Shoplifting

Met haar witte tas om haar schouder en haar leren jasje aan keek Ruby omhoog, naar het winkelcentrum in het geheel. Ze beroofde altijd de kleinere winkels, de minder druk bezochte, maar wilde voor de verandering eens iets nieuws proberen. Mensen liepen met tientallen tegelijk het grootste winkelcentrum van Santa Monica en omstreken in, en ook weer uit. Ruby zou niet snel opvallen, dit werd misschien makkelijker dan ze had gedacht..
Ze had de plattegrond al bestudeerd, zodat wanneer bewakers haar opmerkten ze genoeg ontsnappingsmogelijkheden waren. En die waren er, met vier hoofduitgangen en nog een paar personeelsuitgangen. Ze sloeg rechtsaf, nam de roltrap naar de eerste verdieping en liep rechtdoor. Daar was haar doel van vandaag; de juwelier. Het kwam altijd van pas een paar extra sieraden tot haar bezitting te hebben, en vandaag ging Ruby voor glimmers. Het liefst zilver of goud, platinum zal waarschijnlijk te goed opgeborgen liggen.
Ze liep de winkel binnen, glimlachtte naar de persoon die achter de kassa stond. Ze liep geïntresseerd langs de vitrines en bestudeerde de sieraden. Ruby liep door, haar tempo was langzaam, en kwam uit bij een niet-goed bewaakte vitrine bij het raam. Ze haalde een haarspeld die ze op de mouw van haar jasje had gespeld en krikte het deurtje open. Ongezien liet ze een paar zilveren en gouden sieraden haar mouw in glijden, en sloot ze het glazen deurtje weer. Ruby draaide zich om, haar houding en gezichtsuitdrukking niets verhullend, en liep naar de kassa met een sieraad in haar handen. Het was een simpel kettinkje met een saffier ingelegde hanger eraan. Ze kocht hem, zodat áls het alarm af zou gaan ze door mocht lopen.
Met een gloednieuwe ketting, twee gouden armbanden en een bijzondere ring met inscripties en een edelsteen erin liep Ruby naar buiten. Dat was nog eens een geslaagd! Ze voelde echter een paar ogen op haar branden, en keek zoekend rond. Ruby merkte de persoon al snel op; zou diegene haar hebben zien stelen? Dezelfde weg naar beneden werd gevolgd, en toen ze eenmaal buiten stond bleef ze even buiten het zicht van iedereen die nog binnen stond wachten. Benieuwd of iemand haar aan zou spreken, en of diegene de persoon van net zou zijn.

Zwijgend sloeg Nick het meisje gade, dat met een haarspeld het deurtje van een vitrine kast open wrikte, niemand scheen het in de gaten te hebben. Het verbaasde hem hoe makkelijk het haar af ging. Op het eerste gezicht was het ook niet een meisje van wie je zou verwachtte dat ze zou stelen, maar ja uiterlijk kon bedrieglijk zijn. Zelf had Nick ook wel eens wat gestolen, hij had simpelweg geen keus gehad. Je moest toch ergens van leven, niet? Ook hem was het vaak makkelijk af gegaan, maar in de Italiaanse winkels waar hij had gestolen hadden niet zo veel bewakers rond gelopen als hier. Bovendien had hij nooit sieraden gejat, althans niet bij een juwelier. Zijn blik was voor een moment af gedwaald, maar ging nu weer terug naar het meisje dat zonder enige problemen de winkel uit was gelopen. Het was duidelijk dat ze het al vaker had gedaan, in elk geval was dit niet de eerste keer. Na een korte aarzeling, hing hij zijn gitaar tas weer over zijn schouder en volgde haar. Niet dat hij van plan was haar aan te geven. Moesten die mensen maar beter op hun spullen letten. Die bewakers werden toch niet voor niets betaald? Hij deed niet zijn best ongezien te blijven, het maakte hem niet uit als ze hem zag. Waarschijnlijk begreep ze wel dat hij niet van plan was haar aan te geven, anders had hij toch wel direct alarm geslagen? Hij liep achter haar aan naar buiten, was er vrij zeker van dat ze hem onder tussen in de gate had. Zonder te aarzelen liep hij op haar af, al had hij nog geen idee wat hij moest zeggen. "Het ging je gemakkelijk af." zei hij, toen hij tegenover haar stond. Rustig nam hij haar in zich op, al had hij haar daar zonet ook al de tijd voor gehad.

Ruby ging tegen de muur van het gebouw aan staan, en haalde de sieraden uit haar mouw. Ze kreeg nu pas de kans ze beter te bekijken en vond het nog een goede buit ook; de sieraden waren niet oudbollig en ze leken goed van kwaliteit te zijn. Perfect om te verkopen. Ze zou binnenkort Jennifer bellen; degene die sieraden van Ruby koopt om ze vervolgens weer door te verkopen. Ruby ritste haar tasje open en deed de sieraden in een fluwelen zakje, zodat ze niet zouden beschadigen en de kwaliteit hoog bleef.
Toen ze opkeek merkte ze een jongen op, hij droeg hetzelfde als de jongen binnen droeg dus concludeerde Ruby al snel dat het dezelfde was. Hij zei dat het haar gemakkelijk af ging, waardoor ze even kort in paniek raakte. Hij had haar opgemerkt? Al die jaren dat ze had gestolen en ze niet één keer door iemand was gezien zou verloren kunnen gaan door een kleine slipper in een te groot winkelcentrum. Ze liet haar blik over zijn lichaam glijden en vond hem redelijk betrouwbaar overkomen, en het feit dat hij met haar ging praten in plaats van met de bewakers stelde haar ook ietwat gerust.
"Jaren ervaring." antwoordde ze, waarna er een klein grijnsje op haar gezicht verscheen. "En met wie heb ik te maken? Een oplettende straatmuzikant?" vroeg ze, haar stem klonk ietwat spottend. Ze had nooit wat met muziek gehad; ze sleutelde liever aan haar Dirtbike dan dat ze muziek maakte, maar kon het soms niet laten wat geld in de hoed van een muzikant te doen. Deze mensen waren vaak arm, waardoor ze wat guller was en briefjes van vijftig tegelijk erin legde. Ze was vroeger immers hetzelfde geweest, en omdat ze niemand had die háár helpte wilde ze graag anderen dit besparen. Ze grijnsde, streek een krul uit haar gezicht en bleef de jongen aankijken, nog altijd tegen de muur leunend.

"Jaren ervaring." zei het meisje, een kleine grijns verscheen op haar gezicht. "Ik had al zo'n vermoede dat je het niet voor het eerst deed." zei hij grijnzend. Hij vroeg zich af waarom ze het deed, voor de kik of gewoon omdat ze geld nodig had. In Italië had hij het vooral om de laatste reden gedaan, meestal had Angel hem geholpen. Niemand verdacht een negen jarig meisje, ze vielen allemaal voor haar grote bambi ogen. Als het alarm ging mocht ze gewoon door lopen. Onmerkbaar schudde hij zijn hoofd, hij wist best dat het eigenlijk niet hoorde. Dat hij zijn zusje niet zomaar bij dat soort dingen mocht betrekken, maar hij had geen keus gehad. Ze moesten toch ergens van leven. "En met wie heb ik te maken? Een oplettende straatmuzikant?" zei het meisje, in haar stem weer klonk iets van spot. Nick trok zijn wenkbrauw op. "Had gekund, maar nee." zei hij rustig. Hij had wel eens muziek gemaakt op straat, maar dit had hij enkel in de zomer gedaan. Als de toeristen, met grote getale de kust bestormde. "Ik ben Nick." stelde hij zich vervolgens voor. Het meisje stond tegen de muur aan geleund en streek en krul uit haar gezicht. Hij liet de gitaar tas van zijn schouder glijden, en zetten hem naast zich op de grond. Zijn ogen dwaalde voor een moment af naar de mensen die naar buiten liepen, zouden ze in de winkel ondertussen al in de gaten hebben dat er iets miste? Of zouden ze het niet eens merken?

Het verbaasde Ruby dat hij geen straatmuzikant was. Welke jongen droeg zijn gitaar nu mee naar een winkelcentrum -wat trouwens een goede plek was om straatmuzikantje te spelen- wanneer hij geen muziek maakte voor geld? Hij was vast gehecht aan zijn gitaar, of zocht een meisje om een serenade te brengen. Die gedachte deed haar zachtjes grinniken, aangezien ze een bloedhekel had aan die romantische onzin. Ze moesten het niet proberen bij Ruby zelf, dan zou ze zich omdraaien en weglopen zonder nog één keer om te kijken.
"Vreemd." mompelde Ruby, vreemd dat hij geen straatmuzikant was. Hij zag er nu ook niet echt uit als een rijk en verwend joch -integendeel zelfs, hij leek meer op Ruby- dus moest hij.. gitaarspelen leuk vinden? De jongen werd met de minuut vreemder, welk gestoord persoon vond gitaarspelen leuk..?
Ruby keek even kort om zich heen, om te zien of de jongen de enige was die haar opgemerkt had. Hij stelde zich voor als Nick, waardoor ze hem weer aan keek. "Jessica." gebruikte ze de naam van haar vriendin. Ze kon immers geen risico's nemen, straks was hij een -enorm lekkere- agent in burger? "Luister, Nick.. Is er iemand naast jou die mij ook heeft gezien? En daarmee bedoel ik.. bewakers?" vroeg ze, haar stem was laag en sissend. Ze zou zometeen weg moeten hier, teveel risico om vlak buiten het winkelcentrum te staan waar ze daarnet voor ongeveer 840 dollars had gestolen.

"Vreemd." zei Ruby, kennelijk vond ze het raar dat hij met zijn gitaar rond liep terwijl hij geen straat muzikant was. Nick wierp een blik op het winkelcentrum, de mensen die daar hun spullen kochten zouden waarschijnlijk weinig aandacht schenken aan een straatmuzikant. Dus waarom zou hij zijn tijd verdoen en in het winkelcentrum gaan spelen? Hij had zijn gitaar simpelweg niet achter willen laten in zijn kamer, aangezien hij zijn kamergenoot niet helemaal vertrouwde. Over twee dagen zou hij een eigen kamer krijgen, maar tot die tijd moest hij de zijne delen met een andere jongen. "Jessica." stelde het meisje zich voor, Nick glimlachte. Hij twijfelde er aan of ze de waarheid sprak. Ze had immers net aan een behoorlijk bedrag juwelen gestolen. Het was dan ook logisch dat ze hem niet direct vertrouwde, hij had haar tenslotte zien stelen. Maar misschien was het wel haar eigen naam, hij besloot er maar niet verder op in te gaan. "Luister, Nick.. Is er iemand naast jou die mij ook heeft gezien? En daarmee bedoel ik.. bewakers?" zei Jessica, haar stem was laag en sissend. Nick keek haar een moment aan, schudde langzaam zijn hoofd. "Zover ik weet heeft niemand je gezien, en als dat zo was hadden ze je waarschijnlijk allang al gepakt. Maar als ik jouw was zou ik hier niet te lang blijven staan, ik denk dat ze straks wel zullen merken dat er sieraden verdwenen zijn." beantwoorde hij haar vraag. Wierp nogmaals een blik op de ingang van het winkelcentrum, het zou hem niks verbazen als er straks een aantal bewakers zouden verschijnen. Of zouden ze in die winkel echt niks in de gaten hebben? Onmerkbaar schudde hij zijn hoofd, richtte zijn ogen weer op Jessica.

De jongen beantwoordde haar vraag normaal, en voegde er zelfs een tip aan toe. Een tip die nutteloos was aangezien ze zoiets zelf al bedacht was, maar toch vond ze het redelijk aardig van hem dat hij de moeite nam zich te ontfermen over een meisje die hij pas net had. Of hij was gewoon bezorgd om iedereen, of om iedereen die net als Ruby stal. Zou de jongen zelf ook gestolen hebben, omdat hij er zo makkelijk over praatte..?
Ze volgde zijn blik naar de ingang van het winkelcentrum waar zoals een paar minuten eerder nog niets verdachts aan de gang was, en mensen met velen tegelijk het winkelcentrum in of uit stroomden. Kalmpjes richtte ze haar blik op Nick, een lichte glimlach sierde haar gezicht. Ze bond haar lange, krullende haren in een staartje en ritste haar tas dicht, waarna ze hem wat hoger op haar schouder tilde. "Dat merken ze snel genoe-" Ruby kon haar zin niet afmaken, aangezien allerlei geschreeuw haar oren bereikte. "Ik zie je zo wel." zei ze met een knipoog, "Achter het winkelcentrum." voegde ze eraan toe, waarna ze fronsde.
"Laat me gaan jij, klootzak!" riep ze, nadat ze een stap richting Nick had gedaan en wat worstelende bewegingen maakte. Dit alles om de schijn hoog te houden zodat de bewakers die zich ondertussen tussen de menigte door hadden gewrongen niet zouden denken dat hij medeplichtig was. Ze wurmde zich 'los' uit de greep van Nick en begon te rennen. Ze rendde de hoek om en sprong over het hekje dat de verhoging van het winkelcentrum scheidde van de drie meter lage grond daarbeneden. De bewakers namen het trappetje en rendden snel achter haar aan, Ruby niet echt tijd gevend om te ontsnappen. Ze sloeg echter een paar steegjes in en klom via de regenpijp het terras van een flatgebouw op, sprong via dit gebouw naar een lagere en wachtte een paar minuten totdat het stil was in de straten.
Ruby haalde het fluwelen zakje uit haar tas, legde deze in een plantenbak die op een dakterras stond en begon hierna aan haar afdaling. Ze liep rustig richting de achteringang van Santa Monica Place, wat niet zo druk bezocht was als de voorkant die aan een drukke weg lag, en ging daar doodleuk op de rand van een fontein zitten. Ze haalde haar hand door het water en lette niet echt meer op de komst van Nick.

Nick merkte dat Jessica zijn blik had gevolgd, en evenals hem naar de ingang van het winkelcentrum keek. Waarschijnlijk had ze er zelf al bij stil gestaan dat het niet lang zou duren, voor de juwelier in de gaten kreeg dat hij was bestolen. Jessica had haar blik ondertussen weer op hem gericht, een kleine glimlach sierde haar gezicht. Haar blonde krullen bond ze samen in een staartje, ze was eigenlijk best knap. Nick schudde onmerkbaar zijn hoofd. "Dat merken ze snel genoe-" begon Jessica, maar ze kreeg niet de kans om haar zin af te maken. Geschreeuw onderbrak haar, Nick's ogen schoten naar de ingang van het winkelcentrum. De bewakers baande zich een weg door de menigte en hadden een duidelijk doel. Kennelijk had de juwelier nadat hij ontdekte dat zijn spullen waren gestolen, snel de conclusie dat Jessica de dader was. "Dat is inderdaad snel." mompelde Nick, richtte zijn ogen weer op het meisje. "Ik zie je zo wel." zei ze met een knipoog, "Achter het winkelcentrum." vervolgde ze. Hij knikte nauwelijks merkbaar, nog even en de bewakers waren bij hen. Hij verwachtte dat Jessica het nu wel op een lopen zou zetten, maar in plaats daarvan deed ze een stap in zijn richting. Hij fronste niet begrijpend waar ze mee bezig was. "Laat me gaan jij, klootzak!" schreeuwde ze plots, het duurde even voor hij besefte wat ze had gedaan. Jessica had zich ondertussen los gemaakt uit zijn 'greep' en ging er vandoor. Hij rende een stukje achter haar aan. "Dat is ze!" schreeuwde hij naar de bewakers, die allang al in de gaten hadden dat zei de dader was. Nick liep terug naar zijn gitaar, de bewakers rende langs hem heen achter Jessica aan. Hopelijk zou ze die twee af kunnen schudde. Hij hing zijn gitaar tas weer over zijn schouder, liep langzaam om het enorme gebouw heen. Wierp een korte blik over zijn schouder, maar zoals hij al verwachte besteedde er niemand aandacht aan hem. Hij sloeg een zijstraat in, om niet direct bij de afgesproken plek te komen. Voor het geval ze als nog achter hem aan waren gegaan, hij besefte dat als Jessica niet had gedaan alsof hij haar probeerde tegen te houden. Dat waarschijnlijk wel het geval was geweest, het duurde even voor hij achter het winkelcentrum kwam. Jessica zat op de rand van de fontein, Nick liep naar haar toe en ging naast haar zitten. Zijn gitaar zette hij naast zich tegen de rand. "Dus je hebt ze af kunnen schudden?" zei hij grijnzend.

Ruby had haar blik ondertussen op de fontein gericht, die het heldere water liet vallen en daarbij een heerlijk rustgevend geluid met zich mee bracht. Af en toe keek ze geïrriteerd richting de ingang omdat er dan een paar mensen luidruchtig aan het bespreken waren wat ze voor 'goede aankoop' hadden gedaan in het centrum, maar over het algemeen was het behoorlijk rustig. Het fonteintje stond namelijk niet pal in de drukte, of récht voor de ingang.
Het geluid van het kletterende water vaagde de laatste restjes adrenaline die nog in haar bloed zaten volledig weg, en het koude water was heerlijk verkoelend. Het duurde pas een redelijk lange tijd voordat Ruby reageerde op Nick, die naast haar was komen zitten.
Een kleine glimlach verscheen op haar gezicht nadat ze hem aangekeken had; hij had haar gevraagd of ze ze af had kunnen schudden. "Nee, ze hebben me gehandboeid en ik ben meegenomen naar het bureau." antwoordde ze droogjes. Ze had de vraag een beetje overbodig gevonden; ze was hier toch, levend en wel? Geen politieagenten in de buurt..?

"Nee, ze hebben me gehandboeid en ik ben meegenomen naar het bureau." merkte Jessica droogjes op, Nick rolde met zijn ogen. Het was meer een conclusie dan een vraag geweest, maar hij snapte dat het wat overbodig over kwam. Ergens had hij ook wel verwacht dat ze zou ontkomen, ze was vrij rustig geweest en zeker van het feit dat ze zou ontsnappen. "Had je hier ook ervaring mee? Het ging je aardig goed af." zei hij grijnzend, keek haar een moment vragend aan. Benieuwd of ze al vaker achterna was gezeten door bewakers. Dat zou verklaren waarom het haar zo makkelijk af was gegaan. Zelf was hij wel eens gesnapt, maar ze hadden hem destijds niet kunnen pakken. Ook was hij wel eens gevlucht nadat hij betrokken was bij een gevecht, maar ook dan wist hij altijd te ontkomen. Hij kende net als de meeste straatkinderen de weg in Palermo op zijn duimpje. Hier was dat helaas niet het geval, het had hem verbaasd dat hij niet was verdwaald op de weg hier heen. Nick keek Jessica een moment aan, hij twijfelde er nog steeds aan of ze hem haar echte naam had verteld. Maar vroeg het niet, als ze besloot haar echte naam te vertellen deed ze dat van zelf wel. En misschien hete ze wel gewoon Jessica.

Ruby merkte de oogrol op, en fronsde. Als de jongen een houding zou aannemen wist Ruby uit ervaring dat ze snel bij hem weg zou lopen, hoewel een aardig gesprek zodat hij wat hij had gezien voor zich zou houden, haar hier hield.
De jongen vroeg vervolgens of ze 'hier' ook ervaring mee had, ze dacht dat hij het ontsnappen bedoelde. "Ik word niet vaak gepakt, maar de tijd dat ik aan Freerunnen deed helpt me wel om te ontsnappen in de grote stad. En ook is het handig eerst wat over je omgeving te weten, kijken of er regenpijpen zijn, lage balkonnetjes, enzovoorts." grijnsde ze, waarna ze haar blik even kort richtte op haar hand die nog altijd door het water streek. Ze haalde haar hand eruit en schudde er een paar keer mee het meeste water eraf zou vallen, en legde hem hierna op haar bovenbeen. Ruby merkte dat ze iets teveel prijsgaf over haar strategieën, maar wist ook dat ze hem niet meer zou vertellen dan ze zelf wilde.
"Maar wie bén jij eigenlijk..? Waar kom je vandaan, wat voor werk doe je, wat deed je vroeger..?" vroeg ze aan hem. Hoewel ze van ongemakkelijke stiltes hield, vond ze dat het ook wel 'ns leuk was om met een wildvreemde te praten. Het praatte een stuk makkelijker dan met iemand die je al een tijdje kende.

"Ik word niet vaak gepakt, maar de tijd dat ik aan Freerunnen deed helpt me wel om te ontsnappen in de grote stad. En ook is het handig eerst wat over je omgeving te weten, kijken of er regenpijpen zijn, lage balkonnetjes, enzovoorts." antwoorden Jessica op zijn vraag. Hij knikte langzaam, dat verklaarde waarom ze zo makkelijk ontkomen was. "Maar wie bén jij eigenlijk..? Waar kom je vandaan, wat voor werk doe je, wat deed je vroeger..?" vroeg ze, hij keek haar een moment aan. Om zijn blik vervolgens weer voor zich te richtte, hij had het niet zo op vragen. Al helemaal niet als ze om zijn verleden gingen, maar ja. Hij kon haar best wat vertellen, wat maakte het uit wat voor werk hij had gedaan? En ook dat hij had gestolen kon hij haar best zeggen, ze deed het zelf immers ook. Maar de reden dat hij Sicilië had moeten verlaten zou hij voor zich houden. Daar hoefde niemand wat van te weten. "Ik kom uit Italië, Sicilië om precies te zijn. Ik ben hier pas een week dus heb nog geen baan, maar in Palermo heb ik meerdere baantjes gehad. In de zomer heb ik vaak op straat op mijn gitaar gespeeld, maar ik heb ook in restaurants en in bars gewerkt. Ook heb ik zo nu en dan klusjes gedaan en gestolen." zei hij, wat die klusjes waren hield hij voor zich. Ze waren niet altijd even legaal geweest, maar hij had geld nodig gehad. "En wie ben jij? Doe je nog ander werk naast stellen? En waarom steel je?" vroeg hij, keek haar vragend aan.

Ruby bleef de jongen voor een moment aankijken, maar wendde haar blik af toen hij haar ook niet meer scheen aan te willen kijken. Misschien had hij een blik in zijn ogen, iets raars, iets wat hij wilde verhullen. Was het haar vraag geweest die hem zo afstandelijk had gemaakt..? Ze schoof wat naar achter zodat er genoeg ruimte zou zijn om haar benen ook op de rand van de fontein te leggen, en had haar blik weer gericht op Nick.
Hij vertelde haar dat hij vanuit Italië kwam, dat hij er pas een week was en nog geen baan had. Hij was een straatmuzikant, waardoor er een kleine grijns op haar gezicht verscheen; had ze het niet gedacht. De jongen noemde ook dat hij 'klusjes' had gedaan. Ruby merkte op dat hij bewust voor die benaming had gekozen dus besloot ze er niet over door te vragen, althans, nu nog niet.
"Diefstal? Steel jij?" reageerde ze verbaasd. De jongen had een behoorlijk braaf uiterlijk dus had ze het écht niet van hem verwacht. "Ik kom uit Amerika, Los Angeles. Ben daar behoorlijk arm opgegroeid, had vanaf mijn vijftiende geen ouders meer." begon ze met vertellen, het feit dat ze haar ouders zélf had vermoord achterwege latend. Niemand wist dat nog van haar, en ook niemand zou het te weten komen als het aan haar lag. "Ik ben een tijdlang gaan tippelen, totdat ik bij iemand in de auto stapte die me liet zien dat ik ook op een andere manier aan geld kan komen. Sindsdien steel ik, heb miljoenen dollars op mijn bankaccount staan maar dat gebruik ik bijna nooit. Dan voel ik me zo rijk, en ik steel uit gewoonte. Het is ondertussen niet spannend meer voor me, stelen is net zo gemakkelijk voor mij als ademen." zuchtte ze, waarna er een grijnsje op haar gezicht verscheen. Ze richtte haar blik weer op de ingang, waar meisjes met tientallen tassen tegelijk de deur uit kwamen.

"Diefstal? Steel jij?" zei Ruby, ze klonk verbaasd. Hij grijnsde, keek haar een moment aan. Hij wist dat hij er niet uit zag als een dief, hij had een vrij braaf uiterlijk. Had ook nooit zijn best gedaan daar wat aan te veranderen, het kwam hem wel goed uit. De meeste mensen die hem niet kende vertrouwde hem hierdoor eerder. En mensen uit zijn buurt, wisten wie hij was en tot wat hij in staat was. Heel soms waren er nieuwelingen geweest, die hem hadden gezegd dat hij niet thuis hoorde in de achterbuurt. Hij had ze altijd vrij snel van gedachten doen veranderen. Onmerkbaar schudde hij zijn hoofd. "Ja ik steel, of beter gezegd stal. Je moet iets doen om te overleven niet waar?" zei hij schouder ophalend. Hij had nooit spijt gehad van zijn daden, moesten die mensen maar beter op hun spullen letten. Alleen van zijn laatste daad had hij spijt, het geen dat er voor had gezorgd dat hij zijn land moest verlaten. Zijn zusje bij één van zijn vrienden achter moest laten. "Ik kom uit Amerika, Los Angeles. Ben daar behoorlijk arm opgegroeid, had vanaf mijn vijftiende geen ouders meer." begon Jessica te vertellen, hij keek haar aan. Zij had dus ook geen ouders, hij vroeg zich wat daar voor had gezorgd. Zelf was hij elf toen zijn moeder stierf, al had ze zich nooit echt als een echte moeder gedragen. Ja misschien vlak na zijn geboorte, en ook na de geboorte van Angel was ze vaker thuis geweest. Had daadwerkelijk voor haar dochter gezorgd, maar na ongeveer veertien maanden was ze weer terug gevallen in haar oude patroon. Nick had alle zorg van zijn zusje op zijn schouders genomen, als was hij destijds zelf pas tien geweest. Veel verdriet had de dood van zijn moeder hem niet gedaan, ze had het er zelf naar gemaakt. Hij had ook nooit echt een band met hem gehad, ze was net zoiets als een vreemde voor hem. Hij zuchtte onhoorbaar, richtte zijn ogen weer op Jessica. "Ik ben een tijdlang gaan tippelen, totdat ik bij iemand in de auto stapte die me liet zien dat ik ook op een andere manier aan geld kan komen. Sindsdien steel ik, heb miljoenen dollars op mijn bankaccount staan maar dat gebruik ik bijna nooit. Dan voel ik me zo rijk, en ik steel uit gewoonte. Het is ondertussen niet spannend meer voor me, stelen is net zo gemakkelijk voor mij als ademen." vertelde ze, het verbaasde Nick hoe makkelijk ze erover sprak. Maar ook de woorden zelf verbaasde hem. Ze had dus getippeld, net als zijn moeder jaren lang had gedaan. En nu had ze miljoenen dollars op haar bank? Dan was ze aardig goed in stellen, eigenlijk had hij dat wel moeten weten. Het was haar verbazingwekkend makkelijk af gegaan bij die juwelier. "Is je naam echt Jessica?" vroeg hij na een korte aarzeling, keek haar een moment vragend aan.

Het duurde lang voordat Ruby de jongen kon geloven, en ondanks dat ze een erg wantrouwend karakter had besloot ze dat deze jongen zijn woorden wel te waarheidsgetrouw waren. Waarom zou hij daarover liegen, buiten het feit dat sommige jongens daar stoer over wilden doen..? Het zou in ieder geval niet iets zijn waardoor Ruby sneller aangetrokken werd door een jongen, hoewel ze niet kon zeggen dat haar interesse hierdoor niet werd opgewekt.
Het zat Ruby dwars dat zij degene was die veel over zichzelf verhulde en dat híj niet degene was die veel over zijn jeugd of iets dergelijks vertelde. Het was normaal andersom, en omdat ze het niet gewend was besloot ze vanaf hier niet veel meer te vertellen. Ze had al teveel over zichzelf verklapt, en nam zich voor om om een uur of elf terug te gaan naar het balkon om daar de sieraden op te halen. "Nee. Maar omdat ik je pas net ken en je mij hebt zien stelen lijkt het me beter dat je mijn echte naam niet weet." glimlachtte ze droogjes, de glimlach was niet echt gemeend. Ze deed er niet moeilijk over, draaide niet om de waarheid heen. Althans, dat deed ze nú niet. Normaal loog ze een heel verhaal aan elkaar en wist ze dat nog geloofwaardig op de mensen over te laten komen ook.
Haar blik werd getrokken door twee brede mannen die op haar af liepen. Ze hadden instructies gekregen van de hoofd van de bewaking die de beelden had bekeken maar geen glimp van haar gezicht had gezien en had ze gezegd dat de dief middelmatig van grootte was, een slank lichaam had en lange, krullende lokken had. De bewakers konden Ruby niets maken, wist ze, omdat ze geen gestolen spullen bij zich droeg.

[Sorry voor de late reactie ..]

[Geeft niet (aa)]

Er viel een stilte, Nick staarde zwijgend voor zich uit. Hij was niet het type dat veel over zichzelf sprak, zijn verleden ging niemand wat aan. Niemand hoefde te weten, wat hem had doen vertrekken. Wat hij had gedaan. Ze mochten best weten dat hij een zusje van negen had, of beter gezegd half zusje. Beide hadden ze geen idee wie hun vader was, en wat Nick betrof bleef dat zo. Het waren toch allemaal het zelfde soort mannen. Het soort mannen dat vrouwen betaalde, om met ze naar bed te mogen. Onmerkbaar schudde hij zijn hoofd, richtte zijn blik weer op Ruby. Die zweeg even eens, kennelijk was ze niet van plan hem nog meer te vertellen. Niet vreemd, meestal vertelde je iemand niet veel over je zelf als die gene dat ook niet deed. "Nee. Maar omdat ik je pas net ken en je mij hebt zien stelen lijkt het me beter dat je mijn echte naam niet weet." antwoorden ze op zijn vraag. Ze glimlachte naar hem, maar hij zag dat deze glimlach niet gemeend was. Ach, ze gaf tenminste toe dat Jessica niet haar echte naam was. "Dan zal ik je maar gewoon Jessica blijven noemen." zei hij schouder ophalend. Een naam zij weinig. Het zij niet wie je was, of waar je vandaan kwam. Een naam was slechts een soort visite kaartje, had geen verdere inhoud. Nick volgde Ruby's blik naar twee breed gebouwde mannen die hun kant op liepen. Duidelijk twee bewakers. Hij keek Ruby aan, deze leek er niet erg mee te zitten. Waarschijnlijk had ze er voor gezorgd dat de bewakers de buit niet zouden vinden. Anders had ze hier niet rustig naast hem gezeten.

Het gesprek liep een beetje op een dood eind, maar Ruby gaf toe dat dat haar eigenlijk niets uitmaakte. De jongen was aardig maar aangezien aardig of niet aardig bij Ruby niets uitmaakte -ze vond mensen bij voorbaat al saai en hatelijk- had ze ook geen zin moeite te doen om hem aardig te vinden of iets dergelijks. Van haar gedachtes liet ze hem immers niet veel merken, het zou tenslotte gemeen van haar zijn wanneer ze die arme jongen vertelde hoe ze over hem dacht. Een kleine grijns verscheen op haar gezicht toen hij zei dat hij haar gewoon Jessica zou blijven noemen. Ze wist dat hij weinig kon met haar voornaam, en nam zichzelf voor hem haar echte naam te vertellen wanneer de politie of bewakers voorgoed verdwenen waren en geen argwaan koesterden.
De twee bewakers waren een vreemd stel. De een was dik, echt tonnetjerond, terwijl de ander zo mager was als een grasspriet. Ze vulden elkaar goed aan, dat was zeker.
"Mogen wij u een paar vragen stellen?", klonk de samengeknepen, iele stem van de dunne man.
"Natuurlijk." glimlachtte Ruby vriendelijk, alles om de schijn op te houden, en keek even zijdelings naar Nick.
"Waar was u tussen 4 en 5 uur deze middag..?", vroeg de dikke man. Zijn stem klonk zwaar en was hees, alsof hij teveel sigaretten had gerookt.
"Ik was hier, met mijn vriendje, nadat we een ijsje hadden gehaald.", loog ze, nadat ze Nick zijn hand had vastgepakt. Haar antwoord was perfect, en niets in haar stem verhulde het feit dat ze aan het liegen was. De mannen mompelden een paar woorden tegen elkaar die te onbelangrijk waren om te horen en knikten, waarna ze langzamerhand afdropen en uiteindelijk via de grote deuren van het winkelcentrum verdwenen. Ruby fronsde, liet Nicks hand los en richtte haar blik op hem nadat ze de omgeving had afgespeurd. "Dat was makkelijk.." bracht ze verward uit, haar stem klonk zachtjes, waarna er een brede grijns op haar gezicht verscheen.

Met volgde Nick de twee bewakers die hun kant op kwamen, het waren werkelijk elkaars tegen pollen. De één was dik, zag er niet uit alsof hij hard kon rennen. Iemand grijpen die het op een lopen zou zetten, zou ook wel niet zijn taak zijn. De man naast hem was mager, zag eruit alsof hij zo omver geduwd kon worden. Misschien waren ze daarom bij elkaar gezet, omdat ze elkaar aan vulde. Nick keek vanuit zijn ooghoeken naar Ruby, hun gesprek was al stil gevallen voor ze de twee bewakers in de gaten hadden gekregen. Waarschijnlijk zou het ook na het vertrek van het tweetal niet lang meer voort duren, simpelweg omdat ze beide weinige spraken. En ook niet een erg grote behoefte aan een gesprek schenen te hebben. "Mogen wij u een paar vragen stellen?" begon de dunne man, zijn stem paste perfect bij zijn uiterlijk. Iel en dun. "Natuurlijk." glimlachte Ruby vriendelijk, ze keek hem zijlings aan. "Waar was u tussen 4 en 5 uur deze middag..?" zei de dikke man, zijn stem was zwaar maar hees. Waardoor een groot deel van de kracht, die er misschien ooit in zijn stem had gelegen was verdwenen. "Ik was hier, met mijn vriendje, nadat we een ijsje hadden gehaald." zei Ruby, ze had zijn hand vast gepakt. Hij glimlachte naar de agenten, hij liet van zijn verbazing niks merken. Speelde Ruby's spelletje mee. De agenten, geloofde kennelijk Ruby's woorden en dropen af. Ruby liet zijn hand weer los. "Dat was makkelijk.." zei ze, aan haar stem kon hij horen dat ze verward was. Maar al snel verscheen er een brede grijns op haar gezicht. "Dat is niet zo gek, je klonk heel overtuigend." zei hij grijnzend.