“Guess who?”

Ze had haar tijd nodig. Met haar donkerbruine ogen keek ze rond de klas. Zoals vaker was niet heel de klas er, maar een groot aantal leerlingen waren er wel. Ze was er met haar hoofd niet bij en haar vriendinnen hadden dit door. Ze keken elkaar de hele tijd aan, om daarna hun blik af te laten dwalen naar haar. Ze was bang dat het gedoe met Hyde alles verpest had. Haar hele reputatie, haar perfecte tienerleventje. Maar, ze zou het weer goed maken. Ze zou ervoor zorgen dat dit nooit meer zou gebeuren. Ze legde haar hoofd een beetje in haar hand en zorgde ervoor dat de blik van haar en een vriendin kruisten. Een glimlach sierde haar gezicht en ze pakte haar telefoon, om haar te Sms’en.
Uiteindelijk was de les over. Het werd langzaamaan weer wat normaler. Ze legde haar arm over de schouder van haar vriendin. “Ik ben ervandoor,” glimlachte ze. “Meld de leraar maar dat ik ziek naar huis ben,” ging ze toen door, voor ze weg liep. Op naar de enige plek waar ze zeker wist dat haar vriendinnen haar nooit zouden zoeken. De Bibliotheek.

Ze liep door de deuropening en kneep haar ogen even dicht, om vervolgens met haar hand naar haar neus te grijpen. Het rook hier vreemd. Naar oud papier. Ze snapte niet waarom mensen hier vrijwillig hun tijd doorbrachten. Maar, vanaf nu zou zij dat ook vaker gaan doen. Hier zou niemand haar lastigvallen. Veel beter. En, ze hoopte niet dat Hyde hier kwam. Al leek hij haar daar geen type voor, dus was die kans zeer klein. Ze liep rustig naar de rijen boeken en hield uiteindelijk halt, om naar de vele kaften te kijken. “Te veel..” mompelde ze gefrustreerd. Toen haar blik viel op een boek wat haar wel interessant leek - het eerste boek van The Immortals - pakte ze hem eruit en keek ze naar de kaft. Hmmn, oké dan. Het kon ermee door. Met het boek in haar handen liep ze naar een tafel en ging ze zitten. Ze deed haar oordopjes in haar oren en zette de muziek op haar telefoon aan. Het was zacht genoeg zodat niemand het zou horen, maar hard genoeg dat ze de geluiden van buiten een beetje af kon stemmen. Ze deed het boek open en fronste. Ze was van plan te gaan lezen, al raakte ze na de eerste alinea eigenlijk al weer afgeleid.

“Guess who?”
Haven's warm clammy palms press hard against my cheeks, as the tarnished edge of her silver skull ring leaves a smudge on my skin. And even though my eyes are covered and closed, I know that her dyed black hair is parted in the middle, her black vinyl corset is worn over a turtleneck (keeping in compliance with our school's dress code policy), her brand new, floor sweeping, black satin skirt already has a hole near the hem where she caught it with the toe of her Doc Martin boots, and her eyes appear gold but that's only because she's wearing yellow contacts.

Christian dwaalde door de gangen met de hoge kasten. In zijn handen had hij een boek vast, de kaft was donkerblauw en op de flap stond in het zilver de tekst fallen. De jongen was een lezer, zo heel soms dan toch. Als hij zijn momenten had dan verdiepte hij zich in een boek, en meestal waren het boeken die gepaard gingen met zijn eigen leven. Uiteindelijk floepte hij uit de gangen en keek even naar de tafels, aan enkele zaten wat personen, een meisje stak er echt boven uit. Maar hij liep naar een andere tafel toe, een wijd tegenover haar. Hij schakelde zijn ipod in en meteen klonken de zachte tonen van een akoestische gitaar.

'When I met you, I felt like I was in heaven. When I let you go, I was going to hell.'
A guy with brown hair was walking next to a friend of his. Suddenly she tells him that she's pregnant. Clark looked at her and lifted his eyebrowns. 'From who?' The girl stares at the ground, I stepped back. I stood here stunned. The girl looks at me and tells me that it's mine. I immediatly shaked my head. 'Can't be, you and I never did it.' My voice trembled and the girl just looked at me. 'You don't know anymore, a week ago after the party.' I was going back in my mind but nothing popped out. The ground below me dissapeared, everything was becomming black. And then I fell on the ground.

Christian wreef even door zijn haren, het liep net als zijn leven een jaar geleden. Kort keek hij naar het meisje dat aan de andere tafel zat. Enkele jongens kwamen binnen in de bibliotheek en keken hem even aan. Jongens van zijn klas, die blijkbaar nog een inhaalopdracht moesten vervullen. Ze kwamen niet met alle stilte binnen jamergenoeg. De jongens waren door zijn muziek aan het heenbrullen en dat kon hij niet hebben. Helemaal niet. Hij stond geïrriteerd op en wandelde weer naar een van de lange gangen met de kasten er in, in een hoek zette hij zich weer neer en begon zich te verdiepen in zijn boek. Wat de jongens deden, kon hij niet tegen. En hij wou geen klappen gaan uitdelen om de stilte weer terug te hebben want dan was hij degene die straf kreeg.
[Flutje ]