Just the way we are

Zondagochtend. Het was slechts nog maar acht uur. Normaal was ik nog niet zo vroeg m'n bed uit, maar ik kon niet slapen. Ik kon er niet meer tegen, al die irritante gedachten over school, Adina, Bryan en alle andere zaken die mij bezig hielden. Op een slechte manier. Adina die nauwelijks kwam opdagen op afgesproken plekken en ik sprak haar bijna niet. De laatste keer dat ik haar zag... was in een discotheek samen met Jimmy, waarbij later op de avond mijn ex-vriendje Bryan op kwam dagen. Oh god, opnieuw voelde ik tranen in m'n ogen komen. Fack, waarom moest dat nou bij mij steeds gebeuren. Waarom kon Bryan niet gewoon oprotten uit m'n leven. Hij deed me vaak genoeg denken aan vroeger. Aan geen fijne dingen, aan drugs, aan wapenhandel, aan dealen. Het ergste was dat hij me sloeg. Het deed zeer, zeer in mijn hart. Maar ik kon het niemand vertellen, vroeger niet en nu nog steeds niet. Mijn onderlip begon weer te trillen.

Een traan rolde over haar wang, maar ze draaide haar gezicht weg. Niet dat iemand haar kon zien, ze zat in een boom, op een dikke tak na te denken over haar leven. Over haar sombere leven, alsof ze een van de zieligste op aarde was. Maar dat was ze niet, en dat wist ze ook wel. Maar toch deed het zeer om continue gekwetst te worden. Door kleine dingetjes werd ze steeds kwetsbaarder, zo voelde ze zich tegenwoordig. Al beet ze pittig wat van zichzelf af. Ze speelde met een paarden bloempje die ze geplukt had, voordat ze de boom in geklommen was. Ze zat niet hoog, nog niet eens twee meter van de grond af. Hooguit anderhalve meter. Virginia zat op een dikke tak, met haar rug tegen de boom zelf aan en haar gezicht naar de horizon. De zee was vanaf hier te zien, erg mooi uitzicht. Jammer genoeg kon je dat van beneden niet zien. Tenminste, niet goed genoeg. Haar rechterbeen bungelde wat zachtjes heen en weer, die tevens ook tegen de tak schuurde. Ze had vanochtend niet veel tijd besteed aan het uitzoeken van haar kleding. Het was slechts maar een kort spijkerbroekje, met een zwarte tanktop en zwarte Birkenstock teenslippers. Ookal was ze diep in gedachten, haar evenwicht kon ze goed bewaren. Expres had ze vanochtend juist teenslippers aangetrokken met een ordinaire enkelband, zodat ze niet naar beneden zouden vallen. Ze haatte het om op blote voeten te lopen. Vooral in de bossen of hier in het park. Allemaal van die vieze beesten of takken waar je dan op kon staan. Blergh. Een kleine glimlach vormde op haar mond, een binnenpretje. Maar ondanks dat wist ze het down-gevoel niet weg te krijgen.

[&Nicole] <3

Het was voorbij. Grappig, hoe het zo snel had kunnen gaan. In December was ze vertrokken. Ze was naar Malibu gegaan, na bericht te hebben gehad. De rechtzaak was begonnen. Ze hadden verdachten aangehouden die de brand gesticht hadden kunnen hebben. Even schudde ze glimlachend haar hoofd.
Drie jongens, één volwassen man. Zacht glimlachend schudde ik mijn hoofd heen en weer. Sukkels. De echte dader was al dood. ‘Welke van deze jongens heb je in of rond je huis gezien op het moment van de brand?’ had de rechter gevraagd. Ik had mijn hoofd ietwat schuin naar achteren gehouden en hem met opgeheven wenkbrauwen aangekeken. “Niemand, rechter,” glimlachte ik. “Dit zijn allen geen mogelijke daders. Ik weet wie de dader is,” zei ze, het laatste fluisterend. De rechter keek me gemeen aan. Waarom? Waarschijnlijk was hij boos omdat ik dit al die tijd verzwegen had. “Meneer.. Iedereen,” zei ik kalm. Even haalde ik diep adem, voor ik begon uit te leggen wat er was gebeurd. “Mijn vader heeft mijn moeder altijd mishandeld. Waarom? Weet ik veel. Die man was niet goed wijs. Mijn moeder onderging dit altijd, bang dat hij mij zou pakken. Ik hoorde het, elke nacht opnieuw. Elke nacht moest ik mijzelf in slaap huilen, luisterend naar de onuitgesproken pijn van mijn moeder. Niet alleen fysiek, ook mentaal,” sprak ik rustig. Ik kon niet huilen. Hierna mocht ik huilen. Nu niet. “Op de avond van het.. Incident.. Was hij dronken, denk ik. Hij sloeg haar. Harder dan eerst. Ze raakte bewusteloos. Hij dacht dat ze dood was. En zo liet hij de brand ontstaan. Zijn eigen leven was hem niets waard. Hij wilde enkel niet dat men erachter zou komen dat hij haar vermoord had,” legde ik toen rustig uit. “Zoals ik al zei, die man is gestoord.” Daarmee beëindigde ik mijn verhaal en liep ik de rechtszaal uit, het geroep van de mannen achter me negerend. “Ik ga weg,” zei ik enkel, voelend hoe de tranen opkwamen bij het zien van mijn dode moeder.

En nu wist iedereen het. Haar vrienden en vriendinnen zouden het vast wel gehoord hebben. Haar vader was een moordenaar. Zij wist dit, dus was medeplichtig. Of niet? Ze slaakte een diepe zucht. Ach, het ging erom dat ze nu weer terug was in Monica. Ze miste haar vriendin, Virginia. Ook miste ze de anderen, al kende ze hen niet goed. Ze zou dolgraag een paar bekende gezichten terug zien, al leek die kans haar klein. Haar telefoon, een Blackberry Curve 8520 met een hoesje eromheen, had ze in haar handen. Het scherm stond klaar om een SMS te versturen naar Virginia, maar ze wist niet wat te typen. ‘Waar ben je?’ zou vreemd zijn. Ze had Virginia niet gezien noch gesproken sinds December. Daarom sloeg ze slechts haar ogen neer, terwijl ze doorliep.
En toen zag ze haar. De blondine, háár blondine, zat daar. In de.. Boom. Origineel. Voorzichtig, zodat Virginia haar niet zou zien, klom ze in de boom en landde ze met haar volle gewicht ineens op de tak, Virginia met een grote glimlach aankijkend. “Hallo, Virginia,” glimlachte ze. “I’m back,” zei ze toen droogjes.

Diezelfde stem bleef zich herhalen in mijn hoofd. Die ene stem die mij het leven zuur maakte. Die ene jongen, die éne jongen van de ongeveer miljarden mensen op de gehele wereld. Waarom precies hij? Waarom was ik precies hem tegen het lijf gelopen, ooit. De dag dat ik hem voor de allereerste keer zag, die dag wou ik uit mijn leven bannen, vergeten en nooit meer aan denken. Maar dat was niet mogelijk. Dat verdomde joch had al vanaf de eerste dag mijn leven verknald. Opnieuw sprongen er tranen in m'n ogen. Deze keer was het moeilijker om ze weg te slikken, weg te krijgen. Jezus. Nog steeds zat ik aan het bloemetje in m'n handen te frunniken. Een beetje rond te draaien, te vervelen.

'Hallo, Virginia, I'm back,' klonk er een ongelofelijke, bekende stem. Virginia schrok op, verloor bijna haar evenwicht, maar hield zich stevig vast met haar handen aan de dikke tak. Er was een enorm gewicht op gekomen, waardoor die ook hard kraakte. ''Gheghe, haai,'' begroette ze haar terug, met hartstocht. Haar hart bonkte hard, niet alleen omdat ze haar beste vriendin tijden niet meer had gezien, maar ook om het feit dat de tak elk moment kon breken. De tak was sterk, maar niet sterk genoeg voor twee meisjes. Het bloemetje wat ze zonet nog in haar handen had, had ze per ongeluk vanuit schrik losgelaten. ''Shit,'' mompelde ze zachtjes. Er waren inmiddels tranen over haar wangen gerold, aan beide kanten één, iets wat ze niet door had, te bang dat ze straks iets zou breken. ''Nicole...'' fluisterde ze zacht, zenuwachtig. Net voordat ze verder kon praten, iets wat ze al voelde aankomen, brak hij af. Ze slaakte een gil en kneep haar ogen dicht.

''Nicole,'' kreunde ze pijnvol. Ze waren beide op een bosje herfstblaadjes geland, wat de val alweer wat brak. Virginia had niks gebroken, slechts wat pijnlijke schaafplekjes op haar blote benen. ''Oh god, je had niet op die tak moeten klimmen!'' Zei ze met een glimlach. Pas een minuut later, wanneer ze wat dichterbij haar vriendin was gaan zitten en haar schaafwonden had bekeken, zag ze er de lol van in. Er gebeurde altijd wel iets met haar en haar beste vriendin. Net zoals de allereerste dag dat zij op Monica High was gekomen. Ze had 'per ongeluk' Nicole in de waterfontein geduwd. Virginia gniffelde, wat veranderde tot een aanstekelijke lach. ''Dit moet altijd ons weer gebeuren, hé,'' zei ze tussendoor. Een man met een schattig Boomer-hondje kwam voorbij lopen en keek wat vaagjes hun kant op. Ondertussen realiseerde ze zich waarom ze ook al weer in de boom zat. Om na te denken, over Bryan en Adientje. Waarbij Bryan vooral haar gedachte overnam. Haar prettige lach veranderde naar een huilbui. Een harde huilbui, waarbij ze het gevoel had dat die niet meer kon stoppen. Ze begroef haar gezicht in haar handen, waar ook wat schrammetjes op zaten en vooral vuil. ''Ooh, lieffie,'' snikte ze.

‘Gheghe, haai,’ begroette haar vriendin haar. Nicole glimlachte. Zo hoorde het. Geen vragen. Waarom was je zo lang weg? was een vraag die ze niet wilde horen. Gewoon doorgaan, zoals ze altijd hadden gedaan. Dat was één van de redenen waarom het omgaan met Virginia zo makkelijk was voor haar. Nooit voelde ze zich oncomfortabel door haar. En, zo hoorde het, toch?
‘Shit,’ hoorde ze haar vriendin mompelen en haar ogen werden groot. Hmmn. Misschien had ze bij nader inzien beter beneden kunnen blijven staan. Ze keek omhoog, waar een tak was. Zou ze..? ‘Nicole..’ hoorde ze Virginia fluisteren, maar toen was het al te laat. Haar Blackberry viel uit haar handen, zo de bosjes in, en niet veel later gingen zij, Virginia en de tak erachteraan. Ze wist dat de pijn spoedig zou komen, aangezien ze de kans niet had gehad zich ergens aan vast te grijpen zodat ze de val nog kon breken. Het enige wat nog breken kon waren haar botten of haar Blackberry. Het stond al zo goed als vast dat die laatste het niet zou overleven, tot haar spijt.

Een harde klap, het gegil.. Het had de aandacht getrokken van vele mensen in het gebied en die keken hen allen verschrikt aan. Snel kwam Nicole omhoog, maar toen ze in haar zakken voelde dook ze al snel de bosjes in. Haar Blackberry.. Niet weer, toch? Toen ze haar kapotte Blackberry in de bosjes zag liggen ging ze met een pruillip weer rechtop zitten. “Weer kapot,” mompelde ze droogjes.
Ze hoorde Virginia roepen. ‘Je had niet op die tak moeten klimmen!’ waren de woorden die ze riep. Nicole glimlachte. “Bij nader inzien was dat inderdaad geen al te handig idee,” glimlachte ze en ze pakte haar Blackberry uit de bosjes en keek haar vriendin beteuterd aan. ‘Dit moet ons altijd weer gebeuren, hè?’ zei Virginia en Nicole moest toen toch lachen. “Ik heb weer een nieuwe telefoon nodig..” mompelde Nicole, duidelijk zelfmedelijden hebbend. De eerste keer dat ze Virginia zag in Santa Monica, waren ze in de fontein gevallen en was haar mobiel kapot gegaan. Nu vielen ze van een tak. En was haar Blackberry kapot. Ach.. Kon ze gaan nadenken wat voor telefoon ze nu nam. Misschien een Samsung Star, die waren awesome.

En toen begon Virginia ineens te huilen. Snel ging Nicole op haar knieën zitten en sloeg ze haar armen om haar vriendin heen. ‘Oh, lieffie,’ snikte ze en Nicole glimlachte lichtjes. “Wat is er, Virginia?” vroeg ze kalm. Ze beet op haar lip. Wat moest ze nu zeggen? Misschien als zij eerst vertelde waarom zij weg was. “Weet je,” begon ze daarom kalm. “Ik moest terug naar Malibu. De melding kwam zo laat, dat ik het niemand kon vertellen. Het was.. Vreemd. En ik weet niet of ik ooit nog terug wil naar die plek,” zei ze toen kalm. “Maar, dat ik weg was.. Het spijt me dat ik er niet voor je was,” zei ze toen en ze knuffelde haar vriendin even. Ze hoopte dat haar vriendin haar toe zou vertrouwen wat er was. Ze was zo lang weggeweest. En in al die tijd had ze haar vriendin niet eens ge-sms’t. Slecht. Ze zuchtte een keer diep.

Nicole was dus al die tijd naar hun oude woonplaats geweest. Dat was het dus. Ze had in de tussentijd, vanwege het geharrewar met haar vriendinnetje en haar ex-vriendje Bryan, helemaal niet meer aan haar gedacht, laat staan ge-sms't. Door haar tranen door, waar ze niet mee kon stoppen, keek ze haar aan. 'Maar, dat ik weg was.. Het spijt me dat ik er niet voor je was,' ging haar vriendin verder, die haar tevens een knuffel gaf. Een fijne knuffel, een knuffel die ze lang niet meer had gehad van een goede vriendin. 'Het spijt me ook dat ik je niet heb ge-sms't of gebeld,' gaf ze zelf ook toe. ''Het maakt niet uit,'' snikte ze naar haar. ''Weetje, ik moet jou ook wat vertellen...'' Ze stopte even en liet haar los, ging normaal op haar kont zitten en vouwde haar armen om haar opgetrokken knieën heen. Zonder er verder omheen te draaien en omdat ze wist dat ze Nicole alles kon vertellen, begon ze maar gelijk. ''Bryan is terug. Ik bedoel, hij is hier in Santa Monica komen wonen en zit nu ook op dezelfde school als ons.. Monica High!'' Legde ze uit, proberend niet opnieuw in tranen uit te barsten. Vooral omdat ze het beschamend vond, met de vroege mensen die hier al hun hond uitlieten of gingen hardlopen. Al had ze wel aardig het idee dat haar oogpotlood en mascara dik uitgelopen was.

Ze kwam wat dichterbij haar vriendin zitten, alsof ze al niet dicht genoeg bij haar zat en zocht naar veiligheid. Alsof haar ex-vriendje elk moment kon opdagen en haar te grazen kon nemen, zoals hij jaren terug had gedaan. ''Een tijdje terug, een week geleden ongeveer,'' ging ze verder, wanneer ze haar tranen had weggeveegd met haar vingertoppen van beide handen. Ze fluisterde verder, voor het geval er iemand mee luisterde. ''Kwam ik hem tegen, op de Santa Monica Pier. Hij deed alsof alles heel gewoon was. Bryan vertelde dat hij een vriendinnetje had. Volgens mij heette ze Brittany of iets. Meteen belde hij haar op om het uit te maken. Ik snap het niet, waarom doet hij dat? Is dat om mij terug te krijgen? Doet hij het om mij te kwetsen? Na al die jaren...'' Ze hapte even gauw naar adem, maar durfde haar vriendin niet aan te kijken, bang voor haar ogen. ''Na al die jaren, Nicole...'' Haar eindzin klonk scherp, op haar hoede. Nog strakker en klam had ze haar handen om haar benen heen gevouwen. De schrammen en de schaafwonden voelde ze branden, maar dat deed haar niets. Ze wou nog meer huilen, ze wou alles eruit gooien, totdat er geen traan meer over was. Maar ze kon het niet, bang voor schaamte, bang voor alles. Zoekend naar troost leunde ze tegen haar vriendin aan met haar hoofd tegen haar vriendin d'r schouder.