Vieze papzak.

“Waar wil je heen?” vroeg ze na een kleine stilte. Ze had daarvoor haar kluisje hard dichtgegooid en zich abrupt omgedraaid. Hyde had bijna het idee dat ze agressief ging worden. Dat ze zijn handjes zou opeten of zo. Enkele gebieden gingen door zijn hoofd, tot dat Cayla voorstelde om nou eens naar het centrum te gaan. Hij knikte even meegaand.
“Dat is goed,” reageerde hij, maar voordat hij nog iets kon zeggen voelde hij opnieuw een hand in de zijne, een luide schreeuw zoals “Kom mee!” en dat hij opnieuw meegesleurd werd. Een lichte glimlach was op zijn mond te ontdekken, terwijl hij zichtbaar genoot van haar hand in de zijne.

Eenmaal aangekomen in de stad, liepen ze naast elkaar. Hyde had zijn handen in zijn zakken en sjokte er nogal verminkt bij, zoals alleen jongens dat konden. “Weet je,” begon hij opnieuw op speelse toon. “Nu je een middag met me door gaat brengen, ga je verplicht verliefd op me worden.” Zijn stem klonk weer lacherig, dit keer wat losser en minder nerveus. Meer omdat het toch als grapje was bedoeld. Hij kon er los mee omgaan want hij wist toch dat hij niet veel kans maakte. Er waren zoveel jongens die beter waren voor haar dan hem, die beter paste. Ze stond ver boven zijn niveau en het was al wonderbaarlijk genoeg dat ze mee was gekomen. Een cheerleader, met hem. Al wist hij dat het geen date kon zijn, of tenminste.. Zo zou zij het niet zien. Hij wel. Hihi.
“Zin in KFC?” vroeg hij toen ze langs die snackbar liepen. Hij keek haar even aan, maar durfde nog niet haar hand vast te pakken en haar mee te sleuren. Hij sprak zijn geweten tegen. Hij keek haar even verwachtingsvol aan. Ze stemde toe terwijl ze naar binnen liepen. Het rook er gewoon naar frituurvet en kip, steeds meer naarmate ze naar de kassa liepen. Hij bestelde twaalf hotwings en een portie friet, hij keek haar even aan en bestelde ook nog een grote en een kleine cola. Toen de bestelling klaar was, droeg hij dat ding gewoon zo de trap op met Cayla aan zijn zij. Van een minimum van vijfenzeventig centimeter afstand. “Waar wil je zitten?”

[Me + Cayla]

Hyde stapte eerst uit de taxi, om vervolgens om te lopen en de taxideur voor haar te openen. Hij betaalde, al wist ze niet of dat wel zo verstandig was. Zij had genoeg geld, maar hij scheen beleefd te willen doen, dus liet ze hem in zijn waarde. Ze liep naast hem, had zijn hand al lang losgelaten en voelde zich niet genoeg op haar gemak om zijn hand opnieuw - bewust deze keer - vast te pakken. Ze sloot haar ogen en zuchtte, niet wetend wat ze nu moest doen.
‘Weet je,’ begon hij op een speelse toon en ze keek hem aan. Zo, op zo’n 25 centimeter van elkaar af, leken ze best wel op een stelletje. Fout.. ‘Nu je een middag met me door gaat brengen, ga je verplicht verliefd op me worden,’ sprak hij. Haar hart sloeg een slag over. Verliefd worden? Ze beet op haar lip, sloeg haar ogen neer. Maar.. Dat mocht niet. Ze wilde niet verliefd worden op hem. Dat zou haar gehele reputatie om zeep helpen. Alles waar ze moeite voor had gedaan zou volledig verpest worden. Verliefd worden op hem? Nee, dank je.
“Liever niet,” zei ze, hem glimlachend aankijkend. Ze gaf hem even een duwtje en snoof zachtjes. “Verwacht hier maar niet te veel van,” zei ze hem zelfverzekerd.
Toen hij vroeg of ze zin had in de KFC knikte ze slechts, om vervolgens achter hem aan te lopen. Hij was een stuk minder los dan zij; zij had hem gelijk meegesleurd. Dat had ze al twee keer gedaan. Misschien was het ook maar goed ook dat hij dat niet deed.
Hij bestelde twaalf - ja twaalf! - kipstukken en patat - hoe kon hij dat op? - en ook twee cola’s werden besteld. Eén grote en één kleine. Ze verwachtte dat de kleine voor haar was. Serieus.. Hij was niet dik, dus waar liet hij het? Ze onderdrukte de neiging om hem in zijn buik te porren en snoof zachtjes.

Toen ze eindelijk alles op de plaat hadden gezet - man, wat duurde dat lang. Kom op, ze hadden toch geen leven, kon het niet wat sneller? - liep hij zonder problemen ermee de trap op. Ze rende zachtjes achter hem aan en ging langzamer lopen toen ze naast hem liep. Als automatisch liep ze dicht tegen hem aan.
‘Waar wil je zitten?’ vroeg hij en ze wees naar een tafeltje in de hoek. Anders vielen ze zo op en ze wilde niet dat iemand haar zag met hem. Ze huppelde vrolijk naar het tafeltje toe en plofte neer in het midden van het bankje. Hij mocht op de stoel. Helaas besloot hij daar niet te gaan zitten en plofte hij gewoon naast haar neer, waardoor hun schouders elkaar raakten en zij automatisch een beetje opzij schoof.
‘Welke cola wil je?’ vroeg hij. Ze neigde ernaar de grote te pakken - enkel en alleen om hem te irriteren, zo veel kon ze nooit op - maar besloot toen toch voor de kleine te gaan. Ze pakte deze aan en mompelde een bedankje.
Hij maakte de doos open en nam een kipje eruit. Zij pakte er ook één uit en porde er met haar vinger in. Hoe at je dit? Ze keek naar hem, die al aan zijn tweede kipje bezig was. Ze keek naar het afgekauwde bot met afgelebberd vlees en walgde. Ze begon langzaam kleine stukjes van het vlees af te scheuren en ze stukje voor stukje in haar mond te doen, na elke beurt haar mond afvegend met het doekje, toekijkend hoe hij alles zonder problemen wegwerkte.
“Hoe krijg je dat allemaal weg?” vroeg ze fronsend en ze keek naar zijn grote cola en de berg afgelebberde, afgekauwde kippenbotjes met stukjes vlees er aan. “Want, geef toe.. Je bent niet dik,” zei ze glimlachend en ze porde hem zacht in zijn buik. Ha! Had ze het toch gedaan! Ze snoof zachtjes. Haar vinger deed pijn; zijn buik was harder dan ze verwacht had.

Ze zaten inmiddels in de hoek, op een bankje. Die hele cola actie was achter de rug terwijl hij inmiddels was begonnen aan kippen aflebberen. Hij opende het doosje vakkundig - ja, hij kon zo chirurg worden. Kippenchirurg dan - en bekeek het even. “Dames gaan voor.” sprak hij. Hyde genoot weer zichtbaar van de walging en afkeurende blik van Cayla. Het werd gewoon grappig. Weer zo’n blik van ‘mag-ik-alstublieft-een-emmer’. Hij zag haar gewoon groen aanlopen en hij had weer het idee dat ze elk moment over d’r nek zou gaan. Toch was het niet het geval en probeerde ze nog een hapje naar binnen te werken. Dat was zijn startsein. Hij pakte een kippenvleugel uit het doosje en begon deze er in grote happen af te bijten.
Cayla was nog op haar eerste, maar Hyde zat alweer rond het einde van zijn vierde. Ze zat hopeloos te kauwen op dat stukje kip dat maar niet weg wou. Soms moest ze met haar nagels tussen haar tanden gaan vegen om een stukje kip eruit te halen en andere keren zat ze helemaal paniekerig te gillen dat het op haar wang zat. Na twee hapjes moest hij weer nieuwe servetjes gaan halen. Mooi meegenomen was dat. “We beroven de KFC serieus van de servetten.” zei hij lacherig.
Eenmaal terug legde hij de halve bak met servetten neer, wat een stapel was van ruim vijftien centimeter. “Zo goed?” zei hij grinnikend en voegde zich weer naast haar om aan zijn zesde hotwing te beginnen.
“Hoe krijg je dat allemaal weg?” vroeg ze toen, met een duidelijke frons rond haar gezicht. Hij nam een slok van zijn cola, werkte vijf frietjes naar binnen en keek haar even aan. Hij had eigenlijk helemaal geen zin om erover te praten. Een van zijn gevoelige snaren lag daar. Het had te maken met zijn moeders dood, het lag dieper dan alleen een kippenarmpje. “Want geef toe… Je bent niet dik.” hij ontving daarbij een enorme por in zijn buik waar hij half dood aan ging… Niet dus.

De telefoon ging over en Hyde pakte hem op. Hij was een nette jongen, in school uniform en al. Zijn haar was netjes naar een kant gestreken en zijn stropdasje aan. Hij zat in groep acht, waar hij al vaak genoeg gepest was. Al begreep hij niet wat hij hun had misdaan.
“Hallo,” klonk een sterke stem door de telefoon die bijna meteen respect afdrong.
“Ja, met Hyde.”
“Jongeman, is jouw vader thuis?”
Hyde knikte, onwetend dat de man aan de andere kant van de lijn het toch niet zou zien. Hij riep zijn vader van de trap die haastig naar beneden kwam. Die nam de telefoon op en er klonk een heel gesprek. Vader zat er verslagen bij, op een van de krukjes aan de marmeren bar. Hij zei dat hij het begreep en bedankte de meneer waarna hij de hoorn op de haak legde.
“Papa, wie was dat?”
“… Hyde, je moeder komt niet meer terug.”
“He?” mompelde hij. Meer kwam er niet uit. Hij begreep er niks van. Waarom was zijn moeder nou weg? Waarom kwam ze niet meer terug? Had ze andere familie, misschien… Die leuker en beter en slimmer was dan hun.”

Het bleek dus dat zijn moeders vliegtuig gecrasht was. Ze was op weg terug na een cliënt in een ander deel van het land te moeten verdedigen - begrijp je, zijn ouders waren beide advocaat - en tijdens die reis terug naar Santa Monica, Californië, was het vliegtuig gewoon gecrasht. Hij wist niet waarom en wie er nog meer aan boord waren. Hij wist niet of die familie hadden en hoe die erop had gereageerd. Maar dat deed er niet toe. Want de belangrijkste persoon op dat vliegtuig was zijn moeder en die lag nu morsdood in de grond. En het enige wat hij deed in zijn vrije tijd was kip eten.
“Hmmh… Ik sport… De rest doet er niet toe.” mompelde hij. Het was vrij duidelijk dat de stemming totaal was omgeslagen. Hij keek haar even aan met een kleine, gefakete smile. “Ik moet even zeiken, ja?” zei hij, waarna hij opstond en naar het tafeltje liep. Hij pakte nog twintig servetten en legde die op het tafeltje. “Er is nog een stuk kip… Die servetten zul je nodig hebben.” sprak hij lichtelijk grijnzend. Hij liep het trapje op en het gangetje door naar de toiletten. Zo, je moest wel een heel doolhof afleggen wou je even pissen. Stel je voor, je had hoge nood en dan moest je nog even tweehonderd rondjes rennen. Wat was dit voor bagger restaurant?!

‘Hmmh,’ begon Hyde en ze keek hem aan, fronsend. Hij voelde zich duidelijk niet op zijn gemak. ‘Ik sport..’ ging hij door en ze fronste. Was hij daarom zo ongemakkelijk? Nee, vast niet. ‘De rest doet er niet toe,’ zei hij toen. ‘Ik moet even zeiken, ja?’ Zeiken? Hè? Waar had die.. Oh, tuurlijk. Dat was Hydes voor plassen. Toen hij opstond, wilde zij ook opstaan, hem een knuffel geven omdat hij zich zo ongemakkelijk had gevoeld. Maar, ze bleef netjes zitten.
Hij kwam terug, met een stapel servetjes. Had ze de definitie van zeiken verkeerd verstaan? Een frons ontstond op haar gezicht. ‘Er is nog een stuk kip..’ begon hij en ze moest grinniken. Het was wel gezellig zo, samen. ‘Die servetten zul je nodig hebben,’ sprak hij grijnzend. Ze grinnikte opnieuw en keek hem glimlachend aan, ziend hoe hij weg liep. Hij was wel aardig, maar ze mocht dit niet zien als meer dan een vriendschappelijk uitje om van school te ontsnappen.
Ze pakte het laatste stukje kip beet en pakte een klein krokant bobbeltje van de zijkant en keek er even naar, alsof ze het bestudeerde. Vervolgens stopte ze het in haar mond. Zo ging het even door. Bobbeltje voor bobbeltje.
Totdat ze besloot de manier van Hyde eens uit te proberen. Er was toch niemand en ze had nog zo’n vijf servetten. Ze keek even naar het kippetje en stopte het in haar mond. Ze stikte half terwijl ze haar tanden eromheen klemde zodat de kip achter bleef in haar mond.

En, natuurlijk, hadden ze weer een perfecte timing.
‘Cayla!’ riep een klein, blond meisje. Ze was jonger dan de meeste klasgenoten, omdat ze een klas had overgeslagen. Slim was ze dus zeker. Ze rende op Cayla af en omhelsde haar, hun dagelijkse begroeting. Ook haar andere vriendinnen kwamen eraan. ‘We misten je al,’ zei één van hen en Cayla glimlachte zwakjes. “Ik..” Ze zag haar vriendinnen kijken naar het kippenbotje en spuugde het uit, recht in het doosje. Ze zag hen kijken naar de elf kippenbotjes en zag de fronsen op hun gezichten.
“Het is niet wat je denkt!” riep ze uit.
‘Wat is het dan?’ hoorde ze de arrogantste van het stel vragen. Ze viel stil, wist geen woorden te vinden.
‘Van wie is dit?’ Het kleine meisje pakte Hyde’s tas op. Cayla vloekte binnensmonds. Had hij die niet mee kunnen nemen?
‘Dat is die van die emo!’ riep de bitch toen uit.

Vanuit haar ooghoeken zag ze Hyde aankomen. Ze zag hem op hen af joggen en keek naar haar vriendin - soort van - die in zijn tas graaide. Hyde probeerde hem af te pakken, maar de meisjes hielden hem tegen. Toen hij gewelddadiger werd - of eigenlijk gewoon een beetje kracht toonde - viel het kleine meisje op de tafel. Cayla sprong op, ging voor hem staan. Ze ging op haar tenen staan en sloeg haar armen om hem heen, enkel om hem tegen te houden. Hij, voorover gebukt, ging rechtop staan. Zij, niet van plan los te laten, kwam hierdoor met haar voeten van de grond. Toen gleed ze naar beneden en landde ze op haar tenen. Ze hoorde hem hijgen, hij was duidelijk kwaad. Daarom liet ze hem los, draaide zich om. “Kalm,” fluisterde ze zacht tegen hem. Ze liep op haar vriendin af en griste de tas uit haar handen. “We zijn geen kleuters meer,” fluisterde ze tegen haar vriendin. “Verlaag je dus niet naar het niveau van een kleuter.” Ze draaide zich om en gooide de tas tegen Hyde aan.
“Kom mee, we gaan.”
Ze sprak niet tegen Hyde, negeerde hem verder hard. Ze pakte haar tas en sloeg deze over haar schouder, hem met haar hand vasthoudend. “Dag,” zei ze met duidelijke arrogantie in haar stem, voor ze wegliep. Haar vriendinnen fluisterden en hadden geen idee wat er nou met Cayla aan de hand was.