Naaktslakken..

- ONLY HYDE & CAYLA -

Scheikunde. De meest irritante les die je je maar voor kon stellen. Waarom? Ze moest samenwerken met dát. Ze richtte haar blik even op de jongen en rolde overdreven met haar ogen. Ze hoorde haar vriendinnen zacht giechelen om haar actie, maar deed alsof ze dit niet gehoord had. Toen de leraar haar had verteld samen te werken met Hyde, had ze eerst gelachen. Wat? Toen hij serieus op haar af was gekomen om samen te werken had ze zich heel zielig gevoeld, gezien het feit dat haar twee beste vriendinnen samen in een groepje zaten en zij met dát opgescheept zat.
Zijn lippiercing maakte haar bang. Serieus, porde dat ding niet tussen je tanden? Dat kon nooit fijn aanvoelen. En die oorbellen.. Serieus.. Wat dacht hij toen hij die dingen indeed? ‘Laat ik eens even lekker gay doen vandaag.’ Gadver, daar moest ze mee samen werken.
Ze keek haar leraar aan met een smekende blik, maar hij schudde zijn hoofd. Ze zette een pruillip op en keek naar Hyde. Oké, dan. Als ze maar een hoog cijfer kreeg. Een nerd als hij moest wel slim zijn, dus dat kon niet missen.
Ze haalde een keer diep adem en zette een lichte frons op haar gezicht, om haar handen vervolgens in haar zij te zetten en hem aan te kijken. “Dus, Hyde,” zei ze, zijn naam uitsprekend alsof hij een naaktslak was. “Jij gaat mij vandaag helpen aan een hoog cijfer. Wat moeten we doen?” vroeg ze, duidelijk ongeïnteresseerd in alles om zich heen.
Ze richtte haar blik op haar nagels en ging ermee over de palm van haar andere hand. Ze was benieuwd hoe deze dag zou uitpakken. Waarschijnlijk zou Hyde gewoon één van die nerds zijn die ze achteraf zou verafschuwen, de geheimen die hij haar verteld had aan haar vriendinnen door vertellen en hem dan nooit meer willen spreken. Ja.. Anders kon het niet.

(Ze gaan later door bij de kluisjes, dus vandaar dat het topic hier geplaatst wordt.)

Hyde zat te kloten naast een vriend van hem, met een dom pennetje. Ze hadden beide zo’n pen met een veertje erin. Als je die uit elkaar draaide, sprong de bovenkant eraf. Het was de meest levenloze actie van de hele les, maar hé, je moest iets doen met je tijd.
“Cayla, jij bent met Hyde,” klonk er opeens. Meneer Groenevelt keek hem even aan en Hyde draaide zich om. Achter hem was het plaatsje van Cayla. Die ergerde zich altijd vrij duidelijk aan hem. Hij begreep niet wat hij verkeerd had gedaan, waarom ze hem haatte of waarom ze hem verafschuwde. Hij pakte zijn rugzak op en sloeg het over een van zijn schouders, waarna hij op de tafel sprong en zich daarna op het krukje plaatste. Er klonk gelach en licht gebrul en een brede grijns was van zijn gezicht af te lezen. “Kan het in het vervolg ook normaal, meneer Evans?” Hij knikte even.
Cayla keek hem even verafschuwend aan, alsof ze ging kotsen. Hij kauwde op een stukje kauwgom, terwijl hij wachtte tot er een hoopje kattenkots voor het meisje zou liggen. Helaas gebeurde dat niet.. Ze was een knap meisje en Hyde had al duidelijk interesse getoond. Dat hij elke keer werd afgewezen, deed er even niet toe. Hij had het gevoel dat de leraar vandaag even aan zijn kant stond. Bedankt, Mr. Groenevelt. God bless your soul.
“Dus, Hyde,” sprak ze, met duidelijke ingehouden kotsneigingen. “Jij gaat mij vandaag helpen aan een hoog cijfer. Wat moeten we doen?” He? Sinds wanneer was hij de nerd geworden? Zij haalde altijd hoge cijfers. Hij was al blij met een zesje. Sterker nog, een zeven was het achtste wereld wonder. Hij keek haar even verwilderd aan, alsof ze net de stelling van Pythagoras had herontdekt.
“Ik dacht dat jij ‘t Scheikunde wonder was?” sprak hij, met verbazing in zijn stem. “Laten we.. Kleurtjes bij elkaar mengen.” Hij pakte maar twee random reageerbuizen op en keek Cayla even aan. Hij kreeg een ongeïnteresseerde goedkeuring en wat gemompel waarna hij de kleurtjes bij elkaar mengde. Ze vormde een soort poepkleurig watertje dat wat schuimde aan de bovenkant. “He, het lijkt wel een beetje op..”

BOEM.

“Je oogkleur.”

Toen ze de blikuitwisseling tussen Hyde en de scheikundeleraar - Groenveld, Groenevelt, hoe heette die pedo nou? - ontstond er een kleine frons op haar hoofd. Nee, dit kon niet. Die man mocht haar gewoon niet en had hen expres in een groepje gezet! Haar ogen werden groot en ze keek haar teamgenootje met een verafschuwde blik aan. Fijn. Ze zat dus echt met hem opgescheept de komende projecten. Nou, daar zat ze nou echt op te wachten.
Op haar woorden reageerde hij niet precies zoals ze dat verwacht had. ‘Ik dacht dat jij het scheikunde wonder was?’ merkte hij op. Kom op, was hij dom? Zij en haar vriendinnen waren altijd overduidelijk met elkaar aan het sms’en tijdens de toetsen, zodat ze aan veel antwoorden konden komen. Anders bestond er nog altijd Wi-Fi.
“Jij denkt serieus dat dat eerlijk is?” vroeg ze enkel, waarna ze haar Blackberry erbij pakte. Mr. Groendinges was er toch niet, dus haar telefoon zou niet afgepakt worden.
‘Laten we.. Kleurtjes bij elkaar mengen,’ zei Hyde. Hij was overduidelijk de intelligente van het stel. Kuch.. Toen ze zag dat hij twee reageerbuizen pakte en haar aankeek, wachtend op goedkeuring, rolde ze even met haar ogen. “Doe wat je niet laten kan,” meldde ze hem ongeïnteresseerd. “Sukkel,” mompelde ze er droogjes achteraan.
‘Hé.. Het lijkt wel een beetje op..’

En toen dacht ze dat ze dood ging.
Een gil, de hare. Nog meer, alleen die niet van haar. Ze had haar ogen gesloten, toen ze ze opende was Hyde omgeven met rook. Ze begon luid te hoesten en haar ogen werden groot. Haar handen zette ze boven op haar hoofd, haar haar proberend beneden te houden. Ze had geen zin in een statisch kapsel, zo één als die losers hadden.
‘Je oogkleur.’
Wat? Een frons bedekte haar gezicht en ze keek Hyde aan. Ergens verderop hoorde ze Meneer Groenplaat iets roepen. ‘Breng ze naar de eerste hulp!’ Ze sloot haar ogen en hoestte opnieuw. Ze voelde hoe iemand haar bij haar schouders beetpakte en meenam, het lokaal uit, op naar de eerste hulp.

Hier aangekomen keek ze naar degene die zijn handen op haar schouders had laten rusten. Hij? Waarom niet één van die hotties uit de klas? Ze slaakte een zucht. “Bedankt,” wist ze er zacht uit te krijgen. Het maakte niet uit, haar vriendinnen waren er toch niet bij. Hij was misschien.. Abnormaal. Maar, zonder al die piercings en al die vaagheid, zou hij nog niet al te lelijk zijn. Helaas was zijn stijl misselijkmakend. Ze sloot haar ogen even en knikte een keer naar de deur naar het pleeghokje, waarna ze deze open deed en zag hoe de verpleegster haar aankeek met een blik alsof ze een geest zag.

Hyde keek als eerste opzij, om te zien of Cayla wat mankeerde. Maar die maakte zich alleen zorgen om haar haar, die ze nu stevig naar beneden drukte. “Breng ze naar de Eerste Hulp!” bulderde de stem van meneer Groenevelt door lokaal. Maar er gebeurde maar weinig. Ja, wie moest ze nou eigenlijk naar de eerste hulp brengen? Hij besloot Cayla bij haar schouders te pakken en haar half het lokaal uit te besturen. Zoef, kijk hem gaan.
Ze keek hem even aan toen ze eenmaal bij de EHBO waren aangekomen. Het enige wat hij van deze plek te vertellen wist, was dat EHBO stond voor Eerste Hulp Bij.. Ongesteldheid? Ach, wist hij veel. Onzijdigheid? Nou laat maar zitten. “Bedankt,” klonk er heel zachtjes. Hij had de neiging om te zeggen dat hij niet had verstaan wat ze zei, alleen zodat ze het nog een keer moest zeggen. Maar dat was zo’n standaard en flauw grapje, dat hij dat maar niet deed.
“Waarvoor?” begon hij met een brede grijns. “Voor die explosie of dat ik je die kamer uit geholpen heb?” Zijn stem klonk een beetje lacherig. Hij was lichtelijk nerveus. De situatie was hem niet bekend, hij had nog nooit meegemaakt dat ze aardig deed tegen hem. Voor zoverre dat aardig was. Hij besloot maar niks meer te vragen van haar.
Hij liep de kamer in en ging zitten op een stoeltje met Cayla op het stoeltje naast hem. Hij had ergens wel de neiging om liefkozend haar hand vast te pakken, maar dat deed hij toen maar niet. Dan kreeg hij zeker een klap op zijn muil. “Het goeie in dit alles is, dat we de rest van de les missen.” zei hij zeer optimistisch. Hij wou gewoon keihard ‘Always look at the bright side of life’ zingen maar ook dat leek hem niet zijn slimste idee ooit.

“Alles is in orde, jullie mogen beide gaan.” sprak de school zuster toen. Cayla en Hyde waren beide ongeïnteresseerd onderzocht en hij had niet het idee dat ze nou wisten of er wat mis was of niet. Eigenlijk wou hij zijn T-shirt gewoon uit doen, zodat Cayla zijn spieren kon bewonderen. Hij had dan misschien wel weinig hersenen en er was een bepaald limiet op de dingen die hij kon leren - als er iets bij moest, drukte hij er gewoon iets uit, iets onbelangrijks zoals veters strikken - maar, gespierd was hij zeker.
“Moet jij nog iets halen bij je locker, voor het volgende vak of zo?” sprak Hyde, terwijl ze beide de kamer uit liepen.

‘Waarvoor?’ Een brede grijns sierde zijn gezicht. Ze moest toegeven dat hij best een mooie glimlach had. ‘Voor die explosie of dat ik je die kamer uitgeholpen heb?’ vroeg hij toen. Ze fronste en legde haar vinger bedenkelijk op haar lip. “Hmmn,” bracht ze uit, terwijl ze haar vinger heen en weer bewoog. “Ik denk voor beiden. Ik zou die scheikunde les daar niet langer overleefd hebben,” knipoogde ze.
Ze gingen de kamer in en ze zag hoe hij ging zitten. Zelf ging ze op de stoel ernaast zitten en legde ze haar handen op haar schoot. De verpleegster onderzocht eerst hem. Ze betastte hem op vele manieren. Hij keek alsof hij terplekke verkracht werd. Ze moest zacht grinniken. Eigenlijk was het nog niet zo erg om hier met hem opgescheept te zitten. De verpleegster keek even naar zijn gezicht. ‘Jij bent goed,’ zei ze.
Vervolgens moest zij opstaan en voelde ze hoe de verpleegster haar begon te betasten. Ze kneep haar ogen dicht en moest zich ervan weerhouden om geen hoge gilletjes te laten klinken. Dan zou iemand misschien wel denken dat de verpleegster haar echt verkrachtte. Of misschien Hyde. Dat laatste leek haar logischer.

‘Alles in orde, jullie mogen beiden gaan,’ zei de verpleegster en Cayla stond op. Ze pakte zonder erbij na te denken de hand van Hyde beet. “Kom mee, weg hier,” sprak ze, duidelijk bang voor de betastende verpleegster. ‘Moet jij nog iets halen bij je locker, voor het volgende vak of zo?’ vroeg hij. Ze knikte, zijn hand met haar beide handen vasthoudend. “Ja,” zei ze. “Het is pauze. Mijn eten ligt daar. Kom mee,” zei ze, niet van plan zijn hand los te laten. Ze bracht haar lippen dichtbij zijn oor - waarvoor ze op haar tenen moest staan en tegen hem aan moest leunen. “Ik wil weg hier. Ze maakt me bang,” fluisterde ze zacht, waarna ze even knipoogde en hem meesleurde naar de kluisjes.

Cayla had de hand van Hyde vast waardoor hij lichtelijk wegsmolt. Al gauw verzamelde hij zijn mannelijkheid en keek haar even aan. Hij zag hoe ze dichterbij kwam en in zijn oor fluisterde dat ze weg wou, omdat de verpleegster haar helemaal creepte. Maar dat was niet echt het eerste wat hem opviel. Hij was meer bezig met de borsten die tegen zijn arm werden gedrukt. Hij moest een plezier kreun onderdrukken terwijl hij wat afwezig knikte. Oké, ze maakte hem bang. Maar dat deed er niet toe! Ze was lekker en dat was het belangrijkste.
“Ik kom al,” sprak hij. Maar voordat hij ook maar een stap kon verzetten werd hij alweer meegesleurd. Hij viel half voorover maar wist zich al snel recht te zetten en achter haar aan te joggen. Het was eigenlijk niet erg moeilijk om bij te houden toen hij er eenmaal in kwam, ze was niet erg snel. Vergeleken met iemand van zijn kaliber was ze natuurlijk een dikke papzak die altijd achter de televisie zat. Maar ze was niet dik. En niet gespierd. Net een takje. Zijn lichtste aanraking zou haar dood worden, zeker weten. Al bleek dat niet waar te zijn, want hij had haar hand immers ook vast.

Eenmaal bij haar locker ging hij tegen de andere lockers aan staan en wachtte even. Ze voerde haar code in terwijl hij er wat droogjes bij stond. De beste tien seconden van zijn leven waren zo juist voorbij geflitst. Godverdomme… Wat kon hij nou doen? Wat zou hij moeten doen om te zorgen dat ze niet weer naar haar vrienden zou gaan? Zodra ze bij hun in de buurt kwam, was ze een heel ander mens. Ze deed bot, ongeïnteresseerd en soms zelfs vals. Hm… “Cayla,” begon hij toen nonchalant, “wat zou jij ervan zeggen als ik zei, ‘laten we samen gaan spijbelen’?” Een lichte grijns was van zijn gezicht af te lezen, die altijd wat scheef zat.
Hij had wel zin om haar te laten zien wie hij echt was, zodat ze haar vooroordelen opzij kon schuiven. Al betwijfelde hij sterk of ze dat kon doen. Was ze daar te oppervlakkig voor? Zou hem niks verbazen.

Eenmaal bij de kluisjes aangekomen voerde ze haar code in en ging haar locker open. Ze stopte de scheikunde boeken in haar kluis, hopend ze er nooit meer uit te hoeven halen. Ze pakte het eten uit haar kluis en stopte het in haar handtas, die ze in haar armholte - hoe heette dat eigenlijk? - had hangen. Net toen ze de boeken voor het volgende vak wilde pakken, begon hij te spreken.
‘Cayla,’ begon hij, zijn stem nonchalant laten klinkend. ‘Wat zou jij ervan zeggen als ik zei: Laten we samen gaan spijbelen?’ vroeg hij.
Ze fronste, gooide haar kluis dicht en leunde met haar rug tegen de kluisjes aan, waardoor ze zich eigenlijk een beetje insloot. Voor haar stond hij, de jongen van wie ze op het moment niet precies wist wat ze moest denken. Met haar vrienden erbij moest ze hem wel haten, anders mochten haar vrienden haar niet. Maar, alleen.. Was hij.. Tjah.. Eh.. Apart? Op een.. Positieve manier. Achter haar waren de kluisjes, waar ze natuurlijk niet zo makkelijk doorheen kon komen. Ze voelde zich dus een beetje ingesloten, maar ze was niet van plan weg te lopen voor hem.
“Waar wil je heen?” vroeg ze, na even stil te zijn geweest. In de bioscoop draaide op het moment geen leuke film, dus dat was geen optie. Bovendien zou een afspraak in de bioscoop te veel op een date lijken, en ze wilde niet met hem daten. Een wandeling door het park was ook te erg stelletjes-achtig, voor zover dat een normaal woord was.
Misschien konden ze beter naar het stadscentrum gaan. “Als we nou naar ‘t centrum gaan?” stelde ze voor. “Kom mee!” riep ze, zonder te wachten op een reactie. Ze pakte opnieuw zijn hand met haar beide handen beet en liep langs hem heen, zijn hand vast blijven houdend. Ze hoopte maar dat haar vriendinnen haar niet zouden zien.