevallen, zij zat hier omdat ze een gevecht hield met Bea van 10a. Bea was nog niet zo jong, maar ze was wel gemeen, iedereen in Monica High wist dat. En dan waren er nog Marit en Mai, waarom zij hier waren wist Chloe ook niet. Maar ze wist wel dat het twee zusjes waren, tweeling. En dan bleven er nog twee mensen over waarmee ze aan het tafeltje moest zitten. Janine, een verwende trut die hier rond liep in school. Waarom zij hier zat wist Chloe goed. Terry's pennen in het toilet doorspoelen was dom geweest van haar. Haar én Tina. Maar Tina was er maar tussen uit geglipt en nu kreeg Janine de schuld op zich. Nou ja, niet haar probleem, zij had haar eigen probleem. En dan was er nog ééntje over. Een jongen die ze niet kende. Hij zag er eigenlijk wel bepaald.. aardig uit. En dat was voor haar een kwelling dat woord, aardig. Dat gaf haar kippenvel, het was zo'n woord waar je mee gekwetst werd. Aardig zou voor een normaal iemand 'hoer' of 'slet' zijn. Niet voor Chloe, dat maakte haar niet uit. Het waren maar woorden, die kwetsen je niet als je dat niet wilt. Man, wat was het leven toch zo simpel.

The boy mag aan het tafeltje komen zitten, de eerste de beste?

Het was nu niet bepaald dat Embry van boeken hield, maar hij had geen andere keus gehad toen zijn leraar hem een project geven voor geschiedenis als opdracht opgaf. En geschiedenis was nu niet bepaald zijn beste vak. Embry had in zijn kamer gauw een shirt aangedaan. Een donkergroen shirt dan over zijn gespierde borstkas kwam. Normaal droeg Embry geen shirt, maar dat was nu niet echt het beste wat hij kon doen in een bibliotheek. Sowieso mocht hij dat niet op school. Daarom ging hij ook wel vaak naar het bos of naar het strand. In de stad deed hij ook meestal een shirt aan. Hij keek naar het boekenrek en trok toen een dik, oud boek uit het rek. Hij legde het neer op een tafel en schoof toen een stoel aan. Rustig keek hij naar het boek en begon toen te lezen. Het was opzicht best wel saai. Het ging over een of andere koning. Maar waar zou hij zijn project dan over moeten houden? Hij had werkelijk geen idee, kortom omdat een project nu niet bepaald zijn specialiteit was. Zuchtend keek hij naar het boek. Hij voelde een blik in zijn rug prikken en keek om. Een blondharig meisje keek naar hem. Hij glimlachte een vriendelijke glimlach naar haar. Een klein kuiltje kwam in zijn linkerwang. Embry vond dat dat een soort ouderdomskuiltje was, maar waarschijnlijk zou iedereen wel iets anders erover te melden hebben. Hij keek naar het meisje. Als hij eerlijk mocht zijn, zag ze er niet zo vrolijk uit. Hij stond op en zette het boek terug, na een korte aarzeling. Hij ging zijn project wel over iets houden wat hij begreep. Hij had al vaker gezien dat sommige leerlingen een project hielden over iets wat hun totaal niet interesseerde en daar kon je slechte punten voor krijgen. Embry had liever iets wat hij leuk vond en waarvoor de punten het echt waard waren. Embry liep op het meisje af. Hij schoof een stoel bij haar aan en legde zijn handen in elkaar. Hij had bijna spijt dat hij opgestaan was en op haar afgelopen was. Dadelijk werd hij nog afgesnauwd ook. Maar zo zag het meisje hem eigenlijk niet uit. Hij schonk haar een vriendelijke glimlach. Als ze wou, dan zou hij haar meenemen naar het strand. Embry vond dat je van het strand pas echt vrolijk werd, maar dat kon ook komen omdat hij dan geen shirts meer hoefde te dragen. Hij keek het meisje rustig aan, zei niks en wachtte af of het meisje hem zou afsnauwen om hem weg te sturen of hem zou toelaten. Het maakte hem niks uit. Hij vond het niet erg wat ze deed. Misschien kon hij haar helpen. Of misschien maakte hij op dit moment wel een nieuwe vriend. Dat zou hem leuk lijken. Hij miste zijn vrienden in Forks, maar als hij zijn school hier wou afmaken, dan moest hij ook de consequenties ervan accepteren en nieuwe vrienden maken, ook al speet hem dat zeer voor zijn andere vrienden in Forks. Maar... Ze zouden het wel begrijpen. Embry richtte zijn aandacht weer op het meisje voor zich en sloot zijn gedachten over zijn vrienden in Forks af.

- Mag deze boy je lastig vallen? -

Chloe viel bijna in slaap. Dit boek was saaaaai. Er schoof een jongen die ze nog nooit eerder op Monica High had gezien bij hun aan de tafel. Moest hij ook nablijven? En waarom staarde hij zo naar haar? Vond hij het sexy dat ze een kluisje had ingedeukt? Dat kon ze begrijpen want vele jongens dachten in't school er zo over. Nou dan kon hij het schudde ze.. Misschien moest ze toch meer oefenen op haar zelfbeheersing, maar dat ging ze niet al té fel doen voor this guy. "Wat moet je en wat doe je hier, moet jij ook nablijven?" Ja, ja, als je bij haar aan het tafeltje wou zitten moest ze wel weten wát je komt doen, wat je wílt, en of hij óók moest doen wat zij deed. Zij moest in ieder geval geen stomme spreekbeurt of boekbespreking maken over dat kut boek over genetische manipulatie, Chloe snapte er niets van. Ze keek op naar Marit en Mai, zij waren druk in gesprek, ze wou dat ze nu Cathy was, lekker naar dromen land, zonder dat iemand je lastig viel. Maar niet lang meer en de 'nablijf-juf' kwam op ons af, snel klapte Chloe haar boek open en deed alsof ze aan het lezen was. Hahaha, Cathy kreeg het op haar gedonder. Marit en Mai hadden het ook nog niet door. Die jongen was aandachtig in het boek aan het lezen en gluurde soms naar Janine. Janine had er nu al de pest aan, Janine was iemand van haar soort. Gélukkig. "Awel, awel, awel, wat hebben we hier, Marit, Mai, is het niet veel beter als we in de bóéken kijken plaats van naar elkaar te kijken. En trouwens, has ik niet gezegd, een úúr stilte!? Ja toch?" M. Samira klonk woédend. Boeie, zij kreeg toch geen gedonder, wat ook nieuw voor haar was. De glimlach van de jongen naar haar deed haar walgen. Ze trok haar wenkbrauwen op naar hem. Versier poging one, no, no, no, dat gaat je niet lukken, boy. "En, Cathy.." Zei M. Samira. "Cathy!!" Riep ze luid en Cathy werd met een bonsend hart van schrik wakker. "M. Springfield, het spijt me zo, ik was.. ik heb.." Ze beet op haar lip. Oe, nu ging Chloe even zichzelf in de nesten brengen. "M. Springfield, ik klopte met mijn vuist op haar kop en ze viel flauw, ze is gewoon te slap," zei ze zonder enige schrik in haar stem. Cathy haar mond viel open, van verwondering en van die gedachte dat is zó niet waar. M. Springfield geloofde haar. Ew jeah.. "Jij, Saunders, jou heb ik al van de éérste keer dat je je hier in Monica High vertoonde een kreng gevonden, en nu ik het zeg, dat ben je ook. Na het nablijven kom je naar de conrector, en jij komt jongedame. En 5 dagen lang nablijven. Daar kan ik mee leven, dacht ze. Ik heb tenminste geen schrik van de conrector. Ze keek naar de jongen. "Excuseer me, ik heb haar geslagen, met mij wil je niet te maken hebben," ha, is zien hoe hij nu reageerde, oe dit was het leukste spelletje ooit. M. Springfield ging er vandoor maar keek nog vaak om naar haar, maar toen was ze weg. Cathy keek haar verwonderd aan. "Dankje, Chloe. Je bent nog niet zo slecht, iedereen in't school denk wel dat je emo bent," zei ze. Er ging een woede aanval in haar op. "Wa.." "Maar ik niet, je ziet er.." Janine snoerde haar de mond. "Nu Tina er van door is met de rest van mijn vriendinnen vind ik jou wel oké om als mijn vriendin te worden aangenomen, ik hoop dat je dat accepteert." Chloe lachte. "Oh, dus jij denkt, ik vraag het haar en ze accepteert het. Nou.. is even denken. Ik denk niet dat jij goed genoeg bent om als iemand als mij aangezien te worden," zei Chloe. "Oh tuurlijk wel, ik ben het zat een verwende cheerleader te zijn, ik ga ervoor om net zo als jou te zijn." Zei Janine en keek naar de jongen wie Chloe's aandacht wilde. Chloe grijnsde en keek haar tegelijkertijd met opgetrokken wenkbrauwen aan. Ze spuugde in haar hand en hield die voor Janine. "Ben je hier e c h t niet vies van?" Janine walgde even maar toen keurde haar blik af. "Tuurlijk niet." Ze spuugde in haar eigen hand en plakte die in Chloe hare. Chloe grijnsde vals. "Welkom bij de meest gehate persoon van Monica. Je bent nu lid van mijn groepje, maar Die-Hard is steeds beter," zei ze. "Echt, ben je lid van de Die Hard groep, ongeloofelijk.." "Dames!!" Riep dikke M. Springfield. We doken terug in de boeken, wat zou die jongen nu eigenlijk van haar willen?

Ofcourse

De volgende momenten vlogen zo snel aan Embry's neus voorbij, dat zelfs hij even een paar keer met zijn ogen moest knipperen om de realiteit onder ogen te zien. Het was blijkbaar een of ander straflokaal geworden, hier in de bibliotheek. Hij merkte nog een paar andere meisjes aan dezelfde tafel op. Hij keek op naar een lerares, die wel tegen de andere meiden sprak, maar niet tegen hem. Hij trok een wenkbrauw op en keek voor zich. De blik van het meisje zorgde ervoor dat Embry zijn vooroordelen met alle macht moest tegenhouden. Hij besloot niets te denken en keek haar aan. Hij trok een wenkbrauw op en wou net antwoorden, toen een ander meisje weer iets tegen het meisje voor hem zei. Chloe, had hij dat verstaan? Hij keek haar aan. Toen ze in haar hand spuugde, kreeg hij een brede grijns. Geen meid dus die bang was om zich vies te maken. Hij besloot maar eens te antwoorden op de vragen van het meisje, zonder dat kwam hij hier waarschijnlijk toch niet weg. 'Ik ben niet om na te blijven, ik kom hier voor een of ander stom traject voor morgen. En ik had werkelijk geen idee dat je straf had, sorry,' excuseerde hij zich, terwijl hij haar aankeek. 'Ik ga je nu laten,' zei hij, terwijl hij de daad bij het woord voegde. Hij ging zitten bij een ander tafeltje, vlakbij het tafeltje van het meisje waar hij net zat. Een nieuw boek pakte hij weer. Hij zou wel wachten tot ze weer wat minder bezig was met andere dingen, zoals met strafwerk. Het leek hem in elk geval verschrikkelijk om van die vrouw strafwerk te krijgen. Chloe en haar vriendinnen - tenminste, hij vermoedde dat ze Chloe heette en vermoedde dat dat haar vriendinnen waren - leken net honden voor die vrouw. Hij keek opzij naar het meisje. Ze had het net over een of andere groep. Hij vond het maar niks. Echt weer zo'n stomme groep die opgestart was om erbij te horen. Hoe dom kon je zijn om daaraan mee te doen? Dan werd er weer van alles van je verwacht. Je moest je kleding aanpassen, je moest je gedragen naar hoe de leider het wou en je had een soort regelopvolging die steeds weer kon veranderen. Nee, een groep zou voor hem echt helemaal niks zijn. Behalve... Behalve als het met zijn vrienden uit Forks was. Embry zuchtte en keek om zich heen. Het bleek dat het meisje aan de andere tafel hier nu nog wel even zat, maar hij moest toch zijn boeken hebben en enkele dingen opschrijven voor zijn verslag. Het kon hem niet schelen hoe het meisje hem nu zou noemen. Waarschijnlijk een nerd, boeien. Hij ging zich niet aanpassen. Aan niemands wil. Hij deed wat hij zelf wou. Embry grijnsde, pakte een boek en een schrift, pakte een pen en begon ijverig aan zijn opdracht. Als hij nu opschoot, kon hij straks nog even naar het bos.